Sex and the city

"ΙΡΙΣ ΓΡΑΨΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΙ!" φωνάζει μια τσιριχτή φωνή μες το μυαλό μου κάθε βράδυ. Κάθε βράδυ γιατί; Γιατί συνήθως αυτά τα καταπληκτικά κείμενα που έχετε την απερίγραπτη τιμή να διαβάζετε, τα εμπνέομαι ώρες που οι θνητοί κοιμούνται και οι βρυκόλακες κάνουν περιπολίες στους δρόμους (μην τρομάζεις, δεν υπάρχουν βρυκόλακες).

Αυτές τις μέρες λοιπόν επειδή το μυαλό μου είναι απασχολημένο με άλλα πράγματα (=να πάρω τις τσίχλες με γεύση φράουλα ή μέντα;) ή απλά επειδή το κεφάλι μου είναι άδειο και δεν κατεβάζει τίποτα, έχω αφήσει το μπλογκ άγραφο, ανέγγιχτο και άλλες διάφορες λέξεις με το στερητικό 'α'.

Πριν από μισή ώρα έβλεπα Sex and the City. Τώρα, πριν βιαστείς να πεις ότι μάλλον αυτό φταίει που τα εγκεφαλικά κύτταρα μειώθηκαν στα μισά (που σημαίνει ότι έμειναν γύρω στο... εεε.. μισό), θέλω να δηλώσω πως η σειρά αυτή μου κάνει κακό σε έναν άλλο τομέα.


Στις σχέσεις.

Όλοι και όλες ξέρουμε πως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν μοιάζουν με αυτές των πρωταγωνιστριών της σειράς (κομ ον, που υπάρχουν τέσσερις επιτυχημένες επαγγελματικά γυναίκες που δουλέυουν 2 ώρες την ημέρα και τις υπόλοιπες βρίσκονται μεταξύ τους ή κάνουν σεξ;) και πως το να φοράς ρούχα στριπτιζέζ δε θεωρείται στυλιστική άποψη αν είσαι μια απλή θνητή στη Νέα Υόρκη(αν είσαι η Lady Gaga συζητιέται).
Ή έτσι ντύνονται στη Νέα Υόρκη; Πάντως ένα ξέρω, αν οι 30άρες εδώ ντυνόντουσαν όπως ντύνεται η Carrie Brancho, οι πιο πολλές θα ήταν κλεισμένες σε τρελάδικο.

Τελοσπάντων, το θέμα μου είναι οι σχέσεις.

Κάθε φορά που βλέπω αυτή τη σειρά ψάχνω τριγύρω για τον καυτό, σέξυ, αστείο και έξυπνο δικηγόρο που πέρασε από τη ζωή μου και εγώ τον άφησα να φύγει. Και μετά συνειδητοποιώ κάτι πολύ σημαντικό: ΔΕΝ-ΥΠΗΡΞΕ-ΠΟΤΕ τέτοιος άντρας στη ζωή μου. Και θα μου πεις, οκ χαλάρωσε, είσαι μικρή ακόμα για δικηγόρο. Εντάξει. Θέλω τον καυτό, σέξυ, αστείο, έξυπνο μπάρμαν που όμως δεν είναι ψωνάρα και δεν περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του. Μετά σκέφτομαι κάτι εξίου σημαντικό: ΔΕΝ-ΥΠΑΡΧΕΙ.
Δεν ξέρω, ίσως συμβαίνει μόνο σε εμένα, ίσως  έχω πολύ ψηλά τον πήχη, ίσως όλες εσείς οι φυσιολογικές κοπέλες έχετε βρει αυτόν τον καταπληκτικό άνθρωπο και τον σκέφτεστε καθώς διαβάζετε αυτή την πρόταση.
Κοιτώντας γύρω μου όμως και σύμφωνα με τις εμπειρίες των φίλων μου συνειδητοποιώ ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις αυτό που πραγματικά ζητάς. Τι εννοώ με αυτό;
Να δεις έναν στο μπαρ, να σε δει και αυτός και να σου ζητήσει το τηλέφωνό σου για να σε γνωρίσει. Όχι για να σε πηδήξει, όχι για να κάνει μόστρα στους φίλους ότι χτύπησε γκομενάκι και σίγουρα όχι για να ανεβάσει την αυτοπεποίθησή του και αργότερα να πετάξει το χαρτάκι με το τηλέφωνό σου στα σκουπίδια ή ακόμα χερότερα στη συλλογή του με "Όλες αυτές που μου είπαν ναι".
Να τον δεις και να σου κοπούν τα πόδια, να πεις πως γίνεται ένα τόσο υπέροχο παιδί να μπήκε μόλις στο μαγαζί, να μη μπορείς να βγάλεις τα μάτια σου από πάνω του και να νιώθει και ο ίδιος το ίδιο. Να γίνει η πρώτη κίνηση, να γίνει η δεύτερη και όλο αυτό να οδηγήσει σε μια ωραία σχέση. Άσχετα με το που θα καταλήξει. Γιατί όπως όλοι ξέρουμε, για να καταλήξει κάπου κάτι, πρέπει να ξεκινήσει πρώτα.

Ή αν δε σου αρέσουν τα μπαρ; Σε μια καφετέρια. Ή αν δε σου αρέσουν οι καφετέριες; Στη σχολή. Σε όλες έχει τύχει να τους αρέσει κάποιος συμφοιτητής, είμαι σίγουρη. Όλες έχουμε χαζέψει αυτόν τον γλυκούλη ξανθό ή τον σέξι μελαχρινό και έχουμε σκεφτεί "Αχ αγόρι μου, τι θα σου έκανα στο κρεβάτι". Αστειεύομαι, αλλά δεν υπάρχει και μεγάλη απόκλιση.
Άλλά, όχι! Όχιιι, όοχιιιι! Η ζωή θέλει πάντα να μας τα χαλάει. Να μας παίρνει το γλειφιτζούρι πριν καν το γευτούμε (όχι πρόστυχες σκέψεις παρακαλώ... καλά ίσως μερίκές). Το ξανθό παιδί πριν του βγάλουμε το καρό αυτό πουκάμισο. Το μελαχρινό αγόρι πριν του κατεβάσουμε το παντελόνι (επειδή του το λερώσαμε με πορτοκαλάδα φυσικά...)
Η ζωή τα 'χει με άλλον και καλοπερνάει, οπότε εμάς μας έχει στο φτύσιμο.

Καταλήγουμε λοιπόν να συμβιβαζόμαστε με αυτόν που έτυχε να δείξει ενδιαφέρον στο άτομό μας επειδή "Είναι καλό παιδί", "..ίσως έχει άλλα χαρίσματα", "Μπορεί εάν τον γνωρίσεις καλύτερα να τον ερωτευτείς".

Σε όλα αυτά που λέω μπορείτε να αντικρούσετε κάθε πρόταση, να μου βρείτε παράδειγμα για κάθε περίπτωση που περιγράφω που αποτελεί την εξαίρεση, το ξέρω. Αλλά αν γράψω όλες τις πιθανότητες και όλες τις πλευρές του νομίσματος (γιατί εδώ το νόμισμα έχει πάνω από δύο) το κείμενο θα πάρει διαστάσεις ενός άλλο γνωστού blogger και δε θα σας δώσει να καταλάβετε την οπτική μου γωνία.
Τελικά τραβάω από πάνω προς τα κάτω, από κάτω προς τα πάνω, πλαινά ή μετωπικά; Και έχω βρει επιτέλους το θέμα μου;


Σας ρωτάω λοιπόν.
Σε μια ζωή που όλα πλέον τα στερούμαστε και με όλα συμβιβαζόμαστε για να μπορούμε να είμαστε αξιοπρεπείς, αποτελούν οι σχέσεις άλλον έναν τομέα στον οποίο ο συμβιβασμός είναι η χρυσή τομή; Στην περίπτωση που δεν ικανοποιούμαστε με αυτό που τυχαίνει και θέλουμε αυτό που κυνηγάμε, που μοιράζουμε τις ευκαιρίες μας;
Eάν σε αυτή τη ζωή ήρθες για να βρεις το άλλο σου μισό, δε θα έπρεπε να ξοδέψεις λίγο παραπάνω χρόνο μέχρι να το βρεις;
Και τέλος, εάν εσύ δε θες να συμβιβαστείς με το 'καλό παιδί' γιατί πρέπει αυτός που θες εσύ να συμβιβαστεί με εσένα;