Σήμερα είναι μία από αυτές τις νύχτες που δεν μπορώ να ηρεμήσω. Δεν ξέρω αν σας συμβαίνει ή όχι. Δεν είναι ότι ανησυχώ για κάτι ή ότι έχω άγχος, απλά δεν μπορώ να κάθομαι. Θέλω κάτι να συμβεί, κάτι να αλλάξει. Συγκεκριμένα είμαι σε μια φάση αναμονής αυτή τη στιγμή. Κάποιος μου έδεσε τα χέρια και με άφησε εδώ άπρακτη και αβοήθητη. Δεν μπορώ να πάω μπροστά και δεν μπορώ να πάω πίσω. Δεν υπάρχει τίποτα που να με συνδέει μαζί του. Και είναι αυτό το άγνωστο που με ενοχλεί. Αυτό το άγνωστο, που αν ήταν εικόνα, θα ήταν ένα τεράστιο άσπρο χαρτί. Το κοιτάς, το κοιτάς και όσο περισσότερο το κοιτάς, τόσο μπερδεύεσαι. Γιατί δεν έχει τίποτα γραμμένο πάνω του; Που είναι οι οδηγίες; Γιατί είναι μπροστά μου, γιατί δε φεύγει;
Σήμερα είναι μία από αυτές τις νύχτες που περιμένεις να γίνει ένα θαύμα. Που λες ότι θα έρθει, να σου λύσει τα χέρια, να σε κοιτάξει στα μάτια και να σου πει γιατί έλειπε τόσο καιρό και γιατί δεν μπορούσες να μάθεις τίποτα. Όσο κι αν περιμένεις όμως, όσο κι αν ευελπιστείς, η μόνη αλλαγή της βραδιάς σημείωνεται στη διάθεση σου που όσο πάει χειροτερεύει. Ανακατεύεις τα μαλλιά σου, τα πιάνεις κότσο, τα τραβάς, τα λύνεις, τα πιάνεις πάλι ψηλα... Σκύβεις, τρίβεις το μέτωπό σου, κοιτάς τριγύρω.. Τίποτα. Δεν εμφανίζεται κανείς, δεν αντιδράει κανείς. Μόνο εσύ και τα σκοτάδια του δωματίου σου να σου κάνουν παρέα. Κι όσο κι αν τραβάς αυτή την καταραμένη τούφα, το μόνο που καταφέρνεις είναι να ταλαιπωρείς τα μαλλιά σου και το κεφάλι σου.
Φυσάς ξεφυσάς και απορείς με τον εαυτό σου. Απορείς που ακόμα ασχολείται και που αφού πλέον έχει χάσει το παιχνίδι, γιατί συνεχίζει να παίζει... και να χάνει.
Δεν ξέρω. Κουράστηκα να γράφω τέτοια κείμενα.
Βαρέθηκα.
Δεν οδηγούν πουθενά πλέον, δεν ανακαλύπτω τίποτα καινούριο.
Ήρθε η ώρα εδώ και χρόνια Αλλά περνάω δίπλα της χωρίς να την κοιτάξω Τη νιώθω να με καλεί, μα δεν την αισθάνομαι Την αφήνω εκεί να φωνάζει φορώντας την καμπαρντίνα της αδιαφορίας Αγνοώ τις απεγνωσμένες της προσπάθειες Τις προσπάθειες της να με ταρακουνήσει, να μου δείξει Να μου πει πόσο πολύ με αδικώ Πόσο θα ήθελε να με δει να προσπαθώ Κι όμως, κάνω άλλα δύο βήματα Και την προσπερνάω απαθής
Ήρθε η ζωή εδώ και χρόνια Άφησα πολλές (εκ)κλήσεις της αναπάντητες Επέμενε, επέμενε, ήθελε να ακούσει τη φωνή μου Ήθελε να ακούσει τον ήχο της απελπισίας μου Να βγάλει το πόρισμά της και τη σωτηρία μου Χαμήλωσα τα μάτια και κοίταξα το πεζοδρόμιο Όχι ακόμα, είπα, περίμενε λίγο Και έμεινε εκεί να με κοιτάει Πλέον το μόνο που έβλεπε ήταν η πλάτη μου Γυρισμένη σε αυτή, γυρισμένη σε αυτούς, γυρισμένη σε μένα
Ήρθε η κατηφόρα εδώ και χρόνια Τα δάκρυα τσούζουν τα μάτια μου Τα νιώθω κόκκινα και κουρασμένα Ποια είμαι, ρωτάω τις παλάμες μου Η απάντηση τους αγκαλιά στο πρόσωπο μου Παρηγοριά στη βροχή των ματιών μου Και αυτός ο κόμπος στο στήθος Έχει πλέον παλιώσει και είναι ανυπόφορος Τι θέλετε από εμένα, ρωτάω ξανά τους τοίχους Η σιωπή τους με χτυπάει κατα πρόσωπο Ώστε δεν έχετε να μου πείτε τίποτα
Ήρθε η συνήθεια εδώ και χρόνια Χώνεται στην αγκαλιά μου σαν μικρό παιδί Μου λέει πόσο πολύ βολεύεται να είμαστε έτσι Της λέω ότι μου κάνει κακό Αυτή μου λέει ότι απλά με κάνει να ξεχνάω την πραγματικότητα Προσπαθώ να τη σπρώξω μακρυά μου Αγριεύει και δένει τα χέρια της γύρω μου Κρύβει το πρόσωπό της στο στήθος μου Μη με διώχνεις σε παρακαλώ Σε αγάπησα με τον καιρό Είμαι τώρα ένα κομμάτι σου, ζω από εσένα Ναι, αλλά εγώ δε γίνεται να ζω από εσένα, της λέω
Έρχεται η αλλαγή Με πιάνει από το χέρι και με πάει σε ένα πάρκο Με τα νεανικά της χέρια μου δείχνει τον κόσμο Έναν κόσμο που μου κρυβόταν εδώ και χρόνια Μου δείχνει πως τα δέντρα είναι πράσινα Πως ο ουρανός είναι γαλάζιος και η θάλασσα μπλε Μου τα μαθαίνει όλα από την αρχή Απαλλαγμένα από τη συνήθεια και την καθημερινότητα Ανοίγει τις παλάμες της και μου δείχνει ένα φυλαχτό Είναι άσπρο σαν το χιόνι μα συνηθισμένο σαν μια πέτρα Με αυτό θα με θυμάσαι, μου λέει Όταν θα νομίζεις ότι όλα είναι ίδια Θα κοιτάς αυτό εδώ το φυλαχτό Δεν έχει σημασία που είναι μια απλή πέτρα, θα λες από μέσα σου Μου το έδωσε η αλλάγη και αυτό το κάνει σημαντικό Γιατί δεν είναι η υπόσταση που κάνει κάτι διαφορετικό Αλλά η ιδέα που κρύβεται μέσα του Η ιδέα αυτού που στο έδωσε, αυτού που το έφτιαξε, και αυτού που το βλέπει Και κρατώντας το θα ξέρεις ότι κρατάς την αλλαγή στα χέρια σου Και θα ξέρεις ότι μπορείς να σωθείς
"Εγώ θα σε περιμένω στα όνειρα μου να δώσεις και εκεί νόημα. Μέσα στο χάος να είσαι μόνο εσύ που θα στέκεσαι δίπλα μου. Όνειρα γλυκά, μη με ξεχνάς ποτέ, ό,τι και να γίνει. Εγώ δεν πρόκειται ο κόσμος να χαλάσει, να το θυμάσαι, και στη χειρότερη στιγμή να θυμάσαι αυτά τα λόγια. Γιατί αυτά τα λόγια είναι η αλήθεια αλλά τείνουμε πάντα να ξεχνάμε τι μας ενώνει. Δε θέλω όμως να το κάνουμε και εμείς. Γι'αυτό πάρε αυτά τα λόγια προς εσένα και βάλε τα καλά καλά κλειδωμένα στην καρδία σου. Και όποτε κάτι σε κάνει να τα ξεχνάς, να ξέρεις ότι τα έχεις κάπου..."
