Είμαστε όλοι σκατά

Θα κάνω ένα δυσάρεστο διάλειμμα από τις ρομαντικές και ανάλαφρες αναρτήσεις που προηγήθηκαν για να αναφερθώ σε ένα θέμα το οποίο δημιουργήθηκε σαν σκέψη τους τελευταίους μήνες. Φταίνε οι φίλοι, φταίει το τι διαβάζω, φταίει η φάση στην οποία βρίσκομαι, φταίει η κατάσταση της χώρας; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι τα 'χουμε όλοι λίγο πολύ παιγμένα, σε διαφορετικό τομέα ο καθένας ίσως, αλλά σε ένα παρόμοιο γενικότερο πλαίσιο. Είναι μια κατάσταση η οποία πρέπει να ομολογήσω με λυπεί και με κάνει να αναπολώ παλιές όμορφες εποχές στα Χανιά, τότε που το πιο πολύπλοκο πράγμα που είχα να σκεφτώ ήταν η διαίρεση του 302 με το 48. Τότε που θυμάμαι μια ξένοιαστη κοπέλα χωρίς σκοτούρες και γενικότερα πιο χαρούμενη. Θα μου πείτε, όπως είπε και ο θείος του Spider-man σε αυτόν, with great power comes great responsibility, που εγώ στη διάστασή μου θα το μεταφράσω ως "όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο υπεύθυνος πρέπει να γίνεσαι".

Εννοείται ότι όταν είσαι 12 χρονών δε θα σε απασχολήσει να βρεις δουλειά ούτε θα αναρωτηθείς που πάει αυτή η χώρα πια. Δε θα σκεφτείς ότι πάλι καλά που έχεις στέγη πάνω από το κεφάλι σου και θα στεναχωρηθείς όταν η μαμά δε θα μπορέσει να σε πάει με το αμάξι στην κολλητή σου για να παίξετε κούκλες (ΔΕΝ ΕΠΑΙΖΑ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΔΩΔΕΚΑ.. παράδειγμα έφερα... ε;). Επίσης δε θα κάτσεις να χαλάσεις ένα τέταρτο για να βρεις τι θα βάλεις ούτε θα αναρωτηθείς εάν τα αθλητικά σου ταιριάζουν με την εποχή και στη συνέχεια έαν η φόρμα σου ταιριάζει με το κοκκαλάκι που φοράς στα μαλλιά σου. Δε θα σε πιάσει μαύρη κατάθλιψη επειδή το κουμπί του τζιν δεν κουμπώνει ούτε επειδή η φράτζα δεν στέκεται εκεί που τη θέλεις. Όχι, τότε ήθελες η μπάρμπι σου να τα φτιάξει με τον Τζον-Τζον και δοκίμαζες ροκ κουρέματα σε όλες τις άλλες μπάρμπι που δε συμπαθούσες και τόσο (βέβαια εδώ να αναφέρω ότι το πως είναι τα σημερινά 12χρονα απέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεχει από το πως είμασταν εμείς στα 12 μας, αλλά αυτό πρέπει να αναλυθεί σε διαφορετικό κείμενο).

Τώρα τελευταία έχουν συμβεί διάφορα περιστατικά που με κάνουν να αναρωτιέμαι "ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΘΕΙ ΟΛΟΙ;". Ανεξήγητες συμπεριφορές, μπερδεμένα συναισθήματα, ακραίες αντιδράσεις,  πέσιμο από τα σύννεφα. Διάφορες καταστάσεις στις οποίες είσαι μάρτυρας και τις οποίες δε θα ήθελα να αναφέρω για να μη θεωρηθεί ότι εκθέτω δημόσια την προσωπική ζωή των φίλων μου (γιατί οι φίλοι μου με διαβάζουν.. θέλω να πιστεύω).
Το θέμα είναι ότι κανείς δεν είνα καλά. Ακόμα και αυτοί που φαίνονται ότι είναι καλά, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ!
Έχεις σχέση; Σου λείπουν λεφτά. Έχεις λεφτά; Σου λείπει σχέση. Έχεις λεφτά και σχέση; Δεν κάνει καλό σεξ. Έχεις λεφτά, καλό σεξ και σχέση; Δεν έχεις φίλους. Έχεις λεφτά, σχέση, καλό σεξ και φίλους; Δεν βρίσκεις τη δουλειά που σ'αρέσει (τα λεφτά μπορεί να προκύπτουν από τη φαμίλια).
Πάντα κάτι λείπει και αυτή η χρονιά αντί να μας δίνει, μας παίρνει και αυτά που δεν έχουμε. Μπορεί να φανώ υπερβολική αλλά νομίζω ότι τα άτομα που είναι συναισθηματικά ασταθή γύρω μου ξεπερνάνε τους ψυχολογικά υγιείς. Και δεν είναι οι παρέες που κάνω εγώ, απλά έτσι είναι ο κόσμος! Έχω τόσα παραδείγματα στο μυαλό μου.
Διεκδικείς κάποιον αλλά μετά τον παρατάς επειδή θέλει να σε βλέπει. Κάνεις φάση με κάποιον ενώ έχεις εδώ και χρόνια σχέση. Φτάνεις σε ένα σημείο να παρακαλάς τον άλλο ενώ δεν είναι καθόλου του χαρακτήρα σου. Δε μπορείς να βρεις δουλειά ούτε στα διαφημιστικά. Κάνεις κάτι απλά για να το κάνεις, για την εμπειρία, χωρίς να σε ενδιαφέρει το συναισθηματικό κομμάτι. Κινείσαι ανεξήγητα και γαμάς την ψυχολογία του άλλου. Λες ότι θες αλλά δεν μπορείς ενώ είναι φανερό ότι δε θες.
Και άλλα πολλά πολλά που άμα τα αναφέρω το κείμενο θα πάρει τις διαστάσεις της Οδύσσειας.
Όλα αυτά που είπα είναι πραγματικά παραδείγματα και περιέχουν και δικές μου καταστάσεις μέσα.

Είμασταν πάντα έτσι και απλά εγώ τώρα τα κατάλαβα; Δηλαδή τόσο καιρό ήμουν στην κοσμάρα μου; Ή έχει φτάσει πλέον ο κόσμος σε ένα σημείο όπου δεν αντέχει άλλο και προσπαθεί να ξεπεράσει τα όρια του για να έχει να λέει ότι 'έζησε' τη ζωή του; Και πότε ήρθε αυτή η στιγμή που αποφασίσαμε ότι πλέον τα όριά μας είναι πολύ βαρετά και είναι πλέον καιρός να τα ξεπεράσουμε; Και γιατί ξαφνικά πράγματα που παλιά τα θεωρούσαμε απαράδεκτα και ανώριμα και ένα σωρό άλλα πλέον τα κάνουμε οι ίδιοι και τα δικαιολογούμε κιόλας; Είμαστε άραγε τόσο κακοί κριτές;
Και αν όλοι γύρω μας είναι τόσο άνω κάτω όσο εμείς, ποιος θα είναι εκείνος που θα επαναφέρει την τάξη;

κι όμως κάτι λείπει, κάτι δε γίνεται σωστά, κάτι δεν πάει τη ζωή παραπέρα...