Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Ποιο είναι το νόημα της ζωής τελικά;

Ξέρετε τι;
Νομίζω πρέπει να συνηθίσω να ξυπνάω νωρίς. Μου κάνει εντύπωση η ταχύτητα με την οποία τρέχουν οι σκέψεις μου τέτοιες ώρες. Χα! Και έλεγα ότι δεν είμαι πρωινός τύπος.

Χθες το βράδυ έγινε κάτι διαφορετικό από ό,τι γίνεται τα τελευταία χρόνια. Μια αίσθηση, μια εμπειρία, πες το όπως θες, αλλά έχω πάρα πολύ καιρό να το νιώσω, από την άποψη ότι δεν υπήρχε κάποιος να μου το προσφέρει.

Δεν είμαι ερωτευμένη, όχι. Μην αγχώνεσαι.
Απλά έγινε κάτι διαφορετικό και με έβγαλε από τη ρουτίνα.
Ούτε έκανα σεξ, όχι. Μην τρελαίνεσαι!
Απλά έγινε κάτι διαφορετικό, αυτό είναι όλο.

Ανακαστικά κοιμήθηκα το βράδυ σε μια φίλη η οποία είνα τώρα τρίτη λυκείου (και fellow blogger παρακαλώ) και έπρεπε να ξυπνήσω μαζί της το πρωϊ, την ώρα που πήγαινε σχολείο, για ευνόητους λόγους.
Η όλη κατάσταση, δηλαδή το ότι ο εγκέφαλός μου ήταν ενεργός μια τέτοια ώρα μαζί με το ότι έγινε αυτό το διαφορετικό που περιγράφω, με έβαλε σε σκέψεις.
Σε πολλές πολλές πολλές σκέψεις.
Θέλω συνέχεια να μιλάω, να συζητάω. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, γενικά είμαι άνθρωπος που ενθουσιάζεται εύκολα και για λίγο.

Το θέμα είναι ότι παρότι όλο αυτό το κείμενο μοιάζει να είναι μια χαρούμενη αλλαγή στις μέρες μου, μια εύθυμη προσθήκη στις αναγνώσεις σας, η εξέλιξή του δεν έχω σκοπό να είναι η ίδια.
Όταν σκέφτεσαι πολύ, αναπόφευκτα σκέφτεσαι τα πάντα. Και όταν λέω τα πάντα, εννοώ τα πάντα.

Άρχισα από σκέψεις του στυλ "Τι κάνουμε τώρα;" μέχρι "Δε θέλω δεσμεύσεις" μέχρι "Τώρα παρατηρώ άλλα πράγματα πάνω μου" και "Τι κάνω στον κόσμο" και "Γιατί δίνω τόση σημασία σε ασήμαντα προβλήματα ενώ άλλα παιδάκια δεν έχουν να φάνε".

Κάποιο παιδί είχε για πάρα πολύ καιρό προσωπικό μήνυμα "The meaning of life is searching for the meaning of life". Και έρχομαι και σκέφτομαι εγώ τώρα... Γιατί να το ψάχνουμε; Αν για όλη σου τη ζωή ψάχνεις για το νοημά της, δεν χάνεις ουσιαστικά τη ζωή σου; Εννοώ... γιατί να το ψάχνουμε και να μην το ανακαλύπτουμε λίγο λίγο; Τώρα θα μου πεις ότι αυτό που λέω είναι ουσιαστικά το ίδιο, αλλά υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή που το διαχωρίζει. Το να λες ότι ψάχνεις κάτι μια ζωή σε κάνει να μοιάζεις λίγο χαμένος και λίγο ότι αφήνεις τη ζωή να κυλήσει χωρίς ουσιαστικά να κάνεις κάτι. Το να ανακαλύπτεις κάτι νόμίζω σημαίνει το να συλλέγεις πολλές και διαφορετικές εμπειρίες και μέσα από αυτές να αναγνωρίζεις σταδιακά τι αξίζει και τι όχι. Και στο τέλος, όλα αυτά τα μικρά που πραγματικά αξίζουν και που πλέον είσαι σε ηλικία να τα εκτιμήσεις, είναι αυτά που αποτελούν το πραγματικό νόημα της ζωής. Στον κάθε ένα είναι διαφορετικό. Δεν είναι ένα το νόημα της ζωής. Και το ότι μπορεί κάποιος να θεωρείται ότι είχε λάθος ζωή αλλά παρόλα αυτά να βρήκε το νόημά της, δεν πάει να πει ότι το νόημα αυτό ήταν και λάθος. Ξέρω είναι περίεργα αυτά που λέω και σε μπερδεύω, αλλά είναι σκέψεις που γεννιούνται η μία μετά την άλλη χωρίς να μπορώ να τις σταματήσω.

