Ακόμα είναι η αρχή...

Δε βρίσκω κάποιο ποιητικό τρόπο να ξεκινήσω αυτό το κείμενο. Ξέρω μόνο ότι θέλω να δηλώσω κάτι και δε με ενδιαφέρει τόσο το πως θα το εκφράσω.
Έβαλα λοιπόν να ακούσω το Να με θυμηθείς από τους Πυξ Λαξ και διάβασα δυο-τρια σχόλια που έγραφαν κάτι παιδιά από κάτω. Το ένα έλεγε "συμφωνώ απόλυτα rania!". Aναρωτώμενη τι ήταν αυτό στο οποίο συμφωνεί ο συγκεκριμένος, έψαξα για το σχόλιο της ράνιας. Η Ράνια λοιπόν έλεγε "@placebomania1 eipes megali ali8eia......!". Θα μάθω ποτέ σε τι συμφωνούν όλοι, αναρωτήθηκα. Αναζήτησα λοιπόν το σχόλιο του placebomania1 με την ελπίδα ότι αυτός ήταν ο κόμπος στο σκοινί. "Μέσα μου θα ζεις. Για πάντα..." έγραφε. Μέσα του θα ζει. Για πάντα... Είναι πολύ το για πάντα. Πολύς καιρός. Άραγε το εννοεί; Μήπως είναι μια παρόρμηση της στιγμής; Και αν το εννοεί ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτό το σχόλιο; Τον άφησε; Ή μήπως ακόμα χειρότερα... μας άφησε; Δεν ξέρω.
Μπήκα σε σκέψεις όμως. Σχετικά με τον εαυτό μου, το τι κάνω, με τι ασχολούμαι. Είμαι σε φάση αποδοχής με κάτι το οποίο δεν μπορώ με ακρίβεια να το θέσω ως αληθινό. Δεν ήταν αληθινό, ήταν εικονικό. Σκέφτηκα ότι ακόμα δεν έχω ζήσει κάτι που να ορίζεται ως ο απόλυτος έρωτας, έστω εάν ήταν απόλυτος μόνο για τη στιγμή που κράτησε. Έστω κι αν εξατμίστηκε στο τέλος της σχέσης. Δεν έχω ζήσει τη μεγάλη αγάπη και τονίζω ανεξάρτητα από το αν ήταν όντως μεγάλη αγάπη η όχι. Ό,τι ζεις νομίζεις ότι είναι αληθινό. Όταν πάψεις να το ζεις, τότε ξέρεις αν υπήρξε.
Kαι μετά νιώθω ανόητη που στεναχωριέμαι τόσο πολύ για κάτι που ούτε ήταν αληθινό, ούτε ήταν αμοιβαίο, ούτε θα είναι ποτέ. Νιώθω ανόητη που ξοδεύω τα συναισθήματα μου σε κάτι ανούσιο και δεν τα φυλάω για αυτόν που θα έρθει και θα εκτιμήσει αυτό που είμαι. Ακόμα, νιώθω ευάλωτη καθώς αναλογίζομαι ότι εάν έρθει αυτός ο μεγάλος έρωτας και... φύγει, μπορεί να μην το αντέξω. Γιατί αν μου στοιχίζει τόσο πολύ αυτό που ζω τώρα, που τελειώνει, τότε πως θα αντιμετωπίσω κάτι τόσο δυνατό; Μήπως να επαναπροσδιορίσω τις προτεραιότητες μου; Μήπως να εφοπλιστώ με υπομονή και εγωισμό και να τα αφήσω όλα πίσω;
Και που ξέρω ποιο είναι το σωστό, με βοηθάει; Ποιος θα μου πάρει το χέρι να ανοίξω μπροστά μου το παράθυρο; Ποιος θα δώσει δύναμη στα πόδια μου να κλείσει την πόρτα πίσω μου; Και πότε επιτέλους θα μάθω να στέκομαι όρθια και να μην αναλώνομαι σε ανούσιες καταστάσεις;

Είναι εύκολο να σας πω τι πρέπει να κάνω.
Είναι ομως δύσκολο να το κάνω.

http://www.youtube.com/watch?v=H9dbOyYRp0o

**Πως είναι άραγε να διαβάζεις αυτά τα κείμενα και να συνειδητοποιείς ότι ίσως μερικά είναι γραμμένα για σένα;

Απίστευτος ο κόσμος και ο χαρακτήρας μας...

Δεν νομίζω ότι έχω κάτι ιδιαίτερο να εκφράσω. Απλά είναι 1 παρά, δεν νυστάζω, δεν έχω με κάποιον να μιλήσω και το βασικότερο... βαριέμαι και είμαι στις μαύρες μου.

Σκεφτόμουν αυτό που λένε για τους φίλους, ότι είναι η οικογένεια που διαλέγουμε. Όντως διαλέγουμε τους φίλους μας; Νομίζω ότι διαλέγουμε για φίλους όσους μπορούμε να προσελκύσουμε. Και όχι, δεν διαλέγουμε ποιους θα προσελκύσουμε. Μπορεί να θέλουμε να γίνουμε φίλοι με τον ιδιαίτερο τυπά που παίζει κιθάρα σε ένα κακόμοιρο μπαράκι αλλά αυτός να είναι πολύ "αλλού" για να τον πλησιάσουμε. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δε διαλέγουμε... πάντα.

Σκεφτόμουν ποια άτομα διαλέγουμε να μας περιβάλλουν. Αυτό δεν είναι το ίδιο με αυτό που είπα για τους φίλους. Είναι το ανάποδο. Τώρα είμαστε εμείς στη θέση αυτών που οι άλλοι ίσως να μην μπορούν να πλησιάσουν. Τώρα είμαστε εμείς αυτός ο τυπάς που παίζει κιθάρα στο κακόμοιρο μπαράκι. Ποιους αποκλείουμε; Ποιους επιλέγουμε; Ποιους διώχνουμε; Γιατί να μην είναι οι επιλογές μας ανοιχτές; Μπορεί κάποιος που φαίνεται οτι δεν είναι του "στυλ" μας, να φανεί πιο ενδιαφέρον από έναν που μας μοιάζει.. Και μπορεί ένας που μας μοιάζει να μην κάνει καλή παρέα.. σε εμάς πάντα, γιατί αυτό είναι υποκειμενικό.

