Συναισθήματα

Από μικρή ήμουν ο τύπος της κοπέλας που θέλει να βλέπει ρομαντικές ταινίες όπου η ιστορία πήγαινε κάπως έτσι:
Ο Τομ γνωρίζει τη Σάλι, παίζει παιχνίδι για μερικές μέρες, και μια μέρα γίνεται κάτι, οτιδήποτε, και ο ένας από τους δύο νευριάζει και κόβει επαφές. Και στις δύσκολες αυτές μέρες που είναι χωριστά, καταλαβαίνουν πόσο ερωτευμένοι είναι και τρέχουν πίσω στο άλλο τους μισό λέγοντας τα γνωστά "Ποτέ δεν έχω νιώσει για άλλον όπως για σένα. Όταν είμαι μαζί σου είμαι ο εαυτός μου, δε χρειάζεται να υποκρίνομαι" και μπλα μπλα μπλα...
Ποτέ όμως δεν ήμουν συναισθηματική σαν άτομο. Δε λέω "φιλάκια" όταν κλείνω το τηλέφωνο, δεν κάνω αγκαλίτσες με τις φίλες μου, δε λέω "σ'αγαπώ" σε αγαπημένα πρόσωπα, ούτε καν στη μητέρα μου. Προσπαθω να αποφεύγω τους συναισθηματισμούς και όταν βρίσκομαι σε μια φορτισμένη κατάσταση όπου δεν μπορώ να αποφύγω τα "σιρόπια", το ρίχνω συνήθως στην πλάκα λέγοντας κάτι του στυλ "Εντάξει, κολλήσαμε.. Τέλος, χαχα". Δε ζουζουνιάζω, δε φωνάζω τις φίλες μου "μπισκοτάκι μου", "μικρούλα μου" ή οποιοδήποτε άλλο υποκοριστικό που δεν έχει σχέση με το όνομά τους. Ακόμα και αν βρεθώ σε μια προσωπική στιγμή με κάποιο αγόρι δε μου βγαίνει εύκολα να πω "μωρό μου" ή "ψυχή μου"... Πιο εύκολα θα το έλεγα σε έναν φίλο.

Γι'αυτό και στις ταινίες αυτές δεν καταλάβαινα πως μπορεί να σου λείπει ένα άτομο δυο ώρες από τη στιγμή που ήσασταν μαζί ή πως μπορει να θες τόσο απεγνωσμένα να μιλάς συνέχεια μαζί του...

Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι απλά δεν έχω νιώσει αυτά τα συναισθήματα στα οποία αναφέρονται αυτές οι ταινίες. Δεν είχε βρεθεί ποτέ άτομο να με κάνει να τα νιώσω, δεν έχω βρεθεί ποτέ σε τέτοια κατάσταση.
Δεν είχα νιώσει πως είναι να απολαμβάνεις τόσο πολύ την παρέα κάποιου που να θες να τον έχεις συνέχεια κοντά σου, πως είναι να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας σου και να μην τον βαριέσαι, πως είναι να τον θες κάθε μέρα όλο και περισσότερο.
Μέχρι πριν μερικές μέρες. Πριν μερικές μέρες συνειδητοποίησα κάτι. Συνειδητοποίησα ότι υπάρχει ένα άτομο στη ζωή μου που μου δημιουργεί ολα αυτά που προανέφερα. Που θέλω να τον βλέπω κάθε μέρα και όλη μέρα εάν μπορούσα, του οποίου η παρέα με κάνει να ξεχνάω τον υπόλοιπο κόσμο και με κάνει να νιώθω... χμ.. όχι ολοκληρωμένη, αλλά κάτι κοντά σε αυτό.

Μιλάω μαζί του και μία ώρα αφού έφυγε, νιώθω πάλι την επιθυμία να του μιλήσω.
Τον κοιτάω και προσπαθώ να απομνημονεύσω τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.
Του μιλάω και έχω άγχος. Όχι άγχος για το αν είμαι αστεία ή ευχάριστη, αλλά άγχος γιατί είναι αυτός. Γιατί είναι αυτός και του μιλάω. Δε χωράνε εξηγήσεις.
Τον σκέφτομαι και προσπαθώ να ανασύρω από τη μνήμη μου τα μάτια του και το χαμόγελό του και στεναχωριέμαι όταν συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει το ακριβές σχήμα των χειλιών του. Στεναχωριέμαι που δε θυμάμαι τη χροιά της φωνής του. Τις κινήσεις του όταν είμαι μπροστά του.

Τώρα επιτέλους καταλαβαίνω τι σημαίνει να είναι κάποιος τέλειος για κάποιον άλλο... Ποτέ δεν το καταλάβαινα, για να πω την αλήθεια. Άκουγα να λένε "Είναι τέλειος για μένα!" και έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται "Μα πως γίνεται αυτο; Δεν αλλάζει η μύτη του, όπως και να τον δεις!". Πεζές σκέψεις.

Ξέρετε τι σημαίνει να είναι κάποιος τέλειος για εσένα; Τι ρωτάω, φυσικά και ξέρετε.
Σημαίνει να σου αρέσουν τα πάντα πάνω του. Και όταν λέω να σου αρέσουν τα πάντα εννοώ να αναγνωρίζεις το ότι ίσως να μην είναι όλα όμορφα, αλλά εσένα να μη σε ενοχλεί. Σημαίνει κάθε ελάττωμα του να το βλέπεις ως προτέρημα. Σημαίνει να μη δίνεις σημασία σε αυτό που δεν αρέσει στον υπόλοιπο κόσμο. Και όταν λέω να μη δίνεις σημασια, όχι από αντίδραση, όχι από εγωισμό, όχι από πείσμα, αλλά επειδή πραγμάτικα δεν βλέπεις κάτι που να σε ενοχλεί. Δεν ειναι απίστευτο; Αναγνωρίζεις ότι έχει αυτό το ελάττωμα, το ξέρεις, το βλέπεις, υπάρχει στα μάτια σου, αλλά μένει εκεί. Δε σε απασχολεί παραπέρα. Γιατί είναι αυτός, γιατί είναι υπέροχος... Είναι για 'σένα, και εσύ για αυτόν, αν γινόταν...

Να, έχουμε να μιλήσουμε μερικές ώρες και μου λείπει...

Ποτέ ξανά δε θα αμφισβητήσω κάτι εφόσον δεν το έχω νιώσει. Δε θα σχολιάσω, δε θα κοροιδέψω, δε θα πω τίποτα.
Γιατί όταν τα λούζεσαι, τότε καταλαβαίνεις τη γλύκα.
Και τότε βλέπεις πως πραγματικά είναι να μην καταλαβαίνει ο άλλος τι νιώθεις.
Γιατί πως να μπεις μέσα σε ένα ερωτευμένο μυαλό;
Είναι γεμάτο κώδικες τους οποίους δεν μπορεί κανείς να σπάσει... και μεταξύ μας; Καλύτερα.
Γιατί τότε θα χανόταν όλη η μαγεία!

Σε όλους τους ερωτευμένους!