Λυκόφως

Ναι, καλά καταλάβατε. Όσοι δεν έχετε διαβάσει όλα τα βιβλία, μην διαβάσετε το κείμενο γιατί ίσως σας προδώσω το τέλος.

Το κείμενο αφορά αυτό το παραμύθι που μιλάει για βαμπίρ που λαμπυρίζουν, καυτούς λύκους και μια κοπέλα που είναι πανέξυπνη αλλά την έχει πατήσει με ένα βαμπίρ, αλλά και με ένα λύκο και δεν είναι σίγουρη, αλλά στο τέλος καταλήγει με το βαμπίρ. Καλά έκανε, και εγώ αυτό θα διάλεγα.

Πως προέκυψε αυτό το κείμενο, θα με ρωτήσετε, μιας και η τρέλα με αυτή την ταινία έχει ψιλοπεράσει, αν και αυτό το λέω συγκριτικά με το τι τρέλα υπήρχε όταν πρωτοβγήκε.

Χθες το βράδυ κατα τις 11 η ώρα βαριόμουν υπερβολικά πολύ, νύσταζα και τα μάτια μου έτσουζαν αλλά εγώ ντε και καλά ήθελα να μείνω ξύπνια - χωρίς σχόλια- οπότε αποφάσισα να δω τη Νέα Σελήνη, τη δεύτερη κατα σειρά ταινία.

Πριν όμως ξεκινήσω, να σας περιγράψω τη σχέση μου με όλο αυτό το σαματά που λέγεται Λυκόφως ή όπως το λέμε και εμείς οι Έλληνες, "Twilight".

Όταν είχε πρωτοβγεί η πρώτη ταινία όλοι μιλούσανε για αυτήν. Εγώ δεν ήξερα τίποτα παραπάνω εκτός από τον τίτλο της ταινίας και το ότι όλοι όσοι την είχαν δει, είχαν πορωθεί. Επειδή είμαι όμως λίγο αντιδραστικιά, δεν ήθελα να πάω να τη δω από καθαρή αντίδραση στον όλο σαματά που είχε δημιουργηθεί. Και μιας και δεν είχα ψάξει το θέμα, δεν με έτρωγε κιόλας, να το πω έτσι απλά να το καταλάβεις και εσυ. Έρχεται μια μέρα λοιπόν η κολλητή μου και μου λέει "Πάμε να δούμε το Λυκόφως;". Καθώς μου αρέσει ιδιαίτερα το σινεμά, μπορώ δηλαδή να ξοδέψω ώρες... ή και μέρες μέσα σε μία αίθουσα αρκεί να είναι ανοιχτές οι τουαλέτες και τα Goody's παραδίπλα, δεν το σκέφτηκα πολύ, βασικά ούτε δευτερόλεπτο, και είπα αμέσως το "ναι".

Πήγαμε, πάθαμε το πρώτο σοκ με τον Θεό τον Ρόμπερτ (πρέπει να παραδεχτείτε ότι στην πρώτη ταινία είναι πολύ μωρό), προς το τέλος πορωθήκαμε με τη σκηνή της μάχης και καθώς βγαίναμε από την αίθουσα είχαμε μια μελαγχολική διάθεση στη σκέψη του τέλειου αυτού έρωτα που μας δείχνει η ταινία και που δεν υπάρχει ή έστω δε θα υπάρξει ποτέ για εμάς στην πραγματικότητα.

Είχα τρελαθεί τόσο πολύ με την ιστορία που το βράδυ κιόλας που την είδα, έψαξα στο ίντερνετ για να μάθω παραπάνω. Όταν έμαθα λοιπόν ότι πρόκειται για βιβλία που έγιναν ταινίες ενθουσιάστηκα τόσο πολύ που τα παρήγγειλα αμέσως. Και τα τέσσερα. Σε μια καταπληκτική τιμή μπορώ να πω, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Τα ρούφηξα, γιατί ρουφηξιά ήταν αυτό δεν ήταν ανάγνωση, κατευθείαν και πορώθηκα ακόμα περίσσότερο. Συγνώμη που χρησιμοποιώ τη λέξη πορώθηκα συνέχεια αλλά βρίσκω ότι εκφράζει απόλυτα αυτό που συνέβαινε. Και πως αλλιώς να το πω δηλαδή; Παθιάστηκα; Χμμ, δεν κακό...

Και τότε άρχισαν όλα τα κακά.

Τότε μου άρεσε η όλη αυτή κατάσταση της... μάντεψε, ΠΟΡΩΣΗΣ. Τώρα όταν το σκέφτομαι, το βρίσκω βλακεία. Ευτυχώς υπήρξε μια εξέλιξη μετά από ένα χρόνο σε ίδρυμα και ένα σπασμένο λαμπατέρ πάνω στο κεφάλι μου, δώρο της θείας μου. Αστειεύομαι φυσικά... νομίζω.

Ήμουν βυθισμένη σε μία απέραντη μαύρη άβυσσο. Παρατηρήσατε τον πλεονασμό εδώ, ε; Απέραντη και άβυσσος. Μα ποια είμαι επιτέλους.