Ξέρει να γράφει ωραία λόγια ο άτιμος, αυτό είναι σίγουρο. Σας άρεσε κορίτσια; Σας έκανε να ταξιδέψετε; Σας έκανε να αναρωτηθείτε ποιο είναι αυτό το υπέροχο αγόρι; Αυτό που με τόση ευαισθησία εξέθεσε τα συναισθηματά του... Μήπως σας έκανε να τον ερωτευτείτε; Μήπως σας έκανε να πείτε "Που είναι αυτά τα αγόρια και εγώ δεν τα βρίσκω;"
Πάρτε τα όλα πίσω. Ό,τι είπατε, ό,τι σκεφτήκατε, ό,τι προλάβατε να ονειρευτείτε. Γιατί αυτός; Αυτός ο "τύπος" είναι μια απάτη. Τόσο ικανός να υποκριθεί, να κοροιδέψει, να πληγώσει. Τόσο ικανός ηθοποιός που καταλήγει να πείθει και τον ίδιο του τον εαυτό ότι είναι αυτός που υποδύεται. Το στυλ του αγοριού που μόλις τον γνωρίσεις θα πεις "Τι καλό παιδί!". Μετά από λίγο καιρό θα αρχίσεις να σκέφτεσαι ότι είναι και ωραίος, ντύνεται ωραία. Σίγουρα ντύνει τα λόγια του ωραία, ναι. Αρχίζεις και παρατηρείς ότι είναι καλογυμνασμένος και ότι έχει ωραίο χαμόγελο. Και μόλις σκεφτείς αυτό το κάτι παραπάνω, τότε ξέρει ότι σε έχει.
Ξέρεις τι με τρελαίνει; Τι με κάνει ακόμα και σήμερα να απορώ; Το γιατί τα έκανες όλα αυτά. Μου είπες "Νόμιζα κι εγώ ότι τα ένιωθα αυτά" και ότι "Εγώ φταίω, όχι εσύ". Δε μπορείς να φανταστείς πόσο με έκανες και γέλασα με εκείνη σου τη φράση. Με έκανες να χάσω πάσα ιδέα. Γιατί με υποτίμησες τόσο πολύ ώστε να νομίζεις ότι αυτά τα λόγια για κάποιο λόγο θα με παρηγορούσαν ή ακόμα χειρότερα, ότι θα πάρουν τις ευθύνες από πάνω σου. Συγνώμη που στα χαλάω, αλλά τα έκανες χειρότερα.
Τόσο εύκολα όσο τα δημιούργησες, τόσο εύκολα τα διέλυσες.
Ρωτάω εσάς. Εσάς που διαβάζετε τώρα. Που ίσως να έχετε ταυτιστεί με την μέχρι τώρα πορεία αυτής της ιστορίας. Τι κάνει έναν άντρα να σε κυνηγήσει, να σε κερδίσει, και ενώ είσαι μαζί του, να ξεκινάει το κυνήγι με άλλους... για άλλες. Γίνομαι κατανοητή; Γιατί, για ποιον καταραμένο λόγο, να προσπαθεί να δεθεί τόσο πολύ μαζί σου συναισθηματικά; Γιατί να σου γράφει μικρά και ευαίσθητα κείμενα και...
"Απλά σε σκεφτόμουν.. Κάτι συνήθες πλέον. Θα μου συγχωρήσεις την απλή γλώσσα και την έλλειψη συγγραφικής μαεστρίας. Απλά ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και μ'έπιασε μια έντονη επιθμία να βρεθώ κοντά σου. Δεν μπορώ όμως. Και πες με κουτό αλλά με το να σου γράψω αυτό, νιώθω πιο κοντά σου. Ό,τι μπορώ κάπως να επικοινωνήσω μαζί σου. Να σου πω ότι νιώθω τώρα, πέντε το πρωί. Δεν έχω πολλά να σου προσφέρω, μόνο αυτά που νιώθω. Ελπίζω να σου αρκούν γιατί με αυτά έχω τολμήσει να σε πλησιάσω και λόγω αυτών σε έχω πλησιάσει. Είμαι εδώ μόνος μου και λέω... όλοι μόνοι μας δεν είμαστε τελικά; Ίσως όχι τελικά.. Για κάποιο λόγο το πιστεύω αυτή τη στιγμή αυτό, ακόμα και αν ίσως πραγματικά δεν είναι αλήθεια, και αυτό λέει πολλά. Και δε με νοιάζει τι ισχύει, και ξέρεις γιατί; Γιατί ισχύει ό,τι νιώθουμε εμέις. Και όχι δεν είμαι μόνος μου. Γιατί μπορεί σωματικά να είμαι έστω τώρα, αλλά ποτέ πνευματικά. Πνευματικά είμαι μαζί σου. Και θέλω να ελπίζω ότι και εσύ πετάς στον ίδιο ουρανό που πετάω εγώ. Φαντάζομαι αυτό που θέλω να πω είναι ότι απλά θέλω να είμαι μαζί σου και εσύ να με θες γιατί είμαι εγώ και γιατί σε θέλω και μόνο γι'αυτό. Δεν ξέρω τι άλλο να πω... Σε θέλω πολύ, πολύ. Φιλιά πολλά."
