Γιατί το Facebook.

Ναι, και εμένα οι γονείς μου μου έχουν δείξει ένα σωρό άρθρα για τον εθισμό που προκαλεί το διαδίκτυο. Εκατοντάδες έρευνες, εκατομμύρια αποτελέσματα που όλα λένε ένα πράγμα: Το διαδίκτυο είναι εθιστικό. Όπως η σοκολάτα, όπως το τσιγάρο... όπως τα ναρκωτικά. Μετρώντας δέκα σχεδόν χρόνια ύπαρξης, έχει το δικό του κέντρο αποτοξίνωσης (στην Αγγλία για όποιον ενδιαφέρεται).

Αναρωτιόμουν λοιπόν τις προάλλες τι το ιδιαίτερο έχει το φατσοβιβλίο και προσελκύει τόσο κόσμο, από ηλικίες σχεδόν βρεφονηπιακές έως άτομα που περπατάνε πλέον στα τρία.
Δε θα αναλύσω το γιατί το facebook και όχι το badoo ή το myspace(για τον ίδιο λόγο που η Britney είναι/ήταν πιο επιτυχημένη από την Aguilera).
To θέμα είναι γιατί τόσο πολύ;
Πριν σας πω τις θεωρίες μου, να τονίσω το αστείο της κατάστασης. Ο εθισμένος λέει στον πιο εθισμένο ότι είναι εθισμένος. Είναι λες και λέει ο τρελός στον τρελαμένο ότι πρέπει να μπει σε ίδρυμα και προτιμότερα σε αυτό που βρίσκεται ήδη ο ίδιος.
Κάτσε ψάξε!

Έχετε φανταστεί ποτέ πως θα ήτανε να μπορείτε να προβάλετε στον κόσμο έναν ιδανικό εαυτό σας τόσο εμφανισιακά όσο και πνευματικά; Πως θα ήτανε να μπορείτε να προβάλετε συγκεκριμένες πτυχές του χαρακτήρα σας και να έχετε απόλυτο έλεγχο των συναισθημάτων σας ώστε να μην εκτίθεστε στους άλλους;
Αυτό προσφέρει το συγκεκριμένο είδος διαδικτυακού τόπου.
Ποτέ κανείς δε θα σας κοιτάξει περίεργα επειδή τα μαλλιά σας είναι άφτιαχτα. Και αυτό γιατί δεν μπορεί.. να σας κοιτάξει. Δε θα σας δει μόλις ξυπνήσατε ούτε μια μέρα που δε νιώθετε καλά. Είστε εκτεθειμένοι και μόνοι την ίδια στιγμή.
Δε σας βλέπει κανείς παρότι "δείχνεστε". Είστε το ίδιο όμορφοι όταν φοράτε τις πιτζάμες σας και είστε με μαύρους κύκλους γιατί απλά στο facebook η εικόνα σας είναι στάσιμη, μόνιμη. Αλλάζει σύμφωνα με τα κέφια σας, όποτε θέλετε. Είναι κάτι που μπορείτε να ελένξετε.
Ανεβάζετε κουλ τραγούδια, φτιαγμένες εικόνες, κάνετε κουλ σχόλια μεταξύ σας και δημιουργείτε ό,τι εικόνα θέλετε στους "άλλους".
Σουφρώνετε τα χείλη, κοιτάτε με νάζι την κάμερα και προκαλείτε τα κολακευτικά και μερικές φορές προκλητικά σχόλια του αντίθετου φύλου (ναι το κάνουν και αγόρια αυτό πλέον).
Οι άλλοι σας αντιμετωπίζουν σύμφωνα με την εικόνα που έχουν για εσάς, και κυριολεκτικά και μεταφορικά...
Μοιράζεστε τις απόψεις σας με όλους τους φίλους σας και παίρνετε συμπαράσταση από όσους συμφωνούν. Δείχνετε σε όλους πόσο κοινωνικοί είστε αφού βάζετε 15 φωτογραφίες από τις εξόδους σας στο περίπτερο. Στη συνέχεια δείχνετε με περηφάνεια το καινούριο κουτάκι με τσίχλες που πήρατε.
Το facebook δεν έχει όριο και αυτό ίσως προκαλεί το ενδιαφέρον. Όριο στην ποσότητα. Γιατί όριο στην ποιότητα έχει.

