Εσύ

Το ήξερες ότι θα γράψω για εσένα, έτσι δεν είναι;
Ίσως το ήλπιζες, είχες ανάγκη την επιβεβαίωση.
Ίσως πάλι να ήθελες έναν ακόμα λόγο να με αγνοήσεις

Δε γράφω με θυμό, ούτε με κακία
Γράφω με απογοήτευση
Καθαρή, ατόφια απογοήτευση.
Έχει καθήσει στο στήθος μου και κάνει αυτή διακοπές αντί για εμένα.
Μερικές φορές φεύγει και νιώθω ανάλαφρη.
Και όταν γυρίζει προσπαθώ να τη διώξω.
Αλλά τελικά την κρατάω γιατί μου χαρίζει μερικές εικόνες δικές σου.

Έχω ακόμα όμως το φυλαχτό της αλλαγής στα χέρια μου
Θα το φορέσω μόλις τελειώσει αυτό το κείμενο.
Και τότε θα χαθείς μαζί με όλους αυτούς που με απογοήτευσαν.
Με όλους αυτούς για τους οποίους η παρέα μου ήταν περιττή.
Τι να γίνει, δεν ταιριάζουμε με όλους, σωστά;

Δε νιώθω το ίδιο με τότε.
Τότε που σου ΤΟ είχα πει.
Τότε που σε άφησα να μπεις στις πιο κρυφές σκέψεις μου
Που εξέθεσα ολοκληρωτικά τον εαυτό μου στα μάτια σου.
Που τα μυστικά μου ήταν πλέον γνώσεις σου.
Όχι. Τότε ζούσα σε ένα παραμύθι.
Και τώρα αυτό το παραμύθι τελείωσε, και μάντεψε.
Έχει χαρούμενο τέλος και κάποτε θα το αναγνωρίσω.

Ίσως βιάζομαι, το ξέρω.
Αλλά έχω κάνει άπειρη υπομονή.
Και δεν έχω κανένα λόγο να ανέχομαι τις ακεφιές σου
Ούτε να καταλάβω τους λόγους για τους οποίους με κάνεις στην άκρη
Ούτε εσύ έχεις λόγο να ανέχεσαι τη γκρίνια μου.
Οπότε είμαστε πάτσι, σωστά;

Κατάντησε βαρετό.
Δε σε θέλω πλέον και με λυπάμαι.
Πριν κλείσω θέλω να σου πω κάποια λόγια που θέλω να τα κρατήσεις σα φυλαχτό στις χούφτες σου:

Ποτέ μην κάνεις τον άλλο να αμφιβάλλει για τα αισθήματά σου, όσες φουρτούνες και αν περνάς, όσο απαισιόδοξος κι αν νιώθεις. Ο άνθρωπος ξέρεις Δ. χρειάζεται επιβεβαίωση. Και όσο και αν σε εμπιστεύεται και καταλαβαίνει όσα περνάς, εάν νοιάζεται, αμφιβάλλει και φοβάται. Και εκεί έρχεσαι εσύ να τον καθησυχάσεις. Ποτέ μην πουλήσεις την καρδιά σου φθηνά. Αξίζεις πολλά, απλά όχι για 'μένα. Κράτα τα μάτια σου στεγνά και βρέξε τα μόνο με αγάπη. Και όταν μερικές φορές νιώθεις μόνος, χάρισε μια μεγάλη αγκαλιά σε αυτους που αγαπάς. Θα μάθεις τότε πως μόνος είναι μόνο αυτός που δεν υπολογίζει τα συναισθήματα και τις σχέσεις.

Να περνάς τέλεια.

