Ξέρεις, όταν έρχεται αυτό το τέλος, το ξέρεις. Το νιώθεις. Το θέλεις ίσως κιόλας. Και όταν έρχεται αυτό το τέλος, αναθεωρείς τα πάντα, επανεξετάζεις τα πάντα, βλέπεις την ιστορία σου σαν ένα τρίτο άτομο και κρίνεις πιο καθαρά.
Όπως τότε που πήγα σπίτι του και κοιμόταν. Όταν γυρνούσα, νόμιζα ότι δεν ένιωθα τίποτα. Νόμιζα ότι οι σκέψεις μου ήταν άδειες και το μυαλό μου κενό. Νόμιζα ότι τα συναισθήματά μου ήταν μουδιασμένα, όπως και οι κινήσεις μου. Όμως σήμερα, μετά από σχεδόν δύο και κάτι χρόνια, το βλέπω εντελώς αλλιώς. Τόσο διαφορετικά, τόσο ξεκάθαρα. Ένιωθα τόσο πολύ ηλίθια, τόσο πολύ ταπεινωμένη, τόσο μικρή, που όλα αυτά ήρθαν και με 'μπούκωσαν' στο σημείο του να μην αναγνωρίζω την υπαρξή τους. Σε όλους δεν έχει έρθει αυτή η στιγμή που νιώθουμε τόσα μα τόσα πολλά που νιώθουμε ουσιαστικά κενοί; Όπως όταν το νερό είναι τόσο καυτό που το νιώθουμε κρύο. Όπως την απότομη καταιγίδα που έρχεται μετά από μια ηλιόλουστη μέρα. Όπως την τρομακτική σιωπή πριν τον πόλεμο. Την στιγμή λίγο πριν την έκρηξη.
Πέρα από όλα αυτά όμως που ίσως με βοηθάνε να κατηγορήσω εκείνον, βλέπω και όλα αυτά τα 'δικά' μου. Αυτά που έκανα, αυτά που ήμουν. Σκεφτείτε το σαν έναν απολογισμό. Απολογισμό της συμπεριφοράς μου και του είναι μου.
Γιατί ήμουν τόσο πιεστική; Γιατί δεν έδινα καθόλου αέρα στον άλλο; Γιατί ήθελα τα πάντα εκεί και τότε; Νόμιζα ότι αυτός χανόταν, αλλά τελικά εγώ γινόμουν υστερικιά. Εξαιτίας της ανασφάλειας και εξαιτίας των... συναισθημάτων. Νόμιζα ότι με απέφευγε ή ότι δεν είχε όρεξη αλλά τελικά απλά ζούσε τη ζωή του. Και δεν ήμουν μέρος της και σίγουρα όχι προτεραιότητά της. Ίσως αυτό με πλήγωνε τόσο πολύ που έβγαινε ως πίεση και ως εμμονή να χωθώ σε αυτή (τη ζωή του) με οποιονδήποτε τρόπο.
Αλλά όχι, δεν είμαι έτσι εγώ. Δεν είσαι αυτή ρε Ίρις.
Και να σας πω και κάτι άλλο; Έλεγα πως ήθελα να μιλάμε όπως παλιά, όπως τότε όταν γνωριστήκαμε που νιώθαμε ο ένας με τον άλλο τόσο οικεία. Που ήμασταν άνετοι και εγώ ειδικά που συνήθως είμαι κλειστή, είχα ανοιχτεί. Εγώ, που ποτέ δεν το έχω κάνει στη ζωή μου, του ζήτησα να βγούμε. Με έναν άγνωστο. Εγώ, που ποτέ δε θα το έκανα και ποτέ δε θα το κάνω ξανά. Εγώ. Όλο εγώ. Πως περιμένω τώρα, πως περιμένω να κρατήσω έναν άνθρωπο που ουσιαστικά ξέρει όλες τις πλευρές μου; Ξέρει τα πάντα μου; Ξέρει με κάθε λεπτομέρεια τι νιώθω; Πως μπορεί ένας άνθρωπος να δείξει ενδιαφέρον σε κάτι που το γνωρίζει τόσο μα τόσο καλά και το θεωρεί τόσο απελπιστικά δεδομένο; Πως περίμενα να εκτεθώ τόσο πολύ και να μην δεχτώ καμία συνέπεια; Και μετά από όλο αυτό, παρότι έμεινε και δεν έφυγε, γιατί δεν ηρέμησα; Γιατί δεν καθησυχάστηκα αλλά αντιθέτως συνέχισα να κάνω αυτό που έκανα; Να πιέζω και να απαιτώ. Και να πατάω την αξιοπρέπειά μου λες και είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που θα άξιζε ποτέ να πατήσω την αξιοπρέπειά μου γι'αυτόν. Τι με έκανε να πιστεύω ότι αξίζει τόσα πολλά; Τι σκεφτόμουν πια και νόμιζα πως ότι και να έκανα, όπως και να φερόμουν, αυτός θα έπρεπε να μείνει 'δίπλα' μου και να τα ανέχεται όλα.
Μα είσαι ένα τίποτα, Ίρις, ένα τίποτα. Ένα τίποτα που ζητάει πολλά. Τι περίμενες;
Όχι δεν είμαι ένα τίποτα. Είμαι τα πάντα, ξέρεις. Ξέρετε; Ο καθένας μας έχει αυτόν τον ένα άνθρωπο για τον οποίο θεωρείται τα πάντα. Όχι, μη βιάζεστε. Σίγουρα δεν είναι τα πάντα μου, αυτός. Είναι ένα πολύ μεγάλο μέρος πάντως. Αυτό που θέλω να πω είναι πως σε αυτόν τον κόσμο ζούμε για εμάς. Παίρνουμε αυτό που αξίζουμε. Έχουμε μια ζωή. Δεν είναι κρίμα να την ξοδεύουμε σε ανεκπλήρωτους έρωτες; Και στην τελική, δεν αξίζουμε πολλά παραπάνω;
Μου λείπεις.
Ίσως συναντηθούμε κάποτε, κάτω από άλλες συνθήκες και ίσως τότε πάνε τα πράγματα καλύτερα.
Ίσως πάλι να μη γίνει αυτό.
Όπως και να'χει, να προσέχεις, και... το νου σου.
