Είναι κανείς εδώ;
Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013
Σάββατο
Κυριακή ξημερώματα.
Τα μάτια μου δεν το πίστευαν όταν έβλεπαν το βελάκι στην οθόνη του υπολογιστή μου να κατευθύνεται προς την ένδειξη "Νew post".
Είναι Κυριακή ξημερώματα και δεν μπορώ να ξεχωρίσω το εάν βαριέμαι από το εάν είμαι στεναχωρημένη.
Η αλήθεια είναι οτι δεν συνέβη κάτι που με στεναχώρησε, απλά αυτές τις μέρες γενικότερα νιώθω να έχω χάσει την έμπνευση μου.
Πολλοί την έμπνευση την ορίζουν πολύ περιοριστικά. Έμπνευση θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι οι πολλές ιδέες, ο καταιγισμός σκέψεων, ένα καινούριο μονοπάτι, κάτι διαφορετικό και καινούριο, κάτι δυνατό. Ένα νέο κείμενο είναι έμπνευση. Μια νέα εικόνα. Μία νέα συνταγή. Μια νέα δημιουργία.
Μία νέα σύνθεση.
Για εμένα έμπνευση είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό.
Έμπνευση είναι να έχεις όρεξη να σηκωθείς το πρωί. Έμπνευση είναι να περπατήσεις λίγο παραπάνω το πρωί για να φας ένα διαφορετικό πρωινό από αυτό που τρως συνήθως. Έμπνευση είναι να δώσεις ένα φιλί παραπάνω στους γονείς σου. Έμπνευση είναι να καλέσεις παλιούς φίλους για φαγητό.
Είναι μια αγκαλιά που κρατούσες καιρό. Είναι ένα βλέμμα που σε σταματάει. Είναι η θύμιση μιας λέξης που είχες να χρησιμοποιήσεις καιρό. Η γιαγιά σου που γελάει πρώτη φορά με κάποιο αστείο σου. Το τραγούδι που είχες χρόνια να ακούσεις και στο θύμισε το παιδί που πέρασε το δρόμο απρόσεκτα. Τα μπαλόνια που πετάνε στον ουρανό μέχρι να τα χάσεις από τα μάτια σου. Το χαμόγελό του.
Ένας συνειρμός.
Σταμάτησα για λίγο να γράφω και κοίταξα το σκοτεινό δωμάτιο μου παίζοντας με τούφες από τα μαλλιά μου.
Πριν από τρεις εβδομάδες τα έβαψα. Δεν είχα σχεδιάσει τιποτα, δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν. Απλά πήρα τη Μαρία τηλέφωνο και της είπα "Έρχομαι". Τα έβαψα μαύρα και έκανα τις άκρες μπλε. Από το πουθενά.
Μια αυθόρμητη κίνηση είναι έμπνευση.
Τώρα τελευταία δεν νιώθω εμπνευσμένη. Δεν ξέρω αν λείπουν τα ερεθίσματα ή αν απλά εγώ δεν τα αισθάνομαι. Νιώθω λες ό,τι και να κάνω θα είναι συνηθισμένο, αδιάφορο. Σαν να έχει χάσει τη γεύση της η ζωή. Ο κόσμος γύρω μου έχει χάσει και ο ίδιος την έμπνευση του. Πρόσωπα κενά, μουντά, συννεφιασμένα. Προσωπεία παντού.
Χάσαμε την έμπνευσή μας.
Άραγε θα την ξαναβρούμε;
Πάντα είχα αδυναμία στο να διαμορφώσω τον επίλογο ενός κειμένου.
Για την ευκολία μου θα επικολλήσω ένα ρητό:
“Do one thing every day that scares you.”
― Eleanor Roosevelt
Ίσως έτσι βρούμε την έμπνευσή μας.
Τα μάτια μου δεν το πίστευαν όταν έβλεπαν το βελάκι στην οθόνη του υπολογιστή μου να κατευθύνεται προς την ένδειξη "Νew post".
Είναι Κυριακή ξημερώματα και δεν μπορώ να ξεχωρίσω το εάν βαριέμαι από το εάν είμαι στεναχωρημένη.
Η αλήθεια είναι οτι δεν συνέβη κάτι που με στεναχώρησε, απλά αυτές τις μέρες γενικότερα νιώθω να έχω χάσει την έμπνευση μου.
Πολλοί την έμπνευση την ορίζουν πολύ περιοριστικά. Έμπνευση θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι οι πολλές ιδέες, ο καταιγισμός σκέψεων, ένα καινούριο μονοπάτι, κάτι διαφορετικό και καινούριο, κάτι δυνατό. Ένα νέο κείμενο είναι έμπνευση. Μια νέα εικόνα. Μία νέα συνταγή. Μια νέα δημιουργία.
Μία νέα σύνθεση.
Για εμένα έμπνευση είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό.
Έμπνευση είναι να έχεις όρεξη να σηκωθείς το πρωί. Έμπνευση είναι να περπατήσεις λίγο παραπάνω το πρωί για να φας ένα διαφορετικό πρωινό από αυτό που τρως συνήθως. Έμπνευση είναι να δώσεις ένα φιλί παραπάνω στους γονείς σου. Έμπνευση είναι να καλέσεις παλιούς φίλους για φαγητό.
Είναι μια αγκαλιά που κρατούσες καιρό. Είναι ένα βλέμμα που σε σταματάει. Είναι η θύμιση μιας λέξης που είχες να χρησιμοποιήσεις καιρό. Η γιαγιά σου που γελάει πρώτη φορά με κάποιο αστείο σου. Το τραγούδι που είχες χρόνια να ακούσεις και στο θύμισε το παιδί που πέρασε το δρόμο απρόσεκτα. Τα μπαλόνια που πετάνε στον ουρανό μέχρι να τα χάσεις από τα μάτια σου. Το χαμόγελό του.
Ένας συνειρμός.
Σταμάτησα για λίγο να γράφω και κοίταξα το σκοτεινό δωμάτιο μου παίζοντας με τούφες από τα μαλλιά μου.
Πριν από τρεις εβδομάδες τα έβαψα. Δεν είχα σχεδιάσει τιποτα, δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν. Απλά πήρα τη Μαρία τηλέφωνο και της είπα "Έρχομαι". Τα έβαψα μαύρα και έκανα τις άκρες μπλε. Από το πουθενά.
Μια αυθόρμητη κίνηση είναι έμπνευση.
Τώρα τελευταία δεν νιώθω εμπνευσμένη. Δεν ξέρω αν λείπουν τα ερεθίσματα ή αν απλά εγώ δεν τα αισθάνομαι. Νιώθω λες ό,τι και να κάνω θα είναι συνηθισμένο, αδιάφορο. Σαν να έχει χάσει τη γεύση της η ζωή. Ο κόσμος γύρω μου έχει χάσει και ο ίδιος την έμπνευση του. Πρόσωπα κενά, μουντά, συννεφιασμένα. Προσωπεία παντού.
Χάσαμε την έμπνευσή μας.
Άραγε θα την ξαναβρούμε;
Πάντα είχα αδυναμία στο να διαμορφώσω τον επίλογο ενός κειμένου.
Για την ευκολία μου θα επικολλήσω ένα ρητό:
“Do one thing every day that scares you.”
― Eleanor Roosevelt
Ίσως έτσι βρούμε την έμπνευσή μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)