Ζούμε;

Είναι κανείς εδώ;

Σάββατο

Κυριακή ξημερώματα.

Τα μάτια μου δεν το πίστευαν όταν έβλεπαν το βελάκι στην οθόνη του υπολογιστή μου να κατευθύνεται προς την ένδειξη "Νew post".
Είναι Κυριακή ξημερώματα και δεν μπορώ να ξεχωρίσω το εάν βαριέμαι από το εάν είμαι στεναχωρημένη.
Η αλήθεια είναι οτι δεν συνέβη κάτι που με στεναχώρησε, απλά αυτές τις μέρες γενικότερα νιώθω να έχω χάσει την έμπνευση μου.
Πολλοί την έμπνευση την ορίζουν πολύ περιοριστικά. Έμπνευση θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι οι πολλές ιδέες, ο καταιγισμός σκέψεων, ένα καινούριο μονοπάτι, κάτι διαφορετικό και καινούριο, κάτι δυνατό. Ένα νέο κείμενο είναι έμπνευση. Μια νέα εικόνα. Μία νέα συνταγή. Μια νέα δημιουργία.

Μία νέα σύνθεση.

Για εμένα έμπνευση είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό.
Έμπνευση είναι να έχεις όρεξη να σηκωθείς το πρωί. Έμπνευση είναι να περπατήσεις λίγο παραπάνω το πρωί για να φας ένα διαφορετικό πρωινό από αυτό που τρως συνήθως. Έμπνευση είναι να δώσεις ένα φιλί παραπάνω στους γονείς σου. Έμπνευση είναι να καλέσεις παλιούς φίλους για φαγητό.

Είναι μια αγκαλιά που κρατούσες καιρό. Είναι ένα βλέμμα που σε σταματάει. Είναι η θύμιση μιας λέξης που είχες να χρησιμοποιήσεις καιρό. Η γιαγιά σου που γελάει πρώτη φορά με κάποιο αστείο σου. Το τραγούδι που είχες χρόνια να ακούσεις και στο θύμισε το παιδί που πέρασε το δρόμο απρόσεκτα. Τα μπαλόνια που πετάνε στον ουρανό μέχρι να τα χάσεις από τα μάτια σου. Το χαμόγελό του.

Ένας συνειρμός.

Σταμάτησα για λίγο να γράφω και κοίταξα το σκοτεινό δωμάτιο μου παίζοντας με τούφες από τα μαλλιά μου.
Πριν από τρεις εβδομάδες τα έβαψα. Δεν είχα σχεδιάσει τιποτα, δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν. Απλά πήρα τη Μαρία τηλέφωνο και της είπα "Έρχομαι". Τα έβαψα μαύρα και έκανα τις άκρες μπλε. Από το πουθενά.

Μια αυθόρμητη κίνηση είναι έμπνευση.

Τώρα τελευταία δεν νιώθω εμπνευσμένη. Δεν ξέρω αν λείπουν τα ερεθίσματα ή αν απλά εγώ δεν τα αισθάνομαι. Νιώθω λες ό,τι και να κάνω θα είναι συνηθισμένο, αδιάφορο. Σαν να έχει χάσει τη γεύση της η ζωή. Ο κόσμος γύρω μου έχει χάσει και ο ίδιος την έμπνευση του. Πρόσωπα κενά, μουντά, συννεφιασμένα. Προσωπεία παντού.

Χάσαμε την έμπνευσή μας.
Άραγε θα την ξαναβρούμε;

Πάντα είχα αδυναμία στο να  διαμορφώσω τον επίλογο ενός κειμένου.
Για την ευκολία μου θα επικολλήσω ένα ρητό:

“Do one thing every day that scares you.” 
― Eleanor Roosevelt

Ίσως έτσι βρούμε την έμπνευσή μας.

Πάντα θα σε θέλω.

Καταρχήν, ΦΟΥ ΦΟΥ, να ξεσκονίσω λίγο αυτό το blog. Έχει πιάσει αράχνες και νιώθω μερικές τύψεις για αυτό. Τύψεις γιατί συνειδητοποιώ ότι το ανανέωνα μόνο την περίοδο εκείνη όπου κάτι πράσινα μάτια με στοιχείωναν τις νύχτες. Μπορεί παράλληλα να έγραφα και άλλα, άσχετα κείμενα, αλλά από τότε που η ιστορία αυτή δεν υπάρχει πλέον, δεν υπάρχει και έμπνευση για να γράψω.
Δεν είναι κάπως... τραγικό;
Ακόμα πιο τραγικό είναι ότι τώρα γράφω πάλι με αφορμή αυτόν.
Γράφω γιατί θέλω να δω αν αγγίζω τις σκέψεις όλων εσάς που με διαβάζετε, αγοριών-κοριτσιών.

