03 Αυγούστου 2011
Μόνη στο σπίτι. Καλοκαίρι. Φοράω ένα κοντό φλοράλ φόρεμα και έχω τα μαλλιά μου ελεύθερα. Κάθομαι στο μπαλκόνι με τον υπολογιστή μου δίπλα, πάνω σε ένα τραπεζάκι. Κοιτάω ανέμελα τις πολυκατοικίες μπροστά ενώ οι σκέψεις μου πετάνε μερικά τετράγωνα παρακάτω. Πιάνω το κινητό μου και ψάχνω το νουμερό σου.... Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα θυμάμαι ότι το έχω σβήσει εδώ και πολλούς μήνες. Τότε που μου είχες ζητήσει να μη σου ξαναστείλω. Δεν ήθελα τον πειρασμό, γι'αυτό.
Μπαίνω στο σπίτι και αναζητώ μια λεπτή ζακέτα γιατί σαν να ένιωσα ένα ψυχρό αεράκι να με χαιδεύει. Επιστρέφω στο βολικό μου κάθισμα και κάθομαι εκεί με σταυρωμένα τα χέρια. Αναπολώ κάποιες στιγμές που μου είχαν χαρίσει πολύ γέλιο. Κλείνω τα μάτια μου και χαμογελάω. Ο διαπεραστικός ήχος κλήσης μου με επιστρέφει απότομα στην πραγματικότητα. Μια μικρή φλόγα ανάβει μέσα μου στο άκουσμα της ελπίδας, αλλά το όνομα της κολλητής μου στην οθόνη μου τη σβήνει...
-Έλα!, της απαντάω
-Έλα, μου λέει, τι κάνεις;
-Καλά εδώ, χαλαρώνω στο μπαλκόνι, της λέω.
-Ααα ναι ξέρω... στο μικρό μπαλκονάκι ε;
-Χαχα ναι, πολύ μικρό, γελάω...
-Τι θα κάνεις σήμερα, με ρωτάει.
-Δεν έχω κανονίσει κάτι...
-Θες να πάμε μια βόλτα, μου προτείνει.
-Ρε συ... Δεν έχω και πολύ όρεξη.. Θες να έρθεις να κάτσουμε;
-Μπα.. .Βαριέμαι. Αν ήταν να κάτσω μέσα, κάθομαι και σπίτι μου, μου λέει. Καλά δεν πειράζει...
-Τι να σου πω, της λέω.
-Δεν πειράζει μωρέ... Τα λέμε αύριο!
-Τα λέμε, της λέω και το κλείνω.
Στεναχωριέμαι κάπως που της είπα όχι, αλλά πραγματικά δεν έχω όρεξη. Αφήνω το κινητό στη θέση του και κοιτάω τον υπολογιστή. "Χμ, δεν είμαι ΜΣΝ; Νόμιζα μπήκα πριν..." σκέφτομαι και κάνω "Σύνδεση". Στο μεταξύ, σηκώνομαι να βάλω ένα ποτήρι νερό. Επιστρέφω και χαζεύω τις επαφές που είναι μέσα... "Α, είναι ο Γιώργος... Καλά αυτός πάντα είναι... Μαρία, Πέτρος, Φώτης, Χάρης...". Κανένας που να έχω όρεξη να μιλήσω προς το παρόν. Αφήνω το ΜΣΝ ανοιχτό και γυρνάω την , καρέκλα μου στα δεξιά, κοιτώντας πάλι τις πολυκατοικίες. Μετά από περίπου 10 λεπτά, ακούω οτι κάποιος μπήκε οπότε αυτόματα γυρνάω το προσωπό μου να δω. Νιώθω ένα τσίμπημα καθώς παρατηρώ το ονομά σου. Έχεις να μπεις περίπου εφτά μήνες και μου κάνει τεράστια εντύπωση. Κάνω κλικ στο ονομά σου, ώστε να ανοίξει το παραθυράκι σου. Δεν έχω κανένα σκοπό να σου στείλω απλά κάθομαι και κοιτάω τη φωτογραφία που έχεις. Δεν την έχω ξαναδεί, είσαι ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι, είσαι πλάγια και στερεώνεις τον αγκώνα σου στο στρώμα ενώ φαίνεται να έχεις λιώσει στα γέλια. Μόλις το παρατηρώ, ένα χαμόγελο απλώνεται ανεπαίσθητα στα χείλη μου. Είσαι πολύ όμορφος. Στέκομαι για λίγη ώρα εκεί, με το χέρι στο πηγούνι, προσπαθώντας να θυμηθώ την τελευταία φορά που σε συνάντησα. Το πρόσωπό σου έχει πλέον θαμπώσει και ξεχνάω το αγαπημένο μου χαρακτηριστικό σου: Τα μάτια σου. Νιώθω μια ελαφριά μελαγχολία στη θύμηση κάποιων γεγονότων...
Χτυπάει το τηλέφωνο στο σπίτι, το απαντάω, το κλείνω. Παίρνω ένα φρούτο από το ψυγείο και χτυπάω το πόδι μου σε μια καρέκλα. Οι κινήσεις μου είναι τόσο μηχανικές κι όσο κι αν δεν το θέλω, το μυαλό μου είναι καρφωμένο στον υπολογιστή. Στέκομαι όρθια και αναρωτιέμαι για ποιο λόγο μου προκαλείς ακόμα τόση ένταση.
