Δεν απαντάω, ούτε σχολιάζω κάτι. Στέκομαι αμίλητη και σε κοιτάω. Νιώθεις το βλέμμα μου να σε τρυπάει; Γιατί αυτό προσπαθώ να κάνω. Προσπαθώ να φορτώσω τόσους μήνες απογοήτευσης και τόσα βαριά συναισθήματα στο βλέμμα αυτό. Τόσες θάλασσες και τόσα νεύρα που μου προκάλεσες με την ανεξήγητη συμπεριφορά σου, προσπαθώ να στα μεταδώσω χωρίς λόγια. Ελπίζω να τα καταφέρνω γιατί δεν ξέρω πως αλλιώς θα μπορούσα να τα εκφράσω χωρίς λέξεις.
-Όλα ξεκίνησαν από εκείνο το μήνυμα στο κινητό, λες και κοιτάς τη θάλασσα.
Συνεχίζω να σε κοιτάω αμίλητη αλλά νιώθω ένα κύμα εκνευρισμού και έντασης να με πλησιάζει. Όσο κι αν νόμιζα ότι τα άφησα πίσω όλα αυτά, να'τα πάλι μπροστά μου. Όλες εκείνες οι συζητήσεις με τις φίλες μου που νόμιζα ότι βρίσκονται στον κάδο ανακύκλωσης, ξαφνικά ανασύρονται και φέρνουν στο μυαλό μου όλους αυτούς τους λόγους που με έκαναν να σε 'μισήσω'. Θέλω να βγω από το αμάξι και να περπατήσω μέχρι το σπίτι μου αλλά νιώθω πως η απάντηση για αυτό το γιατί που με βασάνιζε τόσο καιρό είναι μερικές λέξεις παρακάτω...
-Το είδε πρώτα αυτή γιατί εγώ ήμουν στην τουαλέτα. Γενικότερα ποτέ δεν της είχα δώσει δικαιώματα για να με αμφισβητεί οπότε βλέποντας αυτό το μήνυμα αναρωτήθηκε τι συμβαίνει. Της είπα όλη την ιστορία, και φαντάζομαι καταλαβαίνεις τι εννοώ με αυτό, αλλά όπως ήταν επόμενο δεν καθησυχάστηκε καθόλου. Ήθελε να σε πάρει τηλέφωνο αλλά δεν την άφησα. Ήξερα τι θα έκανε. Προσπάθησα να την ηρεμήσω εκείνο το βράδυ αλλά έλεγε ότι δεν θα σταματούσε μέχρι να δώσω ένα τέλος σε όλη αυτή την ιστορία. Ήθελα να αποφύγω να δώσω τέλος αλλά επέμενε. Κατάφερα να την συγκρατήσω μέχρι την επόμενη το απόγευμα, τότε δηλαδή που σου έστειλα και το μήνυμα. Ήταν σχεδόν από πάνω μου οπότε δεν είχα τη δυνατότητα να σου γράψω πολλές εξηγήσεις.
Νιώθω τη θερμοκρασία του σώματός μου να ανεβαίνει, κάτι που με κάνει να νιώθω ιδιαίτερα άβολα μιας και η θερμοκρασία είναι ήδη αρκετά υψηλή λόγω της εποχής. Δεν βγάζω μιλιά αν και νιώθω να με πνίγει το δίκιο μου. Θα περιμένω να τελειώσεις την υπεράσπισή σου. Ή έτσι νομίζω.
-Όταν διάβασα το τέλος του μηνύματός σου όπου έλεγες ότι δε θα ξαναεπικοινωνήσεις, το πίστεψα. Εννοώ φαινόταν ότι το εννοούσες, ήσουν πληγωμένη και νευριασμένη μαζί. Στεναχωρήθηκα που σε έκανα να νιώσεις έτσι και μέσα μου ήξερα ότι δεν ήμουν απόλυτα σωστός...