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010
5 πράγματα που δεν καταλαβαίνω στα αγόρια
1. Το παντελόνι-κάλτσα ή αλλιώς 'δες το σώβρακό μου που το πήρα από τη λαική 3 ευρώ'
Την τελευταία φορά που κοίταξα, τα παντελόνια ήταν ρούχα που καλύπτουν συνήθως την περιοχή της μέσης έως και τον αστράγαλο, άντε έως το γόνατο. Σίγουρα όχι από τον καβάλο και κάτω. Και είμαι σχεδόν βέβαιη ότι ο σκοπός τους δεν είναι να βλέπουμε ολόκληρο τον κώλο σας με το σώβρακο να κλέβει την παράσταση. Δηλαδή μήπως οι κατασκευαστές να περικλείσουν και οδηγίες χρήσης; "Το παρόν ρούχο φοριέται αρχικά στο δεξί ή αριστερό πόδι μέχρι να το καλύψει ολόκληρο και δένει στο ύψος της μέσης. Διαφορετική εφαρμογή έχει ως αποτέλεσμα εκτεθειμένα όργανα του σώματος που κανονικά πρέπει να καλύπτονται σε τυχόν έξοδο από το σπίτι. Τέλος έχει φτιαχτεί για Ευρωπαίους, που ουδε μία συγγένεια έχουν με τους γκάνκστερς της Αμερικής. Ο μέλλοντας ιδιοκτήτης αυτού του ρούχου παρακαλώ να ενδυθεί κατάλληλα." Η μήπως ακόμη καλύτερα να περιέχει ένα DVD με απόψεις των κοριτσιών για αυτού του είδους την ενδυμασία, με την επιγραφή: "Οι παρακάτω συνεντεύξεις είναι αληθινές και ειλικρινέις.";
2. Το μαλλί 'καπέλο με κεριά' ή αλλιώς 'χθες που είχα πάει στη φάρμα και είχα τα μαλλιά μου καρφάκια, μια αγελάδα μου έγλειψε τα μισά προς τα κάτω'
Αυτό το... ας το πούμε χτένισμα... το κάνουν κυρίως αγοράκια της ηλικίας 15-17 (ΕΛΠΙΖΩ!). Πρόκειται για το χαρακτηριστικό κούρεμα που σε κάνει αναρωτιέσαι "Τώρα αυτός είναι emo, scene ή trendy;" και η απάντηση είναι "Κάγκουρας" και η επόμενη απορία σου είναι "Υπάρχουν ακόμα αυτοί". Αν θες να το δοκιμασεις (ΔΕ ΘΕΣ) βάζεις τρεις τόνους ζελέ σε όλο το μαλλί, τα γύρω γύρω τα κολλάς πάνω στο κεφάλι σου και τα τραβάς προς τα κάτω με μανία μέχρι να γίνουν ολόισια, ενώ τα υπόλοιπα που βρίσκονται στο πάνω μέρος του κεφαλιού τα σηκώνεις ψηλά, δηλαδή ουσιαστικά τα κάνεις καρφάκια. Όταν βλέπω κάτι τέτοια αγοράκια αναρωτιέμαι αν απλά προσπαθούν να σπάσουν τα νεύρα στη μάνα τους ή αν απλά δεν βλέπουν στον καθρέπτη όταν φτιάχνονται. Και στην τελική αποφασίστε! Ή πάνω ή κάτω! (Τώρα που το σκέφτομαι αυτό το look μπορείς να το πεις και 'ποιος είδε το ζελέ και δεν το φοβήθηκε')
3. Το ύφος 'James Dean' ή αλλιώς 'με τυφλώνει ο ήλιος (και το βράδυ)'
Είναι αυτά τα τυπάκια που κυκλοφορούνε συνεχώς με ένα ύφος λες και τους χτυπάει ο ήλιος στη μούρη και δεν μπορούν να δουν καλά. Συνήθως το πηγούνι το έχουν ελαφρά χαμηλωμένο ώστε να δώσουν έμφαση στα μάτια. Η πλειονότητα έχει μαλλιά (2) και ντύσιμο (1). Δεν είναι απαραίτητα ωραίοι και όταν περπατάνε με παρέα στο δρόμο νομίζουν ότι τους ανήκει ο κόσμος. Όσο κι αν θες να τους δικαιολογήσεις που είναι ακόμα μικροί, δεν κρατιέσαι και θες να τους φωνάξεις "ΠΑΡΕ ΓΥΑΛΙΑ ΗΛΙΟΥ ΡΕ!". Μπορεί ορισμένοι βέβαια να έχουν πρόβλημα στα φρύδια από χρόνια συνοφρύωση, οπότε στην περίπτωση τους δε χρειάζεται να πάρουν γυαλιά.
4. Η κάλτσα-γκέτα ή αλλιώς 'η κάλτσα που καβάλησε το παντελόνι μου'
Αυτό είναι νέα μόδα. Το έχω δει τώρα τελευταία σε διάφορα αγόρια και δυστυχώς αγόρια κοντά στην ηλικία μου. Εάν δεν το έχετε δει, πρόκειται για αγόρια που έχουν φορέσει τις κάλτσες πάνω από το παντελόνι. Ω ναι, ω ναι. Κι όμως. Υπάρχουν. Όχι, όχι, αφήστε τα ρόπαλα, που πήγε η ευγένεια και το τακτ σας; Προφανώς αυτά τα αγόρια κρυώνουν πολύ και το κάνουν αυτό για να μη μπαίνει πολύ αέρας στις γάμπες τους. Δεν μπορώ να βρώ κάποιο άλλο λόγο. Και προς όλους εσάς: ΚΑΛΤΣΕΣ ΕΙΝΑΙ, όχι γκέτες!
5. Η μόστρα με το αμάξι ή αλλιώς 'ο μπαμπάς μου έχει πολλά λεφτά'
Φίλε μου.. φίλε μου (φιλικό χτύπημα στον ώμο). ΟΣΟ ωραίος και αν είσαι, ΟΣΟ έξυπνος και αν είσαι ΕΑΝ το αμάξι δεν το έχεις αγοράσει με χρήματα της δουλειάς σου ως δικηγόρος μιας πλούσιας 60άρας στην Αμερική, ΔΕ-ΜΑΣ-ΝΟΙΑΖΕΙ. Ειλικρινά σου μιλάω, όταν σε βλέπω μέσα στο αμαξάκι σου στην Κρήνη να το 'πατάς', μου 'ρχεται να σου ρίξω όσες χειροβομβίδες χρειάζεται για να εξαφανιστείς από το χάρτη. Επειδή ξέρω ότι πολλά κορίτσια εντυπωσιάζονται από ένα ωραίο αμάξι ή μια ωραία μηχανή, έχω να πω ότι υπάρχουμε και εμείς που σιχαινόμαστε τις ψωνάρες και αυτούς που έχουν τα μυαλά πάνω από το κεφάλι τους, και όχι δεν είμαστε ούτε λεσβίες ούτε τριάντα χρονών και στο ράφι.
