Ελπίδα

Και που ξόδεψα τόσο χρόνο; Και πότε; Και γιατί;
Και που είναι όλος αυτός ο χρόνος τώρα;
Τώρα που με επαλήθευσες.
Τώρα που μίλησες τα λόγια μου.
Γιατί ξόδεψα τόσα συναισθήματα; Γιατί τόσες σκέψεις χαμένες; Τόσα όνειρα μουτζουρωμένα...

Πως νιώθεις τώρα; Σου είπε ότι περίμενες να σου πει, ίσως και κάτι καλύτερο.
Και τι κατάλαβες; Πάλι στη μέση δεν το άφησες; Δεν έβαλες ένα τέλος ούτε μια αρχή.
Ούτε τελία, ούτε κόμμα, ούτε θαυμαστικό. Μόνο ένα λυπημένο προσωπάκι.

Και τι κάνεις τώρα; Που βρίσκεσαι; Πατάς πουθενά; Είναι γη αυτή που πατάς ή είναι η φανταστική σου πραγματικότητα; Νιώθεις ανάλαφρη ή νιώθεις να βουλιάζεις;
Μια απάντηση δεν έψαχνες; Μια διευκρίνιση. Δε σου την έδωσε; Δε σου φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο;

Δεν σκότωσε την ελπίδα σου;

Να, σαν να τη βλέπω μπροστά μου. Τα ξανθά της μαλλιά ταλαιπωρημένα από τις χαζές συμβουλές, το άσπρο της φόρεμα μαυρισμένο από τα δάκρυα. Πάει η ελπίδα σου, κορίτσι. Χάθηκε.

Δεν αναρωτιέσαι; Εγώ αναρωτιέμαι. Γιατί όλα αυτά; Γιατί σε αυτό το σημείο; Γιατί αυτό το κείμενο; Γιατι δεν σταματάω; Τόσες σκέψεις, νιώθω το κεφάλι μου υπερφορτωμένο και τα μάγουλα μου αναψοκοκκινισμένα.
Κι όμως ήρθε το τέλος που τόσο περίμενες, που τόσο απεγνωσμένα ήθελες να δώσεις.
Γιατί δε χαίρεσαι τωρα; Γιατί δεν το γιορτάζεις; Μήπως τελικά θέλεις την ελπίδα σου πίσω;

Πάει τώρα, την χάσαμε.

Σταμάτα να με ψάχνεις, έχω φύγει μακρυά. Έχω ταξιδέψει σε μέρη που ούτε φαντάζεσαι. Και αυτό γιατί είχα παρέα την ελπίδα μου.

Η ελπίδα μου όμως έφυγε. 'Ωρα να φύγω κι εγώ.


Φεύγω γιατί σ'ερωτεύτηκα.

Εμείς

Ξυπνάω από τον χειρότερο εφιάλτη και δίπλα μου διακρίνω τον πολυτιμότερο θησαυρό. Ήρθες άραγε για να με προστατέψεις; Η όψη σου διώχνει μακριά κάθε φόβο και δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Απλά να υπάρχεις στη ζωή μου.

Τα μάτια σου τα ενοχλεί ο ήλιος και προσπαθείς να με κοιτάξεις διώχνοντας το εκτυφλωτικό φως του. "Ο ήλιος σου πάει" σου ψυθίριζω και χάνομαι στα πράσινα αυτά διαμάντια. Με κοιτάς ακόμα ενοχλημένος από τον ήλιο αλλά στέκεσαι εκεί για να μπορώ να σε χαζεύω.

"Είσαι καλά;" ανησυχείς και απομακρύνεις μια τούφα από το πρόσωπό μου. Νιώθω λίγο αδύναμη στη θέα αυτή του βλέμματός σου οπότε παίρνω το χρόνο μου και απαντάω, "Ένας ανόητος εφιάλτης". Χαμογελάμε, παρατηρώ κάθε γωνία του προσώπου σου.

