Ζούμε σε έναν κόσμο της εικόνας, σωστά; Της εικόνας οπουδήποτε μπορεί να εφαρμόζεται. Το θέμα είναι ότι παραπέρα δεν πάει. Η επιφάνεια γυαλίζεται καθημερινά ενώ το περιεχόμενο μένει άσχημο και ακατέργαστο.
Το πως "καθιερώθηκε" αυτό είναι ένα παιχνίδι ερωτημάτων για το εάν έκανε η κότα το αυγό, ή το ανάποδο. Φταίει η κοινωνία ή μήπως φταίμε εμείς; "Η κοινωνία" θα πείτε. Η κοινωνία καθιερώνει μοντέλα και πρότυπα αποδεκτής εμφάνισης. Η κοινωνία λειτουργεί βάσει της εικόνας και της επιρροής της. Όμως αν το σκεφτούμε καλύτερα, η κοινωνία ποιους προσπαθεί να επηρεάσει. Εμάς, σωστά; Οπότε θα βρει τον πιο αποτελεσματικό τρόπο για να το κάνει αυτό. Και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος είναι να μας πουλήσει χαρτί περιτυλίγματος. Γιατί εμάς, σαν άτομα, το δώρο δε μας απασχολεί εαν δεν είναι όμορφο εξωτερικά. Αυτή η ιστορία πάει παλιά. Πολύ παλιά.
Γιατί μετράει η εμφάνιση; Γιατί τα μάτια μας βλέπουν την υπόσταση των πραγμάτων. Γιατί τα μάτια μας συλλαμβάνουν αυτό που πρωτοβλέπουν. Και είναι λογικό. Και φυσιολογικό.
Αυτό που δεν είναι λογικό και φυσιολογικό όμως είναι να μένουν εκεί και να μην ξεσκίζουν το περιτύλιγμα για να κοιτάξουν τι έχει μέσα. Μένουν σε αυτό που τους αρέσει, αδιαφορώντας να κοιτάξουν παραπάνω. Να δούν, όχι να κοιτάξουν. Γιατί μπορεί να κοιτάω, αλλά να μη βλέπω.
Ξέρετε που θέλω να καταλήξω;
Θα ήθελα μια μέρα να ξυπνήσω και να κοιταχτώ στον καθρέπτη χωρις να με επηρεάζουν όλα αυτά τα πρότυπα. Πλούσια μαλλιά, γεμάτα χείλη. Δεν τα έχω. Ε, και τι;
Να ξυπνήσω και να μη δω στον καθρέπτη όλα αυτά που δε μου αρέσουν, αλλά όλα αυτά που με κάνουν ξεχωριστή.
Να σταματήσω να αγχώνομαι για το αν είμαι όμορφη ή με ωραίο σώμα και πάνω απ'όλα να μη με νοιάζει αν τελικά δεν είμαι.
Να ορίσω δικούς μου κανόνες, δικά μου πρότυπα. Να πω ότι για μένα ωραίο είναι αυτό που είμαι εγώ και όχι αυτό που διαφημίζει η Vogue. Να μη με νοιάζει αν πετάει η κοιλιά μου ή αν δεν έχω το τέλειο δέρμα. Να μπορέσω να με αγαπήσω όπως είμαι και μετά να αφήσω να με αγαπήσουν.
Και θα ήθελα μια μέρα να ξυπνήσω και να ρωτήσω "ΜΗΠΩΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ;" και να μη με νοιάζει τίποτα άλλο.