Προκαλώ αγόρι blogger να απαντήσει αντίστοιχα στο κείμενο! :Ρ
Την τελευταία φορά που κοίταξα, τα παντελόνια ήταν ρούχα που καλύπτουν συνήθως την περιοχή της μέσης έως και τον αστράγαλο, άντε έως το γόνατο. Σίγουρα όχι από τον καβάλο και κάτω. Και είμαι σχεδόν βέβαιη ότι ο σκοπός τους δεν είναι να βλέπουμε ολόκληρο τον κώλο σας με το σώβρακο να κλέβει την παράσταση. Δηλαδή μήπως οι κατασκευαστές να περικλείσουν και οδηγίες χρήσης; "Το παρόν ρούχο φοριέται αρχικά στο δεξί ή αριστερό πόδι μέχρι να το καλύψει ολόκληρο και δένει στο ύψος της μέσης. Διαφορετική εφαρμογή έχει ως αποτέλεσμα εκτεθειμένα όργανα του σώματος που κανονικά πρέπει να καλύπτονται σε τυχόν έξοδο από το σπίτι. Τέλος έχει φτιαχτεί για Ευρωπαίους, που ουδε μία συγγένεια έχουν με τους γκάνκστερς της Αμερικής. Ο μέλλοντας ιδιοκτήτης αυτού του ρούχου παρακαλώ να ενδυθεί κατάλληλα." Η μήπως ακόμη καλύτερα να περιέχει ένα DVD με απόψεις των κοριτσιών για αυτού του είδους την ενδυμασία, με την επιγραφή: "Οι παρακάτω συνεντεύξεις είναι αληθινές και ειλικρινέις.";
2. Το μαλλί 'καπέλο με κεριά' ή αλλιώς 'χθες που είχα πάει στη φάρμα και είχα τα μαλλιά μου καρφάκια, μια αγελάδα μου έγλειψε τα μισά προς τα κάτω'
Αυτό το... ας το πούμε χτένισμα... το κάνουν κυρίως αγοράκια της ηλικίας 15-17 (ΕΛΠΙΖΩ!). Πρόκειται για το χαρακτηριστικό κούρεμα που σε κάνει αναρωτιέσαι "Τώρα αυτός είναι emo, scene ή trendy;" και η απάντηση είναι "Κάγκουρας" και η επόμενη απορία σου είναι "Υπάρχουν ακόμα αυτοί". Αν θες να το δοκιμασεις (ΔΕ ΘΕΣ) βάζεις τρεις τόνους ζελέ σε όλο το μαλλί, τα γύρω γύρω τα κολλάς πάνω στο κεφάλι σου και τα τραβάς προς τα κάτω με μανία μέχρι να γίνουν ολόισια, ενώ τα υπόλοιπα που βρίσκονται στο πάνω μέρος του κεφαλιού τα σηκώνεις ψηλά, δηλαδή ουσιαστικά τα κάνεις καρφάκια. Όταν βλέπω κάτι τέτοια αγοράκια αναρωτιέμαι αν απλά προσπαθούν να σπάσουν τα νεύρα στη μάνα τους ή αν απλά δεν βλέπουν στον καθρέπτη όταν φτιάχνονται. Και στην τελική αποφασίστε! Ή πάνω ή κάτω! (Τώρα που το σκέφτομαι αυτό το look μπορείς να το πεις και 'ποιος είδε το ζελέ και δεν το φοβήθηκε')
3. Το ύφος 'James Dean' ή αλλιώς 'με τυφλώνει ο ήλιος (και το βράδυ)'
Είναι αυτά τα τυπάκια που κυκλοφορούνε συνεχώς με ένα ύφος λες και τους χτυπάει ο ήλιος στη μούρη και δεν μπορούν να δουν καλά. Συνήθως το πηγούνι το έχουν ελαφρά χαμηλωμένο ώστε να δώσουν έμφαση στα μάτια. Η πλειονότητα έχει μαλλιά (2) και ντύσιμο (1). Δεν είναι απαραίτητα ωραίοι και όταν περπατάνε με παρέα στο δρόμο νομίζουν ότι τους ανήκει ο κόσμος. Όσο κι αν θες να τους δικαιολογήσεις που είναι ακόμα μικροί, δεν κρατιέσαι και θες να τους φωνάξεις "ΠΑΡΕ ΓΥΑΛΙΑ ΗΛΙΟΥ ΡΕ!". Μπορεί ορισμένοι βέβαια να έχουν πρόβλημα στα φρύδια από χρόνια συνοφρύωση, οπότε στην περίπτωση τους δε χρειάζεται να πάρουν γυαλιά.
4. Η κάλτσα-γκέτα ή αλλιώς 'η κάλτσα που καβάλησε το παντελόνι μου'
Αυτό είναι νέα μόδα. Το έχω δει τώρα τελευταία σε διάφορα αγόρια και δυστυχώς αγόρια κοντά στην ηλικία μου. Εάν δεν το έχετε δει, πρόκειται για αγόρια που έχουν φορέσει τις κάλτσες πάνω από το παντελόνι. Ω ναι, ω ναι. Κι όμως. Υπάρχουν. Όχι, όχι, αφήστε τα ρόπαλα, που πήγε η ευγένεια και το τακτ σας; Προφανώς αυτά τα αγόρια κρυώνουν πολύ και το κάνουν αυτό για να μη μπαίνει πολύ αέρας στις γάμπες τους. Δεν μπορώ να βρώ κάποιο άλλο λόγο. Και προς όλους εσάς: ΚΑΛΤΣΕΣ ΕΙΝΑΙ, όχι γκέτες!
5. Η μόστρα με το αμάξι ή αλλιώς 'ο μπαμπάς μου έχει πολλά λεφτά'
Φίλε μου.. φίλε μου (φιλικό χτύπημα στον ώμο). ΟΣΟ ωραίος και αν είσαι, ΟΣΟ έξυπνος και αν είσαι ΕΑΝ το αμάξι δεν το έχεις αγοράσει με χρήματα της δουλειάς σου ως δικηγόρος μιας πλούσιας 60άρας στην Αμερική, ΔΕ-ΜΑΣ-ΝΟΙΑΖΕΙ. Ειλικρινά σου μιλάω, όταν σε βλέπω μέσα στο αμαξάκι σου στην Κρήνη να το 'πατάς', μου 'ρχεται να σου ρίξω όσες χειροβομβίδες χρειάζεται για να εξαφανιστείς από το χάρτη. Επειδή ξέρω ότι πολλά κορίτσια εντυπωσιάζονται από ένα ωραίο αμάξι ή μια ωραία μηχανή, έχω να πω ότι υπάρχουμε και εμείς που σιχαινόμαστε τις ψωνάρες και αυτούς που έχουν τα μυαλά πάνω από το κεφάλι τους, και όχι δεν είμαστε ούτε λεσβίες ούτε τριάντα χρονών και στο ράφι.
Προκαλώ αγόρι blogger να απαντήσει αντίστοιχα στο κείμενο! :Ρ
Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010
Sex and the city
"ΙΡΙΣ ΓΡΑΨΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΙ!" φωνάζει μια τσιριχτή φωνή μες το μυαλό μου κάθε βράδυ. Κάθε βράδυ γιατί; Γιατί συνήθως αυτά τα καταπληκτικά κείμενα που έχετε την απερίγραπτη τιμή να διαβάζετε, τα εμπνέομαι ώρες που οι θνητοί κοιμούνται και οι βρυκόλακες κάνουν περιπολίες στους δρόμους (μην τρομάζεις, δεν υπάρχουν βρυκόλακες).
Αυτές τις μέρες λοιπόν επειδή το μυαλό μου είναι απασχολημένο με άλλα πράγματα (=να πάρω τις τσίχλες με γεύση φράουλα ή μέντα;) ή απλά επειδή το κεφάλι μου είναι άδειο και δεν κατεβάζει τίποτα, έχω αφήσει το μπλογκ άγραφο, ανέγγιχτο και άλλες διάφορες λέξεις με το στερητικό 'α'.
Πριν από μισή ώρα έβλεπα Sex and the City. Τώρα, πριν βιαστείς να πεις ότι μάλλον αυτό φταίει που τα εγκεφαλικά κύτταρα μειώθηκαν στα μισά (που σημαίνει ότι έμειναν γύρω στο... εεε.. μισό), θέλω να δηλώσω πως η σειρά αυτή μου κάνει κακό σε έναν άλλο τομέα.
Στις σχέσεις.
Όλοι και όλες ξέρουμε πως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν μοιάζουν με αυτές των πρωταγωνιστριών της σειράς (κομ ον, που υπάρχουν τέσσερις επιτυχημένες επαγγελματικά γυναίκες που δουλέυουν 2 ώρες την ημέρα και τις υπόλοιπες βρίσκονται μεταξύ τους ή κάνουν σεξ;) και πως το να φοράς ρούχα στριπτιζέζ δε θεωρείται στυλιστική άποψη αν είσαι μια απλή θνητή στη Νέα Υόρκη(αν είσαι η Lady Gaga συζητιέται).
Ή έτσι ντύνονται στη Νέα Υόρκη; Πάντως ένα ξέρω, αν οι 30άρες εδώ ντυνόντουσαν όπως ντύνεται η Carrie Brancho, οι πιο πολλές θα ήταν κλεισμένες σε τρελάδικο.
Τελοσπάντων, το θέμα μου είναι οι σχέσεις.
Κάθε φορά που βλέπω αυτή τη σειρά ψάχνω τριγύρω για τον καυτό, σέξυ, αστείο και έξυπνο δικηγόρο που πέρασε από τη ζωή μου και εγώ τον άφησα να φύγει. Και μετά συνειδητοποιώ κάτι πολύ σημαντικό: ΔΕΝ-ΥΠΗΡΞΕ-ΠΟΤΕ τέτοιος άντρας στη ζωή μου. Και θα μου πεις, οκ χαλάρωσε, είσαι μικρή ακόμα για δικηγόρο. Εντάξει. Θέλω τον καυτό, σέξυ, αστείο, έξυπνο μπάρμαν που όμως δεν είναι ψωνάρα και δεν περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του. Μετά σκέφτομαι κάτι εξίου σημαντικό: ΔΕΝ-ΥΠΑΡΧΕΙ.
Δεν ξέρω, ίσως συμβαίνει μόνο σε εμένα, ίσως έχω πολύ ψηλά τον πήχη, ίσως όλες εσείς οι φυσιολογικές κοπέλες έχετε βρει αυτόν τον καταπληκτικό άνθρωπο και τον σκέφτεστε καθώς διαβάζετε αυτή την πρόταση.
Κοιτώντας γύρω μου όμως και σύμφωνα με τις εμπειρίες των φίλων μου συνειδητοποιώ ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις αυτό που πραγματικά ζητάς. Τι εννοώ με αυτό;
Να δεις έναν στο μπαρ, να σε δει και αυτός και να σου ζητήσει το τηλέφωνό σου για να σε γνωρίσει. Όχι για να σε πηδήξει, όχι για να κάνει μόστρα στους φίλους ότι χτύπησε γκομενάκι και σίγουρα όχι για να ανεβάσει την αυτοπεποίθησή του και αργότερα να πετάξει το χαρτάκι με το τηλέφωνό σου στα σκουπίδια ή ακόμα χερότερα στη συλλογή του με "Όλες αυτές που μου είπαν ναι".
Να τον δεις και να σου κοπούν τα πόδια, να πεις πως γίνεται ένα τόσο υπέροχο παιδί να μπήκε μόλις στο μαγαζί, να μη μπορείς να βγάλεις τα μάτια σου από πάνω του και να νιώθει και ο ίδιος το ίδιο. Να γίνει η πρώτη κίνηση, να γίνει η δεύτερη και όλο αυτό να οδηγήσει σε μια ωραία σχέση. Άσχετα με το που θα καταλήξει. Γιατί όπως όλοι ξέρουμε, για να καταλήξει κάπου κάτι, πρέπει να ξεκινήσει πρώτα.
Ή αν δε σου αρέσουν τα μπαρ; Σε μια καφετέρια. Ή αν δε σου αρέσουν οι καφετέριες; Στη σχολή. Σε όλες έχει τύχει να τους αρέσει κάποιος συμφοιτητής, είμαι σίγουρη. Όλες έχουμε χαζέψει αυτόν τον γλυκούλη ξανθό ή τον σέξι μελαχρινό και έχουμε σκεφτεί "Αχ αγόρι μου, τι θα σου έκανα στο κρεβάτι". Αστειεύομαι, αλλά δεν υπάρχει και μεγάλη απόκλιση.
Άλλά, όχι! Όχιιι, όοχιιιι! Η ζωή θέλει πάντα να μας τα χαλάει. Να μας παίρνει το γλειφιτζούρι πριν καν το γευτούμε (όχι πρόστυχες σκέψεις παρακαλώ... καλά ίσως μερίκές). Το ξανθό παιδί πριν του βγάλουμε το καρό αυτό πουκάμισο. Το μελαχρινό αγόρι πριν του κατεβάσουμε το παντελόνι (επειδή του το λερώσαμε με πορτοκαλάδα φυσικά...)
Η ζωή τα 'χει με άλλον και καλοπερνάει, οπότε εμάς μας έχει στο φτύσιμο.
Καταλήγουμε λοιπόν να συμβιβαζόμαστε με αυτόν που έτυχε να δείξει ενδιαφέρον στο άτομό μας επειδή "Είναι καλό παιδί", "..ίσως έχει άλλα χαρίσματα", "Μπορεί εάν τον γνωρίσεις καλύτερα να τον ερωτευτείς".
Σε όλα αυτά που λέω μπορείτε να αντικρούσετε κάθε πρόταση, να μου βρείτε παράδειγμα για κάθε περίπτωση που περιγράφω που αποτελεί την εξαίρεση, το ξέρω. Αλλά αν γράψω όλες τις πιθανότητες και όλες τις πλευρές του νομίσματος (γιατί εδώ το νόμισμα έχει πάνω από δύο) το κείμενο θα πάρει διαστάσεις ενός άλλο γνωστού blogger και δε θα σας δώσει να καταλάβετε την οπτική μου γωνία.
Τελικά τραβάω από πάνω προς τα κάτω, από κάτω προς τα πάνω, πλαινά ή μετωπικά; Και έχω βρει επιτέλους το θέμα μου;
Σας ρωτάω λοιπόν.
Σε μια ζωή που όλα πλέον τα στερούμαστε και με όλα συμβιβαζόμαστε για να μπορούμε να είμαστε αξιοπρεπείς, αποτελούν οι σχέσεις άλλον έναν τομέα στον οποίο ο συμβιβασμός είναι η χρυσή τομή; Στην περίπτωση που δεν ικανοποιούμαστε με αυτό που τυχαίνει και θέλουμε αυτό που κυνηγάμε, που μοιράζουμε τις ευκαιρίες μας;
Eάν σε αυτή τη ζωή ήρθες για να βρεις το άλλο σου μισό, δε θα έπρεπε να ξοδέψεις λίγο παραπάνω χρόνο μέχρι να το βρεις;
Και τέλος, εάν εσύ δε θες να συμβιβαστείς με το 'καλό παιδί' γιατί πρέπει αυτός που θες εσύ να συμβιβαστεί με εσένα;
Αυτές τις μέρες λοιπόν επειδή το μυαλό μου είναι απασχολημένο με άλλα πράγματα (=να πάρω τις τσίχλες με γεύση φράουλα ή μέντα;) ή απλά επειδή το κεφάλι μου είναι άδειο και δεν κατεβάζει τίποτα, έχω αφήσει το μπλογκ άγραφο, ανέγγιχτο και άλλες διάφορες λέξεις με το στερητικό 'α'.
Πριν από μισή ώρα έβλεπα Sex and the City. Τώρα, πριν βιαστείς να πεις ότι μάλλον αυτό φταίει που τα εγκεφαλικά κύτταρα μειώθηκαν στα μισά (που σημαίνει ότι έμειναν γύρω στο... εεε.. μισό), θέλω να δηλώσω πως η σειρά αυτή μου κάνει κακό σε έναν άλλο τομέα.
Στις σχέσεις.
Όλοι και όλες ξέρουμε πως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν μοιάζουν με αυτές των πρωταγωνιστριών της σειράς (κομ ον, που υπάρχουν τέσσερις επιτυχημένες επαγγελματικά γυναίκες που δουλέυουν 2 ώρες την ημέρα και τις υπόλοιπες βρίσκονται μεταξύ τους ή κάνουν σεξ;) και πως το να φοράς ρούχα στριπτιζέζ δε θεωρείται στυλιστική άποψη αν είσαι μια απλή θνητή στη Νέα Υόρκη(αν είσαι η Lady Gaga συζητιέται).
Ή έτσι ντύνονται στη Νέα Υόρκη; Πάντως ένα ξέρω, αν οι 30άρες εδώ ντυνόντουσαν όπως ντύνεται η Carrie Brancho, οι πιο πολλές θα ήταν κλεισμένες σε τρελάδικο.
Τελοσπάντων, το θέμα μου είναι οι σχέσεις.
Κάθε φορά που βλέπω αυτή τη σειρά ψάχνω τριγύρω για τον καυτό, σέξυ, αστείο και έξυπνο δικηγόρο που πέρασε από τη ζωή μου και εγώ τον άφησα να φύγει. Και μετά συνειδητοποιώ κάτι πολύ σημαντικό: ΔΕΝ-ΥΠΗΡΞΕ-ΠΟΤΕ τέτοιος άντρας στη ζωή μου. Και θα μου πεις, οκ χαλάρωσε, είσαι μικρή ακόμα για δικηγόρο. Εντάξει. Θέλω τον καυτό, σέξυ, αστείο, έξυπνο μπάρμαν που όμως δεν είναι ψωνάρα και δεν περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του. Μετά σκέφτομαι κάτι εξίου σημαντικό: ΔΕΝ-ΥΠΑΡΧΕΙ.
Δεν ξέρω, ίσως συμβαίνει μόνο σε εμένα, ίσως έχω πολύ ψηλά τον πήχη, ίσως όλες εσείς οι φυσιολογικές κοπέλες έχετε βρει αυτόν τον καταπληκτικό άνθρωπο και τον σκέφτεστε καθώς διαβάζετε αυτή την πρόταση.
Κοιτώντας γύρω μου όμως και σύμφωνα με τις εμπειρίες των φίλων μου συνειδητοποιώ ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις αυτό που πραγματικά ζητάς. Τι εννοώ με αυτό;
Να δεις έναν στο μπαρ, να σε δει και αυτός και να σου ζητήσει το τηλέφωνό σου για να σε γνωρίσει. Όχι για να σε πηδήξει, όχι για να κάνει μόστρα στους φίλους ότι χτύπησε γκομενάκι και σίγουρα όχι για να ανεβάσει την αυτοπεποίθησή του και αργότερα να πετάξει το χαρτάκι με το τηλέφωνό σου στα σκουπίδια ή ακόμα χερότερα στη συλλογή του με "Όλες αυτές που μου είπαν ναι".
Να τον δεις και να σου κοπούν τα πόδια, να πεις πως γίνεται ένα τόσο υπέροχο παιδί να μπήκε μόλις στο μαγαζί, να μη μπορείς να βγάλεις τα μάτια σου από πάνω του και να νιώθει και ο ίδιος το ίδιο. Να γίνει η πρώτη κίνηση, να γίνει η δεύτερη και όλο αυτό να οδηγήσει σε μια ωραία σχέση. Άσχετα με το που θα καταλήξει. Γιατί όπως όλοι ξέρουμε, για να καταλήξει κάπου κάτι, πρέπει να ξεκινήσει πρώτα.
Ή αν δε σου αρέσουν τα μπαρ; Σε μια καφετέρια. Ή αν δε σου αρέσουν οι καφετέριες; Στη σχολή. Σε όλες έχει τύχει να τους αρέσει κάποιος συμφοιτητής, είμαι σίγουρη. Όλες έχουμε χαζέψει αυτόν τον γλυκούλη ξανθό ή τον σέξι μελαχρινό και έχουμε σκεφτεί "Αχ αγόρι μου, τι θα σου έκανα στο κρεβάτι". Αστειεύομαι, αλλά δεν υπάρχει και μεγάλη απόκλιση.
