Άραγε ξέρεις πως είναι να σκέφτομαι επί 30 λεπτά συνεχόμενα να σου στείλω για να πάρω έστω μία πρόταση και τελικά να μη στέλνω για να μην ενοχλήσω;
Άραγε ξέρεις πως για εμένα η μία ώρα που δεν ασχολούμαι μαζί σου, είναι μία μέρα;
Άραγε έχεις νιώσει ποτέ αυτή την αναμονή, όταν περιμένεις πως και πως να σου δώσει κάποια σημασία;
Άραγε έχεις αναρωτηθεί ποτέ αν την ενδιαφέρουν αυτά που της λες;
Άραγε έχεις θελήσει ποτέ απεγνωσμένα να γίνεις κομμάτι της ζωής της;
Άραγε κοίταξες ποτέ από το μπαλκόνι σου με την ελπίδα να τη δεις να περπατάει στο δρόμο;
Άραγε σταμάτησες ποτέ τον εαυτό σου από το να της μιλήσει με το φόβο ότι θα την ενοχλήσεις;
Άραγε έχεις αφιερώσει ποτέ χρόνο σε αυτή όσο έχω αφιερώσει εγώ για εσένα;
Άραγε έχει αφιερώσει ποτέ κάποια κοπέλα τόσο χρόνο όσο εγώ σε εσένα;
Άραγε έχεις χάσει και εσύ όσες ευκαιρίες έχασα εγώ;
Άραγε μετάνιωσες ποτέ που δεν δέχτηκες την πρόσκλησή της;
Άραγε ευχήθηκες ποτέ να γίνουν τα πράγματα μεταξύ σας όπως ήταν παλιά;
Άραγε είχες μείνει ποτέ με την εικόνα που είχες για αυτήν πριν ένα χρόνο, όταν βρεθήκατε τελευταία φορά;
Άραγε έχεις ευχηθεί ποτέ να τη δεις και ας είναι με εκείνον;
Άραγε κουράστηκες ποτέ με τον ίδιο σου τον εαυτό;
Άραγε μάλωσες ποτέ τις σκέψεις σου που ταξίδευαν στην πόρτα της;
Άραγε αναρωτήθηκες ποτέ τι συμβαίνει λάθος με εσένα και γιατί όλα αυτά;
Άραγε ρώτησες ποτέ τους φίλους σου γιατί δε σου απαντάει;
Άραγε ξόδεψες ποτέ τόσες πολλές λέξεις που δε σου έμεναν καινούριες να μοιραστείς;
Άραγε έχασες ποτέ όσες ελπίδες είχες για εσάς;
Άραγε κατάλαβες ποτέ πως πραγματικά νιώθω;
Άραγε θα νιώσεις ποτέ για καμία όπως εγώ για εσένα;
Άραγε... χάσαμε τίποτα;
Άραγε... ξέρεις;
2 σχόλια:
Κάτι τέτοια κείμενα συνηθως τα βρισκω πολύ...πολύ...χμμμ...ξενερωτα, βαρετα και βαριέμαι να τα διαβαζω, όχι μόνο τα δικά σου αλλά και γενικότερα. Συνήθιζα να γράφω και να διαβάζω τέτοια σε μικρότερη ηλικια για να είμαι ειλικρινης και μάλλον τα βαρέθηκα. Είναι που μεγάλωσα (κ έγινα 22,5) κ ο ρομαντισμός -όσο κι αν είχα απ'αυτόν κι ό,τι τελος πάντων ονομάζει ο καθένας ρομαντισμό- άρχισε να φεύγει ενώ ο κυνισμός, ο ρεαλισμός άρχισε να έρχεται. Μ'αρεσουν τα κείμενα σου που είναι χιουμοριστικά, σαρκαστικά, γελάω με αυτά, αυτά όμως δεν τα διαβαζω πολλές φορές. Σήμερα όμως και χωρίς να έχω από πριν κάποια ψυχολογική φόρτιση διάβασα παραπάνω από μια πρόταση ενός τέτοιου είδους κειμένου, "άραγε ξέρεις;". Κάπου στο τέλος της πρώτης απορίας που εκφράζεις ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά, συνέχισα...στο σημείο σχετικά με το να κοιτάς απ'το παραθυρό με την ελπίδα να τη δεις να περπατάει στο δρόμο τίναξα λίγο το κεφάλι μου και προσπαθούσα να σκεφτώ μήπως διαβάζεις το μυαλό μου ή έχεις διαβάσει ποτέ τα δικά μου κείμενα που μόνο σε τετράδια υπάρχουν. Μέχρι το τέλος είχα ρίξει και ένα δάκρυ. Δε θέλω να πω ότι έγραψες αυτά που έτυχε να νιώσω και να σκεφτώ κάποτε γιατί το λένε όλοι, όμως κατά έναν παράξενο τρόπο είναι η πρώτη φορά που ταυτίζομαι με τα λόγια που γράφεις και είναι φανερό ότι τα έχεις νιώσει...απλώς κατάλαβα για πρώτη φορά τι σημαίνει να αντιλαμβάνεσαι ότι ο άλλος έχει καταθέσει ψυχή σε ένα κείμενο...Λια.
Αγαπημένη Λία
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με άγγιξε το σχόλιό σου. Το να εκφράζω τόσο απόλυτα κάποιον άνθρωπο μου φαίνεται εκπληκτικό. Τα κειμενάκια που περιγράφεις εμένα αντίθετα, εάν είναι καλογραμμένα, μου αρέσουν γιατί νιώθω σαν παρηγοριά ίσως το ότι και άλλες κοπέλες 'μοιράζονται' με έναν πιο έμμεσο τρόπο συναισθήματα ίδια με τα δικά μου. Είναι ωραίο μερικές φορές να νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος.
Τα ένιωθα, τα νιώθω και θα τα νιώθω νομίζω και το κακό είναι ότι έχω αρχίσει και τα 'μισώ'. Δεν τα θέλω όλα αυτά τα συναισθήματα, με κουράζουν. Γι'αυτό εάν δεις σε έα προηγούμενο κείμενο αναρωτιέμαι πότε τελειώνει όλο αυτό (αλλά όπως είπες δε σου αρέσουν αυτά τα κείμενα).
Όπως και να'χει σε ευχαριστώ που μου μετέδωσες ωραία συναισθήματα και ποτέ μην εγκαταλείπεις τον ρομαντισμό γιατί μόνο αυτός θα σε σώσει στη ζωή αυτή.
Δημοσίευση σχολίου