Αυτές οι στιγμές που χάνεις δέκα χρόνια από τη ζωή σου χωρίς λόγο

1. Έχεις στο δωμάτιο σου αφίσες. Πέφτεις για να κοιμηθείς ένα βράδυ και εκεί που χωρίς να το θες, σου 'ρχονται στο μυαλό εικόνες με εσένα και τη Tereza Fidalgo να κοιμάστε αγκαλίτσα ΜΠΑΜ ακούγεται ένα ΦΦΦΣΣΣΣΧΧΧΧΡΡΡΡΡΡΡΠΑΑΑΦΦΦΦ! Πετάγεσαι από το κρεβάτι, κουτουλάς στον τοίχο γιατί σηκώθηκες από τη λάθος μεριά από την τρομάρα σου, και βλέπεις νευριασμένη τον Robert Pattinson στο πάτωμα. Τουλάχιστον ας έπεφτε πάνω σου!
2. Βλέπεις θρίλερ και είσαι μόνη στο σπίτι (τι ιδέα και αυτή!) και εκεί που ο ψυχοπαθής δολοφόνος με το ξυραφάκι πάει να κόψει τις φλέβες της τρίτης ξαδέρφης του, ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ! (βάζω κεφαλαία μπας και τρομάξεις!). Πετάγεσαι από τον καναπέ, μπουρδουκλώνεσαι στις παντόφλες σου, πέφτεις κάτω, σιχτιρίζεις όποιον σε θυμήθηκε τέτοια ώρα, σηκώνεσαι και απαντάς το τηλέφωνο. Περιττό να αναφέρω τα κοσμητικά επίθετα με τα οποία στολίζεις αυτόν που τηλεφώνησε.
3. Είσαι μόνη σπίτι και ας πούμε ότι... φτιάχνεις να φας! Φως μόνο στην κουζίνα. Εκεί που "ΧΧΧΖΖΖΖΠΠΠΡΡΡΡΡΡΡ" ρίχνεις μαγιονέζα στο τοστ σου, κάποιο αντικείμενο που για κακή σου τύχη δε στερέωσες σωστά, πέφτει από το ράφι πάνω σε κάποιο αντικείμενο στο γραφείο σου, το οποίο πέφτει και αυτό με τη σειρά του κάνοντας τρελό θόρυβο και εσένα σχιζοφρενή. Παίρνεις το κουζινομάχαιρο και με πιο ακριβείς κινήσεις και από τον James Bond ερευνάς το πεδίο μάχης. Όταν δε, βλέπεις το αρκουδάκι σου αγκαλιά με το ημερολόγιο του Σάκη, τα παίρνεις και τα δύο και τα πετάς από το παράθυρο. Συγνώμη Σάκη!
4. Κοιμάσαι και είσαι περίπου στο 745ο όνειρο όταν κάποιος- ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΣΟΥ ΑΣ ΠΟΥΜΕ! -μπουκάρει στο δωμάτιο σου με όση δύναμη μπορεί κανείς να βάλει για να ανοίξει μια πόρτα ενώ ταυτόχρονα ωρύεται "ΙΡΙΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΚΟΥΣΤΙΚ... ααα.. εδώ". Τα παίρνει και φεύγει σαν να μην έχει γίνει τίποτα, αφήνοντας σε με 10 χρόνια λιγότερα και νεύρα... ΣΕ ΒΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ ΚΥΡΙΕ;
5. Γυρνάς από το πάρτι της Φιλοσοφικής του Αριστοτελείου (εντελώς τυχαίο παράδειγμα!) και περπατάς βιαστικά μέσα από τρομακτικά στενάκια της γειτονιάς σου. Έχεις αρχίσει και πλέκεις διάφορα περίεργα σενάρια με το μυαλό σου τα οποία περιλαμβάνουν απαγωγές και βιασμούς και κάθε λίγο ρίχνεις κλεφτές ματιές πίσω σου. Είσαι βήματα πλέον από την πόρτα της πολυκατοικίας όταν ΝΙΑΑΑΑΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ περνάνε σα σίφουνες μέσα από τα πόδια σου δύο γάτες, σέρνοντας μαζί τους κονσερβοκούτια και άλλα σκουπίδια. Ίσα ίσα το γλίτωσες το καρδιακό.
