Εμείς

Ξυπνάω από τον χειρότερο εφιάλτη και δίπλα μου διακρίνω τον πολυτιμότερο θησαυρό. Ήρθες άραγε για να με προστατέψεις; Η όψη σου διώχνει μακριά κάθε φόβο και δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Απλά να υπάρχεις στη ζωή μου.

Τα μάτια σου τα ενοχλεί ο ήλιος και προσπαθείς να με κοιτάξεις διώχνοντας το εκτυφλωτικό φως του. "Ο ήλιος σου πάει" σου ψυθίριζω και χάνομαι στα πράσινα αυτά διαμάντια. Με κοιτάς ακόμα ενοχλημένος από τον ήλιο αλλά στέκεσαι εκεί για να μπορώ να σε χαζεύω.

"Είσαι καλά;" ανησυχείς και απομακρύνεις μια τούφα από το πρόσωπό μου. Νιώθω λίγο αδύναμη στη θέα αυτή του βλέμματός σου οπότε παίρνω το χρόνο μου και απαντάω, "Ένας ανόητος εφιάλτης". Χαμογελάμε, παρατηρώ κάθε γωνία του προσώπου σου.

Ξαπλώνεις ανάσκελα και το χαμόγελο διαγράφεται ακόμα στα χείλη σου. Προσπαθώ να θυμηθώ πως να αναπνεύσω. Εάν κάποτε μου έλεγες πως θα σε έβρισκα δίπλα μου μόλις ξυπνούσα, θα σε είχα κοροιδέψει.

"Ξερεις, σε λατρεύω" μου λες απλά χωρίς να ανοίξεις τα μάτια σου. Το χαμόγελο ακόμα στολίζει το πρόσωπό σου και εγώ προσπαθώ να καταλάβω αν πατάω ακόμα στη γη. Δε μιλάω, μ'αρέσει ξέρεις να σε κοιτάω.

Ακουμπάω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι και το γυρνάω προς τα εσένα. Ανοίγεις τα μάτια σου και με κοιτάς σοβαρός. Νιώθω να με τυφλώνει ένα πράσινο φως. "Τα μάτια σου με πληγώνουν" σου λέω και σε χαιδεύω στο πρόσωπο. Με πλησιάζεις και με φιλάς.

Αυτά τα χείλη πάνω στα δικά μου. Κάποτε ήταν ένα μακρινό όνειρο, τώρα είναι μια τρομακτική πραγματικότητα. Εάν σε χάσω; Εάν μου φύγεις; Εάν αύριο ξυπνήσω και πρέπει να αντιμετωπίσω το αποχαιρετιστήριο σημείωμα σου; "Δεν πάω πουθενά" μου λες σιγανά, λες και διάβασες τη σκέψη μου.

Με το χέρι σου πειράζεις τα μαλλιά μου, "Τι είδες;", με ρωτάς με περιέργεια. "Κάτι πολύ άσχημο", απαντάω μέσα από τα δόντια μου. Που να βρω δύναμη να μιλήσω πιο δυνατά όταν η μορφή σου μου κλέβει το οξυγόνο; "Δε θα μου πεις τι;", στα μάτια σου παράπονο. "Ντρέπομαι", λέω, και τολμώ να σε φιλήσω.

Ανταποδίδεις το φιλί και γίνεσαι ένα με εμένα. Νιώθω τα χέρια σου στη μέση μου και τη γεύση σου στο στόμα μου. Αν αυτό που ζω είναι όνειρο, θέλω να μην ξυπνήσω ποτέ. Ποτέ. Ποτέ.

Με ελευθερώνεις από τα δεσμά σου και ξαπλώνεις δίπλα μου. Ήδη νιώθω να μου λείπεις. "Γιατί να σε θέλω τόσο πολύ;", αδυνατώ να συγκρατήσω τις λέξεις πριν βγουν από το στόμα μου. "Είμαι για 'σένα" μου λες απαλά και χαιδεύεις με τα χείλη σου τα δικά μου.

Πλέκεις τα δάχτυλα σου με τα δικά μου και με φιλάς πάλι. "Νομίζω ότι σε έχω ερωτευτεί" λες και σε νιώθω λαχανιασμένο. "Τότε μη με ξυπνήσεις ποτέ" σου λέω και κλείνω σφιχτά τα μάτια μου.

"Τελικά θα μου πεις τι είδες;" με ξαναρωτάς έχοντας τα μάτια σου κλειδωμένα στα δικά μου. "Φύγε από το φως και θα σου πω", γιατί αυτή η αχτίδα σε κάνει τόσο ακαταμάχητο.

"Είδα ότι σε έχασα".