Φαντάζομαι ότι αυτό που θέλω να πω είναι ότι είναι άσχημο να μη σε κάνουν παρέα επειδή νομίζουν ότι δεν τους ταιριάζεις. Είναι άσχημο να ξέρεις ότι απέτυχες χωρίς να δοκιμάσεις.

Από την άλλη μεριά σκέφτομαι πότε διώχνουμε από τη ζωή μας έναν άνθρωπο... Ίσως όταν τον βαριόμαστε. Ή όταν μας κουράζει. Όταν γίνεται παράλογος. Όταν βρίσκουμε έναν νέο. Όταν μας πληγώνει; Ή μήπως όταν μας φέρεται με αχαριστία; Όταν μας προδώνει ίσως.
Σίγουρα όχι όταν ξέρουμε ότι μας θέλει. Ότι μας έχει αδυναμία. Ότι μας νοιάζεται, ότι θέλει να μαθαίνει νέα μας. Να μας μιλάει, να μας βλέπει. Να μας βλέπει να γελάμε, να μας κάνει να γελάμε. Όχι όταν ξέρουμε ότι ίσως να του στοιχίζει το γεγονός ότι τον διώχνουμε.
Πότε θα διώχνατε κάποιον από τη ζωή σας;

Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Νιώθω ότι έχω μια τεράστια ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον, να του πω τι συμβαίνει να του δώσω να καταλάβει αλλά τι να πούμε σε κάποιον που δε μας δέχεται στη ζωή του; Και να του πούμε τι; Και να καταλάβει τι; Και να δεχτεί τι;
Και γιατί; Πως θα εξασφαλίσουμε ότι αυτά που θα πούμε θα γραφτούν πάνω σε έναν τοίχο και δε θα πάνε χαμένα;
Δεν μπορούμε. Και ίσως γι'αυτό δεν το λέμε.
Και δεν το προσπαθούμε.
Ίσως να το προσπαθήσαμε ήδη και να χάθηκε.

Δε μετανιώνουμε. Καληνύχτα.

Με τρελαίνει!

Και είσαι καλά. Πολύ καλά. Αρχίζεις να τα βρίσκεις με τον εαυτό σου και να συμβιβάζεσαι με το γεγονός ότι το θεματάκι... δε σε θέλει φιλενάδα! Οπότε φεύγεις..

Αλλά μια τελευταία στιγμη λες να κάνεις άλλη μια προσπάθεια, στο εντελώς χαλαρό, στο εντελώς ανεπίσημο, έτσι για να δεις τι θα γίνει. Κακή ιδέα! Ελπίζεις ότι τώρα πλέον που ησύχασαν τα πράγματα η αντιμετώπιση του θα είναι αλλιώς. Νομίζεις οτι μπορεί πλέον να σε αποδεχτεί, ίσως και να αποδεχτεί αυτό που ένιωσες ή που νιώθεις, όσο κι αν δεν μπορεί να το κατανοήσει ή να του δώσει λογική. Αλλα τι λογική μπορεί να υπάρχει σε ένα ερωτευμένο μυαλό; Και από που προέκυψε ο έρωτας; Από μια οθόνη; Από μερικές συνομιλίες; Από μια συνάντηση; Από μια πρόσκληση; Από μια κουβέντα; Από ένα βλέμμα; Χωρίς κανένα άγγιγμα; Χωρίς κανένα φιλί; Χωρίς καμιά υπόσχεση; Χωρίς παιχνίδι; Έτσι απλά;

Ναι έτσι απλά λέω... αλλά φεύγω από το θέμα. Θέλεις να σε αποδεχτεί. Τι πρέπει να κάνεις; Να εξαφανιστείς από προσώπου γης; Να μην ξέρει αν είσαι καλά ή όχι; Να μην γνωρίζει τι κάνεις; Κι αν δεν μπορείς; Τότε τι γίνεται; Τι κάνεις τότε; ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ; Τι μπορείς να κάνεις ώστε να μη σε θεωρήσει περισσότερο περίεργη απ'οτι σε θεωρει;

Ξέρετε τι;
Υπερβάλλω.

Κι αυτός είναι μαλάκας.

Τελικά πότε αλλάζεις;

Ουάου... έχει περάσει πάρα πολύς καιρός από την τελευταία φορά που εξέθεσα δημόσια τα συναισθήματά μου.

Είναι μερικές φορές που σκέφτομαι πόσο κοντά στο θάνατο είμαστε. Τόσοι και τόσοι πεθαίνουν από απλές γρίπες καθημερινά... μπορεί αύριο να είναι η "σειρά" μου. Μετά σκέφτομαι πόσο θαρραλέος είναι ο άνθρωπος που ζει για να... πεθάνει.

Περπατάω στο δρόμο και σκέφτομαι ότι ο κάθε άνθρωπος που βλέπω αντιλαμβάνεται τον κόσμο διαφορετικά από εμένα. Ότι για αυτόν ο κόσμος περιστρέφεται γύρω του και όχι γύρω από μένα, οπως το αντιλαμβάνομαι εγώ δηλαδή. Και δεν το λέω εγωκεντρικά, απλά ο καθένας μας αντιλαμβάνεται πρώτα τον εαυτό του και μετά τους υπόλοιπους. Μπερδεμένο αυτό.

Γιατί ζεις Ίρις; Τι σε κάνει ευτυχισμένη; Έχετε ρωτήσει τους εαυτούς σας τι θα σας έκανε πραγματικά ευτυχισμένους; Περισσότερα λεφτά; Περισσότερη επιτυχία; Σιγουριά; Εκτίμηση; Δεν ξέρω τι θα με έκανε ευτυχισμένη.