Γυρνώντας σπίτι μου σήμερα το πρωί βρήκα τη μαμά μου να ετοιμάζεται να πάει δικαστήριο. Τίποτα το σημαντικό, μην ανησυχείς. Αυτό που θέλω να αναφέρω είναι ότι μιας και είχαμε χρόνο, καθώς πήρε άδεια από τη δουλειά, καθήσαμε και μιλήσαμε. Και της ανέφερα το γνωστό πρόβλημα. Αυτό το πρόβλημα που έχουν όλα τα κορίτσια της ηλικίας τους, είτε είναι με την εμφάνισή τους είτε είναι με οτιδήποτε άλλο ασήμαντο που τους απασχολεί, και από τόσο το κάνουν ΤΟΟΟΟΟΟΣΟΟΟΟΟ.
Το έχουμε συζητήσει άπειρες φορές αυτό το θέμα και γενικότερα όποιος με γνωρίζει ξέρει ότι απασχολεί ένα μεγάλο μέρος του ατελή εγκέφαλού μου (αυτό σημαίνει ατελείωτου, όχι μη-τέλειου χα-χα). Όπως όμως κάθε φορά που με πιάνουν τα υπαρξιακά μου, έτσι το ανέφερα και σήμερα. Και όπως πάντα η μαμά έχει την ίδια απάντηση. Το ότι δεν είναι τόσο σημαντικό, το ότι το έχω τονίσει σε υπερβολικό βαθμό και τα λοιπά... Συμφωνώ μαζί της, συμφωνώ στο ότι το έχω κάνει να φαίνεται πάρα πολύ σημαντικό ενώ δεν είναι, αλλά όχι και ότι δεν υπάρχει. Το πρόβλημα υπάρχει. Δεν είναι στη φαντασία μου. Απλά δεν είναι τόσο μεγάλο όσο το παρουσιάζω. "Μαμά", της λέω, "είναι μερικές φορές που βλέπω κοπέλες και σκέφτομαι τι ανάγκη έχεις εσύ και άλλες φορές που λέω Ίρις μη λες πολλά γιατί ποιος ξέρει τι έχουν αυτές που δεν γνωρίζεις εσύ και μπορεί να είναι πιο σημαντικό από αυτά για τα οποία γκρινιάζεις εσύ... Όμως με απασχολεί τόσο μα τόσο πολύ και είναι κρίμα".
Εκείνη τη στιγμή ανοίγει ένα φάκελο της Unicef και μου λέει "Κοίτα εδώ να πάρεις μια γεύση να δεις ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα. Δεν έχουμε προβλήματα Ίρις μου, για αυτό μας απασχολούν τα λάθος πράγματα. Δεν έχουμε κάτι να μας απασχολεί, κάτι σοβαρό. Τις προάλλες πέθανε η μητέρα μιας κοπελίτσας στο Λύκειο. Και εσύ Ίρις, έχεις πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο στα χέρια σου γι'αυτό και σκέφτεσαι όλα τα λάθος πράγματα". Οπότε της απαντάω "Γιατί ρε μαμα, ο καθένας δε σκέφτεται σύμφωνα με αυτά που έχει; Τα προβλήματα δεν πάνε αναλογικά; Η ζωή που έχεις και που κάνεις καθορίζει και τα προβλήματα που έχεις και που σε απασχολούν. Και στην τελική, όπως είπε και η Άννα Φρανκ, γιατί θα πρέπει να σκεφτώ όλους τους δυστυχισμένους του κόσμου για να νιώσω καλύτερα για τη δική μου ζωή;".

