FASHION ON WHEELS- Πασαρέλα σε ποδήλατα! Σας περιμένουμε :)

H ιδέα του Fashion On Wheels γεννήθηκε τον Απρίλιο του 2011 στα πλαίσια των δράσεων που οργανώνει η πρωτοβουλία πολιτών για την διάδοση του ποδηλάτου, BikeRespect. Πρόκειται για μία επίδειξη μόδας όπου τα μοντέλα, για πρώτη φορά, αντί να περπατούν ποδηλατούν επάνω στην πασαρέλα!

Σκοπός της εκδήλωσης αυτής είναι η προβολή του ποδηλάτου ως καθημερινό μέσο προσωπικής αισθητικής του καθενός και η χρήση του ως τρόπος επικοινωνίας με το άλλο φύλο. Στόχος επίσης είναι η προβολή και η προώθηση όλων όσων συμμετέχουν και στηρίζουν, εθελοντικά πάντα, αυτή την δράση και κυρίως η στήριξη των καταστημάτων του κέντρου της Θεσσαλονίκης.

Ποδηλατικά καταστήματα της πόλης, καταστήματα ρούχων, νέοι και παλιοί σχεδιαστές μόδας, κοσμημάτων και αξεσουάρ, hair artists, make up artitsts, στυλίστες , φωτογράφοι και μοντέλα στάθηκαν στο πλευρό μας στην πρώτη μας προσπάθεια και μέσα από μία άρτια συνεργασία καταφέραμε να πετύχουμε τον στόχο μας.

Το ερώτημα "Πόσο όμορφοι δείχνουμε πάνω σε ένα ποδήλατο?" έρχεται ξανά στο προσκήνιο θέλοντας να καθιερώσει το Fashion On Wheels ως ένα evet που θα συνεχίζει να πραγματοποιείται στην πόλη μας ενώνοντας με επιτυχία δύο ενδεχομένως ετερόκλητους χώρους, αυτού της μόδας και αυτού του ποδηλάτου! 

______________________________________________

Η εκδήλωση θα γίνει στο Φουαγιέ του Νέου Δημαρχείου Θεσσαλονίης.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ :)

______________________________________________

Η δουλειά μου εκεί πέρα θα είναι να κάνω το μακιγιάζ των μοντέλων!

Υποστηρίξτε μας με την παρουσία σας!

Σας περιμένουμε! :)

www.bikerespect.gr


VIDEO: 


promo video για την εκδήλωση που θα γίνει σε λίγες μέρες:

βίντεο με λήψεις από την προηγούμενη εκδήλωση:

δείτε φωτογραφίες από την προηγούμενη εκδήλωση!
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150194170786819.307177.218838011818&type=3

Όσοι από εσάς θέλετε ή έχετε γνωστούς που θέλουν να πάρουν μέρος ως μοντέλα,μπορείτε να έρθετε άυριο στο casting μας το οποίο θα γίνει στον Πεζόδρομο Καρύπη στις 4 η ώρα το απόγευμα.

Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφτείτε: Ασ τΗΝ ΠιαΣτην ΚαΙ εΛα Στο Casting

26 Νοεμβρίου λοιπόν, ημέρα Σάββατο και ώρα 6 το απόγευμα σας περιμένουμε!
Πατήστε "Θα παρευρεθώ" στο event: Fashion on Wheels - The Event

Εάν έχετε κι άλλες απορίες, επικοινωνήστε με τα τηλέφωνα:
 6938307903      , στο             6974710159       ή στο            2310263563      

Ένα σουρεάλ (και πολύ κουραστικό) ταξίδι

10 Αυγούστου, ώρα 07:00
Η κολλητή μου κι εγώ μόλις ξυπνήσαμε (εντάξει εντάξει, εγώ ίσως να ξύπνησα πιο αργά) και ετοιμαζόμαστε για το ταξίδι με το πλοίο που θα μας μεταφέρει από τη Σούδα στον Πειραιά.

10 Αυγούστου, ώρα 8 και κάτι

Φτάνουμε στο λιμάνι και με απογοήτευση συνειδητοποιούμε πως το πλοίο μας είναι το ΛΑΤΩ και όχι ο ΕΛΥΡΟΣ, όπως είχαμε κλείσει στα εισιτήρια. Δε θα υπήρχε πρόβλημα εάν το ΛΑΤΩ συγκριτικά με το ΕΛΥΡΟΣ δεν ήταν πολύ κατώτερο, σαν να συγκρίνεις ένα πεντάστερο ξενοδοχείο και ένα με δύο αστέρια, ας πόυμε. Αφού ξεπερνάμε την αρχική μας σύγχυση, βολευόμαστε σε κάτι πολυθρόνες και περιμένουμε να περάσουνε οι ώρες που χρειάζονται για να φτάσουμε Πειραιά.