Οι πιο ηλίθιες δικαιολογίες των αντρών

Για το χωρισμό
"Δε φταις εσύ, εγώ φταίω" - Εσύ φταις και για το χαστούκι που έρχεται
"Νόμιζα ότι όντως τα ένιωθα αυτά που έλεγα" - Τώρα αυτό πρέπει να με παρηγορήσει;
"Δε σου αξίζω" ή "Αξίζεις κάτι καλύτερο" - Άσε με να ξέρω καλύτερα τι μου αξίζει και τι όχι
"Δε θέλω να σταθώ εμπόδιο στο δρόμο σου" - Σου εύχομαι να βρεις εμπόδιο ανάμεσα στο χέρι μου και στο μάγουλό σου
"Είσαι τέλεια, απλά πρέπει εγώ να γίνω καλύτερος" - Πρέπει να εξασκηθείς και σε άλλες για αυτές τις μπαρούφες, ε;
"Εγώ νοιάζομαι για την ευτυχία σου" - Αν έτσι νοιάζεσαι εσύ, προτιμούσα να ήσουν αδιάφορος.
"Ζηλεύω τόσο πολύ το αγόρι που θα είναι μαζί σου" - Εμ, αυτό θα μπορούσε να είναι εσύ.. Δηλαδή εγώ... εκεί το πήγαινα...
"Οι συνθήκες με ανάγκασαν" - Κάτι άλλο σε ανάγκασε, αλλά ας μην το ονομάσω
"Σε βλέπω σα φίλη" - Αυτό το σκέφτηκες πριν ή μετά το χθεσινό βράδυ;

Για το πιάσιμο στα πράσσα
"Δεν είναι αυτό που νομίζεις" - Έλα! Γιατί εγώ νόμιζα ότι κάνετε γυμναστική
"Ποιον θα πιστέψεις, εμένα ή αυτό που βλέπεις;" - Μα φυσικά και εσένα! Πέτα τα σκουπίδια καθώς θα φεύγεις.
"Δε σήμαινε τίποτα" - Γιατί το έκανες τότε;
"Ήμουν μεθυσμένος" - Χωρίς σχόλια
"Ήταν μόνο σεξ" (συνήθως ακολουθάται από το #3) - Και 'γω μόνο διαζύγιο θα σου δώσω.

Για το κινητό
"Δεν είχα σήμα" - Ξέρω, δύσκολη περιοχή τα Ιμαλάια.
"Μου έκλεισε από μπαταρία" - Εύκολη δικαιολογία. Δεν κούρασες το μυαλουδάκι σου
"Ήμουν σε σύσκεψη" - "Σύσκεπτες" τη γραμματέα, ξέρω...
"Απαγορεύεται να το έχω ανοιχτό εκεί που ήμουν" - Γιατί; Ενοχλεί ο ήχος την γκόμενα;
"Δεν το άκουγα" ή "Το είχα στο αθόρυβο" - Έλα τώρα!
(αναπάντητες κλήσεις παντού)
"Δεν το ξέρω το νούμερο" - Να σου υπενθυμίσω τότε που έπαιρνε και με έβριζε...
"Αυτή με παίρνει συνέχεια" - Και 'συ την αγνοείς ε; Αθώο μου πλασματάκι...
"Ήθελα να τη ρωτήσω κάτι" ή "Ήθελε να με ρωτήσει κάτι" - Αν της πάει το καινούριο βρακάκι που πήρε;


Για το εσώρουχο που βρήκες
"Δικό σου είναι βρε! Δώρο" - Μεταχειρισμένο;
"Της μαμάς μου είναι" - Ώστε η μαμά σου φοράει φούξια δαντελωτά στρίνγκ με διαμαντάκια
"Είναι της αδερφής μου" - Προτιμούσα να μου πεις στην ψύχρα ότι είναι της γκόμενας
"Δεν ξέρω που βρέθηκε" - Θα το ξέρασε το κρεβάτι!
"Δεν είναι δικό μου!" - ΠΡΟΦΑΝΩΣ! Αυτό μας έλειπε...
"Δικό σου δεν είναι;" - Νομίζω θα θυμόμουν αν είχα αγοράσει κάτι τόσο κακόγουστο

Για τις εξόδους μέχρι τα ξημερώματα
"Άσε, το αφεντικό με έχει βάλει υπερωρίες" - Φαντάζομαι! Σκοτώνεσαι στο... πάνω κάτω
"Συνάντησα τα παιδιά στο δρόμο και πήγαμε για μπύρες" - Και ξεχάσατε να γυρίσετε;
"Πήρε προαγωγή ο Νίκος και μας κέρασε" - Α, ώστε ο Νίκος φοράει κόκκινο κραγιόν
"Πήγα από τη μαμά μου, είχα πολύ καιρό να τη δω" - Της επέστρεψες και το φουξια δαντελωτό στρινγκ με τα διαμαντάκια που ξέχασε, ελπίζω...

