Παράλληλος κόσμος

Αν λέγαμε σε κάποιον πριν... δε θα πω πολύ... ας πω πριν 8 χρόνια... ότι κάποτε θα φτιαχνόταν ένας ιστότοπος όπου ο κόσμος θα μιλούσε όπως μιλούσε και στον κανονικό κόσμο, τι θα μας έλεγε;
Αν ήταν κάποιος ψαγμένος μπορεί να έλεγε "Αυτό εμείς το έχουμε φτιάξει ήδη απλά είναι σε πιο προσωπικό επίπεδο" και τότε μάλλον θα μιλούσαμε με τον ιδρυτή του Facebook.
Ένας ανυποψίαστος πολίτης όμως αρχικά θα ρωτούσε τι είναι ο ιστότοπος και μετά μάλλον θα νόμιζε ότι μας έχει στρίψει, ότι παίζουμε πολλές ώρες στη γειτονιά και πήραν τα μυαλά μας αέρα ή ότι φάγαμε πάρα πολλές τσίχλες Big Bubble και χάλασε το στομάχι μας και κατά συνέπεια και ο εγκέφαλος.

Φανταστείτε τον εαυτό σας 8 χρόνια πίσω. Εγώ ήμουν τότε 13 χρονών. Ε, τι; Δεκατρία είπα; Ε... Ήμουν 10 με 13 τέλος πάντων.
Το πιο χαρακτηριστικό που θυμάμαι ήταν ότι στην τρίτη λυκείου (πριν 4 χρόνια) δεν είχα λογαριασμό στο Facebook. Δεν είχα υπολογιστή να ασχολούμαι και οι ώρες που ξόδευα στον μεγάλο υπολογιστή της μαμάς ήταν μετρημένες στα δάχτυλα. Τώρα πλέον δε φτάνουν τα δάχτυλα των χεριών μου, των ποδιών μου, της κολλητής μου και του αγοριού της για να μετρηθούν οι ώρες που ξοδεύω στο χαζοκούτι Νο2.
Μερικές φορές φαντάζομαι πως θα ήταν εάν στην τρίτη λυκείου είχα Facebook και συνειδητοποιώ ότι... όχι 15.100 μόρια.... Ούτε 300 δε θα είχα βγάλει. Ειλικρινά ευγνομονώ το Θεό που άργησε μία χρονιά να μας πλασάρει το Φατσοβιβλίο. Γιατί εάν σκεφτείτε ότι χωρίς διάβασμα έπιασα 15.000 μόρια, πόσα θα έπιανα χωρίς διάβασμα και με υπολογιστή; You do the math.

Το θέμα του κειμένου μου όμως δεν είναι το πως ήταν τότε και πως είναι τώρα τα πράγματα. (Τι είπες; Πόσο πήρα στην έκθεση;)

Είναι το πως έχουμε φτάσει στο σημείο να αντιμετωπίζουμε το Facebook σαν έναν παράλληλο κόσμο. Ή, αν σε βολεύει καλύτερα, σαν ένα κομμάτι του πραγματικού μας κόσμου.
Πώς φτάσαμε από το σημείο να χρησιμοποιούμε τον υπολογιστή σαν ένα εργαλείο, στο σημείο να αποτελεί για εμάς ένα κομμάτι του χαρακτήρα μας και μία βιβλιοθήκη ψηφιακών αναμνήσεων και πληροφοριών μας;
Και θα συνεχίσω με παραδείγματα.

