Αυτό που δεν παραδέχεσαι, αυτό είσαι

Τις προάλλες που ήμουν online (μα πως τα μιλάω τα αγγλέζικα) στο facebook άφησα ένα σχόλιο στον τοίχο μια φίλης. Κάτι του στυλ "Πωπω θυμάσαι που το είπε αυτό;..." και στη συνέχεια έγραψα μια φράση που είχε πει πριν από πολύ καιρό ένα συγκεκριμένο άτομο. Στη συνέχεια θυμήθηκα ένα αστείο που κάνουμε μεταξύ μας για έναν πρώην της και της το πόσταρα κι αυτό. Η απάντηση της ήταν "Σταμάτα να spammareis το προφίλ μου". Αρχικά μου την έδωσε γιατί εγώ πλάκα προσπαθούσα να κάνω, και σιγά το spam δηλαδή, αλλά στη συνέχεια έκανα πλάκα αποκαλώντας την 'snob'. Μου είπε "Δεν είμαι σνομπ, αν ήμουν δε θα απαντούσα καν". Δικαιολογίες σκέφτηκα, αλλά δεν απάντησα γιατί όντως έκανα πλάκα, οπότε δεν είχε νόημα (δεν είχα και ιδιαίτερη όρεξη). Με αφορμή αυτό το περιστατικό όμως, μου ήρθε η ιδέα για αυτό το κείμενο.

Έχει τύχει πολλές φορές να αποκαλέσω κάποιον κάτι και να γυρίσει να μου πει "Μα δεν είμαι έτσι απλά είμαι αυτό αυτό και αυτό" ουσιαστικά λέγοντας τον ορισμό αυτού το οποίο τον/την αποκάλεσα. Έχει τύχει και με ΄μένα το ίδιο, δηλαδή να μου πουν κάτι και να το αντικρούσω δίνοντας ουσιαστικά τον ορισμό του. Για παράδειγμα έχω μια φίλη που με λέει συνέχεια γκρινιάρα. Τι πω "Κρυώνω", τι πω "Με πονάει η μέση μου", τι πω "Δε μ'αρέσει αυτή η μπλούζα" θα γυρίσει να με πει γκρινιάρα. Εκτός από το ότι με εκνευρίζει απίστευα όταν το κάνει, γιατί ειλικρινά δεν το λέει μόνο όταν όντως γκρινιάζω αλλά ΠΑΝΤΑ, γυρνάω και της λέω "Μα δεν είμαι γκρινιάρα, απλά όταν με ενοχλεί κάτι το λέω!". Όμως αν τυχαίνει να σε ενοχλούν τα πάντα και πάντα να το λες, ουσιαστικά είσαι γκρινιάρα. Η αλήθεια είναι πως ούτε τώρα παραδέχομαι ότι είμαι γκρινιάρα, αλλά φαντάζομαι ότι η περίπτωση μου μοιάζει με αυτό που προσπαθώ να περιγράψω. Επίσης να πω ότι τελευταία το μπλόγκερ με εκνευρίζει πάρα μα πάρα πολύ, όλο αργεί, και χθες γιατί έβρεχε που κατέβηκα εγώ στο κέντρο; Και ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΣΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΜΟΥ; ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ....έλα λίγο που σε θέλω κάτι...

Σίγουρα σας έχουν ονομάσει πράγματα που δεν μπορείτε και δε θέλετε να αποδεχτείτε, αλλά το κακό είναι ότι κατα βάθος αυτή είναι η πικρή αλήθεια που τσούζει (χωρίς να σ'αρέσει). Για παράδειγμα θα πεις στην πλατινέ κολλητή σου που βάζει ζώνες αντί για φούστες ότι "ξέρεις κάτι... ντύνεσαι σαν τσούλα" και θα γυρίσει να σου πει "δε ντύνομαι σαν τσούλα, απλά βάζω ρούχα που αναδεικνύουν αρκετά τα προσόντα μου". Και μετά κάθεσαι και σκέφτεσαι επί μία ώρα να βρεις τη διαφορά σε αυτό που είπες εσύ και σε αυτό που είπε αυτή. Ή λες σε μια καλή φίλη ότι  είναι εγωκεντρική και σου απαντάει "Εγώ; ΕΓΩ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΚΗ; Απλά μ'αρέσει να τραβάω την προσοχή! Και στην τελική τι σημαίνει που συνέχεια παρεξηγώ αυτά που λένε οι άλλοι και νομίζω ότι μιλάνε για 'μένα; Όπως τις προάλλες που ο Νίκος έλεγε ότι έχει μια φίλη πανέμορφη αλλά και πανέξυπνη...". Μα κούκλα μου.. Μόλις έδωσες τον ορισμό του εγωκεντρισμού καλύτερα κι από τον Μπαμπινιώτη! Δίπλα στην λέξη "εγωκεντρικός" έχει τη φωτογραφία σου, πως το λένε!

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως θα ήταν καλό να αναγνωρίζουμε ποιοι είμαστε και να μην φτάνουμε τους φίλους μας στα όριά τους όταν προσπαθούν να μας δείξουν κάποια πράγματα. Δηλαδή τι νόημα έχει να αποφύγεις να παραδεχτείς αυτό που είσαι; Είναι κομμάτι του εαυτού σου, είναι εσύ, χωρίς αυτό δεν είσαι αυτός που είσαι. Και στην τελική εάν σε ενοχλεί τόσο πολύ, άλλαξε το. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να κάνουμε αντικειμενική κριτική στον εαυτό μας, γι'αυτό όμως υπάρχουν οι φίλοι. Και αν ορισμένοι φίλοι σου επιμένουν να σου βάζουν μια συγκεκριμένη ταμπελίτσα, πάει να πει ότι ίσως έχουν δίκιο και ότι ίσως πρέπει να σταματήσεις να είσαι such a pain in the ass!