Τέλειοι

Θα θέλατε να είστε τέλειοι;

Αν ναι, γιατί;

Αν όχι, γιατί;

Όλοι γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει τέλειος άνθρωπος και ότι τέλειος ήταν μόνο ο Χριστός (για όσους πιστεύουν)

Ας απαντήσουμε έχοντας το τέλειο στο μυαλό μας ως τις σωστές αναλογίες, πολύ καλή εμφάνιση, σωστός και μετρημένος χαρακτήρας και γενικά όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που θα έκαναν έναν άνθρωπο να φτάσει το τέλειο.

Προσοχή όμως.

Σε αυτό το παιχνίδι μπορείτε να είστε τέλειοι μόνο σε έναν από τους δύο 'τομείς'.

Ή στον τομέα τον εξωτερικό

Ή στον τομέα τον εσωτερικό

Επίσης...

Τι είναι τέλειο για εσάς;

Ένα ηλιοβασίλεμα

Ένα χαμόγελο από αυτόν

Ένα πρωινό μαζί της

ή...

Περιμένω τις απαντήσεις σας,

και όταν θα έχω ερεθιστεί αρκετά από τα σχόλιά σας, θα δώσω και τη δικιά μου απάντηση.

Και όχι, όταν λέω "ερεθιστεί" δεν εννοώ σεξουαλικά.

Λυκόφως

Ναι, καλά καταλάβατε. Όσοι δεν έχετε διαβάσει όλα τα βιβλία, μην διαβάσετε το κείμενο γιατί ίσως σας προδώσω το τέλος.

Το κείμενο αφορά αυτό το παραμύθι που μιλάει για βαμπίρ που λαμπυρίζουν, καυτούς λύκους και μια κοπέλα που είναι πανέξυπνη αλλά την έχει πατήσει με ένα βαμπίρ, αλλά και με ένα λύκο και δεν είναι σίγουρη, αλλά στο τέλος καταλήγει με το βαμπίρ. Καλά έκανε, και εγώ αυτό θα διάλεγα.

Πως προέκυψε αυτό το κείμενο, θα με ρωτήσετε, μιας και η τρέλα με αυτή την ταινία έχει ψιλοπεράσει, αν και αυτό το λέω συγκριτικά με το τι τρέλα υπήρχε όταν πρωτοβγήκε.

Χθες το βράδυ κατα τις 11 η ώρα βαριόμουν υπερβολικά πολύ, νύσταζα και τα μάτια μου έτσουζαν αλλά εγώ ντε και καλά ήθελα να μείνω ξύπνια - χωρίς σχόλια- οπότε αποφάσισα να δω τη Νέα Σελήνη, τη δεύτερη κατα σειρά ταινία.

Πριν όμως ξεκινήσω, να σας περιγράψω τη σχέση μου με όλο αυτό το σαματά που λέγεται Λυκόφως ή όπως το λέμε και εμείς οι Έλληνες, "Twilight".

Όταν είχε πρωτοβγεί η πρώτη ταινία όλοι μιλούσανε για αυτήν. Εγώ δεν ήξερα τίποτα παραπάνω εκτός από τον τίτλο της ταινίας και το ότι όλοι όσοι την είχαν δει, είχαν πορωθεί. Επειδή είμαι όμως λίγο αντιδραστικιά, δεν ήθελα να πάω να τη δω από καθαρή αντίδραση στον όλο σαματά που είχε δημιουργηθεί. Και μιας και δεν είχα ψάξει το θέμα, δεν με έτρωγε κιόλας, να το πω έτσι απλά να το καταλάβεις και εσυ. Έρχεται μια μέρα λοιπόν η κολλητή μου και μου λέει "Πάμε να δούμε το Λυκόφως;". Καθώς μου αρέσει ιδιαίτερα το σινεμά, μπορώ δηλαδή να ξοδέψω ώρες... ή και μέρες μέσα σε μία αίθουσα αρκεί να είναι ανοιχτές οι τουαλέτες και τα Goody's παραδίπλα, δεν το σκέφτηκα πολύ, βασικά ούτε δευτερόλεπτο, και είπα αμέσως το "ναι".

Πήγαμε, πάθαμε το πρώτο σοκ με τον Θεό τον Ρόμπερτ (πρέπει να παραδεχτείτε ότι στην πρώτη ταινία είναι πολύ μωρό), προς το τέλος πορωθήκαμε με τη σκηνή της μάχης και καθώς βγαίναμε από την αίθουσα είχαμε μια μελαγχολική διάθεση στη σκέψη του τέλειου αυτού έρωτα που μας δείχνει η ταινία και που δεν υπάρχει ή έστω δε θα υπάρξει ποτέ για εμάς στην πραγματικότητα.