Ξέρω ότι δεν είμαι όμως. Είναι πολύ βαρύ αυτό που λέω και φαίνεται ψεύτικο. Μάλλον επηρεάζομαι από την κακή μου διάθεση. Αλλά έχω φτάσει σε ένα σημείο να λέω κάθε μέρα στον εαυτό μου ότι δεν μου αρέσει η ζωή μου. Ότι θέλω να αλλάξει. Αλλά δεν βρίσκω διέξοδο. Δεν βρίσκω κάποια πόρτα να ανοίξω ούτε έχω τη δύναμη να κλείσω κάποια παράθυρα...

Ίσως πάλι απλά να είμαι σε κακή διάθεση. Ποιος ξέρει.

Γιατί ένας σκύλος είναι καλύτερος από έναν άνθρωπο.

Δοκίμασε να κλωτσήσεις έναν σκύλο.
Δοκίμασε να του φωνάξεις.
Δοκίμασε να τον βασανίσεις.
Δοκίμασε να τον δηλητηριάσεις.
Δοκίμαστε να τον αφήσεις νηστικό.

Ό,τι και να του κάνεις θα επιστρέψει κοντά σου.
Ό,τι και να περάσει πάλι μόλις σε δει στην πόρτα θα τρέξει πάνω σου με χαρά να σε προυπαντήσει.
 Ό,τι και να υποστεί πάλι θα κουνήσει την ουρίτσα του ελπίζοντας σε ένα χάδι, σε μια αγκαλιά.
Όσο απαίσιος και να γίνεις το μόνο που θα καταφέρεις είναι να σε φοβάται, όχι να σε μισεί.

Τώρα δοκίμασέ τα όλα αυτά με έναν άνθρωπο.
Ή μάλλον όχι.

Σε έναν άνθρωπο δείξε αγάπη.
Δείξε σεβασμό.
Δείξε στοργή.
Φρόντισέ τον.
 Φέρσου του με τον καλύτερο τρόπο που γνωρίζεις.
Γίνε χαλί να σε πατήσει.

Tότε ο άνθρωπος μπορεί να σε εγκαταλείψει.

7+1 "Όταν..."

Είναι πολύ σπαστικό:

1. Όταν ψάχνεις κάτι δεν το βρίσκεις και όταν δεν το χρειάζεσαι πλέον το συναντάς παντού μπροστά σου.
- Να σημειώσω ότι άν τύχει και το ξαναχρειαστείς, έστω και 5 δευτερόλεπτα αφού το πήρε κάπου το μάτι σου, δεν το βρίσκεις πάλι!

2. Όταν βιάζεσαι το λεωφορείο αργεί και όταν είσαι χαλαρός έρχεται νωρίς.
- Να σημειώσω ότι όταν αργεί και αποφασίσεις να πας εκεί που θες με τα πόδια (ή έστω στην επόμενη στάση) το βλέπεις στα μέσα της διαδρομής να σε προσπερνάει προκλητικά...

3. Όταν περιμένεις τηλεφώνημα και θες να μπεις για μπάνιο. Περιμένεις μία ώρα... δύο ώρες... ησυχία! Μπαίνεις στο μπάνιο. Μόλις βρεχτείς καλά καλά το ακούς να χτυπάει.
- Να σημειώσω ότι σε περίπτωση που βγεις από το μπάνιο τρέχοντας για να το προλάβεις, μόλις πας να σηκώσεις το ακουστικό, σταματάει. Αν δεν έχεις φάει βούτα στη διαδρομή...

4. Όταν είσαι s1ngle δεν υπάρχει κανέις να... παίξεις. Όταν βρίσκεις κάποιον τότε όλοι ορμάνε και έχουν και απαιτήσεις.
- Να σημειώσω ότι αν τους "αγνοήσεις" σε θεωρούν ντίβα.

5. Όταν έχεις αποφασίσει να βγεις, οι msnικές επαφές σου έχουν έμπνευση! Όταν όμως είσαι μέσα και βαριέσαι του θανατά δεν είναι κανείς μέσα ή και αν είναι... δε μιλάει.
- Να σημειώσω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση το να βαρέσεις ενέσεις μόνο κακό θα σου κάνει.

6. Όταν δεν έχεις λεφτά χρειάζεσαι ένα σωρό πράγματα και όταν έχεις λεφτά δεν ξέρεις τι να τα κάνεις!
- Να σημειώσω ότι στη δεύτερη περίπτωση θα αγοράσεις 'μαλακίες' και όχι αυτά που χρειαζόσουν στην πρώτη περίπτωση...

7. Όταν τρως κανονικά χωρίς περιορισμούς... τρως κανονικά! Όταν αποφασίζεις να κάνεις δίαιτα.. τρως σα γουρούνι!
-'Λατρεμένο το απαγορευμένο' που λέει και η Βίσση.

8. Όταν βαριέσαι δεν βρίσκεις τίποτα να κάνεις. Όταν βρίσκεις κάτι, βαριέσαι να το κάνεις
-Να σημειώσω ότι μάλλον βαριέσαι γενικά...

Με εκνευρίζει

Με εκνευρίζει που έρχομαι στη θέση να πάρω μια απόφαση.
Με εκνευρίζει που ενδιαφέρομαι για το τι θα γίνει.
Εγώ δεν το ήθελα αυτό, αυτός το ήθελε.
Αυτός θα έπρεπε να σκέφτεται τι θα κάνει, πως να με κρατήσει...

Αλλα από την άλλη...
Ό,τι και να κάνω...
Ό,τι και να πω...
Ακούγεται εγωιστικό.

Περνάει μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του
Κι όμως εγώ έχω απαιτήσεις.

Τι κάνουμε σ'αυτή την περίπτωση;
Όταν θέλουμε τόσα πολλά, κι όμως δεν μπορούμε να ζητήσουμε τίποτα;

Μου τη δίνουν! |Αφιερωμένο στα κορίτσια!|

...αυτοί που σου στέλνουν "Γεια" τους λες "Γεια" και μετά δε μιλάνε. Και μετα αν τους ρωτήσεις αν θέλουν κάτι σου λένε "Μα δεν μιλάς". Εσύ δεν έστειλες ρε φίλε; Εσύ δεν ήθελες να μιλήσεις; Ε, εσύ θα πιάσεις κουβέντα!