Νομίζω όμως ότι αυτό που τραβάει περισσότερο είναι αυτή η αίσθηση "φήμης" που αποκτάνε ορισμένα άτομα. Το πως ό,τι κάνετε, ό,τι μα ό,τι κάνετε το μαθαίνουν το λιγότερο-πλέον-100 άτομα. Πότε τρώτε, πότε πίνετε, πότε θα βγείτε, που θα πάτε, με ποιον βγαίνετε, με ποιον χωρίσατε, ποιον απατήσατε, πόσο σκορ κάνατε στο Farmville.

Τελικά όμως αυτή η έκθεση μπορεί όντως να ελεγχτεί; Έχει μελλοντικές συνέπειες; Ή ακόμα χειρότερα, έχει άμεσες συνέπειες; Ή μήπως ενώ νομίζεις ότι τα έχεις όλα υπό τον έλεγχό σου, δεν ξέρεις τι σου γίνεται;

Σκέψεις εκτός ελέγχου...

Γιατί πρέπει να κάθομαι να ασχολούμαι τόσο πολύ
Γιατί να σκάω κάθε φορά; Μα.. δεν έχει καν νόημα!
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ ΙΡΙΣ.
Και δεν το εννοώ με την έννοια ότι δεν αλλάζει τίποτα ότι και να κάνεις, απλά ότι είναι άκυρο!
Σιγά! Δεν μπορώ να με καταλάβω. Δεν μπορώ. Δεν μπορώ να τον καταλάβω και φροντίζει καλά γι' αυτό. Φροντίζει να μου αφήνει αναπάντητες ερωτήσεις. Και όχι για να με ενοχλήσει, απλά επειδή έιναι τόσο στον κόσμο του που δεν τον ενδιαφέρει. Και το καταλαβαίνω γιατί και εγώ κάνω έτσι με πολλά άτομα. Δεν δίνω την κατάλληλη σημασία, τους φαίνομαι μυστήρια απλά επειδή είμαι στον κόσμο μου και επειδή, κακά τα ψέματα, δε με αφορούν ιδιαίτερα τα συγκεκριμένα άτομα. Στην πραγματικότητα μου είναι τόσο αδιάφορα που είτε φύγουν από τη ζωή μου είτε μείνουν θα είναι το ίδιο. Καμία διαφορά. Απλά πές στη δεύτερη περίπτωση είναι σαν να έχω μια μέλισσα να στριφογυρίζει το κεφάλι μου. Ακούω το "ζζζ" αλλά δεν ασχολούμαι παραπάνω. Ούτε θα τη διώξω με το χέρι μου ούτε θα της βάλω μέλι σε κάποιο τασάκι για να μείνει τριγύρω... Είναι δικιά της απόφαση και δε θα με απασχολήσει όποια και να 'ναι... Έτσι φέρεται και αυτός. Και έτσι νομίζω ότι νιώθει.

Το "έχω πολλά προβλήματα", "είμαι απασχολημένος", "δεν έχω χρόνο" κλπ δεν εφαρμόζει σε άτομα που θέλεις να ξέρουν ότι τα χρειάζεσαι. Δε θα πεις στην κολλητή σου "δεν μπορώ να σου μιλήσω δεν έχω χρόνο", ειδικά όταν αυτή σου πει ότι σε χρειάζεται σε κάτι.
Η "αγάπη", η "εμπιστοσύνη" και όλες αυτές οι αξίες χτίζονται και από τις δύο πλευρές σε μια (ειλικρινή) σχέση. Δε γίνεται να πεις στον άλλο "Χτίσε εσύ και έρχομαι μετά" Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν πρόκειται ποτέ να πας.
Όπως και να 'χει το θέμα καλύτερα να είσαι ειλικρινής παρά να έχεις κάποιον στην κατηγορία "Όταν έχω όρεξη". Γιατί όσο έχεις εσύ όρεξη μπορεί να κάνεις τον άλλο να πετάει στα σύννεφα και όσο περνάς τις μαύρες σου να τον κάνεις να θέλει να σε διαγράψει. ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΣΝ! Από τη ζωή του!
Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Πως μπορείς να φύγεις από κάπου που η απουσία σου δε θα γίνει αισθητή; Πως μπορείς, από τη στιγμή που για σένα η παρουσία του είναι "η μοναξιά σου και όλοι σου οι φίλοι" ;

Ο ιδανικός κόσμος των αγοριών.