Ήμουν στο σπίτι μιας φίλης και λέγαμε κάτι. Κανονικά, όχι μέσω Facebook. Μην φρικάρεις ακόμα. Και σε κάποια στιγμή λέει μια κορυφαία ατάκα και σκάμε στα γέλια οπότε εγώ μες τα γέλια μου αναφωνώ "ΠΩΠΩ ΡΕ ΦΙΛΕ!! Κατευθείαν στάτους! Χαχαχαχαχ.......χαχα" οπότε αυτή μου απαντάει "Πω ρε φίλε, είσαι καμμένη". Όντως. Όντως. Κατευθείαν στάτους; Δηλαδή παλιότερα όταν κάποιος πετούσε ατάκες τι γινόταν που δεν υπήρχε κανείς άλλος να τις ακούσει; Γινόταν αναπαραγωγή μέσω των συζητήσεων και μέχρι εκεί. Γιατί δηλαδή να το μάθουν οι 462 φίλοι μου; Αυτή η αίσθηση της δημοσιότητας που σου δίνει αυτό το 'εργαλείο' νομίζω είναι εθιστική. Όσοι έχετε ξεφύγει, διαγράψτε το λογαριασμό σας όσο είναι ακόμα νωρίς!

Κάποιες μέρες από τις διακοπές των Χριστουγέννων τις πέρασα στα Χανιά, στο σπίτι που μεγάλωσα.
Ήμουν μαζί με μια φίλη μου και κάναμε διάφορες εκδρομές στο νησί. 'Ημασταν που λέτε σε ένα χωριό και βγάζαμε φωτογραφίες επειδή το τοπίο ήταν πολύ γραφικό και όμορφο, και κάποια στιγμή βγάζουμε μια ΠΟΛΥ ωραία φωτογραφία. Τη βλέπει η φίλη μου και λέει "Αχ τι ωραία φωτογραφία, να τη βάλουμε στο Facebook". Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα αμέσως το περιστατικό με το στάτους που προανέφερα. Έχουν κατηγορίες πλέον οι φωτογραφίες. Αρχικά είναι αυτές στις οποίες βγαίνουμε καλά και χαρακτηρίζονται από τη φράση "Πω τι γαμάτη που βγήκα, αμέσως Facebook". Είναι αυτές στις οποίες βγαίνουμε πολύ όμορφες ή καταλάθος λεπτές ή φαίνονται κίτρινα τα μάτια μας ενώ κανονικά είναι μωβ, αυτές που μας δείχνουν πολύ cool και γενικότερα όλες τις οποίες θεωρούμε 'γουάουα'. Οι άλλες στις οποίες τα δόντια μας είναι πολύ κίτρινα ή στις οποίες πετάνε τούφες σε λάθος σημεία ή που έχουμε φάει πολύ και φαινόμαστε σαν έγγυες είναι για τον υπολογιστή μας και μόνο, να μας θυμίζουν τις ωραίες στιγμές που περάσαμε. Χαρακτηρίζονται από τη φράση "Πω μαλάκα κοίτα πως βγήκα, μην τολμήσεις να την ανεβάσεις!". Τέλος είναι αυτές που είναι μεν χάλια αλλά έχουν περιθώρια βελτίωσης. Αυτές χαρακτηρίζονται από τη φράση "Πω χάλια βγήκα αλλά με λίγο φώτοσοπ φτιάχνεται".

Κάτσε... είμαι πολύ psycho που κάθησα και σκέφτηκα κατηγορίες;

'Αλλες φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται "Τι ήταν αυτό που μου συνέβη σήμερα! Θα το βάλω στάτους να δω αντιδράσεις" ή "Γαμάτα μου τα πέτυχε τα μαλλιά, θα βγάλω φωτογραφίες για να τις δουν τα κορίτσια στο Facebook". (Εάν δεν έχεις κάνει παρόμοιες σκέψεις καλύτερα να πατήσεις το  "Χ" πάνω δεξιά γιατί εκτός του ότι είσαι πολύ πιο κουλ από εμένα, είναι κολλητικό. Αλήθεια λέω. Να ας πούμε τώρα σκέφτεσαι πόσες μέρες έχεις να μπεις στο λογαριασμό σου. Είναι από τα πρώτα συμπτώματα.)

Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ στις φιλίες. Έχεις 'φίλες' ή 'φίλους' τους οποίους δεν έχεις δει ποτέ αλλά στους οποίους έχεις ίσως εκμυστηρευτεί πράγματα που δεν ξέρουν ούτε οι πραγματικοί σου φίλοι. Μοιράζεστε γνώμες για τις καινούριες σου γόβες και σε συμβουλεύουν τι να κάνεις πια με αυτό το παιδί που σε βασανίζει και δε σου κάθεται, παρότι σου δίνει θάρρος (ΓΚΟΥΧ).
Ανησυχείς αν λείψουν πάνω από μια μέρα γι'αυτό πας στον τοίχο τους και γράφεις "Που χάθηκες εσύ ρε;". Που χάθηκε; ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ! Μα τη βρήκες ποτέ για να τη χάσεις;

Δεν είναι μόνο αυτά, είναι και ένα σωρό άλλα που άμα τα αναλύσω θα πρέπει να γράψω βιβλίο (στάνταρ έχουν γράψει βιβλίο με αυτό το θέμα). Για παράδειγμα, τις ατελείωτες ώρες που ξοδεύεις στο Farmville και που αγχώνεσαι μη σου μαραθούν τα φυτά, που τηλεφωνείς στις φίλες σου να τους πεις να σου δώσουν ντομάτες και εσύ θα τους δώσεις κρεμμύδια για αντάλλαγμα. Για το ότι εάν φύγεις διακοπές αναθέτεις σε μια άλλη φίλη σου να μπαίνει στο λογαριασμό σου και να θερίσει για να μη χαλάσει το χωράφι σου. Ή όταν αγχώνεσαι μην πεινάσει το κατοικίδιο σου στο PetVille και την ίδια στιγμή αγνοείς το πραγματικό σου κατοικίδιο που κλαψουρίζει στα πόδια σου επειδή έχεις να το ταίσεις από χθες το βράδυ. Ή που αλλάζεις την κατάσταση σχέσης σου κάθε τρεις μέρες για να το δει αυτός που θέλεις και να ζηλέψει.

Αρκεί να σκεφτείτε ότι από το προφίλ μας ο κάθε άσχετος μπορεί να μάθει που γεννηθήκαμε, που μένουμε, που δουλεύουμε, πότε δουλεύουμε, με ποιους δουλεύουμε, πόσο χρονών είμαστε, εάν έχουμε σχέση, το επίθετό και το όνομά μας, τα αδέρφια μας, τους γονείς μας, τους θείους μας, τα ενδιαφέροντά μας, το αγάπημένο μας χρώμα και το με ποιο χέρι τραβάμε το καζανάκι. Ξέρει ποιες ώρες έχουμε σχολή, ποιες ώρες καθόμαστε σπίτι, με ποιούς βγαίνουμε, πως είναι εμφανισιακά αυτοί με τους οποίους βγαίνουμε, εάν είμαστε ροκ ή λαικοί και γενικότερα πληροφορίες που κάποιος που θα μας γνωρίσει υπο φυσιολογικές συνθήκες μαθαίνει στη διάρκεια ενός μήνα.
Μα δεν αφαιρεί όλο το μυστήριο ενός πρώτου ραντεβού όλο αυτό; Ας μην αναφέρουμε το πόσο επικίνδυνο είναι.

Θες κι άλλα; Όχι, γιατί έχω.

Ελπίζω να μην είναι αργά όταν συνειδητοποιήσουμε ότι αντιμετωπίζουμε την αληθινή μας ζωή όπως έπρεπε να αντιμετωπίζουμε την ψηφιακή, και το αντίστροφο. Γιατί τώρα στα 80 σου, που να ξεκινήσεις να κάνεις όλα όσα έπρεπε να έχεις κάνεις τόσα χρόνια. Νομίζω στο Bungee Jumping έχει όριο ηλικίας.

Και μια τελευταία απορία: Εμείς δηλαδή τώρα στα 40 μας θα έχουμε διαγράψει το λογαριασμό μας; Δεν είναι πολύ περίεργο να σκέφτεστε κάποιον που από τα 15 μέχρι τα 40 του έχει λογαριασμό σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο;
Τι είπατε;
Α ναι, ίσως.