Απόλυτα; Απόλυτα σωστός; Νομίζω ότι δεν τα λες σωστά, φίλε μου. Δεν ήσουν καθόλου σωστός είναι η σωστή πρόταση. Και να σου πω γιατί; Γιατί ήξερες πως ένιωθα αλλά θεώρησες σωστό να παίξεις με αυτό. Θεώρησες σωστό να τονώσεις την αυτοπεποίθησή σου για μια βραδιά και μετά μάλλον θεώρησες πάλι σωστό να με ξεφορτωθείς με αυτόν τον άκομψο τρόπο. Αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά προς το παρόν δε θα πω τίποτα και θα σε αφήσω να συνεχίσεις παραμένοντας σιωπηλή.
-Μια μέρα που μπήκαμε στο προφίλ μου στο facebook, δεν θυμάμαι ακριβώς πως έγινε, σε είδε στα εισερχόμενά μου. Νευρίασε πάρα πολύ και με ρώτησε γιατί σε έχω ακόμα φίλη. Λέει αφού δε θα προχωρήσει ποτέ το θέμα μεταξύ μας και δε μπορούμε να μιλάμε πλέον λόγω της κατάστασης που επικρατεί, γιατί να σε έχω φίλη; Ουσιαστικά αυτή σε διέγραψε αλλά και εγώ δεν έκανα κάτι για να την εμποδίσω. Ήμουν ερωτευμένος μαζί της και ήθελα να στηρίξω τη σχέση που είχαμε. Έχεις δίκιο αν σκεφτείς ότι δεν σε νοιάστηκα. Αλλά έλα και λίγο στη θέση μου...
Ξαφνικά ησυχία.
-Περιμένεις να πω κάτι; σε ρωτάω
-Ναι, θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σου σε όλα αυτά, μου λες.
-Τελείωσε και θα σου την πω, λέω και χαμογελάω.
-Καλά τότε... Θα αναρωτιέσαι γιατί σε απέκλεισα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να καταλάβεις ότι σε διέγραψα. Ήθελα να θεωρήσεις ότι έσβησα τελείως το προφίλ μου για να μην δημιουργηθούν περαιτέρω θέματα. Στο άλλο προφίλ, μιας και το είχες απενεργοποιημένο, δε μπορούσα να σε βρω, οπότε σε είχα φίλη αναγκαστικά. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα μπεις να με ψάξεις με το άλλο. Ήλπιζα να μην το κάνεις.
Έχω ακουμπήσει πλέον την πλάτη μου στο κάθισμα, έχω σταυρώσει τα πόδια μου και τα χέρια μου και κοιτάω τη θάλασσα. Δε χάνω ούτε λέξη και με κάθε παραπάνω δικαιολογία νιώθω τη διάθεσή μου να γίνεται όλο και περισσότερο επιθετική απέναντί σου.
-Μετά τα πράγματα έγιναν άνω κάτω. Μου έστειλες εκείνο το τεράστιο μήνυμα στο οποίο δεν ήξερα και δεν ήθελα να απαντήσω. Μετά σε διέγραψα. Μετά σε ξαναέκανα add. Ήταν περίεργη φάση, ούτε εγώ δεν μπορώ να την εξηγήσω. Καλά έκανες και με διέγραψες, φαντάζομαι φαινόταν παιχνίδι στα μάτια σου. Αλλά πραγματικά δεν ήξερα τι θέλω.
Σταματάς να μιλάς και κάθεσαι και με κοιτάς. Νιώθω ένα χαμόγελο να απλώνεται στα χείλη μου, μόνο που δεν πρόκειται ούτε για χαμόγελο αμηχανίας ούτε για χαμόγελο ευτυχίας. Προκαλείται από τα νεύρα μου και από όλες αυτές τις σκέψεις που πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Προσπαθώ να διώξω αυτό το φούντωμα που νιώθω στο πρόσωπο αλλά δεν τα καταφέρνω με τίποτα. Ίσα ίσα, επιδεινώνεται.
