Tο τέλος

Ξέρεις, όταν έρχεται αυτό το τέλος, το ξέρεις. Το νιώθεις. Το θέλεις ίσως κιόλας. Και όταν έρχεται αυτό το τέλος, αναθεωρείς τα πάντα, επανεξετάζεις τα πάντα, βλέπεις την ιστορία σου σαν ένα τρίτο άτομο και κρίνεις πιο καθαρά.

Όπως τότε που πήγα σπίτι του και κοιμόταν. Όταν γυρνούσα, νόμιζα ότι δεν ένιωθα τίποτα. Νόμιζα ότι οι σκέψεις μου ήταν άδειες και το μυαλό μου κενό. Νόμιζα ότι τα συναισθήματά μου ήταν μουδιασμένα, όπως και οι κινήσεις μου. Όμως σήμερα, μετά από σχεδόν δύο και κάτι χρόνια, το βλέπω εντελώς αλλιώς. Τόσο διαφορετικά, τόσο ξεκάθαρα. Ένιωθα τόσο πολύ ηλίθια, τόσο πολύ ταπεινωμένη, τόσο μικρή, που όλα αυτά ήρθαν και με 'μπούκωσαν' στο σημείο του να μην αναγνωρίζω την υπαρξή τους. Σε όλους δεν έχει έρθει αυτή η στιγμή που νιώθουμε τόσα μα τόσα πολλά που νιώθουμε ουσιαστικά κενοί; Όπως όταν το νερό είναι τόσο καυτό που το νιώθουμε κρύο. Όπως την απότομη καταιγίδα που έρχεται μετά από μια ηλιόλουστη μέρα. Όπως την τρομακτική σιωπή πριν τον πόλεμο. Την στιγμή λίγο πριν την έκρηξη.

Πέρα από όλα αυτά όμως που ίσως με βοηθάνε να κατηγορήσω εκείνον, βλέπω και όλα αυτά τα 'δικά' μου. Αυτά που έκανα, αυτά που ήμουν. Σκεφτείτε το σαν έναν απολογισμό. Απολογισμό της συμπεριφοράς μου και του είναι μου.

Γιατί ήμουν τόσο πιεστική; Γιατί δεν έδινα καθόλου αέρα στον άλλο; Γιατί ήθελα τα πάντα εκεί και τότε; Νόμιζα ότι αυτός χανόταν, αλλά τελικά εγώ γινόμουν υστερικιά. Εξαιτίας της ανασφάλειας και εξαιτίας των... συναισθημάτων. Νόμιζα ότι με απέφευγε ή ότι δεν είχε όρεξη αλλά τελικά απλά ζούσε τη ζωή του. Και δεν ήμουν μέρος της και σίγουρα όχι προτεραιότητά της. Ίσως αυτό με πλήγωνε τόσο πολύ που έβγαινε ως πίεση και ως εμμονή να χωθώ  σε αυτή (τη ζωή του) με οποιονδήποτε τρόπο.

Αλλά όχι, δεν είμαι έτσι εγώ. Δεν είσαι αυτή ρε Ίρις.

Και να σας πω και κάτι άλλο; Έλεγα πως ήθελα να μιλάμε όπως παλιά, όπως τότε όταν γνωριστήκαμε που νιώθαμε ο ένας με τον άλλο τόσο οικεία. Που ήμασταν άνετοι και εγώ ειδικά που συνήθως είμαι κλειστή, είχα ανοιχτεί. Εγώ, που ποτέ δεν το έχω κάνει στη ζωή μου, του ζήτησα να βγούμε. Με έναν άγνωστο. Εγώ, που ποτέ δε θα το έκανα και ποτέ δε θα το κάνω ξανά. Εγώ. Όλο εγώ. Πως περιμένω τώρα, πως περιμένω να κρατήσω έναν άνθρωπο που ουσιαστικά ξέρει όλες τις πλευρές μου; Ξέρει τα πάντα μου; Ξέρει με κάθε λεπτομέρεια τι νιώθω; Πως μπορεί ένας άνθρωπος να δείξει ενδιαφέρον σε κάτι που το γνωρίζει τόσο μα τόσο καλά και το θεωρεί τόσο απελπιστικά δεδομένο; Πως περίμενα να εκτεθώ τόσο πολύ και να μην δεχτώ καμία συνέπεια; Και μετά από όλο αυτό, παρότι έμεινε και δεν έφυγε, γιατί δεν ηρέμησα; Γιατί δεν καθησυχάστηκα αλλά αντιθέτως συνέχισα να κάνω αυτό που έκανα; Να πιέζω και να απαιτώ. Και να πατάω την αξιοπρέπειά μου λες και είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που θα άξιζε ποτέ να πατήσω την αξιοπρέπειά μου γι'αυτόν. Τι με έκανε να πιστεύω ότι αξίζει τόσα πολλά; Τι σκεφτόμουν πια και νόμιζα πως ότι και να έκανα, όπως και να φερόμουν, αυτός θα έπρεπε να μείνει 'δίπλα' μου και να τα ανέχεται όλα.

Μα είσαι ένα τίποτα, Ίρις, ένα τίποτα. Ένα τίποτα που ζητάει πολλά. Τι περίμενες;

Όχι δεν είμαι ένα τίποτα. Είμαι τα πάντα, ξέρεις. Ξέρετε; Ο καθένας μας έχει αυτόν τον ένα άνθρωπο για τον οποίο θεωρείται τα πάντα. Όχι, μη βιάζεστε. Σίγουρα δεν είναι τα πάντα μου, αυτός. Είναι ένα πολύ μεγάλο μέρος πάντως. Αυτό που θέλω να πω είναι πως σε αυτόν τον κόσμο ζούμε για εμάς. Παίρνουμε αυτό που αξίζουμε. Έχουμε μια ζωή. Δεν είναι κρίμα να την ξοδεύουμε σε ανεκπλήρωτους έρωτες; Και στην τελική, δεν αξίζουμε πολλά παραπάνω;

Μου λείπεις.
Ίσως συναντηθούμε κάποτε, κάτω από άλλες συνθήκες και ίσως τότε πάνε τα πράγματα καλύτερα.
Ίσως πάλι να μη γίνει αυτό.

Όπως και να'χει, να προσέχεις, και... το νου σου.

5 πράγματα που δεν καταλαβαίνω στα αγόρια

1. Το παντελόνι-κάλτσα ή αλλιώς 'δες το σώβρακό μου που το πήρα από τη λαική 3 ευρώ'


Την τελευταία φορά που κοίταξα, τα παντελόνια ήταν ρούχα που καλύπτουν συνήθως την περιοχή της μέσης έως  και τον αστράγαλο, άντε έως το γόνατο. Σίγουρα όχι από τον καβάλο και κάτω. Και είμαι σχεδόν βέβαιη ότι ο σκοπός τους δεν είναι να βλέπουμε ολόκληρο τον κώλο σας με το σώβρακο να κλέβει την παράσταση. Δηλαδή μήπως οι κατασκευαστές να περικλείσουν και οδηγίες χρήσης; "Το παρόν ρούχο φοριέται αρχικά στο δεξί ή αριστερό πόδι μέχρι να το καλύψει ολόκληρο και δένει στο ύψος της μέσης. Διαφορετική εφαρμογή έχει ως αποτέλεσμα εκτεθειμένα όργανα του σώματος που κανονικά πρέπει να καλύπτονται σε τυχόν έξοδο από το σπίτι. Τέλος έχει φτιαχτεί για Ευρωπαίους, που ουδε μία συγγένεια έχουν με τους γκάνκστερς της Αμερικής. Ο μέλλοντας ιδιοκτήτης αυτού του ρούχου παρακαλώ να ενδυθεί κατάλληλα." Η μήπως ακόμη καλύτερα να περιέχει ένα DVD με απόψεις των κοριτσιών για αυτού του είδους την ενδυμασία, με την επιγραφή: "Οι παρακάτω συνεντεύξεις είναι αληθινές και ειλικρινέις.";

2. Το μαλλί 'καπέλο με κεριά' ή αλλιώς 'χθες που είχα πάει στη φάρμα και είχα τα μαλλιά μου καρφάκια, μια αγελάδα μου έγλειψε τα μισά προς τα κάτω'


Αυτό το... ας το πούμε χτένισμα... το κάνουν κυρίως αγοράκια της ηλικίας 15-17 (ΕΛΠΙΖΩ!). Πρόκειται για το χαρακτηριστικό κούρεμα που σε κάνει αναρωτιέσαι "Τώρα αυτός είναι emo, scene ή trendy;" και η απάντηση είναι "Κάγκουρας" και η επόμενη απορία σου είναι "Υπάρχουν ακόμα αυτοί". Αν θες να το δοκιμασεις (ΔΕ ΘΕΣ) βάζεις τρεις τόνους ζελέ σε όλο το μαλλί, τα γύρω γύρω τα κολλάς πάνω στο κεφάλι σου και τα τραβάς προς τα κάτω με μανία μέχρι να γίνουν ολόισια, ενώ τα υπόλοιπα που βρίσκονται στο πάνω μέρος του κεφαλιού τα σηκώνεις ψηλά, δηλαδή ουσιαστικά τα κάνεις καρφάκια. Όταν βλέπω κάτι τέτοια αγοράκια αναρωτιέμαι αν απλά προσπαθούν να σπάσουν τα νεύρα στη μάνα τους ή αν απλά δεν βλέπουν στον καθρέπτη όταν φτιάχνονται. Και στην τελική αποφασίστε! Ή πάνω ή κάτω! (Τώρα που το σκέφτομαι αυτό το look μπορείς να το πεις και 'ποιος είδε το ζελέ και δεν το φοβήθηκε')

3. Το ύφος 'James Dean' ή αλλιώς 'με τυφλώνει ο ήλιος (και το βράδυ)'

Είναι αυτά τα τυπάκια που κυκλοφορούνε συνεχώς με ένα ύφος λες και τους χτυπάει ο ήλιος στη μούρη και δεν μπορούν να δουν καλά. Συνήθως το πηγούνι το έχουν ελαφρά χαμηλωμένο ώστε να δώσουν έμφαση στα μάτια. Η πλειονότητα έχει μαλλιά (2) και ντύσιμο (1). Δεν είναι απαραίτητα ωραίοι και όταν περπατάνε με παρέα στο δρόμο νομίζουν ότι τους ανήκει ο κόσμος. Όσο κι αν θες να τους δικαιολογήσεις που είναι ακόμα μικροί, δεν κρατιέσαι και θες να τους φωνάξεις "ΠΑΡΕ ΓΥΑΛΙΑ ΗΛΙΟΥ ΡΕ!". Μπορεί ορισμένοι βέβαια να έχουν πρόβλημα στα φρύδια από χρόνια συνοφρύωση, οπότε στην περίπτωση τους δε χρειάζεται να πάρουν γυαλιά.

4. Η κάλτσα-γκέτα ή αλλιώς 'η κάλτσα που καβάλησε το παντελόνι μου'


Αυτό είναι νέα μόδα. Το έχω δει τώρα τελευταία σε διάφορα αγόρια και δυστυχώς αγόρια κοντά στην ηλικία μου. Εάν δεν το έχετε δει, πρόκειται για αγόρια που έχουν φορέσει τις κάλτσες πάνω από το παντελόνι. Ω ναι, ω ναι. Κι όμως. Υπάρχουν. Όχι, όχι, αφήστε τα ρόπαλα, που πήγε η ευγένεια και το τακτ σας; Προφανώς αυτά τα αγόρια κρυώνουν πολύ και το κάνουν αυτό για να μη μπαίνει πολύ αέρας στις γάμπες τους. Δεν μπορώ να βρώ κάποιο άλλο λόγο. Και προς όλους εσάς: ΚΑΛΤΣΕΣ ΕΙΝΑΙ, όχι γκέτες!

5. Η μόστρα με το αμάξι ή αλλιώς 'ο μπαμπάς μου έχει πολλά λεφτά'

Φίλε μου.. φίλε μου (φιλικό χτύπημα στον ώμο). ΟΣΟ ωραίος και αν είσαι, ΟΣΟ έξυπνος και αν είσαι ΕΑΝ το αμάξι δεν το έχεις αγοράσει με χρήματα της δουλειάς σου ως δικηγόρος μιας πλούσιας 60άρας στην Αμερική, ΔΕ-ΜΑΣ-ΝΟΙΑΖΕΙ. Ειλικρινά σου μιλάω, όταν σε βλέπω μέσα στο αμαξάκι σου στην Κρήνη να το 'πατάς', μου 'ρχεται να σου ρίξω όσες χειροβομβίδες χρειάζεται για να εξαφανιστείς από το χάρτη. Επειδή ξέρω ότι πολλά κορίτσια εντυπωσιάζονται από ένα ωραίο αμάξι ή μια ωραία μηχανή, έχω να πω ότι υπάρχουμε και εμείς που σιχαινόμαστε τις ψωνάρες και αυτούς που έχουν τα μυαλά πάνω από το κεφάλι τους, και όχι δεν είμαστε ούτε λεσβίες ούτε τριάντα χρονών και στο ράφι.



Προκαλώ αγόρι blogger να απαντήσει αντίστοιχα στο κείμενο! :Ρ

Sex and the city

"ΙΡΙΣ ΓΡΑΨΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΙ!" φωνάζει μια τσιριχτή φωνή μες το μυαλό μου κάθε βράδυ. Κάθε βράδυ γιατί; Γιατί συνήθως αυτά τα καταπληκτικά κείμενα που έχετε την απερίγραπτη τιμή να διαβάζετε, τα εμπνέομαι ώρες που οι θνητοί κοιμούνται και οι βρυκόλακες κάνουν περιπολίες στους δρόμους (μην τρομάζεις, δεν υπάρχουν βρυκόλακες).

Αυτές τις μέρες λοιπόν επειδή το μυαλό μου είναι απασχολημένο με άλλα πράγματα (=να πάρω τις τσίχλες με γεύση φράουλα ή μέντα;) ή απλά επειδή το κεφάλι μου είναι άδειο και δεν κατεβάζει τίποτα, έχω αφήσει το μπλογκ άγραφο, ανέγγιχτο και άλλες διάφορες λέξεις με το στερητικό 'α'.

Πριν από μισή ώρα έβλεπα Sex and the City. Τώρα, πριν βιαστείς να πεις ότι μάλλον αυτό φταίει που τα εγκεφαλικά κύτταρα μειώθηκαν στα μισά (που σημαίνει ότι έμειναν γύρω στο... εεε.. μισό), θέλω να δηλώσω πως η σειρά αυτή μου κάνει κακό σε έναν άλλο τομέα.


Στις σχέσεις.

Όλοι και όλες ξέρουμε πως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν μοιάζουν με αυτές των πρωταγωνιστριών της σειράς (κομ ον, που υπάρχουν τέσσερις επιτυχημένες επαγγελματικά γυναίκες που δουλέυουν 2 ώρες την ημέρα και τις υπόλοιπες βρίσκονται μεταξύ τους ή κάνουν σεξ;) και πως το να φοράς ρούχα στριπτιζέζ δε θεωρείται στυλιστική άποψη αν είσαι μια απλή θνητή στη Νέα Υόρκη(αν είσαι η Lady Gaga συζητιέται).
Ή έτσι ντύνονται στη Νέα Υόρκη; Πάντως ένα ξέρω, αν οι 30άρες εδώ ντυνόντουσαν όπως ντύνεται η Carrie Brancho, οι πιο πολλές θα ήταν κλεισμένες σε τρελάδικο.

Τελοσπάντων, το θέμα μου είναι οι σχέσεις.