Είχα τρελαθεί τόσο πολύ με την ιστορία που το βράδυ κιόλας που την είδα, έψαξα στο ίντερνετ για να μάθω παραπάνω. Όταν έμαθα λοιπόν ότι πρόκειται για βιβλία που έγιναν ταινίες ενθουσιάστηκα τόσο πολύ που τα παρήγγειλα αμέσως. Και τα τέσσερα. Σε μια καταπληκτική τιμή μπορώ να πω, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Τα ρούφηξα, γιατί ρουφηξιά ήταν αυτό δεν ήταν ανάγνωση, κατευθείαν και πορώθηκα ακόμα περίσσότερο. Συγνώμη που χρησιμοποιώ τη λέξη πορώθηκα συνέχεια αλλά βρίσκω ότι εκφράζει απόλυτα αυτό που συνέβαινε. Και πως αλλιώς να το πω δηλαδή; Παθιάστηκα; Χμμ, δεν κακό...

Και τότε άρχισαν όλα τα κακά.

Τότε μου άρεσε η όλη αυτή κατάσταση της... μάντεψε, ΠΟΡΩΣΗΣ. Τώρα όταν το σκέφτομαι, το βρίσκω βλακεία. Ευτυχώς υπήρξε μια εξέλιξη μετά από ένα χρόνο σε ίδρυμα και ένα σπασμένο λαμπατέρ πάνω στο κεφάλι μου, δώρο της θείας μου. Αστειεύομαι φυσικά... νομίζω.

Ήμουν βυθισμένη σε μία απέραντη μαύρη άβυσσο. Παρατηρήσατε τον πλεονασμό εδώ, ε; Απέραντη και άβυσσος. Μα ποια είμαι επιτέλους.

Σκεφτόμουν τόσο έντονα το ότι εγώ ποτέ μα ποτέ μα ποτέ μα ποτέ δε θα έχω έναν τόσο υπέροχο έρωτα, αγάπη, όπως θέλετε πείτε το και το σπουδαιότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί θα είναι να τα πάω πολύ καλά στη δουλειά μου. Άρχισα να βαριέμαι τον κόσμο στον οποίο ζω θεωρώντας τον επίπεδο και αδιάφορο μιας και δεν έχει ούτε βαμπίρ, ούτε ανθρώπους που γίνονται λύκοι, ούτε μάγους (εδώ επηρεάστηκα από Χάρι Πότερ) και το πιο φανταστικό πλάσμα που έχω δει στη ζωή μου ήταν μια πολύχρωμη λιβελούλα στις λίμνες της Σαμοθράκης. Α, όχι ψέματα, είχα δει και ένα φάντασμα στην Κρήτη. Ή έτσι νόμιζα.

Ήθελα να γίνω η Μπέλα στη θέση της Μπέλας. Η Μπέλα η οποία κατα το βιβλίο μπορεί να θεωρεί τον εαυτό της, ας μην πω μπάζο, ας πω 'τίποτα το ιδιαίτερο', αλλά η οποία στην πραγματικότητα είναι τόσο... πως να το πω...ελκυστική με έναν τόσο effortless τρόπο. Και ταυτόχρονα μου έσπαγε τα νεύρα που σκεφτόταν συνέχεια πόσο αδιάφορη είναι αλλά από την άλλη είχε 2-3 αγοράκια που έτρεχαν από πίσω της. Αφού ρε κοπέλα μου βλέπεις ότι έχεις πέραση, τι μας τα πρήζεις; Εξάλλου το λέει και το όνομα σου. Bella=Όμορφη, Swan=Κύκνος. Είσαι πανέξυπνη, μόνο τη δικιά σου σκέψη δε μπορεί να διαβάσει ο Έντουαρντ, αλλά κατά τ'άλλα είσαι συνηθισμένη. Ε, άντε κάνε μπάνιο με κρεμμύδια! JEEZ!

Μπορεί να κάνω πλάκα τώρα και να το κοροιδεύω αλλά η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που το διάβαζα, βυθιζόμουν στον κόσμο του Λυκόφωτος και ζούσα μια παράλληλη ζωή. Μερικές φορές έκανα ότι σκόνταφτα επίτηδες ή ότι χτυπούσα κάπου, έστω για να νιώσω ότι έχω κάτι κοινό με τη Μπέλα και ότι έχω ελπίδες να με ερωτευτεί ένας κούκλος βαμπίρ και να με θέλει για όλη του τη ζωή μέχρι να καταστραφεί ο κόσμος. Το μόνο που κατάφερνα βέβαια είναι να γεμίζω μελανιές και να βρίζω τα αντικείμενα στα οποία χτυπούσα, προσπαθώντας να τα προσβάλλω.

Γενικότερα τα βιβλία τα λάτρεψα, δεν έχω κάποιο παράπονο εκτός του ότι στο τρίτο η Μπέλα φιλάει τον Τζέικομπ και ότι ο Τζέικομπ γίνεται ιδιαίτερα ενοχλητικός για μένα και τον Έντουαρντ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν διάβαζα τη σκηνή όπου η Μπέλα λέει στον Τζέικομπ να τη φιλήσει, άφησα το βιβλίο κάτω, έπιασα τα χέρια μου με το κεφάλι μου και έλεγα στον εαυτό μου να ηρεμίσει καθώς έτρωγα με ένα κουταλάκι μερέντα. Όχι εντάξει, δεν έτρωγα, αλλά προσπαθώ να το κάνω να φανεί πιο αστείο. Τι είπες; Δεν τα καταφέρνω; Α, είπα μήπως...

Πάνω στην τρέλα μου (εδώ λες: πάνω στην αλητεία μου), έκανα μία σελίδα στο φέισμπουκ για τον Ρόμπερτ Πάτινσον (δεν κάνω διαφήμιση, αλλά αν θες να τη δεις είναι αυτή: http://www.facebook.com/RobertPattinsonPage. Είναι σίγουρα η καλύτερη που υπάρχει στο φέισμπουκ αυτή τη στιγμή, στο υπογράφω) και πήγα στα γυρίσματα της δεύτερης ταινίας που έγιναν στην Ιταλία. Επειδή αν περιγράψω το πως πέρασα στην Ιταλία το κείμενο θα πάρει διαστάσεις βιβλίου της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, θα πω επιγραμμάτικά δυο-τρία λόγια και αργότερα θα σε παραπέμψω σε σύνδεσμο όπου τα λέω όλα αναλυτικά.

1. Ναι, είδα από κοντά τον Ρόμπερτ Πάτινσον

2. Ναι, είδα από κοντά την Κρίστεν Στιούαρτ

3. Ναι είδα από κοντα τη σκηνή στο συντριβάνι.

4. Ω ναι, στάθηκα στο συντριβάνι.

5. Ναι, ήμουν στην ταινία

6. Ναι φορούσα και εγώ αυτές τις κόκκινες κουκούλες

7. Όχι δε με δείχνει στην ταινία (απ'όσο έχω δει)

8. Όχι, δεν πέρασε η Μπέλα από μπροστά-πίσω μου, σπρώχνοντας.

9. Δεν πήρα αυτόγραφο από κανέναν ηθοποιό, μόνο από τον σκηνοθέτη

10. Δεν μίλησα με κανέναν ηθοποιό, μόνο μια κοπέλα με την οποία ήμουν μαζί αντάλλαξε μια-δυο κουβέντες με την Κρίστεν. Γαμάτο;

that's me in my coat

Για παραπάνω πληροφορίες, διάβασε εδώ: http://www.facebook.com/note.php?note_id=93774922166

Ελπίζω να είσαι καλή/ός στα αγγλικά.

Πλέον η γνώμη μου είναι ότι το Λυκόφως είναι ένα καλό βιβλιαράκι, μια ωραία ιστορία, τίποτα πρωτότυπο στο σύνολο του αλλά ίσως με κάποιες πρωτότυπες λεπτομέρειες. Συνεχίζω να είμαι άρρωστη φαν του Χάρι Πότερ και δεν το αλλάζω με τίποτα εννοείται, καθώς ο Χάρι Πότερ δεν είναι απλά μια ιστορία, είναι τρόπος ζωής, και όποιος είναι Χάρι Πότερ μάνιακ με καταλαβαίνει απόλυτα!

Παρ'όλα αυτά, ακόμα και τώρα αν διαβάσω το βιβλίο ή εάν δω την ταινία θα με πιάσει αυτή η ελαφριά μελαγχολία που με έπιανε τότε, απλά αντί για ένα μήνα, θα κρατήσει μερικές ώρες.

Προς όλους τους Twihards, κουράγιο, θα περάσει.

Α, και για όσους θέλουν μια περιληπτική περίληψη των βιβλίων, ορίστε:

Έντουαρντ - βαμπίρ, 100κάτι χρονών αλλά έγινε βαμπίρ στα 17

Μπέλα - 17 χρονών, μαθήτρια

Τζέικομπ - 16, ινδιάνος, λυκάνθρωπος

Πρώτο βιβλίο

Ωραία, η Μπέλα και ο Έντουαρντ γνωρίζονται, ερωτεύονται, γλιτώνουν τους κακούς και ζήσαν όλοι καλά κι εμείς καλύτερα. Ουδέν σχόλιον πέραν του ότι ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΣΧΕΣΗ ΓΑΜΩΤΟ.

Δεύτερο βιβλίο

Ω Θεέ! Ο Έντουαρντ φεύγει! Και εμφανίζεται ο Τζέικομπ. Και πάει να πεχτεί κάτι αλλά ευτυχώς τελευταία στιγμή η Μπέλλα τρέχει στην Ιταλία να σώσει τον Έντουαρντ από αυτοκτονία. Να σημειώσω εδώ ότι έχω να κάνω πολλά σχόλια για την Ιταλία. Θυμίστε μου αργότερα.

