Πότε; Ποτέ;

Αναρωτιόμουν τις προάλλες τι γίνεται; Γενικά... τι γίνεται; Που βρίσκομαι; Σε ποιο σημείο; Τελειώνει επιτέλους ή απλά θα συνεχίζεται για πολύ καιρό;

Πότε θα έρθει η μέρα που το μόνο που θα σκέφτομαι θα είναι ένας άλλος;

Πότε θα ξυπνάω με την αγωνία να δω τα μάτια κάποιου άλλου;

Πότε θα ξεκινάει η μέρα μου με τηλεφώνημα ενός άλλου;

Πότε θα σταματήσω να περιμένω αυτό το παραπάνω που περιμένω πάντα;

Πότε θα με παρηγορούν φιλιά ενός άλλου χωρίς να μου θυμίζουν τα φιλιά εκείνου;

Πότε θα χάνομαι στην αγκαλιά ενός άλλου σκεφτόμενη πόσο χαζή ήμουν που αφιέρωσα τόσες γραμμές σε εκείνον;

Πότε θα σκέφτομαι το πρόσωπο εκείνου χαμογελαστή, νιώθοντας ανάλαφρη και όχι απογοητευμένη;

Πότε θα θυμηθώ το πρόσωπό του μετά από πολύ καιρό και θα αναρωτηθώ τι να κάνει άραγε εκείνη τη στιγμή;

Και ίσως να στείλω να τον ρωτήσω τι κάνει...

Πότε δε θα με νοιάζει καθόλου αν απαντήσει;

Πότε δε θα με νοιάζει καθόλου αν τη μία μέρα έχει όρεξη και την άλλη όχι;

Πότε θα αδιαφορώ για το τι θέλει και για το τι δε θέλει;

Πότε θα πάψω να απογοητεύομαι όταν με αγνοεί;

Πότε θα τελειώσουν αυτά τα κείμενα;

Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια...

Ποτέ ξανά δε θα αφιερώσω τόσες σκέψεις σε έναν άνθρωπο.

Ποτέ ξανά δε θα ξοδέψω συναισθήματα σε κάποιον που δεν ξοδεύει ούτε καν λεπτά σε εμένα.

Ποτέ ξανά δε θα περιμένω κάτι από κάποιον που δεν έχει σκοπό να έρθει ποτέ.

Ποτέ ξανά δε θα πω τι νιώθω με τις πράξεις μου, όταν οι πράξεις του είναι θολές.

Ποτέ ξανά δε θα προσπαθήσω να διατηρήσω την επαφή μου με κάποιον που δε διατηρεί επαφή μαζί μου.

Ποτέ ξανά δε θα κάνω κουβέντα όταν αυτός προσπαθεί απλά να την... κάνει.

Ποτέ ξανά δε θα νιώσω μειονεκτικά επειδή δε με διάλεξε εκείνος.

Ποτέ ξανά δε θα μάθει κανείς πόσο ευαίσθητη με κάνουν τα μάτια του.

Ποτέ ξανά δε θα δει κανείς την καρδιά μου χωρίς να έχει δείξει τη δικιά του.

Ποτέ ξανά δε θα αναφέρω το όνομα του εάν δεν αναφέρει αυτός το δικό μου στον ύπνο του.

Ποτέ ξανά δε θα προσπαθήσω πολλαπλές φορές να δείξω ότι με ενοχλεί κάτι, όταν είναι προφανές ότι δεν το καταλαβαίνει.

Ποτέ μη λες ποτέ.

Πρόσεξε τη εύχεσαι γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί.

Ξέρετε τι;

Μιλούσα με μια φίλη τις προάλλες και θυμάμαι ότι της είπα

"Δε θυμάμαι πως είναι να μην τον σκέφτομαι κάθε μέρα. Δε θυμάμαι πως είναι να ξυπνάω ένα πρωί και να μην έχω αυτόν στο μυαλό μου. Δε θυμάμαι πως είναι μια ζωή χωρίς αυτόν. Δε θυμάμαι πως είναι να μην τον σκέφτομαι. Δε θυμάμαι."

Περιμένω αυτή τη στιγμή, αυτή τη χρυσή στιγμή, όταν το όνομά του δε θα μου προκαλεί τίποτα, που το πρόσωπό του απλά δε θα με συγκινεί και που δε θα επισκιάζει όλον τον κόσμο γύρω μου μόνο με την παρουσία του.

Περιμένω με περιέργεια και αγωνία.

Σε περιμένω.

Καλό μήνα.