-Είναι η σειρά μου τώρα; ρωτάω.
-Έτσι πιστεύω, λες και με κοιτάς σοβαρός.
-Ωραία, λέω, παίρνω μια βαθειά ανάσα και ξεκινάω. Δε θέλω να πολυλογήσω γιατί πραγματικά τα έχω υπεραναλύσει αυτά τα θέματα σε τέτοιο βαθμό που με αρρωσταίνουν. Απλά θα εκφράσω τις αντιρρήσεις μου. Καταρχήν, σου έστειλα εκείνο το καταραμένο μήνυμα στο κινητό γιατί μερικές μέρες πριν μιλούσαμε και κάναμε 'πλάκα' για κάτι μαθήματα, εάν θυμάσαι. Και αν θυμάμαι και εγώ καλά, εγώ ήμουν αυτή που το γύρισε στην πλάκα. Πρώτον αυτό. Δεύτερον, εάν δεν είχε προηγηθεί αυτό θα κατανοούσα απόλυτα, ΑΠΟΛΥΤΑ, το να μου ζητήσεις να μην ξαναστείλω γιατί προφανώς και ήθελες να προστατέψεις τη σχέση σου. Αυτό που δεν καταλαβαίνω με τίποτα, ακόμα και τώρα, είναι γιατί αποφάσισες σχεδόν μετά από ένα μήνα να με διαγράψεις, ενώ μεσολάβησε τόσος πολύς καιρός στο ενδιάμεσο, κατά τη διάρκεια του οποίου δεν σε ενόχλησα ούτε στο ελάχιστο. Και να σου πω και κάτι; Άντε πιστεύω ότι δεν ήθελες να κάνω τίποτα περίεργο όπως να σου αφήσω σχόλιο στον τοίχο, που δεν ΥΠΗΡΧΕ περίπτωση να το κάνω, αλλά αποκλεισμός γιατί; Δεν πιστεύω ούτε μια λέξη από αυτά που μου είπες, ειλικρινά... Όχι, κάτσε.. Άσε με να τελειώσω. Στη συνέχεια σου στέλνω το τεράστιο μήνυμα από το άλλο προφίλ στο οποίο με γράφεις κανονικά και μετά από μερικές μέρες με διαγράφεις. Και μετά ξανά add. Συγνώμη, τι ήθελες να καταλάβω; Δε σε ήθελα στους φίλους μου, δεν ήθελα να έχω στο νου μου ότι θα μπω να δω εάν μπήκες ή εάν πόσταρες κάτι. Ήθελα να σε αφήσω πίσω μου και μέσα σ'όλα ήθελα να ασχοληθώ με ένα παιδί που μου άρεσε εκείνη την περίοδο. Με έφτασες στα όριά μου και με έκανες να νιώσω πολύ άσχημα για τον εαυτό μου. Ελπίζω για εκείνη την περίοδο να ένιωσες έστω και λίγο καλά για τον εαυτό σου, γιατί αν νιώθαμε και οι δύο σκατά, ε, δεν άξιζε τον κόπο.