Τρίτο βιβλίο

Ω τι ωραία τι καλά, είναι μαζί. Όμως ο σπαστικός Τζέικομπ επιμένει ότι η Μπέλλα πρέπει να τα φτιάξει μαζί του και της την πέφτει με το ζόρι. Η Μπέλλα είναι διχασμένη και εδώ τρώμε μια ξενέρα γιατί μας καταστρέφεται το ίματζ του τέλειου έρωτα, αλλά ευτυχώς στο τέλος γυρνάει στον Έντουαρντ. Δεν αναφέρω μάχες κλπ γιατί δε μας νοιάζει.

Τέταρτο βιβλίο

Ο Έντουαρντ και η Μπέλα παντρεύονται, ουάου! Πάνε για διακοπές σε ένα νησί και εκεί η Μπέλα μένει έγκυος με το παιδί του Έντουαρντ. Ο Έντουαρντ θέλει να σκοτώσει το παιδί γιατί είναι επικίνδυνο αλλά η Μπέλα όχι. Η Μπέλα γεννάει, το παιδί σχεδόν τη σκοτώνει έως ότου ο Έντουαρντ τη δαγκώνει για να τη σώσει και έτσι την κάνει βαμπίρ. Η Μπέλα γίνεται βαμπίρ και έχει κάτι φοβερές δυνάμεις όπως και το βαμπιροανθρωπάκι παιδί της έχει επίσης δυνάμεις και αναπτύσσεται πολύ γρήγορα. Έρχονται οι Βόλτουρι, γίνεται μία epic battle, νικάνε οι Κούλεν, και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Α! Να πω ότι Ο Τζέικομπ δεν έμεινε παραπονεμένος γιατί έκανε αποτύπωση στο παιδί της Μπέλα. Αν θέλετε να μάθετε τι είναι αυτό, ρωτήστε κάποιον.

Απόψε το βράδυ

Τετάρτη βράδυ. Αργά το βράδυ.

Ξαπλώνω. Και τι κάνω; Μάντεψε! Διαβάζω κείμενά μου. Ναι, μπορείς να γελάσεις ελεύθερα, αλλά ξέρεις τι; Μερικές φορές μου αρέσει να θυμάμαι παλιά μου συναισθήματα. Ναι, περίεργο, ξέρω, ξέρω...

Ξαπλώνω που λέτε και διάφορες σκέψεις περνάνε από το κεφάλι μου. Πράγματα παλιά, πράγματα καινούρια, πράγματα που έγιναν, που μπορεί να γίνουν, που τελικά ΔΕ θα γίνουν. Ερωτήσεις, απαντήσεις, απορίες, αγανάκτιση, περιέργεια, λίγη στεναχώρια και λίγη απογοήτευση.

Τελικά δε θα κάνω αυτό που ήθελα και σχεδίαζα τόσο καιρό. Δε θα μπορέσω να πάω σε σχολή μακιγιάζ. Δυστυχώς. Το ήθελα πολύ, αλλά προφανώς φέτος θα αρκεστώ σε σεμινάρια. Αν είμαι τυχερή και αρκετά καλή, μπορεί να κερδίσω και τον διαγωνισμό. Και μετά, ποιος με πιάνει!

Χάνω κιλά και έχω αγωνία από τώρα για τα Χριστούγεννα. Άραγε θα τα έχω καταφέρει; Θα έχω αποτύχει και θα νιώθω πως θα μείνω πάντα η ίδια; Τι θα έχει γίνει; Αγαπητή Ίρις των Χριστουγέννων, σε παρακαλώ απάντα μου με ένα σχόλιο στις ερωτήσεις αυτής της παραγράφου. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.. Α! Αυτό το φόρεμα σου ταιριάζει πολύ!

Έτσι είναι η φοιτητική ζωή; Δεν τη ζω. Τη θεωρώ βαρετή. Καλύτερα περνάω με φίλες από το σχολείο. Τι νόημα έχει να κάθεσαι σε μια παρέα και να ακούς τον καθένα να λέει τα δικά του; Θα μου πείτε, πες κι εσύ τα δικά σου. Αμ δε... δεν μ'αρέσει να προσπαθώ να τραβήξω την προσοχή. Δεν πειράζει, ρε 'σεις. Ένας χρόνος είναι.

Το γνωστό θέμα. Ξέρετε ήδη για ποιον είναι αυτή η παράγραφος. Είναι καλά άραγε; Περνάει καλά; Που βρίσκεται τώρα; Πότε φεύγει; Μου είχε πει Νοέμβριο, αλλά δεν ξέρω γιατί έχει εξαφανιστεί. Η ερώτηση σας είναι "Ακόμα;". Όχι, είναι η απάντηση μου. Ίσως λίγο, αλλά όχι όπως παλιά. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Αυτή η στασιμότητα έχει σκοπό να με ενοχλεί πάρα πολύ ακόμα; Αν είναι να ξέρω να την απολύσω! Άσε που ντύνεται απάισια τελευταία και αυτό το άρωμα πια, μοναξιά μυρίζει! Θα της δώσω μια τελευταία ευκαιρία να μοιάσει περισσότερο στην πρόοδο και βλέπουμε. Ελπίζω να μη με απογοητεύσει.

