Σεβασμός στους ποδηλάτες (ρε μαλάκες)!

Κατέβηκα σήμερα το απόγευμα για μια βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης με το ποδήλατο. Γενικότερα τους τελευταίους μήνες αποφάσισα να χρησιμοποιώ το ποδήλατο, είτε για να πηγαίνω σχολή είτε για να πηγαίνω καμιά βόλτα, κυρίως για γυμναστική.

Χαίρομαι ιδιαίτερα που άρχισαν να γίνονται ποδηλατόδρομοι στους δρόμους γιατί, ειδικά στη Θεσσαλονίκη, είναι επικίνδυνο για κάποιον που δεν ξέρει και τόσο καλά να κινείται στους δρόμους, να κάνει ποδήλατο σε δρόμους όπως η Βασσιλίσης Όλγας ή η Εγνατία. Καλά, εκεί είναι επικίνδυνο και για τους οδηγούς αυτοκινήτων, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Όσο έμενα Χανιά δεν είχα άγχος στους δρόμους γιατί δεν υπάρχει αυτή η τρέλα ούτε η ίδια κίνηση με τη Θεσσαλονίκη. Λογικό, μιας και μπροστά στη Θεσσαλονίκη, τα Χανιά είναι χωριό.
Οπότε μόλις ήρθα Θεσσαλονίκη έπαθα μια μικρή φρίκη με όλο αυτό το σαματά.

Κλείνοντας την παρένθεση, να συνεχίσω λέγοντας για τη σημερινή βόλτα μου στην παραλία (για όποιον μη-Θεσσαλονικιό διαβάζει, όταν λέω παραλία δεν εννοώ τη θάλασσα με την αμμουδιά, εννόω το μέρος εκείνο που είναι ο Λευκός Πύργος. Το'χουμε;).
Στην αρχή της διαδρομής από το σπίτι μου για την παραλία αναγκαστικά πηγαίνω από το δρόμο, εκτός εάν υπάρχει κάποιο αρκετά μεγάλο πεζοδρόμιο στο οποίο να μπορώ να ανέβω. Μόλις όμως έχω την ευκαιρία να βγω στην παραλία, πηγαίνω αμέσως γιατί νιώθω ότι αν μείνω έστω και λίγο παραπάνω στο δρόμο θα καταλήξω χωρίς κεφάλι ή χωρίς κάποιο άκρο μου. Μάλιστα κάθε φορά που φτάνω στην παραλία σκέφτομαι "Ευτυχώς ζω ακόμα". Εντάξει, σίγουρα υπερβάλλω, αλλά μερικές φορές η κίνηση είναι τόσο μεγάλη που αγχώνομαι.

Σήμερα λοιπόν ξεκινώντας τη βόλτα μου είχα κυρίως άγχος για τον καιρό γιατί είναι συννεφιασμένος και σκεφτόμουν τι θα έκανα εάν άρχιζε να βρέχει. Στο μέρος της παραλίας από το Μέγαρο Μουσικής έως το Λευκό Πύργο δεν συναντώ ιδιαίτερο πρόβλημα με τους πεζούς καθώς η παραλία είναι τεράστια και το να περπατάει κάποιος στον ποδηλατόδρομο είναι το λιγότερο προκλητικό. Να αναφέρω εδώ ένα άσχετο περιστατικό: Εκεί που έκανα ποδήλατο περνάνε από δίπλα μου με τις μηχανές κάτι αστυνομικοί, και βλέπω ένα σκυλί να τους παίρινει από πίσω και να τους γαβγίζει. Εκτός του ότι ο ένας αστυνομικός προσπάθησε να το κλοτσήσει, κάτι που με εκνέυρισε και με έκανε να θέλω να του πω δυο φωνήεντα, συνειδητοποίησα ότι στη χώρα αυτή και τα σκυλιά έχουν την ίδια άποψη με εμάς για τα συγκεκριμένα άτομα. Δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί γουρούνια, ξέρω ξέρω...

Καθώς πλησίαζω λοιπόν στο Λευκό Πύργο και η παραλία όλο και στενεύει, αρχίζουν τα προβλήματα.
Καταρχήν ο καθένας πετάγεται στο δρόμο όποτε του την καπνίσει, χωρίς να κοιτάξει εάν έρχεται κανείς, χωρίς να φροντίσει ουσιαστικά για την προσωπική του ασφάλεια, αν θεωρήσουμε ότι τους ποδηλάτες τους έχει χεσμ.... γραμμένους.
Κάτι κοπελίτσες σήμερα ήθελαν να βγάλουν φωτογραφία με τη θάλασσα και που είναι το πιο κατάλληλο μέρος να στηθούν; Ο ποδηλατόδρομος φυσικά! Ένα ζευγαράκι είχε ορέξεις να ανταλλάξει σάλια και που είναι το πιο κατάλληλο μέρος για να γίνει αυτό; Ο ποδηλατόδρομος φυσικά! Τελικά αυτό δεν είναι ποδηλατόδρομος! Είναι ο διάδρομος για όλες τις δουλειές! Θες να φασωθείς; Μπες στον ποδηλατόδρομο! Θες να πηγαίνεις πιο αργά και απο τις κότες; Μπες στον ποδηλατόδρομο! Θες να πετάξεις χαρταετό; Μπες στον ποδηλατόδρομο, βρε αδερφέ!

Νομίζω πρέπει να αλλάξω τακτική. Από 'δω και πέρα κάθε φορά που θα είναι κάποιος στον ποδηλατόδρομο θα αφηνιάζω, θα αναπτύσσω τρελή ταχύτητα και θα ουρλιάζω "ΔΕΝ ΕΧΩ ΦΡΕΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΤΕ ΟΟΟΛΟΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ" ενώ θα φαίνομαι διαβολικά διαταραγμένη και θα υποφέρω από έντονη σιελόρροια. Μετά θέλω να δω ποιος από αυτούς που θα έχουν αυτή την υπέροχη εμπειρία, θα τολμήσει να ξαναπερπατήσει εκεί πάνω. ΚΑΡΒΟΥΝΑ ΘΑ ΒΑΛΩ!

Ας σοβαρευτούμε όμως...
Δεν είπαμε να μην περπατάτε στον ποδηλατόδρομο, δεν είπαμε να φοβάστε να τον πλησιάσετε στα 5 μέτρα, απλά να προσέχετε. Να προσέχετε όταν τον διασχίζετε, όταν στέκεστε σε αυτόν και σε καμία περίπτωση και για κανένα λόγο να μην μένετε εκεί πέρα πάνω από μερικά λεπτά. Στην τελική, όπως είπα και πιο πάνω, πρόκειται για τη δικιά σου σωματική ακεραιότητα, όχι τη δικιά μου. Εγώ το πολύ πολύ να πέσω από το ποδήλατο. Εσύ που θα πέσει το ποδήλατο πάνω σου, πίστεψε με, θα πονέσεις περισσότερο. Καταλαβαίνω ότι στο σημείο της παραλίας μετά τον Λευκό Πύργο και έως το Λιμάνι είναι πολύ στενό, και με τους μαύρους να πουλάνε τις τσάντες-μαιμούδες και τα πλαστικά αθλητικά γίνεται ακόμα πιο δύσκολη  η κατάσταση, αλλά προσπαθείτε τουλάχιστον να μένετε όσο λιγότερο γίνεται.
Να σημειώσω και κάτι τελευταίο που ίσως να μην έχει περάσει από το μυαλό σας. Όταν πετάγεστε ξαφνικά ή όταν απλά περπατάτε στον ποδηλατόδρομο, και θα έρθω εγώ και θα αναγκαστώ να σε προσπεράω, θέτω σε κίνδυνο τρία άτομα. Τον εαυτό μου, εσένα καθώς και κάποιον που ίσως εκείνη τη στιγμή ήθελε να προσπεράσει εμένα. Δεν μπορώ να κάνω ελιγμούς εκεί μέσα όποτε μου την καπνίσει, όπως και εσύ που είσαι οδηγός φαντάζομαι ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις ελιγμούς μέσα στον δρόμο όποτε σου την καπνίσει.

Κλείνω το κείμενο λέγοντας ότι είναι λογικό οι περισσότεροι να μην σκέφτεστε ότι δεν πρέπει να περπατάτε στον ποδηλατόδρομο. Είναι θέμα νοοτροπίας, ανατροφής, εκπαίδευσης. Η Ελλάδα δε μας έμαθε να σεβόμαστε τους ποδηλάτες, όπως δε μας μαθαίνει να σεβόμαστε τους άλλους ακόμα και στο δρόμο. Η Ελλάδα όμως είμαστε εμείς. Αν ξεφύγουμε λίγο από το τι έχουμε μάθει και το πως έχουμε βολευτεί, θα βελτιωθούν πολλά πράγματα. Και μπορεί ο σεβασμός στον ποδηλάτη να σας φαίνεται κάτι πολύ ασήμαντο και μικρό για να αποτελέσει διαφορά σε μια κοινωνία, αλλά τα πάντα από κάπου ξεκινάνε. Το θέμα του σεβασμού και της εκπαίδευσης ξεκινάει πολύ πιο πριν και επεκτείνεται σε πάρα πολλά θέματα της καθημερινής μας ζωής.