Αυτοβιογραφία (?)

Ναι έχετε δίκιο.

Έχω πάρα πολύ καιρό να γράψω κείμενο. Πάρα, πάρα πολύ καιρό.

Δεν υπάρχει έμπνευση. Τίποτα. Καπούτ. Γιοκ. Πως το λένε στη γλώσσα σας;

Υπάρχουν οι ίδιες ανησυχίες και προβλήματα αλλά τα έχω αναλύσει τόσες φορές σε άλλα κείμενα που δεν βρίσκω κάτι καινούριο να πω. Και να τα πω πάλι, ποιος με ακούει (ή μάλλον ποιος με διαβάζει στην προκειμένη περίπτωση);

Όταν λες και ξαναλές και ξαναλές κάτι και δεν αλλάζει τίποτα, και εσύ βαριέσαι, και οι άλλοι. Σωστά; Σωστά να λέτε!

Μιας και δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να γράψω, θα σας πω για μένα. ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ;

Φέτος ξεκινάω σπουδές μακιγιάζ (παράλληλα με τις σπουδές φωτογραφίας) και είμαι πολύ περίεργη να δω που θα με οδηγήσει.

Γενικότερα δε θα 'λεγα ότι ήμουν η έφηβη που στη δευτέρα λυκείου ήξερε μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια της δουλειάς που θέλει να ακολουθήσει. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι όσοι ήξεραν, το ακολούθησαν κιόλας ή και να το ακολούθησαν, ότι το τελείωσαν.

Όχι.

Ήμουν ένας τραμπλ. Δεν ήξερα τίποτα, δεν ήθελα τίποτα. Είχα ένα δυο πραγματάκια σκόρπια στο μυαλό μου αλλά κανένα από αυτά δεν συνδεόταν με κάποιο ασφαλές επάγγελμα ή έστω με κάποιο συγκεκριμένο επάγγελμα.

Όταν μια έφηβη λέει "Μου αρέσει να ζωγραφίζω", εκτός από το ζωγράφος -που για να βγάλεις λεφτά πρέπει να είσαι το τρελό ταλέντο ή εντελώς κωλόφαρδος, συγνώμη τυχερός ήθελα να πω- τι άλλο θα μπορούσε να κάνει;

Έτσι κι εγώ.

Στη δευτέρα λυκείου μου άρεσε να ζωγραφίζω. Και στις πολύ καλές μου να γράφω κείμενα. Δεν ήθελα οικονομικά, δεν ήθελα πολιτικά, δεν ήθελα θρησκευτικά, ιατρικά, μαθηματικά, βιολογικά, αστυνομικά... τίποτα, τίποτα! Σε όσους με πίεζαν να αποφασίσω έλεγα "Είμαι ελεύθερο πνεύμα εγώ, καλλιτέχνης! Δεν μπορώ να μπω σε καλούπια" (έτσι έδινα εξήγηση και στο χαμό που βρισκόταν καθημερινά στο δωμάτιό μου). Ωραία δικαιολογία, ε;

Κάποια στιγμή όμως (αρχές τρίτης λυκείου) άρχισα να αγχώνομαι και να αναρωτιέμαι τι στο καλό θα γράψω στο μηχανογραφικό μου. Δεν είχα στο μυαλό μου κανένα απολύτως επάγγελμα για το οποίο να ένιωθα ότι θα μου άρεσε να το κάνω το υπόλοιπο της ζωής μου. Ζωγράφος; Όχι. Δημοσιογράφος; Όχι. Γιατρός; ΟΧΙ! Παιδαγωγός; Όχι. Προγραμματιστής; Όχ... Χμμμ... Γιατί όχι;

Και έτσι ξεκίνησαν όλα.

Ασχολιόμουν από μικρή με τους υπολογιστές και κατα την μήτηρ ήμουν αρκετά άνετη στο να διαχειρίζομαι πολύπλοκα προγράμματα (ζωγραφική) καθως και να λύνω σημαντικά προβλήματα του υπολογιστή (Ctrl+Alt+Del ιζ μαι σέιβιορ). Το σκέφτηκα από εδώ, το σκέφτηκα από εκεί, με φαντάστηκα μπλεγμένη με διακόσια καλώδια να προσπαθώ να εισχωρήσω σε απόρρητα έγγραφα για να λύσω μια υπόθεση της αστυνομίας, και είπα ότι, ναι, θα μπορούσα να το κάνω εγώ αυτό. ΛΑΘΟΣ! Θα ήθελα. Όχι θα μπορούσα.

Για αυτό λοιπόν και στις 8 πρώτες θέσεις στο μηχανογραφικό μου φιγουράρουν σχολές που σχετίζονται μ ετην πληροφορική. Αριστοτέλειο, ΤΕΙ Σίνδου, ΠΑΜΑΚ, Πολυτεχνείο Κρήτης, ΤΕΙ Ηρακλείου, Εφαρμοσμένη, Πληροφορική και Τηλεπικοινωνίες κλπ.

Στην 9η θέση ήταν νομίζω κάτι που έπρεπε να βάλω πρώτο.

Κινηματογράφος στο Αριστοτέλειο. Αν μπορούσα, θα του έβαζα και λαμπάκια και μουσική υπόκρουση, αλλά δεν έχει φτάσει μέχρι εκεί το Blogger.