(συνεχίζεται)
Μόνη στο σπίτι. Καλοκαίρι. Φοράω ένα κοντό φλοράλ φόρεμα και έχω τα μαλλιά μου ελεύθερα. Κάθομαι στο μπαλκόνι με τον υπολογιστή μου δίπλα, πάνω σε ένα τραπεζάκι. Κοιτάω ανέμελα τις πολυκατοικίες μπροστά ενώ οι σκέψεις μου πετάνε μερικά τετράγωνα παρακάτω. Πιάνω το κινητό μου και ψάχνω το νουμερό σου.... Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα θυμάμαι ότι το έχω σβήσει εδώ και πολλούς μήνες. Τότε που μου είχες ζητήσει να μη σου ξαναστείλω. Δεν ήθελα τον πειρασμό, γι'αυτό.
Μπαίνω στο σπίτι και αναζητώ μια λεπτή ζακέτα γιατί σαν να ένιωσα ένα ψυχρό αεράκι να με χαιδεύει. Επιστρέφω στο βολικό μου κάθισμα και κάθομαι εκεί με σταυρωμένα τα χέρια. Αναπολώ κάποιες στιγμές που μου είχαν χαρίσει πολύ γέλιο. Κλείνω τα μάτια μου και χαμογελάω. Ο διαπεραστικός ήχος κλήσης μου με επιστρέφει απότομα στην πραγματικότητα. Μια μικρή φλόγα ανάβει μέσα μου στο άκουσμα της ελπίδας, αλλά το όνομα της κολλητής μου στην οθόνη μου τη σβήνει...
-Έλα!, της απαντάω
-Έλα, μου λέει, τι κάνεις;
-Καλά εδώ, χαλαρώνω στο μπαλκόνι, της λέω.
-Ααα ναι ξέρω... στο μικρό μπαλκονάκι ε;
-Χαχα ναι, πολύ μικρό, γελάω...
-Τι θα κάνεις σήμερα, με ρωτάει.
-Δεν έχω κανονίσει κάτι...
-Θες να πάμε μια βόλτα, μου προτείνει.
-Ρε συ... Δεν έχω και πολύ όρεξη.. Θες να έρθεις να κάτσουμε;
-Μπα.. .Βαριέμαι. Αν ήταν να κάτσω μέσα, κάθομαι και σπίτι μου, μου λέει. Καλά δεν πειράζει...
-Τι να σου πω, της λέω.
-Δεν πειράζει μωρέ... Τα λέμε αύριο!
-Τα λέμε, της λέω και το κλείνω.
Στεναχωριέμαι κάπως που της είπα όχι, αλλά πραγματικά δεν έχω όρεξη. Αφήνω το κινητό στη θέση του και κοιτάω τον υπολογιστή. "Χμ, δεν είμαι ΜΣΝ; Νόμιζα μπήκα πριν..." σκέφτομαι και κάνω "Σύνδεση". Στο μεταξύ, σηκώνομαι να βάλω ένα ποτήρι νερό. Επιστρέφω και χαζεύω τις επαφές που είναι μέσα... "Α, είναι ο Γιώργος... Καλά αυτός πάντα είναι... Μαρία, Πέτρος, Φώτης, Χάρης...". Κανένας που να έχω όρεξη να μιλήσω προς το παρόν. Αφήνω το ΜΣΝ ανοιχτό και γυρνάω την , καρέκλα μου στα δεξιά, κοιτώντας πάλι τις πολυκατοικίες. Μετά από περίπου 10 λεπτά, ακούω οτι κάποιος μπήκε οπότε αυτόματα γυρνάω το προσωπό μου να δω. Νιώθω ένα τσίμπημα καθώς παρατηρώ το ονομά σου. Έχεις να μπεις περίπου εφτά μήνες και μου κάνει τεράστια εντύπωση. Κάνω κλικ στο ονομά σου, ώστε να ανοίξει το παραθυράκι σου. Δεν έχω κανένα σκοπό να σου στείλω απλά κάθομαι και κοιτάω τη φωτογραφία που έχεις. Δεν την έχω ξαναδεί, είσαι ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι, είσαι πλάγια και στερεώνεις τον αγκώνα σου στο στρώμα ενώ φαίνεται να έχεις λιώσει στα γέλια. Μόλις το παρατηρώ, ένα χαμόγελο απλώνεται ανεπαίσθητα στα χείλη μου. Είσαι πολύ όμορφος. Στέκομαι για λίγη ώρα εκεί, με το χέρι στο πηγούνι, προσπαθώντας να θυμηθώ την τελευταία φορά που σε συνάντησα. Το πρόσωπό σου έχει πλέον θαμπώσει και ξεχνάω το αγαπημένο μου χαρακτηριστικό σου: Τα μάτια σου. Νιώθω μια ελαφριά μελαγχολία στη θύμηση κάποιων γεγονότων...
Χτυπάει το τηλέφωνο στο σπίτι, το απαντάω, το κλείνω. Παίρνω ένα φρούτο από το ψυγείο και χτυπάω το πόδι μου σε μια καρέκλα. Οι κινήσεις μου είναι τόσο μηχανικές κι όσο κι αν δεν το θέλω, το μυαλό μου είναι καρφωμένο στον υπολογιστή. Στέκομαι όρθια και αναρωτιέμαι για ποιο λόγο μου προκαλείς ακόμα τόση ένταση.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου