Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Φταις.

Είναι νύχτες σαν κι αυτές που νιώθεις αδικημένη.
Που νομίζεις πως τα είχες συγχωρέσει όλα και πως πλέον δε σε άγγιζε τίποτα.
Νόμιζες πως το σκούρο αυτό μπλε πέπλο της νύχτας δεν είχε δύναμη να σε κουκουλώσει, μόνο να σε νανουρίσει.

Και όταν γυρνάς το κεφάλι για να κοιτάξεις τα άστρα, το μηδαμινό φως τους σε τυφλώνει.
Και αναρωτιέσαι. Μήπως δεν έγινα ξεκάθαρη; Μήπως άφησα κάποια αμφιβολία στο πόσο πολύ σε μισώ; Στο πόσο έντονα πλέον εύχομαι να μη σε είχα γνωρίσει ποτέ; Μήπως έδειξα ότι δεν έκανες ποτέ λάθος; Ότι... ότι για όλα φταίω εγώ; Σου έδωσα ποτέ να καταλάβεις κάτι τέτοιο; Γιατί άν το έκανα, τότε μου αξίζει αυτό που έπαθα.
Αν σου έδωσα έστω και την παραμικρή εντύπωση συγχώρεσης, τότε δε θα πρέπει να ζητήσω ποτέ ξανά εξηγήσεις. Αν έστω και για μερκά δευτερόλεπτα από εκείνη τη στιγμή που διήρκησε αιώνες, νόμιζες ότι αποδέχτηκα την αθωότητά σου, τότε μάλλον δεν ήξερα πως να εκφραστώ σωστά.

Γιατί ξέρεις τι;
Μάθε αυτό.

Επιτέλους.

Αν υπάρχει κάτι που να με εξοργίζει περισσότερο από το ότι δεν σε ξέρω πλέον, είναι αυτό. Αν υπάρχει κάτι που με κάνει έξω φρενών περισσότερο από το ότι ήσουν τόσο άδικος και απότομος, είναι αυτό. Αν υπάρχει κάτι που με κάνει να θέλω να ουρλιάξω, είναι αυτό. Αν υπάρχει κάτι που δεν ήθελα ποτέ από εσένα, είναι αυτό.

Ποιο είναι αυτό;

Θα σου πω σε λίγο.

Όσο σε γνώριζα, όσο 'γνωριζόμασταν', όσο ανακαλύπταμε ο ένας τις παραξενιές του άλλου, ποτέ δεν το περίμενα ότι θα καταλήξω ένα βράδυ να αναθεωρώ τους λόγους για τους οποίους δεν μπορώ με τίποτα να ξεπεράσω το "τέλος". Δεν το ήξερα ότι θα καταλάβω μια βραδιά περισσότερα απ'όσα δεν κατάλαβα τόσους μήνες.

Τρίβω ξανά και ξανά τα μάτια μου. Ήμουν τόσο τυφλή; Τόσο ανόητη; Είμαι ακόμα τόσο ανόητη. Αλήθεια είμαι.

Όλον αυτόν τον καιρό νιώθω λες και φταίω εγώ. Λες και εγώ φέρθηκα λάθος και μας οδήγησα στο 'χωρισμό'. Ένιωσα λες και σε πίεσα τόσο υπερβολικά πολύ που σε απομάκρυνα. Νόμισα πως εγώ ήμουν η ψυχοπαθής και εσύ αυτός που μου έδενε το πουκάμισο. Παρουσιαζόσουν πάντα τόσο ψύχραιμος και λιγομίλητος ενώ εγώ ήμουν αυτή που πάντα σου μοίραζε απλόχερα τις σκέψεις τις. Εγώ τα έκανα όλα;

Τι σκατά.

Δεν είμαι τόσο ηλίθια.

Όχι. Ξέρεις τι;
ΟΧΙ.

Τόσες συζητήσεις, τόσες λέξεις. Ήσουν και εσύ μέρος του. Με προκάλεσες. Μου έδωσες θάρρος. Μου έδωσες μιλιά και απαιτήσεις. Μου έδωσες ότι δε θα μπορούσα να έχω από μόνη μου. Μου άνοιξες παράθυρα, άσχετα αν αργότερα με έδιωξες από την πόρτα. Σαν κύριος. Σαν να έφταιγα εγώ.