"Περίεργο" δεν είναι η κατάλληλη λέξη...

Παλιμπαιδισμός;

"Σαν πεντάχρονα!"

Εντάξει, συμφωνώ ότι μερικές φορές μπορεί να είναι εκνευριστικό. Μπορεί να σου τη δίνει στα νεύρα, να θες να σκίσεις το καλτσόν σου, να θες να χαλάσεις το γαλλικό, να θες να ισιώσεις την μπουκλα. Όπα, το τελευταίο ήταν σκληρό! Όπως και να'χει, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Σίγουρα κανείς δεν εκτιμάει μία εικοσάχρονη που φέρεται σαν μόλις να έμαθε από που έρχονται τα παιδιά (όχι από πελαργούς! σε πλήγωσα;). Σε ορισμένες περιπτώσεις όμως που δε σε επηρεάζουν άμεσα (για παράδειγμα οχι να γκρινιάζουν επειδή δεν τους αγοράζεις παγωτό) απλά κάνουν αυτούς τους ίδιους να φαίνονται σαν παιδάκια σε κάποιους άλλους, τι σε πειράζει;

Και σας ερωτώ, αγαπητοί αναγνώστες, τι σας πειράζει;

Και αναπάντητη με απόκρυψη θα κάνω.
Και θα πάρω τηλέφωνο και θα το κλείσω.
Και θα στείλω ηλίθια μηνύματα ακατάλληλες ώρες.
Και θα τον πάρω τηλέφωνο από τη συναυλία της Πρωτοψάλτη και δε με νοιάζει αν του αρέσει ή όχι.
Και θα του την πέσω αλλά μετά θα πω ότι κάνω πλάκα.

Και θα κάνω όλες αυτές τις μικρές βλακείες που θα έλεγες ότι αρμόζουν περισσότερο σε γυμνασιάκια και όχι σε μια κοπέλα που υπό κανονικές συνθήκες τώρα θα έμπαινε στο τέταρτο έτος των σπουδών της (πωπω, γέρασα!).

Δεν θα ήταν τέλειο μερικές φορές να ξεχνάμε ότι 'πρέπει' να έχουμε μια ορισμένη συμπεριφορά; Ότι αν κάνουμε 'αυτό' θα συμβεί το 'αλλο' και πάει λέγοντας. Δε θα θέλατε να κάνετε βλακείες και να μη σας νοιάζουν οι συνέπειες (μέχρι τη στιγμή που θα σας λούσουν βέβαια). Να έχετε εκτεθεί τόσο πολύ που πλέον δεν μένει τίποτα να φοβηθείτε, δε μένει τίποτα να σας κάνει να ντραπείτε γιατί τα έχετε δείξει όλα. Έτσι δεν κάνουν τα παιδιά; Πράττουν χωρίς να σκέφτονται. Δε νιώθετε πιο ελεύθεροι έτσι; Δεν είπα να παίξετε όλα τα λεφτά σας στο καζίνο ούτε να ξοδέψετε όλες τις ώρες σας παίζοντας Farmville απλά επειδή και καλά δε σας νοιάζουν οι συνέπειες.

Οι μικρές αυτές βλακειούλες τις οποίες έχεις για να θυμάσαι στο μέλλον και να χαμογελάς. Να λες τελικά καλά έκανα που το έκανα, έτσι έπρεπε! Δε μετανιώνω για τίποτα.

Βλάπτω κανέναν; Ίσως τον εαυτό μου με τη μεταφορική έννοια της λέξης, αλλά εάν δε νιώθω εγώ άσχημα γι'αυτό, γιατί να νιώθουν οι άλλοι.

Και στην τελική να σας πω και κάτι; Την αυτοπεποίθηση του ανεβάζω. Ευχαριστώ θα έπρεπε να λέει!

Φιλιά σε όλους και ειδικά σε σένα!

Χαχαχα, δεν έχει πλάκα να είσαι παιδάκι;