6. Ένα βράδυ κάνεις βόλτα με τη φίλη σου στην παραλία (όχι στη ΘΑΛΑΣΣΑ, ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ, ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ! Το'χουμε; ωραία...) η οποία είναι κάπως έρημη λόγω της ώρας. Εκεί που της αναλύεις με πάθος τους 492 λόγους για τους οποίους η Παπαρίζου είναι καλύτερη από την Καλομοίρα, δύο περίεργοι τύποι φαίνεται να σας ακολουθούν. Στην αρχή τους αγνοείς και λες στη φίλη σου σαν να μην τρέχει τίποτα, να περπατήσετε προς τον κεντρικό δρόμο. Σε κοιτάει έκπληκτη αλλά δε λέει τίποτα, οπότε χώνεστε σε ένα δρομάκι και προχωράτε προς τον κεντρικό. Οι δύο τύποι σας ακολουθούν, οπότε εσύ πλέον σίγουρη ότι έχουν σκοπό να σας βλάψουν, της λες όσο πιο ήρεμα μπορείς ότι εδώ και λίγη ώρα σας ακολουθούν. Κάνετε το περπάτημά σας πιο γρήγορο προσπαθώντας να αποφύγετε το μοιραίο συμβάν. Τελικά όμως τζάμπα αγχωθήκατε και οι τύποι κατέληξαν να είναι κάτι συμμαθητές από το σχολείο, οι οποίοι μάλιστα σας κάνουν καζούρα την επόμενη μέρα (μου έχει τύχει!).
7. Περπατάς σε πεζοδρόμιο μετά από βροχή και κοιτάς τα πλακάκια του πεζοδρομίου τόσο έντονα που νιώθεις την όραση σου να τετραγωνίζεται (μη με ρωτήσεις πως γίνεται αυτό!) ενώ σκέφτεσαι "τώρα θα γλιστρήσω, τώρα θα γλιστρήσω, τώρα θα γλιστρήσω". Το νανοδευτερόλεπτο ανάμεσα στο ένα "θα γλιστρήσω" από το άλλο, στα κλάσματα αυτά που δεν σκέφτεσαι τίποτα, η δύναμη της τριβής ανάμεσα στο πόδι σου και το πεζοδρόμιο (εε καλά τώρα! 12 χρόνια σχολείο!) φτάνει στο μηδέν, και βρίσκεσαι μόλις μερικά δευτερόλεπτα από το να σωριαστείς στα πλακάκια(άνω τελεία) η καρδιά σου φεύγει, πάει μέχρι Έβρο, κάνει μια βουτιά, στριφογυρίζει λίγο στην Καβάλα, και επιστρέφει όταν συνειδητοποιείς ότι τελικά δε θα πέσεις και βρίσκεις την ισορροπία σου. Η κατάσταση χειροτερεύει σε περίπτωση που έχεις να αντιμετωπίσεις κοινό.
8. Είσαι κουλουριασμένος στο ζεστό σου κρεβατάκι, νιώθεις την κούραση να φεύγει, το κεφάλι σου να αδειάζει ενώ φαντάζεσαι την καυτή συμφοιτήτρια σου στο κρεβάτι να σου κάνει κόλπα. Εκεί, στο σημείο μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, εκεί που το πόδι σου βρίσκεται στο κατώφλι του ύπνου και της φαντασίας, ΜΠΑΜ! σκοντάφτεις κάπου και τρομάζεις τόσο πολύ που θα πέσεις από το σκαλάκι των 5 εκατοστών που βρίσκεται μπροστά σου, ώστε τινάζεσαι ολόκληρος, και μάλιστα ορκίζεσαι ότι ένιωσες το σώμα σου να αφήνει την επιφάνεια του κρεβατιού για μερικά δευτερόλεπτα. Ποτέ σε αυτά τα μεταβατικά όνειρα δεν πέφτεις, απλά πάντα τρομάζεις. Λες και σου λέει ο θεός του ονείρου -ας τον ονομάσουμε Μήτσο- λες και σου λέει ο Μήτσος λοιπόν "Κοιμήηησου, κοιμήηησου... ναι, κοντά είσαι.. σχεδόν κοιμήηηηηθηκεεες... ΩΧ ΠΡΟΣΕΧΕ ΠΕΦΤΕΙΣ! ΧΑ! ΨΑΡΑΚΙ! Σιγά μη σ'άφηνα! Να πέσεις που ρε χαλβά, ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ;" και βάζει τα γέλια...
9. Ήρθε η ώρα της Ιστορίας. Κάθεσαι προτελευταίο θρανίο και σκέφτεσαι πως αν η βαρεμάρα είχε πρόσωπο θα ήταν μια γριά γυναίκα με μακρυά γκρίζα μαλλιά (γιατί βαριέται να τα κόψει) μακρυά νύχια (γιατί βαριέται να τα κόψει) και μακρυά ρούχα (γιατί κρυώνει, τι θες;). Σε κοιτάει με βαριεστημένο ύφος μέσα στα μάτια και σε προκαλεί να βαρεθείς περισσότερο από αυτήν. Από τη νευρικότητα σου αρχίζεις και πας μπρος πίσω με την καρέκλα, σαν να κάνεις κούνια. Κάθε φορά πας την καρέκλα λίγο πιο πίσω, έτσι για να αυξήσεις τη λίμπιντο. Έρχεται η στιγμή λοιπόν που δεν υπολογίζεις σωστά την απόσταση του χεριού σου από το θρανίο και καθώς είσαι στο τελικό σημείο της ταλάντωσής σου, νιώθεις τα δάχτυλά σου μόλις να χαϊδεύουν την άκρη του βιβλίου της Ιστορίας, το οποίο σαν να σε κοιτάει κοροϊδευτικά καθώς βλέπει το τρομοκρατημένο ύφος σου... Τα κλάσματα αυτά του δευτερολέπτου προλαβαίνεις να φανταστείς ότι θα σωριαστείς στο πάτωμα και θα χτυπήσεις το κεφάλι σου στον κάδο με τα σκουπίδια -που αναρωτιέσαι γιατί βρίσκεται σε εκείνο το σημείο της αίθουσας-ταυτίζεσαι με την ηρωίδα του Million Dollar Baby και φοβάσαι ότι θα μείνεις παράλυτος για όλη σου τη ζωή, και σαν να μην έφτανε αυτό, θα σου κάνει και παρατήρηση η καθηγήτρια ότι φέρεσαι σαν καραγκιόζης! Τελευταία στιγμή όμως προλαβαίνεις και κρατιέσαι από κάπου αλλού -τα μαλλιά του διπλανού σου ας πούμε, και αν είναι και κοπέλα προσφέρουν ακόμα καλύτερη κράτηση(σα διαφήμιση σερβιέτας ήταν αυτό) -και βάζεις το βάρος σου μπροστά, γλιτώνοντας τα νοσοκομεία και την επίπληξη της Ιστορικού.
10. "Αχ ο Κώστας είναι τέλειος, υπέροχος, έχει τέλεια μάτια, τον θέλω πάρα πολύ. Σήμερα στο μάθημα μου είπε ότι έχω ωραία μαλλιά και 'γω σα χαζό κοκκίνισα πάλι!" γράφεις. Το διαβάζεις, βεβαιώνεσαι ότι δεν έχει ορθογραφικά και ψάχνεις στις επαφές σου για την "Κολλητούλα". Από τη βιασύνη σου να το στείλεις και από την ελαφρομυαλίτιδα λόγω ξεμυαλίσματος (πολύ μυαλό έπεσε) προσπερνάς το "Κολλητούλα" και πας να πατήσεις το "Κώστας <3". Νιώθεις όλο σου το είναι να τρέμει καθώς βάζεις όλη σου τη δύναμη να σταματήσεις τον αντίχειρα από το να πατήσει το μεσαίο κουμπί, η καρδιά σου πιάνει χτύπους ρεκόρ και τα μάτια σου κλείνουν ενστικτωδώς. Ανοίγεις τα μάτια σου και μόλις βλέπεις τα πάντα όπως πριν τα κλέισεις, επιλέγεις το "Κολλητούλα", αναστενάζεις και ορκίζεσαι ότι θα ανάψεις λαμπάδα στην πιο κοντινή εκκλησία! Μήνυμα εστάλη...στο σωστό πρόσωπο!>