Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Πότε καταλαβαίνεις ότι σου κόστισε;

Πριν από μερικές μέρες (αρκετές μέρες βασικά) έγινε κάτι που δεν ήθελα. Δεν το ήθελα με τίποτα παρότι η συμπεριφορά μου το προκαλούσε όλο και περισσότερο.

Χμ...

Πως να το πω για να σας δώσω να καταλάβετε. Δεν ήθελα με ΤΙΠΟΤΑ να γίνει. Θα ήθελα να συνεχστεί όσο περισσότερο γίνεται, αλλά δόθηκε ένα απότομο τέλος. Ωραία, το έχουμε; Ήμουν συναισθηματικά δεμένη με την όλη κατάσταση, πως να το πω.  Δεν το περίμενα, μου ήρθε ξαφνικό. Απρόσμενο. Ανεπιθύμητο.

Παρόλα αυτά, παρότι ένιωθα πολλά, ήθελα πολλά και περίμενα πολλά, δεν είχα κλάψει. Δεν είχα καθήσει ούτε ένα  βράδυ να σκεφτώ τις αιτίες ούτε να επεξεργαστώ το πως προέκυψε το αποτέλεσμα. Δεν σκέφτηκα τις αιτίες, το ποιος φταίει, το γιατί έγινε. Δεν αναρωτήθηκα τι προκάλεσε αυτή την ξαφνική αλλαγή, τίποτα. Δεν έκανα τίποτα. Απλά το δέχτηκα τόσο απότομα όσο μου ήρθε. Ήρθε, με χτύπησε και με προσπέρασε.  Ο 'πόνος' κράτησε μόνο την ώρα της επαφής.

Ή μήπως δεν ήταν έτσι;

Μερικές μέρες αργότερα από το 'συμβάν' έγινε κάτι στο σπίτι. Ένας καυγάς. Ήταν πραγματικά ασήμαντος αλλά με έκανε να ξεσπάσω τόσο μα τόσο πολύ. Με έκανε να φωνάξω, να κλάψω, να σπάσω πράγματα. Γιατί; Επειδή με κατηγόρησαν οι γονείς μου για κάτι για το οποίο δεν έφταιγα.

Ή μήπως δεν ήταν αυτό;

Μήπως όλη αυτή η ένταση προήλθε από το γεγονός που περιέγραψα στην αρχή; Μήπως τελικά όλο αυτό με είχε επηρεάσει τόσο μα τόσο πολύ ώστε να μου προκαλέσει ένα τόσο τρομακτικό ξέσπασμα;
Κι όμως, όταν μέσα στα κλάματα σκέφτηκα για λίγο 'αυτόν', η πρώτη μου αντίδραση ήταν "Δε μας χέζεις κι εσύ;". Κι ακόμα και τώρα δε θεωρώ ότι ήταν αιτία, ούτε καν αφορμή, για αυτό το ξέσπασμα.
Δε μπορώ όμως να κατανοήσω πως κάτι που με απασχολούσε τόσο πολύ δεν μου δημιούργησε κάτι πιο έντονο στο τέλος του; Πως γίνεται να μην υπάρχει κάτι πιο βαθύ πέρα από την καθημερινή μουρμούρα στις φίλες; Δε θα έπρεπε να ξοδεύω βραδιές με τραγούδια του Χατζηγιάννη και να αναπολώ τις παλιές καλές στιγμές; Δε θα έπρεπε να πάρω δύο κιλά επειδή έφαγα τρία μπολ με μερέντα; Ε;

Πότε λοιπόν ξέρουμε ότι έχουμε στεναχωρηθεί; Πότε νιώθουμε αυτό το κενό που αναπόφευκτα μας φέρνει το τέλος μιας κατάστασης, οποιαδήποτε και αν είναι αυτή, εφόσον είναι μια κατάσταση που μας ευχαριστούσε. Είναι αναλογικά όλα αυτά; Όσο πιο πολύ δεμένος ήσουν, τόσο πιο πολύ χρόνο αφιερώνεις στο να το ξεπεράσεις;

Και αν στην τελική δεν ένιωθες όσα νόμιζες ότι νιώθεις, πως το ξέρεις; Πως ξέρεις ότι δεν ήταν κάτι επιφανειακό;