Για ποιο λόγο να αντιγράψει ένα κείμενο που έγραψε σε μια άλλη κοπέλα και να το στείλει; Γιατί πλέον είμαι σίγουρη ότι δεν το έγραψε για εμένα. Ας υποθέσουμε ότι εμένα δε με νοιάζει, γιατί να πρέπει να μειώνει τη σημασία αυτής της άλλης κοπέλας με ένα copy+paste; Τη σήμασία που είχε στη ζωή του όταν της έγραψε αυτό το κείμενο... Και ανάθεμα αν μπορεί να μου απαντήσει κανείς τι σοι άνθρωπος μπορεί να είναι κάποιος που σκορπάει τόσο εύκολα τα συναισθήματα του και τα ψέματά του. Γιατί να διαλέξει να ξοδέψει χρόνο σε μια κοπέλα που δεν είναι καν η μοναδική για αυτόν; Γιατί να ξοδέψει χρόνο σε πάνω από μία κοπέλα;
Γιατί;
Έρχονται αυτές οι στιγμές λοιπόν που συνειδητοποιώ πόσο λίγο μπορεί να αξίζουν κάποιοι άνθρωποι. Και αξίζουν τόσο λίγο όχι επειδή μου έκαναν κακό, αλλά επειδή δε σέβονται τον ίδιο τους τον εαυτό. Σκορπάνε αγάπη λες και είναι καραμέλες. Την ισοπεδώνουν και παίζουν μαζί της. Κανείς σε αυτή τη ζωή δεν πρέπει να έχει το δικαίωμα να υποτιμάει κάποια συναισθήματα και ακόμα περισσότερο κάποιους ανθρώπους.
Γιατί μπορεί να σε πίστεψα τότε και μπορεί προσωρινά να μου έκανες καλό. Γιατί μπορεί να έπεσα στην παγίδα σου και εσύ να έκανες το παιχνίδι σου. Γιατί μπορεί να κοροιδεύεις κάποια άλλη τώρα και εμένα να μη με νοιάζει πλέον τι κάνεις.
Γιατί κάποια μέρα θα αγαπήσεις πραγματικά κάποια και θα καταλάβεις πως είναι να παίζουν μαζί σου. Γιατί η ζωή τότε θα σου επιστρέψει αυτό που της έδωσες.
Διαβάζοντας διάφορα κείμενα μου εδώ στο μπλοκ, είναι φανερό πως σας παροτρύνω να δείχνετε τα συναισθήματα σας, να ζείτε όπως εσείς νομίζετε ότι είναι σωστό, να μη φοβάστε να ρισκάρετε ακόμα και αν λάβετε το απόλυτο τίποτα. Εξάλλου, όπως λέω συνέχεια, καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες.
Ζήστε στο παραμύθι, ταξιδέψτε με το ροζ σύννεφο, αφήστε το να σας πάει μακρυά, εκεί που δε μπορεί να σας πάει η πραγματικότητα. Ζήστε ζωές που υπάρχουν μόνο στη σφαίρα της φαντασίας, βάλτε τα όρια εκεί που εσείς επιθυμείτε, μην ακούτε κανέναν, αγνοήστε τη φωνή που ουρλιάζει απελπισμένα "Θα χτυπήσεις στην πραγματικότητα και πίστεψε με ... το καρούμπαλο δε θα φαίνεται, αλλά θα πονάει".
Ωραία όλα αυτά. Τι γίνεται όμως όταν έρθει το διαβολάκι από την απέναντι πολυκατοικία και μας σκάσει τη φούσκα (στα μούτρα) με την καινούρια του σφεντόνα; Πως άραγε είναι να φεύγεις από το κέλυφος αυτό που σε ταξιδεύει και να είσαι πλέον ευάλωτος στην σκληρότητα της πραγματικότητας;
Όλα είναι ωραία έτσι δεν είναι; Μέχρι που γίνεται κάτι και σου αποκαλύπτει αυτό που όντως συμβαίνει.
Θέλω να γίνω πιο συγκεκριμένη. Στο υπόσχομαι αυτό είναι το τελευταίο.
Ίσως να περνούσατε καλά. Ίσως να είχατε κάποιο δέσιμο. Ίσως να σε εκτιμούσε. Ίσως να αποτελούσες ένα μικρό κομμάτι της καθημερινότητας του. Και ένιωθες ωραία με αυτό, σου άφηνε περιθώρια να ονειρεύεσαι.
Μέχρι που κάνεις το μεγάλο λάθος. Νόμιζεις ότι μπορείς να έχεις απαιτήσεις. Ακόμα χειρότερα, νομίζεις ότι αυτές τις απαιτήσεις μπορείς να του τις εκμυστηρευτείς. Και για να πιάσεις πάτο, νομίζεις ότι αυτές τις εκμυστηρεύσεις θα τις εφαρμόσει, για κάποιο λογο τον οποίο θυμάσαι μόνο όταν είσαι στο ροζ συννεφάκι.
Ξέρετε τι γίνεται μετά; Απογοητεύεσαι προσωρινά, νευριάζεις, απελπίζεσαι, μελαγχολείς, αλλά μετά από τρεις μέρες (το ΠΑΡΑ πολύ) επαναφορτίζεις τις μπαταρίες σου, και έχεις απαιτήσεις πάλι. Πως να καταλάβει αυτός ότι απλά θες περισσότερο από αυτόν. ΌΧΙ δεν έχεις απαιτήσεις από αυτόν, απλά τον θες για περισσότερο, πιο για 'σένα.
Δεν υπάρχει καμία ανταπόκριση και εσύ... να το θέσω απλά... ΔΕ-ΝΙΩΘΕΙΣ! Νομίζεις ακόμα ότι θέλει να μιλάτε, ότι απολαμβάνει την παρέα σου, μετά από τόσο καιρό, μετά από τόση έκθεση, μετά από τόσες υπερβολές. Έχεις σημάδια αλλά τα αγνοείς γιατί μέσα σου φωλιάζει η ελπίδα, αυτό το αγγελάκι που όλοι λένε ότι πεθαίνει τελευταίο.
Μέχρι που η πραγματικότητα αποφασίζει να πάρει την κατάσταση (ή το ρόπαλο, όπως θες) στα χέρια της και να σε χτυπήσει κατακούτελα.