Τι θέλουν τα αγόρια.

Μια ιστορία.

Από το ημερολόγιο μας.

Δευτέρα, 24 Απριλίου 2010
Σήμερα βγήκαμε αλλά δεν έκανε κανείς μας κίνηση. Μάλλον ο τύπος έχει και άλλες και παίζει γι'αυτό δεν έχει καταλήξει ακόμα. Τον καταλαβαίνω τον καταλαβαίνω απόλυτα. Είναι αρσενικό, πρέπει να επιδείξει τις ικανότητες του, πρέπει να πάρει τον έπαινο από πολλές κοπέλες. Τι κι αν δεν είμαι εγώ η τελική επιλογή του; Πρέπει να νιώθω περήφανη που ξόδεψε έστω και 10 λεπτά μαζί μου. Μα τι ανόητη θα ήμουν αν σκεφτόμουν ότι με κοροιδεύει. Τι ανόητη.. Ευτυχώς που είμαι τόσο έξυπνη και δε θα με κοροιδέψει ποτέ κανείς.

Τρίτη, 25 Απριλίου 2010
Σήμερα είναι άφαντος. Ούτε ένα τηλέφωνο, ούτε μια αναπάντητη που έκανε συνήθως. Μάλλον έχει με άλλες κοπέλες να βγει σήμερα και δε με έβαλε στο πρόγραμμα του. Λογικό, τέτοιο ωραίο παιδί τον θέλουν πολλές. Ε, και πρέπει να δοκιμάσει το προιον πριν το αγοράσει, δε νομίζετε; Να μη δει τι κυκλοφορεί; Πως την είδαμε δηλαδή, άιντε όποια του κάτσει; Όχι καλά κάνει. Να έχει εμπειρίες. Και όποια έχει παράπονο ας μην του κάθεται. Είναι απλά τα πράγματα.

Πέμπτη, 27 Απριλίου 2010
Χθες έλειπα όλη μέρα μαζί του. Μα είναι τέλειος, νομίζω πως τον ερωτεύομαι. Μου φέρεται τόσο υπέροχα, είμαι σίγουρη πως φέρεται έτσι μόνο σε 'μένα. Ναι δεν έχω καμία αμφιβολία! Σίγουρα θα βρίσκει κάτι ξεχωριστό για την κάθε κοπέλα, αφού είναι τόσο έξυπνος! Σήμερα με πίεζε να κάνουμε έρωτα και μου έλεγε πως δεν έχει ξανανιώσει με κοπέλα όπως νιώθει με 'μένα. Όμως του ξεκαθάρισα ότι πρέπει να περάσει κάποιος καιρός για να γίνει αυτό. Λογικό να θέλει σεξ από τόσο νωρίς, άντρας είναι! Αν δεν κάνει σεξ, τι θα κάνει; Θα έπρεπε να ικανοποιήσω την επιθυμία του αλλιώς μπορεί να με αφήσει και θα έχει και δίκιο. Αχ! Τι βλακεία μου! Θα τον πάρω τηλέφωνο να του πω ότι αύριο θα μπορώ. Εξάλλου σεξ είναι αυτό, γιατί το κάνω τόσο θέμα;

Παρασκευή, 29 Απριλίου 2010
Πάλι άφαντος. Αλλά τον καταλαβαίνω. Κρίμα, και θα του έλεγα ότι μπορούμε να κάνουμε σεξ σήμερα.. Δεν πειράζει, ας τελειώσει πρώτα με τις άλλες κοπέλες και εγώ θα τον περιμένω! Έτσι του αξίζει εξάλλου.