Σταματάω και νιώθω τα μάγουλά μου να καίνε και την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Ένιωθα τρομακτικά φορτισμένη και ευχόμουν να κατεβάσεις το air-condition στους 10 βαθμούς. Ένα ελαφρύ τρέμουλο με διαπερνάει και όλα εκείνα τα συναισθήματα που ένιωσα τότε, μου κάνουν ξανά επίσκεψη. Προσπαθώ να ηρεμήσω και να μην σκέφτομαι ενώ ταυτόχρονα περιμένω την αντίδρασή σου. Τελικά αυτή η συνάντηση ήταν μια κακή ιδέα. Το παιχνίδι μας το χάσαμε εδώ και καιρό. Όχι, δεν ήταν τότε με το μήνυμα. Ήταν πολύ, πολύ πριν. Ήταν από τότε που τα συναισθήματά μου έγιναν πιο δυνατά από μένα και σε κούραζα. Σε κούραζα τόσο μα τόσο πολύ. Τότε γκρεμίστηκαν όλα όσα έκαναν δύο χρόνια να χτιστούν. Ό,τι και να ήταν αυτά. Ένα επιφανειακό δέσιμο, μια καλή επικοινωνία. Ό,τι υπήρχε, χάθηκε. Από τότε. Τι κάνουμε λοιπόν τώρα; Τι προσπαθούμε να σώσουμε; Με έχεις πληγώσει τόσο που ακόμα και τις καλύτερες δικαιολογίες να μου πλασάρεις, αυτά τα καταραμένα τα κομμάτια πλέον δεν ενώνονται. Ξαφνιάζομαι με τον εαυτό μου που αναρωτιέται γιατί μπήκα σε αυτό το αμάξι. Νόμιζα ότι θα μπορούσα να κάνω μια αρχή αφήνοντάς τα όλα πίσω. Αλλά το παρελθόν με ακολουθεί ακόμα και όταν θα πάψει να με ακολουθεί, θα είναι πια αργά για εμάς. Μπορεί να σκέφτομαι υπερβολικά τωρα, μπορεί να φταίει η συναισθηματική φόρτιση αλλά τελικά δεν έπρεπε να σε δω. Δε μου κάνεις καλό σε καμία περίπτωση και δε φταις μόνο εσύ σε αυτό. Απλά ότι και να κάνεις, δεν μπορείς να διορθώσεις τίποτα πλέον. Δεν μπορείς να διορθώσεις αυτό που ήσουν ούτε αυτό που έγινα. Δυστυχώς. Ίσως κάποτε, μετά από μερικά χρόνια να συναντηθούμε κάπου τυχαία και να ξεκινήσουμε το δικό μας τέλειο love-story. Αλλά τώρα σίγουρα δεν είναι η ευκαιρία μας.
-Ιρις, μου λες, και αναστενάζεις βαθειά. Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη. Ειλικρινά. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο να πω. Φέρθηκα άσχημα, ήταν γενικότερα περίεργη η κατάσταση και έγινε ό,τι έγινε. Θέλω να σου ζητήσω πραγματκά συγνώμη γιατί δεν άξιζες κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχουν άλλα λόγια που να διορθώνουν έστω και στο ελάχιστο τη συμπεριφορά μου και την εικόνα που έχεις τώρα για 'μένα, οπότε αρκούμαι σε ένα συγνώμη. Συγνώμη. Αλήθεια.
Νιώθω έναν τεράστιο κόμπο στην καρδιά μου. Νιώθω λες και ένας τεράστιος βράχος έπεσε πάνω στο στήθος μου. Λες και κάποιος κρατάει την καρδιά μου στα χέρια του και την πιέζει μέχρι να σπάσει. Θα μπορούσαμε να ταιριάξουμε τόσο καλά. Σε έχω δίπλα μου και δεν μπορώ να σε 'έχω'. Μετά από τόσο καιρό επιτέλους σε είδα αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα παραπάνω. Τόσες χιλιάδες συναισθήματα και τόσα άπειρα όνειρα είναι πλέον χαμένα. Μια πιθανότητα που πλέον δεν υπάρχει. Μερικοί υπέροχοι μήνες μαζί σου που τελικά δε θα ακολουθήσουν.
Θέλω να κλειστώ στο δωμάτιό μου και να μην μιλάω σε κανέναν. Νιώθω το αμάξι να με πνίγει, οπότε ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω. Με γρήγορα βήματα πάω και στέκομαι στην άκρη της παραλίας. Ακούω την πόρτα του αμαξιού σου να ανοίγει και να κλείνει και τα βήματα σου να με πλησιάζουν. Ένα δάκρυ κυλάει και εσύ από πίσω μου με τα χέρια στους ώμους μου.