Είναι αλλιώς να "ακούς" ότι έχει και άλλη ζωή, πέρα από εσένα, και άλλιώς να το βλέπεις μπροστά σου. Είναι αλλιώς να φαντάζεσαι τι χρώμα μαλλιά μπορεί να έχει και πόσο λεπτή μπορεί να είναι, αν ταιριάζουν και αλλιώς να τη βλέπεις με τα μάτια σου. Ή ακόμα και να μην τη δεις, ακόμα και να μπερδευτείς, η εικόνα αυτή που σε ξεγέλασε και μόνο αυτή, σε βάζει σε σκέψεις.
Ποια είσαι; Τι ρόλο βαράς; Γιατί τον ενοχλείς τόσο καιρό; Υπήρξε απόλυτα ευγενικός και δε σου είπε "Ξέρεις τι Ιριδάκι, ίσως είναι καλύτερα να μην μιλάμε πλέον", ελπίζοντας μάλλον να πάρεις το μήνυμα μόνη σου. Το μυαλό το έχεις εξάλλου. Άσχετα αν το έχεις κλειδώσει σε ένα συρτάρι και έχεις πετάξει το κλειδί στον Έβρο. Που να το βρεις τώρα, ποτέ δεν μπαίνεις σε ένα ποτάμι δύο φορές.
Εκεί που είσαι ζαλισμένη από το χτύπημα σου βλέπεις πλέον τα πράγματα αλλιώς. Θολά μεν, σωστά δε(ν). Βλέπεις ότι δεν είσαι καν ένα μικρό κομμάτι της καθημερινότητάς του, ούυε καν το μικρότερο ροδάκι της άμαξας. Είσαι ένα τίποτα. Και αυτό το τίποτα πονάει. Εκνευρίζεσαι που δεν το είδες τόσο καιρό. Που άφησες τον εαυτό σου να πιστέψει όλα αυτά τα ψέματα της ελπίδας. Που νιώθεις τόσο ασήμαντη και που τόσο καιρό τον ενοχλούσες. Ό,τι ευκαιρία μπορεί να είχες, την έχασες. Και το βλέπεις τώρα. Πόσο πονάει. Πόσο πονάνε όλες αυτές οι σκέψεις που σου έδειχναν ότι νοιάζεται, ότι μπορεί ίσως να σε σκέφτεται όταν βλέπει μια ανοιχτή ντουλάπα ή όταν βλέπει το όνομά σου σε μια ταμπέλα. Ρωτάς την πραγματικότητα χίλιες δυο ερωτήσεις. Γιατί είπε αυτό τότε, γιατί έκανε εκείνο, αν ήθελε δε θα... ; Και σου έχει μία μόνο απάντηση την οποία δε δέχεσαι.
Τώρα τι κάνεις; Λες ένα "Συγνώμη" και φεύγεις; Φεύγεις; Μπορείς να φύγεις; Τι κάνεις; Γράφεις χαζά κείμενα; Εύχεσαι να τα διαβάσει; Ελπίζεις ότι θα γίνουν όλα όπως παλιά; Ελπίζεις να μη γίνει τίποτα και να ξεχαστούν όλα; Ελπίζεις σε κάποιο αναπάντεχο γεγονός; Περιμένεις μια απάντηση ή μια κίνηση;
Τι κάνεις; Τον ενοχλείς κι άλλο ή αφήνεις και τους δυο σας να συνεχίσετε τη ζωή σας;
Σύμφωνα με τα τεστς(ναι βαριέμαι να πατήσω το σιφτ!) που κυκλοφορούν σε κάποιον ιστότοπο (από όπου τα αντιγράφουν τα 15χρονα και τα βάζουν στο φατσοβιβλίο) είμαι όλα τα παρακάτω πράγματα (κοίτα να δεις και δεν μου το είχα!):
Είμαι αρκετά ελκυστική αλλά όχι προς όλες τις κατηγορίες αντρών. Ελκυστική, λέει, με θεωρούν άντρες χαμηλών τόνων. Προσέχω την εμφάνιση μου χωρίς όμως να αφοσιώνομαι και μάλλον είμαι ατίθαση και λίγο αγοροκόριτσο. Η αυτοπεποίθηση μου και η διάθεση μου δε βασίζονται αποκλειστικά στην εξωτερική μου εμφάνιση (ΔΕ ΘΕΛΩ ΣΧΟΛΙΑ ΑΓΑΠΗ!). Έχω βρει την ισορροπία μεταξύ σώματος και πνεύματος (εγώ και οι πολεμιστές στην Ασία!) και δε θα έφτανα ποτέ στα άκρα για την εμφάνιση μου (οι σαλάτες που τρώω κάθε βράδυ το ξέρουν!).
Νιώθω αρκετά άνετα με το σώμα μου (ναι γι'αυτό δε θα με δει παραλία για παραλία φέτος), ξέρω πως δεν είμαι τέλεια αλλά σε γενικές γραμμές δεν τρέφω ανασφάλειες (να ξαναπώ αυτό με την παραλία; όχι; επαναλαμβάνομαι ε; οκ...)
Δεν λέω σχεδόν ποτέ την αλήθεια γιατί σύμφωνα με το γοητευτικό αυτό τεστ θέλω να είμαι συνεχώς αρεστή (απ'όσο ξέρω λέω την αλήθεια, ε Αγάπη;) ενώ είμαι υπερβολική στον σεβασμό που ζητάω από τους γύρω μου. Να προσέχω γιατί στην προσπάθεια μου να κρατήσω ψηλά το επίπεδο του αυτοσεβασμού μου, προσβάλλω τα άτομα που με περιβάλλουν και γίνομαι απόλυτη...
Οι άλλοι για μένα πιστεύουν ότι είμαι πρακτική και προσεκτική, έξυπνη και προικισμένη αλλά γεμάτη μετριοφροσύνη και σεβασμό (κάτσε ρε φίλε, πριν λίγο δε με έλεγες εγωίστρια;). Δεν κάνω εύκολα φίλους λέει (αυτό είναι ίσως το μόνο στο οποίο έπεσε μέσα 100%), είμαι αφοσιωμένη σε όσους έχω και περιμένω το ίδιο και από αυτούς. Λέει ακόμα ότι είναι πολύ δύσκολο να εμπιστευτώ κάποιον γι'αυτό και όταν εμπιστεύομαι κάποιον, τότε αυτή η εμπιστοσύνη κλονίζεται πολύ δύσκολα.
Είμαι περισσότερο κοινωνική σχολιάστρια, παρά κουτσομπόλα (άκουσον, άκουσον!) γιατί μου αρέσει περισσότερο να ακούω παρά να μεταφέρω κουτσομπολιά. Έχω μέτρο ως προς το πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσω (λίγο πριν τον πάτο, πατάω στοπ).