Δευτέρα, 1 Μαϊου
Πρωτομαγιά σήμερα, αργία. Το Σαββατοκύριακο το πέρασα στο εξωχικό του. Συνεχώς ήθελε σεξ και όταν τελείωνε δε μου έδινε και πολύ σημασία. Αλλά το βρίσκω λογικό αφού είναι άντρας, δεν έχει όρεξη για συναισθηματισμούς. Μα είμαι κι εγώ χαζή που σκέφτηκα έστω για μια στιγμή ότι θα μπορούσα να μοιραστώ τρυφερές στιγμές μαζί του. Είναι άντρας. Μερικές φορές κλεινόταν στην τουαλέτα επί μία ώρα και νομίζω μιλούσε στο τηλέφωνο. Μα τι καλός που είναι, δεν ήθελε να με φέρει σε δύσκολη θέση. Ξέρει να φέρεται, μου το κρύβει για να μην πληγωθώ. Αλλά εγώ τον καταλαβαίνω! Δεν πρόκειται να του το αναφέρω καν. Αφού παραλίγο να μαλώσουμε επειδή τον ρώτησα τι φαι να μαγειρέψω την Κυριακή και άρχισε να μου φωνάζει ότι ανακατεύομαι στα προσωπικά του. Μα δεν είναι απόλυτα λογικό; Ας μαγείρευα ότι ήθελα, έπρεπε να χωθώ; Είναι υπέροχος.

Τρίτη, 2 Μαϊου 2010
Σήμερα άφαντος.

Τετάρτη, 3 Μαϊου 2010
Και σήμερα άφαντος. Τον καταλαβαίνω, ίσως θέλει το χρόνο του να διαλέξει μία από εμάς.

Πέμπτη, 4 Μαϊου 2010
Ούτε μία κλήση. Και εγώ δε θέλω να τον ενοχλήσω, δεν έχω το δικαίωμα εξάλλου. Μπορεί να μου έταξε έρωτες και αγάπες αλλά ως θηλυκό πρέπει να γνωρίζω ότι αυτά οι άντρες δεν τα εννοούν. Ίσως να μη με διάλεξε τελικά. Άραγε θα με ενημερώσει;

Τετάρτη, 24 Μαϊου 2010
Σήμερα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι του έλειψα και ότι αν ήθελα να πάω από το σπίτι του. Το ξέρω ότι θα έπρεπε να τα ξεχάσω όλα και να πάω σαν να μη συμβαίνει τίποτα αλλά τον βαρέθηκα. Του είπα με ένα μήνυμα ότι είτε θα με διαλέξει είτε θα φύγω για πάντα από τη ζωή του. Δεν απάντησε. Καλά κάνει, πρέπει να τον νευρίασα. Μα τι τον ενδιαφέρει αν περνάω καλά εγώ ή όχι; Το θέμα είναι να περνάει καλά αυτός. Πως δεν το σκέφτηκα; Λες και έχω παραπάνω χώρο στη ζωή του. Σαν όλες τις άλλες είμαι! Αχ, έκανα βλακεία πάλι. Θα πάω σήμερα με τα καινούρια μου εσώρουχα και θα προσπαθήσω να τον πείσω ότι όλα είναι όπως πριν και ότι δε ζητάω τίποτα από αυτόν, παρά μόνο να περνάει καλά.

_________________________________________________________________

Guess what boys.
FUCK YOURSELVES.

[εμ, κοριτσάκια; το κείμενο είναι ΕΙΡΩΝΙΚΟ.
τι; το ξερατε; αα, εγώ είπα να κανω μια διευκρίνιση... ]

Βαριέσαι; Κι εγώ...

Τι βαρετό που είναι να βαριέσαι γιατί...