Έτσι είναι άραγε το τέλος;
(συνεχίζεται)
-Όλα ξεκίνησαν από εκείνο το μήνυμα στο κινητό, λες και κοιτάς τη θάλασσα.
Συνεχίζω να σε κοιτάω αμίλητη αλλά νιώθω ένα κύμα εκνευρισμού και έντασης να με πλησιάζει. Όσο κι αν νόμιζα ότι τα άφησα πίσω όλα αυτά, να'τα πάλι μπροστά μου. Όλες εκείνες οι συζητήσεις με τις φίλες μου που νόμιζα ότι βρίσκονται στον κάδο ανακύκλωσης, ξαφνικά ανασύρονται και φέρνουν στο μυαλό μου όλους αυτούς τους λόγους που με έκαναν να σε 'μισήσω'. Θέλω να βγω από το αμάξι και να περπατήσω μέχρι το σπίτι μου αλλά νιώθω πως η απάντηση για αυτό το γιατί που με βασάνιζε τόσο καιρό είναι μερικές λέξεις παρακάτω...
-Το είδε πρώτα αυτή γιατί εγώ ήμουν στην τουαλέτα. Γενικότερα ποτέ δεν της είχα δώσει δικαιώματα για να με αμφισβητεί οπότε βλέποντας αυτό το μήνυμα αναρωτήθηκε τι συμβαίνει. Της είπα όλη την ιστορία, και φαντάζομαι καταλαβαίνεις τι εννοώ με αυτό, αλλά όπως ήταν επόμενο δεν καθησυχάστηκε καθόλου. Ήθελε να σε πάρει τηλέφωνο αλλά δεν την άφησα. Ήξερα τι θα έκανε. Προσπάθησα να την ηρεμήσω εκείνο το βράδυ αλλά έλεγε ότι δεν θα σταματούσε μέχρι να δώσω ένα τέλος σε όλη αυτή την ιστορία. Ήθελα να αποφύγω να δώσω τέλος αλλά επέμενε. Κατάφερα να την συγκρατήσω μέχρι την επόμενη το απόγευμα, τότε δηλαδή που σου έστειλα και το μήνυμα. Ήταν σχεδόν από πάνω μου οπότε δεν είχα τη δυνατότητα να σου γράψω πολλές εξηγήσεις.
Νιώθω τη θερμοκρασία του σώματός μου να ανεβαίνει, κάτι που με κάνει να νιώθω ιδιαίτερα άβολα μιας και η θερμοκρασία είναι ήδη αρκετά υψηλή λόγω της εποχής. Δεν βγάζω μιλιά αν και νιώθω να με πνίγει το δίκιο μου. Θα περιμένω να τελειώσεις την υπεράσπισή σου. Ή έτσι νομίζω.
-Όταν διάβασα το τέλος του μηνύματός σου όπου έλεγες ότι δε θα ξαναεπικοινωνήσεις, το πίστεψα. Εννοώ φαινόταν ότι το εννοούσες, ήσουν πληγωμένη και νευριασμένη μαζί. Στεναχωρήθηκα που σε έκανα να νιώσεις έτσι και μέσα μου ήξερα ότι δεν ήμουν απόλυτα σωστός...
Απόλυτα; Απόλυτα σωστός; Νομίζω ότι δεν τα λες σωστά, φίλε μου. Δεν ήσουν καθόλου σωστός είναι η σωστή πρόταση. Και να σου πω γιατί; Γιατί ήξερες πως ένιωθα αλλά θεώρησες σωστό να παίξεις με αυτό. Θεώρησες σωστό να τονώσεις την αυτοπεποίθησή σου για μια βραδιά και μετά μάλλον θεώρησες πάλι σωστό να με ξεφορτωθείς με αυτόν τον άκομψο τρόπο. Αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά προς το παρόν δε θα πω τίποτα και θα σε αφήσω να συνεχίσεις παραμένοντας σιωπηλή.
