Πότε καταλαβαίνεις ότι σου κόστισε;

Πριν από μερικές μέρες (αρκετές μέρες βασικά) έγινε κάτι που δεν ήθελα. Δεν το ήθελα με τίποτα παρότι η συμπεριφορά μου το προκαλούσε όλο και περισσότερο.

Χμ...

Πως να το πω για να σας δώσω να καταλάβετε. Δεν ήθελα με ΤΙΠΟΤΑ να γίνει. Θα ήθελα να συνεχστεί όσο περισσότερο γίνεται, αλλά δόθηκε ένα απότομο τέλος. Ωραία, το έχουμε; Ήμουν συναισθηματικά δεμένη με την όλη κατάσταση, πως να το πω.  Δεν το περίμενα, μου ήρθε ξαφνικό. Απρόσμενο. Ανεπιθύμητο.

Παρόλα αυτά, παρότι ένιωθα πολλά, ήθελα πολλά και περίμενα πολλά, δεν είχα κλάψει. Δεν είχα καθήσει ούτε ένα  βράδυ να σκεφτώ τις αιτίες ούτε να επεξεργαστώ το πως προέκυψε το αποτέλεσμα. Δεν σκέφτηκα τις αιτίες, το ποιος φταίει, το γιατί έγινε. Δεν αναρωτήθηκα τι προκάλεσε αυτή την ξαφνική αλλαγή, τίποτα. Δεν έκανα τίποτα. Απλά το δέχτηκα τόσο απότομα όσο μου ήρθε. Ήρθε, με χτύπησε και με προσπέρασε.  Ο 'πόνος' κράτησε μόνο την ώρα της επαφής.

Ή μήπως δεν ήταν έτσι;

Μερικές μέρες αργότερα από το 'συμβάν' έγινε κάτι στο σπίτι. Ένας καυγάς. Ήταν πραγματικά ασήμαντος αλλά με έκανε να ξεσπάσω τόσο μα τόσο πολύ. Με έκανε να φωνάξω, να κλάψω, να σπάσω πράγματα. Γιατί; Επειδή με κατηγόρησαν οι γονείς μου για κάτι για το οποίο δεν έφταιγα.

Ή μήπως δεν ήταν αυτό;

Μήπως όλη αυτή η ένταση προήλθε από το γεγονός που περιέγραψα στην αρχή; Μήπως τελικά όλο αυτό με είχε επηρεάσει τόσο μα τόσο πολύ ώστε να μου προκαλέσει ένα τόσο τρομακτικό ξέσπασμα;
Κι όμως, όταν μέσα στα κλάματα σκέφτηκα για λίγο 'αυτόν', η πρώτη μου αντίδραση ήταν "Δε μας χέζεις κι εσύ;". Κι ακόμα και τώρα δε θεωρώ ότι ήταν αιτία, ούτε καν αφορμή, για αυτό το ξέσπασμα.
Δε μπορώ όμως να κατανοήσω πως κάτι που με απασχολούσε τόσο πολύ δεν μου δημιούργησε κάτι πιο έντονο στο τέλος του; Πως γίνεται να μην υπάρχει κάτι πιο βαθύ πέρα από την καθημερινή μουρμούρα στις φίλες; Δε θα έπρεπε να ξοδεύω βραδιές με τραγούδια του Χατζηγιάννη και να αναπολώ τις παλιές καλές στιγμές; Δε θα έπρεπε να πάρω δύο κιλά επειδή έφαγα τρία μπολ με μερέντα; Ε;

Πότε λοιπόν ξέρουμε ότι έχουμε στεναχωρηθεί; Πότε νιώθουμε αυτό το κενό που αναπόφευκτα μας φέρνει το τέλος μιας κατάστασης, οποιαδήποτε και αν είναι αυτή, εφόσον είναι μια κατάσταση που μας ευχαριστούσε. Είναι αναλογικά όλα αυτά; Όσο πιο πολύ δεμένος ήσουν, τόσο πιο πολύ χρόνο αφιερώνεις στο να το ξεπεράσεις;

Και αν στην τελική δεν ένιωθες όσα νόμιζες ότι νιώθεις, πως το ξέρεις; Πως ξέρεις ότι δεν ήταν κάτι επιφανειακό;

Να απαντήσω στο τελευταίο λέγοντας πως

... τρία γαμημένα χρόνια δεν γίνεται να είναι επιφανειακά.