Σεβασμός στους ποδηλάτες (ρε μαλάκες)!

Κατέβηκα σήμερα το απόγευμα για μια βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης με το ποδήλατο. Γενικότερα τους τελευταίους μήνες αποφάσισα να χρησιμοποιώ το ποδήλατο, είτε για να πηγαίνω σχολή είτε για να πηγαίνω καμιά βόλτα, κυρίως για γυμναστική.

Χαίρομαι ιδιαίτερα που άρχισαν να γίνονται ποδηλατόδρομοι στους δρόμους γιατί, ειδικά στη Θεσσαλονίκη, είναι επικίνδυνο για κάποιον που δεν ξέρει και τόσο καλά να κινείται στους δρόμους, να κάνει ποδήλατο σε δρόμους όπως η Βασσιλίσης Όλγας ή η Εγνατία. Καλά, εκεί είναι επικίνδυνο και για τους οδηγούς αυτοκινήτων, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Όσο έμενα Χανιά δεν είχα άγχος στους δρόμους γιατί δεν υπάρχει αυτή η τρέλα ούτε η ίδια κίνηση με τη Θεσσαλονίκη. Λογικό, μιας και μπροστά στη Θεσσαλονίκη, τα Χανιά είναι χωριό.
Οπότε μόλις ήρθα Θεσσαλονίκη έπαθα μια μικρή φρίκη με όλο αυτό το σαματά.

Κλείνοντας την παρένθεση, να συνεχίσω λέγοντας για τη σημερινή βόλτα μου στην παραλία (για όποιον μη-Θεσσαλονικιό διαβάζει, όταν λέω παραλία δεν εννοώ τη θάλασσα με την αμμουδιά, εννόω το μέρος εκείνο που είναι ο Λευκός Πύργος. Το'χουμε;).
Στην αρχή της διαδρομής από το σπίτι μου για την παραλία αναγκαστικά πηγαίνω από το δρόμο, εκτός εάν υπάρχει κάποιο αρκετά μεγάλο πεζοδρόμιο στο οποίο να μπορώ να ανέβω. Μόλις όμως έχω την ευκαιρία να βγω στην παραλία, πηγαίνω αμέσως γιατί νιώθω ότι αν μείνω έστω και λίγο παραπάνω στο δρόμο θα καταλήξω χωρίς κεφάλι ή χωρίς κάποιο άκρο μου. Μάλιστα κάθε φορά που φτάνω στην παραλία σκέφτομαι "Ευτυχώς ζω ακόμα". Εντάξει, σίγουρα υπερβάλλω, αλλά μερικές φορές η κίνηση είναι τόσο μεγάλη που αγχώνομαι.

Σήμερα λοιπόν ξεκινώντας τη βόλτα μου είχα κυρίως άγχος για τον καιρό γιατί είναι συννεφιασμένος και σκεφτόμουν τι θα έκανα εάν άρχιζε να βρέχει. Στο μέρος της παραλίας από το Μέγαρο Μουσικής έως το Λευκό Πύργο δεν συναντώ ιδιαίτερο πρόβλημα με τους πεζούς καθώς η παραλία είναι τεράστια και το να περπατάει κάποιος στον ποδηλατόδρομο είναι το λιγότερο προκλητικό. Να αναφέρω εδώ ένα άσχετο περιστατικό: Εκεί που έκανα ποδήλατο περνάνε από δίπλα μου με τις μηχανές κάτι αστυνομικοί, και βλέπω ένα σκυλί να τους παίρινει από πίσω και να τους γαβγίζει. Εκτός του ότι ο ένας αστυνομικός προσπάθησε να το κλοτσήσει, κάτι που με εκνέυρισε και με έκανε να θέλω να του πω δυο φωνήεντα, συνειδητοποίησα ότι στη χώρα αυτή και τα σκυλιά έχουν την ίδια άποψη με εμάς για τα συγκεκριμένα άτομα. Δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί γουρούνια, ξέρω ξέρω...

Καθώς πλησίαζω λοιπόν στο Λευκό Πύργο και η παραλία όλο και στενεύει, αρχίζουν τα προβλήματα.
Καταρχήν ο καθένας πετάγεται στο δρόμο όποτε του την καπνίσει, χωρίς να κοιτάξει εάν έρχεται κανείς, χωρίς να φροντίσει ουσιαστικά για την προσωπική του ασφάλεια, αν θεωρήσουμε ότι τους ποδηλάτες τους έχει χεσμ.... γραμμένους.
Κάτι κοπελίτσες σήμερα ήθελαν να βγάλουν φωτογραφία με τη θάλασσα και που είναι το πιο κατάλληλο μέρος να στηθούν; Ο ποδηλατόδρομος φυσικά! Ένα ζευγαράκι είχε ορέξεις να ανταλλάξει σάλια και που είναι το πιο κατάλληλο μέρος για να γίνει αυτό; Ο ποδηλατόδρομος φυσικά! Τελικά αυτό δεν είναι ποδηλατόδρομος! Είναι ο διάδρομος για όλες τις δουλειές! Θες να φασωθείς; Μπες στον ποδηλατόδρομο! Θες να πηγαίνεις πιο αργά και απο τις κότες; Μπες στον ποδηλατόδρομο! Θες να πετάξεις χαρταετό; Μπες στον ποδηλατόδρομο, βρε αδερφέ!

Νομίζω πρέπει να αλλάξω τακτική. Από 'δω και πέρα κάθε φορά που θα είναι κάποιος στον ποδηλατόδρομο θα αφηνιάζω, θα αναπτύσσω τρελή ταχύτητα και θα ουρλιάζω "ΔΕΝ ΕΧΩ ΦΡΕΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΤΕ ΟΟΟΛΟΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ" ενώ θα φαίνομαι διαβολικά διαταραγμένη και θα υποφέρω από έντονη σιελόρροια. Μετά θέλω να δω ποιος από αυτούς που θα έχουν αυτή την υπέροχη εμπειρία, θα τολμήσει να ξαναπερπατήσει εκεί πάνω. ΚΑΡΒΟΥΝΑ ΘΑ ΒΑΛΩ!

Ας σοβαρευτούμε όμως...
Δεν είπαμε να μην περπατάτε στον ποδηλατόδρομο, δεν είπαμε να φοβάστε να τον πλησιάσετε στα 5 μέτρα, απλά να προσέχετε. Να προσέχετε όταν τον διασχίζετε, όταν στέκεστε σε αυτόν και σε καμία περίπτωση και για κανένα λόγο να μην μένετε εκεί πέρα πάνω από μερικά λεπτά. Στην τελική, όπως είπα και πιο πάνω, πρόκειται για τη δικιά σου σωματική ακεραιότητα, όχι τη δικιά μου. Εγώ το πολύ πολύ να πέσω από το ποδήλατο. Εσύ που θα πέσει το ποδήλατο πάνω σου, πίστεψε με, θα πονέσεις περισσότερο. Καταλαβαίνω ότι στο σημείο της παραλίας μετά τον Λευκό Πύργο και έως το Λιμάνι είναι πολύ στενό, και με τους μαύρους να πουλάνε τις τσάντες-μαιμούδες και τα πλαστικά αθλητικά γίνεται ακόμα πιο δύσκολη  η κατάσταση, αλλά προσπαθείτε τουλάχιστον να μένετε όσο λιγότερο γίνεται.
Να σημειώσω και κάτι τελευταίο που ίσως να μην έχει περάσει από το μυαλό σας. Όταν πετάγεστε ξαφνικά ή όταν απλά περπατάτε στον ποδηλατόδρομο, και θα έρθω εγώ και θα αναγκαστώ να σε προσπεράω, θέτω σε κίνδυνο τρία άτομα. Τον εαυτό μου, εσένα καθώς και κάποιον που ίσως εκείνη τη στιγμή ήθελε να προσπεράσει εμένα. Δεν μπορώ να κάνω ελιγμούς εκεί μέσα όποτε μου την καπνίσει, όπως και εσύ που είσαι οδηγός φαντάζομαι ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις ελιγμούς μέσα στον δρόμο όποτε σου την καπνίσει.

Κλείνω το κείμενο λέγοντας ότι είναι λογικό οι περισσότεροι να μην σκέφτεστε ότι δεν πρέπει να περπατάτε στον ποδηλατόδρομο. Είναι θέμα νοοτροπίας, ανατροφής, εκπαίδευσης. Η Ελλάδα δε μας έμαθε να σεβόμαστε τους ποδηλάτες, όπως δε μας μαθαίνει να σεβόμαστε τους άλλους ακόμα και στο δρόμο. Η Ελλάδα όμως είμαστε εμείς. Αν ξεφύγουμε λίγο από το τι έχουμε μάθει και το πως έχουμε βολευτεί, θα βελτιωθούν πολλά πράγματα. Και μπορεί ο σεβασμός στον ποδηλάτη να σας φαίνεται κάτι πολύ ασήμαντο και μικρό για να αποτελέσει διαφορά σε μια κοινωνία, αλλά τα πάντα από κάπου ξεκινάνε. Το θέμα του σεβασμού και της εκπαίδευσης ξεκινάει πολύ πιο πριν και επεκτείνεται σε πάρα πολλά θέματα της καθημερινής μας ζωής.

Αυτό που δεν παραδέχεσαι, αυτό είσαι

Τις προάλλες που ήμουν online (μα πως τα μιλάω τα αγγλέζικα) στο facebook άφησα ένα σχόλιο στον τοίχο μια φίλης. Κάτι του στυλ "Πωπω θυμάσαι που το είπε αυτό;..." και στη συνέχεια έγραψα μια φράση που είχε πει πριν από πολύ καιρό ένα συγκεκριμένο άτομο. Στη συνέχεια θυμήθηκα ένα αστείο που κάνουμε μεταξύ μας για έναν πρώην της και της το πόσταρα κι αυτό. Η απάντηση της ήταν "Σταμάτα να spammareis το προφίλ μου". Αρχικά μου την έδωσε γιατί εγώ πλάκα προσπαθούσα να κάνω, και σιγά το spam δηλαδή, αλλά στη συνέχεια έκανα πλάκα αποκαλώντας την 'snob'. Μου είπε "Δεν είμαι σνομπ, αν ήμουν δε θα απαντούσα καν". Δικαιολογίες σκέφτηκα, αλλά δεν απάντησα γιατί όντως έκανα πλάκα, οπότε δεν είχε νόημα (δεν είχα και ιδιαίτερη όρεξη). Με αφορμή αυτό το περιστατικό όμως, μου ήρθε η ιδέα για αυτό το κείμενο.

