Και που είναι όλος αυτός ο χρόνος τώρα;
Τώρα που με επαλήθευσες.
Τώρα που μίλησες τα λόγια μου.
Γιατί ξόδεψα τόσα συναισθήματα; Γιατί τόσες σκέψεις χαμένες; Τόσα όνειρα μουτζουρωμένα...
Πως νιώθεις τώρα; Σου είπε ότι περίμενες να σου πει, ίσως και κάτι καλύτερο.
Και τι κατάλαβες; Πάλι στη μέση δεν το άφησες; Δεν έβαλες ένα τέλος ούτε μια αρχή.
Ούτε τελία, ούτε κόμμα, ούτε θαυμαστικό. Μόνο ένα λυπημένο προσωπάκι.
Και τι κάνεις τώρα; Που βρίσκεσαι; Πατάς πουθενά; Είναι γη αυτή που πατάς ή είναι η φανταστική σου πραγματικότητα; Νιώθεις ανάλαφρη ή νιώθεις να βουλιάζεις;
Μια απάντηση δεν έψαχνες; Μια διευκρίνιση. Δε σου την έδωσε; Δε σου φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο;
Δεν σκότωσε την ελπίδα σου;
Να, σαν να τη βλέπω μπροστά μου. Τα ξανθά της μαλλιά ταλαιπωρημένα από τις χαζές συμβουλές, το άσπρο της φόρεμα μαυρισμένο από τα δάκρυα. Πάει η ελπίδα σου, κορίτσι. Χάθηκε.
Δεν αναρωτιέσαι; Εγώ αναρωτιέμαι. Γιατί όλα αυτά; Γιατί σε αυτό το σημείο; Γιατί αυτό το κείμενο; Γιατι δεν σταματάω; Τόσες σκέψεις, νιώθω το κεφάλι μου υπερφορτωμένο και τα μάγουλα μου αναψοκοκκινισμένα.
Κι όμως ήρθε το τέλος που τόσο περίμενες, που τόσο απεγνωσμένα ήθελες να δώσεις.
Γιατί δε χαίρεσαι τωρα; Γιατί δεν το γιορτάζεις; Μήπως τελικά θέλεις την ελπίδα σου πίσω;
Πάει τώρα, την χάσαμε.
Σταμάτα να με ψάχνεις, έχω φύγει μακρυά. Έχω ταξιδέψει σε μέρη που ούτε φαντάζεσαι. Και αυτό γιατί είχα παρέα την ελπίδα μου.
Η ελπίδα μου όμως έφυγε. 'Ωρα να φύγω κι εγώ.
Φεύγω γιατί σ'ερωτεύτηκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου