Καλό ταξίδι Αλέξανδρε

Χωρίς πρόλογό χωρίς τίποτα. Έτσι ξερά.

Είναι τραγικό το πως τους πιο πολλούς απο εμάς μας ενδιαφέρει περισσότερο να ανανεώσουμε την γκαρνταρόμπα μας, να είμαστε δημοφιλείς, να ανήκουμε κάπου, από το θάνατο ενός αθώου. Και το πόσο εύκολο μας είναι να κρύβουμε πίσω από μια δικαιολογία την αποστασιοποιησή μας από τα πράγματα και την αδιαφορια μας.
Ισως φανεί ψεύτικο αλλά αυτό το κείμενο γράφεται εξαιτίας του θανάτου του μικρού Αλέξη. Γιατί δώθηκε η ευκαιρία αυτές τις μέρες στους φίλους μου να μου δείξουν ποιοί πραγματικά είναι. Και δε μου άρεσε η εικόνα πίσω από τη βιτρίνα, είναι η αλήθεια. Δε μου άρεσε καθόλου.
Όλοι μας φαινόμαστε καλοί και ευγενικοί όταν γνωρίζουμε κάποιον. Ακόμα και όταν γινόμαστε καλοί φίλοι μαζί του, και πάλι καλοί φαινόμαστε. Επιφανειακά, όλα φαίνονται ωραία και εύκολα, στο βάθος όμως κρύβεται η πικρή αλήθεια.

Και να σας πω ποια είναι η αλήθεια των φίλων μου;

Ο θάνατος ενός αθώου δεν τους συγκινεί. Η ιδέα να κατέβουν για αυτόν στους δρόμους δεν τους ενδιαφέρει. Η άποψη ότι "ότι και να κάνουμε δε γίνεται τίποτα" τους αντιπροσωπεύει. Η πεποίθηση ότι είναι καλύτερα να κάτσουμε σπίτια μας από το να αντιδράσουμε τους βολεύει.
Και όταν προσπαθείς να τους αφυπνίσεις λίγο τότε αντιδρούν. Φυσικά, όταν πρόκειται για το τομάρι τους, τότε μόνο ξέρουν να φέρνουν αντίρρηση. Όταν τους ξεβολεύεις και τους αποδεικνύεις ότι ΟΧΙ δεν είναι όλα ρόδινα και ότι ΟΧΙ δεν είναι το σωστό εσύ να είσαι βολεμένος στο σπίτι σου ενώ σε εκμεταλλεύονται τότε και μόνο μπορει να συγχυστούν. Αλλά και πάλι όχι προς την κοινωνία, αλλά προς εσένα που τους ξύπνησες και δεν τους άφησες να δουν το όνειρο όπου όσοι νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους δε θεωρούνται εγωιστές.
Λυπάμαι που ανακάλυψα ότι οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που αγαπώ ίσως περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο, μετά την οικογένεια μου, έχουν χάσει τις αξίες τους. Από τώρα, απο τα 19 τους χρόνια. Λυπάμαι που δεν νιώθουν ότι πρέπει να αντιδράσουν οταν καταπατώνται τα δικαιωματά τους. Λυπάμαι που όλοι μας ξέρουμε να είμαστε καλοί μόνο όταν το αποτέλεσμα θα μας ωφελήσει.
Λυπάμαι που είμαι ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα.
Αλλά δε λυπάμαι που έχω διαφορετικό χρώμα.
Δε λυπάμαι που αντίθετα με τους άλλους είμαι έτοιμη να αντιδράσω σε ότι θεωρώ άδικο, και ας μη με αφορά.
Δε λυπάμαι που δεν έχω χάσει την αίσθηση του σωστού και του λάθους.
Τέλος, δε λυπάμαι που για να βρεθώ με τους σωστούς ανθρώπους θα πρέπει πρώτα να χάσω αγαπημένα πρόσωπα.

Για σένα Αλέξανδρε, που έγινες η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Αντίο.

*Το ξέρω ότι αυτό το κείμενο είναι κάπως παλιό αλλά μιας και ξεκίνησα το blog είπα να τα βάλω όλα με μια σειρά...