Δεν είμαι ιδιαίτερα πνευματικός άνθρωπος καθώς ασχολούμαι μεν με υπαρξιακά προβλήματα και διατίθεμαι να τα συζητήσω με κάποιον αλλά δεν τα ερευνώ παραπέρα.
Γνωρίζω καλά τον εαυτό μου αλλά μερικές φορές παρασύρομαι από το περιβάλλον μου καθώς δεν έχω ξεκαθαρίσει πλήρως κάποια πράγματα.
Η συναισθηματική μου νοημοσύνη είναι αρκετά ανεπτυγμένη αλλά έχει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης. Πρέπει να ελέγχω τις ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις στις οποίες βρίσκομαι ορισμένες φορές (συγνώμη μαμά για το τηγάνι!) και 8α πρεπει να προσπαθώ περισσότερο να καταλαβαίνω τι νιώθουν οι άλλοι για να καταφέρω να διατηρώ αρμονικές σχέσεις μαζί τους.
Στο τεστ που υποτίθεται ότι θα μάθαινα αν είμαι εξωστρεφής ή εσωστρεφής (όχι ότι δεν το ξέρω, αλλά τσατ να γίνεται!) μου έβγαλε ως αποτέλεσμα ένα κείμενο σε πάπυρο που ανέλυε στα αρχαία ελληνικά την ετυμολογία του εξωστρεφής.. όχι, εντάξει δεν έκανε αυτό, αλλά όντως ανέλυε τις δύο αυτές έννοιες χωρίς να μου λέει σε ποια κατηγορία ανήκω.
Φτάνοντας προς το τέλος(λέμε τώρα), μου είπαν (τα τεστ) ότι ξέρω πολύ καλά πως να χειριστώ ένα ραντεβού στα τυφλά (ναι ναι.. ναι... ουδέν σχόλιον) και ευτυχώς (!) για μένα, δεν έχω υπερβολικές απαιτήσεις (ο Βασίλης ποτέ δεν απάντησε στο αν θέλει ροζ ή μπλε κάλυμμα τουαλέτας.. δεν ξέρω γιατί). Δεν γίνομαι κουραστική (ο Κώστας άραγε με έχει ακόμα μπλοκ;) ή πιεστική στο άλλο άτομο (να θυμηθώ μόλις τελειώσω το κείμενο να στείλω για 54η φορά στον Νίκο). Με συμβουλεύει να συνεχίσω την προσπάθεια γιατί έχω όλες τις καλές προδιαγραφές για να πετύχω το ιδανικό ταίρι (ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ... συγνώμη παραφέρθηκα αλλά.... ΧΑΧΑΧΑΧαχαχαχαχαχαααααααα....) Α! Να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι είμαι πανέτοιμη ΚΑΙ για e-γνωριμίες (για κανονικές γνωριμίες ούτε λόγος!). Είμαι λέει διατεθειμένη να συμπληρώσω το προφίλ μας.. εε.. μου..μπερδεύτηκα, και να συμμετέχω στα 'κοινά' του site (στα κοινά του σάιτ; ΧΑΧΑΧΑΧΑ.. όταν λέμε κοινά; Όπως καθάρισμα των wall, γυάλισμα των likes και καφέ για τους friends;). Όσον αφορά ένα κανονικό ραντεβού λέει ότι έχω υπερβολικές απαιτήσεις (τώρα αυτό πως γίνεται, μην ρωτάτε!) και υπερβολικές αντιδράσεις (ακόμα θα τρέχει ο άλλος...). Πρέπει να ηρεμήσω και να παίρνω τα πρώτα ραντεβού πιο ψύχραιμα (εξάλλου οι χυλόπιτες μια εμπειρία είναι!).
Και τώρα κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Έχω υπερβολικά πονηρό μυαλό, τόσο πολύ που υπάρχει ο κίνδυνος να με περάσει κάποιος για σεξομανή. Πρέπει να μαζευτώ λιγάκι(λέει)! Δεν μπορούν όλα τα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο να περιστρέφονται γύρω από το σεξ (λέει!) και τις σεξουαλικές μου φαντασιώσεις (πάντως όταν έκανα το τεστ για το ποιος χαρακτήρας του Sex and the City είμαι μου έβγαλε τη Μιράντα, όχι τη Σαμάνθα!) Ένα παρόμοιο τεστ έβγαλε ότι είμαι ανοιχτή και πρόθυμη για τα πάντα και ότι αν δεν είναι ακραία, εισπράττω απογοήτευση (θεε μου, είμαι μία σεξ μάνιακ!). Μήπως να βάλω καμιά ταμπελίτσα; Σα δημόσιο κίνδυνο με παρουσιάζει! Στις σχέσεις μου είμαι αρκετά εχέμυθη και αντιμετωπίζω τον εκάστοτε ερωτικό μου σύντροφο με τη σοβαρότητα που του αναλογεί(ποια είμαι!). Ξέρω να κρατάω τις ισορροπίες καθώς δεν δίνω υπερβολική σημασία σε περιστασιακούς συντρόφους ενώ δίνομαι ολοκληρωτικά σε μια μόνιμη ερωτική σχέση (ναι γι'αυτό ακόμα θέλω να πάω Πάτρα και να δώσω μια ωραία φάπα στον... άσε ας μην εκθέσω κανέναν...). Βλέπω το σεξ σαν μια υπεύθυνη πράξη αλλά μπορώ να ζήσω την ανεμελιά του χωρίς ενδοιασμούς.
Ξέρω πως να φλερτάρω αλλά και πως να ανταποδίδω το φλερτ (εγώ όλα αυτά!) χωρίς να γίνομαι υπερβολική ή κουραστική (μα τι κελεπούρι!). Α! Ξέρω και να απορρίπτω κάποιον ευγενικά όταν δε... γουστάρω. Απορώ γιατί είμαι μόνη μου. Είμαι σίγουρη ότι όλα τα αγόρια που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο θα καταλάβουν ότι είμαι μια υπεργαλαξιακή γκομενάρα χωρίς κόμπλεξ και προκαταλήψεις, τα κάνω όλα, είμαι ανοιχτή 24 ώρες το 24ώρο, αλλά άμα δε γουστάρω, θα το θέσω ευγενικά!