Έχει τύχει πολλές φορές να αποκαλέσω κάποιον κάτι και να γυρίσει να μου πει "Μα δεν είμαι έτσι απλά είμαι αυτό αυτό και αυτό" ουσιαστικά λέγοντας τον ορισμό αυτού το οποίο τον/την αποκάλεσα. Έχει τύχει και με ΄μένα το ίδιο, δηλαδή να μου πουν κάτι και να το αντικρούσω δίνοντας ουσιαστικά τον ορισμό του. Για παράδειγμα έχω μια φίλη που με λέει συνέχεια γκρινιάρα. Τι πω "Κρυώνω", τι πω "Με πονάει η μέση μου", τι πω "Δε μ'αρέσει αυτή η μπλούζα" θα γυρίσει να με πει γκρινιάρα. Εκτός από το ότι με εκνευρίζει απίστευα όταν το κάνει, γιατί ειλικρινά δεν το λέει μόνο όταν όντως γκρινιάζω αλλά ΠΑΝΤΑ, γυρνάω και της λέω "Μα δεν είμαι γκρινιάρα, απλά όταν με ενοχλεί κάτι το λέω!". Όμως αν τυχαίνει να σε ενοχλούν τα πάντα και πάντα να το λες, ουσιαστικά είσαι γκρινιάρα. Η αλήθεια είναι πως ούτε τώρα παραδέχομαι ότι είμαι γκρινιάρα, αλλά φαντάζομαι ότι η περίπτωση μου μοιάζει με αυτό που προσπαθώ να περιγράψω. Επίσης να πω ότι τελευταία το μπλόγκερ με εκνευρίζει πάρα μα πάρα πολύ, όλο αργεί, και χθες γιατί έβρεχε που κατέβηκα εγώ στο κέντρο; Και ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΣΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΜΟΥ; ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ....έλα λίγο που σε θέλω κάτι...

Σίγουρα σας έχουν ονομάσει πράγματα που δεν μπορείτε και δε θέλετε να αποδεχτείτε, αλλά το κακό είναι ότι κατα βάθος αυτή είναι η πικρή αλήθεια που τσούζει (χωρίς να σ'αρέσει). Για παράδειγμα θα πεις στην πλατινέ κολλητή σου που βάζει ζώνες αντί για φούστες ότι "ξέρεις κάτι... ντύνεσαι σαν τσούλα" και θα γυρίσει να σου πει "δε ντύνομαι σαν τσούλα, απλά βάζω ρούχα που αναδεικνύουν αρκετά τα προσόντα μου". Και μετά κάθεσαι και σκέφτεσαι επί μία ώρα να βρεις τη διαφορά σε αυτό που είπες εσύ και σε αυτό που είπε αυτή. Ή λες σε μια καλή φίλη ότι  είναι εγωκεντρική και σου απαντάει "Εγώ; ΕΓΩ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΚΗ; Απλά μ'αρέσει να τραβάω την προσοχή! Και στην τελική τι σημαίνει που συνέχεια παρεξηγώ αυτά που λένε οι άλλοι και νομίζω ότι μιλάνε για 'μένα; Όπως τις προάλλες που ο Νίκος έλεγε ότι έχει μια φίλη πανέμορφη αλλά και πανέξυπνη...". Μα κούκλα μου.. Μόλις έδωσες τον ορισμό του εγωκεντρισμού καλύτερα κι από τον Μπαμπινιώτη! Δίπλα στην λέξη "εγωκεντρικός" έχει τη φωτογραφία σου, πως το λένε!

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως θα ήταν καλό να αναγνωρίζουμε ποιοι είμαστε και να μην φτάνουμε τους φίλους μας στα όριά τους όταν προσπαθούν να μας δείξουν κάποια πράγματα. Δηλαδή τι νόημα έχει να αποφύγεις να παραδεχτείς αυτό που είσαι; Είναι κομμάτι του εαυτού σου, είναι εσύ, χωρίς αυτό δεν είσαι αυτός που είσαι. Και στην τελική εάν σε ενοχλεί τόσο πολύ, άλλαξε το. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να κάνουμε αντικειμενική κριτική στον εαυτό μας, γι'αυτό όμως υπάρχουν οι φίλοι. Και αν ορισμένοι φίλοι σου επιμένουν να σου βάζουν μια συγκεκριμένη ταμπελίτσα, πάει να πει ότι ίσως έχουν δίκιο και ότι ίσως πρέπει να σταματήσεις να είσαι such a pain in the ass!

Όνειρο ήτανε...(6 και τελευταίο)

Στεκόμαστε έτσι ακίνητοι για κάποια ώρα έως ότου έρχεσαι και στέκεσαι δίπλα μου. Κοιτάμε και οι δύο τη θάλασσα. Τη θάλασσα... θα έπρεπε να με χαλαρώνει αλλά αντίθετα με πνίγει. Γυρνάς και με κοιτάς σιωπηλά. Με πλησιάζεις και με κοιτάς κατάματα. Νιώθω το σώμα μου αδύναμο και αγχώνομαι στη σκέψη του τι μπορεί να ακολουθήσει. Κλείνεις το πρόσωπό μου στα χέρια σου και πλησιάζεις ακόμα περισσότερο. Μετά από δύο δευτερόλεπτα ατελείωτης σιωπής, με φιλάς. Με φιλάς και απομακρύνεσαι γρήγορα για να δεις αντίδραση. Νιώθω τους παλμούς μου να τρελαίνονται και την αναπνοή μου να επιταχύνεται. Με ξαναφιλάς και αυτή τη φορά με αγκαλιάζεις. Νιώθω τα μάτια μου υγρά και τα χείλη μου να τρέμουν. Σταματάς και με παρατηρείς ξαφνιασμένος.


-Τι έγινε; με ρωτάς ανήσυχα
-Είχες τόσες πολλές ευκαιρίες, λέω στεναχωρημένη. Τόσους μήνες που ήμουν ερωτευμένη μαζί σου, που σου το έδειχνα με κάθε δυνατό τρόπο που υπάρχει. Αλλά, όχι, τότε διάλεξες να με διώξεις. Και περίμενες τι; Ό,τι όποια στιγμή και να έρθεις θα με βρεις εκεί; Ό,τι τι; Θα μείνω για πάντα κολλημένη μαζί σου; Σίγουρα αποτελείς κεφάλαιο στη ζωή μου, δε θα σε ξεχάσω ποτέ, αλλά δεν μπορείς πάντα να ασκείς επιρροή πάνω μου...


Απομακρύνομαι και κατευθύνομαι προς το αμάξι. Με πλησιάζεις και με σταματάς.


-Μπορώ να απαντήσω σε όλα όσα μου είπες; με ρωτάς
-Φυσικά, σου λέω και στέκομαι περιμένοντας να σε ακούσω.
-Έχεις δίκιο, δεν έπρεπε να θεωρώ πως όποτε και να θέλω θα σε βρίσκω διαθέσιμη. Δεν ξέρω πόσο ειλικρινές θα ακουστεί αυτό, αλλά ένιωθα πράγματα για 'σένα παλιά. Όταν είχαμε πρωτογνωριστεί... Όχι, κάτσε μην ξεφυσάς. Άκουσε με! Ισχύει. Άσχετα αν δεν έδωσα να το καταλάβεις. Και τώρα που είμαι πλέον μόνος, τα ξαναθυμήθηκα όλα. Και τα ξαναένιωσα. Αλήθεια.


Νιώθω την καρδιά μου να βουλιάζει στο στήθος μου λες και κρεμόταν από μια κλωστή η οποία μόλις κόπηκε. Το μόνο που κρατούσε αυτή την κλωστή ήταν η πεποίθηση ότι εσύ δε θα μπορούσες να νιώσεις ποτέ κάτι για 'μένα. Και τώρα ξαφνικά μου τα καταρρίπτεις όλα. Όλα εκείνα τα κείμενα και όλα εκείνα τα βράδυα με τις κολλητές που ήταν αφιερωμένα στο να αποκρυπτογραφήσω τη συμπεριφορά σου.
Με τα χίλια ζόρια, λέω για πρώτη φορά στη γνωριμία μας αυτό που πραγματικά θέλω να πω χωρίς να φοβάμαι αν σε χάσω:


-Άργησες. Λυπάμαι, ειλικρινά λυπάμαι. 


Μένουμε για λίγο να κοιταζόμαστε, εγώ με βουρκωμένα μάτια και εσύ τόσο σοβαρός όσο δε σε έχω δει ποτέ. Η καρδιά μου σκίζεται σε χίλια κομμάτια, σχεδόν την ακούω. Χαμηλώνω το κεφάλι και παίζω με ένα σκουπιδάκι στο έδαφος.


-Μήπως θα ήταν καλύτερα να γυρίσουμε, σε ρωτάω.


Χωρίς να απαντήσεις, με γρήγορα και νευρικα βήματα μπαίνεις στο αμάξι. Σε ακολουθώ και μπαίνω κι εγώ. Η σιωπή στη διαδρομή είναι τρομακτική, οπότε ανοίγω το ραδιόφωνο για να σπάσει λίγο η άσχημη αυτή ατμόσφαιρα. Δεν αντιδράς καθόλου, δεν αποσπάς ούτε για δευτερόλεπτο το βλέμμα σου από τον δρόμο. Δάκρυα πολιορκούν τα μάτια μου, αλλά προσπαθώ με όσες αντοχές έχω να τα συγκρατήσω. Δεν ξέρω γιατί στεναχωριέμαι τόσο πολύ. Γιατί επιτέλους κατάφερα να βρω τη δύναμη να σε διώξω ή γιατί σε χάνω για εκατοστή φορά; Σου γυρνάω την πλάτη και ακουμπάω στο κάθισμα με τον ώμο μου. Κοιτάω από το παράθυρο διάφορα ζευγάρια και αναρωτιέμαι αν βρήκαν ο ένας τον άλλο εύκολα ή αν, όπως κι εγώ, έπρεπε να περάσουν από καταιγίδες για να βρουν τη λιακάδα.
Φτάνουμε στο σπίτι μου, παρκάρεις, σβήνεις τη μηχανή και στέκεσαι ακίνητος κοιτώντας το δρόμο μπροστά. Σε κοιτάω χωρίς να πω τίποτα και μετά από μερικά δευτερόλεπτα πιάνω το χερούλι για να ανοίξω την πόρτα αλλά με διακόπτεις.


-Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούμε να προσπαθήσουμε! Δεν έχουμε προσπαθήσει καν να είμαστε μαζί! Δεν.. δεν έχουμε προσπαθήσει... λες και ξεφυσάς.
-Εσύ δεν έχεις προσπαθήσει, σου λέω και σε κοιτάω στα μάτια. 
-Νομίζω καταλαβαίνω έστω και λίγο πως ένιωσες. Το να θες κάτι, επειδή απλά το θες, να είναι τόσο κοντά σου, αλλά να μη σου δίνεται...
-Χ., σου λέω και βάζω την παλάμη μου στο μάγουλό σου, μην στεναχωριέσαι. Σε λιγότερο από έναν μήνα θα βρεις μια κοπέλα να απασχοληθείς. Δεν είναι ότι έπαιξα και τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή σου. Απλά τώρα ξέρεις τι έχεις πάθει; Είσαι σαν τα παιδάκια που θέλουν παγωτό και το θέλουν τη στιγμή που το ζητάνε. Δεν είναι ότι το παγωτό είναι τόσο σημαντικό στη ζωή τους ούτε ότι το παγωτό συγκεκριμένα είναι η αγαπημένη τους λιχουδιά. Απλά έρχεται αυτή η στιγμή που τους κολλάει στο μυαλό και δεν ηρεμούν μέχρι να το πάρουν. Και μόλις το φάνε, μετά συνειδητοποιούν ότι μπορούσαν να ζήσουν και χωρίς αυτό. Αυτό είμαι εγώ για 'σένα. Θα πας σπίτι σου, θα ξαπλώσεις, θα το σκεφτείς ίσως μια μέρα ακόμα, και μετά θα ξεχαστείς. Γι' αυτό μην το κάνεις ακόμα πιο δύσκολο απ'ό,τι ήδη είναι για 'μένα, γιατί εσύ για μένα δεν είσαι παγωτό. Δεν είσαι ένα καπρίτσιο. Είσαι κάτι πολύ σημαντικό που με έκανε χίλια κομμάτια. Σταμάτα λοιπόν να κάνεις σα μικρό παιδί. 


Παίρνω την τσάντα μου από το πίσω κάθισμα και ανοίγω την πόρτα. Νιώθω το χέρι σου στο δικό μου να με τραβάει προς το μέρος σου. Με φιλάς σχεδόν βίαια, αλλά στη συνέχεια το φιλί γίνεται απαλό και ήρεμο. Με κοιτάς στα μάτια και μου ζητάς βουβά συγνώμη. Γνέφω θετικά, ανοίγω την πόρτα και φεύγω. Μένω να στέκομαι στο πεζοδρόμιο μέχρι να χάσω το αμάξι σου από τα μάτια μου.
Μια γλυκιά μελαγχολία με κατακλύζει και καταρράκτες κυλάνε από τα μάτια μου. Αφού έκανα το σωστό, γιατί πονάω τόσο πολύ; Γιατί νιώθω μια αφοπλιστική επιθυμία να ουρλιάξω το όνομά σου και να σε παρακαλέσω να γυρίσεις πίσω; Γιατί θέλω τόσο απεγνωσμένα να πάρω πίσω όλα όσα είπα και να σου δώσω αυτή την ευκαιρία που τόσο έντονα επιθυμούσες;


Μπαίνω στο ασανσέρ και βλέπω στον καθρέπτη τα μουτζουρωμένα μάτια μου γεμάτα δάκρυα. Ευτυχώς στο σπίτι όλοι κοιμούνται οπότε δε χρειάζεται να δίνω εξηγήσεις ούτε να κρύβομαι. Με γρήγορα βήματα κατευθύνομαι προς το δωμάτιο μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι όπως είμαι. Ντυμένη και βαμμένη... σχεδόν. 
Λίγο πριν με πάρει στην αγκαλιά του ο Μορφέας, νιώθω την δικαίωση να μου χτυπάει την πόρτα. Επιτέλους έφυγες από τη ζωή  μου και ήμουν εγώ που σε έδιωξα. Σε έδιωξα για αυτό το βράδυ, για αυτό το μήνα, για πάντα; Δεν ξέρω. Ξέρω ότι πλέον δεν μπορείς να με επηρεάσεις ούτε να μου αλλάξεις γνώμη, όσα φιλιά κι αν μου δώσεις. Σε λατρεύω, αλλά αυτός ο καταραμένος καθρέπτης έχει γίνει θρύψαλλα και δεν κολλάει. Όσο και να προσπαθήσω να τον κολλήσω, πάντα βλέπω τις ρωγμές στην αντανάκλασή σου.
Δε μετανιώνω. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Μπορεί να ήμουν παράφορα ερωτευμένη μαζί σου, αλλά την αξιοπρέπεια μου την είχα κάνει χαλί. Είχα ξεπεράσει τον εαυτό μου. 
Ελπίζω να είχα δίκιο σε όσα είπα και να μην είμαι σημαντική για 'σένα. Ακόμα και τώρα δε θέλω σε καμία περίπτωση να πληγωθείς. Θέλω να ξαπλώσεις και να σκέφτεσαι τη μορφή μου χαμογελαστή, σαν μια ωραία ανάμνηση. Έτσι θα σε σκέφτομαι και εγώ.


Και που ξέρεις, μπορεί κάποτε να συναντηθούμε σε κανένα πάρτυ γενεθλίων. Όταν θα έρθεις σπίτι μου να πάρεις το γιο σου από το πάρτυ του συμμαθητή του. 
Τότε θέλω να θυμηθούμε τα καλά και τα ωραία.


Μέχρι τότε, καλά να περνάς.


_____________________________________________________________

ΜΕΓΑΛΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Το παρακάτω κείμενο δεν πρόκειται για αληθινή ιστορία. Χρονολογικά τοποθετείται τον Αύγουστο που μας έρχεται. Πρόκειται για ένα όνειρο. Από αυτά τα όνειρα που βλέπουμε με τα μάτια ανοιχτά. Υπάρχουν πραγματικά γεγονότα μέσα και τα άτομα που αναφέρονται είναι αληθινά. Απλά πολλά από αυτά που αναφέρονται δεν έχουν συμβεί, δε συμβαίνουν και δε θα συμβούν ποτέ.

Όνειρο ήτανε...(5)

Δεν απαντάω, ούτε σχολιάζω κάτι. Στέκομαι αμίλητη και σε κοιτάω. Νιώθεις το βλέμμα μου να σε τρυπάει; Γιατί αυτό προσπαθώ να κάνω. Προσπαθώ να φορτώσω τόσους μήνες απογοήτευσης και τόσα βαριά συναισθήματα στο βλέμμα αυτό. Τόσες θάλασσες και τόσα νεύρα που μου προκάλεσες με την ανεξήγητη συμπεριφορά σου, προσπαθώ να στα μεταδώσω χωρίς λόγια. Ελπίζω να τα καταφέρνω γιατί δεν ξέρω πως αλλιώς θα μπορούσα να τα εκφράσω χωρίς λέξεις.


-Όλα ξεκίνησαν από εκείνο το μήνυμα στο κινητό, λες και κοιτάς τη θάλασσα.


Συνεχίζω να σε κοιτάω αμίλητη αλλά νιώθω ένα κύμα εκνευρισμού και έντασης να με πλησιάζει. Όσο κι αν νόμιζα ότι τα άφησα πίσω όλα αυτά, να'τα πάλι μπροστά μου. Όλες εκείνες οι συζητήσεις με τις φίλες μου που νόμιζα ότι βρίσκονται στον κάδο ανακύκλωσης, ξαφνικά ανασύρονται και φέρνουν στο μυαλό μου όλους αυτούς τους λόγους που με έκαναν να σε 'μισήσω'. Θέλω να βγω από το αμάξι και να περπατήσω μέχρι το σπίτι μου αλλά νιώθω πως η απάντηση για αυτό το γιατί που με βασάνιζε τόσο καιρό είναι μερικές λέξεις παρακάτω...


-Το είδε πρώτα αυτή γιατί εγώ ήμουν στην τουαλέτα. Γενικότερα ποτέ δεν της είχα δώσει δικαιώματα για να με αμφισβητεί οπότε βλέποντας αυτό το μήνυμα αναρωτήθηκε τι συμβαίνει. Της είπα όλη την ιστορία, και φαντάζομαι καταλαβαίνεις τι εννοώ με αυτό, αλλά όπως ήταν επόμενο δεν καθησυχάστηκε καθόλου. Ήθελε να σε πάρει τηλέφωνο αλλά δεν την άφησα. Ήξερα τι θα έκανε. Προσπάθησα να την ηρεμήσω εκείνο το βράδυ αλλά έλεγε ότι δεν θα σταματούσε μέχρι να δώσω ένα τέλος σε όλη αυτή την ιστορία. Ήθελα να αποφύγω να δώσω τέλος αλλά επέμενε. Κατάφερα να την συγκρατήσω μέχρι την επόμενη το απόγευμα, τότε δηλαδή που σου έστειλα και το μήνυμα. Ήταν σχεδόν από πάνω μου οπότε δεν είχα τη δυνατότητα να  σου γράψω πολλές εξηγήσεις.


Νιώθω τη θερμοκρασία του σώματός μου να ανεβαίνει, κάτι που με κάνει να νιώθω ιδιαίτερα άβολα μιας και η θερμοκρασία είναι ήδη αρκετά υψηλή λόγω της εποχής. Δεν βγάζω μιλιά αν και νιώθω να με πνίγει το δίκιο μου. Θα περιμένω να τελειώσεις την υπεράσπισή σου. Ή έτσι νομίζω.


-Όταν διάβασα το τέλος του μηνύματός σου όπου έλεγες ότι δε θα ξαναεπικοινωνήσεις, το πίστεψα. Εννοώ φαινόταν ότι το εννοούσες, ήσουν πληγωμένη και νευριασμένη μαζί. Στεναχωρήθηκα που σε έκανα να νιώσεις έτσι και μέσα μου ήξερα ότι δεν ήμουν απόλυτα σωστός...