Πριν αρκετά χρόνια γνώρισα ένα αγόρι. Τον γνώρισα μέσω ίντερνετ, και για να μην τα πολυλογώ, αφού βρεθήκαμε, άρχισε να μου αρέσει. Δεν ήταν τόσο το ότι ήταν ωραίος, όσο το ότι ένιωθα ότι υπάρχει μια 'επαφή'. Αν είχα καταλάβει καλά και αν δεν είμαι εντελώς ηλίθια, πίστευα ότι κι αυτός ένιωθε αυτή την επαφή.
Η πολύ λεπτή αλλά εξαιρετικά σημαντική διαφορά ήταν ότι αυτός ήταν σε σχέση και η 'επαφή' του είχε όρια, ενώ εγώ ήμουν μόνη και άφηνα τον εαυτό μου ανεξέλενγκτο...
Με λίγα λόγια, πριν από ένα χρόνο σταματήσαμε να μιλάμε. Το πως και το γιατί δεν θα το αναφέρω, γιατί εκτός του ό,τι θα νευριάσω, θα πιάσει και πολύ ώρα.
Τη στιγμή εκείνη που είχε έρθει το 'τέλος', ακόμα και μερικές μέρες μετά, έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου ότι θα καταλήξω να περάσει ένας χρόνος και ακόμα να τον σκέφτομαι. Βέβαια, τότε το έλεγα αλλά δεν το πίστευα. Ήταν περισσότερο σχόλιο κοροιδευτικό, από την άποψη ότι περίμενα από τον εαυτό μου να σταματήσει να τον σκέφτεται μέσα στους επόμενους τρεις με τέσσερις μήνες. Ήταν σχεδόν μια απαίτηση. Μια απαίτηση την οποία εάν δεν εκπλήρωνα, θα ήμουν επίσημα τραγικά κολλημένη.

Οι μέρες περνούσαν, οι εβδομάδες περνούσαν, οι μήνες περνούσαν. Το soundrack όλου αυτού του καιρού είχε κομμάτια με τίτλο "Δεν το πιστεύω ότι τον σκέφτομαι ακόμα", "Πότε θα τελειώσει αυτό;", "Δε θυμάμαι πως είναι να μην τον θέλω", "Τι μου'χει κάνει;", "Γιατί σε 'μένα" κλπ. Όλοι οι φίλοι μου μου έλεγαν ότι πρέπει επιτέλους να προχωρήσω, να ξεκολλήσω, να βρω κάτι άλλο να ασχοληθώ, γιατί αυτό δε μου κάνει καλό.
Δεν ήξερα τι να τους απαντήσω γιατί αναγνώριζα το  γεγονός ότι είχαν δίκιο και πιο πολύ απ'όλους, εγώ ήθελα να ξεκολλήσω. Ήδη είχε αρχίσει από καιρό να μου αρέσει κάποιος άλλος, και εξαιτίας του δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ.

Σήμερα πλέον μετά από σχεδόν ένα χρόνο, ακόμα τριγυρνάει στο μυαλό μου. Συνέχισα να κάνω τις μαλακίες που έκανα και τότε, λες και είμαι 10 χρονών με πρόβλημα στην κατανόηση... Ή ακόμα καλύτερα, λες και είμαι χρυσόψαρο με περιορισμένη μνήμη. Λες και ξέχασα τι έχει προηγηθεί και τα επαναλαμβάνω από αμνησία.

Κατέληξα λοιπόν στο εξής συμπέρασμα: Δε θα σταματήσει να μου αρέσει ποτέ. Μπορεί να μην είμαι ερωτευμένη, μπορεί να μην πετάνε πεταλουδίτσες στο στομάχι, αλλά θα μου αρέσει. Είναι το γνωστό 'απωθημένο'. Μέχρι να εκπληρωθεί, θα συνεχίσει να με κατατρώει. Έχω την αίσθηση πως θα θέλω να γίνει κάτι μεταξύ μας για πάντα και απογοητεύομαι με τον εαυτό μου γιατί με θεωρούσα έξυπνη κοπέλα.
Τώρα να με πάρει τηλέφωνο και να μου πει "Έλα για ένα γρήγορο" θα πάω... Καλά δε θα πάω, γιατί έχω γίνει σα βουβάλα και γιατί σιγά μην έτρεχα σαν το σκυλάκι και για πολλούς άλλους λόγους, but you get my drift.

"...αυτό που λέω εγώ εσύ θα τ'ακούς, θα μάθεις να υπακούς..."
Yes, yes I will.

Καλημέρα!