Μετά κάθησα και σκέφτηκα. Γιατί πρέπει να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης για να αναγνωρίζουμε τι είναι καλό και τι κακό; Ή μάλλον όχι. Ξέρουμε τι είναι καλό και τι κακό, τι σημαντικό και τι όχι, απλά δεν τους δίνουμε τη σωστή βαρύτητα. Γιατί εγώ πρέπει να σκεφτώ τα παιδάκια στην Αφρική για να νιώθω ευγνώμων για το φαγητό που έχω και για τη στέγη που με φυλάει; Γιατι θα πρέπει να δώ κάποιον πολύ άσχημο ή πάρα πάρα πολύ χόντρο για να πω ότι βρίσκομαι σε καλή κατάσταση; Γιατί να νιώσω πλούσια στη θέα των ζητιάνων στον δρόμο;
Γιατί να μη μπορώ να εκτιμήσω τη ζωή χωρίς το θάνατο; Δεν είπα να αγνοήσω το θάνατο, είπα να μην είναι η προϋπόθεση για να ζήσω. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς θάνατο θα μου πεις. Γιατί όμως; Πως και πότε θα μπορέσουμε να νικήσουμε αυτή την ατέλειά μας;
Θα ήθελα να κάνω εθελοντική εργασία, να βοηθήσω αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη, να ταξιδέψω, να ζήσω, για να συλλέγω από όλα αυτά τις εμπειρίες και τα ερεθίσματα που χρειάζομαι για να αποκτήσω μια ορθότερη άποψη για τη ζωή. Ναι ίσως να είμαι πολύ πολύ μικρή για κάτι τέτοιο, αλλά από την άλλη ποτέ δεν είναι αργά.

Και να κλείσω λέγοντας ένα παράπονό μου. Αυτό το γαμημένο το κουτί δεν έχει τόση πολλή σημασία! Δεν έχει! Είναι το περιτύλιγμα, είναι κάτι που χάνεται, που φθείρεται. Δεν έχει καμία αξία. Μην του δίνετε τόση αξία. Τι κι αν έχεις λίγο μεγαλύτερη μύτη από τους άλλους; Τι κι αν έχεις μικρότερα μάτια ή στραβά δόντια; ΤΙ ΡΕ; Τι σημασία έχει; Γαμώτο! Να μπορούσα να φωνάξω σε όλους ΞΥΠΝΗΣΤΕ! Και στον εαυτό μου! Προπάντως στον εαυτό μου! Δεν είμαστε αυτό που φαινόμαστε. Ξεκολλήστε από τα στερεότυπα! Τις προάλλες ήμουν βόλτα με μια φίλη μου και μιλούσαμε για ένα παιδί. Και της λέω "Βρε Χ. δεν το σκέφτεσαι καθόλου μαζί του; Δηλαδή, άντε, γιατί δεν τα φτιάχνετε;" και η απάντησή της ήταν "Μα, με χαραμίζεις έτσι βρε Ίρις; Με αυτόν".
Να σου πω κάτι; Καταλαβαίνω να μη σου αρέσει κάποιος εμφανισιακά. Επειδή δεν μετράει η εμφάνιση, δεν πάει να πει ότι θα κάνεις παιδιά με όποιον έχει τα όργανα τα οποία χρειάζονται για να γίνουν. Εννοείται πως θα βρεις αυτόν που θα σου κάνει το 'κλικ', για τον 'χ', 'ψ' λόγο, αυτόν που με μια ματιά του θα σε κάνει να ανατριχιάσεις και πάει λέγοντας. Γιατί όμως να μειώσεις σε τέτοιο βαθμό και να υποτιμήσεις τόσο πολύ κάποιον ο οποίος κατά τα λεγόμενά σου δεν είναι 'αντάξιος' σου εμφανισιακά; Εσένα (και όταν λέω εσένα δεν απευθύνομαι στη φίλη μου, αλλά σε όλες και όλους εσάς που με διαβάζετε) πως σε κάνει να αισθάνεσαι όταν κάποιος σε απορρίπτει από το πρώτο κιόλας λεπτό επειδή δεν του αρέσεις; Και πάλι λέω, δε θα πας με τον πρώτο τυχόντα απλά για να πεις ότι δεν τον απέρριψες. Απλά να μην ακυρώνεις και να μην μειώνεις τόσο πολύ την αξία κάποιων άλλων χαρακτηριστικών. Οι ωραίοι δεν πάνε μόνο με ωραίες όπως και οι άσχημοι δεν πάνε μόνο με άσχημες. Και στην τελική, ποιος είναι ωραίος και ποιος άσχημος; Ποια είσαι εσύ και ποιος είσαι εσύ για να πεις ότι κάποιος είναι ωραίος και κάποιος άσχημος. Ναι έχεις τη γνώμη σου, αλλά δεν πάει να πει ότι ισχύει τώρα. Το έχω πει άπειρες φορές. Άλλο να πεις "Αυτό είναι σκατά" και άλλο να πεις "Κατα τη γνώμη μου αυτό είναι σκατά". Είσαι ο μαθητής, όχι η αυθεντία!