Κάθε φορά που βλέπω αυτή τη σειρά ψάχνω τριγύρω για τον καυτό, σέξυ, αστείο και έξυπνο δικηγόρο που πέρασε από τη ζωή μου και εγώ τον άφησα να φύγει. Και μετά συνειδητοποιώ κάτι πολύ σημαντικό: ΔΕΝ-ΥΠΗΡΞΕ-ΠΟΤΕ τέτοιος άντρας στη ζωή μου. Και θα μου πεις, οκ χαλάρωσε, είσαι μικρή ακόμα για δικηγόρο. Εντάξει. Θέλω τον καυτό, σέξυ, αστείο, έξυπνο μπάρμαν που όμως δεν είναι ψωνάρα και δεν περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του. Μετά σκέφτομαι κάτι εξίου σημαντικό: ΔΕΝ-ΥΠΑΡΧΕΙ.
Δεν ξέρω, ίσως συμβαίνει μόνο σε εμένα, ίσως  έχω πολύ ψηλά τον πήχη, ίσως όλες εσείς οι φυσιολογικές κοπέλες έχετε βρει αυτόν τον καταπληκτικό άνθρωπο και τον σκέφτεστε καθώς διαβάζετε αυτή την πρόταση.
Κοιτώντας γύρω μου όμως και σύμφωνα με τις εμπειρίες των φίλων μου συνειδητοποιώ ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις αυτό που πραγματικά ζητάς. Τι εννοώ με αυτό;
Να δεις έναν στο μπαρ, να σε δει και αυτός και να σου ζητήσει το τηλέφωνό σου για να σε γνωρίσει. Όχι για να σε πηδήξει, όχι για να κάνει μόστρα στους φίλους ότι χτύπησε γκομενάκι και σίγουρα όχι για να ανεβάσει την αυτοπεποίθησή του και αργότερα να πετάξει το χαρτάκι με το τηλέφωνό σου στα σκουπίδια ή ακόμα χερότερα στη συλλογή του με "Όλες αυτές που μου είπαν ναι".
Να τον δεις και να σου κοπούν τα πόδια, να πεις πως γίνεται ένα τόσο υπέροχο παιδί να μπήκε μόλις στο μαγαζί, να μη μπορείς να βγάλεις τα μάτια σου από πάνω του και να νιώθει και ο ίδιος το ίδιο. Να γίνει η πρώτη κίνηση, να γίνει η δεύτερη και όλο αυτό να οδηγήσει σε μια ωραία σχέση. Άσχετα με το που θα καταλήξει. Γιατί όπως όλοι ξέρουμε, για να καταλήξει κάπου κάτι, πρέπει να ξεκινήσει πρώτα.

Ή αν δε σου αρέσουν τα μπαρ; Σε μια καφετέρια. Ή αν δε σου αρέσουν οι καφετέριες; Στη σχολή. Σε όλες έχει τύχει να τους αρέσει κάποιος συμφοιτητής, είμαι σίγουρη. Όλες έχουμε χαζέψει αυτόν τον γλυκούλη ξανθό ή τον σέξι μελαχρινό και έχουμε σκεφτεί "Αχ αγόρι μου, τι θα σου έκανα στο κρεβάτι". Αστειεύομαι, αλλά δεν υπάρχει και μεγάλη απόκλιση.
Άλλά, όχι! Όχιιι, όοχιιιι! Η ζωή θέλει πάντα να μας τα χαλάει. Να μας παίρνει το γλειφιτζούρι πριν καν το γευτούμε (όχι πρόστυχες σκέψεις παρακαλώ... καλά ίσως μερίκές). Το ξανθό παιδί πριν του βγάλουμε το καρό αυτό πουκάμισο. Το μελαχρινό αγόρι πριν του κατεβάσουμε το παντελόνι (επειδή του το λερώσαμε με πορτοκαλάδα φυσικά...)
Η ζωή τα 'χει με άλλον και καλοπερνάει, οπότε εμάς μας έχει στο φτύσιμο.

Καταλήγουμε λοιπόν να συμβιβαζόμαστε με αυτόν που έτυχε να δείξει ενδιαφέρον στο άτομό μας επειδή "Είναι καλό παιδί", "..ίσως έχει άλλα χαρίσματα", "Μπορεί εάν τον γνωρίσεις καλύτερα να τον ερωτευτείς".

Σε όλα αυτά που λέω μπορείτε να αντικρούσετε κάθε πρόταση, να μου βρείτε παράδειγμα για κάθε περίπτωση που περιγράφω που αποτελεί την εξαίρεση, το ξέρω. Αλλά αν γράψω όλες τις πιθανότητες και όλες τις πλευρές του νομίσματος (γιατί εδώ το νόμισμα έχει πάνω από δύο) το κείμενο θα πάρει διαστάσεις ενός άλλο γνωστού blogger και δε θα σας δώσει να καταλάβετε την οπτική μου γωνία.
Τελικά τραβάω από πάνω προς τα κάτω, από κάτω προς τα πάνω, πλαινά ή μετωπικά; Και έχω βρει επιτέλους το θέμα μου;


Σας ρωτάω λοιπόν.
Σε μια ζωή που όλα πλέον τα στερούμαστε και με όλα συμβιβαζόμαστε για να μπορούμε να είμαστε αξιοπρεπείς, αποτελούν οι σχέσεις άλλον έναν τομέα στον οποίο ο συμβιβασμός είναι η χρυσή τομή; Στην περίπτωση που δεν ικανοποιούμαστε με αυτό που τυχαίνει και θέλουμε αυτό που κυνηγάμε, που μοιράζουμε τις ευκαιρίες μας;
Eάν σε αυτή τη ζωή ήρθες για να βρεις το άλλο σου μισό, δε θα έπρεπε να ξοδέψεις λίγο παραπάνω χρόνο μέχρι να το βρεις;
Και τέλος, εάν εσύ δε θες να συμβιβαστείς με το 'καλό παιδί' γιατί πρέπει αυτός που θες εσύ να συμβιβαστεί με εσένα;

5 πράγματα που κάνουν ΚΑΙ τα κορίτσια

1. Γκομενάκια


Τι νομίζατε; Μόνο εσείς κοιτάτε τους ωραίους κώλους που κουνιούνται πέρα δώθε και σας ζαλίζουν; Μόνο εσείς αναστενάζετε στη θέα μιας ωραίας κοπέλας ή ενός ωραίου εφαρμοστού φορέματος; Κάνετε μεγάααααλο λάθος! Εμείς τα κορίτσια ίσως να είμαστε και χειρότερες σε αυτό, απλά είμαστε πιο διακριτικές. Μπορεί να τύχει να περάσει ένα καλό 'κομμάτι' από δίπλα μας και απλά να κοιταχτούμε με την κολλητή και να καταλάβουμε ακριβώς και η μία και η άλλη γιατί κοιταχτήκαμε. Μπορεί επίσης να περάσει κάτι που μας τραβάει την προσοχή, να κοιταχτούμε με ένα ύφος "Πώπω τι μωρό ήταν αυτό;" και να αφήσουμε ένα σιγανό "Πωωωω" να ακουστεί. Σε πολλές περιπτώσεις θα γυρίσουμε το κεφάλι μας και θα ακολουθήσουμε το μωρό με τα μάτια. Έχει τύχει να είμαι με φίλη και να βλέπω το απόλυτο μελαχρινό μωρό και να κάνω ότι τον παίρνω από πίσω (ότι τον ακολουθάω εννοώ, αμέσως να σκεφτείς το σεξ!) χαχανίζοντας σα χαζό. Τέλος πολλές φορές βάζουμε 'ταμπελάκια' σε αυτούς που μας έκαναν την περισσότερη εντύπωση. Για παράδειγμα, αν φορούσε περίεργα παπούτσια, η ταμπέλα του θα είναι "Ο με τα παπούτσια" ή αν φορούσε κίτρινη μπλούζα είναι "Ο κίτρινος" και ούτω καθεξής...


2. Βρισιές


Ναι ρε μαλάκα, κι εμείς βρίζουμε. Είμαι σίγουρη ότι όλοι έχετε μια φίλη που βρίζει σα νταλικέρης και χωρίς να υποστηρίζω ότι μου αρέσουν οι κοπέλες που βρίζουν, δηλώνω ότι και εμείς βρίζουμε όσο αντιαισθητικό και αν είναι (μεταξύ μας και για τους άντρες εγώ αντιαισθητικό το βρίσκω). Και ηλίθιε θα πούμε, και μαλάκα θα πούμε και πούστη θα πούμε τον ηλίθιο που κορνάρει με το κωλοφτιαγμένο αμάξι στην Τσιμισκή και μας γαμάει τα αυτιά! Απλά δεν είμαστε τόσο εκδηλωτικές μπροστά σε αγόρια (πόσο μάλλον σε αγόρια που μας αρέσουν-τουλάχιστον οι περισσότερες). Οπότε μην εκπλαγείς αν δεις μια μέρα τη γλυκανάλατη, ήρεμη και τόσο συνεσταλμένη κοπέλα σου, με την παρέα της στο απέναντι φανάρι, να φωνάζει "ΑΕΙ ΠΗΔΗΞΟΥ ΡΕ ΜΠΟΥΡΤΖΟΒΛΑΧΕ" στον ταξιτζή που μόλις της πήρε πέντε ευρώ για 5 λεπτά διαδρομή.


3. Σεξ


Ναι, ναι, να λείπουν οι εξυπνάδες. Ξέρω ότι ξέρετε ότι κάνουμε και εμείς σεξ. Το θέμα μου δεν είναι το αν κάνουμε ή όχι, αλλά το κάτα πόσο το σκεφτόμαστε. Τα αγόρια προφανώς νομίζουν ότι το σεξ για εμάς προκύπτει μόνο όταν έχει δημιουργηθεί ατμόσφαιρα και αφού έχει κατεβεί ο Πρίγκιπας Ουίλιαμ από το άλογο το οποίο αργότερα έχει ταίσει με άχυρο από τα Γαλλικά Εμιράτα (ΥΠΑΡΧΟΥΝ!)... Όχι αγαπητοί. Δεν είναι έτσι. Μπορεί να μην μας τρέχουν τα σάλια σε κάθε γυμνασμένο κορμί που περνάει (ψέματα, μας τρέχουν, αλλά εσείς δεν το ξέρετε) αλλά όσο το θέλετε εσείς, τόσο το θέλουμε και εμείς. Απλά εμείς έχουμε μόνο ένα κεφάλι, δεν έχουμε δύο να μας μπερδεύουν κάθε φορά στο ποιο να διαλέξουμε. Και μιας και έχουμε μόνο ένα κεφάλι, συνήθως ακολουθούμε τις συμβουλές του, οι οποίες σχετίζονται με "κατάλληλη στιγμή", "όχι όπου να'ναι", "όχι με όποιον να 'ναι" κλπ.  Παρόλα αυτά, όλες μας λίγο πολύ έχουμε βρεθεί στην κατάσταση όπου σκεφτήκαμε "Πωπω να είχα τώρα τον _______ να τον βάλω κάτω να του αλλάξω τα φώτα, και ας μη λέμε ούτε καλημέρα μετά" (συμπληρώστε το κενό, εγώ λέω Tom Welling).


4. Απελευθέρωση αέρα από τον οισοφάγο (το ρέψιμο ρε μαλάκα!)


Ναι! Ναι! Και αυτό. Είναι φυσική λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού και την τελευταία φορά που κοίταξα η γυναίκα άνηκε στο ανθρώπινο είδος. Λέω εγώ τώρα. Απλά τυχαίνει ως πιο εκλεπτυσμένα και πιο ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ να το πω, όντα, να προσπαθούμε να είμαστε πιο διακριτικές στους θορύβους και στη διάρκεια αυτής της λειτουργίας. Ή αν τύχει και πρέπει οπωσδήποτε να γίνει, θα βρούμε ένα χώρο όπου να μη γινόμαστε θέαμα βγάζοντας βρυχηθμούς που θα ζήλευε και ο Σίμπα από το Βασιλιά των Λιονταριών. Ίσως θα έπρεπε να το δοκιμάσετε και εσείς αγόρια ή τουλάχιστον να μην φέρνετε σε τόσο δύσκολη θέση (εμετού) τη σύντροφο/φίλη/αδερφή σας. Σε καμία περίπτωση δε θα μας άφηνε το επίπεδο του εγκεφάλου μας να διαννοηθούμε να κάνουμε και διαγωνισμό στο ποια βγάζει το πιο δυνατό ή το πιο διαρκές ρέψιμο. Η λέξη και μόνο μας προκαλεί ενόχληση, πόσο μάλλον εσείς όταν το κάνετε.


5. Αποβολή αερίων από τον κάτω δρόμο (ναι καλά κατάλαβες ξεφτέρι, την κλανιά λέω)


Σίγουρα το τελευταίο πράγμα που απασχολεί το μέσο αγόρι/άντρα είναι το τι βιολογκά κοινά έχει με το άλλο του μισό. Υπάρχουν κάποια θέματα όμως που θεωρούνται ταμπού και που επειδή δε συζητιούνται μερικοί θεωρούν ότι δεν υπάρχουν. Όπως προανέφερα, μιας και η γυναίκα ανήκει ακόμα στο ανθρώπινο είδος, έτσι τη διακρίνουν οι ίδιες ανάγκες και λειτουργίες με αυτές του άντρα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα αέρια, αγαπητοί συνάδελφοι άνθρωποι. Να επαναλάβω πως λόγω του ότι σαν υπάρξεις μας διακρίνει μια λεπτότητα και μια μεγαλύτερη ικανότητα συμβίωσης με τα υπόλοιπα όντα χωρίς να εμφανίζουμε ηλιθιώδη συμπεριφορά να το πω, διαλέγουμε ώρες που είμαστε μόνες για να 'ξαλαφρώσουμε'. Όλως περιέργως δε μας ενδιαφέρει το βραβείο της πιο δυνατής/βρωμιάρας κλανιάς και επίσης όλως περιέργως μας αηδιάζουν οι ηλίθιοι συμμαθητές μας που διοργανώνουν διαγωνισμούς κλανιάς εν ώρα παράδοσης (ευτυχώς τελείωσα το σχολείο Θέε μου). Αγοράκια, σταματήστε τους αγώνες αυτούς γιατί καμιά μέρα θα σας φύγει καταλάθος και ο μικροσκοπικός σας εγκέφαλος και θα καταλήξετε να παίζετε Barbie μαζί με το 3χρονο ξαδερφάκι σας.

Αυτό το κείμενο δε θα το προωθήσουν πολλοί. Γίνε ένας από αυτούς που θα το προωθήσει, αντίγραψέ το στο προφίλ σου!

Αμάν πια με αυτά τα στάτους στο Facebook.

‎1 στις 5 γυναίκες ζουν με βίαιο σύντροφο. Κάθε 15’’ κακοποιείται μια γυναίκα. Οι μισές από τις γυναίκες που δολοφονούνται κάθε χρόνο είναι θύματα των συζύγων ή των συντρόφων τους. 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ 
ΓΥΝΑΙΚΩΝ. Προωθήστε το, αντιγράψτε το στο προφίλ σας !!


