Σχεδόν έξι μήνες...

Η αλήθεια είναι πως όταν μου ζήτησε να μην τον ξαναενοχλήσω δεν περίμενα να είναι οριστικό. Ούτε περίμενα ότι μετά από έξι μήνες θα έγραφα πάλι κείμενο με κεντρικό ήρωα αυτόν. Κι άλλα δεν περίμενα... Δεν περίμενα ότι θα το τηρήσω και δε θα πω ούτε ένα γεια ούτε περίμενα ότι θα περάσουν έξι μήνες και δε θα ξέρει ο ένας τι κάνει ο άλλος. Δεν περίμενα ότι δε προσπαθήσει να επικοινωνήσει για να μάθει αν είμαι καλά. Δεν περίμενα ότι μετά από έξι μήνες θα με έχει ακόμα αποκλεισμένη, ότι για έξι μήνες δε θα έχω νέα του.

Έξι μήνες...

Σε λίγο τελειώνει τον στρατό και να σκεφτείς ότι όταν ξεκινούσε μιλούσαμε κανονικά...

Τι κάνω εγώ τόσο καιρό, μου λες; Τον σκέφτομαι; Με νοιάζει; Τον αναφέρω;
Χα... Αν ρωτήσεις τις φίλες μου θα μάθεις πολλά.
Ναι τον σκέφτομαι.
Ναι με νοιάζει.
Ναι τον αναφέρω.
Γαμώτο.

Όπως και να 'χει, ότι και να έχω πει, θέλω να ξέρω αν είναι καλά. Με ενδιαφέρει. Μπορεί να μην έχει νόημα ή λόγο, μπορεί να μην έχει... Ούτε εξήγηση, ούτε λογική. Αλλά θα ήθελα να μάθω πως περνάει, τα νέα του, να του μιλήσω λίγο πάλι όπως παλιά, να κάνουμε πλάκα.

Έξι μήνες!
Φύγε επιτέλους!

Τι κάνω; Κάποιος να σταματήσει τα δάχτυλά μου... Δε θέλω να πληκτρολογήσω άλλες λέξεις... Κάποιος να απομακρύνει τον υπολογιστή.... Σώστε με!

Πως γίνεται να είναι τόσο απαράδεκτος, να με έχει μειώσει τόσο πολύ και εγώ να συνεχίζω να αναρωτιέμαι αν είναι καλά; Πως γίνεται να μην τον νοιάζει καν τι κάνω, αν ζω, αν πέθανα, και εγώ να σκέφτομαι κάθε μέρα να τον ρωτήσω αν είναι καλά;

Δεν ξέρω.
Αλήθεια δεν ξέρω.

Ελπίζω να περνάς καλά.
Σ'α.... Σε φιλώ.