1. Κάνεις 1.000 φορές το λεπτό ανανέωση την κεντρική σελίδα του Facebook μπας και γίνει τίποτα συγκλονιστικό όπως το να σε κάνει add ο Σάκης Ρουβάς (ή η Μαρία Σολωμού) και να πιάσετε κουβέντα για την κούραση του να είσαι διάσημος.
2. Πας στο ψυγείο. Το ανοίγεις. Κοιτάς. Το κλείνεις. Ανοίγεις όλα τα ντουλάπια της κουζίνας με τη σειρά. Πας πάλι στο ψυγείο με την ελπίδα ότι γέννησε κάτι γλυκό-αλμυρό. Μετά σκέφτεσαι ότι και να είχε κάτι γλυκό-αλμυρό κάνεις δίαιτα οπότε δε θα το έτρωγες. Κλείνεις το ψυγείο απογοητευμένος και ακόμα πιο βαρεμένος.
3. Παρατηρείς ότι το δωμάτιο σου μοιάζει με πεδίο μάχης και ότι μετά βίας μπορείς να περπατήσεις χωρίς να πατήσεις σε κάτι (και να το χαλάσεις) ή χωρίς να πέσεις κάτω. Σηκώνεις μια μπλούζα, μαζεύοντας θάρρος και υπομονή για να την τακτοποιήσεις μπας και ομορφύνει λίγο το δωμάτιο αλλά στο δεύτερο μανίκι έχεις βαρεθεί τόσο πολύ που την πετάς στο πάτωμα και εσύ ξαπλώνεις στο κρεβάτι απελπισμένος.
4. Ξανακάθεσαι στον υπολογιστή, κάνεις άλλη μια φορά ανανέωση το Facebook, κοιτάς μήπως έχει τίποτα ενδιαφέρον το Youtube, τσεκάρεις μήπως έχεις κανένα καινούριο e-mail, κανένα σχόλιο στο blog σου αλλά τίποτα. Άκρα του τάφου σιωπή στο web βασιλεύει.
5. Βάζεις να ακούσεις ράδιο, κοιτάς το ταβάνι και απλά... βαριέσαι. Σε κάποια φάση βαρέθηκες να βαριέσαι και προσπαθείς να σκεφτείς τι να κάνεις πριν αυτοκτονήσεις με μια καρφίτσα!
6. Καρφίτσα! Θα ξεκινήσεις νέο χόμπι! Ζωγραφική με καρφίτσα! Σκέφτεσαι τη διαδικασία που θέλει κάτι τέτοιο και βαριέσαι στη σκέψη τόσο πολύ που τσιμπάς το δάχτυλό σου για να νιώσεις κάτι. Έστω πόνο.
7. Παίρνεις ένα σκοινάκι που βρήκες πεταμένο και αρχίζεις να του κάνεις κόμπους. Μόλις το γεμίσεις με κόμπους σκέφτεσαι ότι θα ήταν ωραίο για βραχιολάκι. Πας να το βάλεις αλλά δε σου κάνει. Το πετάς στο πάτωμα μαζί με τα άλλα και συνεχίζεις να βαριέσαι.
8. Παρατηρείς το δωμάτιό σου. 'Ωπ, που τη βρήκα αυτή τη μπαλίτσα; Ας παίξω λίγο. Μπα βαριέμαι... Γάντια; Πότε πήρα εγώ γάντια; Πω, πάλι άφησε τα γυαλιά του εδώ το βλαμμένο... Αυτό το κολιέ νόμιζα το είχα πετάξει... Τι; Ιιιιουυυ γιατί έχω σαλάμι πάνω στις κάλτσες; Παναγία μου, κάτι κουνιέται εκεί!' Πιάνεις ένα ρόπαλο αφού το παρατηρήσεις και αναρωτηθείς που το βρήκες, και κοπανάς με μανία το σωρό που κινείται. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα άνισης πάλης καταφέρνεις και το σκοτώνεις. Στη συνέχεια κάθεσαι στην καρέκλα και... μάντεψε... βαριέσαι.
9. Πιάνεις το βιβλίο που σου έκανε δώρο η Θεία σου στα γενέθλια σου και αποφασίζεις να το διαβάσεις. Προσπαθείς να βολευτείς στην καρέκλα σου και ξεκινάς. Τίτλος: "Ένας άντρας και δυο γυναίκες". Ωραία ξεκινήσαμε, σκέφτεσαι. Μια σειρά... δύο σειρές.. '...κάποιος είπε "Να το καινούριο κορίτσι του Τζόνσον"...'. Τρεις σειρές. Τέσσερις σειρές.. "...ερωτική του έκφραση..". Ωχ θέε σου... Πέντε σειρές.. "...θυμόταν ό,τι σκέφτηκε..." ΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ! ΠΑΦ! Το βιβλίο διακοσμεί πλέον το πάτωμά σου.