Η τέχνη. Η δημιουργία. Ο χώρος της Τέχνης. Αυτό με ενδιέφερε πάντα, γιατί δεν το σκέφτηκα νωρίτερα;

Το καλοκαίρι που περίμενα τα αποτελέσματα των Πανελληνίων, είχα ψηθεί τόσο πολύ στην ιδέα του Κινηματογράφου που σχεδόν δεν ήθελα να περάσω Πληροφορική.

Ο Θεός όμως εκπληρώνει μία επιθυμία τη φορά, γι'αυτό και βρέθηκα στο ΤΕΙ Σίνδου στο Τμήμα Πληροφορικής. Όταν είδα τη βάση στην τηλεόραση και συνειδητοποίησα ότι είχα περάσει, μια ελαφριά και στιγμιαία μελαγχολία με διαπέρασε. Πληροφορική; Εγώ; Γιατί;

Δεν είχα τελειώσει όμως εκεί. Όχι. Έπρεπε να ταλαιπωρήσω κι άλλο τους δικούς μου. Μετά από δύο χρόνια γραμμένη στη σχολή και περίπου δεκαπέντε μέρες φοίτησης (εντάξει, υπερβάλλω, δεν ήταν δεκαπέντε, ήταν δεκαοχτώ) ανακοίνωσα ότι δεν μπορώ πλέον να πηγαίνω στη σχολή (μεταφορικά το "πηγαίνω" αφού δεν πατούσα) και ότι θέλω να αλλάξω τομέα σπουδών. Οι γονείς μου, για κάποιο περίεργο λόγο, με άκουσαν, και μου είπαν "Εντάξει κοπέλα μου, αφού δε σου αρέσει εκεί, που θες να πας;". Εντάξει, ίσως να μην ήταν τόσο ήρεμοι, αλλά γιου γκετ δι αιντία.

Η απάντηση μου ήταν "Δεν ξέρω" και πραγματικα δεν ήξερα. Ένιωσα πάλι όπως στη δευτέρα λυκείου, χαμένη και... χαμένη. Είχα πολλά ενδιαφέροντα και κατά τους άλλους "ταλέντα" που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σε διάφορους τομείς. Όχι σκηνοθεσία, όχι Μακιγιάζ, όχι Γραφιστική, όχι Διαφήμιση, όχι Ενδυματολογία... και διάφορα άλλα. Εγώ όμως, σαν Ίριδα, δεν ήξερα τι θέλω. Δεν ήξερα που είμαι καλή, ποια δουλειά θα μπορούσε να με καλύπτει για το υπόλοιπο της ζωής μου..

Η φωτογραφία προέκυψε καταλάθος, μετά από κάτι λήψεις που έγιναν με μια φίλη "για πλάκα". Έκανα μία, έκανα δύο, έκανα τρεις, και σκέφτηκα ότι το αποτέλεσμα μου αρέσει. Θα μπορούσα λοιπόν να το δοκιμάσω. Οπότε, το ανακοίνωσα στους δικούς μου.

"Τι φωτογραφία;" με ρώτησαν. "Είναι πολύ γενικό αυτό που λες".

"Ε, δεν ξέρω" απάντησα, "... μάλλον φωτογραφία μόδας"

Πήγα αρχικά σε μία γνωστή ιδιωτική σχολή όπου με στόλισαν από πάνω μέχρι κάτω και επειδή κατα τον πατέρα "είναι πολύ πρακτικη σχολή για εσένα, εσύ αυτά τα ξέρεις ήδη, εσύ χρειάζεσαι εκπαίδευση στην αντίληψη", κατέληξα σε μία λιγότερο γνωστή σχολή αφιερωμένη στη φωτογραφία.

Και νόμιζα ότι επιτέλους είμαι στο στοιχείο μου.

Μέχρι που άρχισαν τα μαθήματα.

Μετά από ένα χρόνο στη σχολή, μπορώ να πω ότι μπορεί και να μην είναι η φωτογραφία το πάθος μου.

Πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι εγώ θέλω να σχεδιάζω, να ζωγραφίζω, να δημιουργώ με το χέρι, γιατί το ξέχασα αυτό;

Από μικρή ζωγράφιζα, όχι ότι έχω κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, αλλά μου άρεσε.

Δε δείχνει αυτό αρκετά σχετικά με το που θα έπρεπε να προσανατολιστώ;

Φέτος λοιπόν, μακιγιάζ. Τώρα νιώθω ότι είμαι στο στοιχείο μου. Αλλά έτσι έλεγα και πέρυσι με τη φωτογραφία.

Υπάρχει μια διαφορά όμως.

Όταν με ρωτούσαν αν η σκέψη του να είμαι φωτογράφος για την υπόλοιπη ζωή μου με ικανοποιεί, δεν ήμουν σίγουρη για την απάντηση.

Αν με ρωτήσει τώρα κάποιος, θα πω ναι.

Και ίσως το μακιγιάζ να σας φαίνεται "αστείο" ή "ρηχό" αλλά θα πω δύο πράγματα και θα κλείσω αυτό το τεράστιο κατα τ'άλλα κείμενο.

Αφενός εγώ προσωπικά δεν εννοώ το απλό καθημερινό μακιγιάζ, αλλα ζωγραφική πάνω στο πρόσωπο, ίσως και στο σώμα και αφετέρου, όταν σε κάποιον αρέσει πραγματικά κάτι, τότε για αυτόν είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.