10 Αυγούστου, ώρα 18:10

Μετά από ατελείωτες ώρες σταυρόλεξων και τηλεόρασης, το πλοίο φτάνει στο λιμάνι του Πειραιά. Εγώ και η κολλητή είμαστε στις σκάλες του πλοίου που οδηγούν στην έξοδο και περιμένουμε να ανοίξουνε οι πόρτες. Η ζέστη εξαιρετικά εκνευριστική (δύσκολο να ξεσυνηθίσεις το δροσερό κλίμα του χωριού μου) και η αναμονή σαν να έπαιζε με τα νεύρα μου.

10 Αυγούστου, ώρα 18:35

Επιτέλους μας αφήνουν να βγούμε από το πλοίο και με δύο τσάντες πλάτης από 10 κιλά η κάθε μία, ξεκινάμε την αναζήτηση του μεταφορικού μέσου που θα μας οδηγήσει στο The Mall. Βρίσκουμε ένα περίπτερο (με έναν πολύ ωραίο περιπτερά), τον ρωτάμε και για κακή μας τύχη μας λέει ότι πρέπει να διασχίσουμε όλο το λιμάνι και να πάμε από την άλλη μεριά για να πάρουμε τον ηλεκτρικό και να κατέβουμε στη στάση Νεραντζιώτισσα. Μερικά λεπτά ιδρώτα αργότερα είμαστε στον ηλεκτρικό ενώ στα μεγάφωνα μια γυναικεία φωνή μας ανακοινώνει πως στην στάση Ομόνοια πρέπει να κατέβουμε και να ανέβουμε σε άλλον ηλεκτρικό για να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας. Προσωρινά χαρούμενη που βρήκα μέρος να κάτσω (μαζί με την κολλητή πάντα) μετράω τις στάσεις για Ομόνοια.

10 Αυγούστου, γύρω στις 19:30

Το τεράστιο εμπορικό στέκεται αγέρωχο μπροστά μας. Για λίγο νιώθω μια μικρή ανακούφιση που επιτέλους φτάσαμε τον προορισμό μας μέχρι που η 10κιλη τσάντα μου μου θυμίζει πόσο ενοχλητική μπορεί να γίνει.

10 Αυγούστου, ώρα 21:00

Μετά από μερικά ψώνια και ένα δωράκι στην κολλητή, καθόμαστε στα Goody's και τρώμε. Νιώθω να έχω αναπτύξει υπερτροφικούς μύες στους ώμους  μου και δεν έχω καμία διάθεση να εγκαταλείψω την καρέκλα στην οποία κάθομαι.

10 Αυγούστου, ώρα 23:55

Στο τραίνο για Θεσσαλονίκη, καθόμαστε στις θέσεις μας, αντικρυστά εγώ με την κολλητή. Το τραίνο είναι το απλό με τα κουπέ στα πρώτα βαγόνια (ξέρετε σαν αυτά του τραίνου του Χάρι Πότερ). Δίπλα μας οι θέσεις κενές και παραδίπλα κάθεται, αντικρυστά και αυτό, ένα ζευγάρι μεσήλικων. Ο άντρας άρρωστος, γυμνός από πάνω με μια ελαφριά μυρωδιά ιδρωτίλας και με μια κοιλιά που είχε φτάσει Θεσσαλονίκη πριν καν ξεκινήσει το τραίνο. Βαριανάσαινε και μιλούσε κάπως περίεργα, αλλά πέρα από αυτό, δεν μας απασχόλησε.

11 Αυγούστου, αργότερα

Περιμένουμε με την κολλητή να έρθουν για έλεγχο εισιτηρίων όταν στα ξαφνικά ένας Πακιστανός (ή κάτι σχετικό) μπουκάρει στο κουπέ μας και κάθεται στην κενή θέση δίπλα στην κολλητή. Φοράει γυαλιά ηλίου μέσα στο σκοτάδι του τραίνου και εννοείται δεν έχει εισιτήριο για τη θέση στην οποία κάθησε. Λίγο μετά, ακούγονται φωνές. Μία κοπέλα περνάει από το διάδρομο βιαστικά φωνάζοντας "ΔΕΣ! ΜΟΥ ΤΑ ΠΗΡΕ!" ενώ μια άλλη την ακολουθεί κλαίγοντας και λέγοντας "Όχι.. όχι.. αυτά είναι δικά μου πράγματα.. σας παρακαλώ... δεν πήρα τίποτα". Η κολλητή αηδιασμένη μου στέλνει μήνυμα στο κινητό να φύγουμε και να πάμε να κάτσουμε στην τραπεζαρία του τραίνου. Καθώς βγαίνω από το κουπέ μου και περιμένω την κολλητή να πάρει κάποια πράγματα μαζί της, ακούω από την αρχή του βαγονιού έναν άντρα να φωνάζει "ΘΑ ΣΑΣ ΓΑΜΗΣΩ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ! ΓΑΜΩ ΤΟ ΜΠΕΛΑ ΜΟΥ! ΕΓΩ ΣΑΣ ΦΡΟΝΤΙΣΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΚΑΝΕΤΕ! ΣΚΑΣΤΕ! ΣΚΑΣΤΕ ΤΩΡΑ ΜΗ ΣΑΣ ΓΑΜΗΣΩ!", η μία κοπέλα να μυξοκλαίει και η άλλη να λέει "Έχεις δίκιο... ναι μας φρόντισες... μου πήρε τα πράγματα, μου πήρε τα λεφτά". Ο άντρας συνεχίζει λέγοντας "ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ! ΣΚΑΣΤΕ! ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙ ΣΟΥ ΠΗΡΕ! ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΤΕΒΑΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ!". Η πρώτη κοπέλα να λέει κλαίγοντας "Σας παρακαλώ δεν έκανα τίποτα, μόνο λίγα λεφτά θέλω", η άλλη κοπέλα να λέει "ΛΕΦΤΑ ΘΕΛΕΙ! Για να κάνει ζήτα...". Από εκεί και πέρα δεν άκουω κάτι άλλο γιατί μαζί με την κολλητή ξεκινάμε τη διαδρομή για το κυλικείο. Εδώ να σημειώσω ότι τα εισιτήριά μας ήταν "Α θέσης".

