Κάθομαι αγχωμένη στην καρέκλα για να αναρωτηθώ δευτερόλεπτα αργότερα από που προέρχεται όλο αυτό το άγχος. Είσαι μέσα μετά από εφτά μήνες, έχουμε να μιλήσουμε τόσο πολύ καιρό και ξαφνικά η δυνατότητα να σου μιλήσω μου παρουσιάζεται στην οθόνη του υπολογιστή μου. Θα ήθελα τόσο πολύ να μιλούσαμε λίγο, να θυμηθώ τα παλιά, τότε που τα συναισθήματά μου δεν είχαν γίνει ακόμα εμπόδιο. Ή ακόμα και τότε που καταδεχόσουν ακόμα να μου μιλήσεις μετά από τόσα και τόσα. Πληκτρολογώ ένα "Γεια", κάθομαι για λίγο και το κοιτάω, λες και θέλω να δω αν ταιριάζει με το παράθυρό σου, και μετά το σβήνω. Ακουμπάω το πόδι μου στο κάθισμα της καρέκλας και το πηγούνι μου στο γονατό μου και μένω έτσι. Κοιτάω την οθόνη με τόση επιμονή, σαν να περιμένω να υποκλιθεί στο βλέμμα μου και να σε κάνει να μου στείλεις εσύ πρώτος. Αναρωτιέμαι εάν σου έλειψα καθόλου. Εάν έστω και 5 λεπτά σκέφτηκες ποτέ τις στιγμές αυτές που μιλούσες μαζί μου. Εάν σκέφτηκες έστω και μια φορά να μου στείλεις ένα μήνυμα να δεις τι κάνω, έτσι επειδή με θυμήθηκες από κάτι που είδες. Στην τελική, δεν είμαστε άγνωστοι.
Στη συνέχεια σκέφτομαι πόσες φορές εγώ ήθελα να σου στείλω να δω τι κάνεις, πως τα περνάς, πως πάει το φανταριλίκι-ναι έτσι θα σε ρωτούσα-πότε απολύεσαι... αλλά δεν το έκανα γιατί θεωρούσα-και ακόμα θεωρώ- την παρουσία μου ανεπιθύμητη, δεν ήθελα να δημιουργήσω παραπάνω προβλήματα εξάλλου. Ξαφνικά βλέπω κάτι στην οθόνη μου που μου κόβει την ανάσα. Δείχνει ότι πληκτρολογείς κάτι... Μετά από ένα περίπου λεπτό και αφού οι παλμοί μου έχουν περάσει τους 300, βλέπω να λες:
"Ψιτ!"
Ψιτ; Έκανες ένα λεπτό για να γράψεις ένα "Ψιτ"; Ή μήπως έψαχνες τι ήταν καταλληλότερο να πεις; Ναι, φυσικά, λογικό... Έχουμε να μιλήσουμε εφτά μήνες και ο πιο φυσιολογικός χαιρετισμός είναι το "Ψιτ". Τι να πεις...
"Επ!" απαντάω.
"Τι κάνεις;" με ρωτάς
"Καλά, εσύ;"
Θυμάμαι ξαφνικά το λόγο για τον οποίο δε μιλάμε πλέον. Με έδιωξες τόσο απότομα και χωρίς καμία εξήγηση. Ίσως τότε να μην είχαμε κάτι περισσότερο να πούμε αλλά σίγουρα δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος. Με πιάνει εγωισμός και πείσμα. Όχι δε θα δείξω ότι σε έχω πεθυμήσει σαν τρελή ούτε ότι ονειρευόμουν αυτή τη στιγμή εδώ και εφτά μήνες. Όχι, δε χρειάζεται να το ξέρεις.
"Καλά κι εγώ, έχω μερικές μέρες άδεια. Εσύ τι λέει; Όλα καλά;"
Σοβαρά με ρωτάς τώρα; "Ναι όλα καλά τι να σου πω, με είχες διαγράψει και αποκλείσει, δε μου έχεις μιλήσει από τότε, προφανώς με είχες αποκλεισμένη και στο ΜΣΝ αλλά ναι, κατά τ'άλλα, τέλεια. Μην αγχώνεσαι". Αυτή θα ήταν η πραγματική μου απάντηση, αλλά...
"Μια χαρά μωρέ, εδώ πάλι μόνη σπίτι τον Αύγουστο. Τελείωσα και με τη σχολή, πήρα το πτυχίο..."
"Έλα ρε, συγχαρητήρια! Και τώρα;"
"Ε, τώρα λέω να επιστρέψω στο ΤΕΙ" λέω και το στομάχι μου δένεται κόμπος στη σκέψη.
"Καλά κάνεις. Καλό θα σου κάνει".
"Για να το λες", δε θέλω να δείχνω πολύ ενθουσιασμένη, αλλά ταυτόχρονα θέλω τόσο πολύ να μιλήσουμε όπως παλιά.
Σιωπή.
