Γιατί καταστρέφουμε τις ελπίδες ευτυχίας μας;

Θα σας πω εγώ. Γιατί είμαστε δειλοί...

Θα μου πείτε να το αιτιολογήσω.
Και θα το κάνω.

Έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να πάρουμε κάποια απόφαση. Πρέπει να αποφασίσουμε. Άσπρο ή μαύρο;

Το άσπρο έχει όλα όσα θέλουμε. Είναι φωτεινό, είναι όμορφο μας ανοίγει τη διάθεση, μας εμπνέει, μας ταξιδεύει σε έναν άλλο κόσμο. Με το άσπρο νιώθουμε ασφαλείς και νομίζουμε ότι είναι απόλυτο. Νομίζουμε ότι αυτό που βλέπουμε, αυτό είναι. Δε μας βάζει σε σκέψεις περίπλοκες. Δε μας ανησυχεί, δε μας στεναχωρεί, δε μας αγχώνει. Δεν μας κουράζει. Περιέχει όλα τα χρώματα μέσα του, άρα θα έπρεπε να μας αρκεί.

Το μαύρο έχει όλα οσα θέλουμε αλλά και όσα δε θέλουμε μαζί. Θα μπορούσε να έχει τις ίδιες ιδιότητες με το άσπρο, μόνο που έχει και κάτι άλλο. Κατι που μας απομακρύνει και μας αναγκάζει να στεκόμαστε να το κοιτάμε ταυτόχρονα. Είναι σκοτεινό, μας τρομάζει. Μας τρομάζει ή μας διεγείρει; Είναι αχανές, μας μπερδεύει. Μας μπερδεύει ή μας εξιτάρει; Κρύβει μυστικά και ατέλειες, μας εκνευρίζει. Μας εκνευρίζει ή μας πεισμώνει; Όπως και να το κάνουμε το μάυρο είναι πιο πολύπλοκο, πιο απρόβλεπτο, πιο... συναρπαστικό. Μας στοιχειώνει, μας κυνηγάει, μας απειλεί αλλά συνεχίζουμε να αισθανόμαστε δέος μπροστά στην απεραντοσύνη του. Είναι μαύρο. Και άραχνο. Χα-χα...

Δεν είναι τυχαίο το ό,τι έγραψα παραπάνω σειρές- έστω και δύο - για το μαύρο. Το μαύρο με απασχολεί και μένα, όπως και εσάς. Θέλω να φύγω απο την ασφάλεια του άσπρου και να χαθώ στην αβεβαιότητα του μαύρου. Θέλω το μαύρο να με αγκαλιάσει και να με πνίξει μαζί του.

Όμως έχω ήδη κάνει μια συμφωνία με το άσπρο. Έχω παραδωθεί στην ευκολία του. Και τώρα, παρότι ξέρω ότι το μαύρο, με έναν περίεργο τρόπο θα μου χαρίσει την ευτυχία, μένω με το άσπρο. Μένω με αυτόν.

Και να σας πω γιατί;
Γιατί είμαστε δειλοί.