Απόλυτα; Απόλυτα σωστός; Νομίζω ότι δεν τα λες σωστά, φίλε μου. Δεν ήσουν καθόλου σωστός είναι η σωστή πρόταση. Και να σου πω γιατί; Γιατί ήξερες πως ένιωθα αλλά θεώρησες σωστό να παίξεις με αυτό. Θεώρησες σωστό να τονώσεις την αυτοπεποίθησή σου για μια βραδιά και μετά μάλλον θεώρησες πάλι σωστό να με ξεφορτωθείς με αυτόν τον άκομψο τρόπο. Αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά προς το παρόν δε θα πω τίποτα και θα σε αφήσω να συνεχίσεις παραμένοντας σιωπηλή.


-Μια μέρα που μπήκαμε στο προφίλ μου στο facebook, δεν θυμάμαι ακριβώς πως έγινε, σε είδε στα εισερχόμενά μου. Νευρίασε πάρα πολύ και με ρώτησε γιατί σε έχω ακόμα φίλη. Λέει αφού δε θα προχωρήσει ποτέ το θέμα μεταξύ μας και δε μπορούμε να μιλάμε πλέον λόγω της κατάστασης που επικρατεί, γιατί να σε έχω φίλη; Ουσιαστικά αυτή σε διέγραψε αλλά και εγώ δεν έκανα κάτι για να την εμποδίσω. Ήμουν ερωτευμένος μαζί της και ήθελα να στηρίξω τη σχέση που είχαμε. Έχεις δίκιο αν σκεφτείς ότι δεν σε νοιάστηκα. Αλλά έλα και λίγο στη θέση μου...


Ξαφνικά ησυχία.


-Περιμένεις να πω κάτι; σε ρωτάω
-Ναι, θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σου σε όλα αυτά, μου λες.
-Τελείωσε και θα σου την πω, λέω και χαμογελάω.
-Καλά τότε... Θα αναρωτιέσαι γιατί σε απέκλεισα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να καταλάβεις ότι σε διέγραψα. Ήθελα να θεωρήσεις ότι έσβησα τελείως το προφίλ μου για να μην δημιουργηθούν περαιτέρω θέματα. Στο άλλο προφίλ, μιας και το είχες απενεργοποιημένο, δε μπορούσα να σε βρω, οπότε σε είχα φίλη αναγκαστικά. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα μπεις να με ψάξεις με το άλλο. Ήλπιζα να μην το κάνεις.


Έχω ακουμπήσει πλέον την πλάτη μου στο κάθισμα, έχω σταυρώσει τα πόδια μου και τα χέρια μου και κοιτάω τη θάλασσα. Δε χάνω ούτε λέξη και με κάθε παραπάνω δικαιολογία νιώθω τη διάθεσή μου να γίνεται όλο και περισσότερο επιθετική απέναντί σου.


-Μετά τα πράγματα έγιναν άνω κάτω. Μου έστειλες εκείνο το τεράστιο μήνυμα στο οποίο δεν ήξερα και δεν ήθελα να απαντήσω. Μετά σε διέγραψα. Μετά σε ξαναέκανα add. Ήταν περίεργη φάση, ούτε εγώ δεν μπορώ να την εξηγήσω. Καλά έκανες και με διέγραψες, φαντάζομαι φαινόταν παιχνίδι στα μάτια σου. Αλλά πραγματικά δεν ήξερα τι θέλω.


Σταματάς να μιλάς και κάθεσαι και με κοιτάς. Νιώθω ένα χαμόγελο να απλώνεται στα χείλη μου, μόνο που δεν πρόκειται ούτε για χαμόγελο αμηχανίας ούτε για χαμόγελο ευτυχίας. Προκαλείται από τα νεύρα μου και από όλες αυτές τις σκέψεις που πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Προσπαθώ να διώξω αυτό το φούντωμα που νιώθω στο πρόσωπο αλλά δεν τα καταφέρνω με τίποτα. Ίσα ίσα, επιδεινώνεται.


-Είναι η σειρά μου τώρα; ρωτάω.
-Έτσι πιστεύω, λες και με κοιτάς σοβαρός.
-Ωραία, λέω, παίρνω μια βαθειά ανάσα και ξεκινάω. Δε θέλω να πολυλογήσω γιατί πραγματικά τα έχω υπεραναλύσει αυτά τα θέματα σε τέτοιο βαθμό που με αρρωσταίνουν. Απλά θα εκφράσω τις αντιρρήσεις μου. Καταρχήν, σου έστειλα εκείνο το καταραμένο μήνυμα στο κινητό γιατί μερικές μέρες πριν μιλούσαμε και κάναμε 'πλάκα' για κάτι μαθήματα, εάν θυμάσαι. Και αν θυμάμαι και εγώ καλά, εγώ ήμουν αυτή που το γύρισε στην πλάκα. Πρώτον αυτό. Δεύτερον, εάν δεν είχε προηγηθεί αυτό θα κατανοούσα απόλυτα, ΑΠΟΛΥΤΑ, το να μου ζητήσεις να μην ξαναστείλω γιατί προφανώς και ήθελες να προστατέψεις τη σχέση σου. Αυτό που δεν καταλαβαίνω με τίποτα, ακόμα και τώρα, είναι γιατί αποφάσισες σχεδόν μετά από ένα μήνα να με διαγράψεις, ενώ μεσολάβησε τόσος πολύς καιρός στο ενδιάμεσο, κατά τη διάρκεια του οποίου δεν σε ενόχλησα ούτε στο ελάχιστο. Και να σου πω και κάτι; Άντε πιστεύω ότι δεν ήθελες να κάνω τίποτα περίεργο όπως να σου αφήσω σχόλιο στον τοίχο, που δεν ΥΠΗΡΧΕ περίπτωση να το κάνω, αλλά αποκλεισμός γιατί; Δεν πιστεύω ούτε μια λέξη από αυτά που μου είπες, ειλικρινά... Όχι, κάτσε.. Άσε με να τελειώσω. Στη συνέχεια σου στέλνω το τεράστιο μήνυμα από το άλλο προφίλ στο οποίο με γράφεις κανονικά και μετά από μερικές μέρες με διαγράφεις. Και μετά ξανά add. Συγνώμη, τι ήθελες να καταλάβω; Δε σε ήθελα στους φίλους μου, δεν ήθελα να έχω στο νου μου ότι θα μπω να δω εάν μπήκες ή εάν πόσταρες κάτι. Ήθελα να σε αφήσω πίσω μου και μέσα σ'όλα ήθελα να ασχοληθώ με ένα παιδί που μου άρεσε εκείνη την περίοδο. Με έφτασες στα όριά μου και με έκανες να νιώσω πολύ άσχημα για τον εαυτό μου. Ελπίζω για εκείνη την περίοδο να ένιωσες έστω και λίγο καλά για τον εαυτό σου, γιατί αν νιώθαμε και οι δύο σκατά, ε, δεν άξιζε τον κόπο.


Σταματάω και νιώθω τα μάγουλά μου να καίνε και την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Ένιωθα τρομακτικά φορτισμένη και ευχόμουν να κατεβάσεις το air-condition στους 10 βαθμούς. Ένα ελαφρύ τρέμουλο με διαπερνάει και όλα εκείνα τα συναισθήματα που ένιωσα τότε, μου κάνουν ξανά επίσκεψη. Προσπαθώ να ηρεμήσω και να μην σκέφτομαι ενώ ταυτόχρονα περιμένω την αντίδρασή σου. Τελικά αυτή η συνάντηση ήταν μια κακή ιδέα. Το παιχνίδι μας το χάσαμε εδώ και καιρό. Όχι, δεν ήταν τότε με το μήνυμα. Ήταν πολύ, πολύ πριν. Ήταν από τότε που τα συναισθήματά μου έγιναν πιο δυνατά από μένα και σε κούραζα. Σε κούραζα τόσο μα τόσο πολύ. Τότε γκρεμίστηκαν όλα όσα έκαναν δύο χρόνια να χτιστούν. Ό,τι και να ήταν αυτά. Ένα επιφανειακό δέσιμο, μια καλή επικοινωνία. Ό,τι υπήρχε, χάθηκε. Από τότε. Τι κάνουμε λοιπόν τώρα; Τι προσπαθούμε να σώσουμε; Με έχεις πληγώσει τόσο που ακόμα και τις καλύτερες δικαιολογίες να μου πλασάρεις, αυτά τα καταραμένα τα κομμάτια πλέον δεν ενώνονται. Ξαφνιάζομαι με τον εαυτό μου που αναρωτιέται γιατί μπήκα σε αυτό το αμάξι. Νόμιζα ότι θα μπορούσα να κάνω μια αρχή αφήνοντάς τα όλα πίσω. Αλλά το παρελθόν με ακολουθεί ακόμα και όταν θα πάψει να με ακολουθεί, θα είναι πια αργά για εμάς. Μπορεί να σκέφτομαι υπερβολικά τωρα, μπορεί να φταίει η συναισθηματική φόρτιση αλλά τελικά δεν έπρεπε να σε δω. Δε μου κάνεις καλό σε καμία περίπτωση και δε φταις μόνο εσύ σε αυτό. Απλά ότι και να κάνεις, δεν μπορείς να διορθώσεις τίποτα πλέον. Δεν μπορείς να διορθώσεις αυτό που ήσουν ούτε αυτό που έγινα. Δυστυχώς. Ίσως κάποτε, μετά από μερικά χρόνια να συναντηθούμε κάπου τυχαία και να ξεκινήσουμε το δικό μας τέλειο love-story. Αλλά τώρα σίγουρα δεν είναι η ευκαιρία μας.


-Ιρις, μου λες, και αναστενάζεις βαθειά. Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη. Ειλικρινά. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο να πω. Φέρθηκα άσχημα, ήταν γενικότερα περίεργη η κατάσταση και έγινε ό,τι έγινε. Θέλω να σου ζητήσω πραγματκά συγνώμη γιατί δεν άξιζες κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχουν άλλα λόγια που να διορθώνουν έστω και στο ελάχιστο τη συμπεριφορά μου και την εικόνα που έχεις τώρα για 'μένα, οπότε αρκούμαι σε ένα συγνώμη. Συγνώμη. Αλήθεια.