Ανεβάζω και τα δύο πόδια στην καρέκλα, ακουμπάω τα χέρια μου στο τραπεζάκι και χαζεύω την οθόνη. Να στείλω για να συνεχίσω την κουβέντα; Όχι, υποτίθεται εγώ είμαι η θυμωμένη. Εσύ στην κοσμάρα σου όπως πάντα. Θα στείλεις πάλι άραγε;
Έχουν περάσει περίπου πέντε λεπτά και τίποτα. Πληκτρολογώ δυο λέξεις, αλλά τις σβήνω. Κλείνω το παράθυρό σου, το ανοίγω, το κλείνω το ανοίγω, το κλείνω. Το ανοίγω. Παίρνω δυο βαθειές ανάσες και γυρνάω το βλέμμα μου πάλι στις πολυκατοικίες. Κάποιες σκόρπιες σκέψεις με απασχολούν για κάποια ώρα ώσπου γυρνάω πάλι το πρόσωπό μου στο παράθυρό σου και...
"Μου έλειψες"
Νιώθω την καρδιά μου να χάνει ένα χτύπο. Τα μάγουλά μου ζεσταίνονται και ταυτόχρονα νιώθω ένα ρίγος να με διαπερνάει. Το διαβάζω περίπου πέντε φορές να σιγουρευτώ ότι σίγουρα έγραψες αυτό που βλέπω και ότι δεν λείπει κάποιο σίγμα ή κάτι άλλο που θα άλλαζε τελείως το νόημα της πρότασης. Τι να απαντήσω τώρα; Το εννοείς ή νιώθεις πάλι μοναξιά και ψάχνεις τον σίγουρο δρόμο για να τονώσεις την αυτοπεποίθησή σου; Αν το εννοείς, θα πρέπει να πω κι εγώ το ίδιο; Δε θέλω να σε κάνω να καταλάβεις πως νιώθω σχεδόν τα ίδια, ακόμα! Αν δεν το εννοείς, τι θα πρέπει να απαντήσω ώστε να μη φανεί ότι είμαι επίτηδες επιθετική; Και στην τελική, πως θα μάθω αν το εννοείς; Πολύ απλά...
"Το εννοείς;"
"Χαχα"
Νιώθω το όχι να έρχεται. Η καρδιά μου πάει να σπάσει.
"Φυσικά" γράφεις.
Αφιερώνω πάλι μερκά λεπτά μέχρι το μήνυμα να φτάσει στον εγκέφαλο και από εκεί να δώσει μήνυμα ότι, όλα καλά, όντως η λέξη που διαβάζω είναι το "Φυσικά".
"Εμ, έτσι γίνεται όταν αποφασίζεις να μας διώξεις τελείως από τη ζωή σου επειδή ξύπνησες με νεύρα" γράφω, αλλά το σβήνω αμέσως.
"Τι έγραφες;" με ρωτάς
Γαμώτο.
"Κι εμένα μου έλειψες... λίγο".
Το λίγο τι το ήθελα; Είναι σαν να λέω "ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΛΕΙΨΕΙ ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥΥΥ". Αμάν! Τα πέντε δάχτυλα του αριστερού μου χεριού χαιρετάνε το πρόσωπό μου.
"Μόνο λίγο;" με ρωτάς
"Χαχα, ναι ναι" του λέω.
"Καλά", μου λες
Ε, τι ήθελε; Πάλι επιβεβαίωση; Ίδιος και απαράλλαχτος; Νιώθω ένα βάρος στο στήθος ανακαλύπτοντας ότι είσαι ο ίδιος παλιός 'καλός' εαυτός σου.
(συνεχίζεται)
Στη συνέχεια σκέφτομαι πόσες φορές εγώ ήθελα να σου στείλω να δω τι κάνεις, πως τα περνάς, πως πάει το φανταριλίκι-ναι έτσι θα σε ρωτούσα-πότε απολύεσαι... αλλά δεν το έκανα γιατί θεωρούσα-και ακόμα θεωρώ- την παρουσία μου ανεπιθύμητη, δεν ήθελα να δημιουργήσω παραπάνω προβλήματα εξάλλου. Ξαφνικά βλέπω κάτι στην οθόνη μου που μου κόβει την ανάσα. Δείχνει ότι πληκτρολογείς κάτι... Μετά από ένα περίπου λεπτό και αφού οι παλμοί μου έχουν περάσει τους 300, βλέπω να λες:
"Ψιτ!"
Ψιτ; Έκανες ένα λεπτό για να γράψεις ένα "Ψιτ"; Ή μήπως έψαχνες τι ήταν καταλληλότερο να πεις; Ναι, φυσικά, λογικό... Έχουμε να μιλήσουμε εφτά μήνες και ο πιο φυσιολογικός χαιρετισμός είναι το "Ψιτ". Τι να πεις...
"Επ!" απαντάω.
"Τι κάνεις;" με ρωτάς
"Καλά, εσύ;"
Θυμάμαι ξαφνικά το λόγο για τον οποίο δε μιλάμε πλέον. Με έδιωξες τόσο απότομα και χωρίς καμία εξήγηση. Ίσως τότε να μην είχαμε κάτι περισσότερο να πούμε αλλά σίγουρα δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος. Με πιάνει εγωισμός και πείσμα. Όχι δε θα δείξω ότι σε έχω πεθυμήσει σαν τρελή ούτε ότι ονειρευόμουν αυτή τη στιγμή εδώ και εφτά μήνες. Όχι, δε χρειάζεται να το ξέρεις.