Άλλά, όχι! Όχιιι, όοχιιιι! Η ζωή θέλει πάντα να μας τα χαλάει. Να μας παίρνει το γλειφιτζούρι πριν καν το γευτούμε (όχι πρόστυχες σκέψεις παρακαλώ... καλά ίσως μερίκές). Το ξανθό παιδί πριν του βγάλουμε το καρό αυτό πουκάμισο. Το μελαχρινό αγόρι πριν του κατεβάσουμε το παντελόνι (επειδή του το λερώσαμε με πορτοκαλάδα φυσικά...)
Η ζωή τα 'χει με άλλον και καλοπερνάει, οπότε εμάς μας έχει στο φτύσιμο.
Καταλήγουμε λοιπόν να συμβιβαζόμαστε με αυτόν που έτυχε να δείξει ενδιαφέρον στο άτομό μας επειδή "Είναι καλό παιδί", "..ίσως έχει άλλα χαρίσματα", "Μπορεί εάν τον γνωρίσεις καλύτερα να τον ερωτευτείς".
Σε όλα αυτά που λέω μπορείτε να αντικρούσετε κάθε πρόταση, να μου βρείτε παράδειγμα για κάθε περίπτωση που περιγράφω που αποτελεί την εξαίρεση, το ξέρω. Αλλά αν γράψω όλες τις πιθανότητες και όλες τις πλευρές του νομίσματος (γιατί εδώ το νόμισμα έχει πάνω από δύο) το κείμενο θα πάρει διαστάσεις ενός άλλο γνωστού blogger και δε θα σας δώσει να καταλάβετε την οπτική μου γωνία.
Τελικά τραβάω από πάνω προς τα κάτω, από κάτω προς τα πάνω, πλαινά ή μετωπικά; Και έχω βρει επιτέλους το θέμα μου;
Σας ρωτάω λοιπόν.
Σε μια ζωή που όλα πλέον τα στερούμαστε και με όλα συμβιβαζόμαστε για να μπορούμε να είμαστε αξιοπρεπείς, αποτελούν οι σχέσεις άλλον έναν τομέα στον οποίο ο συμβιβασμός είναι η χρυσή τομή; Στην περίπτωση που δεν ικανοποιούμαστε με αυτό που τυχαίνει και θέλουμε αυτό που κυνηγάμε, που μοιράζουμε τις ευκαιρίες μας;
Eάν σε αυτή τη ζωή ήρθες για να βρεις το άλλο σου μισό, δε θα έπρεπε να ξοδέψεις λίγο παραπάνω χρόνο μέχρι να το βρεις;
Και τέλος, εάν εσύ δε θες να συμβιβαστείς με το 'καλό παιδί' γιατί πρέπει αυτός που θες εσύ να συμβιβαστεί με εσένα;
Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010
5 πράγματα που κάνουν ΚΑΙ τα κορίτσια
1. Γκομενάκια
Τι νομίζατε; Μόνο εσείς κοιτάτε τους ωραίους κώλους που κουνιούνται πέρα δώθε και σας ζαλίζουν; Μόνο εσείς αναστενάζετε στη θέα μιας ωραίας κοπέλας ή ενός ωραίου εφαρμοστού φορέματος; Κάνετε μεγάααααλο λάθος! Εμείς τα κορίτσια ίσως να είμαστε και χειρότερες σε αυτό, απλά είμαστε πιο διακριτικές. Μπορεί να τύχει να περάσει ένα καλό 'κομμάτι' από δίπλα μας και απλά να κοιταχτούμε με την κολλητή και να καταλάβουμε ακριβώς και η μία και η άλλη γιατί κοιταχτήκαμε. Μπορεί επίσης να περάσει κάτι που μας τραβάει την προσοχή, να κοιταχτούμε με ένα ύφος "Πώπω τι μωρό ήταν αυτό;" και να αφήσουμε ένα σιγανό "Πωωωω" να ακουστεί. Σε πολλές περιπτώσεις θα γυρίσουμε το κεφάλι μας και θα ακολουθήσουμε το μωρό με τα μάτια. Έχει τύχει να είμαι με φίλη και να βλέπω το απόλυτο μελαχρινό μωρό και να κάνω ότι τον παίρνω από πίσω (ότι τον ακολουθάω εννοώ, αμέσως να σκεφτείς το σεξ!) χαχανίζοντας σα χαζό. Τέλος πολλές φορές βάζουμε 'ταμπελάκια' σε αυτούς που μας έκαναν την περισσότερη εντύπωση. Για παράδειγμα, αν φορούσε περίεργα παπούτσια, η ταμπέλα του θα είναι "Ο με τα παπούτσια" ή αν φορούσε κίτρινη μπλούζα είναι "Ο κίτρινος" και ούτω καθεξής...
2. Βρισιές
Ναι ρε μαλάκα, κι εμείς βρίζουμε. Είμαι σίγουρη ότι όλοι έχετε μια φίλη που βρίζει σα νταλικέρης και χωρίς να υποστηρίζω ότι μου αρέσουν οι κοπέλες που βρίζουν, δηλώνω ότι και εμείς βρίζουμε όσο αντιαισθητικό και αν είναι (μεταξύ μας και για τους άντρες εγώ αντιαισθητικό το βρίσκω). Και ηλίθιε θα πούμε, και μαλάκα θα πούμε και πούστη θα πούμε τον ηλίθιο που κορνάρει με το κωλοφτιαγμένο αμάξι στην Τσιμισκή και μας γαμάει τα αυτιά! Απλά δεν είμαστε τόσο εκδηλωτικές μπροστά σε αγόρια (πόσο μάλλον σε αγόρια που μας αρέσουν-τουλάχιστον οι περισσότερες). Οπότε μην εκπλαγείς αν δεις μια μέρα τη γλυκανάλατη, ήρεμη και τόσο συνεσταλμένη κοπέλα σου, με την παρέα της στο απέναντι φανάρι, να φωνάζει "ΑΕΙ ΠΗΔΗΞΟΥ ΡΕ ΜΠΟΥΡΤΖΟΒΛΑΧΕ" στον ταξιτζή που μόλις της πήρε πέντε ευρώ για 5 λεπτά διαδρομή.