Αν είχα πάει; Τότε, το καλοκαίρι. Και αργότερα το φθινόπωρο. Τι θα γινόταν; Θα γινόταν κάτι; Η πρόταση ήταν εκεί, με κοιτούσε κατάματα. Αλλά εγώ την πήρα και την έσκισα. Γιατί; Ξέρετε τι φταίει; Διαβάστε μερικές γραμμές παραπάνω. Δεν υπάρχει η Ίρις αυτόν τον καιρό. Ψάχνει τον εαυτό της.

Είμαι σίγουρη ότι έχετε καταμπερδευτεί. Όποιος κατάλαβε, χαίρομαι γι'αυτό. Όποιος δεν κατάλαβε ας συνεχίσει να παίζει Farmville. Δεν έχει και πολύ αξία για εσάς αυτό το κείμενο, εκτός από αυτούς τους οποίους αφορά ή αυτούς οι οποίοι το νιώθουν.

Καλή σας νύχτα και σας ευχαριστώ που μου ξοδέψατε 10 λεπτά από τη βραδιά μου, γιατί βαριόμουν πολύ.

Α, και το ποτήρι είναι μισογεμάτο. Πάντα έτσι το έβλεπα, απλά τώρα το θυμήθηκα.

Μακιγιάζ

Αυτό το κείμενο είναι απλά μια μικρή ανακοίνωση.

Έχω πάρει μέρος σε ένα διαγωνισμό μακιγιάζ, και θα ήθελα όσοι με διαβάζετε και με παρακολουθείτε, να αφήσετε εάν θέλετε σχόλιο.

Προς το παρόν έχω κάνει τρία Look:

3. Τρίτο Look

2. Δεύτερο Look

1. Πρώτο Look

Για όσους ενδιαφέρονται ή απλά αναρωτιούνται, το IRISistibleMakeup είναι το δεύτερο blog μου και θα περιέχει (είναι καινούριο) διάφορες συμβουλές ομορφιάς, μακιγιάζ κλπ.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας.

Αυτοβιογραφία (?)

Ναι έχετε δίκιο.

Έχω πάρα πολύ καιρό να γράψω κείμενο. Πάρα, πάρα πολύ καιρό.

Δεν υπάρχει έμπνευση. Τίποτα. Καπούτ. Γιοκ. Πως το λένε στη γλώσσα σας;

Υπάρχουν οι ίδιες ανησυχίες και προβλήματα αλλά τα έχω αναλύσει τόσες φορές σε άλλα κείμενα που δεν βρίσκω κάτι καινούριο να πω. Και να τα πω πάλι, ποιος με ακούει (ή μάλλον ποιος με διαβάζει στην προκειμένη περίπτωση);

Όταν λες και ξαναλές και ξαναλές κάτι και δεν αλλάζει τίποτα, και εσύ βαριέσαι, και οι άλλοι. Σωστά; Σωστά να λέτε!

Μιας και δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να γράψω, θα σας πω για μένα. ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ;

Φέτος ξεκινάω σπουδές μακιγιάζ (παράλληλα με τις σπουδές φωτογραφίας) και είμαι πολύ περίεργη να δω που θα με οδηγήσει.

Γενικότερα δε θα 'λεγα ότι ήμουν η έφηβη που στη δευτέρα λυκείου ήξερε μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια της δουλειάς που θέλει να ακολουθήσει. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι όσοι ήξεραν, το ακολούθησαν κιόλας ή και να το ακολούθησαν, ότι το τελείωσαν.

Όχι.

Ήμουν ένας τραμπλ. Δεν ήξερα τίποτα, δεν ήθελα τίποτα. Είχα ένα δυο πραγματάκια σκόρπια στο μυαλό μου αλλά κανένα από αυτά δεν συνδεόταν με κάποιο ασφαλές επάγγελμα ή έστω με κάποιο συγκεκριμένο επάγγελμα.

Όταν μια έφηβη λέει "Μου αρέσει να ζωγραφίζω", εκτός από το ζωγράφος -που για να βγάλεις λεφτά πρέπει να είσαι το τρελό ταλέντο ή εντελώς κωλόφαρδος, συγνώμη τυχερός ήθελα να πω- τι άλλο θα μπορούσε να κάνει;

Έτσι κι εγώ.

Στη δευτέρα λυκείου μου άρεσε να ζωγραφίζω. Και στις πολύ καλές μου να γράφω κείμενα. Δεν ήθελα οικονομικά, δεν ήθελα πολιτικά, δεν ήθελα θρησκευτικά, ιατρικά, μαθηματικά, βιολογικά, αστυνομικά... τίποτα, τίποτα! Σε όσους με πίεζαν να αποφασίσω έλεγα "Είμαι ελεύθερο πνεύμα εγώ, καλλιτέχνης! Δεν μπορώ να μπω σε καλούπια" (έτσι έδινα εξήγηση και στο χαμό που βρισκόταν καθημερινά στο δωμάτιό μου). Ωραία δικαιολογία, ε;

Κάποια στιγμή όμως (αρχές τρίτης λυκείου) άρχισα να αγχώνομαι και να αναρωτιέμαι τι στο καλό θα γράψω στο μηχανογραφικό μου. Δεν είχα στο μυαλό μου κανένα απολύτως επάγγελμα για το οποίο να ένιωθα ότι θα μου άρεσε να το κάνω το υπόλοιπο της ζωής μου. Ζωγράφος; Όχι. Δημοσιογράφος; Όχι. Γιατρός; ΟΧΙ! Παιδαγωγός; Όχι. Προγραμματιστής; Όχ... Χμμμ... Γιατί όχι;

Και έτσι ξεκίνησαν όλα.

Ασχολιόμουν από μικρή με τους υπολογιστές και κατα την μήτηρ ήμουν αρκετά άνετη στο να διαχειρίζομαι πολύπλοκα προγράμματα (ζωγραφική) καθως και να λύνω σημαντικά προβλήματα του υπολογιστή (Ctrl+Alt+Del ιζ μαι σέιβιορ). Το σκέφτηκα από εδώ, το σκέφτηκα από εκεί, με φαντάστηκα μπλεγμένη με διακόσια καλώδια να προσπαθώ να εισχωρήσω σε απόρρητα έγγραφα για να λύσω μια υπόθεση της αστυνομίας, και είπα ότι, ναι, θα μπορούσα να το κάνω εγώ αυτό. ΛΑΘΟΣ! Θα ήθελα. Όχι θα μπορούσα.

Για αυτό λοιπόν και στις 8 πρώτες θέσεις στο μηχανογραφικό μου φιγουράρουν σχολές που σχετίζονται μ ετην πληροφορική. Αριστοτέλειο, ΤΕΙ Σίνδου, ΠΑΜΑΚ, Πολυτεχνείο Κρήτης, ΤΕΙ Ηρακλείου, Εφαρμοσμένη, Πληροφορική και Τηλεπικοινωνίες κλπ.

Στην 9η θέση ήταν νομίζω κάτι που έπρεπε να βάλω πρώτο.

Κινηματογράφος στο Αριστοτέλειο. Αν μπορούσα, θα του έβαζα και λαμπάκια και μουσική υπόκρουση, αλλά δεν έχει φτάσει μέχρι εκεί το Blogger.

Η τέχνη. Η δημιουργία. Ο χώρος της Τέχνης. Αυτό με ενδιέφερε πάντα, γιατί δεν το σκέφτηκα νωρίτερα;

Το καλοκαίρι που περίμενα τα αποτελέσματα των Πανελληνίων, είχα ψηθεί τόσο πολύ στην ιδέα του Κινηματογράφου που σχεδόν δεν ήθελα να περάσω Πληροφορική.

Ο Θεός όμως εκπληρώνει μία επιθυμία τη φορά, γι'αυτό και βρέθηκα στο ΤΕΙ Σίνδου στο Τμήμα Πληροφορικής. Όταν είδα τη βάση στην τηλεόραση και συνειδητοποίησα ότι είχα περάσει, μια ελαφριά και στιγμιαία μελαγχολία με διαπέρασε. Πληροφορική; Εγώ; Γιατί;

Δεν είχα τελειώσει όμως εκεί. Όχι. Έπρεπε να ταλαιπωρήσω κι άλλο τους δικούς μου. Μετά από δύο χρόνια γραμμένη στη σχολή και περίπου δεκαπέντε μέρες φοίτησης (εντάξει, υπερβάλλω, δεν ήταν δεκαπέντε, ήταν δεκαοχτώ) ανακοίνωσα ότι δεν μπορώ πλέον να πηγαίνω στη σχολή (μεταφορικά το "πηγαίνω" αφού δεν πατούσα) και ότι θέλω να αλλάξω τομέα σπουδών. Οι γονείς μου, για κάποιο περίεργο λόγο, με άκουσαν, και μου είπαν "Εντάξει κοπέλα μου, αφού δε σου αρέσει εκεί, που θες να πας;". Εντάξει, ίσως να μην ήταν τόσο ήρεμοι, αλλά γιου γκετ δι αιντία.

Η απάντηση μου ήταν "Δεν ξέρω" και πραγματικα δεν ήξερα. Ένιωσα πάλι όπως στη δευτέρα λυκείου, χαμένη και... χαμένη. Είχα πολλά ενδιαφέροντα και κατά τους άλλους "ταλέντα" που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σε διάφορους τομείς. Όχι σκηνοθεσία, όχι Μακιγιάζ, όχι Γραφιστική, όχι Διαφήμιση, όχι Ενδυματολογία... και διάφορα άλλα. Εγώ όμως, σαν Ίριδα, δεν ήξερα τι θέλω. Δεν ήξερα που είμαι καλή, ποια δουλειά θα μπορούσε να με καλύπτει για το υπόλοιπο της ζωής μου..

Η φωτογραφία προέκυψε καταλάθος, μετά από κάτι λήψεις που έγιναν με μια φίλη "για πλάκα". Έκανα μία, έκανα δύο, έκανα τρεις, και σκέφτηκα ότι το αποτέλεσμα μου αρέσει. Θα μπορούσα λοιπόν να το δοκιμάσω. Οπότε, το ανακοίνωσα στους δικούς μου.

"Τι φωτογραφία;" με ρώτησαν. "Είναι πολύ γενικό αυτό που λες".

"Ε, δεν ξέρω" απάντησα, "... μάλλον φωτογραφία μόδας"

Πήγα αρχικά σε μία γνωστή ιδιωτική σχολή όπου με στόλισαν από πάνω μέχρι κάτω και επειδή κατα τον πατέρα "είναι πολύ πρακτικη σχολή για εσένα, εσύ αυτά τα ξέρεις ήδη, εσύ χρειάζεσαι εκπαίδευση στην αντίληψη", κατέληξα σε μία λιγότερο γνωστή σχολή αφιερωμένη στη φωτογραφία.

Και νόμιζα ότι επιτέλους είμαι στο στοιχείο μου.

Μέχρι που άρχισαν τα μαθήματα.

Μετά από ένα χρόνο στη σχολή, μπορώ να πω ότι μπορεί και να μην είναι η φωτογραφία το πάθος μου.

Πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι εγώ θέλω να σχεδιάζω, να ζωγραφίζω, να δημιουργώ με το χέρι, γιατί το ξέχασα αυτό;

Από μικρή ζωγράφιζα, όχι ότι έχω κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, αλλά μου άρεσε.

Δε δείχνει αυτό αρκετά σχετικά με το που θα έπρεπε να προσανατολιστώ;

Φέτος λοιπόν, μακιγιάζ. Τώρα νιώθω ότι είμαι στο στοιχείο μου. Αλλά έτσι έλεγα και πέρυσι με τη φωτογραφία.

Υπάρχει μια διαφορά όμως.

Όταν με ρωτούσαν αν η σκέψη του να είμαι φωτογράφος για την υπόλοιπη ζωή μου με ικανοποιεί, δεν ήμουν σίγουρη για την απάντηση.

Αν με ρωτήσει τώρα κάποιος, θα πω ναι.

Και ίσως το μακιγιάζ να σας φαίνεται "αστείο" ή "ρηχό" αλλά θα πω δύο πράγματα και θα κλείσω αυτό το τεράστιο κατα τ'άλλα κείμενο.

Αφενός εγώ προσωπικά δεν εννοώ το απλό καθημερινό μακιγιάζ, αλλα ζωγραφική πάνω στο πρόσωπο, ίσως και στο σώμα και αφετέρου, όταν σε κάποιον αρέσει πραγματικά κάτι, τότε για αυτόν είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.

Γενέθλια!

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα ευχόσασταν αν το τζίνι εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά σας με την μεγάλη του μπλε κοιλιά και τα πεταχτά του μάτια (ναι οκ, βλέπω πολύ Disney) και σας έλεγε "Γήινε, έχεις τρεις ευχές!". Ή μάλλον δεν νομίζω να έλεγε γήινε, μάλλον θα έλεγε "Αφέντη, έχεις τρεις ευχές". Ναι, έτσι καλύτερα...

Τρεις ευχές.

Τι είναι τρεις ευχές;

Τίποτα.

Όταν ήμουν πιο μικρή (και μην ακούσω ανέκδοτα για την παλαιολιθική εποχή) έγραφα ημερολόγιο. Είχα ένα τετράδιο σχολείου και αράδιαζα ότι μπούρδα με απασχολούσε. Μια μέρα λοιπόν σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να ζητήσω εάν είχα τρεις μόνο ευχές. Έκανα λοιπόν διάφορες λίστες των τριών ευχών. Μέσα σ'αυτές υπάρχουν ευχές όπως:

Να αποκτήσω τέλειο σώμα.

Να μπορώ να τραγουδάω ραπ.

Να γίνω τέλεια volley ball-ίστρια.

Να περάσω στη Βουλή των Εφήβων (ναι είχα γράψει έκθεση- δεν πέρασα).

Η Ελλάδα να γίνει υπερδύναμη αλλά όχι σαν την Αμερική (ναι, όπως το βλέπετε!).

Να με ερωτευτεί ο Elijah [ή ο Σ. ή ο Β.] (ναι μου άρεσαν πολλοί τότε).

Ο Ο. να γίνει ο φίλος που θέλω και χρειάζομαι.

Η Ο. να ξεκολλήσει από τη ζωή της (really Ίρις; really; θα ξόδευες ευχή για αυτό το πράγμα;).

Να είναι καλά αυτοί που αγαπάω (πάντα έγραφα "αυτοί που αγαπάω" και όχι "Η οικογένεια και οι φίλοι μου" γιατί φοβόμουν ότι ίσως εάν το διευκρίνιζα, θα έμεναν κάποιο απ'έξω που ίσως να μην είχα υπολογίσει και θεωρούσα πως ο Θεός θα καταλάβαινε ποιους εννοώ όταν λέω "αυτοί που αγαπάω" και θα φρόντιζε να τους συμπεριλάβει στην ευχή!)

Και πολλά άλλα.

Ναι, είχα κάνει αρκετές λίστες. Φρόντισα θυμάμαι, να υπάρχει μια ισορροπία. Δηλαδή εάν σε μια λίστα υπήρχαν δύο πράγματα που αφορούσαν εμένα, μετά έβαζα μια ευχή που έπιανε όλον τον πλανήτη (world peace) ή εάν ξόδευα δύο ευχές σε άλλους φρόντιζα η τελευταία να αφορά εμένα σαν σύνολο. Πωπω, κάποτε σκεφτόμουν. Παλιές καλές εποχές.

Μετά, αφού έκανα τη λίστα κάθησα και σκέφτηκα... και είδα ό,τι μ'αγαπας, μόνο εσύ, μόνο εσύυυυ... μα ρε παιδιά, κάθε φορά που λέω κάθησα και σκέφτηκα να μου έρχεται αυτό το τραγούδι.. μα κάθε φορά όμως!

Τέλοσπάντων, ξεφεύγουμε από το θέμα.

Κάθησα και σκέφτηκα λοιπόν πως υπήρχαν περιπτώσεις η ευχή μου να μην γίνει κατανοητή ή να μη μπορεί να διατυπωθεί μόνο σε μια πρόταση. Για παράδειγμα, ας πούμε ότι η ευχή ήταν "Να είναι όλος ο κόσμος καλά". Αυτή η ευχή είναι ελλειπής. Η σωστή ευχή είναι:

"Να είναι όλος ο κόσμος καλά, εκτός από τους δικηγόρους, τους πολιτικούς, τους παιδεραστές, τους δολοφόνους, τους κτηνοβάτες, there's a whole list, you wouldn't even imagine...". Μετά όμως σκεφτόμουν ότι αυτό μπορεί να πιάσει ως παραπάνω από μία ευχή και να μη μπορεί να γίνει. Προβλήματα που είχα μικρή ε;

Τώρα στα γενέθλιά μου λοιπόν θα ήθελα να κάνω ένα sum up (προσπαθώ να κάνω εντύπωση με τα φοβερά αγγλικά μου).

Τώρα που όλοι μου εύχονται, θα ήθελα να πω τι θα ευχόμουν εγώ στον εαυτό μου.

Υγεία και αγάπη. Υγεία και αγάπη.

Θέλει κανείς τίποτα άλλο; Λεφτά; Σα δε ντρέπεσαι! Υλικό άτομο!

Αν το σκεφτείς, αυτά πάνε μαζί. Εάν έχεις υγεία, έχεις και λεφτά. Γιατί εάν δεν έχεις λεφτά, σε περίπτωση αρρώστιας, πως θα αποκτήσεις την υγεία σου; Είδες, όλα τα σκέφτομαι, μην νομίζεις.

Χαμόγελα. Πολλά χαμόγελα. Να ευχαριστιέμαι με τα λίγα. Να προσπαθώ για την εξέλιξή μου. Να χαρίζω στον κόσμο γύρω μου όμορφες στιγμές, και όχι επειδή αυτές θα συνοδεύονται από ακριβές και στυλάτες εξόδους, απλά επειδή θα είναι αληθινές και αναντικατάστατες.

Έρωτα. Δυνατά συναισθήματα, έντονες στιγμές. Αξέχαστες ματιές, γλυκά φιλιά. Μεγάλες αγκαλιές, πάθος, δάκρυα, απογοήτευση.

Όλα αυτά τα μικρά που ξεχωρίζουν και πως σου θυμίζουν πόσο όμορφη είναι η ζωή. Όλα αυτά που σε κάνουν να θυμάσαι πως ποτέ δεν πρέπει να πάψεις να ελπίζεις και να προσπαθεις για το καλύτερο.

Όλα αυτά που σου δείχνουν ότι η ζωή είναι δική σου και είναι στο χέρι σου να βγεις από αυτή με τις καλύτερες αναμνήσεις.

Γιατί στην τελική, αυτό που μας μένει είναι οι στιγμές.

Καλή σας νύχτα και να τα εκατοστήσω.

Υ.Γ: Μαμά, μην επαναπαύεσαι στην αγάπη. Ακόμα θέλω εκείνο το φόρεμα που μου υποσχέθηκες!