Υπάρχουν...τα κανονικά ( . )( . ),Τα σιλικονάτα ( + )( + ), Τα άψογα (O)(O),Τα στητά (*)(*)...Μερικά κρυώνουν (^)(^) και κάποια ανήκουν σε γιαγιάδες \./\./Ας μην ξεχνάμε τα ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΑ...(o Y o)Τα......πολύ μικρά (.)(.)ή τα ασύμμετρα (•)(.)Τα θέλουμε ΟΛΑ!Αναρτήστε το μήνυμα στον Τοίχο σας και ...πείτε...┌П┐(◉_◉)┌П┐ στον καρκίνο του ...στήθους (^_^)♥


...και άλλα τόσα που δεν μπορώ να βρω τώρα. Εντάξει, το ομολογώ ότι αυτό το δεύτερο με τον καρκίνο του μαστού είναι χαριτωμένο γιατί έχει και εικονογράφηση. Eπίσης να τονίσω στους άντρες που διαβάζουν αυτό το κείμενο ότι εγώ φυσικά-φυσικά ανήκω στα
 (ο Υ ο), έτσι εντελώς εγκυκλοπαιδικά... call me!


Αστειεύομαι. Αν και δεν πρέπει ποτέ να αστειευόμαστε σε τέτοια θέματα.


Το θέμα είναι ότι... δε βρήκα αυτά που ήθελα. Είναι κάποια που λένε ότι "Ξέρω οτι το 97% δε θα το αναρτήσουν αυτό στον τοίχο τους. Γίνε εσύ ένας από το 3% που θα το κάνουν." και καλά γιατί; Για να μας εκβιάσουν; Ότι και καλά εάν δεν το δημοσιεύσουμε, είμαστε μαζί με τη μάζα η οποία έχει γίνει αναίσθητη σε σημείο ανησυχητικό; Ότι όποιος δημοσιεύει αυτό το κειμενάκι στο στάτους του πάει να πει ότι κατακλύζεται από ευαισθησίες και στην προηγούμενη ζωή του κέρδισε νόμπελ ευαισθησίας; Ότι έχει θεία τη Μητέρα Τερέζα και στον ελεύθερο χρόνο του βοηθάει τα παιδάκια στην Αφρική; Ή ότι όταν δει μία άστεγη στο δρόμο με κομμένο πόδι, δε θα την προσπεράσει, αντίθετα θα της δώσει το πόδι της και θα συνεχίσει αυτή στην υπόλοιπη ζωή της κουτσή;


Ή μήπως θα γίνει τίποτα άλλο;


Μήπως εάν δημοσιεύσουμε ένα τέτοιο κείμενο στο προφίλ μας ευαισθητοποιούμε κάποιον; Μήπως τη στιγμή που εγώ 'μοιραστώ' αυτό που σκέφτομαι, ένας από αυτούς τους άντρες που κακοποιούν τις γυναίκες του θα πέσει κάτω αναίσθητος; Ή μήπως ακόμα καλύτερα, θα το δει στην κεντρική σελίδα του και θα πει "Αχ, κοίτα να δεις πόσο ενοχλεί τον κόσμο! Ας σταματήσω να δέρνω τη γυναίκα μου", θα ζήσουν αυτοί καλά και θα κάνουν πολλά κουτσούβελα; Μήπως όταν κάνω δημοσίευση ένα τέτοιο κείμενο γιατρεύεται κάποιος που έχει καρκίνο ή μήπως με κάθε δημοσίευση δίνεται ένα ευρώ σε κάθε οικογένεια που έχει έναν καρκινοπαθή να φροντίσει;
Μήπως στην τελική δείχνουμε πόσο ευαίσθητοι είμαστε εμείς που χρησιμοποιούμε αυτό το κοινωνικό δίκτυο;


Δυο λεπτά, σταματάω το γράψιμο, θέλω να παραγγείλω κρέπα.
Η κλήση μου είναι σε αναμονή.
Συνεχίζω.


Όχι δε θα γίνει τίποτα από τα παραπάνω. Δε θα βοηθηθεί κανείς, ούτε δείχνει πόσο ευαίσθητοι είμαστε. Δείχνει πως το Facebook μας μανιπουλάρει κανονικότατα, πέρα από όλη αυτή την καθοδήγηση που έχουμε δεχτεί για να κάνουμε προφίλ σε αυτό, αρχικά. Δείχνει πως ο κάθε ένας από εμάς νομίζει ότι για να γίνει καλύτερος άνθρωπος αρκεί να δημοσιεύσει κάτι γλυκό στο Facebook. Νομίζει πως το ότι δημοσίευσε κάτι τέτοιο στο προφίλ του τον κάνει καλύτερο άνθρωπο, παρόλα αυτά θα συνεχίσει να αγοράζει γουνάκια από αληθινή γούνα. Θα συνεχίσει να αγνοεί τους άστεγους στο δρόμο. Θα συνεχίζει να κοιτάει αδιάφορα τα παιδιά αυτά που χρειάζεται να δουλεύουν στους δρόμους, γιατί εάν γυρίσουν στο σπίτι χωρίς λεφτά, θα φάνε το ξύλο της ζωής τους.


Συνεχίζουμε να είμαστε αμέτοχοι στο τι συμβαίνει γύρω μας. Συνεχίζουμε να μην είμαστε εθελοντές πουθενά, να μη βοηθάμε ουσιαστικά κανέναν! Το Facebook είναι η δικαιολογία μας, αυτό που θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα για τον εαυτό μας. Που θα μας κάνει να σκεφτούμε "Τουλάχιστον εγώ το δημοσιεύω αυτό, άλλοι δεν κάνουν καν τον κόπο, άρα είμαι καλύτερος!". 
Όχι, δεν είσαι καλύτερος.
Στα ίδια σκατά κολυμπάς μαζί μας.


Και δε λέω ότι από όλους αυτούς που το δημοσίευσαν, κανείς δεν βοηθάει ουσιαστικά κάποιον. Μπορεί κάποιος να έχει υιοθετήσει κάποιο παιδάκι από την Αφρική, μπορεί την ώρα που το δημοσιεύει να δίνει το φάρμακο στον παππού στο γηροκομείο, μπορεί να κόβει το πόδι του για να το δώσει στην άστεγο.
Δεν ξέρω.
Απλά λέω αυτό που πιστεύω.


Και τελειώνοντας, να πω ότι πριν από εμένα, και άλλοι προφανώς θεώρησαν αυτά τα στάτους γελοία και δεν έχασαν ευκαιρία να τα γελοιοποιήσουν περισσότερο.
Ορίστε μερικά από αυτά:


Κάθε άνθρωπος έχει 1000 ευχές. H Κορίνα η Αγριόγατα έχει μόνο μία: να επιστρέψει ο ύπουλος Μάριο το σπίτι και το spa στη γιαγιά της που πάσχει από Alzheimer, και να ζήσει μια ήρεμη και ευτυχισμένη ζωή με τον αλογατάρη Πατρίτσιο και το αγέννητο παιδί τους. Ξέρω οτι το 97% δε θα το αναρτήσουν αυτό στον τοίχο τους. Γίνε εσύ ένας από το 3% που θα το κάνουν.


Κάθε άνθρωπος έχει 1000 ευχές, ο Ash έχει μόνο μια:Nα πιάσει όλα τα Pokemon. Ξέρω ότι το 99% δεν θα το αναρτήσουν αυτό στο τοίχο τους, γίνε εσύ ένας από το 1% που θα το κάνουν. Κράτα το για τουλάχιστον μια ώρα, για αυτούς που πολεμούν την Ομάδα Πύραυλο ή για όσους τους αρέσει ο...Pikachu! 


Κάθε άνθρωπος έχει 1000 ευχές. H Μαρία της Γειτονιάς έχει μόνο μία: να ζήσει μία ήρεμη ζωή με τον Λουίς Φερνάντο Ντε Λα Βέγκα.Ξέρω οτι το 97% δε θα το αναρτήσουν αυτό στον τοίχο τους. Γίνε εσύ ένας από το 3% που θα το κάνουν. Κράτα το για τουλάχιστον μία ώρα,γι αυτούς που πολεμούν τη Σοράγια ή μιζέριασαν...με τις φτωχογειτονιές του Μεξικού...


Το κανονικό κείμενο είναι αυτό:


Κάθε άνθρωπος έχει 1000 ευχές, ένας καρκινοπαθής έχει μόνο μια: να γίνει καλα .Ξέρω ότι το 97% δεν θα το αναρτήσουν αυτό στο τοίχο τους, γίνε εσύ ένας από το 3% που θα το κάνουν. Κράτα το για τουλάχιστον μια ώρα, για αυτούς που πέθαναν από καρκίνο ή που
το παλεύουν ακόμα..




Παρότι δε μου αρέσει καθόλου να παίζουμε με τις λεξεις καρκίνος και καρκινοπαθής, οφείλω να ομολογήσω ότι όσο περίεργο και να φαίνεται, μου φαίνεται καλό το ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν παίρνουν σοβαρά αυτά τα παρακλητικά στάτους.


Βγείτε έξω και βοηθήστε εάν θέλετε.


Το Facebook δεν κάνει τίποτα.

Υγεία σε εμάς και σε αυτούς που αγαπάμε!

Αυτές οι στιγμές that make you go like "AAARRGHHHH @$#%@!Q%#@"

1. Όταν πατάς ζάχαρη ξυπόλητος στην κουζίνα

2. Όταν πας να κάνεις την ανάγκη σου και μόλις "τελειώνεις" συνειδητοποιείς ότι δεν έχει κωλόχαρτο (με το συμπάθειο κιόλας).

3. Όταν μόλις βγήκες από το σπίτι και είσαι σίγουρος ότι κάτι έχεις ξεχάσει και στο τέλος συνειδητοποιείς πως αυτό το κάτι είναι τα... κλειδιά σου.

4. Όταν φοράς καλτσόν και είσαι ξυπόλητη στο μπάνιο και πατάς νερά.

5. Όταν μετά από πολύ κόπο μόλις έβαψες τα νύχια σου τέλεια και εκείνη την ώρα θες να πας επειγόντως τουαλέτα.

6. Όταν θες παγάκια και μόλις ανοίγεις την κατάψυξη βλέπεις άδεια την παγοθήκη.

7. Όταν ένα αντικείμενο είναι συνέχεια μέσα στα πόδια σου και όταν πραγματικά το χρειάζεσαι δεν μπορείς να το βρεις πουθενά.

8. Όταν οι άλλοι σου λένε με τον πιο ήρεμο και εκνευριστικό τρόπο που υπάρχει στον κόσμο και ενώ εσυ είσαι μες τα νεύρα "Καλά ντε πως κάνεις έτσι"

9. Όταν βιάζεσαι να προλάβεις το αεροπλάνο και μόλις μετά βίας έκλεισες τη βαλίτσα σου και θυμάσαι ότι το εισητήριο σου είναι μέσα στη ζακέτα (η οποία είναι στον πάτο της βαλίτσας).

10. Όταν είσαι στο αεροδρόμιο και το εισητήριο στον πάγκο... στο σπίτι σου!

11. Όταν στο δρόμο δεν παίρνεις είδηση ότι ο άλλος κάπου στάθηκε και συνεχίζεις να μιλάς σε κάποιον άσχετο.

11. Όταν κόβεται η γραμμή και εσύ συνεχίζεις να μιλάς στο βρόντο

12. Όταν του/της μιλάς στο κρεβάτι, μέσα στο σκοτάδι, και δεν παίρνεις χαμπάρι ότι τον/την έχει πάρει ο ύπνος και μιλάς με τον αέρα...

13. Όταν πριν τελειώσεις αυτό που έλεγες οι άλλοι αρχίζουν να μιλάνε μεταξύ τους.

14. Όταν ο άλλος σε έχει ζαλίσει να του πεις τα νέα σου ("Έλα, με το τσιγγέλι θα στα βγάζω;") και όταν επιτέλους παίρνεις θάρρος και πας να μιλήσεις, αρχίζει τα δικά του!

15. Όταν σου επιστρέφουν μετά από καιρό ένα CD σου και όταν το ανοίγεις είναι... προκλητικά ΑΔΕΙΟ!

16. Όταν είσαι στο μπάνιο και συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις σαμπουάν... σαπούνι... αφρόλουτρο...

17. Όταν βρίσκεις ένα καταπληκτικό μπικίνι αλλά ένα απο τα δύο μέρη δεν σου κάνει!

18. Η ετικέτα της καινούριας σου υπέροχης μπλούζας που σε ενοχλεί και όταν την κόβεις σε... τσιμπάει!

19. Το φως σε ορισμένα δοκιμαστήρια που κάνουν το σώμα σου να φαίνεται απαίσιο...

20. Το σελοφάν ενός CD που δεν βγαίνει με ΤΙΠΟΤΑ!

21. Όταν η βαλίτσα σου ζυγίζει ένα τόνο και δε δουλεύουν τα ροδάκια

22. Όταν περνάς από έλεγχο στο τελωνείο και ανοίγοντας τη βαλίτσα σου αποκαλύπτονται διάφορα αντικείμενα τα οποία συνήθως.. έχεις κρυμμένα.

23. Όταν πας ντυμένη/ος σε ένα πάρτυ σα θεά/θεός και είναι όλοι με τα τζιν (και το ανάποδο)

24. Όταν έχεις καλέσει 20 άτομα στο πάρτυ σου κ έρθουν 3 (μεταξύ αυτών ο αδερφός σου και η κολλητή σου)

25. Όταν ο μαραγκός σου λέει ότι θα έρθει στις 6 και έχει πάει 7 και δεν έχει φανεί ("Θα έρθει; Δε θα έρθει; Κι εγώ που πρέπει να βγώ; Κι αν φύγω και έρθει; Κι αν δεν έρθει;)

26. Τα πράγματα που χαλάνε πάντα μαζί:

Το θυροτηλέφωνο και το ασανσέρ.
Το πλυντήριο και το σίδερο.
Το ψυγείο και το αιρ κοντισιον.
Το στερεοφωνικό και η τηλεόραση.
Το ξυπνητήρι και το θερμοσίφωνο.

27. Όταν έχεις αλειφθεί με αντιλιακό και ακουμπάς ΤΟΣΟ ΛΙΓΟΥΛΑΚΙ στην άμμο και κολλάει αμέσως πάνω σου!

28. Στο σούπερμάρκετ που ψάχνεις να βρείς την τιμή κάποιου προιόντος και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τις ακαταλαβίστικες ταμπέλες (IO/100/PL, COO/PA/20E)

29. Όταν βρίσκεις μετά απο πολύ ώρα ένα κουτί με σπίρτα μεγάλο και... ΑΔΕΙΟ!

30. Όταν βρίσκεις ένα κουτί σπίρτα γεμάτο με καμένα σπίρτα... (!@#@! αφού είναι καμένα γιατί τα ξαναβάζουν μέσα;)

31. Όταν ανοίγεις το κουτί με τα σπίρτα ανάποδα και πέφτουν όλα κάτω.

32. Όταν μόλις έπλυνες το αμάξι και έπιασε βροχή.

33. Όταν πας να ρίξεις αλάτι στο φαγητό σου και κάποιος έχει αφήσει το καπάκι στη μεγάλη τρυπα και κάνεις το φαι.. λύσσα!

34. Όταν έχεις γράψει μια έκθεση στο μικρό chat του facebook και το στέλνεις και σου βγάζει το σπαστικό μηνυμα: Kostas is no longer online. The following was not sent... ενώ ο άλλος δεν έχει βγει!

35. Όταν έχεις κοιμηθεί στις 5 τα ξημερώματα και στις ΔΕΚΑ το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο για ΠΕΝΤΕ ατελείωτα λεπτά και όταν το σηκώνεις ακούς μια φωνούλα να λέει: "Ναι, γεια σας, πήραμε να σας ενημερώσουμε για την καινούρια προσφορά .. κλπ κλπ κλπ.....θα σας ενδιέφερε;" (Τώρα τι της λες;)

35. Το ότι το Facebook είναι ΤΟΣΟ αργό που όταν γράφω κάπου το πληκτρολογώ πρώτα και μετά το βλέπω να ... εξελίσσεται στην οθόνη... ARGH!

