Tο τέλος

Ξέρεις, όταν έρχεται αυτό το τέλος, το ξέρεις. Το νιώθεις. Το θέλεις ίσως κιόλας. Και όταν έρχεται αυτό το τέλος, αναθεωρείς τα πάντα, επανεξετάζεις τα πάντα, βλέπεις την ιστορία σου σαν ένα τρίτο άτομο και κρίνεις πιο καθαρά.

Όπως τότε που πήγα σπίτι του και κοιμόταν. Όταν γυρνούσα, νόμιζα ότι δεν ένιωθα τίποτα. Νόμιζα ότι οι σκέψεις μου ήταν άδειες και το μυαλό μου κενό. Νόμιζα ότι τα συναισθήματά μου ήταν μουδιασμένα, όπως και οι κινήσεις μου. Όμως σήμερα, μετά από σχεδόν δύο και κάτι χρόνια, το βλέπω εντελώς αλλιώς. Τόσο διαφορετικά, τόσο ξεκάθαρα. Ένιωθα τόσο πολύ ηλίθια, τόσο πολύ ταπεινωμένη, τόσο μικρή, που όλα αυτά ήρθαν και με 'μπούκωσαν' στο σημείο του να μην αναγνωρίζω την υπαρξή τους. Σε όλους δεν έχει έρθει αυτή η στιγμή που νιώθουμε τόσα μα τόσα πολλά που νιώθουμε ουσιαστικά κενοί; Όπως όταν το νερό είναι τόσο καυτό που το νιώθουμε κρύο. Όπως την απότομη καταιγίδα που έρχεται μετά από μια ηλιόλουστη μέρα. Όπως την τρομακτική σιωπή πριν τον πόλεμο. Την στιγμή λίγο πριν την έκρηξη.

Πέρα από όλα αυτά όμως που ίσως με βοηθάνε να κατηγορήσω εκείνον, βλέπω και όλα αυτά τα 'δικά' μου. Αυτά που έκανα, αυτά που ήμουν. Σκεφτείτε το σαν έναν απολογισμό. Απολογισμό της συμπεριφοράς μου και του είναι μου.

Γιατί ήμουν τόσο πιεστική; Γιατί δεν έδινα καθόλου αέρα στον άλλο; Γιατί ήθελα τα πάντα εκεί και τότε; Νόμιζα ότι αυτός χανόταν, αλλά τελικά εγώ γινόμουν υστερικιά. Εξαιτίας της ανασφάλειας και εξαιτίας των... συναισθημάτων. Νόμιζα ότι με απέφευγε ή ότι δεν είχε όρεξη αλλά τελικά απλά ζούσε τη ζωή του. Και δεν ήμουν μέρος της και σίγουρα όχι προτεραιότητά της. Ίσως αυτό με πλήγωνε τόσο πολύ που έβγαινε ως πίεση και ως εμμονή να χωθώ  σε αυτή (τη ζωή του) με οποιονδήποτε τρόπο.

Αλλά όχι, δεν είμαι έτσι εγώ. Δεν είσαι αυτή ρε Ίρις.

Και να σας πω και κάτι άλλο; Έλεγα πως ήθελα να μιλάμε όπως παλιά, όπως τότε όταν γνωριστήκαμε που νιώθαμε ο ένας με τον άλλο τόσο οικεία. Που ήμασταν άνετοι και εγώ ειδικά που συνήθως είμαι κλειστή, είχα ανοιχτεί. Εγώ, που ποτέ δεν το έχω κάνει στη ζωή μου, του ζήτησα να βγούμε. Με έναν άγνωστο. Εγώ, που ποτέ δε θα το έκανα και ποτέ δε θα το κάνω ξανά. Εγώ. Όλο εγώ. Πως περιμένω τώρα, πως περιμένω να κρατήσω έναν άνθρωπο που ουσιαστικά ξέρει όλες τις πλευρές μου; Ξέρει τα πάντα μου; Ξέρει με κάθε λεπτομέρεια τι νιώθω; Πως μπορεί ένας άνθρωπος να δείξει ενδιαφέρον σε κάτι που το γνωρίζει τόσο μα τόσο καλά και το θεωρεί τόσο απελπιστικά δεδομένο; Πως περίμενα να εκτεθώ τόσο πολύ και να μην δεχτώ καμία συνέπεια; Και μετά από όλο αυτό, παρότι έμεινε και δεν έφυγε, γιατί δεν ηρέμησα; Γιατί δεν καθησυχάστηκα αλλά αντιθέτως συνέχισα να κάνω αυτό που έκανα; Να πιέζω και να απαιτώ. Και να πατάω την αξιοπρέπειά μου λες και είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που θα άξιζε ποτέ να πατήσω την αξιοπρέπειά μου γι'αυτόν. Τι με έκανε να πιστεύω ότι αξίζει τόσα πολλά; Τι σκεφτόμουν πια και νόμιζα πως ότι και να έκανα, όπως και να φερόμουν, αυτός θα έπρεπε να μείνει 'δίπλα' μου και να τα ανέχεται όλα.

Μα είσαι ένα τίποτα, Ίρις, ένα τίποτα. Ένα τίποτα που ζητάει πολλά. Τι περίμενες;

Όχι δεν είμαι ένα τίποτα. Είμαι τα πάντα, ξέρεις. Ξέρετε; Ο καθένας μας έχει αυτόν τον ένα άνθρωπο για τον οποίο θεωρείται τα πάντα. Όχι, μη βιάζεστε. Σίγουρα δεν είναι τα πάντα μου, αυτός. Είναι ένα πολύ μεγάλο μέρος πάντως. Αυτό που θέλω να πω είναι πως σε αυτόν τον κόσμο ζούμε για εμάς. Παίρνουμε αυτό που αξίζουμε. Έχουμε μια ζωή. Δεν είναι κρίμα να την ξοδεύουμε σε ανεκπλήρωτους έρωτες; Και στην τελική, δεν αξίζουμε πολλά παραπάνω;

Μου λείπεις.
Ίσως συναντηθούμε κάποτε, κάτω από άλλες συνθήκες και ίσως τότε πάνε τα πράγματα καλύτερα.
Ίσως πάλι να μη γίνει αυτό.

Όπως και να'χει, να προσέχεις, και... το νου σου.