Ακόμα είναι η αρχή...

Δε βρίσκω κάποιο ποιητικό τρόπο να ξεκινήσω αυτό το κείμενο. Ξέρω μόνο ότι θέλω να δηλώσω κάτι και δε με ενδιαφέρει τόσο το πως θα το εκφράσω.
Έβαλα λοιπόν να ακούσω το Να με θυμηθείς από τους Πυξ Λαξ και διάβασα δυο-τρια σχόλια που έγραφαν κάτι παιδιά από κάτω. Το ένα έλεγε "συμφωνώ απόλυτα rania!". Aναρωτώμενη τι ήταν αυτό στο οποίο συμφωνεί ο συγκεκριμένος, έψαξα για το σχόλιο της ράνιας. Η Ράνια λοιπόν έλεγε "@placebomania1 eipes megali ali8eia......!". Θα μάθω ποτέ σε τι συμφωνούν όλοι, αναρωτήθηκα. Αναζήτησα λοιπόν το σχόλιο του placebomania1 με την ελπίδα ότι αυτός ήταν ο κόμπος στο σκοινί. "Μέσα μου θα ζεις. Για πάντα..." έγραφε. Μέσα του θα ζει. Για πάντα... Είναι πολύ το για πάντα. Πολύς καιρός. Άραγε το εννοεί; Μήπως είναι μια παρόρμηση της στιγμής; Και αν το εννοεί ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτό το σχόλιο; Τον άφησε; Ή μήπως ακόμα χειρότερα... μας άφησε; Δεν ξέρω.
Μπήκα σε σκέψεις όμως. Σχετικά με τον εαυτό μου, το τι κάνω, με τι ασχολούμαι. Είμαι σε φάση αποδοχής με κάτι το οποίο δεν μπορώ με ακρίβεια να το θέσω ως αληθινό. Δεν ήταν αληθινό, ήταν εικονικό. Σκέφτηκα ότι ακόμα δεν έχω ζήσει κάτι που να ορίζεται ως ο απόλυτος έρωτας, έστω εάν ήταν απόλυτος μόνο για τη στιγμή που κράτησε. Έστω κι αν εξατμίστηκε στο τέλος της σχέσης. Δεν έχω ζήσει τη μεγάλη αγάπη και τονίζω ανεξάρτητα από το αν ήταν όντως μεγάλη αγάπη η όχι. Ό,τι ζεις νομίζεις ότι είναι αληθινό. Όταν πάψεις να το ζεις, τότε ξέρεις αν υπήρξε.
Kαι μετά νιώθω ανόητη που στεναχωριέμαι τόσο πολύ για κάτι που ούτε ήταν αληθινό, ούτε ήταν αμοιβαίο, ούτε θα είναι ποτέ. Νιώθω ανόητη που ξοδεύω τα συναισθήματα μου σε κάτι ανούσιο και δεν τα φυλάω για αυτόν που θα έρθει και θα εκτιμήσει αυτό που είμαι. Ακόμα, νιώθω ευάλωτη καθώς αναλογίζομαι ότι εάν έρθει αυτός ο μεγάλος έρωτας και... φύγει, μπορεί να μην το αντέξω. Γιατί αν μου στοιχίζει τόσο πολύ αυτό που ζω τώρα, που τελειώνει, τότε πως θα αντιμετωπίσω κάτι τόσο δυνατό; Μήπως να επαναπροσδιορίσω τις προτεραιότητες μου; Μήπως να εφοπλιστώ με υπομονή και εγωισμό και να τα αφήσω όλα πίσω;
Και που ξέρω ποιο είναι το σωστό, με βοηθάει; Ποιος θα μου πάρει το χέρι να ανοίξω μπροστά μου το παράθυρο; Ποιος θα δώσει δύναμη στα πόδια μου να κλείσει την πόρτα πίσω μου; Και πότε επιτέλους θα μάθω να στέκομαι όρθια και να μην αναλώνομαι σε ανούσιες καταστάσεις;

Είναι εύκολο να σας πω τι πρέπει να κάνω.
Είναι ομως δύσκολο να το κάνω.

http://www.youtube.com/watch?v=H9dbOyYRp0o

**Πως είναι άραγε να διαβάζεις αυτά τα κείμενα και να συνειδητοποιείς ότι ίσως μερικά είναι γραμμένα για σένα;