36. Όταν ξυπνάς στη μέση της νύχτας για να πας τουαλέτα και στην διαδρομη σκοντάφτεις σε ΟΤΙ μπορεί να υπάρχει στο πάτωμα κάνοντας ΤΡΕΛΟ θόρυβο

37. Όταν στην αίθουσα αναμονής ενός ιατρείου ακόμα και το γύρισμα των φύλων ενός περιοδικού κάνει ΘΟΡΥΒΟ!

38. Οι απίστευτα ΗΛΙΘΙΕΣ ερωτήσεις που βάζει στο κάτω μέρος του msn και γενικά στο hotmail.

Ποιος ποδοσφαιριστής είναι Έλληνας:
α. Christiano Ronaldo
β. Νίκος Λυμπερόπουλος
γ. Alex Depiero
δ. Lionel Messi

Ο Messi!!!!

Πως είναι το όνομα της τραγουδίστριας Παπαρίζου
α. Κώστας
β. Παναγιώτης
γ. Έλενα
δ. Μήτσος

Κοιτάχτε εγώ νόμιζα Μήτσο τη λένε αλλά ρώτησα μια φίλη μου τώρα και μου είπε Παναγιώτης. ΑΧ ΤΙ ΝΑ ΒΑΛΩ;

ΔΛΔ ΕΛΕΟΣ!!!

39. Όταν είσαι στη στάση λεωφορείου, περιμένεις κανα τέταρτο στο κρύο και μετά συνειδητοποιείς ότι ξέχασες κάτι σημαντικό στο σπίτι και πρέπει να γυρίσεις να το πάρεις… (και χάνεις βέβαια το λεωφορείο).

40. Όταν ετοιμάζεσαι να φύγεις, βιάζεσαι του κερατά και έρχεται η μάνα σου και σου λέει «Πάρε μια φραντζόλα ψωμί» και άμα της πεις όχι ποιος ακούει την γκρίνια της μετά.

41. Όταν πάς να ανοίξεις ένα πρόγραμμα στον υπολογιστή και κατά λάθος πάτησες ένα άλλο και περιμένεις άλλα 3 λεπτά να φορτώσει ως τότε έχεις ρίξει τα καντήλια της ζωής σου.

42. Όταν εκεί που έχεις αράξει με έναν ωραίο καφέ ο άλλος κατά λάθος τον ρίχνει πάνω στο ωραίο σου παντελονάκι και μοιάζεις σαν να κατουρήθηκες.

43. Όταν σου λένε κάτι, το σχολιάζεις και σου λέει ο άλλος «Πλάκα κάνω» (ενώ ξέρεις ότι δεν κάνει πλάκα απλά θέλει να το μπαλώσει..)


44. Όταν είσαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ ότι σου έχει μπει κάτι στο μάτι, έχεις δακρύσει και σε πονάει αλλά όσες φορές να το γυρίσεις πάνω κάτω μπροστά στον καθρέπτη δε μπορείς να δεις αυτή τη μαλακία που σου προκαλεί το πρόβλημα.

Δεν με ξέρεις

Μου δίνεις το χέρι σου
Και μετά λες "Γεια"
Εγώ ίσα ίσα καταφέρνω να βγάλω μερικές λέξεις
Η καρδιά μου χτυπάει τόσο
Και ο καθένας μπορεί να πει
Ότι νομίζεις ότι με ξέρεις καλά
Αλλά δε με ξέρεις

Όχι, δεν ξέρεις αυτήν
Που σε ονειρεύεται τα βράδια
Και ποθεί να φιλήσει τα χείλη σου
Ποθεί να σε κρατήσει σφιχτά
Αχ, είμαι απλά μια φίλη
Αυτό ήμουν πάντα
Επειδή δε με ξέρεις

Ποτέ δεν γνώριζα
Την τέχνη του έρωτα
Παρότι η καρδιά μου πονάει με έρωτα για 'σένα
Φοβισμένη και ντροπαλή
Άφησα την ευκαιρία μου να με προσπεράσει
Την ευκαιρία που ήθελε κι εσένα
Ερωτευμένο μαζί μου

Μου δίνεις το χέρι σου
Και λες "Αντίο"
Σε βλέπω να απομακρύνεσαι
Δίπλα σε αυτή την τυχερή κοπέλα
Αχ, δε θα μάθεις ποτέ
Για αυτή που σε αγαπάει τόσο
Λοιπόν... δεν με ξέρεις

|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||


Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, με εκφράζει απόλυτα. Έκανα μια σχετικά ελεύθερη μετάφραση για να μπορεί να στέκεται ωραία σαν κείμενο χωρίς μελωδία.

Ακούστε την εκτέλεση που μου αρέσει περισσότερο:
You Don't Know Me- Michael Grimm & McKenna Medley

Η Ίριδα θέλει να....

Η Ίριδα θέλει να κερδίσει το τηλέφωνο iPhone

Just click on the link and click on "like".

Thank you. That was it. I'm just being simple and .. and... ligomilith.

Thank you again.

Bye.

Άραγε ξέρεις;

Άραγε ξέρεις πως είναι να σκέφτομαι επί 30 λεπτά συνεχόμενα να σου στείλω για να πάρω έστω μία πρόταση και τελικά να μη στέλνω για να μην ενοχλήσω;
Άραγε ξέρεις πως για εμένα η μία ώρα που δεν ασχολούμαι μαζί σου, είναι μία μέρα;
Άραγε έχεις νιώσει ποτέ αυτή την αναμονή, όταν περιμένεις πως και πως να σου δώσει κάποια σημασία;
Άραγε έχεις αναρωτηθεί ποτέ αν την ενδιαφέρουν αυτά που της λες;
Άραγε έχεις θελήσει ποτέ απεγνωσμένα να γίνεις κομμάτι της ζωής της;
Άραγε κοίταξες ποτέ από το μπαλκόνι σου με την ελπίδα να τη δεις να περπατάει στο δρόμο;
Άραγε σταμάτησες ποτέ τον εαυτό σου από το να της μιλήσει με το φόβο ότι θα την ενοχλήσεις;
Άραγε έχεις αφιερώσει ποτέ χρόνο σε αυτή όσο έχω αφιερώσει εγώ για εσένα;
Άραγε έχει αφιερώσει ποτέ κάποια κοπέλα τόσο χρόνο όσο εγώ σε εσένα;
Άραγε έχεις χάσει και εσύ όσες ευκαιρίες έχασα εγώ;
Άραγε μετάνιωσες ποτέ που δεν δέχτηκες την πρόσκλησή της;
Άραγε ευχήθηκες ποτέ να γίνουν τα πράγματα μεταξύ σας όπως ήταν παλιά;
Άραγε είχες μείνει ποτέ με την εικόνα που είχες για αυτήν πριν ένα χρόνο, όταν βρεθήκατε τελευταία φορά;
Άραγε έχεις ευχηθεί ποτέ να τη δεις και ας είναι με εκείνον;
Άραγε κουράστηκες ποτέ με τον ίδιο σου τον εαυτό;
Άραγε μάλωσες ποτέ τις σκέψεις σου που ταξίδευαν στην πόρτα της;
Άραγε αναρωτήθηκες ποτέ τι συμβαίνει λάθος με εσένα και γιατί όλα αυτά;
Άραγε ρώτησες ποτέ τους φίλους σου γιατί δε σου απαντάει;
Άραγε ξόδεψες ποτέ τόσες πολλές λέξεις που δε σου έμεναν καινούριες να μοιραστείς;
Άραγε έχασες ποτέ όσες ελπίδες είχες για εσάς;

Άραγε κατάλαβες ποτέ πως πραγματικά νιώθω;
Άραγε θα νιώσεις ποτέ για καμία όπως εγώ για εσένα;

Άραγε... χάσαμε τίποτα;
Άραγε... ξέρεις;

Πως να διατηρήσετε τη δίαιτά σας

Μερικές συμβουλές από μία συν-αγωνίστρια.

Αυτό το κείμενο απευθύνεται σε γυναίκες. Αν είσαι αγόρι πήγαινε να παίξεις με τα αυτοκινητάκια σου, αλλιώς μη σε ακούσω να γκρινιάζεις που λέω "αυτΗ" και όχι "αυτΟς". Έτσι μπράβο.

Είμαι σίγουρη ότι όλες μας έχουμε δοκιμάσει από τουλάχιστον μία μορφή δίαιτας.

Μπορεί να πρόκειται για τη σύντομη δίαιτα, που ξεκινάει πρωί Δευτέρας και τελειώνει απόγευμα δευτέρας.

Συνήθης σκέψη: "Εγώ τώρα θα τρώω έτσι για δύο μήνες; Ναι καλά..."

Ή απλά να πρόκειται για την αναποφάσιστη δίαιτα, που ξεκινάει κάθε Δευτέρα.

Συνήθης σκέψη: "Ουφ πάλι έφαγα. Την επόμενη Δευτέρα όμως θα ξεκινήσω!"

Ακόμα μπορεί να λέμε για την δίαιτα της προσπάθειας η οποία τελειώνει σε κάθε προσπάθεια σου να αντισταθείς στα γλυκά της γιαγιάς.

Συνήθης σκέψη: "Ένα γλυκάκι ακόμα.."

Υπάρχει επίσης και η δίαιτα της εξόδου, η οποία τελειώνει στην πρώτη έξοδο με φίλους.

Συνήθης σκέψη: "Έλα μωρέ τώρα, έξω είμαι, να μη φάω;"

Μια άλλη είναι η αναβλητική δίαιτα η οποία ξεκινάει κάθε επόμενο μήνα.

Συνήθης σκέψη: "Λοιπόν από τον επόμενο μήνα τέλος οι κρεπάλες!"

Να προσθέσω και την μισο-επιτυχημένη δίαιτα, η οποία έχει ως αποτέλεσμα το χάσιμο των κιλών που θέλεις αλλά μετά από τρεις μήνες έχεις βάλει τα ίδια και περισσότερα, καθώς και την πλήρως επιτυχημένη δίαιτα η οποία έχει ως αποτέλεσμα το σώμα που πάντα φανταζόσουν καθώς και την διατήρηση των χαμένων κιλών.

Οι δύο τελευταίες έρχονται αφού έχεις ήδη δοκιμάσει όλες τις προηγούμενες ή τουλάχιστον κάποιες από αυτές.

Εγώ σε αυτή τη φάση είμαι στη μέση μιας, θέλω να ελπίζω, πλήρως επιτυχημένης δίαιτας. Έχω χάσει 9 κιλά συνολικά και θέλω ακόμα έντεκα. Ναι, ναι, σύνολο 20 κιλά.

Μιας και εγώ σαν φυσιολογική κοπέλα, όπως όλες σας, έχω περάσει από όλα τα στάδια των αποτυχημένων διαιτών, είπα να γράψω σε αυτό το κείμενο τι με βοηθάει να τη διατηρώ και με προστατεύει από την παραίτηση. Πολλά από αυτά που θα πω ίσως να τα έχετε ήδη διαβάσει-ακούσει, αλλά είναι διαφορετικό νομίζω να τα λέει μία κοπέλα που το ζει στο πετσί της (δράμα, δράμα) και διαφορετικό να το διαβάζετε σε ένα κείμενο, σε περιοδικό, που έχει γραφτεί από μία γιατρό η οποία μιλάει εκ του ασφαλούς.

Οπότε έχουμε και λέμε:

1. Να φαντάζεστε το αποτέλεσμα. Σκεφτείτε πόσο θεές θα γίνετε και πόσο θα φυσάτε όταν χάσετε τα κιλά που θέλετε. Όχι μόνο λόγω εμφάνισης, αλλά και λόγω αυτοπεποίθησης. Σκεφτείτε αυτό το ανόητο αγόρι που θα τα χάσει μόλις σας δει μετά από καιρό και που θα μετανιώσει πικρά που δε σας κάθησ... εεε, που δε σας βοήθησε στις εργασίες σας ήθελα να πω.

2. Είχα δει μία εκπομπή με έναν διατροφολόγο ο οποίος έλεγε: Αν θες να φας κάτι, φάε το. Απλά κάντο! Εννοείται ότι με αυτό δεν εννοούμε ότι μπορείτε να πάρετε το οικογενειακό παγωτό και να το καταβροχθίσετε σε δέκα λεπτά. Αυτό που εννόησε ο κύριος ή τελοσπάντων αυτό που κράτησα εγώ, είναι ότι πάνω στην προσπάθεια της δίαιτας και την περίοδο αυτή της στερήσης, εάν σας έρθει όρεξη για γλυκό μπορείτε να φάτε ας πούμε μία kinder bueno ή κάτι σχετικό.

3. Το ότι κάνετε δίαιτα δεν πάει να πει ότι για τους επόμενους 5 μήνες πρέπει να κρατάτε απόσταση ασφαλείας από γλυκά/αλμυρά/ό,τι άλλο σας κάνει κέφι. Παν μέτρον άριστον δεν έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι; Ε, λοιπόν guess what... είχαν δίκιο. Δεν ξέρω τι μεταβολισμό έχετε ή τι σας αρέσει να τρώτε, απλά στη δικιά μου δίαιτα έχω το δικαίωμα να φάω 5 μπάρες kinder bueno την εβδομάδα. Εάν μετρήσετε τις θερμίδες και ανάλογα με το μεταβολισμό σας, σίγουρα θα μπορέσετε να προσθέσετε στη διατροφή σας και το αγαπημένο σας σνακ.

4. Εάν μια μέρα σας πιάσει λαιμαργία και καταβροχθίσετε ότι υπάρχει στο ψυγείο σας και του γείτονά σας, δεν πάει να πει ότι τελείωσε η δίαιτα! Μην απογοητεύεστε. Άνθρωποι είμαστε, λογικό είναι να νιώθουμε καμιά φορά αδύναμοι μπροστά στο θεάμα μιας Lacta και μετά ενός κρουασάν και μετά των Lay's και μετά του παστίτσιου της γιαγιάς. Την επόμενη μέρα απλά θα φάτε μικρότερες μερίδες από ότι είχατε κανονισμένο, και εννοείται θα συνεχίσετε τη διαιτά σας.

5. Σκεφτείτε τι τεράστια αλλαγή θα υπάρξει στα ρούχα σας. Πόσα υπέροχα τζιν και πόσες υπέροχες μπλούζες δεν αγοράζετε επειδή δε σας κάνουν ή σας παχαίνουν; Ε λοιπόν, όταν έχετε φτάσει στα κιλά που θέλετε δε θα σας απασχολεί πλέον τίποτα. Το μόνο που μπορεί να μη σας κάνει είναι το χρώμα ενός ρούχου, γιατί κατά τ'άλλα θα χωράτε σε όλα.

6. Βάλτε άσκηση στο προγραμμά σας. Όταν λέμε άσκηση, δεν εννοούμε απαραίτητα ότι πρέπει να σκάτε 50 ευρώ στο γυμναστήριο και να λιώνετε στα όργανα και στις κάμψεις. Μπορείτε να περπατάτε μία ώρα κάθε μέρα ή να πηγαίνετε για ψώνια με τα πόδια 3 φορες την εβδομάδα. Ανεβείτε από τις σκάλες και όχι με το ασανσέρ. Πηγαίνετε με το ποδήλατο στη φίλη σας ή στη σχολή σας. Αρκεί να υπάρχει μια κίνηση, να καίτε θερμίδες με οποιονδήποτε τρόπο. Στην καλύτερη, κάνετε σεξ 3 φορές την ημέρα!