Σκέψου το.

Και μην έρθεις και μου πεις "Α τότε εσύ γιατί δεν πηγες με αυτόν;". Απλά δε μου έκανε το κλικ. Έχει διαφορά όμως να μη σου κάνει κάποιος το κλικ από το να τον μειώνεις τόσο επειδή δεν έχει τα μάτια και το χαμόγελο που θες.

Κάποτε θα μάθω να ζω με όλες μου τις ατέλειες, θα μάθω να τις αγκαλιάζω και να τις αγαπήσω, και θα είμαι η Ίρις που θέλω να είμαι.
Μέχρι τότε...



Καλά να περνάτε!

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Από που να ξεκινήσω...δεν ξέρω...δεν μπορώ να συγκροτήσω τη σκέψη μου (είναι κ αυτή η εξεταστική!), αλλά είναι απ'τα κείμενά σου που με μπέρδεψαν λίγο...στην αρχή είπα "τι γράφει;" ένιωσα ότι λες πράγματα τα οποία μεταξύ τους δεν έχουν καμία αλληλουχία, μετά θυμήθηκα το τίτλο...έτσι κι αλλιώς η ζωή είναι κάτι μπερδεμένο από μόνη της.

Σχετικά με το θέμα της εμφάνισής σου, ακόμα κι εγώ που δεν είμαι φίλη σου πέρα απ'το fb μπορώ να καταλάβω ότι έχεις πρόβλημα...όχι εμφανισιακό, αλλά νοητικό (με την ευρύτερη έννοια) :P Τα περισσότερα κείμενά σου αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανασφάλειά σου...στην αρχή μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι το κάνεις για να μαζέψεις κοπλιμέντα, έπειτα ότι ίσως είσαι ανόητη, αλλά έχεις μεγάλο πρόβλημα ανασφάλειας. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί το είχα για χρόνια και πολλές φορές ακόμη και τώρα. Το να σου πω τα ίδια που ανέφερε η μαμά σου (που δεν έχει καθόλου άδικο) το βρίσκω πολύ επιφανειακό, προτιμώ να κοιτάξω όμως βαθύτερα. Γιατί τόση ανασφάλεια; Όταν ήμουν στη θεση σου, είχα ακριβώς τις ίδιες σκέψεις όλη την ώρα, για τα πάντα...έπαψα όμως να κοιτάζω τις αδύνατες και τις όμορφες, ή αυτές που θεωρώ εγώ όμορφες. ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. Το κόλπο με το "ποιος ξέρει τι έχουν αυτές που δεν γνωρίζεις εσύ και μπορεί να είναι πιο σημαντικό από αυτά για τα οποία γκρινιάζεις εσύ.."είναι ωραίο, αλλά σημασία έχει να ξεκινήσεις να δουλεύεις το μέσα σου, αυτή είναι η δική μου συμβουλή, αυτό έκανα κι εγώ. Θετικές σκέψεις. Αν δε σου αρέσει ο εαυτός σου, κάνε τον έτσι όπως σου αρέσει. Τόλμα να τον κάνεις έτσι όπως τον φαντάζεσαι ώστε να τον λατρέψεις. Δεν αρκεί να μιλάμε για αλλαγές, αν δεν τις τολμάμε. Αν κ είδα ότι ήδη έκανες αλλαγές (π.χ. βάρος) και μ'αρέσεις έτσι, όχι γτ μπορεί να είσαι πιο αδύνατη (δε σε γνωρίζω από κοντά) αλλά γτ αγαπάς περισσότερο τον εαυτό σου. Θυμάμαι κάποτε είπα σε κάποιον μεγαλύτερο που φλερτάραμε: "η ομορφιά είναι καθαρά υποκειμενική", κι εκείνος μου απάντησε "πλέον, με τα σημερινά πρότυπα ομορφιάς υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια". Δεν το πιστεύω. Έχω έντονη την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει, και δεν ξέρω ποιους γνωρίζεις εσυ, άντρας (φίλο, γκόμενο, αδερφούς, γνωστό) που να περίμενε από μια κοπέλα να είναι λες και βγήκε μόλις απ'το photoshop. Μου έδινες την εντύπωση ότι είσαι πολύ μπροστά και κουλ και χαλαρή για να κάνεις τέτοιου είδους συγκρίσεις...Γενικότερα βλέπω προσπάθειες να αγαπήσεις τον εαυτό σου, keep going! ;)
Όσο για τις καταστάσεις στις οποίες συγκρίνεις κάτι χειρότερο για να δεις σε πόσο καλή θέση είσαι...εγώ έμαθα να το κάνω όχι για να βλέπω πόσο τυχερή είμαι, αλλά για να εκτιμώ αυτά που έχω. Να τα εκτιμώ. Όχι για να λέω, ας φάω όλη μου τη φασολάδα (μπλιαχ!) γτ τα παιδιά στην Αφρική δεν έχουν να φάνε, τα παιδιά εκεί θα συνεχίσουν να πεινάνε είτε φάω είτε όχι. Αλλά για να εκτιμώ αυτά που διαθέτω.

