Σκέψεις..

Έχεις νιώσει ποτέ ότι δεν είσαι αρκετός; Ότι πρέπει να κάνεις κάτι παραπάνω για να αρέσεις στους άλλους; Πως ό,τι κι αν κάνεις, οι άλλοι θα έχουν κάτι να πουν για 'σένα;

Όχι, μην ανησυχείς, όταν λέω άλλοι, δεν εννοώ τον κόσμο που με προσπερνάει στο δρόμο. Εννόω αυτούς που γνωρίζω, αυτούς που ξέρω, που αγαπώ, με αγαπούν και τους ζω σχεδόν καθημερινά. Φίλοι, συγγενείς...

Λες και το να είσαι απλά ο εαυτός σου δεν αρκεί. Λες και ό,τι λείπει από τους άλλους, ψάχνουν να το βρουν σε εσένα. Σαν να προσπαθούν να προβάλλουν σε εσένα όλα τα χαρακτηριστικά που περιμένουν να έχει ο κόσμος που τους περιβάλλει. Λες και πιστεύουν πως ό,τι σωστό κάνουν αυτοί, πρέπει να το κάνουν και οι άλλοι.

Σα χαρακτήρας, δύσκολα δείχνω τα συναισθήματα μου. Δε θα κάτσω να τσακωθώ, δε θα κάτσω να φωνάξω γιατί απλά δε μου αρέσει. Με ενοχλεί να υψώνω τη φωνή, με ενοχλεί να προκαλώ τον άλλο να νευριάσει μαζί μου περισσότερο. Τον αφήνω να πει ότι είναι να πει, να ξεσπάσει αλλά δεν τον αντικρούω. Τουλάχιστον όχι πάντα.

Αυτή η "τακτική" έχει και τα θετικά της και τα αρνητικά της. Αποφεύγω μεν τους μεγάλους καβγάδες που θα μπορούσαν να προκύπτουν κάθε μερικές ώρες αν μάλωνα με τον άλλο, αλλά όλη αυτή η συναισθηματική φόρτιση συσσωρεύεται μέσα μου και με πνίγει. Άσε που ο άλλος, επειδή δεν αντιδράς, νομίζει ότι δεν σε ενοχλεί και όποτε έχει νεύρα ή γίνεται κάτι που τον ενοχλεί προσπαθεί να σε εκνευρίσει για να περάσει τα νεύρα του σε κάποιο άλλο ον με εγκέφαλο και συναισθήματα.

Σήμερα είναι μια μέρα που νιώθω όλα αυτά να με πνίγουν. Νιώθω να θέλω να ουρλιάζω επί πέντε λεπτά και μετά να αρχίσω να δίνω μπουνιές στον τοίχο. Να χτυπάω με τα πόδια μου το πάτωμα, να χοροποηδάω, να χτυπάω πόρτες, να τραβάω τα μαλλιά μου.. Αλλά δεν τα κάνω γιατί θα βραχνιάσω, θα γεμίσω μελανιές και θα μείνω καραφλή. Α, θα μου κάνουν και παρατήρηση οι γείτονες.

Γι'αυτόν το λόγο έχω καταφύγει στο γράψιμο, ένα μέρος όπου μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα, μπορείς να γράψεις όλα αυτά που θες να κάνεις, χωρίς να τα κάνεις και να ανακουφιστείς ελαφρώς.

Ξέρετε τι θα'θελα τώρα;

Ωτοασπίδες για τις σκέψεις μου. Γίνεται να βγάλουν ωτοασπίδες για να μην ακούς τις σκέψεις σου; Ή γίνεται να εφευρεθεί ένα είδος μουσικής που να παίζει πιο δυνατά από τις σκέψεις σου; Θα με βοηθούσε πάρα πολύ ειλικρινά. Επίσης θα ήθελα και κάτι άλλο. Ένα σπίτι στη θάλασσα σαν αυτά στις Αμερικάνικες ταινίες, που συνήθως παραδίπλα έχουν και έναν φάρο. Μια γραφομηχανή, ένα σοφιστικέ ατημέλητο λουκ και έμπνευση. Να γράφω και να γράφω για τα προβλήματα της ζωής και να περνάω τη ζωή μου έτσι. Όλοι θα θέλαμε μια εύκολη ζωή θα μου πείτε...

Νομίζω θα αρκεστώ σε έναν ψυχολόγο.