-Μια μέρα που μπήκαμε στο προφίλ μου στο facebook, δεν θυμάμαι ακριβώς πως έγινε, σε είδε στα εισερχόμενά μου. Νευρίασε πάρα πολύ και με ρώτησε γιατί σε έχω ακόμα φίλη. Λέει αφού δε θα προχωρήσει ποτέ το θέμα μεταξύ μας και δε μπορούμε να μιλάμε πλέον λόγω της κατάστασης που επικρατεί, γιατί να σε έχω φίλη; Ουσιαστικά αυτή σε διέγραψε αλλά και εγώ δεν έκανα κάτι για να την εμποδίσω. Ήμουν ερωτευμένος μαζί της και ήθελα να στηρίξω τη σχέση που είχαμε. Έχεις δίκιο αν σκεφτείς ότι δεν σε νοιάστηκα. Αλλά έλα και λίγο στη θέση μου...
Ξαφνικά ησυχία.
-Περιμένεις να πω κάτι; σε ρωτάω
-Ναι, θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σου σε όλα αυτά, μου λες.
-Τελείωσε και θα σου την πω, λέω και χαμογελάω.
-Καλά τότε... Θα αναρωτιέσαι γιατί σε απέκλεισα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να καταλάβεις ότι σε διέγραψα. Ήθελα να θεωρήσεις ότι έσβησα τελείως το προφίλ μου για να μην δημιουργηθούν περαιτέρω θέματα. Στο άλλο προφίλ, μιας και το είχες απενεργοποιημένο, δε μπορούσα να σε βρω, οπότε σε είχα φίλη αναγκαστικά. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα μπεις να με ψάξεις με το άλλο. Ήλπιζα να μην το κάνεις.
Έχω ακουμπήσει πλέον την πλάτη μου στο κάθισμα, έχω σταυρώσει τα πόδια μου και τα χέρια μου και κοιτάω τη θάλασσα. Δε χάνω ούτε λέξη και με κάθε παραπάνω δικαιολογία νιώθω τη διάθεσή μου να γίνεται όλο και περισσότερο επιθετική απέναντί σου.
-Μετά τα πράγματα έγιναν άνω κάτω. Μου έστειλες εκείνο το τεράστιο μήνυμα στο οποίο δεν ήξερα και δεν ήθελα να απαντήσω. Μετά σε διέγραψα. Μετά σε ξαναέκανα add. Ήταν περίεργη φάση, ούτε εγώ δεν μπορώ να την εξηγήσω. Καλά έκανες και με διέγραψες, φαντάζομαι φαινόταν παιχνίδι στα μάτια σου. Αλλά πραγματικά δεν ήξερα τι θέλω.
Σταματάς να μιλάς και κάθεσαι και με κοιτάς. Νιώθω ένα χαμόγελο να απλώνεται στα χείλη μου, μόνο που δεν πρόκειται ούτε για χαμόγελο αμηχανίας ούτε για χαμόγελο ευτυχίας. Προκαλείται από τα νεύρα μου και από όλες αυτές τις σκέψεις που πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Προσπαθώ να διώξω αυτό το φούντωμα που νιώθω στο πρόσωπο αλλά δεν τα καταφέρνω με τίποτα. Ίσα ίσα, επιδεινώνεται.
-Είναι η σειρά μου τώρα; ρωτάω.
-Έτσι πιστεύω, λες και με κοιτάς σοβαρός.
-Ωραία, λέω, παίρνω μια βαθειά ανάσα και ξεκινάω. Δε θέλω να πολυλογήσω γιατί πραγματικά τα έχω υπεραναλύσει αυτά τα θέματα σε τέτοιο βαθμό που με αρρωσταίνουν. Απλά θα εκφράσω τις αντιρρήσεις μου. Καταρχήν, σου έστειλα εκείνο το καταραμένο μήνυμα στο κινητό γιατί μερικές μέρες πριν μιλούσαμε και κάναμε 'πλάκα' για κάτι μαθήματα, εάν θυμάσαι. Και αν θυμάμαι και εγώ καλά, εγώ ήμουν αυτή που το γύρισε στην πλάκα. Πρώτον αυτό. Δεύτερον, εάν δεν είχε προηγηθεί αυτό θα κατανοούσα απόλυτα, ΑΠΟΛΥΤΑ, το να μου ζητήσεις να μην ξαναστείλω γιατί προφανώς και ήθελες να προστατέψεις τη σχέση σου. Αυτό που δεν καταλαβαίνω με τίποτα, ακόμα και τώρα, είναι γιατί αποφάσισες σχεδόν μετά από ένα μήνα να με διαγράψεις, ενώ μεσολάβησε τόσος πολύς καιρός στο ενδιάμεσο, κατά τη διάρκεια του οποίου δεν σε ενόχλησα ούτε στο ελάχιστο. Και να σου πω και κάτι; Άντε πιστεύω ότι δεν ήθελες να κάνω τίποτα περίεργο όπως να σου αφήσω σχόλιο στον τοίχο, που δεν ΥΠΗΡΧΕ περίπτωση να το κάνω, αλλά αποκλεισμός γιατί; Δεν πιστεύω ούτε μια λέξη από αυτά που μου είπες, ειλικρινά... Όχι, κάτσε.. Άσε με να τελειώσω. Στη συνέχεια σου στέλνω το τεράστιο μήνυμα από το άλλο προφίλ στο οποίο με γράφεις κανονικά και μετά από μερικές μέρες με διαγράφεις. Και μετά ξανά add. Συγνώμη, τι ήθελες να καταλάβω; Δε σε ήθελα στους φίλους μου, δεν ήθελα να έχω στο νου μου ότι θα μπω να δω εάν μπήκες ή εάν πόσταρες κάτι. Ήθελα να σε αφήσω πίσω μου και μέσα σ'όλα ήθελα να ασχοληθώ με ένα παιδί που μου άρεσε εκείνη την περίοδο. Με έφτασες στα όριά μου και με έκανες να νιώσω πολύ άσχημα για τον εαυτό μου. Ελπίζω για εκείνη την περίοδο να ένιωσες έστω και λίγο καλά για τον εαυτό σου, γιατί αν νιώθαμε και οι δύο σκατά, ε, δεν άξιζε τον κόπο.
Σταματάω και νιώθω τα μάγουλά μου να καίνε και την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Ένιωθα τρομακτικά φορτισμένη και ευχόμουν να κατεβάσεις το air-condition στους 10 βαθμούς. Ένα ελαφρύ τρέμουλο με διαπερνάει και όλα εκείνα τα συναισθήματα που ένιωσα τότε, μου κάνουν ξανά επίσκεψη. Προσπαθώ να ηρεμήσω και να μην σκέφτομαι ενώ ταυτόχρονα περιμένω την αντίδρασή σου. Τελικά αυτή η συνάντηση ήταν μια κακή ιδέα. Το παιχνίδι μας το χάσαμε εδώ και καιρό. Όχι, δεν ήταν τότε με το μήνυμα. Ήταν πολύ, πολύ πριν. Ήταν από τότε που τα συναισθήματά μου έγιναν πιο δυνατά από μένα και σε κούραζα. Σε κούραζα τόσο μα τόσο πολύ. Τότε γκρεμίστηκαν όλα όσα έκαναν δύο χρόνια να χτιστούν. Ό,τι και να ήταν αυτά. Ένα επιφανειακό δέσιμο, μια καλή επικοινωνία. Ό,τι υπήρχε, χάθηκε. Από τότε. Τι κάνουμε λοιπόν τώρα; Τι προσπαθούμε να σώσουμε; Με έχεις πληγώσει τόσο που