Ανώνυμος είπε...

Όσο για τις φίλες (γτ είχα κι εγώ) που θεωρούν ότι κανείς δεν αξίζει αρκετά γι'αυτές, εγώ λέω να πάνε να γ...θουν! (αν βρουν κανένα άξιο πέος!). Κοριτσάκια άκρως κομπλεξικά, που κάνουν ρεζίλι το γυναικείο φύλο κα διαιωνίζουν αποψεις για τις οποίες πολλοί άντρες μας χλευάζουν κ καλά κάνουν στη τελική. (τα πήρα τώρα...θυμήθηκα και μια ΗΛΙΘΙΑ πρώην φίλη βσκ που ήταν έτσι, γι'αυτό στα 26 της ούτε καν έχει βγει με άντρα..u know what i mean). Ο κομπλεξισμός και η ανασφάλεια σε όλο της το μεγαλείο, της μάθανε να λέει "αξίζω πολλά" και νομίζει ότι συμβαίνει κιόλας. Είναι και τα κ***στερεότυπα, που αν δούμε μια όμορφη κοπελίτσα με έναν κοντό (π.χ.) κάτι τρέχει στα γύφτικα να πούμε, και ξαφνικά μας νοιάζει το περιτύλιγμα και όταν το περιεχόμενο δε βγει καλό γράφουμε στο fb "μα γιατί μπλέκω συνέχεια με μαλάκες!", και ξαφνικά όλες ζητάνε το θεό που να τα έχει όλα..ανούσιοι άνθρωποι που αρκούνται στην εξωτερική εμφάνιση γτ μόνο αυτό έχουν καλλιεργήσει κ οι ίδιοι.
Και τελικά το νόημα της ζωής μπορεί να είναι...να ζει κανείς, και να μη ζει...
Λία. Δελή.-

Unknown είπε...

Λία μου.

Το σχόλιο σου είναι τεράστιο αλλά 8α προσπα8ήσω να απαντήσω με λίγα λόγια...

Όσον αφορά τη εμφάνιση. Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται να το καταλάβεις παρά μόνο όταν με γνωρίσεις. Δεν έχω κανένα θέμα με την εμφάνισή μου προσωπικά πέραν αυτού που αναφέρω στο κείμενο. Όταν αναφέρομαι στη εμφάνιση και μιλάω για τον εαυτό μου λέγοντας πράγματα του στυλ "δεν είμαι έτσι και αλλιώς" δεν το κάνω από ανασφάλεια και κυρίως το λέω όταν έχω λάβει κάποια ερεθίσματα που μπορεί να μην αφορούνε καν το άτομό μου. Για κοπέλα που πάντα την θεωρούσαν σχεδόν άσχημη όταν ήταν μικρή πιστεύω ότ είμαι αρκετά κουλ σχετικά με το θέμα. Απλά με ενοχλούν οι άλλοι που δίνουν τόσο θέμα στην εμφάνιση.