...αυτοί που σου στέλνουν για ένα μόνο συγκεκριμένο λόγο. Συνήθως δε λένε ούτε γεια και μπαίνουν κατευθείαν στο ψητό. Όταν δε, τους λες αυτό που ήθελαν να μάθουν, το βουλώνουν. Είσαι που είσαι αδιάκριτος ρε φίλε, τουλάχιστον ας ήσουν λίγο ευγενικός.

...οι 30άρηδες (και άνω) που ψάχνουν γκόμενα μέσω Facebook. Το παίζουν στο "φιλικό" με μερικά κοπλιμέντα που και που και σου προτείνουν συνεχώς να βγείτε για καφέ. Αν τολμήσεις και τους πεις ότι "Ξες φίλε, δε σε γουστάρω, ξεκόλλα" ή θα σε βγάλουν τρελή ή θα πουν "Ε αφού είσαι όμορφη, κακό είναι;" ΝΑΙ ΡΕ, ΕΙΝΑΙ!

...οι τύποι που κάνουν την μαλακία τους και μετά το παίζουν κότες. Αφήνουν σχόλια του στυλ "Άσχημη είσαι" ή "Poli askimi eci pos vgenis exo" (ναι με τέτοια "ελληνικά") αλλά όταν πας να τους αντιμετωπίσεις ανάβουν το φωτοστέφανο, κοιτάνε με αθώο βλέμμα το ταβάνι, πεταρίζουν τα βλέφαρα και λένε "Εγω;". Είσαι που είσαι μαλάκας, λες που λες την παπαριά σου, τουλάχιστον ρε φίλε μην είσαι και κότα! Δηλαδή έλεος, από τα τελευταία μοντέλα ήσουν; Ο Θεός έριξε πάνω σου ότι του έμεινε;

...αυτοί που δεν αποδέχονται την απόρριψη. Ναι ξέρεις "θέαρε" μου, δεν αρέσεις σε ΟΛΟ τον γυναικείο πληθυσμό! Δεν χρειάζεται να γίνεσαι κακός γι'αυτό το λόγο. Έλεος δηλαδή, τι να πούμε και 'μεις!

...αυτοί που στο δρόμο έχουν κάτι άσχημο να πουν ή φλερτάρουν με πρόστυχο τρόπο. Για το πρώτο, ναι φίλε είμαι άσχημη, άμα έχεις πρόβλημα κοίτα αλλού. Μπάζο. Χοντρέ. Για το δευτερο, το ξέρω ότι θα εκπλαγείς αλλά το "μουτς μουτς" όταν περνάς με το αμάξι ή το "μανάρα μου" δεν είναι ωραία. Είναι χυδαία και ακούγονται άσχημα!

...αυτοί που σε φλερτάρουν και άμα τους πεις ότι τους θες λένε τη γνωστή κλασική πλέον έκφραση "Σε βλέπω σαν φίλη". Όχι φίλε δε με βλέπεις σαν φίλη. Απλά ήθελες να παίξεις, να ανεβάσεις λίγο τον ανδρισμό σου, να επιβεβαιωθείς χωρίς να δεσμευτείς. Έτσι πάνε αυτά. Αλλα βέβαια που να το πεις στον άλλο "Ξέρεις, έπαιζα μαζί σου". Να μην το ξεκινάς καν!

...οι τύποι που το παίζουν "κουλ" και "δεν ασχολούμαι". Συνήθως σου λένε κάτι ακαταλαβίστικο και όταν τους ρωτάς τι εννοούσαν απαντάνε κάτι εξίσου ακαταλαβίστικο ή το απίστευτα σπαστικό "'Αστο". Να πω κάτι και σε εσάς. Όχι δεν φαίνεστε "κουλ" έτσι ούτε προκαλείτε εντύπωση. Απλά σπάτε νέυρα.

...οι ωραίοι που ότι και να τους πεις δεν μπορείς να πιάσεις κουβέντα. Τώρα που το σκέφτομαι, γιατί ασχολούμαι; Δεν ξέρω.

.. αυτοί που κάνουν "Like" σε ότι και να βάλεις αλλά δε σου μιλάνε ποτέ. Είσαι που είσαι περίεργος αφού δεν έχεις κάποιο συγκεκριμένο γούστο και κάνεις ότι να ναι, τουλάχιστον μίλα για να ισορροπήσεις κάπως την κατάσταση!

...αυτοί που με το καλημέρα σας σου λένε "Γεια σου μωράκι!" και άμα τους πεις "Χαλαρά φιλαράκο δε γνωριζόμαστε κι από χθες για να με λες έτσι" σου λένε "Γιατί δεν είσαι;". ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ; Σου έδωσε κανείς το δικαίωμα να με πεις έτσι; ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ... αλλά είπα να το παίξω ευγενική...

...αυτοί που σε ξέρουν δυο μέρες - μέσω νετ - και περιμένουν να βγεις για καφέ μαζί τους. Και όχι μόνο αυτό, παρεξηγούνται όταν τους λες "Όχι". Συγνώμη ρε φιλάρα, ποιος είσαι για να βγω για καφέ μαζί σου; Είμαστε φιλαράκια και δεν το θυμόμουν; Άσε μας!

...αυτοί που σου μιλάνε λες και θέλουν να σε αγοράσουν. "Γεια. Τι κάνεις; Από που είσαι; Πόσο είσαι; Έχεις σχέση;". 'Ελεος ρε φίλε, έτσι πιάνεις κουβέντα εσύ; "Α, και κάτι τελευταίο. Πόσο κάνεις;"

ΑΝΤΕ ΤΩΡΑ!

Θλίψη...

Κι όμως θέλω να κλάψω.
Θέλω να πνιγώ στη δίνη των δακρύων. Θέλω να μου κοπεί η ανάσα, να χαθεί το μυαλό μου, να πνιγούν οι σκέψεις μου. Θέλω να κλάψω μέχρι να ονειρευτώ. Μέχρι να μπορώ πλέον να τον αγγίζω, να τον νιώθω. Έστω μέσα σε ένα όνειρο. Σε μια ψευδαίσθηση. Σε ένα ψέμα.

Κι όμως δεν μπορώ.
Δεν βρίσκω δάκρυα. Δεν βρίσκω. Δεν νιώθω αυτόν τον κόμπο στο στήθος. Δεν νιώθω τσούξιμο στα μάτια. Δεν νιώθω την αναπνοή μου να επιταχύνεται. Δεν σφίγγω τα χέρια μου. Δεν κουρνιάζομαι.

Πως γίνεται να νιώθω ότι έιμαι χωρισμένη σε τόσα κομμάτια. Πως γίνεται όλα γύρω μου να είναι γκρίζα, μουντά και να μην μπορώ να κλάψω. Πως γίνεται να γκρεμίστηκε κάτι που περίμενα τόσο καιρό να χτιστεί και να μην ξεσπάω. Γιατί υπάρχει αυτή η πικρή γεύση μέσα μου. Γιατί να υπάρχει τέτοια απουσία στην ψυχή.

Παίρνω μια βαθειά ανάσα. Σταματάω εδώ.
Θα έρθουν καλύτερες μέρες. Θα τις περιμένω.

Ως τότε,
....absense in my soul, bitter taste inside...

Απλά...

Δε συνέβη κάτι ιδιαίτερο που να με κάνει να θέλω να ξεσπάσω. Τίποτα που να με προκάλεσε, να με στεναχώρησε ή να με χαροποίησε ιδιαίτερα. Τίποτα που να με τάραξε, να άλλαξε κάτι δεδομένο, να με εξέπληξε.

Όχι. Η κατάσταση παραμένει η ίδια. Απλά αυτή η απαλή μουσική και η μελαγχολία της με σκορπίζουν σε μια πικρή άβυσσο. Ναι η κατάσταση είναι η ίδια. Δυστυχώς.

Νόμιζα ότι άλλαξε κάτι μέσα μου. Ότι κάτι νέο ξεκίνησε, ότι άφηνα πίσω κομμάτια του παρελθόντος... ότι τα πέταγα σπασμένα σε μια πισίνα σκέψεων. Και νόμιζα ότι αυτή η πισίνα άρχισε να αδειάζει και να απομακρύνει από το μυαλό μου τα μουντά αυτά συναισθήματα και τις βιαστικές αποφάσεις...

Και ξαφνικά, από το πουθενά είδα σταγόνες να πέφτουν. Τόσο μα τόσο περιέργα όσο και γρήγορα η πισίνα γέμισε. Και με βύθισε πάλι. Μα δεν είναι τραγικό το ό,τι όσο προσπαθώ να μάθω κολύμπι, τόσο η πισίνα με πνίγει;

Έχω καθαρή την εικόνα μου στο μυαλό μου. Μια κοπέλα με μοβ φόρεμα και μακρυά μαλλιά βγάζει τα χέρια της έξω από το νερό, λες και ξαφνικά ανακάλυψε την επιφάνεια και παλεύει να πάρει μια ανάσα. Όμως την τελευταία στιγμή κάτι την τραβάει μέσα και δεν είναι τίποτα άλλο από τον ίδιο της τον εαυτό...

Ίσως τελικά να πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι. Να αισθάνομαι. Να σκέφτομαι. Ναι, και πάλι να σκέφτομαι. Γιατί όσο παράλογο και να ακούγεται, η σκέψη φέρνει το συναίσθημα. Ναι, φέρνει το αντίθετο του. Και όσο παράλογο και να ακούγεται, αυτή τη στιγμή δε θέλω να αισθάνομαι.

Time to move on...

Ξέρετε πως είναι τα κολλήματα...

...και είμαι σίγουρη όλες έχετε ζήσει ένα κόλλημα χωρίς ανταπόκριση σε κάποια φάση της ζωής σας μέχρι τώρα...

Και να πως πάει περίπου...

Βλέπετε φωτογραφίες του και ονειροπολείτε. Κάθε τρεις και λίγο τσεκάρετε τα e-mail σας μπας και σας έχει στείλει τίποτα. Κοιτάτε στο msn καθε πέντε λεπτά να δείτε αν είναι μέσα παρότι όταν μπαίνει κάποιος το βλέπετε -και τινάζεστε κιόλας στην ελπίδα να είναι αυτός.
Νομίζετε ότι είναι τέλειος για εσάς. Ότι ακόμα και η τουφίτσα που πετάει από τα μαλλιά του, πετάει για να σας αρέσει... Τα μάτια του είναι ακριβώς όπως - νομίζετε ότι - τα θέλετε. Είναι έξυπνος και αστείος και σας κάνει να περνάτε καλά.
Κάθε τραγούδι μιλάει για αυτόν. Κάθε στίχος ταιριάζει με κάποιον τρόπο σε αυτό που νιώθετε. Κάθε νότα αντιπροσωπεύει τη διάθεση σας. Όλα είναι αυτός.
Όταν δε, τον βλέπετε από κοντά ο κόσμος χάνεται από γύρω σας και νιώθετε να καίγεστε σε όποιο σημείο σας κοιτάει.
Όταν σας δίνει έστω και την παραμικρή σημασία νομίζετε ότι σας χαμογέλασε η ζωή και θέλετε να μιλάτε μαζί του μέχρι τα ξημερώματα. Όταν σας κάνει κάποιο κοπλιμέντο ή σας πετάει κάποια σπόντα νομίζετε ότι τα λέει μονο σε εσάς και ακόμα χειρότερα νομίζετε ότι τα λέει επειδή του αρέσετε.

Και τότε είναι που γίνεται το μεγαλύτερο κακό. Νομίζετε ότι του αρέσετε άρα κολλάτε περισσότερο. Ή ακόμα και αν νομίζετε ότι έχετε ελπίδες, και εκεί γίνεται ζημιά.

Και τότε είναι που αρχίζουν τα άσχημα.

