Φταις.

Είναι νύχτες σαν κι αυτές που νιώθεις αδικημένη.
Που νομίζεις πως τα είχες συγχωρέσει όλα και πως πλέον δε σε άγγιζε τίποτα.
Νόμιζες πως το σκούρο αυτό μπλε πέπλο της νύχτας δεν είχε δύναμη να σε κουκουλώσει, μόνο να σε νανουρίσει.

Και όταν γυρνάς το κεφάλι για να κοιτάξεις τα άστρα, το μηδαμινό φως τους σε τυφλώνει.
Και αναρωτιέσαι. Μήπως δεν έγινα ξεκάθαρη; Μήπως άφησα κάποια αμφιβολία στο πόσο πολύ σε μισώ; Στο πόσο έντονα πλέον εύχομαι να μη σε είχα γνωρίσει ποτέ; Μήπως έδειξα ότι δεν έκανες ποτέ λάθος; Ότι... ότι για όλα φταίω εγώ; Σου έδωσα ποτέ να καταλάβεις κάτι τέτοιο; Γιατί άν το έκανα, τότε μου αξίζει αυτό που έπαθα.
Αν σου έδωσα έστω και την παραμικρή εντύπωση συγχώρεσης, τότε δε θα πρέπει να ζητήσω ποτέ ξανά εξηγήσεις. Αν έστω και για μερκά δευτερόλεπτα από εκείνη τη στιγμή που διήρκησε αιώνες, νόμιζες ότι αποδέχτηκα την αθωότητά σου, τότε μάλλον δεν ήξερα πως να εκφραστώ σωστά.

Γιατί ξέρεις τι;
Μάθε αυτό.

Επιτέλους.

Αν υπάρχει κάτι που να με εξοργίζει περισσότερο από το ότι δεν σε ξέρω πλέον, είναι αυτό. Αν υπάρχει κάτι που με κάνει έξω φρενών περισσότερο από το ότι ήσουν τόσο άδικος και απότομος, είναι αυτό. Αν υπάρχει κάτι που με κάνει να θέλω να ουρλιάξω, είναι αυτό. Αν υπάρχει κάτι που δεν ήθελα ποτέ από εσένα, είναι αυτό.

Ποιο είναι αυτό;

Θα σου πω σε λίγο.

Όσο σε γνώριζα, όσο 'γνωριζόμασταν', όσο ανακαλύπταμε ο ένας τις παραξενιές του άλλου, ποτέ δεν το περίμενα ότι θα καταλήξω ένα βράδυ να αναθεωρώ τους λόγους για τους οποίους δεν μπορώ με τίποτα να ξεπεράσω το "τέλος". Δεν το ήξερα ότι θα καταλάβω μια βραδιά περισσότερα απ'όσα δεν κατάλαβα τόσους μήνες.

Τρίβω ξανά και ξανά τα μάτια μου. Ήμουν τόσο τυφλή; Τόσο ανόητη; Είμαι ακόμα τόσο ανόητη. Αλήθεια είμαι.

Όλον αυτόν τον καιρό νιώθω λες και φταίω εγώ. Λες και εγώ φέρθηκα λάθος και μας οδήγησα στο 'χωρισμό'. Ένιωσα λες και σε πίεσα τόσο υπερβολικά πολύ που σε απομάκρυνα. Νόμισα πως εγώ ήμουν η ψυχοπαθής και εσύ αυτός που μου έδενε το πουκάμισο. Παρουσιαζόσουν πάντα τόσο ψύχραιμος και λιγομίλητος ενώ εγώ ήμουν αυτή που πάντα σου μοίραζε απλόχερα τις σκέψεις τις. Εγώ τα έκανα όλα;

Τι σκατά.

Δεν είμαι τόσο ηλίθια.

Όχι. Ξέρεις τι;
ΟΧΙ.

Τόσες συζητήσεις, τόσες λέξεις. Ήσουν και εσύ μέρος του. Με προκάλεσες. Μου έδωσες θάρρος. Μου έδωσες μιλιά και απαιτήσεις. Μου έδωσες ότι δε θα μπορούσα να έχω από μόνη μου. Μου άνοιξες παράθυρα, άσχετα αν αργότερα με έδιωξες από την πόρτα. Σαν κύριος. Σαν να έφταιγα εγώ.

Σαν να μην έδειξες ποτέ τίποτα. Σαν να μην έδωσες την ιδέα ότι με θες. Σαν να μην είπες ποτέ τίποτα που να ξέφευγε από αυτό που κάποιος θα όριζε ως 'φιλική ζώνη'. Σαν να ήσουν πάντα τύπος και υπογραμμός και εγώ αυτή που ξεπερνούσε τα όρια.

Δεν έφταιγα πάντα εγώ.
Αυτό.

Θα σου θύμιζα ακριβώς τα λόγια σου αλλά δεν έχει νόημα. Δε θα διαβάσεις ποτέ αυτό το κείμενο ή οποιοδήποτε κείμενο θα γράψω ποτέ.

Πολύ απλά γιατί με εγκατέλειψες. Να γιατί. Γιατί με εγκατέλειψες.
Γιατί σε μια σχέση πάντα υπάρχουν δύο άτομα. Δύο άτομα που φταίνε και δύο άτομα που περιμένουν από τον άλλο να κάνει κάτι.
Με εγκατέλειψες ενώ έκανες εσύ λάθος.
Και 'γω ψάχνω θύτες και θύματα;

Όχι.
Απλά σήμερα είδα.

Έιδα ότι...