Σκεφτόμουν τόσο έντονα το ότι εγώ ποτέ μα ποτέ μα ποτέ μα ποτέ δε θα έχω έναν τόσο υπέροχο έρωτα, αγάπη, όπως θέλετε πείτε το και το σπουδαιότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί θα είναι να τα πάω πολύ καλά στη δουλειά μου. Άρχισα να βαριέμαι τον κόσμο στον οποίο ζω θεωρώντας τον επίπεδο και αδιάφορο μιας και δεν έχει ούτε βαμπίρ, ούτε ανθρώπους που γίνονται λύκοι, ούτε μάγους (εδώ επηρεάστηκα από Χάρι Πότερ) και το πιο φανταστικό πλάσμα που έχω δει στη ζωή μου ήταν μια πολύχρωμη λιβελούλα στις λίμνες της Σαμοθράκης. Α, όχι ψέματα, είχα δει και ένα φάντασμα στην Κρήτη. Ή έτσι νόμιζα.

Ήθελα να γίνω η Μπέλα στη θέση της Μπέλας. Η Μπέλα η οποία κατα το βιβλίο μπορεί να θεωρεί τον εαυτό της, ας μην πω μπάζο, ας πω 'τίποτα το ιδιαίτερο', αλλά η οποία στην πραγματικότητα είναι τόσο... πως να το πω...ελκυστική με έναν τόσο effortless τρόπο. Και ταυτόχρονα μου έσπαγε τα νεύρα που σκεφτόταν συνέχεια πόσο αδιάφορη είναι αλλά από την άλλη είχε 2-3 αγοράκια που έτρεχαν από πίσω της. Αφού ρε κοπέλα μου βλέπεις ότι έχεις πέραση, τι μας τα πρήζεις; Εξάλλου το λέει και το όνομα σου. Bella=Όμορφη, Swan=Κύκνος. Είσαι πανέξυπνη, μόνο τη δικιά σου σκέψη δε μπορεί να διαβάσει ο Έντουαρντ, αλλά κατά τ'άλλα είσαι συνηθισμένη. Ε, άντε κάνε μπάνιο με κρεμμύδια! JEEZ!

Μπορεί να κάνω πλάκα τώρα και να το κοροιδεύω αλλά η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που το διάβαζα, βυθιζόμουν στον κόσμο του Λυκόφωτος και ζούσα μια παράλληλη ζωή. Μερικές φορές έκανα ότι σκόνταφτα επίτηδες ή ότι χτυπούσα κάπου, έστω για να νιώσω ότι έχω κάτι κοινό με τη Μπέλα και ότι έχω ελπίδες να με ερωτευτεί ένας κούκλος βαμπίρ και να με θέλει για όλη του τη ζωή μέχρι να καταστραφεί ο κόσμος. Το μόνο που κατάφερνα βέβαια είναι να γεμίζω μελανιές και να βρίζω τα αντικείμενα στα οποία χτυπούσα, προσπαθώντας να τα προσβάλλω.

Γενικότερα τα βιβλία τα λάτρεψα, δεν έχω κάποιο παράπονο εκτός του ότι στο τρίτο η Μπέλα φιλάει τον Τζέικομπ και ότι ο Τζέικομπ γίνεται ιδιαίτερα ενοχλητικός για μένα και τον Έντουαρντ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν διάβαζα τη σκηνή όπου η Μπέλα λέει στον Τζέικομπ να τη φιλήσει, άφησα το βιβλίο κάτω, έπιασα τα χέρια μου με το κεφάλι μου και έλεγα στον εαυτό μου να ηρεμίσει καθώς έτρωγα με ένα κουταλάκι μερέντα. Όχι εντάξει, δεν έτρωγα, αλλά προσπαθώ να το κάνω να φανεί πιο αστείο. Τι είπες; Δεν τα καταφέρνω; Α, είπα μήπως...

Πάνω στην τρέλα μου (εδώ λες: πάνω στην αλητεία μου), έκανα μία σελίδα στο φέισμπουκ για τον Ρόμπερτ Πάτινσον (δεν κάνω διαφήμιση, αλλά αν θες να τη δεις είναι αυτή: http://www.facebook.com/RobertPattinsonPage. Είναι σίγουρα η καλύτερη που υπάρχει στο φέισμπουκ αυτή τη στιγμή, στο υπογράφω) και πήγα στα γυρίσματα της δεύτερης ταινίας που έγιναν στην Ιταλία. Επειδή αν περιγράψω το πως πέρασα στην Ιταλία το κείμενο θα πάρει διαστάσεις βιβλίου της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, θα πω επιγραμμάτικά δυο-τρία λόγια και αργότερα θα σε παραπέμψω σε σύνδεσμο όπου τα λέω όλα αναλυτικά.

1. Ναι, είδα από κοντά τον Ρόμπερτ Πάτινσον

2. Ναι, είδα από κοντά την Κρίστεν Στιούαρτ

3. Ναι είδα από κοντα τη σκηνή στο συντριβάνι.