Σημείωση Νουμερο ένα: Υπάρχουν πάντα οι περιπτώσεις που ένας άντρας θα πει ένα από τα παραπάνω και θα είναι η αλήθεια. Αλλά πολύ σπάνια.
Σημείωση Νούμερο δύο: Την ξέχασα
Σημείωση Νούμερο τρία: Περιμένω σχόλια με ατάκες που έχετε ακούσει εσείς! (δε χρειάζεται λογαριασμό)

Καλό καλοκαίρι

Αγαπητοί αναγνώστες
(γιατί δεν ακούω χειροκροτήματα;)

Φεύγω...
ΚΙ ΑΦΗΝΩ ΠΙΣΩ ΜΟΥ ΣΥΝΤΡΙΜΙΑΑΑΑΑΑ

Φεύγω
Πάω στα μυστηριώδη και δύσβατα βουνά του Γερανίου *τρομακτική μουσική* με μόνο μου σύντροφο το θάρρος και την τόλμη *χρατς χρουτς*, εχθρό μου τη δειλία και την ανανδρία *χριτς χρετς*. ΓΙ'ΑΥΤΟ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΟΠΛΙΣΤΕΙΤΕ ΜΕ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΕΛΑΤΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ...εεε.. συγνώμη παραφέρθηκα...

Φεύγω
Πάω στις ζουγκλώδεις (νέο επίθετο, ενημερώστε το Μπαμπινιώτη παρακαλώ... και ο Φυτράκης δε με χαλάει) παραλίες της Κρήτης που έχουν ταίρι τα άγρια βουνά και τις αλκυόνες (άσχετο αλλά μου κολλούσε). Σκοπός μου η εξημέρωση των άγριων θηλαστικών του Κρητικού πελάγους και η ανακάλυψη νέων τρόπων... ηλιοθεραπείας

Φεύγω
Πάω στους φιλήσυχους Χανιώτες, να τους ταράξω, να τους ταρακουνήσω, να τους βγάλω από την βαρετή καθημερινότητά τους, να τους κανω να σηκωθούνε από τσι καρέκλες και να φωνάξουνε δυνατά "ΩΠΑ ΜΩΡΕ ΣΥΝΤΕΚΝΕ ΗΝΤΑ 'ΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΣ ΤΣΕ ΜΕ ΚΟΥΖΟΥΛΑΙΝΕΙΣ" (αυτό το φωνάζουν ούτως ή άλλως αλλά εσείς δεν το ξέρετε)

Μάλλον δε θα γράψω κείμενο κατά τη διάρκεια του Ιουλίου, καθώς δε θα κουβαλήσω υπολογιστή μαζί μου (πόσο χαίρομαι ότι δε θα χρειαστεί να περάσει από έλεγχο στο αεροδρόμιο) και η αλήθεια είναι ότι δε θα σας το έλεγα για να μη σας κάνω την καρδιά μαύρη, αλλά από την άλλη πως θα μπορούσατε να ζήσετε με αυτή την απέραντη αγωνία του να μην έχετε νέα μου!

Γι'αυτό αφήστε τα μαχαίρια και τα ξυράφια εκεί που ήταν, πάρτε μερικά χαπάκια και μπορεί να τη βγάλετε μέχρι να γυρίσω.

Θα πάω με αεροπλάνο και επειδή υπάρχει η πιθανότητα του να μη σας ξαναδώ ποτέ (ούτε εσάς ούτε κανέναν) θέλω να πω ότι αγαπάω πολύ την οικογένεια μου και τους φίλους μου και ότι συγνώμη που γίνομαι κουραστική.

