Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Tο τέλος

Ξέρεις, όταν έρχεται αυτό το τέλος, το ξέρεις. Το νιώθεις. Το θέλεις ίσως κιόλας. Και όταν έρχεται αυτό το τέλος, αναθεωρείς τα πάντα, επανεξετάζεις τα πάντα, βλέπεις την ιστορία σου σαν ένα τρίτο άτομο και κρίνεις πιο καθαρά.

Όπως τότε που πήγα σπίτι του και κοιμόταν. Όταν γυρνούσα, νόμιζα ότι δεν ένιωθα τίποτα. Νόμιζα ότι οι σκέψεις μου ήταν άδειες και το μυαλό μου κενό. Νόμιζα ότι τα συναισθήματά μου ήταν μουδιασμένα, όπως και οι κινήσεις μου. Όμως σήμερα, μετά από σχεδόν δύο και κάτι χρόνια, το βλέπω εντελώς αλλιώς. Τόσο διαφορετικά, τόσο ξεκάθαρα. Ένιωθα τόσο πολύ ηλίθια, τόσο πολύ ταπεινωμένη, τόσο μικρή, που όλα αυτά ήρθαν και με 'μπούκωσαν' στο σημείο του να μην αναγνωρίζω την υπαρξή τους. Σε όλους δεν έχει έρθει αυτή η στιγμή που νιώθουμε τόσα μα τόσα πολλά που νιώθουμε ουσιαστικά κενοί; Όπως όταν το νερό είναι τόσο καυτό που το νιώθουμε κρύο. Όπως την απότομη καταιγίδα που έρχεται μετά από μια ηλιόλουστη μέρα. Όπως την τρομακτική σιωπή πριν τον πόλεμο. Την στιγμή λίγο πριν την έκρηξη.

Πέρα από όλα αυτά όμως που ίσως με βοηθάνε να κατηγορήσω εκείνον, βλέπω και όλα αυτά τα 'δικά' μου. Αυτά που έκανα, αυτά που ήμουν. Σκεφτείτε το σαν έναν απολογισμό. Απολογισμό της συμπεριφοράς μου και του είναι μου.

Γιατί ήμουν τόσο πιεστική; Γιατί δεν έδινα καθόλου αέρα στον άλλο; Γιατί ήθελα τα πάντα εκεί και τότε; Νόμιζα ότι αυτός χανόταν, αλλά τελικά εγώ γινόμουν υστερικιά. Εξαιτίας της ανασφάλειας και εξαιτίας των... συναισθημάτων. Νόμιζα ότι με απέφευγε ή ότι δεν είχε όρεξη αλλά τελικά απλά ζούσε τη ζωή του. Και δεν ήμουν μέρος της και σίγουρα όχι προτεραιότητά της. Ίσως αυτό με πλήγωνε τόσο πολύ που έβγαινε ως πίεση και ως εμμονή να χωθώ  σε αυτή (τη ζωή του) με οποιονδήποτε τρόπο.

Αλλά όχι, δεν είμαι έτσι εγώ. Δεν είσαι αυτή ρε Ίρις.

Και να σας πω και κάτι άλλο; Έλεγα πως ήθελα να μιλάμε όπως παλιά, όπως τότε όταν γνωριστήκαμε που νιώθαμε ο ένας με τον άλλο τόσο οικεία. Που ήμασταν άνετοι και εγώ ειδικά που συνήθως είμαι κλειστή, είχα ανοιχτεί. Εγώ, που ποτέ δεν το έχω κάνει στη ζωή μου, του ζήτησα να βγούμε. Με έναν άγνωστο. Εγώ, που ποτέ δε θα το έκανα και ποτέ δε θα το κάνω ξανά. Εγώ. Όλο εγώ. Πως περιμένω τώρα, πως περιμένω να κρατήσω έναν άνθρωπο που ουσιαστικά ξέρει όλες τις πλευρές μου; Ξέρει τα πάντα μου; Ξέρει με κάθε λεπτομέρεια τι νιώθω; Πως μπορεί ένας άνθρωπος να δείξει ενδιαφέρον σε κάτι που το γνωρίζει τόσο μα τόσο καλά και το θεωρεί τόσο απελπιστικά δεδομένο; Πως περίμενα να εκτεθώ τόσο πολύ και να μην δεχτώ καμία συνέπεια; Και μετά από όλο αυτό, παρότι έμεινε και δεν έφυγε, γιατί δεν ηρέμησα; Γιατί δεν καθησυχάστηκα αλλά αντιθέτως συνέχισα να κάνω αυτό που έκανα; Να πιέζω και να απαιτώ. Και να πατάω την αξιοπρέπειά μου λες και είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που θα άξιζε ποτέ να πατήσω την αξιοπρέπειά μου γι'αυτόν. Τι με έκανε να πιστεύω ότι αξίζει τόσα πολλά; Τι σκεφτόμουν πια και νόμιζα πως ότι και να έκανα, όπως και να φερόμουν, αυτός θα έπρεπε να μείνει 'δίπλα' μου και να τα ανέχεται όλα.