3. Σεξ
Ναι, ναι, να λείπουν οι εξυπνάδες. Ξέρω ότι ξέρετε ότι κάνουμε και εμείς σεξ. Το θέμα μου δεν είναι το αν κάνουμε ή όχι, αλλά το κάτα πόσο το σκεφτόμαστε. Τα αγόρια προφανώς νομίζουν ότι το σεξ για εμάς προκύπτει μόνο όταν έχει δημιουργηθεί ατμόσφαιρα και αφού έχει κατεβεί ο Πρίγκιπας Ουίλιαμ από το άλογο το οποίο αργότερα έχει ταίσει με άχυρο από τα Γαλλικά Εμιράτα (ΥΠΑΡΧΟΥΝ!)... Όχι αγαπητοί. Δεν είναι έτσι. Μπορεί να μην μας τρέχουν τα σάλια σε κάθε γυμνασμένο κορμί που περνάει (ψέματα, μας τρέχουν, αλλά εσείς δεν το ξέρετε) αλλά όσο το θέλετε εσείς, τόσο το θέλουμε και εμείς. Απλά εμείς έχουμε μόνο ένα κεφάλι, δεν έχουμε δύο να μας μπερδεύουν κάθε φορά στο ποιο να διαλέξουμε. Και μιας και έχουμε μόνο ένα κεφάλι, συνήθως ακολουθούμε τις συμβουλές του, οι οποίες σχετίζονται με "κατάλληλη στιγμή", "όχι όπου να'ναι", "όχι με όποιον να 'ναι" κλπ. Παρόλα αυτά, όλες μας λίγο πολύ έχουμε βρεθεί στην κατάσταση όπου σκεφτήκαμε "Πωπω να είχα τώρα τον _______ να τον βάλω κάτω να του αλλάξω τα φώτα, και ας μη λέμε ούτε καλημέρα μετά" (συμπληρώστε το κενό, εγώ λέω Tom Welling).
4. Απελευθέρωση αέρα από τον οισοφάγο (το ρέψιμο ρε μαλάκα!)
Ναι! Ναι! Και αυτό. Είναι φυσική λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού και την τελευταία φορά που κοίταξα η γυναίκα άνηκε στο ανθρώπινο είδος. Λέω εγώ τώρα. Απλά τυχαίνει ως πιο εκλεπτυσμένα και πιο ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ να το πω, όντα, να προσπαθούμε να είμαστε πιο διακριτικές στους θορύβους και στη διάρκεια αυτής της λειτουργίας. Ή αν τύχει και πρέπει οπωσδήποτε να γίνει, θα βρούμε ένα χώρο όπου να μη γινόμαστε θέαμα βγάζοντας βρυχηθμούς που θα ζήλευε και ο Σίμπα από το Βασιλιά των Λιονταριών. Ίσως θα έπρεπε να το δοκιμάσετε και εσείς αγόρια ή τουλάχιστον να μην φέρνετε σε τόσο δύσκολη θέση (εμετού) τη σύντροφο/φίλη/αδερφή σας. Σε καμία περίπτωση δε θα μας άφηνε το επίπεδο του εγκεφάλου μας να διαννοηθούμε να κάνουμε και διαγωνισμό στο ποια βγάζει το πιο δυνατό ή το πιο διαρκές ρέψιμο. Η λέξη και μόνο μας προκαλεί ενόχληση, πόσο μάλλον εσείς όταν το κάνετε.
5. Αποβολή αερίων από τον κάτω δρόμο (ναι καλά κατάλαβες ξεφτέρι, την κλανιά λέω)
Σίγουρα το τελευταίο πράγμα που απασχολεί το μέσο αγόρι/άντρα είναι το τι βιολογκά κοινά έχει με το άλλο του μισό. Υπάρχουν κάποια θέματα όμως που θεωρούνται ταμπού και που επειδή δε συζητιούνται μερικοί θεωρούν ότι δεν υπάρχουν. Όπως προανέφερα, μιας και η γυναίκα ανήκει ακόμα στο ανθρώπινο είδος, έτσι τη διακρίνουν οι ίδιες ανάγκες και λειτουργίες με αυτές του άντρα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα αέρια, αγαπητοί συνάδελφοι άνθρωποι. Να επαναλάβω πως λόγω του ότι σαν υπάρξεις μας διακρίνει μια λεπτότητα και μια μεγαλύτερη ικανότητα συμβίωσης με τα υπόλοιπα όντα χωρίς να εμφανίζουμε ηλιθιώδη συμπεριφορά να το πω, διαλέγουμε ώρες που είμαστε μόνες για να 'ξαλαφρώσουμε'. Όλως περιέργως δε μας ενδιαφέρει το βραβείο της πιο δυνατής/βρωμιάρας κλανιάς και επίσης όλως περιέργως μας αηδιάζουν οι ηλίθιοι συμμαθητές μας που διοργανώνουν διαγωνισμούς κλανιάς εν ώρα παράδοσης (ευτυχώς τελείωσα το σχολείο Θέε μου). Αγοράκια, σταματήστε τους αγώνες αυτούς γιατί καμιά μέρα θα σας φύγει καταλάθος και ο μικροσκοπικός σας εγκέφαλος και θα καταλήξετε να παίζετε Barbie μαζί με το 3χρονο ξαδερφάκι σας.
Τι νομίζατε; Μόνο εσείς κοιτάτε τους ωραίους κώλους που κουνιούνται πέρα δώθε και σας ζαλίζουν; Μόνο εσείς αναστενάζετε στη θέα μιας ωραίας κοπέλας ή ενός ωραίου εφαρμοστού φορέματος; Κάνετε μεγάααααλο λάθος! Εμείς τα κορίτσια ίσως να είμαστε και χειρότερες σε αυτό, απλά είμαστε πιο διακριτικές. Μπορεί να τύχει να περάσει ένα καλό 'κομμάτι' από δίπλα μας και απλά να κοιταχτούμε με την κολλητή και να καταλάβουμε ακριβώς και η μία και η άλλη γιατί κοιταχτήκαμε. Μπορεί επίσης να περάσει κάτι που μας τραβάει την προσοχή, να κοιταχτούμε με ένα ύφος "Πώπω τι μωρό ήταν αυτό;" και να αφήσουμε ένα σιγανό "Πωωωω" να ακουστεί. Σε πολλές περιπτώσεις θα γυρίσουμε το κεφάλι μας και θα ακολουθήσουμε το μωρό με τα μάτια. Έχει τύχει να είμαι με φίλη και να βλέπω το απόλυτο μελαχρινό μωρό και να κάνω ότι τον παίρνω από πίσω (ότι τον ακολουθάω εννοώ, αμέσως να σκεφτείς το σεξ!) χαχανίζοντας σα χαζό. Τέλος πολλές φορές βάζουμε 'ταμπελάκια' σε αυτούς που μας έκαναν την περισσότερη εντύπωση. Για παράδειγμα, αν φορούσε περίεργα παπούτσια, η ταμπέλα του θα είναι "Ο με τα παπούτσια" ή αν φορούσε κίτρινη μπλούζα είναι "Ο κίτρινος" και ούτω καθεξής...