Νιώθω έναν τεράστιο κόμπο στην καρδιά μου. Νιώθω λες και ένας τεράστιος βράχος έπεσε πάνω στο στήθος μου. Λες και κάποιος κρατάει την καρδιά μου στα χέρια του και την πιέζει μέχρι να σπάσει. Θα μπορούσαμε να ταιριάξουμε τόσο καλά. Σε έχω δίπλα μου και δεν μπορώ να σε 'έχω'. Μετά από τόσο καιρό επιτέλους σε είδα αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα παραπάνω. Τόσες χιλιάδες συναισθήματα και τόσα άπειρα όνειρα είναι πλέον χαμένα. Μια πιθανότητα που πλέον δεν υπάρχει. Μερικοί υπέροχοι μήνες μαζί σου που τελικά δε θα ακολουθήσουν. 
Θέλω να κλειστώ στο δωμάτιό μου και να μην μιλάω σε κανέναν. Νιώθω το αμάξι να με πνίγει, οπότε ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω. Με γρήγορα βήματα πάω και στέκομαι στην άκρη της παραλίας. Ακούω την πόρτα του αμαξιού σου να ανοίγει και να κλείνει και τα βήματα σου να με πλησιάζουν. Ένα δάκρυ κυλάει και εσύ από πίσω μου με τα χέρια στους ώμους μου.


Έτσι είναι άραγε το τέλος;


(συνεχίζεται)

Υπομονή

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ κάποιος με τον οποίο κρατούσατε επαφή, να αποφάσισε ξαφνικά ότι δε θέλει να σας μιλάει. Και ας υποθέσουμε το ότι να σας γράφει κάποιος δεν είνα κάτι τόσο κακό, τι γίνεται όταν κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μην μπορείτε με τίποτα να επικοινωνήσετε μαζί του; Σκεφτείτε μια κατάσταση στην οποία απλά μιλάτε με τον άλλο εδώ και... 3-4 χρόνια... και μια μέρα αποφασίζει για κάποιο δικός σας λάθος ότι δε θέλει να του ξαναστείλετε μήνυμα (και όταν λέω μήνυμα εννοώ στο κινητό). Μετά λοιπόν από ένα περίπου μήνα από αυτό το συμβάν και αφού δεν τον έχετε ενοχλήσει ξανά, ανακαλύπτετε ότι σας έχει διαγράψει και σας έχει αποκλείσει. Ωραία μέχρι εδώ; Ωραία. Ας πούμε ότι εσείς έχετε και άλλο προφίλ από το οποίο μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του και του στέλνετε ένα μήνυμα όπου να ζητάτε εξηγήσεις. Και ας υποθέσουμε ότι, δε σας απαντάει εννοείται, και σας διαγράφει από εκεί.

Αγαπημένε, θα πρέπει να απενεργοποιήσεις τη δυνατότητα να σου στέλνουν άγνωστοι εισερχόμενα, γιατί δε με εμποδίζεις από κάτι αυτή τη στιγμή.


Ωραία μέχρι εδώ; Τέλεια!

Γιατί γράφω αυτό το κείμενο.
Αφενός για να ξεσπάσω σε κάτι. Θα τη γλιτώσει το αμάξι του, το οποίο βρίσκεται προκλητικά κοντά στο σπίτι μου, και θα προσπαθήσω να ξεσπάσω στο πανέμορφο μπλογκ μου.

Μέσα μου υπάρχει ένα συναίσθημα: Νεύρα.
Μέσα μου θα ήθελα να υπάρχει ένα συναίσθημα: Λύπη.
Τα νεύρα δε σε βοηθάνε να ξεπεράσεις κάτι. Απλά έχεις νέυρα για μερικές ώρες και μετά επιστρέφεις στην προηγούμενή σου κατάσταση. Ενώ αν στεναχωρηθείς, αν κλάψεις, αν νιώσεις ότι πληγώθηκες, ότι έστω κάτι ράγισε μέσα σου, τότε μπορεί να σηκωθείς και να πεις "Δεν πα να γαμηθεί ο παλιομαλάκας;" και να ασχοληθείς με πιο σοβαρά άτομα στη ζωή σου.
Αλλά όχι, εγώ έχω νεύρα. Θα ήθελα πολύ να γράψω ένα κείμενο όπου να αραδιάσω όλες τις κακές λέξεις που μου απαγόρευε η μαμά μου να λέω όταν ήμουν μικρή και που τώρα ρέουν στον εγκέφαλό μου αστείρευτα. Μετά όμως θυμάμαι ότι δεν είναι αυτό το στυλ μου, ότι η χειρότερη βρισιά που μπορώ να πω για κάποιον είναι 'γαμώ το μπελά σου' και  'μαλάκας', κάτι που προφανώς δεν μπορεί να ενοχλήσει, μιας και τα αγόρια μεταξύ τους το έχουν ως προσφώνηση (κάτι ξέρουν παραπάνω), οπότε θα αφήσω το θυμό στην άκρη και θα πιάσω μερικές σοκολάτες.

Kλείνοντας να πω, κυρίως στον εαυτό μου, ότι με υπομονή και με το πέρασμα του χρόνου όοοοοολα θα σβήσουν και θα είναι απλά μια άσχημη ανάμνηση. Θα είναι απλά ένας ακόμα μαλάκας στο ημερολόγιό μου. Υπομονή και θα σταματήσω να αναρωτιέμαι συνέχεια γιατί και γιατί. Υπομονή και σε λίγο καιρό δε θα υπάρχει αυτό το βάρος στο στήθος.

Υπομονή και σε λίγο θα εξαφανιστείς..

Προς το παρόν όμως, πάρε αυτό...

Ξέρουμε που να αντιδράσουμε;

Φαντάζομαι όλοι μα όλοι όσοι διαβάσετε αυτό το κείμενο γνωρίζετε για τους δύο αστυνομικούς, 22 και 23 χρονών αντίστοιχα, που σκοτώθηκαν από επίθεση ληστών σε ένα περίπτερο. Γενικά δε θέλω να αναφέρομαι σε τέτοια θέματα γιατί εκτός του ό,τι έχουν ασχοληθεί τόσοι μα τόσοι πολλοί που μάλλον θα έχουν καλύψει μέχρι τώρα όλες τις πλευρές του νομίσματος, δεν νομίζω ότι έχω κάτι το τόσο καινούριο να πω. Πριν μερικές ώρες όμως κάποιες δημοσιεύσεις στο Facebook με προκάλεσαν πάρα πολύ και μου έδωσαν ερεθίσματα για άλλα θέματα που προέκυψαν, προκύπτουν και θα προκύπτουν. Επίσης πιστεύω ότι όλα αυτά τα σχόλια σε αυτό το στάτους εκφράζουν πάρα πολλές απόψεις μαζεμένες σε μία, οπότε με αφορμή αυτά θα σχολιάσω και γενικότερα όλους τους υπόλοιπους που μπορεί να τους εκφράσει κάτι από τα παρακάτω.

Έγραψε λοιπόν ένας friend στο προφίλ του ότι "Μπορείς να γίνεις κι εσύ θέμα συζήτησης, αρκεί να μπεις στην ομάδα ΔΙ.ΑΣ" ή κάτι παρόμοιο, πάντως αυτό ήταν το γενικό νόημα. Κάτσε ρε φίλε.. Είσαι σοβαρός δηλαδή τώρα; ΑΣΕ το επάγγελμα, ΑΣΕ την όλη περίσταση, το ότι πέθαναν δύο νεαρά άτομα δε σε απασχολεί ούτε στο ελάχιστο; Τι κι αν έπαιζαν μπάλα στην πυλωτή του αστυνομικού τμήματος και να γλίστρησαν, τι κι αν μαλακιζόντουσαν στο γραφείο και το όπλο εκπυρσοκρότησε, ακυρώνει αυτό το γεγονός ότι δύο ζωές χάθηκαν; Πως έρχεσαι εσύ και λες τα δικά σου και μιλάς με τόση ασέβεια για δύο άτομα που είναι πλέον νεκρά; Με ποιο δικαίωμα; Θα το έλεγες αυτό μπροστά στις μάνες τους; Το σκέφτηκς πριν το γράψεις; Είναι σαν να λες "Γίνε αστυνομικός, πέθανε και γίνε πρώτο θέμα στις ειδήσεις". Εντάξει είπαμε να μην ακολουθείς τη μάζα, να μην κάνεις ότι σου λένε, αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι θα πάρεις διαζύγιο με την κρίση σου.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, έρχονται και τα σχόλια στο συγκεκριμένο στάτους να με εκνευρίσουν περισσότερο. Γράφει άλλος ότι ήταν εργατικό ατύχημα και "σιγά μην τρελαίνεστε". Μα είμαστε σοβαροί τώρα; Είμαστε έστω και λίγο σοβαροί; Πραγματικά δεν μπορώ να κρατήσω έναν λογικό ειρμό σε αυτό το κείμενο, οι λέξεις έρχονται η μία μετά την άλλη. Τι δηλαδή εσύ τώρα εκφράζεις την επανάστασή σου προς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης; Δεν επηρεάζεσαι και καλά από την υπερβολή με την οποία παρουσιάζουν τα συγκεκριμένα θέματα και καλά είσαι τι.. ενάντια στην ενημέρωση; Τι εκφράζεις με τη στάση σου; Ότι είσαι ο πανέξυπνος που δεν επηρεάζεται από την τηλεόραση, έχεις δική σου κρίση και αποφασίζεις πως ο θάνατος δύο νεαρών παιδιών από δύο ληστές με καλάσνικοφ είναι απλά ένα εργατικό ατύχημα; Όταν δηλαδή εσύ που θα πας να δουλέψεις στην οικοδομή, πέσεις από τον τρίτο όροφο του άκτιστου κτηρίου και σκοτωθείς, εμείς θα πρέπει να πούμε "Α, ήταν εργατικό ατύχημα" και να το αφήσουμε εκεί; Τι πάει να πει εργατικό ατύχημα; Δηλαδή, όποιος πεθαίνει από εργατικό ατύχημα, και καλά τι; Ο θάνατός του δε μετράει επειδή ήταν στη δουλειά; Δηλαδή οι στρατιώτες που πεθαίνουν στον πόλεμο, που εκεί κι αν δεν έχεις πολλές πιθανότητες να γυρίσεις ζωντανός, τι θα πούμε "Αχ πήγαν στον πόλεμο, πέθαναν. Τι φαγητό έχουμε το μεσημέρι;". Για να σοβαρευτούμε λίγο!