Με λίγα λόγια είμαι μια σεξουλιάρικη γκόμενα που δε δίνει ιδιαίτερη προσοχή στο περιτύλιγμα και νιώθει άνετα με την εξωτερική της εμφάνιση. Είμαι εγωίστρια, αλλά έξυπνη και προικισμένη, όχι ιδιαίτερα πνευματικό άτομο και περισσότερο κοινωνική σχολιάστρια. Είμαι έτοιμη για όλων των ειδών τα ραντεβού εκτός τα κανονικά και ξέρω να φλερτάρω και να απορρίπτω το φλερτ.
Από μικρή ήμουν ο τύπος της κοπέλας που θέλει να βλέπει ρομαντικές ταινίες όπου η ιστορία πήγαινε κάπως έτσι: Ο Τομ γνωρίζει τη Σάλι, παίζει παιχνίδι για μερικές μέρες, και μια μέρα γίνεται κάτι, οτιδήποτε, και ο ένας από τους δύο νευριάζει και κόβει επαφές. Και στις δύσκολες αυτές μέρες που είναι χωριστά, καταλαβαίνουν πόσο ερωτευμένοι είναι και τρέχουν πίσω στο άλλο τους μισό λέγοντας τα γνωστά "Ποτέ δεν έχω νιώσει για άλλον όπως για σένα. Όταν είμαι μαζί σου είμαι ο εαυτός μου, δε χρειάζεται να υποκρίνομαι" και μπλα μπλα μπλα... Ποτέ όμως δεν ήμουν συναισθηματική σαν άτομο. Δε λέω "φιλάκια" όταν κλείνω το τηλέφωνο, δεν κάνω αγκαλίτσες με τις φίλες μου, δε λέω "σ'αγαπώ" σε αγαπημένα πρόσωπα, ούτε καν στη μητέρα μου. Προσπαθω να αποφεύγω τους συναισθηματισμούς και όταν βρίσκομαι σε μια φορτισμένη κατάσταση όπου δεν μπορώ να αποφύγω τα "σιρόπια", το ρίχνω συνήθως στην πλάκα λέγοντας κάτι του στυλ "Εντάξει, κολλήσαμε.. Τέλος, χαχα". Δε ζουζουνιάζω, δε φωνάζω τις φίλες μου "μπισκοτάκι μου", "μικρούλα μου" ή οποιοδήποτε άλλο υποκοριστικό που δεν έχει σχέση με το όνομά τους. Ακόμα και αν βρεθώ σε μια προσωπική στιγμή με κάποιο αγόρι δε μου βγαίνει εύκολα να πω "μωρό μου" ή "ψυχή μου"... Πιο εύκολα θα το έλεγα σε έναν φίλο.
Γι'αυτό και στις ταινίες αυτές δεν καταλάβαινα πως μπορεί να σου λείπει ένα άτομο δυο ώρες από τη στιγμή που ήσασταν μαζί ή πως μπορει να θες τόσο απεγνωσμένα να μιλάς συνέχεια μαζί του...
Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι απλά δεν έχω νιώσει αυτά τα συναισθήματα στα οποία αναφέρονται αυτές οι ταινίες. Δεν είχε βρεθεί ποτέ άτομο να με κάνει να τα νιώσω, δεν έχω βρεθεί ποτέ σε τέτοια κατάσταση. Δεν είχα νιώσει πως είναι να απολαμβάνεις τόσο πολύ την παρέα κάποιου που να θες να τον έχεις συνέχεια κοντά σου, πως είναι να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας σου και να μην τον βαριέσαι, πως είναι να τον θες κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Μέχρι πριν μερικές μέρες. Πριν μερικές μέρες συνειδητοποίησα κάτι. Συνειδητοποίησα ότι υπάρχει ένα άτομο στη ζωή μου που μου δημιουργεί ολα αυτά που προανέφερα. Που θέλω να τον βλέπω κάθε μέρα και όλη μέρα εάν μπορούσα, του οποίου η παρέα με κάνει να ξεχνάω τον υπόλοιπο κόσμο και με κάνει να νιώθω... χμ.. όχι ολοκληρωμένη, αλλά κάτι κοντά σε αυτό.
Μιλάω μαζί του και μία ώρα αφού έφυγε, νιώθω πάλι την επιθυμία να του μιλήσω. Τον κοιτάω και προσπαθώ να απομνημονεύσω τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Του μιλάω και έχω άγχος. Όχι άγχος για το αν είμαι αστεία ή ευχάριστη, αλλά άγχος γιατί είναι αυτός. Γιατί είναι αυτός και του μιλάω. Δε χωράνε εξηγήσεις. Τον σκέφτομαι και προσπαθώ να ανασύρω από τη μνήμη μου τα μάτια του και το χαμόγελό του και στεναχωριέμαι όταν συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει το ακριβές σχήμα των χειλιών του. Στεναχωριέμαι που δε θυμάμαι τη χροιά της φωνής του. Τις κινήσεις του όταν είμαι μπροστά του.
Τώρα επιτέλους καταλαβαίνω τι σημαίνει να είναι κάποιος τέλειος για κάποιον άλλο... Ποτέ δεν το καταλάβαινα, για να πω την αλήθεια. Άκουγα να λένε "Είναι τέλειος για μένα!" και έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται "Μα πως γίνεται αυτο; Δεν αλλάζει η μύτη του, όπως και να τον δεις!". Πεζές σκέψεις.
Ξέρετε τι σημαίνει να είναι κάποιος τέλειος για εσένα; Τι ρωτάω, φυσικά και ξέρετε. Σημαίνει να σου αρέσουν τα πάντα πάνω του. Και όταν λέω να σου αρέσουν τα πάντα εννοώ να αναγνωρίζεις το ότι ίσως να μην είναι όλα όμορφα, αλλά εσένα να μη σε ενοχλεί. Σημαίνει κάθε ελάττωμα του να το βλέπεις ως προτέρημα. Σημαίνει να μη δίνεις σημασία σε αυτό που δεν αρέσει στον υπόλοιπο κόσμο. Και όταν λέω να μη δίνεις σημασια, όχι από αντίδραση, όχι από εγωισμό, όχι από πείσμα, αλλά επειδή πραγμάτικα δεν βλέπεις κάτι που να σε ενοχλεί. Δεν ειναι απίστευτο; Αναγνωρίζεις ότι έχει αυτό το ελάττωμα, το ξέρεις, το βλέπεις, υπάρχει στα μάτια σου, αλλά μένει εκεί. Δε σε απασχολεί παραπέρα. Γιατί είναι αυτός, γιατί είναι υπέροχος... Είναι για 'σένα, και εσύ για αυτόν, αν γινόταν...
Να, έχουμε να μιλήσουμε μερικές ώρες και μου λείπει...