Όσο για τις φίλες που λες δε θα το έθετα τόσο ακραία μιας και η συγκεκριμένη είναι πολύ καλή φίλη και την εκτιμώ, πιστεώ πως παρασύρθηκε. Το έφερα ως παράδειγμα στο κείμενο και ήθελα να δείξω πως μας έχει καταντήσει η κοινωνία και τα στερεότυπα. Με απογοήτευσε πολύ είναι η αλήθεια που εκφράστηκε έτσι αλλά σε καμία περίπτωση δε θα τη χαρακτήριζα όπως εσύ τα κοριτσάκια αυτά.. :)

Ανώνυμος είπε...

"Δεν έχω κανένα θέμα με την εμφάνισή μου προσωπικά πέραν αυτού που αναφέρω στο κείμενο"...συγχώρεσέ με αν πρόκειται για παρεξήγηση, αλλά ακριβώς από αυτά που αναφέρεις στο κείμενο (κ σε κάθε κείμενο) πήρα το ερέθισμα και είπα ότι φαίνεται πως υπάρχει ανασφάλεια.Αυτή την εντύπωση μου έχεις δώσει πολλάκις...Όλος ο κόσμος γύρω μας ασχολείται με την εικόνα, ακόμα κι εσύ που φωτογραφίζεις...ο κόσμος μας βασίζεται στην εικόνα, στην ωραία εικόνα. Δε χρειάζεται να σου τη δίνει αυτό...Ολόκληρη η μαζική επικοινωνία βασίζεται στην εικόνα, στην εμφάνιση, στο πώς θα φανεί κάτι ωραίο. Η τηλεόραση ειδικά, τα περιοδικά, οι διαφημίσεις, το διαδίκτυο προωθούν την ωραία εμφάνιση, είναι δυνατόν ο κόσμος να μην ασχολείται με αυτό? (είναι ακριβώς το μάθημα που έδωσα την περασμένη βδομάδα: κοινωνικοψυχολογικές προσεγγίσεις των μμε) ;)Τα μέσα μας επηρεάζουν ακόμα κ όταν δεν το θέλουμε ή όταν δεν το καταλαβαίνουμε. Ζούμε στην εποχή που το μόνο που μετράει είναι η ωραία εμφάνιση. Μη νευριάζεις με αυτό, αποδέξου το κι ας μη το συμμερίζεσαι. Παρ'το απόφαση όσο ελεεινό κι αν είναι, αλλά μην ακολουθήσεις το ρεύμα, να έχεις τη δική σου άποψη κ το δικό σου στυλ όπως ήδη το κάνεις. Και τι θα πει "Για κοπέλα που πάντα την θεωρούσαν σχεδόν άσχημη όταν ήταν μικρή πιστεύω ότ είμαι αρκετά κουλ σχετικά με το θέμα", έχεις δει πολλά κοριτσάκια στην ηλικια των 10 κ των 12 να είναι γκομενάρες; Κοίτα λίγο τις φωτό σου απ'το σχολείο, σ'εμένα τουλάχιστον και αγοράκια κ κοριτσάκια είναι όλα ένα κι ένα από εμφανιση! Πάρε το ένα κ χτύπα το άλλο! Εκτός πια κι αν οι συμμαθητές σου σε χαρακτήριζαν έτσι,τότε ναι είσαι πολύ γαμάτη αν τα χεις αφήσει όλα αυτά πίσω! Όσο για τις φίλες μιλάω γενικά...απλώς θέλω να πω πως αν η φίλη σου -η οποία δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί να είναι αξιόλογη- αλλά κ η κάθε κοπέλα, επιλέξει τλκ ένα θεογκόμενο μαλάκα, τότε αυτόν θα αξίζει. Γιατί τλκ έχουμε ό,τι αξίζουμε. Μιλάω γενικά, όχι για συγκεκριμένα άτομα. Κι εγώ που είμαι εδώ κ κάθομαι κ κριτικάρω, τα έχω κανει αυτά..έχω πει το ίδιο που είπε η φίλη σου, αλλά όταν φας τα σκατά αναθεωρείς sometimes. Και πάντα λούζεσαι αυτά που κοροιδεύεις.