Στο εν τω μεταξύ και εξ'απ'ανέκαθεν, σας αφήνω.
Σας εύχομαι ένα λαμπρό καλοκαίρι με διασκέδαση, καλή παρέα και... ξεκούραση.
ΜΗΝ ΠΙΝΕΤΕ ΟΤΑΝ ΟΔΗΓΑΤΕ
ΜΗΝ ΜΙΛΑΤΕ ΣΕ ΞΕΝΟΥΣ
ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΚΑΡΑΜΕΛΕΣ ΑΠΟ ΞΕΝΟΥΣ
ΜΗ ΡΙΧΝΕΤΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΚΑΙ ΑΚΤΕΣ

Όχι σοβαρά τώρα, μην πίνετε όταν οδηγάτε!

Φιλιά πολλά και θα τα πούμε σε ένα μήνα
Καλά να περνάτε!
Θα σας λεί... εεε... θα μου λείψετε! (άσχετα που δεν αξιώνεστε να αφήσετε ένα σχόλιο!)

Εντάξει εντάξει φεύγω.
Γειααα!

Έτσι ξαφνικά

"Ήταν Τρίτη", είπε, "Μου είχε πει ότι του έλειψε η χροιά της φωνής μου", κοίταξε τα χέρια της που έπαιζαν με το χαρτομάντηλο. "Δε μιλούσαμε πολύ τελευταία είναι η αλήθεια, αλλά νόμιζα ότι κάτι άλλαξε αυτές τις μέρες".

Σηκώνεται και με αβέβαιες κινήσεις πλησιάζει το παράθυρο. Κάθεται λίγο εκεί και απολαμβάνει τις απαλές αχτίδες του ήλιου που γαργαλάνε το πρόσωπό της. Είχε ανάγκη τον ήλιο, γέμιζε ζεστασιά την καρδιά της.

Ακούμπησε στον τοίχο και κοιτώντας έξω συνέχισε, "Θα νομίζεις ότι είμαι ράκος, ότι νιώθω να τελείωσε η ζωή μου, αλλά δεν είναι έτσι. Ξέρεις τι νιώθω; Πικρία. Απορία. Απόρριψη. Όλα το ίδιο, όλα μέσα μου", χαμογέλασε αλλά τα μάτια της έμειναν σοβαρά. Κοίταξε σκυθρωπά τον κόσμο έξω και έσφιξε τα χέρια γύρω από τη μέση της. "Δεν είχαμε τίποτα, μεταξύ μας ξέρεις. Τίποτα απολύτως. Ο ένας για τον άλλο ήμασταν γράμματα. Ίσως αυτός για εμένα ήταν κάτι παραπάνω. Αλλα μέχρι εκεί". Έσκυψε το κεφάλι της και πείραξε με το πόδι της ένα σκουπιδάκι στο πάτωμα. "Ξέρεις τι με ενοχλεί; Νομίζεις ότι βλέπω μόνο αυτόν μπροστά μου και ότι δε με απασχολεί τίποτα άλλο; Κάνεις λάθος. Το μόνο που με έχει καταφέρει να κάνω είναι να ξοδέψω το χρόνο μου για να του γράψω κείμενα. Τίποτα παραπάνω. Λογικά θα με ρωτήσεις γιατί στα λέω όλα αυτά", αυτή τη φορά γέλασε στ'αλήθεια. "Στα λέω για να σου δείξω κάτι. Ίσως και να δείξω κάτι σε αυτόν. Όταν τα δημοσιεύσεις αυτά που θα πω ίσως να καταλάβει κάτι. Ίσως και άλλοι που έχουν τον ίδιο ρόλο στη ζωή μιας κοπέλας να καταλάβουν άλλα πράγματα. Και ίσως άλλες κοπέλες που μαζί με 'μένα αναλώθηκαν σε μια μικρή σχέση, βρουν παρηγοριά. Ποτέ δεν ξέρεις πόσοι θα βρουν το δικό τους νόημα στα λόγια σου". Την κοίταξα με μια γλυκιά μελαγχολία. Δεν έδειχνε στεναχωρημένη ή πληγωμένη, απλά ήρεμη. Τα λόγια της ήταν ακριβή και δεν είχαν σκοπό να προκαλέσουν αντίδραση. Ένιωθα ότι ήθελε να βγάλει ένα κομμάτι της και να το αφήσει πίσω. Αυτά τα λόγια της σε εμένα τη βοηθούσαν να το κάνει αυτό. Γιατί λοιπόν να μη βοηθήσω έναν άνθρωπο αφού μπορώ; Θα ήταν ένα καλό κείμενο για το περιοδικό εξάλλου...

