Τι άλλο θέλεις πια

Σήμερα είναι μία από αυτές τις νύχτες που δεν μπορώ να ηρεμήσω. Δεν ξέρω αν σας συμβαίνει ή όχι. Δεν είναι ότι ανησυχώ για κάτι ή ότι έχω άγχος, απλά δεν μπορώ να κάθομαι. Θέλω κάτι να συμβεί, κάτι να αλλάξει. Συγκεκριμένα είμαι σε μια φάση αναμονής αυτή τη στιγμή. Κάποιος μου έδεσε τα χέρια και με άφησε εδώ άπρακτη και αβοήθητη. Δεν μπορώ να πάω μπροστά και δεν μπορώ να πάω πίσω. Δεν υπάρχει τίποτα που να με συνδέει μαζί του. Και είναι αυτό το άγνωστο που με ενοχλεί. Αυτό το άγνωστο, που αν ήταν εικόνα, θα ήταν ένα τεράστιο άσπρο χαρτί. Το κοιτάς, το κοιτάς και όσο περισσότερο το κοιτάς, τόσο μπερδεύεσαι. Γιατί δεν έχει τίποτα γραμμένο πάνω του; Που είναι οι οδηγίες; Γιατί είναι μπροστά μου, γιατί δε φεύγει;

Σήμερα είναι μία από αυτές τις νύχτες που περιμένεις να γίνει ένα θαύμα. Που λες ότι θα έρθει, να σου λύσει τα χέρια, να σε κοιτάξει στα μάτια και να σου πει γιατί έλειπε τόσο καιρό και γιατί δεν μπορούσες να μάθεις τίποτα. Όσο κι αν περιμένεις όμως, όσο κι αν ευελπιστείς, η μόνη αλλαγή της βραδιάς σημείωνεται στη διάθεση σου που όσο πάει χειροτερεύει. Ανακατεύεις τα μαλλιά σου, τα πιάνεις κότσο, τα τραβάς, τα λύνεις, τα πιάνεις πάλι ψηλα... Σκύβεις, τρίβεις το μέτωπό σου, κοιτάς τριγύρω.. Τίποτα. Δεν εμφανίζεται κανείς, δεν αντιδράει κανείς. Μόνο εσύ και τα σκοτάδια του δωματίου σου να σου κάνουν παρέα. Κι όσο κι αν τραβάς αυτή την καταραμένη τούφα, το μόνο που καταφέρνεις είναι να ταλαιπωρείς τα μαλλιά σου και το κεφάλι σου.

Φυσάς ξεφυσάς και απορείς με τον εαυτό σου. Απορείς που ακόμα ασχολείται και που αφού πλέον έχει χάσει το παιχνίδι, γιατί συνεχίζει να παίζει... και να χάνει.

Δεν ξέρω. Κουράστηκα να γράφω τέτοια κείμενα.

Βαρέθηκα.

Δεν οδηγούν πουθενά πλέον, δεν ανακαλύπτω τίποτα καινούριο.

Τα γράφω απλά για να τα γράφω.

Καληνύχτα σας!