7 σχόλια:
Καθαρά προσωπική μου άποψη, όταν είσαι δυνατός και έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, γράφεις εκεί που ξέρεις όλα τα πρότυπα και ζεις όπως θέλεις εσύ... Χωρίς κόμπλεξ, χωρίς ενδοιασμούς μήπως δεν αρέσεις σε κάποιον... Έχω γνωρίσει ανθρώπους που απέχουν πολύ από τα πρότυπα της αντικειμενικής "ομορφιάς" που προβάλλονται από τα ΜΜΕ κι όμως σου βγάζουν μια τόσο εντυπωσιακή εικόνα και σου μεταδίδουν όλη τη θετική τους ενέργεια... Και από την άλλη έχω γνωρίσει ανθρώπους, "όμορφους", με τα ιδανικά χαρακτηριστικά, την ιδανική κορμοστασιά και τα λοιπά... οι οποίοι είτε υποτιμούσαν τον εαυτό τους από ματαιοδοξία είτε έδιναν τόση πολλή σημασία στην εξωτερική εικόνα τους, που είχαν παραμελήσει σε σημαντικό βαθμό τον εσωτερικό τους κόσμο...
Το θέμα δεν είναι το πώς είσαι, αλλά το πώς αισθάνεσαι. Κι όταν αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου, δε σε επηρεάζουν ούτε τα πρότυπα της κοινωνίας, ούτε κανένας. Και όσο περίεργο κι αν ακούγεται, οι άνθρωποι υιοθετούν την άποψη που έχουμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας. Αν δε σεβόμαστε τον εαυτό μας, δε θα μας σεβαστούν. Αν δεν έχουμε σαφείς στόχους και όνειρα, είναι αδύνατον να μας κατανοήσουν.
Τέλος, ελπίζω αυτό που είχες ως motto στον διαγωνισμό της Benetton να το κάνεις πράξη! Κι όχι μόνο εσύ, αλλά και κάθε άνθρωπος στον κόσμο που δεν βλέπει έτσι το θέμα "ομορφιά" ;)
Μιλάω γενικά στο κείμενο. Τα περιστατικα που λες, συγκριτικά με το σύνολο, είναι μειοψηφία.
Και μερικές φορές όσο και να "αγνοείς" την κοινωνία για καθαρά προσωπικούς λόγους δε σ'αρέσει κάτι. Και αυτό που εννοώ στο κείμενο είναι ότι και αυτοί οι λόγοι που νομίζεις ότι ειναι προσωπικόί, τελικά είναι μια υπόδειξη της κοινωνίας.
Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν είμαι από τα άτομα που θα νοιαστούν να βαφτούν ή να βγουν τέλεια από το σπίτι, αλλά "προσωπικά" για εμένα σαν άτομο θέλω να αλλάξω κάποια πραγματα.
Και όπως είπα πιο πάνω, νομίζω ότι αυτό που θεωρώ εγώ ώς προσωπική επιθυμία είναι τελικά και αυτό υποδεδειγμένο από την ίδια την κοινωνία...
Φυσικά και είναι υποδεδειγμένο από την ίδια την κοινωνία! Και φυσικά και είναι μειοψηφία τα παραδείγματα που ανέφερα... Αλλά και τι μ' αυτό; Υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι, όσο σπάνιοι και αν είναι. Κάποιος ο οποίος δεν ανέχεται αυτού του είδους την... ψυχολογική καταπίεση αν θες, βρίσκει τη δύναμη και αγαπάει τον εαυτό του έτσι όπως είναι. Το να αλλάζουμε εμφάνιση δεν είναι κακό. Το κακό είναι να μη μπορούμε να κρίνουμε πότε και κατά πόσο είναι αυτό απαραίτητο για τον εαυτό μας.
Δηλαδή κρίνεις ότι για μένα δεν είναι απαραίτητο σωστά;
Πολύ καλό το θέμα που έθεσες και επειδή γενικώς έχουμε κοινές ανησυχίες, είναι κ αυτό ένα θέμα που μ'εχει απασχολήσει!
Η κοινωνία έχει καθιερώσει τα ανορεξικά μοντέλα, με το δυσανάλογο τεράστιο στήθος και τα φουσκωμένα χείλη, αλλά το θέμα είναι ότι η κοινωνία είμαστε εμείς οι ίδιοι, ακόμα κι αν είναι λίγοι εκείνοι που τα προωθούν αυτά εμείς τα δεχόμαστε κ τα ανακυκλώνουμε, και ακόμα χειρότερα τα μιμούμαστε.
Ούτε εγώ έχω τα τέλεια χαρακτηριστικά, αλλά μετά από ΠΟΛΥ κόπο αγάπησα τον εαυτό μου. Στα 13-17 μας έχουμε μία εμμονή εμείς οι γυναίκες ότι αν δεν είμαστε στέκες οι άντρες δε μας θέλουν...πόσο λάθος έκανα κ ντυνόμουν στο σχολείο με φαρδιές φόρμες για να μη φαίνονται οι καμπύλες μου!
Η εμφάνιση παίζει πρωταρχικό ρόλο εδώ κ χρόνια, καλώς ή κακώς. Όχι ότι δεν παίζει ρόλο, αλλά δεν είναι ανάγκη να έχει κ κύριο ρόλο!
Στα 18 μου μιλούσα με έναν στο chat (αυτός 36-πάντα μ'αρεσαν οι μεγαλύτεροι), με ρώτησε αν είμαι όμορφη, αθώα κ αγαθιάρα τότε του απάντησα το κλισέ "η ομορφιά δεν είναι υποκειμενική?" κ μου ειπε κάτι που μετά από 4 χρόνια το θυμάμαι ακόμα: "σήμερα δυστυχώς υπάρχουν κ αντικειμενικά κριτήρια στην ομορφιά"...συμφωνώ εν μέρει μαζί του, αλλά εγώ επιμένω να γοητεύομαι από την εσωτερική ομορφιά των ανθρώπων. Για μένα το "όμορφο" κ το "ωραίο" διαφέρει πολύ από αυτό που θεωρούν οι άλλοι όμορφο κ ωραίο.
Θεωρώ ίρις ότι εσύ είσαι πανέμορφη (όχι δε στη πέφτω), είσαι ξεχωριστή, δε ντύνεσαι δε βάφεσαι δεν ποζάρεις όπως οι κλασικές γκόμενες (για να το πω πολύ απλά), είσαι η εξαίρεση στον κανόνα, γι'αυτό κ σε πάω, κι εγώ γράφω (τραγούδια, ιστορίες κτλ), ασχολούμαι με φωτό κ.α...πράγματα που δεν τα ξέρει καμία φίλη μου γτ καμία δε θα ενδιαφερθεί γι'αυτά που γράφω, σκέφτομαι, ανησυχω! Παλιότερα οι συμμαθήτριές μου έπεφταν από πάνω μου προσπαθώντας να με κάνουν trendy, να μου βάφουν τις βλεφαρίδες κ τα χείλη, να με ντύνουν με ελάχιστα ρούχα κ να με κράζουν λέγοντας ότι δεν είμαι στη μόδα. Απλώς κανείς δεν μπορούσε να δεχτεί το γεγονός ότι ήμουν διαφορετική, δε θέλω να είμαι ένα με το πλήθος, θέλω να ξεχωρίζω, άλλοτε έντονα άλλοτε διακριτικά. Είναι υπέροχο πράγμα να αγαπάμε τον εαυτό μας!
Και φυσικά να μην κάνουμε το λάθος -που συχνά κάνουμε- να περιμένουμε να βρούμε αγόρι για να επιβεβαιωθούμε, να νιώσουμε ασφάλεια για τον εαυτό μας!
Αξίζουμε πολλά κ από μόνες μας!
Δεν ξέρω Λύρις, είπα ότι ο καθένας έχει τα δικά του κριτήρια... Δε θέλω να επεμβαίνω και να σε επηρεάζω αρνητικά. Σου λέω την άποψή μου, ως εκεί. Μεγάλη κοπέλα είσαι, ξέρεις τι είναι σωστό για σένα και τι όχι! Και επειδή είμαι φίλη σου, θα σε στηρίξω σε ό,τι και αν αποφασίσεις εκτός αν δω ότι το παρατραβάς... (σιγά μη σ' αφήσω να φτάσεις στην ανορεξία :P)
Όχι και μεγάλη κοπελα ;)
Δημοσίευση σχολίου