Ξαπλώνεις ανάσκελα και το χαμόγελο διαγράφεται ακόμα στα χείλη σου. Προσπαθώ να θυμηθώ πως να αναπνεύσω. Εάν κάποτε μου έλεγες πως θα σε έβρισκα δίπλα μου μόλις ξυπνούσα, θα σε είχα κοροιδέψει.

"Ξερεις, σε λατρεύω" μου λες απλά χωρίς να ανοίξεις τα μάτια σου. Το χαμόγελο ακόμα στολίζει το πρόσωπό σου και εγώ προσπαθώ να καταλάβω αν πατάω ακόμα στη γη. Δε μιλάω, μ'αρέσει ξέρεις να σε κοιτάω.

Ακουμπάω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι και το γυρνάω προς τα εσένα. Ανοίγεις τα μάτια σου και με κοιτάς σοβαρός. Νιώθω να με τυφλώνει ένα πράσινο φως. "Τα μάτια σου με πληγώνουν" σου λέω και σε χαιδεύω στο πρόσωπο. Με πλησιάζεις και με φιλάς.

Αυτά τα χείλη πάνω στα δικά μου. Κάποτε ήταν ένα μακρινό όνειρο, τώρα είναι μια τρομακτική πραγματικότητα. Εάν σε χάσω; Εάν μου φύγεις; Εάν αύριο ξυπνήσω και πρέπει να αντιμετωπίσω το αποχαιρετιστήριο σημείωμα σου; "Δεν πάω πουθενά" μου λες σιγανά, λες και διάβασες τη σκέψη μου.

Με το χέρι σου πειράζεις τα μαλλιά μου, "Τι είδες;", με ρωτάς με περιέργεια. "Κάτι πολύ άσχημο", απαντάω μέσα από τα δόντια μου. Που να βρω δύναμη να μιλήσω πιο δυνατά όταν η μορφή σου μου κλέβει το οξυγόνο; "Δε θα μου πεις τι;", στα μάτια σου παράπονο. "Ντρέπομαι", λέω, και τολμώ να σε φιλήσω.

Ανταποδίδεις το φιλί και γίνεσαι ένα με εμένα. Νιώθω τα χέρια σου στη μέση μου και τη γεύση σου στο στόμα μου. Αν αυτό που ζω είναι όνειρο, θέλω να μην ξυπνήσω ποτέ. Ποτέ. Ποτέ.

Με ελευθερώνεις από τα δεσμά σου και ξαπλώνεις δίπλα μου. Ήδη νιώθω να μου λείπεις. "Γιατί να σε θέλω τόσο πολύ;", αδυνατώ να συγκρατήσω τις λέξεις πριν βγουν από το στόμα μου. "Είμαι για 'σένα" μου λες απαλά και χαιδεύεις με τα χείλη σου τα δικά μου.

Πλέκεις τα δάχτυλα σου με τα δικά μου και με φιλάς πάλι. "Νομίζω ότι σε έχω ερωτευτεί" λες και σε νιώθω λαχανιασμένο. "Τότε μη με ξυπνήσεις ποτέ" σου λέω και κλείνω σφιχτά τα μάτια μου.

"Τελικά θα μου πεις τι είδες;" με ξαναρωτάς έχοντας τα μάτια σου κλειδωμένα στα δικά μου. "Φύγε από το φως και θα σου πω", γιατί αυτή η αχτίδα σε κάνει τόσο ακαταμάχητο.

"Είδα ότι σε έχασα".

Διαφορετική

Όταν ήμουν μικρή, ή μπορεί μερικές φορές ακόμα και τώρα, λάμβανα διάφορα περίεργα σχόλια για την εμφάνισή μου. Ότι έχω μεγάλο κούτελο, ότι έχω λίγα μαλλιά, ότι τα νύχια μου είναι περίεργα (ω ναι!), ότι είμαι υπερβολικά άσπρη, ότι είμαι πολύ άσχημη και ίσως και άλλα τα οποία δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή.

Τις πιο πολλές φορές τα έπαιρνα κατάκαρδα και ήταν ο κύριος λόγος για τον οποίο η αυτοπεποίθηση μου ήταν (και είναι ίσως) τόσο χαμηλή. Πάντα έβλεπα τις φίλες μου πιο όμορφες από εμένα, δεν ήθελα να φτιάχνομαι και ένιωθα πάρα πολύ μειονεκτικά. Υπήρχαν φορές που έβαζα τα κλάματα, που δεν ήθελα να βγαίνω έξω και που αναρωτιόμουν γιατί ο Θεός (δεν πιστεύω, αλλά κάποιον έπρεπε να κατηγορήσω) με "έφτιαξε" έτσι.

Μου πήρε 6 χρόνια, για να γίνω 19 και να καταλάβω κάποια πράγματα.

Ότι όποιος νοιάζεται για εσένα δε θα σε κάνει να νιώσεις άσχημα για τον εαυτό σου.

Ότι όποιος θέλει να σε βλέπει με χαμόγελο στα χείλη δε θα συγκεντρώσει όλα τα αρνητικά στοιχεία σου και για να στα προβάλλει σε παρουσίαση.

Ότι όποιος είναι φίλος σου θα προσπαθήσει να σε κάνει να νιώσεις όμορφη με αυτά που έχεις και όχι με αυτά που έχει αυτός.

Ότι όποιος νιώθει καλά με τον εαυτό του δεν έχει ανάγκη να μειώσει κανέναν.

Ότι αυτό που μου έδωσε αυτός που με έφτιαξε, αυτό είμαι και δεν υπάρχει κανένας λόγος να το αλλάξω,

Αυτή είμαι, σου αρέσει; Μείνε. Δε σου αρέσει; Κράτα το για τον εαυτό σου και μη με πλησιάζεις.

Γράφω αυτό το κείμενο για να πω σε ορισμένα άτομα πως οι λέξεις που λέτε μπορεί να πληγώσουν. Πρέπει, σε ορισμένες περιπτώσεις, να σκέφτεστε πως θα εκφραστείτε, ειδικά όταν πρόκειται για κάτι σημαντικό για έναν άνθρωπο, όπως η εμφάνισή του (δυστυχώς, πλέον είναι σημαντικό). Κατάλαβετε πως όταν λέτε σε κάποιον "Η μύτη σου είναι τεράστια", δεν είναι για το καλό του. Το μόνο που καταφέρνετε είναι να τον προσβάλετε και ίσως να κάνετε τον εαυτό σας να νιώσει ωραία. Κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε εσείς, και ακόμα και να ήσασταν, δεν έχετε κανένα δικαίωμα να κάνετε κάποιον να νιώθει λιγότερο άνετα με τον εαυτό του.

Αφιερωμένο σε όλα αυτά τα κορίτσια που χρειάστηκε να παρατηρήσουν στον καθρέπτη όλα αυτά που οι "φίλοι" τους λέγανε ότι είναι άσχημα. Σε όλα αυτά τα κορίτσια που χρειάστηκε να προβούν σε ακραίες πράξεις για να αλλάξουν αυτό το χαρακτηριστικό που τις έκανε μοναδικές, μόνο και μόνο επειδή ήταν αντικείμενο σχολιασμού. Σε όσες απογοητεύτηκαν, στεναχωρήθηκαν, δάκρυσαν, έκλαψαν... αυτοκτόνησαν επειδή κατά τη γνώμη ορισμένων δεν ήταν "ωραίες" ή "αρκετές".

Είσαι αυτή που είσαι και σε όσους αρέσεις. Γίνε το καλύτερο που μπορείς, για εσένα, όχι για τους άλλους. Όποιος δεν βλέπει την ομορφιά μέσα σου, δεν αξίζει να είναι δίπλα σου.

Και την επόμενη φορά που θα σου πει κάποιος "Τα χείλη σου είναι χάλια", πες "Δυστυχώς δεν έχω λεφτά για πλαστική επέμβαση" και σκέψου σοβαρά αν αξίζει να είναι φίλος σου.

Να περνάτε καλά!