Απλά...

Δε συνέβη κάτι ιδιαίτερο που να με κάνει να θέλω να ξεσπάσω. Τίποτα που να με προκάλεσε, να με στεναχώρησε ή να με χαροποίησε ιδιαίτερα. Τίποτα που να με τάραξε, να άλλαξε κάτι δεδομένο, να με εξέπληξε.

Όχι. Η κατάσταση παραμένει η ίδια. Απλά αυτή η απαλή μουσική και η μελαγχολία της με σκορπίζουν σε μια πικρή άβυσσο. Ναι η κατάσταση είναι η ίδια. Δυστυχώς.

Νόμιζα ότι άλλαξε κάτι μέσα μου. Ότι κάτι νέο ξεκίνησε, ότι άφηνα πίσω κομμάτια του παρελθόντος... ότι τα πέταγα σπασμένα σε μια πισίνα σκέψεων. Και νόμιζα ότι αυτή η πισίνα άρχισε να αδειάζει και να απομακρύνει από το μυαλό μου τα μουντά αυτά συναισθήματα και τις βιαστικές αποφάσεις...

Και ξαφνικά, από το πουθενά είδα σταγόνες να πέφτουν. Τόσο μα τόσο περιέργα όσο και γρήγορα η πισίνα γέμισε. Και με βύθισε πάλι. Μα δεν είναι τραγικό το ό,τι όσο προσπαθώ να μάθω κολύμπι, τόσο η πισίνα με πνίγει;

Έχω καθαρή την εικόνα μου στο μυαλό μου. Μια κοπέλα με μοβ φόρεμα και μακρυά μαλλιά βγάζει τα χέρια της έξω από το νερό, λες και ξαφνικά ανακάλυψε την επιφάνεια και παλεύει να πάρει μια ανάσα. Όμως την τελευταία στιγμή κάτι την τραβάει μέσα και δεν είναι τίποτα άλλο από τον ίδιο της τον εαυτό...

Ίσως τελικά να πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι. Να αισθάνομαι. Να σκέφτομαι. Ναι, και πάλι να σκέφτομαι. Γιατί όσο παράλογο και να ακούγεται, η σκέψη φέρνει το συναίσθημα. Ναι, φέρνει το αντίθετο του. Και όσο παράλογο και να ακούγεται, αυτή τη στιγμή δε θέλω να αισθάνομαι.