11 Αυγούστου, μετά από αυτό

Βρισκόμαστε στην τραπεζαρία η οποία έχει κυρίως μαύρους, Πακιστανούς και γενικότερα αλλοδαπούς. Δεν είμαι ρατσίστρια, απλά για δύο μικρές κοπέλες να περιτριγυρίζονται από τόσους ξένους, ξημερώματα, είναι το λιγότερο άβολο. Στον τοίχο βλέπουμε ένα σημείωμα που λέει "ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ". Η κολλητή λέει να κάτσουμε, αγνοώντας το σημείωμα. Μόλις καθόμαστε άλλο ένα σημείωμα από πίσω μας υπενθυμίζει πως "...οι θέσεις δεν είναι επιβατικές" και πως "...είναι μόνο για φαγητό". Αγνοούμε και το δεύτερο σημείωμα, για να οδηγήσει η παρατήρηση του σερβιτόρου και η αποχώρησή μας από την 'τραπεζαρία'.

11 Αυγούστου, μετά από το παραπάνω

Βρισκόμαστε στο δεύτερο βαγόνι του τραίνου και πάμε να ανοίξουμε τις πόρτες για να πάμε στο δικό μας, δηλαδή στο πρώτο. Δύο τύποι που στεκόντουσαν κοντά μας ενημερώνουν ότι έκλεισαν την πόρτα του 1ου βαγονιού διότι έγιναν κάτι φασαρίες προηγουμένως. Απηυδυσμένες και εκνευρισμένες κατευθυνόμαστε ξανά προς το κυλικείο, μετά από προτροπή των προαναφερθέντων, και ρωτάμε τους εκεί υπεύθυνους τι μπορούμε να κάνουμε. Ένας από τους δύο υπεύθυνους μας λέει να πάμε να χτυπήσουμε την πόρτα ώστε να μας ακούσει ο υπεύθυνος του βαγονιού και να μας ανοίξει. Ακόμα περισσότερο εκνευρισμένες και τρελαμένες, βρισκόμαστε πάλι στις πόρτες του δεύτερου και του πρώτου βαγονιού. Ανοίγω την πόρτα του δεύτερου βαγονιού και πάω να χτυπήσω την πόρτα του πρώτου. Ο θόρυβος λόγω της κίνησης του τραίνου να είναι εκκωφαντικός και σκέφτομαι πως θα είναι αδύνατο να μας ακούσει ο υπεύθυνος, εδώ εγώ η ίδια δεν ακούω. Ένας από τους δύο τύπους που μας βοήθησαν πριν, ο οποίος είμαι 90% σίγουρη ότι ήταν ναρκομανής, ήρθε να βοηθήσει στο "χτύπημα" της πόρτας. Για καλή μας τύχη (πρώτη φορά σε αυτό το ταξίδι) ο υπεύθυνος άκουσε και μας έβαλε μέσα. AMEN TO THAT!

11 Αυγούστου, αρκετά αργότερα

Έχοντας ηρεμήσει κάπως και ανακαλύπτοντας πως ο Πακιστανός φίλος μας είχε αποχωρήσει αρκετή ώρα πριν από το κουπέ μας (καθώς τον συναντήσαμε σε μία από της διαδρομές μας για το κυλικείο), καθόμαστε και προσπαθούμε να απασχοληθούμε με κάτι. Μαθαίνουμε από το ζευγάρι που ήταν στο ίδιο κουπέ μαζί μας πως ο φίλος μας είχε, αφού φύγαμε εμείς, βγάλει τις παντόφλες του και απλώσει τα πόδια του στο κενό κάθισμα απέναντί του, κάτι που οδήγησε στον εξορισμό του από το κουπέ. Κλείνουμε την πόρτα του κουπέ καθώς και τις κουρτίνες. Ξαφνικά η πόρτα ανήγει και ένας άντρας απροσδιορίστου εθνικότητας μας ρωτάει αν οι θέσεις ήταν κενές. Το ζευγάρι έσπευσε να τον ενημερώσει πως "είναι πιασμένες" και πως "απλά αυτοί που κάθονται εκεί πήγαν μια βόλτα και θα γυρίσουν σε λίγο". Μετά από αυτή την δεύτερη επίσκεψη, χωρίς δεύτερη σκέψη, κλειδώνουμε την πόρτα του κουπέ. Ω, μα τι ιδέα!