Όχι όμως... Τα σχόλια δεν σταματάνε εκεί. Συνεχίζεται το παραλήρημα. Άλλος λέει ότι δίνεται υπερβολική προσοχή σε αυτό, ότι και οι μετανάστες είναι θέμα αλλά κανείς δεν ασχολείται μαζί τους (άτοπο τελείως οπότε δεν το σχολιάζω), ότι ναι όντως ηταν κρίμα αλλά ας μη γίνεται τόσος ντόρος, ότι  για τόσα άλλα θέματα που προκύπτουν δεν καίγεται κανείς και άλλα όμορφα. Επίσης η γνωστή καραμέλα που την έχουν όλοι πλέον σαν επιχείρημα στο λόγο τους, χωρίς να έχω καταλάβει πως γίνεται αυτό, "Άντε βρε ξαφνικά όλοι γίναμε ευαίσθητοι και ασχολιόμαστε". Δεν ξέρω αν πρέπει να νευριάσω ή να γελάσω σε αυτή τη δήλωση. Καταρχήν! ΚΑΤΑΡΧΗΝ! Που ξέρεις εγώ τι κάνω; Που ξέρεις αν εγώ όντως πονάω ή όχι, που ξέρεις αν δίνω την κατάλληλη προσοχή για το θέμα και ποιος σκατά είσαι για να με πεις υποκριτή, γιατί αυτό ουσιαστικά κάνεις. Δεν κατάλαβα τι παίζει... Δεν υπάρχει κανείς ευαίσθητος πλέον σε αυτή την κοινωνία και είμαστε όλοι δήθεν που και καλά στεναχωρηθήκαμε; Τι υποστηρίζετε; Ότι είμαστε όλοι καθάρματα και γουστάρουμε να σχολιάζουμε σε στάτους για να δείξουμε πόσο ευαίσθητοι είμαστε; Ή ότι προσπαθούμε να τραβήξουμε την προσοχή για κάποιο λόγο τον οποίο φαντάζεστε; Και στην τελική το "Ξαφνικά γίναμε όλοι ψυχοπονιάρηδες" τι είναι; Εσύ που το λες τι είσαι; Είσαι δήθεν ψυχοπονιάρης ή είσαι αυθεντικός, ορίτζιναλ ψυχοπονιάρης; Να ξέρω και ποιος με κρίνει δηλαδή. Και όταν εσύ μου λες "Είσαι δήθεν ευαίσθητος" εγώ πρέπει τι; Να κατεβάσω τα όπλα μου και να σου πω "Πωπω με νίκησες!". Γιατί το λες; ΤΙ εξυπηρετεί; ΝΑΙ ΡΕ! Είμαι ευαίσθητη. ΝΑΙ ΕΙΜΑΙ! Και αν αμφιβάλλεις, κράτα το για τον εαυτό σου... δε με απασχολεί καθόλου τι νομίζεις για 'μενα και για όλους όσους θεωρείς 'δήθεν'.

Υπάρχει και το άλλο το ωραίο... Το "Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί δίνουν σε μερικά γκαβλωμένα παιδάκια μηχανές και όπλα εις το όνομα της δικαιοσύνης". Ναι, κάποιος το είπε αυτό. Και έρχομαι εγώ ο δικηγόρος του διαβόλου να ρωτήσω: Εσένα από όλη αυτή την κατάσταση, από το ότι κάποιοι τύποι λήστεψαν ένα περίπτερο με καλάσνικοφ και αργότερα πυροβόλησαν εν ψυχρώ τέσσερις αστυνομικούς σκοτώνοντας τους δύο, σε ανησυχεί ο λόγος για τον οποίο μερικά 'παιδάκια' έχουν την άδεια να οπλοφορούν; "ΠΑΙΔΑΚΙΑ". Εκπαιδευμένοι άντρες είναι, αλλά εντάξει, δε θα πλέξω εγκώμιο για τους ΔΙ.ΑΣ, άσε που μπορεί να μην έχουν καν την κατάλληλη εκπαίδευση, δεν γνωρίζω. Παιδάκια σαν εμένα και σαν εσένα δεν είναι πάντως. Και ξαναρωτάω, από όοολο αυτό, εσύ είχες να κάνεις 'παρατήρηση' για την εκπαίδευση τους; Δηλαδή, πλέον δε μας απασχολεί καθόλου ότι ας πούμε... λέω ιδέες που πετάνε στο μυαλό μου τώρα... πέθαναν δύο νεαρά αγόρια και ότι ανάμεσα μας κυκλοφορούν κακοποιοί που κουβαλάνε αυτά τα σχετικά μεγάλα όπλα, πως τα λένε να δεις... α ναι.. ΚΑΛΑΣΝΙΚΟΦ! Για να μάθουμε μερικά πράγματα για το Καλάσνικοφ. Έχει μήκος 87 εκατοστά και βάρος 4 περίπου κιλά. Ρίχνει 600 σφαίρες το λεπτό και έχει δραστικό βελινεκές 300 μέτρα (για τις κοπέλες που διαβάζουν, δρασικό βελινεκές είναι η απόσταση στην οποία κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά- thanks Peter for the info). ΔΕΝ είναι δηλαδή ακριβώς το όπλο που θα διάλεγε κάποιος για να ληστέψει ένα περίπτερο, απ'όσο μπορώ να κρίνω δηλαδή. Αλλά όχι, αυτό που μας καίει είναι ότι οι αστυνομικοί της ομάδας ΔΙ.ΑΣ έχουν όπλα.

Και μετά από όλα αυτά, έρχεται και το κορυφαίο: "Για το κοριτσάκι που το παρέσυρε ένας της όμαδας ΔΙ.ΑΣ δεν είπε κανείς τίποτα" ή "Για αυτό που έγινε εκεί και παραπέρα και μια άλλη φορά και τότε και προχθές αλλά ήταν λιγότερο σοβαρό μπορεί και περισσότερο και μπλα μπλα μπλα δεν είδα να αντιδρά κανείς". Καταρχήν φιλάρα, έχουμε ένα συγκεκριμένο θέμα συζήτησης. Σύμφωνα με το στάτους του friend σου, αναφερόμαστε στην ομάδα ΔΙ.ΑΣ και στο γεγονός ότι σκοτώθηκαν δύο μέλη της. ΟΚ, το'χουμε; Χαίρομαι. Από 'κει και πέρα, και εφόσον δε θες να κατευθύνεις τη κουβέντα σε φιλοσοφική ανάλυση, τι σε νοιάζει ποιος είπε τι, ποιος αντέδρασε που και ποιος είχε ανοιχτή την τηλεόραση όταν γινόταν το άλλο; Αναλύουμε, σχολιάζουμε το συγκεκριμένο γεγονός και, άντε, κατ'επέκταση παρόμοια συμβάντα στα οποία έχει αναμειχθεί η ομάδα ΔΙ.ΑΣ. Τι δουλειά έχουν οι μετανάστες και δεν ξέρω ποιος; Που στην τελική, να σου πω και κάτι; Σε νεοκλασικό κτήριο ήθελαν να τους στεγάσουν αλλά να μωρέ.. ξέρεις τι...δεν τους βόλεψε, πως να το θέσω. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Και να σου πω και κάτι άλλο; Όταν ήταν όλοι στους δρόμους για τον μικρό Αλέξανδρο, τότε όλοι ήταν ενάντια στους αστυνομικούς. Το εθνικό μας σύνθημα πλέον ήταν "ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ". Αλλά όχι! Ακόμα και τότε, ήταν αυτοί που έλεγαν "Σκότωσαν ένα παιδί και καλά στεναχωρηθήκατε. Τόσοι και τόσοι τραυματίζουν τους αστυνομικούς στις πορείες, δεν λέτε τίποτα γι'αυτούς!". Ήρθε η στιγμή λοιπόν που δόθηκε αφορμή να ταχθούν όλοι υπέρ της αστυνομίας, αλλά όχι, πάλι δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Ξέρεις κάτι, αιώνιε αντιδραστικέ; Υπερασπίζομαι αυτόν που έχει δίκιο. IN YOUR FACE!

Για να κλείσω, να γράψω και μια παράγραφο που να ξεκαθαρίζω κάποια πράγματα. Δεν είμαι ποτέ με ένα στρατόπεδο και δεν είμαι ποτέ απόλυτη. Όταν όλοι ήταν στους δρόμους και ούρλιαζαν "ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ", εγώ απλά έβριζα τους μπάτσους που σκότωσαν τον μικρό Αλέξη. Τώρα που σκοτώθηκαν δύο αστυνομικοί, δε θα βγω να πω ότι όλοι οι αστυνομικοί είναι υπέροχοι και μας προστατεύουν. Απλά θα πω ότι είναι κρίμα που δύο νεαρά παιδιά που απλά έκαναν το καθήκον τους έχασαν τη ζωή τους. Δεν υποστηρίζω τον όλο πανικό και τον όλο 'ντόρο' όπως το εξέφρασαν οι προηγούμενοι, δεν είπα να παρατήσουμε τις δουλειές μας και να πενθήσουμε για τα παλικάρια αυτά, αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι ο θάνατος τους θα μπορεί να περάσει σαν ένα ακόμα 'εργατικό' ατύχημα το οποίο δε θα με κάνει έστω και λίγο να  σκεφτώ. Να σκεφτώ που έχουμε φτάσει, που ζούμε, τι συμβαίνει γύρω μας και σε τι τελικά πρέπει να αντιδράσουμε. Ο πανικός δεν είναι η λύση. Ούτε όμως η απόλυτη αδράνεια είναι. Ένας φοιτητής παλιότερα, ένας μαθητής πριν μερικά χρόνια, δύο αστυνομικοί, και ένα σωρό άλλοι πεθαίνουν. Τώρα που γράφω αυτό το κείμενο πολύ πιθανόν να πέθανε κάποιος. Και τώρα άλλος ένας. Αντιδράς σε αυτό που γνωρίζεις. Θα αντιδράσεις και όταν δεις αφιέρωμα για τα παιδάκια που δουλεύουν στην Αφρική, θα αντιδράσεις και για τις φόλες που ρίχνουν στα ζώα σε κάποια περιοχή της Ελλάδας και θα αντιδράσεις τέλος πάντων όπου θεωρείς ότι πρέπει να αντιδράσεις. Να πω ακόμα ότι το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή αυτά τα σχόλια. Επεκτείνεται και σε άλλα γεγονότα και δεν προσπαθώ να παρουσιάσω το θάνατο των δύο παιδιών ως το τραγικότερο γεγονός αυτής της χρονιάς. Αν και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να δικαιολογήσω τον εαυτό μου σε αυτό.