Ποτέ ξανά δε θα αμφισβητήσω κάτι εφόσον δεν το έχω νιώσει. Δε θα σχολιάσω, δε θα κοροιδέψω, δε θα πω τίποτα. Γιατί όταν τα λούζεσαι, τότε καταλαβαίνεις τη γλύκα. Και τότε βλέπεις πως πραγματικά είναι να μην καταλαβαίνει ο άλλος τι νιώθεις. Γιατί πως να μπεις μέσα σε ένα ερωτευμένο μυαλό; Είναι γεμάτο κώδικες τους οποίους δεν μπορεί κανείς να σπάσει... και μεταξύ μας; Καλύτερα. Γιατί τότε θα χανόταν όλη η μαγεία!
Έχεις στο δωμάτιο σου αφίσες. Πέφτεις για να κοιμηθείς ένα βράδυ και εκεί που χωρίς να το θες, σου 'ρχονται στο μυαλό εικόνες με εσένα και τη Tereza Fidalgo να κοιμάστε αγκαλίτσα ΜΠΑΜ ακούγεται ένα ΦΦΦΣΣΣΣΧΧΧΧΡΡΡΡΡΡΡΠΑΑΑΦΦΦΦ! Πετάγεσαι από το κρεβάτι, κουτουλάς στον τοίχο γιατί σηκώθηκες από τη λάθος μεριά από την τρομάρα σου, και βλέπεις νευριασμένη τον Robert Pattinson στο πάτωμα. Τουλάχιστον ας έπεφτε πάνω σου!
Βλέπεις θρίλερ και είσαι μόνη στο σπίτι (τι ιδέα και αυτή!) και εκεί που ο ψυχοπαθής δολοφόνος με το ξυραφάκι πάει να κόψει τις φλέβες της τρίτης ξαδέρφης του, ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ! (βάζω κεφαλαία μπας και τρομάξεις!). Πετάγεσαι από τον καναπέ, μπουρδουκλώνεσαι στις παντόφλες σου, πέφτεις κάτω, σιχτιρίζεις όποιον σε θυμήθηκε τέτοια ώρα, σηκώνεσαι και απαντάς το τηλέφωνο. Περιττό να αναφέρω τα κοσμητικά επίθετα με τα οποία στολίζεις αυτόν που τηλεφώνησε.
Είσαι μόνη σπίτι και ας πούμε ότι... φτιάχνεις να φας! Φως μόνο στην κουζίνα. Εκεί που "ΧΧΧΖΖΖΖΠΠΠΡΡΡΡΡΡΡ" ρίχνεις μαγιονέζα στο τοστ σου, κάποιο αντικείμενο που για κακή σου τύχη δε στερέωσες σωστά, πέφτει από το ράφι πάνω σε κάποιο αντικείμενο στο γραφείο σου, το οποίο πέφτει και αυτό με τη σειρά του κάνοντας τρελό θόρυβο και εσένα σχιζοφρενή. Παίρνεις το κουζινομάχαιρο και με πιο ακριβείς κινήσεις και από τον James Bond ερευνάς το πεδίο μάχης. Όταν δε, βλέπεις το αρκουδάκι σου αγκαλιά με το ημερολόγιο του Σάκη, τα παίρνεις και τα δύο και τα πετάς από το παράθυρο. Συγνώμη Σάκη!
Κοιμάσαι και είσαι περίπου στο 745ο όνειρο όταν κάποιος- ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΣΟΥ ΑΣ ΠΟΥΜΕ! -μπουκάρει στο δωμάτιο σου με όση δύναμη μπορεί κανείς να βάλει για να ανοίξει μια πόρτα ενώ ταυτόχρονα ωρύεται "ΙΡΙΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΚΟΥΣΤΙΚ... ααα.. εδώ". Τα παίρνει και φεύγει σαν να μην έχει γίνει τίποτα, αφήνοντας σε με 10 χρόνια λιγότερα και νεύρα... ΣΕ ΒΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ ΚΥΡΙΕ;
Γυρνάς από το πάρτι της Φιλοσοφικής του Αριστοτελείου (εντελώς τυχαίο παράδειγμα!) και περπατάς βιαστικά μέσα από τρομακτικά στενάκια της γειτονιάς σου. Έχεις αρχίσει και πλέκεις διάφορα περίεργα σενάρια με το μυαλό σου τα οποία περιλαμβάνουν απαγωγές και βιασμούς και κάθε λίγο ρίχνεις κλεφτές ματιές πίσω σου. Είσαι βήματα πλέον από την πόρτα της πολυκατοικίας όταν ΝΙΑΑΑΑΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ περνάνε σα σίφουνες μέσα από τα πόδια σου δύο γάτες, σέρνοντας μαζί τους κονσερβοκούτια και άλλα σκουπίδια. Ίσα ίσα το γλίτωσες το καρδιακό.
Ένα βράδυ κάνεις βόλτα με τη φίλη σου στην παραλία (όχι στη ΘΑΛΑΣΣΑ, ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ, ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ! Το'χουμε; ωραία...) η οποία είναι κάπως έρημη λόγω της ώρας. Εκεί που της αναλύεις με πάθος τους 492 λόγους για τους οποίους η Παπαρίζου είναι καλύτερη από την Καλομοίρα, δύο περίεργοι τύποι φαίνεται να σας ακολουθούν. Στην αρχή τους αγνοείς και λες στη φίλη σου σαν να μην τρέχει τίποτα, να περπατήσετε προς τον κεντρικό δρόμο. Σε κοιτάει έκπληκτη αλλά δε λέει τίποτα, οπότε χώνεστε σε ένα δρομάκι και προχωράτε προς τον κεντρικό. Οι δύο τύποι σας ακολουθούν, οπότε εσύ πλέον σίγουρη ότι έχουν σκοπό να σας βλάψουν, της λες όσο πιο ήρεμα μπορείς ότι εδώ και λίγη ώρα σας ακολουθούν. Κάνετε το περπάτημά σας πιο γρήγορο προσπαθώντας να αποφύγετε το μοιραίο συμβάν. Τελικά όμως τζάμπα αγχωθήκατε και οι τύποι κατέληξαν να είναι κάτι συμμαθητές από το σχολείο, οι οποίοι μάλιστα σας κάνουν καζούρα την επόμενη μέρα (μου έχει τύχει!).
