Κι όμως θέλω να κλάψω.
Θέλω να πνιγώ στη δίνη των δακρύων. Θέλω να μου κοπεί η ανάσα, να χαθεί το μυαλό μου, να πνιγούν οι σκέψεις μου. Θέλω να κλάψω μέχρι να ονειρευτώ. Μέχρι να μπορώ πλέον να τον αγγίζω, να τον νιώθω. Έστω μέσα σε ένα όνειρο. Σε μια ψευδαίσθηση. Σε ένα ψέμα.
Κι όμως δεν μπορώ.
Δεν βρίσκω δάκρυα. Δεν βρίσκω. Δεν νιώθω αυτόν τον κόμπο στο στήθος. Δεν νιώθω τσούξιμο στα μάτια. Δεν νιώθω την αναπνοή μου να επιταχύνεται. Δεν σφίγγω τα χέρια μου. Δεν κουρνιάζομαι.
Πως γίνεται να νιώθω ότι έιμαι χωρισμένη σε τόσα κομμάτια. Πως γίνεται όλα γύρω μου να είναι γκρίζα, μουντά και να μην μπορώ να κλάψω. Πως γίνεται να γκρεμίστηκε κάτι που περίμενα τόσο καιρό να χτιστεί και να μην ξεσπάω. Γιατί υπάρχει αυτή η πικρή γεύση μέσα μου. Γιατί να υπάρχει τέτοια απουσία στην ψυχή.
Παίρνω μια βαθειά ανάσα. Σταματάω εδώ.
Θα έρθουν καλύτερες μέρες. Θα τις περιμένω.
Ως τότε,
....absense in my soul, bitter taste inside...
1 σχόλιο:
Πόσες φορές έχω νιώσει έτσι...πάντα πίστευα πως όλος αυτός ο πόνος και η κατάσταση στην οποία βρίσκομαι εκείνη την ώρα είναι απερίγραπτη,δεν μπορείς να την εξηγήσεις με λόγια..κι όμως εσύ κατάφερες να το κάνεις,ακόμα και σε μια τόσο δύσκολη στιγμή...πραγματικά σε θαυμάζω! :)
Δημοσίευση σχολίου