"Η ιστορία μας είναι πολύ μεγάλη, δε θα χωρέσει στο κείμενο σου" γέλασε. "Θα σου πω απλά ότι είχαμε μια ωραία σχέση. Καταλαβαινόμασταν, πως να στο πω. Είχαμε χημεία", κοίταξε πάλι το παράθυρο και στα μάτια της διέκρινα τη νοσταλγία, μια παλιά μου φίλη. "Ήταν μερικές φορές βέβαια που τα αμφισβητούσα όλα. Και να σου πω την αλήθεια; Αν κάτσω να το σκεφτώ και να το αναλύσω, θα τα αμφισβητήσω όλα πάλι. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει τίποτα να μας συνδέει και αν δε φοβόμουν τόσο πολύ να πληγώσω τον εαυτό μου, θα το είχα αποδεχτεί. Κι όσο απεγνωσμένα και αν ήθελα να τον κάνω μέρος της ζωής μου δεν μπορούσα. Πεταμένα βράδια, σκισμένα χαρτιά. Δειλία. Νεύρα. Έτσι πάνε αυτά. Αναθεμάτιζα την ώρα και τη στιγμή που παρερμήνευα τις προθέσεις του. Ξέρεις τι είχε γίνει μια φορά; Μου είχε παραπονεθεί. Ξέρεις γιατί; Επειδή διάλεξα κάποιον άλλον και όχι αυτόν. Άσε ξέρω τι θα μου πεις. Αυτός είναι ο εγωισμός, σωστα; Μας πληγώνει να μας προσπερνάνε, κι ας είναι απλά ένα αμάξι. Γι'αυτό αντέδρασε. Έτσι το βλέπω τώρα. Αλλιώς όμως το έβλεπα τότε. Νόμιζα τον ένοιαζε. Τι ανόητη" έσφιξε τα χείλη της και έμπηξε τα νύχια της στα χέρια της. "Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι αυτό που έγινε χθες. Ξέρεις τι έγινε χθες;" Της έγνεψα αρνητικά ενώ ταυτόχρονα η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Μήπως θα μου έλεγε κάτι που με αφορούσε; Όχι. Ίσως φοβήθηκα μήπως στα λόγια της καθρεπτιστεί μια δικιά μου εμπειρία. Και αυτές οι ιστορίες πονάνε. "Αποφάσισε να με διώξει από τη ζωή του, έτσι ξαφνικά. Από τη μια στιγμή στην άλλη. Προχθές ήταν, χθες δεν ήταν. Σήμερα σίγουρα δεν είναι", τα χείλη της έγιναν μια γραμμή και τα μάτια της έκλεισαν. "Πες μου αν διαφωνείς, αλλά νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να μάθω αν κάποιος θέλει να με διώξει από τη ζωή του. Και θα μου πεις, και τι να πει; Δε θα θέλει να με πληγώσει. Τι πληγώνει παραπάνω όμως, ξέρεις; Το να γνωρίζεις ή το να μην γνωρίζεις; Λένε ότι η άγνοια είναι ευτυχία. Εγώ λέω ότι η άγνοια σκοτώνει. Με σκοτώνει το ότι δεν ξέρω γιατί με έδιωξε. Με σκοτώνει ότι μέχρι την περασμένη εβδομάδα έκανα όνειρα και τώρα πρέπει να τα διπλώσω και να τα στριμώξω σε ένα βρώμικο συρτάρι. Με ενδιαφέρει να μάθω το γιατί, με καταλαβαίνεις;" γύρισε απότομα και με κοίταξε. Τα μάτια της είχαν βουρκώσει