Όταν σε χτυπάει η αλήθεια κατάμουτρα

Διαβάζοντας διάφορα κείμενα μου εδώ στο μπλοκ, είναι φανερό πως σας παροτρύνω να δείχνετε τα συναισθήματα σας, να ζείτε όπως εσείς νομίζετε ότι είναι σωστό, να μη φοβάστε να ρισκάρετε ακόμα και αν λάβετε το απόλυτο τίποτα. Εξάλλου, όπως λέω συνέχεια, καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες.

Ζήστε στο παραμύθι, ταξιδέψτε με το ροζ σύννεφο, αφήστε το να σας πάει μακρυά, εκεί που δε μπορεί να σας πάει η πραγματικότητα. Ζήστε ζωές που υπάρχουν μόνο στη σφαίρα της φαντασίας, βάλτε τα όρια εκεί που εσείς επιθυμείτε, μην ακούτε κανέναν, αγνοήστε τη φωνή που ουρλιάζει απελπισμένα "Θα χτυπήσεις στην πραγματικότητα και πίστεψε με ... το καρούμπαλο δε θα φαίνεται, αλλά θα πονάει".

Ωραία όλα αυτά. Τι γίνεται όμως όταν έρθει το διαβολάκι από την απέναντι πολυκατοικία και μας σκάσει τη φούσκα (στα μούτρα) με την καινούρια του σφεντόνα; Πως άραγε είναι να φεύγεις από το κέλυφος αυτό που σε ταξιδεύει και να είσαι πλέον ευάλωτος στην σκληρότητα της πραγματικότητας;


Όλα είναι ωραία έτσι δεν είναι; Μέχρι που γίνεται κάτι και σου αποκαλύπτει αυτό που όντως συμβαίνει.

Θέλω να γίνω πιο συγκεκριμένη.
Στο υπόσχομαι αυτό είναι το τελευταίο.

Ίσως να περνούσατε καλά. Ίσως να είχατε κάποιο δέσιμο. Ίσως να σε εκτιμούσε. Ίσως να αποτελούσες ένα μικρό κομμάτι της καθημερινότητας του. Και ένιωθες ωραία με αυτό, σου άφηνε περιθώρια να ονειρεύεσαι.

Μέχρι που κάνεις το μεγάλο λάθος. Νόμιζεις ότι μπορείς να έχεις απαιτήσεις. Ακόμα χειρότερα, νομίζεις ότι αυτές τις απαιτήσεις μπορείς να του τις εκμυστηρευτείς. Και για να πιάσεις πάτο, νομίζεις ότι αυτές τις εκμυστηρεύσεις θα τις εφαρμόσει, για κάποιο λογο τον οποίο θυμάσαι μόνο όταν είσαι στο ροζ συννεφάκι.

Ξέρετε τι γίνεται μετά;
Απογοητεύεσαι προσωρινά, νευριάζεις, απελπίζεσαι, μελαγχολείς, αλλά μετά από τρεις μέρες (το ΠΑΡΑ πολύ) επαναφορτίζεις τις μπαταρίες σου, και έχεις απαιτήσεις πάλι. Πως να καταλάβει αυτός ότι απλά θες περισσότερο από αυτόν. ΌΧΙ δεν έχεις απαιτήσεις από αυτόν, απλά τον θες για περισσότερο, πιο για 'σένα.

Δεν υπάρχει καμία ανταπόκριση και εσύ... να το θέσω απλά... ΔΕ-ΝΙΩΘΕΙΣ! Νομίζεις ακόμα ότι θέλει να μιλάτε, ότι απολαμβάνει την παρέα σου, μετά από τόσο καιρό, μετά από τόση έκθεση, μετά από τόσες υπερβολές. Έχεις σημάδια αλλά τα αγνοείς γιατί μέσα σου φωλιάζει η ελπίδα, αυτό το αγγελάκι που όλοι λένε ότι πεθαίνει τελευταίο.

Μέχρι που η πραγματικότητα αποφασίζει να πάρει την κατάσταση (ή το ρόπαλο, όπως θες) στα χέρια της και να σε χτυπήσει κατακούτελα.

Είναι αλλιώς να "ακούς" ότι έχει και άλλη ζωή, πέρα από εσένα, και άλλιώς να το βλέπεις μπροστά σου. Είναι αλλιώς να φαντάζεσαι τι χρώμα μαλλιά μπορεί να έχει και πόσο λεπτή μπορεί να είναι, αν ταιριάζουν και αλλιώς να τη βλέπεις με τα μάτια σου. Ή ακόμα και να μην τη δεις, ακόμα και να μπερδευτείς, η εικόνα αυτή που σε ξεγέλασε και μόνο αυτή, σε βάζει σε σκέψεις.

Ποια είσαι; Τι ρόλο βαράς; Γιατί τον ενοχλείς τόσο καιρό; Υπήρξε απόλυτα ευγενικός και δε σου είπε "Ξέρεις τι Ιριδάκι, ίσως είναι καλύτερα να μην μιλάμε πλέον", ελπίζοντας μάλλον να πάρεις το μήνυμα μόνη σου. Το μυαλό το έχεις εξάλλου. Άσχετα αν το έχεις κλειδώσει σε ένα συρτάρι και έχεις πετάξει το κλειδί στον Έβρο. Που να το βρεις τώρα, ποτέ δεν μπαίνεις σε ένα ποτάμι δύο φορές.

Εκεί που είσαι ζαλισμένη από το χτύπημα σου βλέπεις πλέον τα πράγματα αλλιώς. Θολά μεν, σωστά δε(ν). Βλέπεις ότι δεν είσαι καν ένα μικρό κομμάτι της καθημερινότητάς του, ούυε καν το μικρότερο ροδάκι της άμαξας.
Είσαι ένα τίποτα. Και αυτό το τίποτα πονάει. Εκνευρίζεσαι που δεν το είδες τόσο καιρό. Που άφησες τον εαυτό σου να πιστέψει όλα αυτά τα ψέματα της ελπίδας. Που νιώθεις τόσο ασήμαντη και που τόσο καιρό τον ενοχλούσες. Ό,τι ευκαιρία μπορεί να είχες, την έχασες.
Και το βλέπεις τώρα. Πόσο πονάει.
Πόσο πονάνε όλες αυτές οι σκέψεις που σου έδειχναν ότι νοιάζεται, ότι μπορεί ίσως να σε σκέφτεται όταν βλέπει μια ανοιχτή ντουλάπα ή όταν βλέπει το όνομά σου σε μια ταμπέλα.
Ρωτάς την πραγματικότητα χίλιες δυο ερωτήσεις. Γιατί είπε αυτό τότε, γιατί έκανε εκείνο, αν ήθελε δε θα... ; Και σου έχει μία μόνο απάντηση την οποία δε δέχεσαι.

Τώρα τι κάνεις; Λες ένα "Συγνώμη" και φεύγεις; Φεύγεις; Μπορείς να φύγεις;
Τι κάνεις;
Γράφεις χαζά κείμενα;
Εύχεσαι να τα διαβάσει;
Ελπίζεις ότι θα γίνουν όλα όπως παλιά;
Ελπίζεις να μη γίνει τίποτα και να ξεχαστούν όλα;
Ελπίζεις σε κάποιο αναπάντεχο γεγονός;
Περιμένεις μια απάντηση ή μια κίνηση;


Τι κάνεις;
Τον ενοχλείς κι άλλο ή αφήνεις και τους δυο σας να συνεχίσετε τη ζωή σας;