Πόσο πολύ προσπάθησα.

Είναι πολλές φορές που αναρωτιέμαι πως θα μπορούσα να εκφράσω αυτά που θέλω χωρίς να φανεί σαν να γκρινιάζω ή να παραπονιέμαι. Αλλά προφανώς δε γίνεται, σωστά;
Γιατί αυτό που θέλω να πω με ενοχλούσε και με ενοχλεί ακόμα. Και, ειλικρινά το λέω, καλύτερα που δε μιλάμε πλέον. Σε λίγο καιρό θα ξεχαστώ. Λίγο θέλω ακόμα, σε παρακαλώ αγνόησέ με κι άλλο. Θα με σώσεις.

Είναι μερικές φορές... όχι, δεν είναι μερικές... είναι πολλές φορές που σκέφτομαι το παρελθόν. Διάφορες λέξεις, συζητήσεις, μονολόγους. Σήμερα το μεσημέρι, στη σκέψη αυτή, άνοιξα το παλιό μου προφίλ. Και κάθησα και διάβασα. Διάβασα όλα αυτά που του είχα στείλει. Πριν περίπου δύο μήνες το είχα ξανακάνει. Ίσως και παραπάνω. Δε θυμάμαι ακριβώς. Τότε, όταν τα είχα ξαναδιαβάσει, μου φάνηκε ότι τον πίεζα. Μου φάνηκε ότι τον ασφυκτιούσα, ότι δεν του άφηνα καν χώρο να απαντήσει.

Τώρα, κατα ένα περίεργο λόγο τα είδα όλα τόσο διαφορετικά. Διάβαζα και διάβαζα όλα αυτά που του έλεγα και είδα μια άλλη Ίριδα σε αυτά. Είδα αυτή την άλλη πλευρά που στην πραγματικότητα είναι τόσο ήρεμη και αθώα αλλά στην επιφάνεια παρουσιάζεται ως επιθετική και αποπνικτική, αφού δεν μπορεί αλλιώς. Δεν ένιωσα ότι τον πιέζω, δεν ένιωσα ότι τον κυνηγάω. Δεν ένιωσα τίποτα για αυτόν. Αισθάνθηκα μόνο εμένα. Μετά από τόσο καιρό και σκέφτηκα τον εαυτό μου.

Με λυπήθηκα, η αλήθεια είναι. Με φαντάστηκα με μεγάλα παρακλητικά μάτια να περιμένω μια ευκαιρία. Ένα "ναι, θα βγούμε", "ναι, θα έρθω από το σπίτι σου", "ναι, πάμε για έναν καφέ, δεν έχω τίποτα να κάνω". Με φαντάστηκα με τα γόνατά μου μαζεμένα, τα χέρια στο πηγούνι να κοιτάω με γουρλωμένα ματάκια 'αυτόν', αυτόν που με απασχόλησε τόσο. Λυπήθηκα εκείνο το κορίτσι που ήθελε απλά να τον δει. Πραγματικά το λυπήθηκα. Ένιωσα τη λαχτάρα της και τη στεναχώρια της σαν να ήταν άλλο άτομο, και όχι ο άλλος μου εαυτός. Τόση μα τόση λαχτάρα, τόση χαρά που μιλούσα μαζί του και τόση στεναχώρια που δε μου αφιέρωνε το χρόνο που ήθελα κολασμένα να μου αφιερώσει. Ήθελα τόσο πολύ απλά να βρεθούμε, τίποτα παραπάνω. Ήθελα τόσο πολύ να κρατήσω μια επαφή, και παρατήρησα τώρα πως μέσα από τόσα πολλά μηνύματα προσπαθούσα να μην τον χάσω. ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΙΧΑ, αλλά δεν ήθελα να τον χάσω. Γίνεται αυτό;
Έστελνα και έστελνα και παρότι με νευριάζε τόσο μα τόσο πολύ, προσπαθούσα να το κρατήσω μέσα μου και να του δείξω πόσο χαρούμενη ήμουν που μιλούσαμε. Κι όμως, έφτανταν εκείνες οι στιγμές που έσκαγα και τότε ήταν που τον τρόμαζα...

Τώρα πλέον δεν είμαι εκείνο το κοριτσάκι, όχι, δεν είμαι εκεί(νο). Κι ας φέρθηκε όπως φέρθηκε, νομίζω πάντα θα μπορώ να τον δω όπως παλιά.

Όπως τότε που ξεχνούσες να βγεις έξω επειδή μιλούσαμε.
Τότε που σου ήμουν τόσο οικεία.
Τότε που νόμιζα ότι υπήρχε κάτι όμορφο. Υπήρχε, τώρα είμαι σίγουρη.

Μη μου μιλάς, μόνο καλό μου κάνει.

Κοίτα να περνάς καλά με όποιον είσαι.