Περπατάς σε πεζοδρόμιο μετά από βροχή και κοιτάς τα πλακάκια του πεζοδρομίου τόσο έντονα που νιώθεις την όραση σου να τετραγωνίζεται (μη με ρωτήσεις πως γίνεται αυτό!) ενώ σκέφτεσαι "τώρα θα γλιστρήσω, τώρα θα γλιστρήσω, τώρα θα γλιστρήσω". Το νανοδευτερόλεπτο ανάμεσα στο ένα "θα γλιστρήσω" από το άλλο, στα κλάσματα αυτά που δεν σκέφτεσαι τίποτα, η δύναμη της τριβής ανάμεσα στο πόδι σου και το πεζοδρόμιο (εε καλά τώρα! 12 χρόνια σχολείο!) φτάνει στο μηδέν, και βρίσκεσαι μόλις μερικά δευτερόλεπτα από το να σωριαστείς στα πλακάκια(άνω τελεία) η καρδιά σου φεύγει, πάει μέχρι Έβρο, κάνει μια βουτιά, στριφογυρίζει λίγο στην Καβάλα, και επιστρέφει όταν συνειδητοποιείς ότι τελικά δε θα πέσεις και βρίσκεις την ισορροπία σου. Η κατάσταση χειροτερεύει σε περίπτωση που έχεις να αντιμετωπίσεις κοινό.
Είσαι κουλουριασμένος στο ζεστό σου κρεβατάκι, νιώθεις την κούραση να φεύγει, το κεφάλι σου να αδειάζει ενώ φαντάζεσαι την καυτή συμφοιτήτρια σου στο κρεβάτι να σου κάνει κόλπα. Εκεί, στο σημείο μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, εκεί που το πόδι σου βρίσκεται στο κατώφλι του ύπνου και της φαντασίας, ΜΠΑΜ! σκοντάφτεις κάπου και τρομάζεις τόσο πολύ που θα πέσεις από το σκαλάκι των 5 εκατοστών που βρίσκεται μπροστά σου, ώστε τινάζεσαι ολόκληρος, και μάλιστα ορκίζεσαι ότι ένιωσες το σώμα σου να αφήνει την επιφάνεια του κρεβατιού για μερικά δευτερόλεπτα. Ποτέ σε αυτά τα μεταβατικά όνειρα δεν πέφτεις, απλά πάντα τρομάζεις. Λες και σου λέει ο θεός του ονείρου -ας τον ονομάσουμε Μήτσο- λες και σου λέει ο Μήτσος λοιπόν "Κοιμήηησου, κοιμήηησου... ναι, κοντά είσαι.. σχεδόν κοιμήηηηηθηκεεες... ΩΧ ΠΡΟΣΕΧΕ ΠΕΦΤΕΙΣ! ΧΑ! ΨΑΡΑΚΙ! Σιγά μη σ'άφηνα! Να πέσεις που ρε χαλβά, ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ;" και βάζει τα γέλια...
Ήρθε η ώρα της Ιστορίας. Κάθεσαι προτελευταίο θρανίο και σκέφτεσαι πως αν η βαρεμάρα είχε πρόσωπο θα ήταν μια γριά γυναίκα με μακρυά γκρίζα μαλλιά (γιατί βαριέται να τα κόψει) μακρυά νύχια (γιατί βαριέται να τα κόψει) και μακρυά ρούχα (γιατί κρυώνει, τι θες;). Σε κοιτάει με βαριεστημένο ύφος μέσα στα μάτια και σε προκαλεί να βαρεθείς περισσότερο από αυτήν. Από τη νευρικότητα σου αρχίζεις και πας μπρος πίσω με την καρέκλα, σαν να κάνεις κούνια. Κάθε φορά πας την καρέκλα λίγο πιο πίσω, έτσι για να αυξήσεις τη λίμπιντο. Έρχεται η στιγμή λοιπόν που δεν υπολογίζεις σωστά την απόσταση του χεριού σου από το θρανίο και καθώς είσαι στο τελικό σημείο της ταλάντωσής σου, νιώθεις τα δάχτυλά σου μόλις να χαϊδεύουν την άκρη του βιβλίου της Ιστορίας, το οποίο σαν να σε κοιτάει κοροϊδευτικά καθώς βλέπει το τρομοκρατημένο ύφος σου... Τα κλάσματα αυτά του δευτερολέπτου προλαβαίνεις να φανταστείς ότι θα σωριαστείς στο πάτωμα και θα χτυπήσεις το κεφάλι σου στον κάδο με τα σκουπίδια -που αναρωτιέσαι γιατί βρίσκεται σε εκείνο το σημείο της αίθουσας-ταυτίζεσαι με την ηρωίδα του Million Dollar Baby και φοβάσαι ότι θα μείνεις παράλυτος για όλη σου τη ζωή, και σαν να μην έφτανε αυτό, θα σου κάνει και παρατήρηση η καθηγήτρια ότι φέρεσαι σαν καραγκιόζης! Τελευταία στιγμή όμως προλαβαίνεις και κρατιέσαι από κάπου αλλού -τα μαλλιά του διπλανού σου ας πούμε, και αν είναι και κοπέλα προσφέρουν ακόμα καλύτερη κράτηση(σα διαφήμιση σερβιέτας ήταν αυτό) -και βάζεις το βάρος σου μπροστά, γλιτώνοντας τα νοσοκομεία και την επίπληξη της Ιστορικού.
"Αχ ο Κώστας είναι τέλειος, υπέροχος, έχει τέλεια μάτια, τον θέλω πάρα πολύ. Σήμερα στο μάθημα μου είπε ότι έχω ωραία μαλλιά και 'γω σα χαζό κοκκίνισα πάλι!" γράφεις. Το διαβάζεις, βεβαιώνεσαι ότι δεν έχει ορθογραφικά και ψάχνεις στις επαφές σου για την "Κολλητούλα". Από τη βιασύνη σου να το στείλεις και από την ελαφρομυαλίτιδα λόγω ξεμυαλίσματος (πολύ μυαλό έπεσε) προσπερνάς το "Κολλητούλα" και πας να πατήσεις το "Κώστας <3". Νιώθεις όλο σου το είναι να τρέμει καθώς βάζεις όλη σου τη δύναμη να σταματήσεις τον αντίχειρα από το να πατήσει το μεσαίο κουμπί, η καρδιά σου πιάνει χτύπους ρεκόρ και τα μάτια σου κλείνουν ενστικτωδώς. Ανοίγεις τα μάτια σου και μόλις βλέπεις τα πάντα όπως πριν τα κλέισεις, επιλέγεις το "Κολλητούλα", αναστενάζεις και ορκίζεσαι ότι θα ανάψεις λαμπάδα στην πιο κοντινή εκκλησία! Μήνυμα εστάλη...στο σωστό πρόσωπο!>