7. Μην το βλέπετε ως βάσανο ή ως στέρηση. Μαγειρεύετε σωστά τα φαγητά σας ώστε να μπορείτε να απολαύσετε μερίδες που σας αρέσουν. Δε χρειάζεται να τη βγάζετε με σαλάτες, μάλιστα αυτό δε βοηθάει καθόλου. Προσοχή στο λάδι και ελαττώστε τα τηγανιτά φαγητά. Όχι πολύ αλάτι και όχι διάφορες σως, όπως κέτσαπ, μαγιονέζες κλπ. Αν θέλετε παραπάνω γεύση βάλτε μουστάρδα ή λεμόνι ή ξύδι.

8. Εάν ένα βράδυ θέλετε να βγείτε για φαγητό δε χρειάζεται να τη βγάλετε με τρεις πατάτες και ένα χυμό. Αντιστρέψετε το βραδυνό με το μεσημεριανό μια μέρα που το διαιτολόγιό σας έχει κρέας και όταν βγείτε το βράδυ φάτε δύο σουβλάκια με λίγες πατάτες και σαλάτα. Προσπαθήστε μόνο το βραδινό αυτό να μη γίνει πολύ αργά.

9. Δείτε στο Youtube βίντεο άλλων ατόμων που έχουν κάνει και αυτά προσπάθεια και έχουν πετύχει. Εμένα προσωπικα με βοηθάει πολύ να δω πως κάποιος έχασε ακόμα και 100 κιλά. Μου δίνει έμπνευση, δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσω.

10. Σκεφτείτε ότι αυτό το κάνετε για τον εαυτό σας και μόνο και για να βελτιώσετε τον τρόπο ζωής σας. Η αρχή του να είναι κάποιος χαρούμενος είναι να είναι υγιής και αισθάνεται καλά με τον εαυτό του. Μια δίαιτα θα σας βοηθήσει να φτάσετε σε αυτό το σημείο, και προσοχή, ποτέ η δίαιτα δεν τελειώνει μόλις χάσετε τα κιλά. Μια ισορροπημένη διατροφή πρέπει να γίνει τρόπος ζωής και όχι να αποτελεί απλά μια αλλαγή λίγων μηνών.

Αυτά είχα να πω, ελπίζω να σας βοήθησαν έστω και λίγο και ελπιζω να μην τα διαβάζατε τρώγοντας το οικογενειακό παγωτό! Να προσθέσω κάτι τελευταίο. Μου είχαν πει κάποτε, δε θυμάμαι ποιος, και συμφωνώ απόλυτα, πως: Ο άνθρωπος που είναι αποφασισμένος να ξεκινήσει δίαιτα ξεκινάει αυτή τη στιγμή. Δεν περιμένει ούτε για αύριο, ούτε για την επόμενη Δευτέρα.

Εάν θες να ξεκινήσεις δίαιτα, ξεκίνα τώρα.

Υ.Γ: 11. Α, και μη βλέπεις Μάστερ Σεφ και Τοπ Σεφ. Γύρνα το στο Νεξτ Τοπ Μόντελ καλύτερα (για να σε βοηθήσει, όχι να σε πείσει να μείνεις πετσί και κόκκαλο, προς Θεού).

Σκέψεις..

Έχεις νιώσει ποτέ ότι δεν είσαι αρκετός; Ότι πρέπει να κάνεις κάτι παραπάνω για να αρέσεις στους άλλους; Πως ό,τι κι αν κάνεις, οι άλλοι θα έχουν κάτι να πουν για 'σένα;

Όχι, μην ανησυχείς, όταν λέω άλλοι, δεν εννοώ τον κόσμο που με προσπερνάει στο δρόμο. Εννόω αυτούς που γνωρίζω, αυτούς που ξέρω, που αγαπώ, με αγαπούν και τους ζω σχεδόν καθημερινά. Φίλοι, συγγενείς...

Λες και το να είσαι απλά ο εαυτός σου δεν αρκεί. Λες και ό,τι λείπει από τους άλλους, ψάχνουν να το βρουν σε εσένα. Σαν να προσπαθούν να προβάλλουν σε εσένα όλα τα χαρακτηριστικά που περιμένουν να έχει ο κόσμος που τους περιβάλλει. Λες και πιστεύουν πως ό,τι σωστό κάνουν αυτοί, πρέπει να το κάνουν και οι άλλοι.

Σα χαρακτήρας, δύσκολα δείχνω τα συναισθήματα μου. Δε θα κάτσω να τσακωθώ, δε θα κάτσω να φωνάξω γιατί απλά δε μου αρέσει. Με ενοχλεί να υψώνω τη φωνή, με ενοχλεί να προκαλώ τον άλλο να νευριάσει μαζί μου περισσότερο. Τον αφήνω να πει ότι είναι να πει, να ξεσπάσει αλλά δεν τον αντικρούω. Τουλάχιστον όχι πάντα.

Αυτή η "τακτική" έχει και τα θετικά της και τα αρνητικά της. Αποφεύγω μεν τους μεγάλους καβγάδες που θα μπορούσαν να προκύπτουν κάθε μερικές ώρες αν μάλωνα με τον άλλο, αλλά όλη αυτή η συναισθηματική φόρτιση συσσωρεύεται μέσα μου και με πνίγει. Άσε που ο άλλος, επειδή δεν αντιδράς, νομίζει ότι δεν σε ενοχλεί και όποτε έχει νεύρα ή γίνεται κάτι που τον ενοχλεί προσπαθεί να σε εκνευρίσει για να περάσει τα νεύρα του σε κάποιο άλλο ον με εγκέφαλο και συναισθήματα.

Σήμερα είναι μια μέρα που νιώθω όλα αυτά να με πνίγουν. Νιώθω να θέλω να ουρλιάζω επί πέντε λεπτά και μετά να αρχίσω να δίνω μπουνιές στον τοίχο. Να χτυπάω με τα πόδια μου το πάτωμα, να χοροποηδάω, να χτυπάω πόρτες, να τραβάω τα μαλλιά μου.. Αλλά δεν τα κάνω γιατί θα βραχνιάσω, θα γεμίσω μελανιές και θα μείνω καραφλή. Α, θα μου κάνουν και παρατήρηση οι γείτονες.

Γι'αυτόν το λόγο έχω καταφύγει στο γράψιμο, ένα μέρος όπου μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα, μπορείς να γράψεις όλα αυτά που θες να κάνεις, χωρίς να τα κάνεις και να ανακουφιστείς ελαφρώς.

Ξέρετε τι θα'θελα τώρα;

Ωτοασπίδες για τις σκέψεις μου. Γίνεται να βγάλουν ωτοασπίδες για να μην ακούς τις σκέψεις σου; Ή γίνεται να εφευρεθεί ένα είδος μουσικής που να παίζει πιο δυνατά από τις σκέψεις σου; Θα με βοηθούσε πάρα πολύ ειλικρινά. Επίσης θα ήθελα και κάτι άλλο. Ένα σπίτι στη θάλασσα σαν αυτά στις Αμερικάνικες ταινίες, που συνήθως παραδίπλα έχουν και έναν φάρο. Μια γραφομηχανή, ένα σοφιστικέ ατημέλητο λουκ και έμπνευση. Να γράφω και να γράφω για τα προβλήματα της ζωής και να περνάω τη ζωή μου έτσι. Όλοι θα θέλαμε μια εύκολη ζωή θα μου πείτε...

Νομίζω θα αρκεστώ σε έναν ψυχολόγο.

Αγόρια: Do's & Dont's

Dont's

1. Αν δεν είσαι ο Σάκης Ρουβάς, μη φοράς αμάνικα μπλουζάκια. Και όταν λέω αμάνικα, δεν εννοώ αυτά τα μαύρα σέξυ φανελάκια με τη λεπτή τιράντα που όταν τα φοράς με κάνουν να θέλω να σε 'κάνω' πάνω στο πλυντήριο, εννοώ αυτά τα απαίσια που φοράς όταν πας να παίξεις μπάσκετ. Αυτά τα μπλουζάκια είναι κατάλληλα μόνο για ένα πράγμα: Για να απορροφούν τον ιδρώτα σου όταν παίζεις μπάσκετ. Από κει και πέρα, όταν τα φοράς για να κάνεις βόλτα φαίνεσαι κάγκουρας και καημένος. Και πέφτουλας. Ναι χωρίς καν να μιλήσεις. Δεύτερη ονομασία: Μπακουρόμπλουζα

2. Τα αθλητικά που βγήκαν το 1996 προφανώς βγήκαν για να φορεθούν το 1996, άντε και δυο χρονιές παραπάνω. Για να δούμε... 1996+2=1998 και σήμερα έχουμε 2010. Γιατί βρίσκονται στα πόδια σου; Προφανώς δεν τα έχεις κρατήσει από τότε γιατί θα είχαν λιώσει, που σημαίνει ότι τα αγόρασες! Έχω δύο απορίες: Που τα βρήκες και πως τους έπεισες να σου τα πουλήσουν; Πάω στοίχημα ότι τα είχαν έτοιμα για μουσείο. Από εδώ και πέρα για να τα έχεις καλά με το γυναικείο φύλο θα φοράς μόνο σταράκια. Ευχαριστώ.

3. Καμία μας δε γουστάρει να βλέπει το μποξεράκι σου με τον Τουίτι ή με το Τριφύλλι. Ανέβασε το παντελόνι σου, βάλε του μια ζώνη "για να μη σου πέφτει" και ντύσου σαν άνθρωπος. Δεν είσαι ούτε ο Έμινεμ, ούτε ο Τζει Σι, είσαι ένας βλάκας και μισός. Δεν είναι στυλ, είναι ξεβράκωμα. Στην τελική, φόρα ένα Κάλβιν Κλάιν μπας και το σώσεις λίγο! ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ, ΦΟΡΑ ΕΣΩΡΟΥΧΑ! Γιατί το έχω δει κι αυτό...

4. Τη χρονιά που τα κωλοφτιαγμένα αμάξια έκαναν εντύπωση εγώ δεν ήμουν καν ιδέα στο μυαλό των γονιών μου. Σταμάτα να κάνεις θόρυβο όταν περνάς μπροστά από καφετέριες γιατί καμιά μέρα θα σου πετάξω το ποτήρι με το Μπρίζερ και θα σε ψάχνουμε στο Θερμαικό! Το μόνο που είσαι είναι ψωνάρα και επιδειξίας. Χρησιμοποίησε το μυαλό σου και κάνε εντύπωση με κάτι άλλο... με τον ανύπαρκτο εγκέφαλό σου ας πούμε! Καλή τύχη.

5. Το να είσαι με την παρέα σου και να δουλέυεις κορίτσια στο δρόμο είναι το λιγότερο ανώριμο. ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ! Το περισσότερο ξέρεις τι είναι; Σοβαρή πιθανότητα εγκεφαλικής καθυστερημάδας σε συνδυασμό με ηλιθιότητα και σύνδρομο του προβάτου. Ξέρεις τι είναι το σύνδρομο του προβάτου; Το ότι οι φίλοι σου που είναι πιο ανώριμοι από εσένα, σε κάνουν ότι θέλουν και για να νιώθεις ότι ανήκεις μαζί τους κάνεις τις ίδιες μαλακίες. Εύχομαι μια μέρα να γυρίσει μια κοπέλα και να στην πει τόσο μα τόσο άσχημα που θα κουνάς το κεφάλι σου να δεις αν κάνει θόρυβο!

6. Σακάκι με αθλητικά δεν ταιριάζει. Ούτε μακρύ τζιν με παντόφλες με διχάλα. Επίσης το να φοράς παρεό δεν είναι απαραίτητα άποψη, μπορεί απλά να σημαίνει ότι είσαι πολύ γκέι. Αποφάσισε αν θες αγοράκια ή κοριτσάκια και όταν καταλήψεις προσάρμοσε και το ντυσιμό σου ανάλογα. Δεν έχω πρόβλημα με τους γκέι, αλλά αν είσαι, παραδέξου το τουλάχιστον.

7. Το ξέρουμε ότι είσαι αγόρι και είσαι κάφρος όσο δεν πάει, αλλά μπορείς όταν βρίσκεσαι με κορίτσια να μην εξασκείς το επάγγελμα! Ρεψίματα, κλανιές και ροχάλες μας αηδιάζουν σε σημείο να θέλουμε να σε πλακώσουμε στα χαστούκια ενώ μία από εμάς θα σου δίνει να τρως κόπρανα από μπλε ελέφαντα. Την επόμενη φορά που θα σε ακούσω, να ξέρεις, θα είναι και η τελευταία σου. Δεν είναι απειλή, είναι υπόσχεση.

8. Το ζελέ. Μείζον θέμα στις μέρες μας. Όταν βάζεις ζελέ και πατηκώνεις όλα τα μαλλιά σου προς τα πίσω, ξέρεις σαν τι μοιάζεις; Σαν γλυμμένο γκριφόν. Εάν δε θέλεις να κάνεις καρφάκια ή το λουκ "μόλις σηκώθηκα από το κρεβάτι", άσε το ζελέ κάτω και πιάσε κάτι άλλο.

9. Αυτό το γενάκι γύρω από το στόμα σου, που πάει μέχρι το πηγούνι, το έκανε μόνο ο Σφακιανάκης, και δεν έχω βρει κοπέλα να λέει πόσο σέξι είναι. Ξύρισε το όπως είσαι, ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΟΜΩΣ, και άσε το γενάκι σου να βγει φυσικά.

10. Μη γίνεσαι σαν μπόντι μπίλντερ. Πίστεψέ με, από τις 100 γυναίκες που θα ρωτήσω, οι 99 θα προτιμήσουν το σώμα του Justin Timberlake από αυτό του Vin Diesel. Και όχι δε θα φταίει το γεγονός ότι τις έχω δεμένες και νηστικές εδώ και δύο εβδομάδες. Πήγαινε γυμναστήριο, πέτα τα φάρμακα και μην το παρακάνεις. Μπορεί να λέμε ότι γουστάρουμε να παίζουμε σκάκι στους κοιλιακούς σου, αλλά όταν οι φλέβες πετάγονται ακόμα και στα αυτιά σου, ε... πως να το κάνουμε... ψιλοαηδιάζουμε...

Do's

1. Ναι, σε παρακαλώ, όταν φοράς πουκάμισο, σήκωνε τα μανίκια μέχρι τους αγκώνες. Είναι απίστευτα σέξυ και τρελαίνει όλες τις κοπέλες, πίστεψέ με. Συνδύασέ το με ένα σκούρο τζιν και σταράκια και περίμενε με στην εκκλησία. Δε θα χρειαστεί να κάνεις κάτι άλλο.

2. Άσε το ζελέ και πέσε για ύπνο! Ναι, το λουκ "μόλις ξύπνησα και τα μαλλιά μου είναι χάλια" είναι πολύ γλυκό και είναι ότι πρέπει για ένα επιμελώς ατημέλητο λουκ το οποίο μάλιστα δημιουργήθηκε χωρίς καθόλου προσπάθεια. Βέβαια αν τα μαλλιά σου είναι πραγματκά πολύ ότι να 'ναι και παρατηρείς περίεργα βλέμματα να σε καρφώνουν, θα σου σύστηνα την επόμενη φορά να τιθασεύσεις μερικές τούφες με λίγο τζελ.