 Το να μείνεις αμέτοχος όμως, και να ειρωνεύεσαι, για 'μένα, είναι ό,τι χειρότερο.

Υ.Γ: Στην περίπτωση που αυτοί τους οποίους 'αναφέρω' στο κείμενο έχουν κάποια αντίρρηση, να πω πως από τη στιγμή που εκφράζεις κάτι δημόσια, μπορώ και εγώ να το σχολιάσω δημόσια. Δε σε εκθέτω με κανέναν τρόπο ούτε έκλεψα κάτι από κάποιο προσωπικό αρχείο. Just sayin'.

Είμαστε όλοι σκατά

Θα κάνω ένα δυσάρεστο διάλειμμα από τις ρομαντικές και ανάλαφρες αναρτήσεις που προηγήθηκαν για να αναφερθώ σε ένα θέμα το οποίο δημιουργήθηκε σαν σκέψη τους τελευταίους μήνες. Φταίνε οι φίλοι, φταίει το τι διαβάζω, φταίει η φάση στην οποία βρίσκομαι, φταίει η κατάσταση της χώρας; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι τα 'χουμε όλοι λίγο πολύ παιγμένα, σε διαφορετικό τομέα ο καθένας ίσως, αλλά σε ένα παρόμοιο γενικότερο πλαίσιο. Είναι μια κατάσταση η οποία πρέπει να ομολογήσω με λυπεί και με κάνει να αναπολώ παλιές όμορφες εποχές στα Χανιά, τότε που το πιο πολύπλοκο πράγμα που είχα να σκεφτώ ήταν η διαίρεση του 302 με το 48. Τότε που θυμάμαι μια ξένοιαστη κοπέλα χωρίς σκοτούρες και γενικότερα πιο χαρούμενη. Θα μου πείτε, όπως είπε και ο θείος του Spider-man σε αυτόν, with great power comes great responsibility, που εγώ στη διάστασή μου θα το μεταφράσω ως "όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο υπεύθυνος πρέπει να γίνεσαι".

Εννοείται ότι όταν είσαι 12 χρονών δε θα σε απασχολήσει να βρεις δουλειά ούτε θα αναρωτηθείς που πάει αυτή η χώρα πια. Δε θα σκεφτείς ότι πάλι καλά που έχεις στέγη πάνω από το κεφάλι σου και θα στεναχωρηθείς όταν η μαμά δε θα μπορέσει να σε πάει με το αμάξι στην κολλητή σου για να παίξετε κούκλες (ΔΕΝ ΕΠΑΙΖΑ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΔΩΔΕΚΑ.. παράδειγμα έφερα... ε;). Επίσης δε θα κάτσεις να χαλάσεις ένα τέταρτο για να βρεις τι θα βάλεις ούτε θα αναρωτηθείς εάν τα αθλητικά σου ταιριάζουν με την εποχή και στη συνέχεια έαν η φόρμα σου ταιριάζει με το κοκκαλάκι που φοράς στα μαλλιά σου. Δε θα σε πιάσει μαύρη κατάθλιψη επειδή το κουμπί του τζιν δεν κουμπώνει ούτε επειδή η φράτζα δεν στέκεται εκεί που τη θέλεις. Όχι, τότε ήθελες η μπάρμπι σου να τα φτιάξει με τον Τζον-Τζον και δοκίμαζες ροκ κουρέματα σε όλες τις άλλες μπάρμπι που δε συμπαθούσες και τόσο (βέβαια εδώ να αναφέρω ότι το πως είναι τα σημερινά 12χρονα απέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεχει από το πως είμασταν εμείς στα 12 μας, αλλά αυτό πρέπει να αναλυθεί σε διαφορετικό κείμενο).

Τώρα τελευταία έχουν συμβεί διάφορα περιστατικά που με κάνουν να αναρωτιέμαι "ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΘΕΙ ΟΛΟΙ;". Ανεξήγητες συμπεριφορές, μπερδεμένα συναισθήματα, ακραίες αντιδράσεις,  πέσιμο από τα σύννεφα. Διάφορες καταστάσεις στις οποίες είσαι μάρτυρας και τις οποίες δε θα ήθελα να αναφέρω για να μη θεωρηθεί ότι εκθέτω δημόσια την προσωπική ζωή των φίλων μου (γιατί οι φίλοι μου με διαβάζουν.. θέλω να πιστεύω).
Το θέμα είναι ότι κανείς δεν είνα καλά. Ακόμα και αυτοί που φαίνονται ότι είναι καλά, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ!
Έχεις σχέση; Σου λείπουν λεφτά. Έχεις λεφτά; Σου λείπει σχέση. Έχεις λεφτά και σχέση; Δεν κάνει καλό σεξ. Έχεις λεφτά, καλό σεξ και σχέση; Δεν έχεις φίλους. Έχεις λεφτά, σχέση, καλό σεξ και φίλους; Δεν βρίσκεις τη δουλειά που σ'αρέσει (τα λεφτά μπορεί να προκύπτουν από τη φαμίλια).
Πάντα κάτι λείπει και αυτή η χρονιά αντί να μας δίνει, μας παίρνει και αυτά που δεν έχουμε. Μπορεί να φανώ υπερβολική αλλά νομίζω ότι τα άτομα που είναι συναισθηματικά ασταθή γύρω μου ξεπερνάνε τους ψυχολογικά υγιείς. Και δεν είναι οι παρέες που κάνω εγώ, απλά έτσι είναι ο κόσμος! Έχω τόσα παραδείγματα στο μυαλό μου.
Διεκδικείς κάποιον αλλά μετά τον παρατάς επειδή θέλει να σε βλέπει. Κάνεις φάση με κάποιον ενώ έχεις εδώ και χρόνια σχέση. Φτάνεις σε ένα σημείο να παρακαλάς τον άλλο ενώ δεν είναι καθόλου του χαρακτήρα σου. Δε μπορείς να βρεις δουλειά ούτε στα διαφημιστικά. Κάνεις κάτι απλά για να το κάνεις, για την εμπειρία, χωρίς να σε ενδιαφέρει το συναισθηματικό κομμάτι. Κινείσαι ανεξήγητα και γαμάς την ψυχολογία του άλλου. Λες ότι θες αλλά δεν μπορείς ενώ είναι φανερό ότι δε θες.
Και άλλα πολλά πολλά που άμα τα αναφέρω το κείμενο θα πάρει τις διαστάσεις της Οδύσσειας.
Όλα αυτά που είπα είναι πραγματικά παραδείγματα και περιέχουν και δικές μου καταστάσεις μέσα.

Είμασταν πάντα έτσι και απλά εγώ τώρα τα κατάλαβα; Δηλαδή τόσο καιρό ήμουν στην κοσμάρα μου; Ή έχει φτάσει πλέον ο κόσμος σε ένα σημείο όπου δεν αντέχει άλλο και προσπαθεί να ξεπεράσει τα όρια του για να έχει να λέει ότι 'έζησε' τη ζωή του; Και πότε ήρθε αυτή η στιγμή που αποφασίσαμε ότι πλέον τα όριά μας είναι πολύ βαρετά και είναι πλέον καιρός να τα ξεπεράσουμε; Και γιατί ξαφνικά πράγματα που παλιά τα θεωρούσαμε απαράδεκτα και ανώριμα και ένα σωρό άλλα πλέον τα κάνουμε οι ίδιοι και τα δικαιολογούμε κιόλας; Είμαστε άραγε τόσο κακοί κριτές;
Και αν όλοι γύρω μας είναι τόσο άνω κάτω όσο εμείς, ποιος θα είναι εκείνος που θα επαναφέρει την τάξη;

κι όμως κάτι λείπει, κάτι δε γίνεται σωστά, κάτι δεν πάει τη ζωή παραπέρα...

Όνειρο ήτανε...(4)

Βλέπω την οθόνη του κινητού μου και νιώθω μια ανατριχίλα στην σπονδυλική μου στήλη καθώς βλέπω το όνομά σου. Τα χέρια μου με προδίδουν την τελευταία στιγμή και πριν προλάβω, το κινητό βρίσκεται στο πάτωμα. Σαν από θαύμα δεν γίνεται κομμάτια, ούτε κλείνει, οπότε το σηκώνω και απαντάω:


-Ναι;
-Έλα, είμαι από κάτω, μου λες και νιώθω, ίσως... μα είναι δυνατόν... λίγο... τρακ;
-Εντάξει κατεβαίνω, λέω και διακρίνω στη δικιά μου φωνή ακόμα πιο έντονη την αμηχανία.


Κοιτάζομαι μια τελευταία φορά στον καθρέπτη, κατεβάζω ελαφρά το ντεκολτέ του φορέματος ενώ ταυτόχρονα αναρωτιέμαι γιατί το κάνω. Καλώ το ασανσέρ και νιώθω τους παλμούς μου να δυναμώνουν επικίνδυνα. Έχω την αίσθηση ότι το ασανσέρ κάνει αιώνες να ανέβει και νομίζω ότι θέλω να πάω τουαλέτα. Για καλό και για κακό, την επισκέπτομαι μια τελευταία φορά, πριν μπω στο ασανσέρ και βρεθώ στην τελική ευθεία.