4. Ω ναι, στάθηκα στο συντριβάνι.

5. Ναι, ήμουν στην ταινία

6. Ναι φορούσα και εγώ αυτές τις κόκκινες κουκούλες

7. Όχι δε με δείχνει στην ταινία (απ'όσο έχω δει)

8. Όχι, δεν πέρασε η Μπέλα από μπροστά-πίσω μου, σπρώχνοντας.

9. Δεν πήρα αυτόγραφο από κανέναν ηθοποιό, μόνο από τον σκηνοθέτη

10. Δεν μίλησα με κανέναν ηθοποιό, μόνο μια κοπέλα με την οποία ήμουν μαζί αντάλλαξε μια-δυο κουβέντες με την Κρίστεν. Γαμάτο;

that's me in my coat

Για παραπάνω πληροφορίες, διάβασε εδώ: http://www.facebook.com/note.php?note_id=93774922166

Ελπίζω να είσαι καλή/ός στα αγγλικά.

Πλέον η γνώμη μου είναι ότι το Λυκόφως είναι ένα καλό βιβλιαράκι, μια ωραία ιστορία, τίποτα πρωτότυπο στο σύνολο του αλλά ίσως με κάποιες πρωτότυπες λεπτομέρειες. Συνεχίζω να είμαι άρρωστη φαν του Χάρι Πότερ και δεν το αλλάζω με τίποτα εννοείται, καθώς ο Χάρι Πότερ δεν είναι απλά μια ιστορία, είναι τρόπος ζωής, και όποιος είναι Χάρι Πότερ μάνιακ με καταλαβαίνει απόλυτα!

Παρ'όλα αυτά, ακόμα και τώρα αν διαβάσω το βιβλίο ή εάν δω την ταινία θα με πιάσει αυτή η ελαφριά μελαγχολία που με έπιανε τότε, απλά αντί για ένα μήνα, θα κρατήσει μερικές ώρες.

Προς όλους τους Twihards, κουράγιο, θα περάσει.

Α, και για όσους θέλουν μια περιληπτική περίληψη των βιβλίων, ορίστε:

Έντουαρντ - βαμπίρ, 100κάτι χρονών αλλά έγινε βαμπίρ στα 17

Μπέλα - 17 χρονών, μαθήτρια

Τζέικομπ - 16, ινδιάνος, λυκάνθρωπος

Πρώτο βιβλίο

Ωραία, η Μπέλα και ο Έντουαρντ γνωρίζονται, ερωτεύονται, γλιτώνουν τους κακούς και ζήσαν όλοι καλά κι εμείς καλύτερα. Ουδέν σχόλιον πέραν του ότι ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΣΧΕΣΗ ΓΑΜΩΤΟ.

Δεύτερο βιβλίο

Ω Θεέ! Ο Έντουαρντ φεύγει! Και εμφανίζεται ο Τζέικομπ. Και πάει να πεχτεί κάτι αλλά ευτυχώς τελευταία στιγμή η Μπέλλα τρέχει στην Ιταλία να σώσει τον Έντουαρντ από αυτοκτονία. Να σημειώσω εδώ ότι έχω να κάνω πολλά σχόλια για την Ιταλία. Θυμίστε μου αργότερα.

Τρίτο βιβλίο

Ω τι ωραία τι καλά, είναι μαζί. Όμως ο σπαστικός Τζέικομπ επιμένει ότι η Μπέλλα πρέπει να τα φτιάξει μαζί του και της την πέφτει με το ζόρι. Η Μπέλλα είναι διχασμένη και εδώ τρώμε μια ξενέρα γιατί μας καταστρέφεται το ίματζ του τέλειου έρωτα, αλλά ευτυχώς στο τέλος γυρνάει στον Έντουαρντ. Δεν αναφέρω μάχες κλπ γιατί δε μας νοιάζει.

Τέταρτο βιβλίο

Ο Έντουαρντ και η Μπέλα παντρεύονται, ουάου! Πάνε για διακοπές σε ένα νησί και εκεί η Μπέλα μένει έγκυος με το παιδί του Έντουαρντ. Ο Έντουαρντ θέλει να σκοτώσει το παιδί γιατί είναι επικίνδυνο αλλά η Μπέλα όχι. Η Μπέλα γεννάει, το παιδί σχεδόν τη σκοτώνει έως ότου ο Έντουαρντ τη δαγκώνει για να τη σώσει και έτσι την κάνει βαμπίρ. Η Μπέλα γίνεται βαμπίρ και έχει κάτι φοβερές δυνάμεις όπως και το βαμπιροανθρωπάκι παιδί της έχει επίσης δυνάμεις και αναπτύσσεται πολύ γρήγορα. Έρχονται οι Βόλτουρι, γίνεται μία epic battle, νικάνε οι Κούλεν, και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Α! Να πω ότι Ο Τζέικομπ δεν έμεινε παραπονεμένος γιατί έκανε αποτύπωση στο παιδί της Μπέλα. Αν θέλετε να μάθετε τι είναι αυτό, ρωτήστε κάποιον.