10. Παίζεις λίγο με το κολιέ που έχεις στο λαιμό σου.. (και αν είσαι αγόρι, παίζεις με κάτι άλλο, μη με κουράζεις!), ξεφυσας, χτυπάς με τα χέρια σου τα πόδια σου στο ρυθμό που παίζει το ραδιόφωνο, κοιτάς από το παράθυρο. Παράθυρο.. παράθυρο; Κάτι κουνιέται εκεί.. μελαχρινό... με ουρά. Ουρά; Γαμώτο...
11. Χτυπάς (απαλά) το κεφάλι σου στον τοίχο ενώ λες από μέσα σου (ρυθμικά) "Για-ΝΤΟΥΚ-τι ΝΤΟΥΚ να ΝΤΟΥΚ βαριέμαι ΝΤΟΥΚ τόσο ΝΤΟΥΚ κάποιος ΝΤΟΥΚ να ΝΤΟΥΚ με ΝΤΟΥΚ σώσει ΚΡΑΑΑΤΣΣ". Ουπς, πάει ο πίνακας.
12. Αναθεματίζεις τον εαυτό σου που δεν πρόσεξε το κάδρο ενώ μαζεύεις τα θρύψαλα. Σιγοτραγουδάς το "δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής" και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι η μέρα σου θα συνεχίσει καλύτερα.
13. Πετάς τα γυαλιά στα σκουπίδια, βάζεις τη σκούπα στη θέση της και κάθεσαι λίγο στο μπαλκόνι και εύχεσαι να εμφανιστεί ένας ψηλός κούκλος (ή ξανθιά θεάρα.. σκέφου το μόνος σου! όλα εγώ πρέπει να τα λέω;) που θα χαμογελάσει στη θέα του ατημέλητου λουκ σου (συγκεκριμένα μαλλιά να πετάνε από παντού, φαρδιά ρούχα και χαζό χαμόγελο) και θα σου ζητήσει με σπαστή ιταλική προφορά να βγείτε για να σε κεράσει κινέζικο. Πολυεθνική κουζίνα. Μόλις το συννεφάκι σου πέσει στο κεφάλι και ξυπνήσεις με πονοκέφαλο από το ολιγοδευτερόλεπτο όνειρο, μπαίνεις στο σπίτι και βάζεις να δεις ένα βίντεο κλιπ του Ενρίκε (ή της Beyonce).
14. Κλείνεις τον υπολογιστή θεωρώντας τον υπεύθυνο για τη βαρεμάρα σου και προσπαθείς απεγνωσμένα να ξεβαρεθείς. Μετά από 5 λεπτά ατελείωτης βαρεμάρας, ανοίγεις πάλι τον υπολογιστή ελπίζοντας να έχει γίνει το θαύμα.
15. Αφήνεις τον υπολογιστή ανοιχτό και λιμάρεις τα νύχια σου (ή ξυρίζεσαι!) χωρίς να τα κοιτάς με αποτέλεσμα να τα κάνεις χάλια. Τα βλέπεις και βαριέσαι ακόμα περισσότερο ενώ βλασφημάς την ώρα και τη στιγμη που σε έκανε η μητέρα σου θνητη.
16. Αποφασίζεις ότι είσαι καταδικασμένη στη βαρεμάρα γι'αυτό πέφτεις να κοιμηθείς και να ονειρευτείς. Τουλάχιστον εκεί -στα όνειρα- μπορεί να σε κάνει add o Σάκης Ρουβάς (ή η Μαρία Σολωμού) και να σου εκμυστηρευτεί τα πάντα. Το δωμάτιο σου το τακτοποιεί ο Harry Potter και θυμάσαι να μην κουτουλήσεις το κεφάλι σου στο κάδρο. Μπορείς να βγεις ραντεβού με τον υπέροχο Ιταλό(ή την ξανθιά κουκλάρα που μοιάζει στην Τσούλα.. εεε την Τζούλια) ενώ στο δρόμο σε τσεκάρουν καυτοί Έλληνες (ή Ελληνίδες). Επίσης μπορείς να κάνεις τη βαρεμάρα ένα μπαλόνι και να τη σκάσεις γεμίζοντας ικανοποιήση...
Και ονειρεύτηκες εσύ καλά κι εμείς καλύτερα...