3. Το στυλ "Είμαι ήρεμος, ντροπαλός αλλά έξυπνος" είναι must. Εάν είσαι κανένας από τους ωραίους, άσε το υφάκι και το τουπέ και κοίτα να πατήσεις πάνω στη γη. Κανένα κορίτσι δε θα αντισταθεί σε ένα nerdy αλλά γοητευτικό αγόρι, ποτέ ποτέ ποτε.. Και αν κάποια αντισταθεί, φέρ'τη σε εμένα και θα αλλάξει γνώμη.

4. Το μικρό αμαξάκι σου που το πήρες με όσες οικονομίες είχες, είναι τέλειο. Το λατρεύουμε. Είναι χουχουλιάρικο και ότι πρέπει για ρομαντικές βραδιές με θέα την πόλη. Κράτα το, βάρα και κάνα καθρέπτη για να το κάνεις πιο πειστικό, και τα λέμε σήμερα το βράδυ στις εννιά.

5. Αν θα μας κεράσεις στο πρώτο ραντεβού μπορεί να μην είναι και πολύ σημαντικό, αλλά σίγουρα κάνει μια πρώτη πολύ καλή εντύπωση. Επέμεινε ευγενικά και θα δεις ένα ντροπαλό χαμόγελο να διαγράφεται στα χείλη της κοπέλας με την οποία είσαι. Στην καλύτερη, βρες και κάποιο αστείο να κάνεις γύρω από το θέμα. Στο λεπτό, η κοπέλα θα θέλει να σου κάνει άγριο σεξ.

6. ΆΣΕ-ΚΑΤΩ-ΤΟ-ΞΥΡΑΦΑΚΙ. ΕΠ! ΚΑΤΩ ΕΙΠΑ! Έτσι μπράβο. Απ'ότι βλέπω δεν έχεις μάθει ότι το γένι των τριών (ή και παραπάνω) ημερών τρελαίνει επίσημα τις γυναίκες. Είτε είσαι μελαχρινός, είτε είσαι ξανθός, όταν σε δει αυτή η άθλια που σε βλέπει μόνο φιλικά ελαφρώς αξύριστο, θα πέσει στα πόδια σου παρακαλώντας να την πας σπίτι σου το βράδυ για να παίξετε το γιατρό.

7. Αν είσαι 30, 30κάτι και παρατηρείς μια ελαφριά αραίωση στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, μην το σκεφτείς ούτε λεπτό. Ξύρισε το το τιμημένο! Το κεφάλι εννοώ. ΤΟ ΠΑΝΩ ΚΕΦΑΛΙ ΠΑΙΔΙΑ! Είναι γεγονός ότι σε όλους τους άντρες ανεξαρτήτως ηλικίας το ξυρισμένο κεφάλι προκαλεί ένα ελαφρύ παραλήρημα. Βλέπε Κανάκης και Γουεντγουορθ Μίλερ. Αν δε σου πάει το ξυρισμένο, κόψ'το απλά πολύ κοντό. Εάν δε σου πάει ούτε το πολύ κοντό, αδυνάτισε. Εάν πάλι δε σου πάει, δε μπορώ να βοηθήσω.

8. Πρόσεχε το ντύσιμό σου γιατί για πολλές πολλές πολλές κοπέλες μετράει σε ένα μεγάλο ποσοστό το πως ντύνεσαι. Όπως κι εσύ γουστάρεις να βλέπεις σέξυ κοπέλες, έτσι κι εμείς γουστάρουμε να βλέπουμε σέξυ άντρες. Τι νόμιζες; Ότι εμείς δεν είμαστε ματάκηδες; Άσε το πρώτο κουμπί του πουκαμίσου σου ανοιχτό, βάλε μια ωραία κολώνια και αθλητικά για το τρέξιμο που θα ακολουθήσει.

Υ.Γ: Εννοείταιότιτοπαραπάνωκείμενοείναισαρκαστικόκαιότιτοκάθεαγόριθαντύνεταιόπως

γουστάρει,εγωαπλάεκφράζωτηγνώμημουμέσαπότοσαρκασμόκαιόπωςόλοιξέρουμεοσαρκασμός

είναισκληρός.

Πότε; Ποτέ;

Αναρωτιόμουν τις προάλλες τι γίνεται; Γενικά... τι γίνεται; Που βρίσκομαι; Σε ποιο σημείο; Τελειώνει επιτέλους ή απλά θα συνεχίζεται για πολύ καιρό;

Πότε θα έρθει η μέρα που το μόνο που θα σκέφτομαι θα είναι ένας άλλος;

Πότε θα ξυπνάω με την αγωνία να δω τα μάτια κάποιου άλλου;

Πότε θα ξεκινάει η μέρα μου με τηλεφώνημα ενός άλλου;

Πότε θα σταματήσω να περιμένω αυτό το παραπάνω που περιμένω πάντα;

Πότε θα με παρηγορούν φιλιά ενός άλλου χωρίς να μου θυμίζουν τα φιλιά εκείνου;

Πότε θα χάνομαι στην αγκαλιά ενός άλλου σκεφτόμενη πόσο χαζή ήμουν που αφιέρωσα τόσες γραμμές σε εκείνον;

Πότε θα σκέφτομαι το πρόσωπο εκείνου χαμογελαστή, νιώθοντας ανάλαφρη και όχι απογοητευμένη;

Πότε θα θυμηθώ το πρόσωπό του μετά από πολύ καιρό και θα αναρωτηθώ τι να κάνει άραγε εκείνη τη στιγμή;

Και ίσως να στείλω να τον ρωτήσω τι κάνει...

Πότε δε θα με νοιάζει καθόλου αν απαντήσει;

Πότε δε θα με νοιάζει καθόλου αν τη μία μέρα έχει όρεξη και την άλλη όχι;

Πότε θα αδιαφορώ για το τι θέλει και για το τι δε θέλει;

Πότε θα πάψω να απογοητεύομαι όταν με αγνοεί;

Πότε θα τελειώσουν αυτά τα κείμενα;

Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια...

Ποτέ ξανά δε θα αφιερώσω τόσες σκέψεις σε έναν άνθρωπο.

Ποτέ ξανά δε θα ξοδέψω συναισθήματα σε κάποιον που δεν ξοδεύει ούτε καν λεπτά σε εμένα.

Ποτέ ξανά δε θα περιμένω κάτι από κάποιον που δεν έχει σκοπό να έρθει ποτέ.

Ποτέ ξανά δε θα πω τι νιώθω με τις πράξεις μου, όταν οι πράξεις του είναι θολές.

Ποτέ ξανά δε θα προσπαθήσω να διατηρήσω την επαφή μου με κάποιον που δε διατηρεί επαφή μαζί μου.

Ποτέ ξανά δε θα κάνω κουβέντα όταν αυτός προσπαθεί απλά να την... κάνει.

Ποτέ ξανά δε θα νιώσω μειονεκτικά επειδή δε με διάλεξε εκείνος.

Ποτέ ξανά δε θα μάθει κανείς πόσο ευαίσθητη με κάνουν τα μάτια του.

Ποτέ ξανά δε θα δει κανείς την καρδιά μου χωρίς να έχει δείξει τη δικιά του.

Ποτέ ξανά δε θα αναφέρω το όνομα του εάν δεν αναφέρει αυτός το δικό μου στον ύπνο του.

Ποτέ ξανά δε θα προσπαθήσω πολλαπλές φορές να δείξω ότι με ενοχλεί κάτι, όταν είναι προφανές ότι δεν το καταλαβαίνει.

Ποτέ μη λες ποτέ.

Πρόσεξε τη εύχεσαι γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί.

Ξέρετε τι;

Μιλούσα με μια φίλη τις προάλλες και θυμάμαι ότι της είπα

"Δε θυμάμαι πως είναι να μην τον σκέφτομαι κάθε μέρα. Δε θυμάμαι πως είναι να ξυπνάω ένα πρωί και να μην έχω αυτόν στο μυαλό μου. Δε θυμάμαι πως είναι μια ζωή χωρίς αυτόν. Δε θυμάμαι πως είναι να μην τον σκέφτομαι. Δε θυμάμαι."

Περιμένω αυτή τη στιγμή, αυτή τη χρυσή στιγμή, όταν το όνομά του δε θα μου προκαλεί τίποτα, που το πρόσωπό του απλά δε θα με συγκινεί και που δε θα επισκιάζει όλον τον κόσμο γύρω μου μόνο με την παρουσία του.

Περιμένω με περιέργεια και αγωνία.

Σε περιμένω.

Καλό μήνα.

Τέλειοι

Θα θέλατε να είστε τέλειοι;

Αν ναι, γιατί;

Αν όχι, γιατί;

Όλοι γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει τέλειος άνθρωπος και ότι τέλειος ήταν μόνο ο Χριστός (για όσους πιστεύουν)

Ας απαντήσουμε έχοντας το τέλειο στο μυαλό μας ως τις σωστές αναλογίες, πολύ καλή εμφάνιση, σωστός και μετρημένος χαρακτήρας και γενικά όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που θα έκαναν έναν άνθρωπο να φτάσει το τέλειο.

Προσοχή όμως.

Σε αυτό το παιχνίδι μπορείτε να είστε τέλειοι μόνο σε έναν από τους δύο 'τομείς'.

Ή στον τομέα τον εξωτερικό

Ή στον τομέα τον εσωτερικό

Επίσης...

Τι είναι τέλειο για εσάς;

Ένα ηλιοβασίλεμα

Ένα χαμόγελο από αυτόν

Ένα πρωινό μαζί της

ή...

Περιμένω τις απαντήσεις σας,

και όταν θα έχω ερεθιστεί αρκετά από τα σχόλιά σας, θα δώσω και τη δικιά μου απάντηση.

Και όχι, όταν λέω "ερεθιστεί" δεν εννοώ σεξουαλικά.

Λυκόφως

Ναι, καλά καταλάβατε. Όσοι δεν έχετε διαβάσει όλα τα βιβλία, μην διαβάσετε το κείμενο γιατί ίσως σας προδώσω το τέλος.

Το κείμενο αφορά αυτό το παραμύθι που μιλάει για βαμπίρ που λαμπυρίζουν, καυτούς λύκους και μια κοπέλα που είναι πανέξυπνη αλλά την έχει πατήσει με ένα βαμπίρ, αλλά και με ένα λύκο και δεν είναι σίγουρη, αλλά στο τέλος καταλήγει με το βαμπίρ. Καλά έκανε, και εγώ αυτό θα διάλεγα.

Πως προέκυψε αυτό το κείμενο, θα με ρωτήσετε, μιας και η τρέλα με αυτή την ταινία έχει ψιλοπεράσει, αν και αυτό το λέω συγκριτικά με το τι τρέλα υπήρχε όταν πρωτοβγήκε.

Χθες το βράδυ κατα τις 11 η ώρα βαριόμουν υπερβολικά πολύ, νύσταζα και τα μάτια μου έτσουζαν αλλά εγώ ντε και καλά ήθελα να μείνω ξύπνια - χωρίς σχόλια- οπότε αποφάσισα να δω τη Νέα Σελήνη, τη δεύτερη κατα σειρά ταινία.

Πριν όμως ξεκινήσω, να σας περιγράψω τη σχέση μου με όλο αυτό το σαματά που λέγεται Λυκόφως ή όπως το λέμε και εμείς οι Έλληνες, "Twilight".

Όταν είχε πρωτοβγεί η πρώτη ταινία όλοι μιλούσανε για αυτήν. Εγώ δεν ήξερα τίποτα παραπάνω εκτός από τον τίτλο της ταινίας και το ότι όλοι όσοι την είχαν δει, είχαν πορωθεί. Επειδή είμαι όμως λίγο αντιδραστικιά, δεν ήθελα να πάω να τη δω από καθαρή αντίδραση στον όλο σαματά που είχε δημιουργηθεί. Και μιας και δεν είχα ψάξει το θέμα, δεν με έτρωγε κιόλας, να το πω έτσι απλά να το καταλάβεις και εσυ. Έρχεται μια μέρα λοιπόν η κολλητή μου και μου λέει "Πάμε να δούμε το Λυκόφως;". Καθώς μου αρέσει ιδιαίτερα το σινεμά, μπορώ δηλαδή να ξοδέψω ώρες... ή και μέρες μέσα σε μία αίθουσα αρκεί να είναι ανοιχτές οι τουαλέτες και τα Goody's παραδίπλα, δεν το σκέφτηκα πολύ, βασικά ούτε δευτερόλεπτο, και είπα αμέσως το "ναι".

Πήγαμε, πάθαμε το πρώτο σοκ με τον Θεό τον Ρόμπερτ (πρέπει να παραδεχτείτε ότι στην πρώτη ταινία είναι πολύ μωρό), προς το τέλος πορωθήκαμε με τη σκηνή της μάχης και καθώς βγαίναμε από την αίθουσα είχαμε μια μελαγχολική διάθεση στη σκέψη του τέλειου αυτού έρωτα που μας δείχνει η ταινία και που δεν υπάρχει ή έστω δε θα υπάρξει ποτέ για εμάς στην πραγματικότητα.

Είχα τρελαθεί τόσο πολύ με την ιστορία που το βράδυ κιόλας που την είδα, έψαξα στο ίντερνετ για να μάθω παραπάνω. Όταν έμαθα λοιπόν ότι πρόκειται για βιβλία που έγιναν ταινίες ενθουσιάστηκα τόσο πολύ που τα παρήγγειλα αμέσως. Και τα τέσσερα. Σε μια καταπληκτική τιμή μπορώ να πω, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Τα ρούφηξα, γιατί ρουφηξιά ήταν αυτό δεν ήταν ανάγνωση, κατευθείαν και πορώθηκα ακόμα περίσσότερο. Συγνώμη που χρησιμοποιώ τη λέξη πορώθηκα συνέχεια αλλά βρίσκω ότι εκφράζει απόλυτα αυτό που συνέβαινε. Και πως αλλιώς να το πω δηλαδή; Παθιάστηκα; Χμμ, δεν κακό...

Και τότε άρχισαν όλα τα κακά.

Τότε μου άρεσε η όλη αυτή κατάσταση της... μάντεψε, ΠΟΡΩΣΗΣ. Τώρα όταν το σκέφτομαι, το βρίσκω βλακεία. Ευτυχώς υπήρξε μια εξέλιξη μετά από ένα χρόνο σε ίδρυμα και ένα σπασμένο λαμπατέρ πάνω στο κεφάλι μου, δώρο της θείας μου. Αστειεύομαι φυσικά... νομίζω.

Ήμουν βυθισμένη σε μία απέραντη μαύρη άβυσσο. Παρατηρήσατε τον πλεονασμό εδώ, ε; Απέραντη και άβυσσος. Μα ποια είμαι επιτέλους.

Σκεφτόμουν τόσο έντονα το ότι εγώ ποτέ μα ποτέ μα ποτέ μα ποτέ δε θα έχω έναν τόσο υπέροχο έρωτα, αγάπη, όπως θέλετε πείτε το και το σπουδαιότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί θα είναι να τα πάω πολύ καλά στη δουλειά μου. Άρχισα να βαριέμαι τον κόσμο στον οποίο ζω θεωρώντας τον επίπεδο και αδιάφορο μιας και δεν έχει ούτε βαμπίρ, ούτε ανθρώπους που γίνονται λύκοι, ούτε μάγους (εδώ επηρεάστηκα από Χάρι Πότερ) και το πιο φανταστικό πλάσμα που έχω δει στη ζωή μου ήταν μια πολύχρωμη λιβελούλα στις λίμνες της Σαμοθράκης. Α, όχι ψέματα, είχα δει και ένα φάντασμα στην Κρήτη. Ή έτσι νόμιζα.