Να απαντήσω στο τελευταίο λέγοντας πως

... τρία γαμημένα χρόνια δεν γίνεται να είναι επιφανειακά.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ontos, tria gamimena xronia den ginetai na einai epifaneiaka ...
Exo perasei ki ego apo paromia fasi.
Katafera na ksespaso meta apo sxedon 2misi xronia.
Alla an apostathiopoiitheis ligo kai koitakseis ta pragmata apo alli optiki gonia, ksespas kathe mera (ego toulaxiston afto ekana). Allaza ta mallia mou kathe mina (xtenisma, xroma, kopsimo) allaksa sinitheies, apomakrina apo konta mou kapoious anthropous, irtha konta me atoma me ta opoia den tha rxomoun me kamia kivernisi... Ki ola afta asinaisthita, ola afta gt den ithela na paradexto ston eafto mou oti tria xronia efigan mesa apo ta xeria mou se ena lepto. Oti o,ti edosa, o,ti eniosa, o,ti ezisa xathike kai den tha ksanayparksei!!!
Ponaei kai ponaei poli, isos gi afto to yposineidito arnitai na to antimetopisi . . .

Eleftheria είπε...

Ka8e xwrismos mporei na paromoiastei me enan mikro "8anato". Ta 6-7 stadia tou pen8ous gia ton 8anato isxuoun elafrws tropopoihmena kai sthn periptwsh tou xwrismou. To gegonos pws dn niw8eis kati dn paei na pei pws auta ta 3 xronia htan eis mathn! Apla akoma vriskesai sto 1o stadio ths apwleias to opoio einai to sok kai h arnhsh! Me to perasma tou xronou omws,otan pleon suneidhtopoihseis pws to telos einai oristiko(an kai efoson einai,gt mporei na exoume kai epanasundesh ;)) , feigei auth h pseudais8hsh pou mas dhmiourgeitai merikes fores oti o xwrismos einai apla mia fash kai h sxesh 8a epanel8ei sta fusiologika ths kai otan arxisoun na s leipoun stigmes sas, sunh8eies pou eixate apokthsei,otan 8a pernas apo merh ta opoia uphr3an komvikhs shmasias gia th sxesh sas p.x. dwsate to prwto sas fili, eipate gia prwth fora "s'agapw" ktl...tote na eisai sigourh pws 8a niwseis toso pono kai elleipsh oso armozei s'auta ta "...tria gamhmena xronia pou den ginetai na einai epifaneiaka"!!
Apla dwse xrono. Ase ton eauto sou na viwsei to xwrismo kai na pen8hsei me thn hsuxia tou xwris na piezeis katastaseis.

Korina είπε...

Συμφωνώ με την Ελευθερία! Ο χωρισμός είναι ένα πένθος, μια συμβολική απώλεια.
Και μην ξεχνάς ότι ακόμα και όταν κάποιος δεν είναι δίπλα μας για να του μιλάμε, να τον αγγίζουμε, να τον βλέπουμε,στην πραγματικότητα δεν σημαίνει ότι τον χάσαμε. Είναι μέσα μας. Είναι μέσα μας όλα αυτά που μας έμαθε, μας ''χάρισε''. Είναι μέσα μας ότι μάθαμε εμείς απο αυτόν. Και εσύ μπορείς να τον βρίσκει όποτε το έχεις ανάγκη για να θυμήθεις και να ξαναπάρεις αυτό που έχεις μέσα σου! Χωρίς τα ''φαντασματάκια'' να σε στοιχειώνουν και να ξεπετάγονται όταν εκείνα γουστάρουν!

Ανώνυμος είπε...