Μα είσαι ένα τίποτα, Ίρις, ένα τίποτα. Ένα τίποτα που ζητάει πολλά. Τι περίμενες;

Όχι δεν είμαι ένα τίποτα. Είμαι τα πάντα, ξέρεις. Ξέρετε; Ο καθένας μας έχει αυτόν τον ένα άνθρωπο για τον οποίο θεωρείται τα πάντα. Όχι, μη βιάζεστε. Σίγουρα δεν είναι τα πάντα μου, αυτός. Είναι ένα πολύ μεγάλο μέρος πάντως. Αυτό που θέλω να πω είναι πως σε αυτόν τον κόσμο ζούμε για εμάς. Παίρνουμε αυτό που αξίζουμε. Έχουμε μια ζωή. Δεν είναι κρίμα να την ξοδεύουμε σε ανεκπλήρωτους έρωτες; Και στην τελική, δεν αξίζουμε πολλά παραπάνω;

Μου λείπεις.
Ίσως συναντηθούμε κάποτε, κάτω από άλλες συνθήκες και ίσως τότε πάνε τα πράγματα καλύτερα.
Ίσως πάλι να μη γίνει αυτό.

Όπως και να'χει, να προσέχεις, και... το νου σου.

4 σχόλια:

*Κορίνα* είπε...

Νιώθω πραγματικά σαν την ανάρτησή σου να την έγραψα εγώ!
Αυτές τις σκέψεις κάνω πολύ συχνά, αλλά εγώ δεν έχω χωρίσει, ακόμα τουλάχιστον...
Οι σκέψεις αυτές με βοηθούν να δώ τον εαυτό μου από τα μάτια κάποιου άλλου, και πραγματικά έχουν βοηθήσει και την σχέση μου...
Μακάρι να το είχες κάνει πρίν το τέλος όπως λες..
Κάλιο αργά παρά ποτέ δεν λένε όμως? Τώρα θα είσαι πιο ώριμη...
Καλό βράδυ!!

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο! Μ'αρεσε, με άγγιξε...λοιπόν, μη μετανιώνεις για τίποτα, δε χρειάζεται να ακυρώνεις κομμάτια του εαυτού σου. Μη σκέφτεσαι τι δεν έκανες και πώς θα μπορούσες να το αλλάξεις, ή τι θα γινόταν αν τελικά δεν είχε γίνει αυτό που έγινε (!!!)...ό,τι έγινε έγινε...οι περισσότερες (κ οι περισσότεροι ίσως) εχουμε ρίξει την αξιοπρέπειά μας πάνω στη θλίψη μας και την απόγνωσή μας για ανθρώπους που δεν άξιζαν όχι να κλάψουμε γι'αυτούς, αλλά ούτε και να γελάσουμε μαζί τους. Κάνε το βήμα παραπέρα λέγοντας "ας είναι καλά εκεί που είναι" και βλέποντάς ότι αυτό δεν ήταν παρά μια εμπειρία, που σε έμαθε πολλά και κυρίως τον εαυτό σου...Λία

Stewie Griffin είπε...

telika panta tha yparxei o skoteinos malakas poy exei perasei toylaxiston mia fora stin zwi mas.Min kathgoreis ton eayto soy gia to an ferthikes kapws,mporei na eisoyn mikroteri kai xwris toses empeiries.Aytos to iksere ayto omws,gia ayto kai den egine malakas twra,alla itan idi apo tote.MALAKAS!MALAKAS!oyf ta eipa kai iremisa

Eipa malakas?
Episis den xreiazetai na eisai politically correct.An thes na vriseis kanto,egw eimai poly yper!

Πασχαλίτσα Τιμωρός είπε...

Ε ναι...Κάποια στιγμή έρχεται και η άχαρη φάση "τι έκανα λάθος"...
Αλλά υπάρχουν δύο ειδών λάθη. Αυτά που κάνεις κυρίως προς τον εαυτό σου και στην συνέχεια επηρεάζουν και τον άλλο ή την μεταξύ σας σχέση (βλέπε ανασφάλεια) και αυτά που επηρεάζουν μόνο τον άλλο αλλά σε εσένα φέρνουν οφέλη (βλέπε απιστία,αδιαφορία,εξαφανίζομαι κλπ). Η ανασφάλεια δεν είναι λάθος μόνο αυτού που την βιώνει. Την αφορμή την δίνει αυτός που αδιαφορεί και την καλλιεργεί. Σε σχέσεις με αμοιβαίο ενδιαφέρον σπάνια υπάρχει ανασφάλεια.
Για κάποιο περίεργο-ηλίθιο λόγω ξενερώνουμε με τους άλλους πιο πολύ από την πρώτη κατηγορία λαθών.Πόσες φορές μας έχει χωρίσει κάποιος και τον έχουμε συγχωρέσει..Αλλά αντίθετα δεν έχουμε δώσει δεύτερη ευκαιρία με κάποιον που μας ξενέρωσε με την ανασφάλειά του. Ίσως γιατί έτσι θα πρέπει να παραδεχτούμε και τα δικά μας λάθη, να αναγνωρίσουμε δηλαδή ότι τον σπόρο της ανασφάλειας τον βάλαμε εμείς και μετά αφήσαμε τον άλλο να κάνει το πότισμα.
Με αυτό τον "απλό" τρόπο καταλήγω ότι: μην κατηγορείς τον εαυτό σου!! Το λάθη ανασφάλειας είναι κατά το ήμισυ δικά σου. Και κατά το ήμισυ δικά ΤΟΥ!!!
Εύχομαι να βρεις αυτόν που δεν θα σου προκαλεί ούτε ίχνος ανασφάλειας και φόβου (και εγώ στο ψάξιμο...)