Σαν να μην έδειξες ποτέ τίποτα. Σαν να μην έδωσες την ιδέα ότι με θες. Σαν να μην είπες ποτέ τίποτα που να ξέφευγε από αυτό που κάποιος θα όριζε ως 'φιλική ζώνη'. Σαν να ήσουν πάντα τύπος και υπογραμμός και εγώ αυτή που ξεπερνούσε τα όρια.

Δεν έφταιγα πάντα εγώ.
Αυτό.

Θα σου θύμιζα ακριβώς τα λόγια σου αλλά δεν έχει νόημα. Δε θα διαβάσεις ποτέ αυτό το κείμενο ή οποιοδήποτε κείμενο θα γράψω ποτέ.

Πολύ απλά γιατί με εγκατέλειψες. Να γιατί. Γιατί με εγκατέλειψες.
Γιατί σε μια σχέση πάντα υπάρχουν δύο άτομα. Δύο άτομα που φταίνε και δύο άτομα που περιμένουν από τον άλλο να κάνει κάτι.
Με εγκατέλειψες ενώ έκανες εσύ λάθος.
Και 'γω ψάχνω θύτες και θύματα;

Όχι.
Απλά σήμερα είδα.

Έιδα ότι...

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Σχεδόν έξι μήνες...

Η αλήθεια είναι πως όταν μου ζήτησε να μην τον ξαναενοχλήσω δεν περίμενα να είναι οριστικό. Ούτε περίμενα ότι μετά από έξι μήνες θα έγραφα πάλι κείμενο με κεντρικό ήρωα αυτόν. Κι άλλα δεν περίμενα... Δεν περίμενα ότι θα το τηρήσω και δε θα πω ούτε ένα γεια ούτε περίμενα ότι θα περάσουν έξι μήνες και δε θα ξέρει ο ένας τι κάνει ο άλλος. Δεν περίμενα ότι δε προσπαθήσει να επικοινωνήσει για να μάθει αν είμαι καλά. Δεν περίμενα ότι μετά από έξι μήνες θα με έχει ακόμα αποκλεισμένη, ότι για έξι μήνες δε θα έχω νέα του.

Έξι μήνες...

Σε λίγο τελειώνει τον στρατό και να σκεφτείς ότι όταν ξεκινούσε μιλούσαμε κανονικά...

Τι κάνω εγώ τόσο καιρό, μου λες; Τον σκέφτομαι; Με νοιάζει; Τον αναφέρω;
Χα... Αν ρωτήσεις τις φίλες μου θα μάθεις πολλά.
Ναι τον σκέφτομαι.
Ναι με νοιάζει.
Ναι τον αναφέρω.
Γαμώτο.

Όπως και να 'χει, ότι και να έχω πει, θέλω να ξέρω αν είναι καλά. Με ενδιαφέρει. Μπορεί να μην έχει νόημα ή λόγο, μπορεί να μην έχει... Ούτε εξήγηση, ούτε λογική. Αλλά θα ήθελα να μάθω πως περνάει, τα νέα του, να του μιλήσω λίγο πάλι όπως παλιά, να κάνουμε πλάκα.

Έξι μήνες!
Φύγε επιτέλους!

Τι κάνω; Κάποιος να σταματήσει τα δάχτυλά μου... Δε θέλω να πληκτρολογήσω άλλες λέξεις... Κάποιος να απομακρύνει τον υπολογιστή.... Σώστε με!

Πως γίνεται να είναι τόσο απαράδεκτος, να με έχει μειώσει τόσο πολύ και εγώ να συνεχίζω να αναρωτιέμαι αν είναι καλά; Πως γίνεται να μην τον νοιάζει καν τι κάνω, αν ζω, αν πέθανα, και εγώ να σκέφτομαι κάθε μέρα να τον ρωτήσω αν είναι καλά;

Δεν ξέρω.
Αλήθεια δεν ξέρω.


Ελπίζω να περνάς καλά.
Σ'α.... Σε φιλώ.

Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

4η Διεθνής Γυμνή Ποδηλατοπορεία (Θεσσαλονίκη, 2011) - Φωτογραφίες

Η 4η Διεθνής Γυμνή Ποδηλατοδρομία ολοκληρώθηκε χθες το βράδυ με ένα πάρτυ στο Πάρκο Ξαρχάκου. Περίπου 1000 ποδήλατα πλημμύρισαν τους δρόμους του κέντρου, δείχνοντας έτσι πως όχι μόνο δεν κοιμόμαστε, αλλά είμαστε και πρωτοποριακοί, μιας και η Γυμνή ποδηλατοδρομία αποτελεί αποκλειστικά πρωτοβουλία του Νομού Θεσσαλονίκης και έγινε πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη.
Η πορεία ξεκίνησε από το Πάρκο Ξαρχάκου και στη συνέχεια 'επισκέφτηκε' το Δημαρχείο για μια ομαδική φωτογραφία και μια μικρή κουβέντα με τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη. Αργότερα πήραμε τα ποδήλατά μας και κατακλύσαμε την Τσιμισκή όπου όσοι έτυχε να κάνουν τα ψώνια τους εκείνη την ώρα έμειναν με ανοιχτό το στόμα και φυσικά έσπευσαν να βγάλουν τα κινητά τους για να απαθανατίσουν το γεγονός. Μετά από μια μικρή στάση στην Τσιμισκή για φωτογραφίες και μια αναπάντεχη συνάντηση με μία ομάδα διαδηλωτών αναγκαστήκαμε να ανέβουμε στην Εγνατία και να κάνουμε έναν μικρό κύκλο ώστε να κατευθυνθούμε στον Λευκό Πύργο. Εκεί, έγινε μια μικρή στάση για να δηλώσουμε την υποστήριξή μας στους Αγανακτισμένους του Λευκού Πύργου και στη συνέχεια κλείσαμε την ποδηλατοπορεία μας με ένα μικρό πάρτυ στο Πάρκο Ξαρχάκου.

Ήταν μια απόλυτα ειρηνική πορεία και το κύριο αίτημα εμάς των ποδηλατών ήταν να δοθεί περισσότερη προσοχή στο ποδήλατο, δηλαδή να δημιουργηθούν παραπάνω ποδηλατόδρομοι, αφού το θέμα, μετά την διάθεση λιγότερων από τεσσάρων χιλιομέτρων αφύλακτων και επικίνδυνων ποδηλατολωρίδων σε τρία αποκομμένα κομμάτια το 2009, παραμένει στα αζήτητα.

Ζητάμε περισσότερη ασφάλεια για τα ποδήλατά μας, καθώς τα ποδηλατοστάσια λόγω της φθηνής κατασκευής τους αφαιρούνται ακόμη και μαζί με τα κλειδωμένα ποδήλατα ενώ οι κλοπές των ποδηλάτων έχουν αυξηθεί εκθετικά χωρίς να έχουν ληφθεί μέτρα για την αποτροπή τους.

Θέλουμε να μπορούμε να μεταφέρουμε τα ποδήλατά μας με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Η συνδυασμένη χρήση του ποδηλάτου στα ΜΜΜ δεν επιτρέπεται στα Λεωφορεία, Ταξί και Τρένα (εκτός προαστιακού), ούτε και έχει προβλεφθεί στο μελλοντικό Μετρό. Με τις πολύχρονες καθυστερήσεις παράδοσης του Μετρό, η πόλη παρακμάζει χωρίς εναλλακτικά μέσα μαζικής μεταφοράς.
Αυτά και διάφορα άλλα είναι τα αιτήματα των ποδηλατών της πόλης, και όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ενημερωθεί εδώ: http://www.worldnakedbikeride.gr/2011/05/wnbr-press/


Ακολουθούν φωτογραφίες:














































(κάντε κλικ πάνω στις εικόνες για μεγένθυση)

Υ.Γ: Κι άλλες φωτογραφίες θα προστεθούν στις επόμενες ώρες.

καινούριες φωτογραφίες:

























Θα προστεθούν κι άλλες τις επόμενες ώρες! :)