Ήθελα να γίνω η Μπέλα στη θέση της Μπέλας. Η Μπέλα η οποία κατα το βιβλίο μπορεί να θεωρεί τον εαυτό της, ας μην πω μπάζο, ας πω 'τίποτα το ιδιαίτερο', αλλά η οποία στην πραγματικότητα είναι τόσο... πως να το πω...ελκυστική με έναν τόσο effortless τρόπο. Και ταυτόχρονα μου έσπαγε τα νεύρα που σκεφτόταν συνέχεια πόσο αδιάφορη είναι αλλά από την άλλη είχε 2-3 αγοράκια που έτρεχαν από πίσω της. Αφού ρε κοπέλα μου βλέπεις ότι έχεις πέραση, τι μας τα πρήζεις; Εξάλλου το λέει και το όνομα σου. Bella=Όμορφη, Swan=Κύκνος. Είσαι πανέξυπνη, μόνο τη δικιά σου σκέψη δε μπορεί να διαβάσει ο Έντουαρντ, αλλά κατά τ'άλλα είσαι συνηθισμένη. Ε, άντε κάνε μπάνιο με κρεμμύδια! JEEZ!

Μπορεί να κάνω πλάκα τώρα και να το κοροιδεύω αλλά η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που το διάβαζα, βυθιζόμουν στον κόσμο του Λυκόφωτος και ζούσα μια παράλληλη ζωή. Μερικές φορές έκανα ότι σκόνταφτα επίτηδες ή ότι χτυπούσα κάπου, έστω για να νιώσω ότι έχω κάτι κοινό με τη Μπέλα και ότι έχω ελπίδες να με ερωτευτεί ένας κούκλος βαμπίρ και να με θέλει για όλη του τη ζωή μέχρι να καταστραφεί ο κόσμος. Το μόνο που κατάφερνα βέβαια είναι να γεμίζω μελανιές και να βρίζω τα αντικείμενα στα οποία χτυπούσα, προσπαθώντας να τα προσβάλλω.

Γενικότερα τα βιβλία τα λάτρεψα, δεν έχω κάποιο παράπονο εκτός του ότι στο τρίτο η Μπέλα φιλάει τον Τζέικομπ και ότι ο Τζέικομπ γίνεται ιδιαίτερα ενοχλητικός για μένα και τον Έντουαρντ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν διάβαζα τη σκηνή όπου η Μπέλα λέει στον Τζέικομπ να τη φιλήσει, άφησα το βιβλίο κάτω, έπιασα τα χέρια μου με το κεφάλι μου και έλεγα στον εαυτό μου να ηρεμίσει καθώς έτρωγα με ένα κουταλάκι μερέντα. Όχι εντάξει, δεν έτρωγα, αλλά προσπαθώ να το κάνω να φανεί πιο αστείο. Τι είπες; Δεν τα καταφέρνω; Α, είπα μήπως...

Πάνω στην τρέλα μου (εδώ λες: πάνω στην αλητεία μου), έκανα μία σελίδα στο φέισμπουκ για τον Ρόμπερτ Πάτινσον (δεν κάνω διαφήμιση, αλλά αν θες να τη δεις είναι αυτή: http://www.facebook.com/RobertPattinsonPage. Είναι σίγουρα η καλύτερη που υπάρχει στο φέισμπουκ αυτή τη στιγμή, στο υπογράφω) και πήγα στα γυρίσματα της δεύτερης ταινίας που έγιναν στην Ιταλία. Επειδή αν περιγράψω το πως πέρασα στην Ιταλία το κείμενο θα πάρει διαστάσεις βιβλίου της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, θα πω επιγραμμάτικά δυο-τρία λόγια και αργότερα θα σε παραπέμψω σε σύνδεσμο όπου τα λέω όλα αναλυτικά.

1. Ναι, είδα από κοντά τον Ρόμπερτ Πάτινσον

2. Ναι, είδα από κοντά την Κρίστεν Στιούαρτ

3. Ναι είδα από κοντα τη σκηνή στο συντριβάνι.

4. Ω ναι, στάθηκα στο συντριβάνι.

5. Ναι, ήμουν στην ταινία

6. Ναι φορούσα και εγώ αυτές τις κόκκινες κουκούλες

7. Όχι δε με δείχνει στην ταινία (απ'όσο έχω δει)

8. Όχι, δεν πέρασε η Μπέλα από μπροστά-πίσω μου, σπρώχνοντας.

9. Δεν πήρα αυτόγραφο από κανέναν ηθοποιό, μόνο από τον σκηνοθέτη

10. Δεν μίλησα με κανέναν ηθοποιό, μόνο μια κοπέλα με την οποία ήμουν μαζί αντάλλαξε μια-δυο κουβέντες με την Κρίστεν. Γαμάτο;

that's me in my coat

Για παραπάνω πληροφορίες, διάβασε εδώ: http://www.facebook.com/note.php?note_id=93774922166

Ελπίζω να είσαι καλή/ός στα αγγλικά.

Πλέον η γνώμη μου είναι ότι το Λυκόφως είναι ένα καλό βιβλιαράκι, μια ωραία ιστορία, τίποτα πρωτότυπο στο σύνολο του αλλά ίσως με κάποιες πρωτότυπες λεπτομέρειες. Συνεχίζω να είμαι άρρωστη φαν του Χάρι Πότερ και δεν το αλλάζω με τίποτα εννοείται, καθώς ο Χάρι Πότερ δεν είναι απλά μια ιστορία, είναι τρόπος ζωής, και όποιος είναι Χάρι Πότερ μάνιακ με καταλαβαίνει απόλυτα!

Παρ'όλα αυτά, ακόμα και τώρα αν διαβάσω το βιβλίο ή εάν δω την ταινία θα με πιάσει αυτή η ελαφριά μελαγχολία που με έπιανε τότε, απλά αντί για ένα μήνα, θα κρατήσει μερικές ώρες.

Προς όλους τους Twihards, κουράγιο, θα περάσει.

Α, και για όσους θέλουν μια περιληπτική περίληψη των βιβλίων, ορίστε:

Έντουαρντ - βαμπίρ, 100κάτι χρονών αλλά έγινε βαμπίρ στα 17

Μπέλα - 17 χρονών, μαθήτρια

Τζέικομπ - 16, ινδιάνος, λυκάνθρωπος

Πρώτο βιβλίο

Ωραία, η Μπέλα και ο Έντουαρντ γνωρίζονται, ερωτεύονται, γλιτώνουν τους κακούς και ζήσαν όλοι καλά κι εμείς καλύτερα. Ουδέν σχόλιον πέραν του ότι ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΣΧΕΣΗ ΓΑΜΩΤΟ.

Δεύτερο βιβλίο

Ω Θεέ! Ο Έντουαρντ φεύγει! Και εμφανίζεται ο Τζέικομπ. Και πάει να πεχτεί κάτι αλλά ευτυχώς τελευταία στιγμή η Μπέλλα τρέχει στην Ιταλία να σώσει τον Έντουαρντ από αυτοκτονία. Να σημειώσω εδώ ότι έχω να κάνω πολλά σχόλια για την Ιταλία. Θυμίστε μου αργότερα.

Τρίτο βιβλίο

Ω τι ωραία τι καλά, είναι μαζί. Όμως ο σπαστικός Τζέικομπ επιμένει ότι η Μπέλλα πρέπει να τα φτιάξει μαζί του και της την πέφτει με το ζόρι. Η Μπέλλα είναι διχασμένη και εδώ τρώμε μια ξενέρα γιατί μας καταστρέφεται το ίματζ του τέλειου έρωτα, αλλά ευτυχώς στο τέλος γυρνάει στον Έντουαρντ. Δεν αναφέρω μάχες κλπ γιατί δε μας νοιάζει.

Τέταρτο βιβλίο

Ο Έντουαρντ και η Μπέλα παντρεύονται, ουάου! Πάνε για διακοπές σε ένα νησί και εκεί η Μπέλα μένει έγκυος με το παιδί του Έντουαρντ. Ο Έντουαρντ θέλει να σκοτώσει το παιδί γιατί είναι επικίνδυνο αλλά η Μπέλα όχι. Η Μπέλα γεννάει, το παιδί σχεδόν τη σκοτώνει έως ότου ο Έντουαρντ τη δαγκώνει για να τη σώσει και έτσι την κάνει βαμπίρ. Η Μπέλα γίνεται βαμπίρ και έχει κάτι φοβερές δυνάμεις όπως και το βαμπιροανθρωπάκι παιδί της έχει επίσης δυνάμεις και αναπτύσσεται πολύ γρήγορα. Έρχονται οι Βόλτουρι, γίνεται μία epic battle, νικάνε οι Κούλεν, και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Α! Να πω ότι Ο Τζέικομπ δεν έμεινε παραπονεμένος γιατί έκανε αποτύπωση στο παιδί της Μπέλα. Αν θέλετε να μάθετε τι είναι αυτό, ρωτήστε κάποιον.

Απόψε το βράδυ

Τετάρτη βράδυ. Αργά το βράδυ.

Ξαπλώνω. Και τι κάνω; Μάντεψε! Διαβάζω κείμενά μου. Ναι, μπορείς να γελάσεις ελεύθερα, αλλά ξέρεις τι; Μερικές φορές μου αρέσει να θυμάμαι παλιά μου συναισθήματα. Ναι, περίεργο, ξέρω, ξέρω...

Ξαπλώνω που λέτε και διάφορες σκέψεις περνάνε από το κεφάλι μου. Πράγματα παλιά, πράγματα καινούρια, πράγματα που έγιναν, που μπορεί να γίνουν, που τελικά ΔΕ θα γίνουν. Ερωτήσεις, απαντήσεις, απορίες, αγανάκτιση, περιέργεια, λίγη στεναχώρια και λίγη απογοήτευση.

Τελικά δε θα κάνω αυτό που ήθελα και σχεδίαζα τόσο καιρό. Δε θα μπορέσω να πάω σε σχολή μακιγιάζ. Δυστυχώς. Το ήθελα πολύ, αλλά προφανώς φέτος θα αρκεστώ σε σεμινάρια. Αν είμαι τυχερή και αρκετά καλή, μπορεί να κερδίσω και τον διαγωνισμό. Και μετά, ποιος με πιάνει!

Χάνω κιλά και έχω αγωνία από τώρα για τα Χριστούγεννα. Άραγε θα τα έχω καταφέρει; Θα έχω αποτύχει και θα νιώθω πως θα μείνω πάντα η ίδια; Τι θα έχει γίνει; Αγαπητή Ίρις των Χριστουγέννων, σε παρακαλώ απάντα μου με ένα σχόλιο στις ερωτήσεις αυτής της παραγράφου. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.. Α! Αυτό το φόρεμα σου ταιριάζει πολύ!

Έτσι είναι η φοιτητική ζωή; Δεν τη ζω. Τη θεωρώ βαρετή. Καλύτερα περνάω με φίλες από το σχολείο. Τι νόημα έχει να κάθεσαι σε μια παρέα και να ακούς τον καθένα να λέει τα δικά του; Θα μου πείτε, πες κι εσύ τα δικά σου. Αμ δε... δεν μ'αρέσει να προσπαθώ να τραβήξω την προσοχή. Δεν πειράζει, ρε 'σεις. Ένας χρόνος είναι.

Το γνωστό θέμα. Ξέρετε ήδη για ποιον είναι αυτή η παράγραφος. Είναι καλά άραγε; Περνάει καλά; Που βρίσκεται τώρα; Πότε φεύγει; Μου είχε πει Νοέμβριο, αλλά δεν ξέρω γιατί έχει εξαφανιστεί. Η ερώτηση σας είναι "Ακόμα;". Όχι, είναι η απάντηση μου. Ίσως λίγο, αλλά όχι όπως παλιά. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Αυτή η στασιμότητα έχει σκοπό να με ενοχλεί πάρα πολύ ακόμα; Αν είναι να ξέρω να την απολύσω! Άσε που ντύνεται απάισια τελευταία και αυτό το άρωμα πια, μοναξιά μυρίζει! Θα της δώσω μια τελευταία ευκαιρία να μοιάσει περισσότερο στην πρόοδο και βλέπουμε. Ελπίζω να μη με απογοητεύσει.

Αν είχα πάει; Τότε, το καλοκαίρι. Και αργότερα το φθινόπωρο. Τι θα γινόταν; Θα γινόταν κάτι; Η πρόταση ήταν εκεί, με κοιτούσε κατάματα. Αλλά εγώ την πήρα και την έσκισα. Γιατί; Ξέρετε τι φταίει; Διαβάστε μερικές γραμμές παραπάνω. Δεν υπάρχει η Ίρις αυτόν τον καιρό. Ψάχνει τον εαυτό της.

Είμαι σίγουρη ότι έχετε καταμπερδευτεί. Όποιος κατάλαβε, χαίρομαι γι'αυτό. Όποιος δεν κατάλαβε ας συνεχίσει να παίζει Farmville. Δεν έχει και πολύ αξία για εσάς αυτό το κείμενο, εκτός από αυτούς τους οποίους αφορά ή αυτούς οι οποίοι το νιώθουν.

Καλή σας νύχτα και σας ευχαριστώ που μου ξοδέψατε 10 λεπτά από τη βραδιά μου, γιατί βαριόμουν πολύ.

Α, και το ποτήρι είναι μισογεμάτο. Πάντα έτσι το έβλεπα, απλά τώρα το θυμήθηκα.

Μακιγιάζ

Αυτό το κείμενο είναι απλά μια μικρή ανακοίνωση.

Έχω πάρει μέρος σε ένα διαγωνισμό μακιγιάζ, και θα ήθελα όσοι με διαβάζετε και με παρακολουθείτε, να αφήσετε εάν θέλετε σχόλιο.

Προς το παρόν έχω κάνει τρία Look:

3. Τρίτο Look

2. Δεύτερο Look

1. Πρώτο Look

Για όσους ενδιαφέρονται ή απλά αναρωτιούνται, το IRISistibleMakeup είναι το δεύτερο blog μου και θα περιέχει (είναι καινούριο) διάφορες συμβουλές ομορφιάς, μακιγιάζ κλπ.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας.

Αυτοβιογραφία (?)

Ναι έχετε δίκιο.

Έχω πάρα πολύ καιρό να γράψω κείμενο. Πάρα, πάρα πολύ καιρό.

Δεν υπάρχει έμπνευση. Τίποτα. Καπούτ. Γιοκ. Πως το λένε στη γλώσσα σας;

Υπάρχουν οι ίδιες ανησυχίες και προβλήματα αλλά τα έχω αναλύσει τόσες φορές σε άλλα κείμενα που δεν βρίσκω κάτι καινούριο να πω. Και να τα πω πάλι, ποιος με ακούει (ή μάλλον ποιος με διαβάζει στην προκειμένη περίπτωση);

Όταν λες και ξαναλές και ξαναλές κάτι και δεν αλλάζει τίποτα, και εσύ βαριέσαι, και οι άλλοι. Σωστά; Σωστά να λέτε!

Μιας και δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να γράψω, θα σας πω για μένα. ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ;

Φέτος ξεκινάω σπουδές μακιγιάζ (παράλληλα με τις σπουδές φωτογραφίας) και είμαι πολύ περίεργη να δω που θα με οδηγήσει.

Γενικότερα δε θα 'λεγα ότι ήμουν η έφηβη που στη δευτέρα λυκείου ήξερε μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια της δουλειάς που θέλει να ακολουθήσει. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι όσοι ήξεραν, το ακολούθησαν κιόλας ή και να το ακολούθησαν, ότι το τελείωσαν.

