Ξέρουμε που να αντιδράσουμε;

Φαντάζομαι όλοι μα όλοι όσοι διαβάσετε αυτό το κείμενο γνωρίζετε για τους δύο αστυνομικούς, 22 και 23 χρονών αντίστοιχα, που σκοτώθηκαν από επίθεση ληστών σε ένα περίπτερο. Γενικά δε θέλω να αναφέρομαι σε τέτοια θέματα γιατί εκτός του ό,τι έχουν ασχοληθεί τόσοι μα τόσοι πολλοί που μάλλον θα έχουν καλύψει μέχρι τώρα όλες τις πλευρές του νομίσματος, δεν νομίζω ότι έχω κάτι το τόσο καινούριο να πω. Πριν μερικές ώρες όμως κάποιες δημοσιεύσεις στο Facebook με προκάλεσαν πάρα πολύ και μου έδωσαν ερεθίσματα για άλλα θέματα που προέκυψαν, προκύπτουν και θα προκύπτουν. Επίσης πιστεύω ότι όλα αυτά τα σχόλια σε αυτό το στάτους εκφράζουν πάρα πολλές απόψεις μαζεμένες σε μία, οπότε με αφορμή αυτά θα σχολιάσω και γενικότερα όλους τους υπόλοιπους που μπορεί να τους εκφράσει κάτι από τα παρακάτω.

Έγραψε λοιπόν ένας friend στο προφίλ του ότι "Μπορείς να γίνεις κι εσύ θέμα συζήτησης, αρκεί να μπεις στην ομάδα ΔΙ.ΑΣ" ή κάτι παρόμοιο, πάντως αυτό ήταν το γενικό νόημα. Κάτσε ρε φίλε.. Είσαι σοβαρός δηλαδή τώρα; ΑΣΕ το επάγγελμα, ΑΣΕ την όλη περίσταση, το ότι πέθαναν δύο νεαρά άτομα δε σε απασχολεί ούτε στο ελάχιστο; Τι κι αν έπαιζαν μπάλα στην πυλωτή του αστυνομικού τμήματος και να γλίστρησαν, τι κι αν μαλακιζόντουσαν στο γραφείο και το όπλο εκπυρσοκρότησε, ακυρώνει αυτό το γεγονός ότι δύο ζωές χάθηκαν; Πως έρχεσαι εσύ και λες τα δικά σου και μιλάς με τόση ασέβεια για δύο άτομα που είναι πλέον νεκρά; Με ποιο δικαίωμα; Θα το έλεγες αυτό μπροστά στις μάνες τους; Το σκέφτηκς πριν το γράψεις; Είναι σαν να λες "Γίνε αστυνομικός, πέθανε και γίνε πρώτο θέμα στις ειδήσεις". Εντάξει είπαμε να μην ακολουθείς τη μάζα, να μην κάνεις ότι σου λένε, αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι θα πάρεις διαζύγιο με την κρίση σου.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, έρχονται και τα σχόλια στο συγκεκριμένο στάτους να με εκνευρίσουν περισσότερο. Γράφει άλλος ότι ήταν εργατικό ατύχημα και "σιγά μην τρελαίνεστε". Μα είμαστε σοβαροί τώρα; Είμαστε έστω και λίγο σοβαροί; Πραγματικά δεν μπορώ να κρατήσω έναν λογικό ειρμό σε αυτό το κείμενο, οι λέξεις έρχονται η μία μετά την άλλη. Τι δηλαδή εσύ τώρα εκφράζεις την επανάστασή σου προς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης; Δεν επηρεάζεσαι και καλά από την υπερβολή με την οποία παρουσιάζουν τα συγκεκριμένα θέματα και καλά είσαι τι.. ενάντια στην ενημέρωση; Τι εκφράζεις με τη στάση σου; Ότι είσαι ο πανέξυπνος που δεν επηρεάζεται από την τηλεόραση, έχεις δική σου κρίση και αποφασίζεις πως ο θάνατος δύο νεαρών παιδιών από δύο ληστές με καλάσνικοφ είναι απλά ένα εργατικό ατύχημα; Όταν δηλαδή εσύ που θα πας να δουλέψεις στην οικοδομή, πέσεις από τον τρίτο όροφο του άκτιστου κτηρίου και σκοτωθείς, εμείς θα πρέπει να πούμε "Α, ήταν εργατικό ατύχημα" και να το αφήσουμε εκεί; Τι πάει να πει εργατικό ατύχημα; Δηλαδή, όποιος πεθαίνει από εργατικό ατύχημα, και καλά τι; Ο θάνατός του δε μετράει επειδή ήταν στη δουλειά; Δηλαδή οι στρατιώτες που πεθαίνουν στον πόλεμο, που εκεί κι αν δεν έχεις πολλές πιθανότητες να γυρίσεις ζωντανός, τι θα πούμε "Αχ πήγαν στον πόλεμο, πέθαναν. Τι φαγητό έχουμε το μεσημέρι;". Για να σοβαρευτούμε λίγο!

Όχι όμως... Τα σχόλια δεν σταματάνε εκεί. Συνεχίζεται το παραλήρημα. Άλλος λέει ότι δίνεται υπερβολική προσοχή σε αυτό, ότι και οι μετανάστες είναι θέμα αλλά κανείς δεν ασχολείται μαζί τους (άτοπο τελείως οπότε δεν το σχολιάζω), ότι ναι όντως ηταν κρίμα αλλά ας μη γίνεται τόσος ντόρος, ότι  για τόσα άλλα θέματα που προκύπτουν δεν καίγεται κανείς και άλλα όμορφα. Επίσης η γνωστή καραμέλα που την έχουν όλοι πλέον σαν επιχείρημα στο λόγο τους, χωρίς να έχω καταλάβει πως γίνεται αυτό, "Άντε βρε ξαφνικά όλοι γίναμε ευαίσθητοι και ασχολιόμαστε". Δεν ξέρω αν πρέπει να νευριάσω ή να γελάσω σε αυτή τη δήλωση. Καταρχήν! ΚΑΤΑΡΧΗΝ! Που ξέρεις εγώ τι κάνω; Που ξέρεις αν εγώ όντως πονάω ή όχι, που ξέρεις αν δίνω την κατάλληλη προσοχή για το θέμα και ποιος σκατά είσαι για να με πεις υποκριτή, γιατί αυτό ουσιαστικά κάνεις. Δεν κατάλαβα τι παίζει... Δεν υπάρχει κανείς ευαίσθητος πλέον σε αυτή την κοινωνία και είμαστε όλοι δήθεν που και καλά στεναχωρηθήκαμε; Τι υποστηρίζετε; Ότι είμαστε όλοι καθάρματα και γουστάρουμε να σχολιάζουμε σε στάτους για να δείξουμε πόσο ευαίσθητοι είμαστε; Ή ότι προσπαθούμε να τραβήξουμε την προσοχή για κάποιο λόγο τον οποίο φαντάζεστε; Και στην τελική το "Ξαφνικά γίναμε όλοι ψυχοπονιάρηδες" τι είναι; Εσύ που το λες τι είσαι; Είσαι δήθεν ψυχοπονιάρης ή είσαι αυθεντικός, ορίτζιναλ ψυχοπονιάρης; Να ξέρω και ποιος με κρίνει δηλαδή. Και όταν εσύ μου λες "Είσαι δήθεν ευαίσθητος" εγώ πρέπει τι; Να κατεβάσω τα όπλα μου και να σου πω "Πωπω με νίκησες!". Γιατί το λες; ΤΙ εξυπηρετεί; ΝΑΙ ΡΕ! Είμαι ευαίσθητη. ΝΑΙ ΕΙΜΑΙ! Και αν αμφιβάλλεις, κράτα το για τον εαυτό σου... δε με απασχολεί καθόλου τι νομίζεις για 'μενα και για όλους όσους θεωρείς 'δήθεν'.

Υπάρχει και το άλλο το ωραίο... Το "Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί δίνουν σε μερικά γκαβλωμένα παιδάκια μηχανές και όπλα εις το όνομα της δικαιοσύνης". Ναι, κάποιος το είπε αυτό. Και έρχομαι εγώ ο δικηγόρος του διαβόλου να ρωτήσω: Εσένα από όλη αυτή την κατάσταση, από το ότι κάποιοι τύποι λήστεψαν ένα περίπτερο με καλάσνικοφ και αργότερα πυροβόλησαν εν ψυχρώ τέσσερις αστυνομικούς σκοτώνοντας τους δύο, σε ανησυχεί ο λόγος για τον οποίο μερικά 'παιδάκια' έχουν την άδεια να οπλοφορούν; "ΠΑΙΔΑΚΙΑ". Εκπαιδευμένοι άντρες είναι, αλλά εντάξει, δε θα πλέξω εγκώμιο για τους ΔΙ.ΑΣ, άσε που μπορεί να μην έχουν καν την κατάλληλη εκπαίδευση, δεν γνωρίζω. Παιδάκια σαν εμένα και σαν εσένα δεν είναι πάντως. Και ξαναρωτάω, από όοολο αυτό, εσύ είχες να κάνεις 'παρατήρηση' για την εκπαίδευση τους; Δηλαδή, πλέον δε μας απασχολεί καθόλου ότι ας πούμε... λέω ιδέες που πετάνε στο μυαλό μου τώρα... πέθαναν δύο νεαρά αγόρια και ότι ανάμεσα μας κυκλοφορούν κακοποιοί που κουβαλάνε αυτά τα σχετικά μεγάλα όπλα, πως τα λένε να δεις... α ναι.. ΚΑΛΑΣΝΙΚΟΦ! Για να μάθουμε μερικά πράγματα για το Καλάσνικοφ. Έχει μήκος 87 εκατοστά και βάρος 4 περίπου κιλά. Ρίχνει 600 σφαίρες το λεπτό και έχει δραστικό βελινεκές 300 μέτρα (για τις κοπέλες που διαβάζουν, δρασικό βελινεκές είναι η απόσταση στην οποία κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά- thanks Peter for the info). ΔΕΝ είναι δηλαδή ακριβώς το όπλο που θα διάλεγε κάποιος για να ληστέψει ένα περίπτερο, απ'όσο μπορώ να κρίνω δηλαδή. Αλλά όχι, αυτό που μας καίει είναι ότι οι αστυνομικοί της ομάδας ΔΙ.ΑΣ έχουν όπλα.

Και μετά από όλα αυτά, έρχεται και το κορυφαίο: "Για το κοριτσάκι που το παρέσυρε ένας της όμαδας ΔΙ.ΑΣ δεν είπε κανείς τίποτα" ή "Για αυτό που έγινε εκεί και παραπέρα και μια άλλη φορά και τότε και προχθές αλλά ήταν λιγότερο σοβαρό μπορεί και περισσότερο και μπλα μπλα μπλα δεν είδα να αντιδρά κανείς". Καταρχήν φιλάρα, έχουμε ένα συγκεκριμένο θέμα συζήτησης. Σύμφωνα με το στάτους του friend σου, αναφερόμαστε στην ομάδα ΔΙ.ΑΣ και στο γεγονός ότι σκοτώθηκαν δύο μέλη της. ΟΚ, το'χουμε; Χαίρομαι. Από 'κει και πέρα, και εφόσον δε θες να κατευθύνεις τη κουβέντα σε φιλοσοφική ανάλυση, τι σε νοιάζει ποιος είπε τι, ποιος αντέδρασε που και ποιος είχε ανοιχτή την τηλεόραση όταν γινόταν το άλλο; Αναλύουμε, σχολιάζουμε το συγκεκριμένο γεγονός και, άντε, κατ'επέκταση παρόμοια συμβάντα στα οποία έχει αναμειχθεί η ομάδα ΔΙ.ΑΣ. Τι δουλειά έχουν οι μετανάστες και δεν ξέρω ποιος; Που στην τελική, να σου πω και κάτι; Σε νεοκλασικό κτήριο ήθελαν να τους στεγάσουν αλλά να μωρέ.. ξέρεις τι...δεν τους βόλεψε, πως να το θέσω. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Και να σου πω και κάτι άλλο; Όταν ήταν όλοι στους δρόμους για τον μικρό Αλέξανδρο, τότε όλοι ήταν ενάντια στους αστυνομικούς. Το εθνικό μας σύνθημα πλέον ήταν "ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ". Αλλά όχι! Ακόμα και τότε, ήταν αυτοί που έλεγαν "Σκότωσαν ένα παιδί και καλά στεναχωρηθήκατε. Τόσοι και τόσοι τραυματίζουν τους αστυνομικούς στις πορείες, δεν λέτε τίποτα γι'αυτούς!". Ήρθε η στιγμή λοιπόν που δόθηκε αφορμή να ταχθούν όλοι υπέρ της αστυνομίας, αλλά όχι, πάλι δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Ξέρεις κάτι, αιώνιε αντιδραστικέ; Υπερασπίζομαι αυτόν που έχει δίκιο. IN YOUR FACE!

Για να κλείσω, να γράψω και μια παράγραφο που να ξεκαθαρίζω κάποια πράγματα. Δεν είμαι ποτέ με ένα στρατόπεδο και δεν είμαι ποτέ απόλυτη. Όταν όλοι ήταν στους δρόμους και ούρλιαζαν "ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ", εγώ απλά έβριζα τους μπάτσους που σκότωσαν τον μικρό Αλέξη. Τώρα που σκοτώθηκαν δύο αστυνομικοί, δε θα βγω να πω ότι όλοι οι αστυνομικοί είναι υπέροχοι και μας προστατεύουν. Απλά θα πω ότι είναι κρίμα που δύο νεαρά παιδιά που απλά έκαναν το καθήκον τους έχασαν τη ζωή τους. Δεν υποστηρίζω τον όλο πανικό και τον όλο 'ντόρο' όπως το εξέφρασαν οι προηγούμενοι, δεν είπα να παρατήσουμε τις δουλειές μας και να πενθήσουμε για τα παλικάρια αυτά, αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι ο θάνατος τους θα μπορεί να περάσει σαν ένα ακόμα 'εργατικό' ατύχημα το οποίο δε θα με κάνει έστω και λίγο να  σκεφτώ. Να σκεφτώ που έχουμε φτάσει, που ζούμε, τι συμβαίνει γύρω μας και σε τι τελικά πρέπει να αντιδράσουμε. Ο πανικός δεν είναι η λύση. Ούτε όμως η απόλυτη αδράνεια είναι. Ένας φοιτητής παλιότερα, ένας μαθητής πριν μερικά χρόνια, δύο αστυνομικοί, και ένα σωρό άλλοι πεθαίνουν. Τώρα που γράφω αυτό το κείμενο πολύ πιθανόν να πέθανε κάποιος. Και τώρα άλλος ένας. Αντιδράς σε αυτό που γνωρίζεις. Θα αντιδράσεις και όταν δεις αφιέρωμα για τα παιδάκια που δουλεύουν στην Αφρική, θα αντιδράσεις και για τις φόλες που ρίχνουν στα ζώα σε κάποια περιοχή της Ελλάδας και θα αντιδράσεις τέλος πάντων όπου θεωρείς ότι πρέπει να αντιδράσεις. Να πω ακόμα ότι το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή αυτά τα σχόλια. Επεκτείνεται και σε άλλα γεγονότα και δεν προσπαθώ να παρουσιάσω το θάνατο των δύο παιδιών ως το τραγικότερο γεγονός αυτής της χρονιάς. Αν και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να δικαιολογήσω τον εαυτό μου σε αυτό.

 Το να μείνεις αμέτοχος όμως, και να ειρωνεύεσαι, για 'μένα, είναι ό,τι χειρότερο.

Υ.Γ: Στην περίπτωση που αυτοί τους οποίους 'αναφέρω' στο κείμενο έχουν κάποια αντίρρηση, να πω πως από τη στιγμή που εκφράζεις κάτι δημόσια, μπορώ και εγώ να το σχολιάσω δημόσια. Δε σε εκθέτω με κανέναν τρόπο ούτε έκλεψα κάτι από κάποιο προσωπικό αρχείο. Just sayin'.