Καταρχήν, ΦΟΥ ΦΟΥ, να ξεσκονίσω λίγο αυτό το blog. Έχει πιάσει αράχνες και νιώθω μερικές τύψεις για αυτό. Τύψεις γιατί συνειδητοποιώ ότι το ανανέωνα μόνο την περίοδο εκείνη όπου κάτι πράσινα μάτια με στοιχείωναν τις νύχτες. Μπορεί παράλληλα να έγραφα και άλλα, άσχετα κείμενα, αλλά από τότε που η ιστορία αυτή δεν υπάρχει πλέον, δεν υπάρχει και έμπνευση για να γράψω.
Δεν είναι κάπως... τραγικό;
Ακόμα πιο τραγικό είναι ότι τώρα γράφω πάλι με αφορμή αυτόν.
Γράφω γιατί θέλω να δω αν αγγίζω τις σκέψεις όλων εσάς που με διαβάζετε, αγοριών-κοριτσιών.
Πριν αρκετά χρόνια γνώρισα ένα αγόρι. Τον γνώρισα μέσω ίντερνετ, και για να μην τα πολυλογώ, αφού βρεθήκαμε, άρχισε να μου αρέσει. Δεν ήταν τόσο το ότι ήταν ωραίος, όσο το ότι ένιωθα ότι υπάρχει μια 'επαφή'. Αν είχα καταλάβει καλά και αν δεν είμαι εντελώς ηλίθια, πίστευα ότι κι αυτός ένιωθε αυτή την επαφή.
Η πολύ λεπτή αλλά εξαιρετικά σημαντική διαφορά ήταν ότι αυτός ήταν σε σχέση και η 'επαφή' του είχε όρια, ενώ εγώ ήμουν μόνη και άφηνα τον εαυτό μου ανεξέλενγκτο...
Με λίγα λόγια, πριν από ένα χρόνο σταματήσαμε να μιλάμε. Το πως και το γιατί δεν θα το αναφέρω, γιατί εκτός του ό,τι θα νευριάσω, θα πιάσει και πολύ ώρα.
Τη στιγμή εκείνη που είχε έρθει το 'τέλος', ακόμα και μερικές μέρες μετά, έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου ότι θα καταλήξω να περάσει ένας χρόνος και ακόμα να τον σκέφτομαι. Βέβαια, τότε το έλεγα αλλά δεν το πίστευα. Ήταν περισσότερο σχόλιο κοροιδευτικό, από την άποψη ότι περίμενα από τον εαυτό μου να σταματήσει να τον σκέφτεται μέσα στους επόμενους τρεις με τέσσερις μήνες. Ήταν σχεδόν μια απαίτηση. Μια απαίτηση την οποία εάν δεν εκπλήρωνα, θα ήμουν επίσημα τραγικά κολλημένη.
Οι μέρες περνούσαν, οι εβδομάδες περνούσαν, οι μήνες περνούσαν. Το soundrack όλου αυτού του καιρού είχε κομμάτια με τίτλο "Δεν το πιστεύω ότι τον σκέφτομαι ακόμα", "Πότε θα τελειώσει αυτό;", "Δε θυμάμαι πως είναι να μην τον θέλω", "Τι μου'χει κάνει;", "Γιατί σε 'μένα" κλπ. Όλοι οι φίλοι μου μου έλεγαν ότι πρέπει επιτέλους να προχωρήσω, να ξεκολλήσω, να βρω κάτι άλλο να ασχοληθώ, γιατί αυτό δε μου κάνει καλό.
Δεν ήξερα τι να τους απαντήσω γιατί αναγνώριζα το γεγονός ότι είχαν δίκιο και πιο πολύ απ'όλους, εγώ ήθελα να ξεκολλήσω. Ήδη είχε αρχίσει από καιρό να μου αρέσει κάποιος άλλος, και εξαιτίας του δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ.
Σήμερα πλέον μετά από σχεδόν ένα χρόνο, ακόμα τριγυρνάει στο μυαλό μου. Συνέχισα να κάνω τις μαλακίες που έκανα και τότε, λες και είμαι 10 χρονών με πρόβλημα στην κατανόηση... Ή ακόμα καλύτερα, λες και είμαι χρυσόψαρο με περιορισμένη μνήμη. Λες και ξέχασα τι έχει προηγηθεί και τα επαναλαμβάνω από αμνησία.
Κατέληξα λοιπόν στο εξής συμπέρασμα: Δε θα σταματήσει να μου αρέσει ποτέ. Μπορεί να μην είμαι ερωτευμένη, μπορεί να μην πετάνε πεταλουδίτσες στο στομάχι, αλλά θα μου αρέσει. Είναι το γνωστό 'απωθημένο'. Μέχρι να εκπληρωθεί, θα συνεχίσει να με κατατρώει. Έχω την αίσθηση πως θα θέλω να γίνει κάτι μεταξύ μας για πάντα και απογοητεύομαι με τον εαυτό μου γιατί με θεωρούσα έξυπνη κοπέλα.
Τώρα να με πάρει τηλέφωνο και να μου πει "Έλα για ένα γρήγορο" θα πάω... Καλά δε θα πάω, γιατί έχω γίνει σα βουβάλα και γιατί σιγά μην έτρεχα σαν το σκυλάκι και για πολλούς άλλους λόγους, but you get my drift.
"...αυτό που λέω εγώ εσύ θα τ'ακούς, θα μάθεις να υπακούς..."
Yes, yes I will.
Καλημέρα!