Παραισθησιογόνος

Δε ζήτησα ποτέ τίποτα. Δεν είχα απαίτηση τίποτα. Το μόνο που ήθελα ήταν η παρέα του. Ακόμα αυτό θέλω.
Ούτε φίλη. Αυτό ήμουν για αυτόν. Αυτό είμαι; Ίσως.

Σκορπισμένες σκέψεις, θολές επιθυμίες. Μια πίκρα στα χείλη, ένα βάρος στην καρδιά. Ένας πόνος στο κεφάλι. Ήλπιζα σε κάτι πιο ανώδυνο, σε κάτι πιο ιδανικό. Δεν ήρθε και δε θα έρθει ποτέ.

Αβέβαια όνειρα. Τι θέλω; Τι πραγματικά θέλω; Θα σου πω. Αν με ρωτήσεις θα σου πω. Θα σου εκμυστηρευτώ την πιο σκοτεινή μου πλευρά. Θα σου εκθέσω τις ατέλειες μου και όλα αυτά που κρύβω από τον πολύ κόσμο. Θα έχεις το κλειδί για μια χώρα παραμυθένια με νεράιδες και ξωτικά. Θα είμαι η Αλίκη σου. Θα είσαι το θαύμα μου.

Σκοτεινιασμένος ουρανός περιγράφει τη διάθεση μου. Μια αχτίδα που ξεπηδά εκφράζει τις ελπίδες μου. Περιμένω με αγωνία να φύγουν τα σύννεφα για να σε δω. Να πλημμυρίσεις το πρόσωπο μου, να ζωγραφίσεις τα αισθήματα μου. Θα σου χαμογελάσω και θα ξέρεις ότι πλέον όλα είναι καλά. Ήλιε μου.

Ίδρωμένη από την ένταση. Το όνειρο ήταν ευχάριστο, η πραγματικότητα σκληρή. Μετά βίας αντέχω την αντίθεση. Στο όνειρο είσαι ο ήλιος μου. Στην πραγματικότητα είσαι ο εφιάλτης μου. Ακόμα περιμένω ένα σου σημάδι. Θα 'θελα να μπορείς να δεις μέσα από τα μάτια μου. Τότε ίσως να 'βλεπες ότι είναι καλύτερα να ζω ένα όνειρο παρά μια πραγματικότητα.

Τόσε ίσως να 'βλεπες τι πραγματικά σημαίνεις για 'μένα.
Ίσως να πονούσες αντί για μένα.

Και τότε θα μπορούσες να με αφήσεις μόνη μου. Να συνεχίσω μοναχικά τη διαδρομή μου. Να διαγράψω με αστάθεια την πορεία μου. Μόνη μου, χωρίς τη σκια σου να με βαραίνει.
Θα μου έκανες καλό αν έφευγες.
Αλλά δε θέλω να φύγεις.
Αγκάλιασε με μια τελευταία φορά και πες ότι μ'αγαπάς.
Τότε θα φύγω εγώ για μένα.

Οι φίλοι

"Φίλοι είναι τα αδέρφια που επιλέγεις" λέει μια διαφήμιση, άσχετα που καταλήγει σε μακαρόνια...

Σας ερωτώ λοιπόν: Γίνεται οι φίλοι να είναι τα αδέρφια μας; Και πάνω απ'όλα, γίνεται να τους επιλέξουμε;

Μετακόμισα Θεσσαλονίκη πριν 6 χρόνια. Οι φίλοι μου με επέλεξαν, δεν τους επέλεξα. Κι όταν με 'έδιωξαν', άλλοι με επέλεξαν ξανά. Ούτε τους συμπαθούσα, ούτε τους αντιπαθούσα. Μη με ρωτήσετε γι'αυτούς.

Αποφάσισα να τους δώσω λίγο παραπάνω χώρο στη ζωή μου, κι έτσι λίγο παραπάνω χώρο σε αυτό το κόκκινο που τροφοδοτεί με αίμα το σώμα μου. Και όπως θα φανταστήκατε, ήταν λάθος μου. Πήραν πολλά και ήθελαν περισσότερα. Και αν κάτι δε συγχωρώ, είναι η αχαριστία. Δεν είναι αδέρφια μου. Δεν υπήρξαν ποτέ.

Θα ήθελα λοιπόν να κάνω μια διόρθωση. Φίλοι είναι οι άνθρωποι με τους οποίους διαλέγεις να μοιραστείς ένα κομμάτι του εαυτού σου. Αδέρφια γίνονται όταν εκτίθεσαι ολοκληρωτικά σε αυτούς, όταν ρίχνουν φως στα σκοτεινά σου σημεία και τα αγκαλιάζουν. Θα διαλέξεις πολλούς στη ζωή σου, θα τους νιώσεις σαν αδέρφια, οι πιο πολλοί θα σε πληγώσουν αλλά κάποτε θα βρεις αυτούς που θα τους δώσεις πολλά και βρουν τρόπο να στα ανταποδώσουν...