Όταν δεν σας μιλάει θέλετε να χάσετε τα συναισθήματα σας. Εύχεστε να μην νιώθατε για να μην νιώσετε την απελπισία που πλησιάζει. Εύχεστε να ήσασταν ένα κρύο ον που τα προσπερνάει όλα χωρίς να τα νιώθει.
Αρχικά προσπαθείτε να το δείτε λογικά και να τον δικαιολογήσετε. "Θα είχε δουλειά" "Θα διαβάζει".
Αλλά μετά από πολλά γραψίματα συνηδειτοποιείτε ότι, όχι, δεν μιλάτε. Αυτός σας μιλάει όποτε θέλει. Όποτε έχει όρεξη και θέλει να μιλήσει μιλάει. Όποτε δε θελει δε μιλάει.
Δεν γίνεται να το δεχτείτε με τη μία για αυτό συνεχίζετε να το παλεύετε.

Έρχεται κάποια στιγμή όμως που λέτε "Δεν πάει άλλο" και ξέρετε ότι πρέπει να σταματήσετε. Στην τελική, μάλλον το(ν) κουράσατε κιόλας.

Έτσι ήρθε και η δικιά μου στιγμή. Δύο χρόνια. Και τώρα κατάλαβα ότι δε σημάινει τίποτα. Τίποτα απολύτως. Τίποτα. Τίποτα. Τίποτα. Το λέω, το λέω μπας και το συνηδειτοποιήσω.

Όμως ήρθε η ώρα να προχωρήσω έτσι δεν είναι; Δεν νομίζεις; Ίσως να μου πεις ότι δεν το κατάλαβες, αλλά άμα το σκεφτείς προσπάθησα. Προσπάθησα και δεν είδα ανταπόκριση.

Δε θα βάλω όνομα αυτή τη φορά. Νομίζω το έχεις καταλάβει.
Αν έχω λάθος, ξέρεις που μπορείς να με βρεις. Αν και δεν νομίζω. Δυστυχώς.

Καιρός να προχωρήσω.
Καιρός.

Γιατί καταστρέφουμε τις ελπίδες ευτυχίας μας;

Θα σας πω εγώ. Γιατί είμαστε δειλοί...

Θα μου πείτε να το αιτιολογήσω.
Και θα το κάνω.

Έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να πάρουμε κάποια απόφαση. Πρέπει να αποφασίσουμε. Άσπρο ή μαύρο;

Το άσπρο έχει όλα όσα θέλουμε. Είναι φωτεινό, είναι όμορφο μας ανοίγει τη διάθεση, μας εμπνέει, μας ταξιδεύει σε έναν άλλο κόσμο. Με το άσπρο νιώθουμε ασφαλείς και νομίζουμε ότι είναι απόλυτο. Νομίζουμε ότι αυτό που βλέπουμε, αυτό είναι. Δε μας βάζει σε σκέψεις περίπλοκες. Δε μας ανησυχεί, δε μας στεναχωρεί, δε μας αγχώνει. Δεν μας κουράζει. Περιέχει όλα τα χρώματα μέσα του, άρα θα έπρεπε να μας αρκεί.

Το μαύρο έχει όλα οσα θέλουμε αλλά και όσα δε θέλουμε μαζί. Θα μπορούσε να έχει τις ίδιες ιδιότητες με το άσπρο, μόνο που έχει και κάτι άλλο. Κατι που μας απομακρύνει και μας αναγκάζει να στεκόμαστε να το κοιτάμε ταυτόχρονα. Είναι σκοτεινό, μας τρομάζει. Μας τρομάζει ή μας διεγείρει; Είναι αχανές, μας μπερδεύει. Μας μπερδεύει ή μας εξιτάρει; Κρύβει μυστικά και ατέλειες, μας εκνευρίζει. Μας εκνευρίζει ή μας πεισμώνει; Όπως και να το κάνουμε το μάυρο είναι πιο πολύπλοκο, πιο απρόβλεπτο, πιο... συναρπαστικό. Μας στοιχειώνει, μας κυνηγάει, μας απειλεί αλλά συνεχίζουμε να αισθανόμαστε δέος μπροστά στην απεραντοσύνη του. Είναι μαύρο. Και άραχνο. Χα-χα...

Δεν είναι τυχαίο το ό,τι έγραψα παραπάνω σειρές- έστω και δύο - για το μαύρο. Το μαύρο με απασχολεί και μένα, όπως και εσάς. Θέλω να φύγω απο την ασφάλεια του άσπρου και να χαθώ στην αβεβαιότητα του μαύρου. Θέλω το μαύρο να με αγκαλιάσει και να με πνίξει μαζί του.

Όμως έχω ήδη κάνει μια συμφωνία με το άσπρο. Έχω παραδωθεί στην ευκολία του. Και τώρα, παρότι ξέρω ότι το μαύρο, με έναν περίεργο τρόπο θα μου χαρίσει την ευτυχία, μένω με το άσπρο. Μένω με αυτόν.

Και να σας πω γιατί;
Γιατί είμαστε δειλοί.

Φίλοι;

Με ενοχλεί να μην αναγνωρίζεται το γεγονός ότι εγώ προσπαθώ να καταφέρω κάτι προς όφελος του και το μόνο που εισπράττω είναι ειρωνεία και απάθεια. Με ενοχλεί να κατηγορούμαι για κάτι που δεν έκανα και ούτε θα σκεφτόμουν να κάνω. Με ενοχλεί να μου βάζουν λόγια και να παρερμηνεύουν το λόγο μου.
Με ενοχλείς, το καταλαβαίνεις;

Με ενδιαφέρει να ξέρει ότι όταν τον προσβάλλω ουσιαστικά τον προκαλώ να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Με ενδιαφέρει να καταλάβει ότι εγώ είμαι για να βοηθήσω και ότι όλοι αυτοί που κατηγορεί είναι αυτοί που ίσως τον βλάπτουν. Με ενδιαφέρει να καταλάβει ότι είμαι φίλος και όχι εχθρός.
Με ενδιαφέρεις, το καταλαβαίνεις;

Θέλω όταν προσπαθώ να βοηθήσω να μη λαμβάνω ειρωνεία και σαρκασμό. Τότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τον αφήσω μόνο του να δει τα λάθη του. Θέλω όταν ξοδεύω χρόνο για να τον κάνω να αισθανθεί καλύτερα να μην απορρίπτομαι ή να ακυρώνομαι. Τότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τον αφήσω να αντιμετωπίσει μόνος του τα προβλήματα του γιατί προφανώς δε με χρειάζεται.