2. Βρισιές
Ναι ρε μαλάκα, κι εμείς βρίζουμε. Είμαι σίγουρη ότι όλοι έχετε μια φίλη που βρίζει σα νταλικέρης και χωρίς να υποστηρίζω ότι μου αρέσουν οι κοπέλες που βρίζουν, δηλώνω ότι και εμείς βρίζουμε όσο αντιαισθητικό και αν είναι (μεταξύ μας και για τους άντρες εγώ αντιαισθητικό το βρίσκω). Και ηλίθιε θα πούμε, και μαλάκα θα πούμε και πούστη θα πούμε τον ηλίθιο που κορνάρει με το κωλοφτιαγμένο αμάξι στην Τσιμισκή και μας γαμάει τα αυτιά! Απλά δεν είμαστε τόσο εκδηλωτικές μπροστά σε αγόρια (πόσο μάλλον σε αγόρια που μας αρέσουν-τουλάχιστον οι περισσότερες). Οπότε μην εκπλαγείς αν δεις μια μέρα τη γλυκανάλατη, ήρεμη και τόσο συνεσταλμένη κοπέλα σου, με την παρέα της στο απέναντι φανάρι, να φωνάζει "ΑΕΙ ΠΗΔΗΞΟΥ ΡΕ ΜΠΟΥΡΤΖΟΒΛΑΧΕ" στον ταξιτζή που μόλις της πήρε πέντε ευρώ για 5 λεπτά διαδρομή.
3. Σεξ
Ναι, ναι, να λείπουν οι εξυπνάδες. Ξέρω ότι ξέρετε ότι κάνουμε και εμείς σεξ. Το θέμα μου δεν είναι το αν κάνουμε ή όχι, αλλά το κάτα πόσο το σκεφτόμαστε. Τα αγόρια προφανώς νομίζουν ότι το σεξ για εμάς προκύπτει μόνο όταν έχει δημιουργηθεί ατμόσφαιρα και αφού έχει κατεβεί ο Πρίγκιπας Ουίλιαμ από το άλογο το οποίο αργότερα έχει ταίσει με άχυρο από τα Γαλλικά Εμιράτα (ΥΠΑΡΧΟΥΝ!)... Όχι αγαπητοί. Δεν είναι έτσι. Μπορεί να μην μας τρέχουν τα σάλια σε κάθε γυμνασμένο κορμί που περνάει (ψέματα, μας τρέχουν, αλλά εσείς δεν το ξέρετε) αλλά όσο το θέλετε εσείς, τόσο το θέλουμε και εμείς. Απλά εμείς έχουμε μόνο ένα κεφάλι, δεν έχουμε δύο να μας μπερδεύουν κάθε φορά στο ποιο να διαλέξουμε. Και μιας και έχουμε μόνο ένα κεφάλι, συνήθως ακολουθούμε τις συμβουλές του, οι οποίες σχετίζονται με "κατάλληλη στιγμή", "όχι όπου να'ναι", "όχι με όποιον να 'ναι" κλπ. Παρόλα αυτά, όλες μας λίγο πολύ έχουμε βρεθεί στην κατάσταση όπου σκεφτήκαμε "Πωπω να είχα τώρα τον _______ να τον βάλω κάτω να του αλλάξω τα φώτα, και ας μη λέμε ούτε καλημέρα μετά" (συμπληρώστε το κενό, εγώ λέω Tom Welling).
4. Απελευθέρωση αέρα από τον οισοφάγο (το ρέψιμο ρε μαλάκα!)
Ναι! Ναι! Και αυτό. Είναι φυσική λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού και την τελευταία φορά που κοίταξα η γυναίκα άνηκε στο ανθρώπινο είδος. Λέω εγώ τώρα. Απλά τυχαίνει ως πιο εκλεπτυσμένα και πιο ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ να το πω, όντα, να προσπαθούμε να είμαστε πιο διακριτικές στους θορύβους και στη διάρκεια αυτής της λειτουργίας. Ή αν τύχει και πρέπει οπωσδήποτε να γίνει, θα βρούμε ένα χώρο όπου να μη γινόμαστε θέαμα βγάζοντας βρυχηθμούς που θα ζήλευε και ο Σίμπα από το Βασιλιά των Λιονταριών. Ίσως θα έπρεπε να το δοκιμάσετε και εσείς αγόρια ή τουλάχιστον να μην φέρνετε σε τόσο δύσκολη θέση (εμετού) τη σύντροφο/φίλη/αδερφή σας. Σε καμία περίπτωση δε θα μας άφηνε το επίπεδο του εγκεφάλου μας να διαννοηθούμε να κάνουμε και διαγωνισμό στο ποια βγάζει το πιο δυνατό ή το πιο διαρκές ρέψιμο. Η λέξη και μόνο μας προκαλεί ενόχληση, πόσο μάλλον εσείς όταν το κάνετε.
5. Αποβολή αερίων από τον κάτω δρόμο (ναι καλά κατάλαβες ξεφτέρι, την κλανιά λέω)
Σίγουρα το τελευταίο πράγμα που απασχολεί το μέσο αγόρι/άντρα είναι το τι βιολογκά κοινά έχει με το άλλο του μισό. Υπάρχουν κάποια θέματα όμως που θεωρούνται ταμπού και που επειδή δε συζητιούνται μερικοί θεωρούν ότι δεν υπάρχουν. Όπως προανέφερα, μιας και η γυναίκα ανήκει ακόμα στο ανθρώπινο είδος, έτσι τη διακρίνουν οι ίδιες ανάγκες και λειτουργίες με αυτές του άντρα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα αέρια, αγαπητοί συνάδελφοι άνθρωποι. Να επαναλάβω πως λόγω του ότι σαν υπάρξεις μας διακρίνει μια λεπτότητα και μια μεγαλύτερη ικανότητα συμβίωσης με τα υπόλοιπα όντα χωρίς να εμφανίζουμε ηλιθιώδη συμπεριφορά να το πω, διαλέγουμε ώρες που είμαστε μόνες για να 'ξαλαφρώσουμε'. Όλως περιέργως δε μας ενδιαφέρει το βραβείο της πιο δυνατής/βρωμιάρας κλανιάς και επίσης όλως περιέργως μας αηδιάζουν οι ηλίθιοι συμμαθητές μας που διοργανώνουν διαγωνισμούς κλανιάς εν ώρα παράδοσης (ευτυχώς τελείωσα το σχολείο Θέε μου). Αγοράκια, σταματήστε τους αγώνες αυτούς γιατί καμιά μέρα θα σας φύγει καταλάθος και ο μικροσκοπικός σας εγκέφαλος και θα καταλήξετε να παίζετε Barbie μαζί με το 3χρονο ξαδερφάκι σας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)