Ήρθε η ώρα να αλλάξεις τη ζωή σου

Ήρθε η ώρα εδώ και χρόνια
Αλλά περνάω δίπλα της χωρίς να την κοιτάξω
Τη νιώθω να με καλεί, μα δεν την αισθάνομαι
Την αφήνω εκεί να φωνάζει φορώντας την καμπαρντίνα της αδιαφορίας
Αγνοώ τις απεγνωσμένες της προσπάθειες
Τις προσπάθειες της να με ταρακουνήσει, να μου δείξει
Να μου πει πόσο πολύ με αδικώ
Πόσο θα ήθελε να με δει να προσπαθώ
Κι όμως, κάνω άλλα δύο βήματα
Και την προσπερνάω απαθής

Ήρθε η ζωή εδώ και χρόνια
Άφησα πολλές (εκ)κλήσεις της αναπάντητες
Επέμενε, επέμενε, ήθελε να ακούσει τη φωνή μου
Ήθελε να ακούσει τον ήχο της απελπισίας μου
Να βγάλει το πόρισμά της και τη σωτηρία μου
Χαμήλωσα τα μάτια και κοίταξα το πεζοδρόμιο
Όχι ακόμα, είπα, περίμενε λίγο
Και έμεινε εκεί να με κοιτάει
Πλέον το μόνο που έβλεπε ήταν η πλάτη μου
Γυρισμένη σε αυτή, γυρισμένη σε αυτούς, γυρισμένη σε μένα

Ήρθε η κατηφόρα εδώ και χρόνια
Τα δάκρυα τσούζουν τα μάτια μου
Τα νιώθω κόκκινα και κουρασμένα
Ποια είμαι, ρωτάω τις παλάμες μου
Η απάντηση τους αγκαλιά στο πρόσωπο μου
Παρηγοριά στη βροχή των ματιών μου
Και αυτός ο κόμπος στο στήθος
Έχει πλέον παλιώσει και είναι ανυπόφορος
Τι θέλετε από εμένα, ρωτάω ξανά τους τοίχους
Η σιωπή τους με χτυπάει κατα πρόσωπο
Ώστε δεν έχετε να μου πείτε τίποτα

Ήρθε η συνήθεια εδώ και χρόνια
Χώνεται στην αγκαλιά μου σαν μικρό παιδί
Μου λέει πόσο πολύ βολεύεται να είμαστε έτσι
Της λέω ότι μου κάνει κακό
Αυτή μου λέει ότι απλά με κάνει να ξεχνάω την πραγματικότητα
Προσπαθώ να τη σπρώξω μακρυά μου
Αγριεύει και δένει τα χέρια της γύρω μου
Κρύβει το πρόσωπό της στο στήθος μου
Μη με διώχνεις σε παρακαλώ
Σε αγάπησα με τον καιρό
Είμαι τώρα ένα κομμάτι σου, ζω από εσένα
Ναι, αλλά εγώ δε γίνεται να ζω από εσένα, της λέω

Έρχεται η αλλαγή
Με πιάνει από το χέρι και με πάει σε ένα πάρκο
Με τα νεανικά της χέρια μου δείχνει τον κόσμο
Έναν κόσμο που μου κρυβόταν εδώ και χρόνια
Μου δείχνει πως τα δέντρα είναι πράσινα
Πως ο ουρανός είναι γαλάζιος και η θάλασσα μπλε
Μου τα μαθαίνει όλα από την αρχή
Απαλλαγμένα από τη συνήθεια και την καθημερινότητα
Ανοίγει τις παλάμες της και μου δείχνει ένα φυλαχτό
Είναι άσπρο σαν το χιόνι μα συνηθισμένο σαν μια πέτρα
Με αυτό θα με θυμάσαι, μου λέει
Όταν θα νομίζεις ότι όλα είναι ίδια
Θα κοιτάς αυτό εδώ το φυλαχτό
Δεν έχει σημασία που είναι μια απλή πέτρα, θα λες από μέσα σου
Μου το έδωσε η αλλάγη και αυτό το κάνει σημαντικό
Γιατί δεν είναι η υπόσταση που κάνει κάτι διαφορετικό
Αλλά η ιδέα που κρύβεται μέσα του
Η ιδέα αυτού που στο έδωσε, αυτού που το έφτιαξε, και αυτού που το βλέπει
Και κρατώντας το θα ξέρεις ότι κρατάς την αλλαγή στα χέρια σου
Και θα ξέρεις ότι μπορείς να σωθείς