Πρέπει να θέλεις, το καταλαβαίνεις;
Πρέπει να θέλεις και εσύ

Νόημα

Στα αληθινά συναισθήματα
όσο και αν κρατούν αυτά
μόνο εκεί υπάρχει νόημα
είτε αρνητικό είτε θετικό

Στην αλληλοεκτιμηση, στον αλληλοσεβασμο
Στην προσπά8εια, στην αποτυχία
Στη θλίψη, στο θυμό
Μονο εκεί υπάρχει νόημα

Στην αγάπη, στον έρωτα
Στο πάθος, στο μίσος
Στην τρέλα, στην παράνοια
Μόνο εκεί υπάρχει νόημα

Στο να θες και να μη μπορείς
Στο να επιθυμείς και να μην έχεις
Στο να νιώθεις αλλά να μην αισθάνεσαι
Μόνο εκεί υπάρχει νόημα

Στο να κολυμπάς αλλά να μη φτάνεις
Στο να περπατάς αλλά να μην πλησιάζεις
Στο να πετάς κι όμως να πέφτεις
Μόνο εκεί υπάρχει νόημα

Στο να τα παρατάς όταν δεν έχεις δοκιμάσει
Στο να φεύγεις πριν να έχεις φτάσει
Στο να απογοητεύεσαι πριν χαρείς
Εκεί δεν υπάρχει νόημα.

Ανεκπλήρωτες Συμβουλές

ΟΛΟΙ μας... όλοι ξέρουμε να δίνουμε συμβουλές. Μάλιστα οι πιο πολλές είναι σωστές και θεωρητικά αν εφαρμοστούν δίνουν στον άλλο αυτόν που ζητάει.
Κανείς όμως δεν τις κρατάει αυτές τις συμβουλές και στην πραγματικότητα δεν θα τις ήθελε ποτέ για τον εαυτό του.
Πόσες φορές έχουμε μπλέξει με τον λάθος άνθρωπο και οι φίλοι μας μας λένε "άφησε τον, θα σου καταστρέψει τη ζωή, βρες ένα καλό παιδί, αυτό σου αξίζει" και πόσες φορές έχουμε δει αυτήν που μας συμβούλεψε πιο φανατικά απ'όλους να προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει έναν τρόπο να ξανακερδίσει τον αλήτη, γοητευτικό, απρόβλεπτο, σέξυ αλλά μαλάκα άντρα με τον οποίο είναι τρελά ερωτευμένη.
Πόσες φορές μας έχουν πει να βάλουμε σε μια τάξη τη ζωή μας γιατί μεγαλώσαμε πλέον και βλέπουμε πάλι τον συμβουλάτορα μας να γυρνάει με τη μία και την άλλη, να έχει ανειλλημένες υποχρεώσεις και να αναβάλλει τη μία μέρα για την άλλη να προσγειωθεί στην πραγματικότητα...
Πόσες φορές οι κολλητοί μας μας είπαν "ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΑΡΤΟ ΑΠΟΦΑΣΗ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ" ή "εγώ στη θέση σου θα έκανα αυτό κι εκείνο" και την επόμενη στιγμη βρίσκονται σε μια αντίστοιχη κατάσταση και την χειρίζονται με τον ίδιο χάλια τρόπο που το χειριζόμαστε εμείς...
Δεν κρίνω το γεγονός ότι δεν μπορούν να ακολουθήσουν οι ίδιοι τις συμβουλές τους ούτε υπονοώ "δάσκαλος που δίδασκε νόμο δεν εκράτει". Η παροιμία, όπως και κάθε παροιμία, κρύβει μια συνήθεια του λαού η οποία επίσημα "ισχύει" αλλά στα ανεπίσημα έγγραφα αναιρείται καθημερινώς.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αυτές οι συμβουλές αντιπροσωπεύουν τη λογική. Όταν σε συμβουλεύει κάποιος δεν βρίσκεται στη δικιά σου συναισθηματική κατάσταση και λογικά δεν έχει βιώσει κάτι ανάλογο εδώ και αρκετό καιρό. Μια συμβουλή είναι μια ψυχρή λογική, είναι ολα αυτά που είναι γραμμένα στα βιβλία του σαβουάρ βιβρ (συγνώμη μητέρα που το σκότωσα). Δεν ακολουθείται από συναισθήματα αλλά από κάτι που πρέπει απλά να γίνει για να συνεχιστεί η λογική πορεία της ζωής.
Όλοι μας όμως επιζητούμε το συναίσθημα, ψάχνουμε κάτι τρελό, κάτι χωρίς λογική, κάτι να μας αναστατώσει. Όλοι μας θα θέλαμε να μπορούμε να ακολουθούμε την καρδιά μας και όχι τη λογική μας χωρίς ρίσκο. Για αυτό όταν συμβουλεύουμε κάποιον του λέμε κάτι που θα έπρεπε να κάνει, που θα θέλαμε και εμείς πάρα πολύ να μπορούσαμε να ακολουθήσουμε, αλλά κάτι που όταν έρχεται η σειρά μας να το ακολουθήσουμε, ξεχνάμε ότι το είπαμε και κάνουμε τους κινέζους όταν μας λένε τη γνωστή φράση "Καλά εσύ δεν ήσουν που έλεγες πως..." απαντώντας "Εε, αυτό ήταν παλιά, τότε δεν ήμουν ...". Ναι τότε δεν ήσουν... όντως.
Αν μπορούσαμε να ακολουθήσουμε αυτά που ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν και όχι αυτά που ΘΕΛΟΥΜΕ να γίνουν τότε μπορεί ο κόσμος να ήταν καλύτερος, αλλά σίγουρα θα ήταν πιο ψυχρός, πιο μονότονος, πιο αδιάφορος... πιο μόνιμος. Οι κινήσεις μας θα ήταν ένας αλγόριθμος, η μία κίνηση θα ακολουθούσε αυτόματα την άλλη... γιατι έτσι θα έπρεπε. Θα τελειώναμε τις σπουδές μας με τον καλύτερο δυνατό βαθμό...γιατι έτσι θα έπρεπε. Θα παντρευόμασταν το καλό παιδί, που πάντα είναι δίπλα σου αλλά ποτέ δεν τον θες... γιατί θα έπρεπε.
Αυτό που θέλω να πω είναι... σταματήστε να μου δίνετε συμβουλές. Δε θέλω να μου πείτε κάτι το οποίο δεν επιλέγετε για τον εαυτό σας. Δε θέλω να μου πείτε τι θα έπρεπε να κάνω, ξέρω τι θα έπρεπε να κάνω, αλλά δε μ'αρέσει, γι'αυτό δεν το κάνω. Όπως και σεις όταν έρθει η σειρά σας θα με αντιγράψετε. Δε θέλω κάτι που το λέτε από τη θέση του παρατηρητή, θέλω να μου το πείτε όταν θα χορεύετε και σεις στο χορό μαζί μου. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εγώ θα σταματήσω να χορεύω μετά από σας. Απλά τότε η συμβουλή θα είναι πιο σωστή. Θα είναι πάλι λογική, αλλά σωστή λογική.
Αφήστε με λοιπόν.
Αναστασία, θέλω το Δημήτρη. Δεν έχει νόημα να μου λες να ξεκολλήσω. Άμα ήθελα θα το είχα κάνει εδώ και καιρό.
Μαμά, σταμάτα να μου λες τι θα έπρεπε να κάνω με τη ζωή μου.
Και σεις οι υπόλοιποι; Κάντε εσείς αυτό που θα έπρεπε, σταματήστε να μου λέτε ότι θα έπρεπε να το κάνω εγώ
Δημήτρη, αν τύχει και διαβάσεις αυτό το κείμενο, και με ρωτήσεις αν μιλάω για σένα, θα σου πω όχι.

Τέλος.

**Παλιό κείμενο.

Καλό ταξίδι Αλέξανδρε

Χωρίς πρόλογό χωρίς τίποτα. Έτσι ξερά.

Είναι τραγικό το πως τους πιο πολλούς απο εμάς μας ενδιαφέρει περισσότερο να ανανεώσουμε την γκαρνταρόμπα μας, να είμαστε δημοφιλείς, να ανήκουμε κάπου, από το θάνατο ενός αθώου. Και το πόσο εύκολο μας είναι να κρύβουμε πίσω από μια δικαιολογία την αποστασιοποιησή μας από τα πράγματα και την αδιαφορια μας.
Ισως φανεί ψεύτικο αλλά αυτό το κείμενο γράφεται εξαιτίας του θανάτου του μικρού Αλέξη. Γιατί δώθηκε η ευκαιρία αυτές τις μέρες στους φίλους μου να μου δείξουν ποιοί πραγματικά είναι. Και δε μου άρεσε η εικόνα πίσω από τη βιτρίνα, είναι η αλήθεια. Δε μου άρεσε καθόλου.
Όλοι μας φαινόμαστε καλοί και ευγενικοί όταν γνωρίζουμε κάποιον. Ακόμα και όταν γινόμαστε καλοί φίλοι μαζί του, και πάλι καλοί φαινόμαστε. Επιφανειακά, όλα φαίνονται ωραία και εύκολα, στο βάθος όμως κρύβεται η πικρή αλήθεια.

Και να σας πω ποια είναι η αλήθεια των φίλων μου;

Ο θάνατος ενός αθώου δεν τους συγκινεί. Η ιδέα να κατέβουν για αυτόν στους δρόμους δεν τους ενδιαφέρει. Η άποψη ότι "ότι και να κάνουμε δε γίνεται τίποτα" τους αντιπροσωπεύει. Η πεποίθηση ότι είναι καλύτερα να κάτσουμε σπίτια μας από το να αντιδράσουμε τους βολεύει.
Και όταν προσπαθείς να τους αφυπνίσεις λίγο τότε αντιδρούν. Φυσικά, όταν πρόκειται για το τομάρι τους, τότε μόνο ξέρουν να φέρνουν αντίρρηση. Όταν τους ξεβολεύεις και τους αποδεικνύεις ότι ΟΧΙ δεν είναι όλα ρόδινα και ότι ΟΧΙ δεν είναι το σωστό εσύ να είσαι βολεμένος στο σπίτι σου ενώ σε εκμεταλλεύονται τότε και μόνο μπορει να συγχυστούν. Αλλά και πάλι όχι προς την κοινωνία, αλλά προς εσένα που τους ξύπνησες και δεν τους άφησες να δουν το όνειρο όπου όσοι νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους δε θεωρούνται εγωιστές.
Λυπάμαι που ανακάλυψα ότι οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που αγαπώ ίσως περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο, μετά την οικογένεια μου, έχουν χάσει τις αξίες τους. Από τώρα, απο τα 19 τους χρόνια. Λυπάμαι που δεν νιώθουν ότι πρέπει να αντιδράσουν οταν καταπατώνται τα δικαιωματά τους. Λυπάμαι που όλοι μας ξέρουμε να είμαστε καλοί μόνο όταν το αποτέλεσμα θα μας ωφελήσει.
Λυπάμαι που είμαι ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα.
Αλλά δε λυπάμαι που έχω διαφορετικό χρώμα.
Δε λυπάμαι που αντίθετα με τους άλλους είμαι έτοιμη να αντιδράσω σε ότι θεωρώ άδικο, και ας μη με αφορά.
Δε λυπάμαι που δεν έχω χάσει την αίσθηση του σωστού και του λάθους.
Τέλος, δε λυπάμαι που για να βρεθώ με τους σωστούς ανθρώπους θα πρέπει πρώτα να χάσω αγαπημένα πρόσωπα.

Για σένα Αλέξανδρε, που έγινες η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Αντίο.

*Το ξέρω ότι αυτό το κείμενο είναι κάπως παλιό αλλά μιας και ξεκίνησα το blog είπα να τα βάλω όλα με μια σειρά...