Αυτό είναι λοιπόν. Τόσα βράδια, τόσα όνειρα, τόσες φαντασιώσεις γίνονται επιτέλους πραγματικότητα. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα σε δω. Θα σε δω! Θα δω ΕΣΕΝΑ! Η καρδιά μου ταράζεται μόλις συνειδητοποιεί τι πρόκειται να γίνει. Σκέφτομαι τη φιγούρα σου να κάθεται στο αμάξι και να με περιμένει και νιώθω τσιμπήματα στο στήθος. Με πιάνει ξαφνικός βήχας και η ανατριχίλα που ένιωσα πριν λίγο επιστρέφει. Ώστε αυτό ήταν; Είσαι στο αμάξι. Είσαι εκεί, πραγματικά. Έχω να σε δω σχεδόν δύο χρόνια, από τότε στο μαγαζί. Και το πιο τραγικό είναι ότι από τότε η επιθυμία μου να σε δω δεν έχει μειωθεί ούτε στο ελάχιστο. Άραγε έχεις βρει ποτέ κάποια κοπέλα που να την πιάνουν ταχυκαρδίες μόνο στη σκέψη του προσώπου σου; Φτάνει δηλαδή η στιγμή; Σε μερικά βήματα θα σε αντικρύσω. Θα σε δω να με κοιτάς μέσα από το παράθυρο του συνοδηγού με το γνωστό σου καλοσυνάτο χαμόγελο, αυτό το χαμόγελο, μετά από δύο χρόνια. Πόσο να άλλαξες άραγε; Μήπως εγώ σε θυμάμαι τόσο όμορφο; Μήπως έχω σχηματίσει αυτή την τέλεια ιδέα για εσένα χωρίς όμως να είναι και η πραγματική; Μήπως θυμάμαι περισσότερο τις φωτογραφίες σου από εσένα; Μήπως τότε ήταν η λαχτάρα που σε έκανε τόσο ακαταμάχητο και τώρα δω απλά ένα ωραίο αγόρι; Από τη μία νομίζω θα ήταν υπέροχο να μη μου έκαναν πλέον αίσθηση τα πράσινα μάτια σου, από την άλλη πεθαίνω να νιώσω την καρδιά μου να χτυπάει στην όψη σου.


Το ασανσέρ σταμάτησε. Είμαι πλέον στην είσοδο της πολυκατοικίας. Με παρατηρώ στον μεγάλο καθρέπτη καθώς κατευθύνομαι προς την έξοδο. Ανοίγω την πόρτα και βλέπω το αμάξι σου. Το μόνο με φώτα στο δρόμο. Μικρό, με έντονο χρώμα. Χρώμα που μόνο εσύ θα μπορούσες να διαλέξεις. Νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν και φοβάμαι μήπως σκοντάψω και πέσω, ακριβώς μπροστά σου. Τα καταφέρνω και φτάνω μέχρι την πόρτα του αμαξιού. Πιάνω το χερούλι, παίρνω μια βαθειά ανάσα, και μπαίνω μέσα.


Χαμογελάς. 
Τελικά όχι. Δεν είχα την εντύπωση ότι είσαι όμορφος. Είσαι όντως όμορφος, και ακαταμάχητος και υπέροχος. Ακριβώς όπως σε θυμόμουν, ίσως και λίγο καλύτερος. Τα πάντα όπως τα θυμόμουν, όλες οι αδυναμίες μου σε ένα πρόσωπο. 
Χαμογελάω.


-Γεια σου, μου λες, το χαμόγελο ακόμα απλωμένο στα χείλη σου
-Γεια, λέω, και νιώθω τα μάγουλά μου ζεστά.


Πλησιάζεις και με φιλας στα μάγουλα. Αχ, χρειαζόταν τώρα αυτό; Ξέρεις πολύ καλά τι κάνεις.


-Πως είσαι; με ρωτάς
-Καλάαα, λέω και τραβάω το άλφα, εσύ;
-Καλά κι εγώ, λες και βάζεις μπρος το αμάξι, που πάμε;
-Πάμε .... δεν ξέρω, πάμε σε ένα μέρος όπου να μπορούμε να δούμε τη θάλασσα...
-Πάμε παραλία λοιπόν! λες και ξεκινας.


Στη διαδρομή η κουβέντα, από μεριά σου, είναι ελάχιστη. Εγώ προσπαθώ να βρώ θέματα συζήτησης μόνο και μόνο για να βρίσκω την αφορμή να σε κοιτάω. Κάθομαι και σου περιγράφω μια μέρα στη σχολη, σου λέω για το πως ειδικά σήμερα έκανα περίπου μια ώρα να σηκωθώ από το κρεβάτι, για το πως μάλωσα με την κολλητή μου επειδή της αρέσει το κόκκινο φορεμά μου αλλά δεν μπορούσα να της το δώσω. Σου λέω ακόμα και για έναν διαγωνισμό που είχα λάβει μέρος πριν από κάτι μήνες, για το πτυχίο στα γαλλικά που πήγα να το πάρω από το Γαλλικό Ινστιτούτο και μου είπανε ότι δεν είχα πάει να δώσω ποτέ εξετάσεις, ενώ είχα πάει. Μετά θυμήθηκα εκείνη την πρώτη φορά που βρεθήκαμε και ανέφερα πόσο πολύ αγχωμένη ήμουν και πως ουσιαστικά είχα πάει όπως ήμουν και απλά είχα βάλει λίγη μάσκαρα. Ό,τι μου ερχόταν στο μυαλό, στο έλεγα. Σκεφτόμουν θέματα ακόμα και από πράγματα που έβλεπα στο δρόμο. Βλέπω μία κοπέλα ντυμένη με μαύρα από πάνω έως κάτω και σου λέω για εκείνη την περίοδο στη ζωή μου που φορούσα κι εγώ μόνο μαύρα και μετά αναλύω το πως πιστεύω ότι αντιπροσωπεύει το ντύσιμό μας τον καθένα. Αχ, πρέπει να σε ζάλισα, αλλά ετσι μόνο μπορούσα να σε κοιτάω.


Φτάνουμε, παρκάρεις μπροστά από το Μέγαρο Μουσικής και ανοίγεις την πόρτα για να βγεις έξω


-Που πας; σε ρωτάω σχεδόν τρομοκρατημένη.
-Εδώ μέσα θα κάτσουμε; με ρωτάς.
-Ε... ναι; Με το air-condition; Και τα παράθυρα κλειστά;
-Καλά αλλά θα βγούμε και λίγο έξω μετά, εντάξει; Κρίμα είναι.


Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι είμαι μαζί σου. "Θα το συνειδητοποιήσεις μετά από μια βδομάδα", φαντάζομαι την Αγάπη να λέει. Πρώτη φορά από τη στιγμή που συναντηθήκαμε παρατηρώ τα ρούχα σου.


-ΑΧ ΦΟΡΑΣ ΤΗ ΜΠΛΟΥΖΑ! αναφωνώ ενθουσιασμένη... ίσως υπερβολικά ενθουσιασμένη
-Χαχα, ναι είπα να την ταιριάξω με την περίσταση, λες και γελάς.


Γελάς.
Λιώνω. Άραγε μπορείς να το νιώσεις; Μπορείς να νιώσεις τις υψηλές θερμοκρασίες που αναπτύσσονται μέσα μου; Νιώθεις αυτό το κύμα θερμότητας που με κατακλύζει; Νιώθεις τα άκρα μου να μουδιάζουν; Βρίσκω λίγο οξυγόνο και λέω:


-Τη φοράς γενικά ή μόνο τώρα για να με καλοπιάσεις; σε ρωτάω καχύποπτα
-Ποιο το όφελος; με ρωτάς και με κοιτάς πονηρά


Γελάω αλλά δεν απαντάω.
Κοιτάω μπροστά μου τη θάλασσα και τα φώτα της υπέροχης αυτής πόλης. 


-Τι σκέφτεσαι; με ρωτάς και με κοιτάς


"Σκέφτομαι πόσο υπέροχος είσαι και πόσο τυχερή είμαι που σε έχω δίπλα μου. Επίσης σκέφτομαι πόσο πολύ θα ήθελα να σε φιλήσω ή ακόμα και να νιώσω το άγγιγμα σου στο δέρμα μου..."
-Τίποτα, απαντάω
-Έλα δε μπορεί! Κάτι σκέφτεσαι, μου λες και με σκουντάς.
-Σκέφτομαι πόσο υπέροχη πόλη έχουμε, λέω ψέματα.
-Όντως, λες και ακουμπας την πλάτη σου στο κάθισμα για να κοιτάξεις κι εσύ τη θάλασσα


Μένουμε για μερικά δευτερόλεπτα έτσι μέχρι που διακόπτεις τη σιωπή...


-Νομίζω πρέπει να σου μιλήσω για κάτι, μου λες και ξαφνικά σοβαρεύεις.
-Αλήθεια Χ. εγώ δεν νομίζω ότι χρειάζεται... ό,τι έκανες το έκανες για δικούς σου λόγους... Δεν έχει σημασία πλέον, λέω και νιώθω ένα βάρος στο στήθος.
-Για ποιο πράγμα λες;
-Για το ότι με διέγραψες και...
-..όχι όχι! Δεν εννοώ αυτό.. Δηλαδή αυτό εννοώ αλλά...


Η καρδιά μου σφίγγεται και νιώθω αγχωμένη. Τι θα μου πεις; Ότι με κάλεσες σήμερα για να μου πεις ότι τι; Ότι δεν μπορούμε να ξαναμιλήσουμε ποτέ ξανά; Ότι βγήκαμε εντελώς φιλικά και να μην το παρεξηγήσω; Ότι έχεις ακόμα σχέση και δε θα ήθελες να πω για τη συνάντησή μας σε κανέναν; Αν ήταν αυτό, είναι ήδη πολύ αργά. Τι; Μήπως.... μήπως παντρεύεσαι; Ωχ Θεε, αυτό είναι κάτι το οποίο δεν νομίζω ότι μπορώ να αντέξω αυτή τη στιγμή.


-Είσαι πανέμορφη, μου λες αλλά δεν χαμογελάς.
-Τι ήθελες να μου πεις, προσπαθώ να βρω λέξεις για να μιλήσω
-Δεν έχει σημασία, αλήθεια.
-Όχι πες μου.
-Είναι κάτι εντελώς ασήμαντο, ειλικρινά.
-Ωραία, τότε πες μου, επιμένω.
-Καλώς...Τότε... δεν το είχα κάνει εγώ.


Δεν το είχες κάνει εσύ; Ποιο;  Τη διαγραφή; Τον αποκλεισμό; Και ποιος το είχε κάνει; Και αφού δεν το είχες κάνει εσύ, γιατί δεν το άλλαξες; Γιατί να το κάνει κάποιος άλλος; Και μετά από τόσα πολλά μηνύματα που σου έστειλα και τόσο χαλί που έγινα, γιατί δεν το άλλαξες; Γιατί με άφησες να αναλώνομαι σε ηλίθια μηνυματάκια; Η απάντηση μου ηχούσε στα αυτιά μου ξεκάθαρη, αλλά δεν την άκουγα. Περίμενα να ακούσω τη δικιά σου.