Απ' ότι βλέπω κ απ'τα υπόλοιπα σχόλια, μιλάμε για χωρισμό μάλλον. Λοιπόν, μπορεί να μη σου κοστίσει τίποτα. Κ όταν μιλάμε για 3 χρόνια μιλάμε για 3 χρόνια σχέσης; 3 χρόνια πλατωνικού μεγάλου έρωτα που τον τελευταίο καιρό έγινε σχέση; Γιατί όλα αυτά διαφέρουν στο...κόστος! Αν μιλάμε για 3 χρόνια σχέσης, η αναισθητοποίηση ίσως να είναι μία αμυντική λειτουργία του οργανισμού (μυαλού κ ψυχής) για να μη σε πάρει από κάτω (αν κ απ'ότι είδα το χουμε ψιλορίξει στο Χατζηγιάννη τον τελευταίο καιρο :P ). Ο χωρισμός έχει στάδια, ίσως για σένα αυτό να είναι το πρώτο στάδιο. Ίσως απ'την άλλη αν όντως δε σε πείραξε όσο θα περίμενες ή όσο θα "έπρεπε", τότε να μην ήθελες αυτή τη σχέση όσο πίστευες. Να είχες ξενερώσει κ να μην το χες καταλάβει, γι'αυτό πέρασε και δεν άγγιξε. Δεν ξέρω...Ίσως απλώς η σχέση να έκανε τον κύκλο της, να μην είχε περιθώρια εξέλιξης και να νιώθεις κι εσύ (έστω υποσυνείδητα) ότι έκανε τον κύκλο.
Το υποσυνείδητό μας δουλεύει υπόγεια, κ δεν έχουμε ιδέα τι θα μας βγάλει στη συνέχεια. Αν από την άλλη ένιωθες τρελό έρωτα 3 χρόνια και απλώς το τελευταίο καιρό μετατράπηκε σε σχέση τότε ίσως ικανοποίησες το απωθημένο σου, και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Το σημαντικό απ'όλο αυτό είναι πως οι σχέσεις είναι μαγικό πράγμα...σε μαθαίνουν εσένα! Μόλις ανακάλυψες λοιπόν μια καινούρια αντίδραση του εαυτού σου που ακόμα κ σένα εκπλήσσει...Λία.

Unknown είπε...

Κορίτσια, καταρχήν ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.
Θέλω να πω αρχικά ότι συμφωνώ με την Ελευθερία μάλλον. Νομίζω ότι δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Και δεν είναι καν υποσυνείδητο. Συνειδητά πιστεύω ότι μετά από έναν ή δύο μήνες θα μιλήσουμε πάλι. Και το πιστεύω σαν να είναι κάτι που θα γίνει στα σίγουρα. Ναι μεν έχω καταλάβει τον τωρινό 'αποχωρισμό' αλλά σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ οριστικό. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί έχει τύχει κι άλλες φορές να τα κάνω μπάχαλο και καταλήγουμε πάλι στα ίδια.

Δεν βάζω καθόλου το άλλο άτομο στην ιστορία. Δεν παρουσιάζω καθόλου τη μεριά του ούτε υποστηρίζω ότι ξέρω τι γίνεται μέσα του.

Δεν ήταν σχέση.
Ή μάλλον όχι.
Ήταν σχέση. Φιλική. Δεν είναι μόνο μία η σχέση.
Σχέση και βλέμμα που μετά, από τη μεριά μου, άλλαξε.
Και έγιναν τα πάνω κάτω. Δυστυχώς.

Δυστυχώς το έχω αυτό σαν άνθρωπος. Αν κάτι με ενοχλεί, δε θα το αφήσω να με τρώει καθόλου. Θα του το βγάλω του άλλου στη φόρα τόσο απότομα που θα του έρθει σα χαστούκι. Δεν συγκρατιέμαι καθόλου και ούτε προσέχω. Δεν διατίθεμαι να χαλάσω τη ζαχαρένια μου χωρίς να προβληματίσω το άλλο άτομο. Και δεν το λέω μόνο για το κείμενο, αλλά και για ένα πρόσφατο συμβάν.
Απλά έτσι είμαι, δε γουστάρω να σκάω. Δε μ'αρέσει να τα κρατάω.

Ίσως γι' αυτό ήρθε το τέλος.
Όμως, όπως είπα και πιο πάνω, δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Αν και είναι ώρες κάποια βράδια που νιώθω ότι δε θέλει να με βλέπει στα μάτια του.

Ο επιζήσας... είπε...

"Ήταν σχέση. Φιλική. Δεν είναι μόνο μία η σχέση.
Σχέση και βλέμμα που μετά, από τη μεριά μου, άλλαξε.
Και έγιναν τα πάνω κάτω. Δυστυχώς."

Ίσως αυτό είναι το χειρότερο...Δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις...Πως να το αντιμετωπίσεις...Εγώ τουλάχιστον δεν ήξερα...Και ακόμα ένα χρόνο μετά δεν ξέρω τι κάνω...που βρίσκομαι.....Ειδικά τώρα που έχω να της μιλήσω κανα μήνα...όχι γιατί υπάρχει κάποιο πρόβλημα μεταξύ μας αλλα γιατί μας χωρίζουν λίγες εκατοντάδες χιλιομετρα..... Και γω απλά δεν ξέρω που βρίσκομαι...