11 Αυγούστου, τι τύχη...

Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να κοιμηθώ. Ξαφνικά ακούω κάποιον να χτυπάει την πόρτα. Αποφασίζουμε ομόφωνα να τον αγνοήσουμε. Στη συνέχεια ο άγνωστος προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα. Επιμένει αρκετά, οπότε αποφασίζουμε να ανοίξουμε τις κουρτίνες να δούμε μήπως τυχόν είναι ο ελεγκτής ή κάποιος που έχει εισιτήριο για το κουπέ μας. Βλέπουμε ένα μπλε πουκάμισο και θεωρώντας πως είναι ο ελεγκτής ανοίγω, για να συνειδητοποιήσουμε δευτερόλεπτα αργότερα, και αργά για οποιαδήποτε κίνηση, ότι ήταν ο Πακιστανός φίλος μας. Μπαίνει ξανά μέσα στο κουπέ και όλοι μας προσπαθούμε να τον διώξουμε λέγοντας πως οι θέσεις είναι κλεισμένες. Αφού ο Πακιστανός φαινόνταν να μην ακούει, αναλαμβάνει ο άντρας του κουπέ να τον διώξει. Την ίδια στιγμη η αγανακτισμένη κολλητή σηκώνεται για να ειδοποιήσει τον υπεύθυνο. Στο μεταξύ, ο κύριος που ήταν μαζί μας στο κουπέ καταφέρνει να τον διώξει και εμείς βρίσκουμε για άλλη μια φορά την πολυχαμένη ησυχία μας.

11 Αυγούστου, κι άλλο;

Μετά από κάποια ώρα έρχεται στο κουπέ μας μια κυρία η οποία όμως είχε εισιτήριο για τη θέση στην οποία κάθησε. Κάποια στιγμή άρχισε να μας λέει για ένα μοναχό με τον οποίο συνεργάζεται και βγάζουν βιβλία (έχουν βγάλει δύο έως τώρα). Στη συνέχεια μας ενημέρωσε ότι ο συγκεκριμένος έχει και σελίδα στο ίντερνετ την οποία φρόντισε να μας δώσει. Συνέχισε λέγοντας πως αυτός ο άνθρωπος του θεού με τον οποίο συνεργάζεται είναι σαλός (όπως λέμε σαλεμένος;) και πως έχει ένα θέμα με τις γυναίκες αλλά πως όλοι εκείνοι που τον γνωρίζουν, ξέρουν πως είναι καλός άνθρωπος. Λαμβάνω μήνυμα από την κολλητή μου ξανά το οποίο έλεγε "ΠΕΣ ΜΟΥ! Σε τι τραίνο έχουμε μπει;;;;".
"Στο τραίνο των τρελών!" της απαντώ.

11 Αυγούστου, 06:38

Η χαρά μας που φτάσαμε στα πάτρια εδάφη σώες και αβλαβείς ήταν τόσο μεγάλη που η καθυστέρηση των 40 λεπτών δεν κατάφερε να γίνει θέμα συζήτησης. Η οικογένεια της κολλητής μας περιμένει έξω από τον σταθμό και μας οδηγεί σπίτι.

11 Αυγούστου, για μένα είχε και συνέχεια

Φτάνω στην πόρτα του διαμερίσματός όπου μένω, αφήνω την 10κιλη τσάντα στο πάτωμα και βγάζω τα κλειδιά μου. Τα βάζω στην κλειδαριά αλλά κάπου κολλάνε. Προσπαθώ μία. Προσπαθώ δυο. Προσπαθώ τρεις. Αδυνατώ να ανοίξω την πόρτα. Σκέφτομαι πως δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό. Ήμουν άυπνη για 24 ώρες και τώρα δεν μπορούσα να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού μου. Κάνω αναπάντητη στη μάνα μου. Προσπαθώ πάλι. Τίποτα. Με νεύρα και περίσσια δύναμη βάζω πάλι το κλειδί στην πόρτα και αυτή τη φορά το καταφέρνω να μπει όλο. Η κλειδαριά δε γυρνάει. Προσπαθώ να το βγάλω, αλλά κολλάει. Λες και κάποιος είχε ρίξει κόκα κόλα και η κλειδαριά κολλούσε. Βάζω πάλι το κλειδί στην πόρτα και αυτή τη φορά, Ω ΝΑΙ, καταφέρνω να την ανοίξω.
Καθησυχάζω τη μάνα μου που πήρε μερικά λεπτά αργότερα και πέφτω αμέσως για ύπνο.
Τα βάσανα τελείωσαν. Ήρθε ώρα να ξεκουραστώ!

ΓΕΙΑ ΣΑΣ! Τι νέα;

Αυτές τις μέρες είμαι συνεχώς μόνη μου οπότε συνέχεια κωλοβαράω.  Βαρεμένη όπως είμαι γενικότερα, η κατάσταση στην οποία βρίσκομαι με βολεύει ιδιαίτερα, για την ακρίβεια, είναι η καλύτερή μου. Με απασχολεί λίγο το ότι σε λίγο θα είμαι 5 κιλά παραπάνω από αυτό που θέλω, αλλά είπα στον εαυτό μου: "Ίρις, τέλος. Μέχρι εδώ. Από αύριο θα ξεκινήσεις ποδήλατο και πάλι. Άκουσες; ΚΟΥΝΑ ΤΟΝ ...". Είχα μια μικρή διαφωνία της μισής ώρας με το αγγελάκι που προσπαθούσε να με βάλει στο σωστό δρόμο αλλά στο τέλος παραδόθηκα. Σκέφτηκα... έχει δίκιο, έχω και έναν φαντάρο να εντυπωσιάσω σε 39 μέρες. Πως θα γίνει; Με την κοιλάρα μέχρι απέναντι; Που άμα πάω βόλτα πουθενά, πρώτα πάει η κοιλιά μου και μετά εγώ; Που το όνομά μου σε λίγο θα λέγεται Κοιλία Ίρις (αντί για Λυδία Ίρις); Απαράδεκτο! Ακατονόμαστο! Απερίγραπτο! Εξοργιστικό!

Ποδήλατο λοιπόν.

Άρχισαν οι ζέστες επιτέλους. Όχι ότι μ'αρέσει, αλλά καιρός ήταν πια να καταλάβουμε ότι μπήκε το καλοκαίρι. Εγώ τις προάλλες ήμουν Χαλκιδική και το βράδυ στο camping ήμουν με μακρύ παντελόνι και ζακέτα. ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΚΥΡΙΟΙ; Εκτός από αυτό, δύο μπάνια έκανα και την τρίτη φορά που πήγα στην παραλία (αλλά δεν μπορούσα να κάνω μπάνιο λόγω γυναικολογικών θεμάτων), ξάπλωσα απλά στην άμμο και έκανα ηλιοθεραπεία. Το καλό ποιο είναι; Ας πούμε ότι πάτε σε ένα φαρμακείο, ωραία; Και ρωτάτε τον φαρμακοποιό: "Φαρμακοποιέ, ποιες ώρες δεν πρέπει να βγαίνω στον ήλιο; Ποιες ώρες πρέπει να αποφεύγω όπως και δήποτε; Ποιες ώρες πρέπει να προφυλάσσω το κορμί μου από τις βλαβερές ακτίνες; Ποιες ώρες λοιπόν βλάπτουν ανεπανόρθωτα το σώμα μου; ΠΕΣ ΜΟΥ ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΕ, ΠΟΙΕΣ ΩΡΕΣ δεν πρέπει ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ να βγαίνω στην παραλία;"
Αφού θα σας κοιτούσε κάπως περίεργα, σαν να φύτρωσαν στο κεφάλι σας παπαρούνες ας πούμε, θα σας έλεγε "Καταρχήν τα χαπάκια που βρήκατε στο κομοδίνο της γιαγιάς σας, μάλλον ήταν LSD και όχι ηρεμιστικά. Αν αύριο το πρωί δείτε δράκους στην κουζίνα, τότε πλέον θα είναι σίγουρο. Κατα δεύτερον, οι ώρες τις οποίες θα πρέπει να αποφεύγετε είναι από τις 11 το πρωί έως και τις 4 το απόγευμα. Κατανοητό;"
Εσείς τότε, εκτός του ότι θα αντιμετωπίζατε προβλήματα με τους δράκους το επόμενο πρωί, θα αποφεύγατε την έκθεση σας στον ήλιο εκείνες τις ώρες. Ωραία; Ωραία!
Εγώ όμως, επειδή είμαι μάγκας ανυπόμονος, πήγα στην παραλία ακριβώς εκείνες τις ώρες. Ακριβώς όμως; Ξυπνητήρι να έβαζα, δε θα το πετύχαινα τόσο καλά... Έντεκα με τέσσερις! Αν στον Μπαμπινιώτη δίπλα στη λέξη ΗΛΙΘΙΟΣ-Α δεν έχει τη φωτογραφία μου, παρακαλώ να γίνει μια αναβάθμιση. Στο δικό μου θα την κολλήσω εγώ, δεν υπάρχει πρόβλημα.
Βλέπετε, η αυτού μεγαλειότις (εγώ) δεν έχει υπομονή να μαυρίσει σταδιακά και θέλει να μαυρίσει μια και καλή (και να ψοφήσει μια και καλή).
WAIT WAIT! Έχει και καλύτερο.
Ο φαρμακοποιός λογικά θα σας είπε πως όποια ώρα και να βγείτε στον ήλιο θα πρέπει να βάλετε αντηλιακό με δείκτη προστασίας τουλάχιστον 20.
Ναι; Το πιάσατε; Βλέπετε που πηγαίνει το θέμα ε; Έχετε καταλάβει, το ξέρω...
ΔΕΝ ΕΒΑΛ-ΑΟΥΤΣ, καλά ντε μη βαράτε... Αφήστε με να πω... Δεν έβαλα αντηλιακό!
Γιατί; Γιατί είμαι ο ΡΟΜΠΟΚΟΠ φυσικά, είμαι από ατσάλι, δεν παθαίνω τίποτα!
Όπως είναι αναμενόμενο λοιπόν, κάηκα. Κάηκα σαν κοτόπουλο στα κάρβουνα. Γιατί κοτόπουλο; Γιατί ειναι άσπρο άσπρο, ότι ήμουν κι εγώ. Έκανα το πιο άκυρο μαύρισμα στην ιστορία του μαυρίσματος, πάω στοίχημα ότι μπορώ να μπω στο βιβλιο Γκίνες καθώς επίσης πλέον ξεφλουδίζω αλλά το δέρμα από κάτω είναι ακόμα κόκκινο. Μίλησε κανείς για ανεπανόρθωτη βλάβη και έγκαυμα;
Περιττό να πω ότι όταν το είπα στον πατέρα, παραλίγο να βάλει τα κλάμματα και δεν υπερβάλλω ούτε λίγο σε αυτό που λέω.

Κάθομαι λοιπόν (δεν κάνω και τίποτα άλλο τις τελευταίες μέρες) στην καρέκλα στην τραπεζαρία και γράφω αυτή τη βλακεία που μερικοί μπορεί και να ονομάσουν κείμενο. Ξεφλουδίζω σαν εκδιδόμενη επί χρήμασι(ή όπως λέγεται), ξύνομαι, ζεσταίνομαι και τρώω. Τρώω, τρώω, τρώω.

Αυτά είχα να πω. Ήταν κυρίως ένα κείμενο για να μάθετε που βρίσκομαι, τι κάνω με τη ζωή μου κλπ (επειδή σας νοιάζει).
Περιμένω σχόλια που να μου λέτε τι κάνετε εσείς με τη δική σας.
Πως πάνε οι δίαιτες, τα μπάνια, οι γκόμενοι, οι γκόμενοι, οι γκόμενοι...

Φιλιά

Φταις.

Είναι νύχτες σαν κι αυτές που νιώθεις αδικημένη.
Που νομίζεις πως τα είχες συγχωρέσει όλα και πως πλέον δε σε άγγιζε τίποτα.
Νόμιζες πως το σκούρο αυτό μπλε πέπλο της νύχτας δεν είχε δύναμη να σε κουκουλώσει, μόνο να σε νανουρίσει.

Και όταν γυρνάς το κεφάλι για να κοιτάξεις τα άστρα, το μηδαμινό φως τους σε τυφλώνει.
Και αναρωτιέσαι. Μήπως δεν έγινα ξεκάθαρη; Μήπως άφησα κάποια αμφιβολία στο πόσο πολύ σε μισώ; Στο πόσο έντονα πλέον εύχομαι να μη σε είχα γνωρίσει ποτέ; Μήπως έδειξα ότι δεν έκανες ποτέ λάθος; Ότι... ότι για όλα φταίω εγώ; Σου έδωσα ποτέ να καταλάβεις κάτι τέτοιο; Γιατί άν το έκανα, τότε μου αξίζει αυτό που έπαθα.
Αν σου έδωσα έστω και την παραμικρή εντύπωση συγχώρεσης, τότε δε θα πρέπει να ζητήσω ποτέ ξανά εξηγήσεις. Αν έστω και για μερκά δευτερόλεπτα από εκείνη τη στιγμή που διήρκησε αιώνες, νόμιζες ότι αποδέχτηκα την αθωότητά σου, τότε μάλλον δεν ήξερα πως να εκφραστώ σωστά.

Γιατί ξέρεις τι;
Μάθε αυτό.

Επιτέλους.

Αν υπάρχει κάτι που να με εξοργίζει περισσότερο από το ότι δεν σε ξέρω πλέον, είναι αυτό. Αν υπάρχει κάτι που με κάνει έξω φρενών περισσότερο από το ότι ήσουν τόσο άδικος και απότομος, είναι αυτό. Αν υπάρχει κάτι που με κάνει να θέλω να ουρλιάξω, είναι αυτό. Αν υπάρχει κάτι που δεν ήθελα ποτέ από εσένα, είναι αυτό.

Ποιο είναι αυτό;

Θα σου πω σε λίγο.

Όσο σε γνώριζα, όσο 'γνωριζόμασταν', όσο ανακαλύπταμε ο ένας τις παραξενιές του άλλου, ποτέ δεν το περίμενα ότι θα καταλήξω ένα βράδυ να αναθεωρώ τους λόγους για τους οποίους δεν μπορώ με τίποτα να ξεπεράσω το "τέλος". Δεν το ήξερα ότι θα καταλάβω μια βραδιά περισσότερα απ'όσα δεν κατάλαβα τόσους μήνες.

Τρίβω ξανά και ξανά τα μάτια μου. Ήμουν τόσο τυφλή; Τόσο ανόητη; Είμαι ακόμα τόσο ανόητη. Αλήθεια είμαι.

Όλον αυτόν τον καιρό νιώθω λες και φταίω εγώ. Λες και εγώ φέρθηκα λάθος και μας οδήγησα στο 'χωρισμό'. Ένιωσα λες και σε πίεσα τόσο υπερβολικά πολύ που σε απομάκρυνα. Νόμισα πως εγώ ήμουν η ψυχοπαθής και εσύ αυτός που μου έδενε το πουκάμισο. Παρουσιαζόσουν πάντα τόσο ψύχραιμος και λιγομίλητος ενώ εγώ ήμουν αυτή που πάντα σου μοίραζε απλόχερα τις σκέψεις τις. Εγώ τα έκανα όλα;

Τι σκατά.

Δεν είμαι τόσο ηλίθια.

Όχι. Ξέρεις τι;
ΟΧΙ.

Τόσες συζητήσεις, τόσες λέξεις. Ήσουν και εσύ μέρος του. Με προκάλεσες. Μου έδωσες θάρρος. Μου έδωσες μιλιά και απαιτήσεις. Μου έδωσες ότι δε θα μπορούσα να έχω από μόνη μου. Μου άνοιξες παράθυρα, άσχετα αν αργότερα με έδιωξες από την πόρτα. Σαν κύριος. Σαν να έφταιγα εγώ.

Σαν να μην έδειξες ποτέ τίποτα. Σαν να μην έδωσες την ιδέα ότι με θες. Σαν να μην είπες ποτέ τίποτα που να ξέφευγε από αυτό που κάποιος θα όριζε ως 'φιλική ζώνη'. Σαν να ήσουν πάντα τύπος και υπογραμμός και εγώ αυτή που ξεπερνούσε τα όρια.

Δεν έφταιγα πάντα εγώ.
Αυτό.

Θα σου θύμιζα ακριβώς τα λόγια σου αλλά δεν έχει νόημα. Δε θα διαβάσεις ποτέ αυτό το κείμενο ή οποιοδήποτε κείμενο θα γράψω ποτέ.

Πολύ απλά γιατί με εγκατέλειψες. Να γιατί. Γιατί με εγκατέλειψες.
Γιατί σε μια σχέση πάντα υπάρχουν δύο άτομα. Δύο άτομα που φταίνε και δύο άτομα που περιμένουν από τον άλλο να κάνει κάτι.
Με εγκατέλειψες ενώ έκανες εσύ λάθος.
Και 'γω ψάχνω θύτες και θύματα;

Όχι.
Απλά σήμερα είδα.

Έιδα ότι...

Σχεδόν έξι μήνες...

Η αλήθεια είναι πως όταν μου ζήτησε να μην τον ξαναενοχλήσω δεν περίμενα να είναι οριστικό. Ούτε περίμενα ότι μετά από έξι μήνες θα έγραφα πάλι κείμενο με κεντρικό ήρωα αυτόν. Κι άλλα δεν περίμενα... Δεν περίμενα ότι θα το τηρήσω και δε θα πω ούτε ένα γεια ούτε περίμενα ότι θα περάσουν έξι μήνες και δε θα ξέρει ο ένας τι κάνει ο άλλος. Δεν περίμενα ότι δε προσπαθήσει να επικοινωνήσει για να μάθει αν είμαι καλά. Δεν περίμενα ότι μετά από έξι μήνες θα με έχει ακόμα αποκλεισμένη, ότι για έξι μήνες δε θα έχω νέα του.

Έξι μήνες...

Σε λίγο τελειώνει τον στρατό και να σκεφτείς ότι όταν ξεκινούσε μιλούσαμε κανονικά...

Τι κάνω εγώ τόσο καιρό, μου λες; Τον σκέφτομαι; Με νοιάζει; Τον αναφέρω;
Χα... Αν ρωτήσεις τις φίλες μου θα μάθεις πολλά.
Ναι τον σκέφτομαι.
Ναι με νοιάζει.
Ναι τον αναφέρω.
Γαμώτο.

Όπως και να 'χει, ότι και να έχω πει, θέλω να ξέρω αν είναι καλά. Με ενδιαφέρει. Μπορεί να μην έχει νόημα ή λόγο, μπορεί να μην έχει... Ούτε εξήγηση, ούτε λογική. Αλλά θα ήθελα να μάθω πως περνάει, τα νέα του, να του μιλήσω λίγο πάλι όπως παλιά, να κάνουμε πλάκα.

Έξι μήνες!
Φύγε επιτέλους!

Τι κάνω; Κάποιος να σταματήσει τα δάχτυλά μου... Δε θέλω να πληκτρολογήσω άλλες λέξεις... Κάποιος να απομακρύνει τον υπολογιστή.... Σώστε με!

Πως γίνεται να είναι τόσο απαράδεκτος, να με έχει μειώσει τόσο πολύ και εγώ να συνεχίζω να αναρωτιέμαι αν είναι καλά; Πως γίνεται να μην τον νοιάζει καν τι κάνω, αν ζω, αν πέθανα, και εγώ να σκέφτομαι κάθε μέρα να τον ρωτήσω αν είναι καλά;

Δεν ξέρω.
Αλήθεια δεν ξέρω.

Ελπίζω να περνάς καλά.
Σ'α.... Σε φιλώ.

4η Διεθνής Γυμνή Ποδηλατοπορεία (Θεσσαλονίκη, 2011) - Φωτογραφίες

Η 4η Διεθνής Γυμνή Ποδηλατοδρομία ολοκληρώθηκε χθες το βράδυ με ένα πάρτυ στο Πάρκο Ξαρχάκου. Περίπου 1000 ποδήλατα πλημμύρισαν τους δρόμους του κέντρου, δείχνοντας έτσι πως όχι μόνο δεν κοιμόμαστε, αλλά είμαστε και πρωτοποριακοί, μιας και η Γυμνή ποδηλατοδρομία αποτελεί αποκλειστικά πρωτοβουλία του Νομού Θεσσαλονίκης και έγινε πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη.

Η πορεία ξεκίνησε από το Πάρκο Ξαρχάκου και στη συνέχεια 'επισκέφτηκε' το Δημαρχείο για μια ομαδική φωτογραφία και μια μικρή κουβέντα με τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη. Αργότερα πήραμε τα ποδήλατά μας και κατακλύσαμε την Τσιμισκή όπου όσοι έτυχε να κάνουν τα ψώνια τους εκείνη την ώρα έμειναν με ανοιχτό το στόμα και φυσικά έσπευσαν να βγάλουν τα κινητά τους για να απαθανατίσουν το γεγονός. Μετά από μια μικρή στάση στην Τσιμισκή για φωτογραφίες και μια αναπάντεχη συνάντηση με μία ομάδα διαδηλωτών αναγκαστήκαμε να ανέβουμε στην Εγνατία και να κάνουμε έναν μικρό κύκλο ώστε να κατευθυνθούμε στον Λευκό Πύργο. Εκεί, έγινε μια μικρή στάση για να δηλώσουμε την υποστήριξή μας στους Αγανακτισμένους του Λευκού Πύργου και στη συνέχεια κλείσαμε την ποδηλατοπορεία μας με ένα μικρό πάρτυ στο Πάρκο Ξαρχάκου.

Ήταν μια απόλυτα ειρηνική πορεία και το κύριο αίτημα εμάς των ποδηλατών ήταν να δοθεί περισσότερη προσοχή στο ποδήλατο, δηλαδή να δημιουργηθούν παραπάνω ποδηλατόδρομοι, αφού το θέμα, μετά την διάθεση λιγότερων από τεσσάρων χιλιομέτρων αφύλακτων και επικίνδυνων ποδηλατολωρίδων σε τρία αποκομμένα κομμάτια το 2009, παραμένει στα αζήτητα.

Ζητάμε περισσότερη ασφάλεια για τα ποδήλατά μας, καθώς τα ποδηλατοστάσια λόγω της φθηνής κατασκευής τους αφαιρούνται ακόμη και μαζί με τα κλειδωμένα ποδήλατα ενώ οι κλοπές των ποδηλάτων έχουν αυξηθεί εκθετικά χωρίς να έχουν ληφθεί μέτρα για την αποτροπή τους.

Θέλουμε να μπορούμε να μεταφέρουμε τα ποδήλατά μας με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Η συνδυασμένη χρήση του ποδηλάτου στα ΜΜΜ δεν επιτρέπεται στα Λεωφορεία, Ταξί και Τρένα (εκτός προαστιακού), ούτε και έχει προβλεφθεί στο μελλοντικό Μετρό. Με τις πολύχρονες καθυστερήσεις παράδοσης του Μετρό, η πόλη παρακμάζει χωρίς εναλλακτικά μέσα μαζικής μεταφοράς.

Αυτά και διάφορα άλλα είναι τα αιτήματα των ποδηλατών της πόλης, και όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ενημερωθεί εδώ: http://www.worldnakedbikeride.gr/2011/05/wnbr-press/

Ακολουθούν φωτογραφίες:

(κάντε κλικ πάνω στις εικόνες για μεγένθυση)

Υ.Γ: Κι άλλες φωτογραφίες θα προστεθούν στις επόμενες ώρες.

καινούριες φωτογραφίες:

Θα προστεθούν κι άλλες τις επόμενες ώρες! :)