αλλά το πρόσωπό της ήταν ανέκφραστο. Σκέφτηκα μήπως έπρεπε να σηκωθώ και να την αγκαλιάσω, αλλα μου φαινόταν περισσότερο επιθετική παρά αδύναμη. Κάθησα εκεί να την κοιτάω με το βλέμμα της να τρυπάει την ψυχή μου. Τελικά ήταν πληγωμένη. Πληγωμένη και αγανακτισμένη. "Και δε μ'αρέσουν τα ψέματα. Προτίμω την αλήθεια κατάμουτρα παρότι θα αντιδράσω σε αυτή και θα με πληγώσει. Αλλά την προτιμώ. Ότι δε μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς. Και σε αυτή τη ζωή, δε μπορεί καμία αλήθεια να με σκοτώσει", έσκυψε το κεφάλι της και με μια βιαστική κίνηση σκούπισε ένα δάκρυ που είχε κυλίσει. "Ξέρω το σενάριο από εδώ και πέρα. Θα έρθει αυτό που φοβόμουν εδώ και καιρό. Ο 'χωρισμός'. Δε θα μιλάμε, θα χαθούμε. Και μαζί μας θα χαθούν και όλες αυτές οι ωραίες στιγμές και όλες αυτές οι συναντήσεις που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν στο μέλλον. Βλέπεις, δεν γνωρίζει ότι μου αρκεί να είναι φίλος μου. Μάλλον νιώθει ότι πρέπει να έχει άλλο ρόλο. Αλλά τον καταλαβαίνω, ειλικρινά. Δεν καταλαβαίνω όμως τι τον έκανε να αλλάξει από τη μία μέρα στην άλλη. Και δεν καταλαβαίνω γιατί δε μπορεί να μου πει", τα μάτια της ήταν στεγνά τώρα. Είχε ακουμπήσει την πλάτη της στο παράθυρο και με κοιτούσε "Ίσως να το ζήσεις κι εσύ κάποτε. Θα διαβάσεις τότε το κείμενο σου και θα βρεις κρυμμένα νοήματα σε αυτά που σου λέω. Ίσως τώρα να μην καταλαβαίνεις γιατί με ενοχλεί τόσο, αλλά ίσως κάποτε καταλάβεις. Καλύτερα να μην το νιώσεις ποτέ, όμως, γιατί είναι κάτι τόσο μικρό που τσιμπάει τόσο πολύ", ήταν πλέον σκυθρωπή. Όλη αυτή η συνέντευξη της έφερε στο μυαλό αναμνήσεις που προφανώς είχε θάψει καλά. Είχε δίκιο. Δεν καταλάβαινα. Όχι αυτήν, αυτόν. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως ένας άνθρωπος απλά σε ξεγράφει από κάπου. Ακόμα και από τη λίστα της Λέσχης στο Πανεπιστήμιό σου. Δε θα έπρεπε να έχει κάποιον λόγο; Και πάνω απ'όλα, δε θα έπρεπε να σε ενημερώσει;

"Για να κλείσεις το κείμενο" μου λέει "θα σου πω κάποιους στίχους. Εκφράζουν αυτό που νιώθω ότι θα συμβεί", με πλησιάζει, παίρνει το μπλοκ μου και το στυλό μου και καθώς τους γράφει, τους τραγουδάει:

Κι ύστερα τα χρόνια θα γεράσουν

Κι ύστερα θα φύγουμε κι οι δυο

Θα ξεχαστούμε, αιώνες θα περάσουν

Και θα 'μαστε κι οι δυο...

...σταγόνες στο γυαλό

... και όταν με κοίταξε τα μάτια της ήταν γεμάτα δάκρυα.