ακόμα και τις καλύτερες δικαιολογίες να μου πλασάρεις, αυτά τα καταραμένα τα κομμάτια πλέον δεν ενώνονται. Ξαφνιάζομαι με τον εαυτό μου που αναρωτιέται γιατί μπήκα σε αυτό το αμάξι. Νόμιζα ότι θα μπορούσα να κάνω μια αρχή αφήνοντάς τα όλα πίσω. Αλλά το παρελθόν με ακολουθεί ακόμα και όταν θα πάψει να με ακολουθεί, θα είναι πια αργά για εμάς. Μπορεί να σκέφτομαι υπερβολικά τωρα, μπορεί να φταίει η συναισθηματική φόρτιση αλλά τελικά δεν έπρεπε να σε δω. Δε μου κάνεις καλό σε καμία περίπτωση και δε φταις μόνο εσύ σε αυτό. Απλά ότι και να κάνεις, δεν μπορείς να διορθώσεις τίποτα πλέον. Δεν μπορείς να διορθώσεις αυτό που ήσουν ούτε αυτό που έγινα. Δυστυχώς. Ίσως κάποτε, μετά από μερικά χρόνια να συναντηθούμε κάπου τυχαία και να ξεκινήσουμε το δικό μας τέλειο love-story. Αλλά τώρα σίγουρα δεν είναι η ευκαιρία μας.
-Ιρις, μου λες, και αναστενάζεις βαθειά. Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη. Ειλικρινά. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο να πω. Φέρθηκα άσχημα, ήταν γενικότερα περίεργη η κατάσταση και έγινε ό,τι έγινε. Θέλω να σου ζητήσω πραγματκά συγνώμη γιατί δεν άξιζες κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχουν άλλα λόγια που να διορθώνουν έστω και στο ελάχιστο τη συμπεριφορά μου και την εικόνα που έχεις τώρα για 'μένα, οπότε αρκούμαι σε ένα συγνώμη. Συγνώμη. Αλήθεια.
Νιώθω έναν τεράστιο κόμπο στην καρδιά μου. Νιώθω λες και ένας τεράστιος βράχος έπεσε πάνω στο στήθος μου. Λες και κάποιος κρατάει την καρδιά μου στα χέρια του και την πιέζει μέχρι να σπάσει. Θα μπορούσαμε να ταιριάξουμε τόσο καλά. Σε έχω δίπλα μου και δεν μπορώ να σε 'έχω'. Μετά από τόσο καιρό επιτέλους σε είδα αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα παραπάνω. Τόσες χιλιάδες συναισθήματα και τόσα άπειρα όνειρα είναι πλέον χαμένα. Μια πιθανότητα που πλέον δεν υπάρχει. Μερικοί υπέροχοι μήνες μαζί σου που τελικά δε θα ακολουθήσουν.
Θέλω να κλειστώ στο δωμάτιό μου και να μην μιλάω σε κανέναν. Νιώθω το αμάξι να με πνίγει, οπότε ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω. Με γρήγορα βήματα πάω και στέκομαι στην άκρη της παραλίας. Ακούω την πόρτα του αμαξιού σου να ανοίγει και να κλείνει και τα βήματα σου να με πλησιάζουν. Ένα δάκρυ κυλάει και εσύ από πίσω μου με τα χέρια στους ώμους μου.
Έτσι είναι άραγε το τέλος;
(συνεχίζεται)
1 σχόλιο:
Θελει πολυ δυναμη ψυχης να γραψεις για κατι που σε πονεσε ή εστω σε πειραξε... πολλοι δεν τα καταφερνουμε! Βλεπεις οι πληγες οσο και αν κλεισουν αφηνουν σημαδια, που παντα θα σε κανουν να τις θυμασαι, εστω και αν με τον καιρο συμβιβαζεσαι μαζι τους.
Δημοσίευση σχολίου