Όχι.

Ήμουν ένας τραμπλ. Δεν ήξερα τίποτα, δεν ήθελα τίποτα. Είχα ένα δυο πραγματάκια σκόρπια στο μυαλό μου αλλά κανένα από αυτά δεν συνδεόταν με κάποιο ασφαλές επάγγελμα ή έστω με κάποιο συγκεκριμένο επάγγελμα.

Όταν μια έφηβη λέει "Μου αρέσει να ζωγραφίζω", εκτός από το ζωγράφος -που για να βγάλεις λεφτά πρέπει να είσαι το τρελό ταλέντο ή εντελώς κωλόφαρδος, συγνώμη τυχερός ήθελα να πω- τι άλλο θα μπορούσε να κάνει;

Έτσι κι εγώ.

Στη δευτέρα λυκείου μου άρεσε να ζωγραφίζω. Και στις πολύ καλές μου να γράφω κείμενα. Δεν ήθελα οικονομικά, δεν ήθελα πολιτικά, δεν ήθελα θρησκευτικά, ιατρικά, μαθηματικά, βιολογικά, αστυνομικά... τίποτα, τίποτα! Σε όσους με πίεζαν να αποφασίσω έλεγα "Είμαι ελεύθερο πνεύμα εγώ, καλλιτέχνης! Δεν μπορώ να μπω σε καλούπια" (έτσι έδινα εξήγηση και στο χαμό που βρισκόταν καθημερινά στο δωμάτιό μου). Ωραία δικαιολογία, ε;

Κάποια στιγμή όμως (αρχές τρίτης λυκείου) άρχισα να αγχώνομαι και να αναρωτιέμαι τι στο καλό θα γράψω στο μηχανογραφικό μου. Δεν είχα στο μυαλό μου κανένα απολύτως επάγγελμα για το οποίο να ένιωθα ότι θα μου άρεσε να το κάνω το υπόλοιπο της ζωής μου. Ζωγράφος; Όχι. Δημοσιογράφος; Όχι. Γιατρός; ΟΧΙ! Παιδαγωγός; Όχι. Προγραμματιστής; Όχ... Χμμμ... Γιατί όχι;

Και έτσι ξεκίνησαν όλα.

Ασχολιόμουν από μικρή με τους υπολογιστές και κατα την μήτηρ ήμουν αρκετά άνετη στο να διαχειρίζομαι πολύπλοκα προγράμματα (ζωγραφική) καθως και να λύνω σημαντικά προβλήματα του υπολογιστή (Ctrl+Alt+Del ιζ μαι σέιβιορ). Το σκέφτηκα από εδώ, το σκέφτηκα από εκεί, με φαντάστηκα μπλεγμένη με διακόσια καλώδια να προσπαθώ να εισχωρήσω σε απόρρητα έγγραφα για να λύσω μια υπόθεση της αστυνομίας, και είπα ότι, ναι, θα μπορούσα να το κάνω εγώ αυτό. ΛΑΘΟΣ! Θα ήθελα. Όχι θα μπορούσα.

Για αυτό λοιπόν και στις 8 πρώτες θέσεις στο μηχανογραφικό μου φιγουράρουν σχολές που σχετίζονται μ ετην πληροφορική. Αριστοτέλειο, ΤΕΙ Σίνδου, ΠΑΜΑΚ, Πολυτεχνείο Κρήτης, ΤΕΙ Ηρακλείου, Εφαρμοσμένη, Πληροφορική και Τηλεπικοινωνίες κλπ.

Στην 9η θέση ήταν νομίζω κάτι που έπρεπε να βάλω πρώτο.

Κινηματογράφος στο Αριστοτέλειο. Αν μπορούσα, θα του έβαζα και λαμπάκια και μουσική υπόκρουση, αλλά δεν έχει φτάσει μέχρι εκεί το Blogger.

Η τέχνη. Η δημιουργία. Ο χώρος της Τέχνης. Αυτό με ενδιέφερε πάντα, γιατί δεν το σκέφτηκα νωρίτερα;

Το καλοκαίρι που περίμενα τα αποτελέσματα των Πανελληνίων, είχα ψηθεί τόσο πολύ στην ιδέα του Κινηματογράφου που σχεδόν δεν ήθελα να περάσω Πληροφορική.

Ο Θεός όμως εκπληρώνει μία επιθυμία τη φορά, γι'αυτό και βρέθηκα στο ΤΕΙ Σίνδου στο Τμήμα Πληροφορικής. Όταν είδα τη βάση στην τηλεόραση και συνειδητοποίησα ότι είχα περάσει, μια ελαφριά και στιγμιαία μελαγχολία με διαπέρασε. Πληροφορική; Εγώ; Γιατί;

Δεν είχα τελειώσει όμως εκεί. Όχι. Έπρεπε να ταλαιπωρήσω κι άλλο τους δικούς μου. Μετά από δύο χρόνια γραμμένη στη σχολή και περίπου δεκαπέντε μέρες φοίτησης (εντάξει, υπερβάλλω, δεν ήταν δεκαπέντε, ήταν δεκαοχτώ) ανακοίνωσα ότι δεν μπορώ πλέον να πηγαίνω στη σχολή (μεταφορικά το "πηγαίνω" αφού δεν πατούσα) και ότι θέλω να αλλάξω τομέα σπουδών. Οι γονείς μου, για κάποιο περίεργο λόγο, με άκουσαν, και μου είπαν "Εντάξει κοπέλα μου, αφού δε σου αρέσει εκεί, που θες να πας;". Εντάξει, ίσως να μην ήταν τόσο ήρεμοι, αλλά γιου γκετ δι αιντία.

Η απάντηση μου ήταν "Δεν ξέρω" και πραγματικα δεν ήξερα. Ένιωσα πάλι όπως στη δευτέρα λυκείου, χαμένη και... χαμένη. Είχα πολλά ενδιαφέροντα και κατά τους άλλους "ταλέντα" που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σε διάφορους τομείς. Όχι σκηνοθεσία, όχι Μακιγιάζ, όχι Γραφιστική, όχι Διαφήμιση, όχι Ενδυματολογία... και διάφορα άλλα. Εγώ όμως, σαν Ίριδα, δεν ήξερα τι θέλω. Δεν ήξερα που είμαι καλή, ποια δουλειά θα μπορούσε να με καλύπτει για το υπόλοιπο της ζωής μου..

Η φωτογραφία προέκυψε καταλάθος, μετά από κάτι λήψεις που έγιναν με μια φίλη "για πλάκα". Έκανα μία, έκανα δύο, έκανα τρεις, και σκέφτηκα ότι το αποτέλεσμα μου αρέσει. Θα μπορούσα λοιπόν να το δοκιμάσω. Οπότε, το ανακοίνωσα στους δικούς μου.

"Τι φωτογραφία;" με ρώτησαν. "Είναι πολύ γενικό αυτό που λες".

"Ε, δεν ξέρω" απάντησα, "... μάλλον φωτογραφία μόδας"

Πήγα αρχικά σε μία γνωστή ιδιωτική σχολή όπου με στόλισαν από πάνω μέχρι κάτω και επειδή κατα τον πατέρα "είναι πολύ πρακτικη σχολή για εσένα, εσύ αυτά τα ξέρεις ήδη, εσύ χρειάζεσαι εκπαίδευση στην αντίληψη", κατέληξα σε μία λιγότερο γνωστή σχολή αφιερωμένη στη φωτογραφία.

Και νόμιζα ότι επιτέλους είμαι στο στοιχείο μου.

Μέχρι που άρχισαν τα μαθήματα.

Μετά από ένα χρόνο στη σχολή, μπορώ να πω ότι μπορεί και να μην είναι η φωτογραφία το πάθος μου.

Πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι εγώ θέλω να σχεδιάζω, να ζωγραφίζω, να δημιουργώ με το χέρι, γιατί το ξέχασα αυτό;

Από μικρή ζωγράφιζα, όχι ότι έχω κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, αλλά μου άρεσε.

Δε δείχνει αυτό αρκετά σχετικά με το που θα έπρεπε να προσανατολιστώ;

Φέτος λοιπόν, μακιγιάζ. Τώρα νιώθω ότι είμαι στο στοιχείο μου. Αλλά έτσι έλεγα και πέρυσι με τη φωτογραφία.

Υπάρχει μια διαφορά όμως.

Όταν με ρωτούσαν αν η σκέψη του να είμαι φωτογράφος για την υπόλοιπη ζωή μου με ικανοποιεί, δεν ήμουν σίγουρη για την απάντηση.

Αν με ρωτήσει τώρα κάποιος, θα πω ναι.

Και ίσως το μακιγιάζ να σας φαίνεται "αστείο" ή "ρηχό" αλλά θα πω δύο πράγματα και θα κλείσω αυτό το τεράστιο κατα τ'άλλα κείμενο.

Αφενός εγώ προσωπικά δεν εννοώ το απλό καθημερινό μακιγιάζ, αλλα ζωγραφική πάνω στο πρόσωπο, ίσως και στο σώμα και αφετέρου, όταν σε κάποιον αρέσει πραγματικά κάτι, τότε για αυτόν είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.

Γενέθλια!

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα ευχόσασταν αν το τζίνι εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά σας με την μεγάλη του μπλε κοιλιά και τα πεταχτά του μάτια (ναι οκ, βλέπω πολύ Disney) και σας έλεγε "Γήινε, έχεις τρεις ευχές!". Ή μάλλον δεν νομίζω να έλεγε γήινε, μάλλον θα έλεγε "Αφέντη, έχεις τρεις ευχές". Ναι, έτσι καλύτερα...

Τρεις ευχές.

Τι είναι τρεις ευχές;

Τίποτα.

Όταν ήμουν πιο μικρή (και μην ακούσω ανέκδοτα για την παλαιολιθική εποχή) έγραφα ημερολόγιο. Είχα ένα τετράδιο σχολείου και αράδιαζα ότι μπούρδα με απασχολούσε. Μια μέρα λοιπόν σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να ζητήσω εάν είχα τρεις μόνο ευχές. Έκανα λοιπόν διάφορες λίστες των τριών ευχών. Μέσα σ'αυτές υπάρχουν ευχές όπως:

Να αποκτήσω τέλειο σώμα.

Να μπορώ να τραγουδάω ραπ.

Να γίνω τέλεια volley ball-ίστρια.

Να περάσω στη Βουλή των Εφήβων (ναι είχα γράψει έκθεση- δεν πέρασα).

Η Ελλάδα να γίνει υπερδύναμη αλλά όχι σαν την Αμερική (ναι, όπως το βλέπετε!).

Να με ερωτευτεί ο Elijah [ή ο Σ. ή ο Β.] (ναι μου άρεσαν πολλοί τότε).

Ο Ο. να γίνει ο φίλος που θέλω και χρειάζομαι.

Η Ο. να ξεκολλήσει από τη ζωή της (really Ίρις; really; θα ξόδευες ευχή για αυτό το πράγμα;).

Να είναι καλά αυτοί που αγαπάω (πάντα έγραφα "αυτοί που αγαπάω" και όχι "Η οικογένεια και οι φίλοι μου" γιατί φοβόμουν ότι ίσως εάν το διευκρίνιζα, θα έμεναν κάποιο απ'έξω που ίσως να μην είχα υπολογίσει και θεωρούσα πως ο Θεός θα καταλάβαινε ποιους εννοώ όταν λέω "αυτοί που αγαπάω" και θα φρόντιζε να τους συμπεριλάβει στην ευχή!)

Και πολλά άλλα.

Ναι, είχα κάνει αρκετές λίστες. Φρόντισα θυμάμαι, να υπάρχει μια ισορροπία. Δηλαδή εάν σε μια λίστα υπήρχαν δύο πράγματα που αφορούσαν εμένα, μετά έβαζα μια ευχή που έπιανε όλον τον πλανήτη (world peace) ή εάν ξόδευα δύο ευχές σε άλλους φρόντιζα η τελευταία να αφορά εμένα σαν σύνολο. Πωπω, κάποτε σκεφτόμουν. Παλιές καλές εποχές.

Μετά, αφού έκανα τη λίστα κάθησα και σκέφτηκα... και είδα ό,τι μ'αγαπας, μόνο εσύ, μόνο εσύυυυ... μα ρε παιδιά, κάθε φορά που λέω κάθησα και σκέφτηκα να μου έρχεται αυτό το τραγούδι.. μα κάθε φορά όμως!

Τέλοσπάντων, ξεφεύγουμε από το θέμα.

Κάθησα και σκέφτηκα λοιπόν πως υπήρχαν περιπτώσεις η ευχή μου να μην γίνει κατανοητή ή να μη μπορεί να διατυπωθεί μόνο σε μια πρόταση. Για παράδειγμα, ας πούμε ότι η ευχή ήταν "Να είναι όλος ο κόσμος καλά". Αυτή η ευχή είναι ελλειπής. Η σωστή ευχή είναι:

"Να είναι όλος ο κόσμος καλά, εκτός από τους δικηγόρους, τους πολιτικούς, τους παιδεραστές, τους δολοφόνους, τους κτηνοβάτες, there's a whole list, you wouldn't even imagine...". Μετά όμως σκεφτόμουν ότι αυτό μπορεί να πιάσει ως παραπάνω από μία ευχή και να μη μπορεί να γίνει. Προβλήματα που είχα μικρή ε;

Τώρα στα γενέθλιά μου λοιπόν θα ήθελα να κάνω ένα sum up (προσπαθώ να κάνω εντύπωση με τα φοβερά αγγλικά μου).

Τώρα που όλοι μου εύχονται, θα ήθελα να πω τι θα ευχόμουν εγώ στον εαυτό μου.

Υγεία και αγάπη. Υγεία και αγάπη.

Θέλει κανείς τίποτα άλλο; Λεφτά; Σα δε ντρέπεσαι! Υλικό άτομο!

Αν το σκεφτείς, αυτά πάνε μαζί. Εάν έχεις υγεία, έχεις και λεφτά. Γιατί εάν δεν έχεις λεφτά, σε περίπτωση αρρώστιας, πως θα αποκτήσεις την υγεία σου; Είδες, όλα τα σκέφτομαι, μην νομίζεις.

Χαμόγελα. Πολλά χαμόγελα. Να ευχαριστιέμαι με τα λίγα. Να προσπαθώ για την εξέλιξή μου. Να χαρίζω στον κόσμο γύρω μου όμορφες στιγμές, και όχι επειδή αυτές θα συνοδεύονται από ακριβές και στυλάτες εξόδους, απλά επειδή θα είναι αληθινές και αναντικατάστατες.

Έρωτα. Δυνατά συναισθήματα, έντονες στιγμές. Αξέχαστες ματιές, γλυκά φιλιά. Μεγάλες αγκαλιές, πάθος, δάκρυα, απογοήτευση.

Όλα αυτά τα μικρά που ξεχωρίζουν και πως σου θυμίζουν πόσο όμορφη είναι η ζωή. Όλα αυτά που σε κάνουν να θυμάσαι πως ποτέ δεν πρέπει να πάψεις να ελπίζεις και να προσπαθεις για το καλύτερο.

Όλα αυτά που σου δείχνουν ότι η ζωή είναι δική σου και είναι στο χέρι σου να βγεις από αυτή με τις καλύτερες αναμνήσεις.

Γιατί στην τελική, αυτό που μας μένει είναι οι στιγμές.

Καλή σας νύχτα και να τα εκατοστήσω.

Υ.Γ: Μαμά, μην επαναπαύεσαι στην αγάπη. Ακόμα θέλω εκείνο το φόρεμα που μου υποσχέθηκες!