"Καλά κι εγώ, έχω μερικές μέρες άδεια. Εσύ τι λέει; Όλα καλά;"
Σοβαρά με ρωτάς τώρα; "Ναι όλα καλά τι να σου πω, με είχες διαγράψει και αποκλείσει, δε μου έχεις μιλήσει από τότε, προφανώς με είχες αποκλεισμένη και στο ΜΣΝ αλλά ναι, κατά τ'άλλα, τέλεια. Μην αγχώνεσαι". Αυτή θα ήταν η πραγματική μου απάντηση, αλλά...
"Μια χαρά μωρέ, εδώ πάλι μόνη σπίτι τον Αύγουστο. Τελείωσα και με τη σχολή, πήρα το πτυχίο..."
"Έλα ρε, συγχαρητήρια! Και τώρα;"
"Ε, τώρα λέω να επιστρέψω στο ΤΕΙ" λέω και το στομάχι μου δένεται κόμπος στη σκέψη.
"Καλά κάνεις. Καλό θα σου κάνει".
"Για να το λες", δε θέλω να δείχνω πολύ ενθουσιασμένη, αλλά ταυτόχρονα θέλω τόσο πολύ να μιλήσουμε όπως παλιά.
Σιωπή.
Ανεβάζω και τα δύο πόδια στην καρέκλα, ακουμπάω τα χέρια μου στο τραπεζάκι και χαζεύω την οθόνη. Να στείλω για να συνεχίσω την κουβέντα; Όχι, υποτίθεται εγώ είμαι η θυμωμένη. Εσύ στην κοσμάρα σου όπως πάντα. Θα στείλεις πάλι άραγε;
Έχουν περάσει περίπου πέντε λεπτά και τίποτα. Πληκτρολογώ δυο λέξεις, αλλά τις σβήνω. Κλείνω το παράθυρό σου, το ανοίγω, το κλείνω το ανοίγω, το κλείνω. Το ανοίγω. Παίρνω δυο βαθειές ανάσες και γυρνάω το βλέμμα μου πάλι στις πολυκατοικίες. Κάποιες σκόρπιες σκέψεις με απασχολούν για κάποια ώρα ώσπου γυρνάω πάλι το πρόσωπό μου στο παράθυρό σου και...
"Μου έλειψες"
Νιώθω την καρδιά μου να χάνει ένα χτύπο. Τα μάγουλά μου ζεσταίνονται και ταυτόχρονα νιώθω ένα ρίγος να με διαπερνάει. Το διαβάζω περίπου πέντε φορές να σιγουρευτώ ότι σίγουρα έγραψες αυτό που βλέπω και ότι δεν λείπει κάποιο σίγμα ή κάτι άλλο που θα άλλαζε τελείως το νόημα της πρότασης. Τι να απαντήσω τώρα; Το εννοείς ή νιώθεις πάλι μοναξιά και ψάχνεις τον σίγουρο δρόμο για να τονώσεις την αυτοπεποίθησή σου; Αν το εννοείς, θα πρέπει να πω κι εγώ το ίδιο; Δε θέλω να σε κάνω να καταλάβεις πως νιώθω σχεδόν τα ίδια, ακόμα! Αν δεν το εννοείς, τι θα πρέπει να απαντήσω ώστε να μη φανεί ότι είμαι επίτηδες επιθετική; Και στην τελική, πως θα μάθω αν το εννοείς; Πολύ απλά...
"Το εννοείς;"
"Χαχα"
Νιώθω το όχι να έρχεται. Η καρδιά μου πάει να σπάσει.
"Φυσικά" γράφεις.
Αφιερώνω πάλι μερκά λεπτά μέχρι το μήνυμα να φτάσει στον εγκέφαλο και από εκεί να δώσει μήνυμα ότι, όλα καλά, όντως η λέξη που διαβάζω είναι το "Φυσικά".
"Εμ, έτσι γίνεται όταν αποφασίζεις να μας διώξεις τελείως από τη ζωή σου επειδή ξύπνησες με νεύρα" γράφω, αλλά το σβήνω αμέσως.
"Τι έγραφες;" με ρωτάς
Γαμώτο.
"Κι εμένα μου έλειψες... λίγο".
Το λίγο τι το ήθελα; Είναι σαν να λέω "ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΛΕΙΨΕΙ ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥΥΥ". Αμάν! Τα πέντε δάχτυλα του αριστερού μου χεριού χαιρετάνε το πρόσωπό μου.
"Μόνο λίγο;" με ρωτάς
"Χαχα, ναι ναι" του λέω.
"Καλά", μου λες
Ε, τι ήθελε; Πάλι επιβεβαίωση; Ίδιος και απαράλλαχτος; Νιώθω ένα βάρος στο στήθος ανακαλύπτοντας ότι είσαι ο ίδιος παλιός 'καλός' εαυτός σου.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου