Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Ακόμα είναι η αρχή...

Δε βρίσκω κάποιο ποιητικό τρόπο να ξεκινήσω αυτό το κείμενο. Ξέρω μόνο ότι θέλω να δηλώσω κάτι και δε με ενδιαφέρει τόσο το πως θα το εκφράσω.
Έβαλα λοιπόν να ακούσω το Να με θυμηθείς από τους Πυξ Λαξ και διάβασα δυο-τρια σχόλια που έγραφαν κάτι παιδιά από κάτω. Το ένα έλεγε "συμφωνώ απόλυτα rania!". Aναρωτώμενη τι ήταν αυτό στο οποίο συμφωνεί ο συγκεκριμένος, έψαξα για το σχόλιο της ράνιας. Η Ράνια λοιπόν έλεγε "@placebomania1 eipes megali ali8eia......!". Θα μάθω ποτέ σε τι συμφωνούν όλοι, αναρωτήθηκα. Αναζήτησα λοιπόν το σχόλιο του placebomania1 με την ελπίδα ότι αυτός ήταν ο κόμπος στο σκοινί. "Μέσα μου θα ζεις. Για πάντα..." έγραφε. Μέσα του θα ζει. Για πάντα... Είναι πολύ το για πάντα. Πολύς καιρός. Άραγε το εννοεί; Μήπως είναι μια παρόρμηση της στιγμής; Και αν το εννοεί ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτό το σχόλιο; Τον άφησε; Ή μήπως ακόμα χειρότερα... μας άφησε; Δεν ξέρω.
Μπήκα σε σκέψεις όμως. Σχετικά με τον εαυτό μου, το τι κάνω, με τι ασχολούμαι. Είμαι σε φάση αποδοχής με κάτι το οποίο δεν μπορώ με ακρίβεια να το θέσω ως αληθινό. Δεν ήταν αληθινό, ήταν εικονικό. Σκέφτηκα ότι ακόμα δεν έχω ζήσει κάτι που να ορίζεται ως ο απόλυτος έρωτας, έστω εάν ήταν απόλυτος μόνο για τη στιγμή που κράτησε. Έστω κι αν εξατμίστηκε στο τέλος της σχέσης. Δεν έχω ζήσει τη μεγάλη αγάπη και τονίζω ανεξάρτητα από το αν ήταν όντως μεγάλη αγάπη η όχι. Ό,τι ζεις νομίζεις ότι είναι αληθινό. Όταν πάψεις να το ζεις, τότε ξέρεις αν υπήρξε.
Kαι μετά νιώθω ανόητη που στεναχωριέμαι τόσο πολύ για κάτι που ούτε ήταν αληθινό, ούτε ήταν αμοιβαίο, ούτε θα είναι ποτέ. Νιώθω ανόητη που ξοδεύω τα συναισθήματα μου σε κάτι ανούσιο και δεν τα φυλάω για αυτόν που θα έρθει και θα εκτιμήσει αυτό που είμαι. Ακόμα, νιώθω ευάλωτη καθώς αναλογίζομαι ότι εάν έρθει αυτός ο μεγάλος έρωτας και... φύγει, μπορεί να μην το αντέξω. Γιατί αν μου στοιχίζει τόσο πολύ αυτό που ζω τώρα, που τελειώνει, τότε πως θα αντιμετωπίσω κάτι τόσο δυνατό; Μήπως να επαναπροσδιορίσω τις προτεραιότητες μου; Μήπως να εφοπλιστώ με υπομονή και εγωισμό και να τα αφήσω όλα πίσω;
Και που ξέρω ποιο είναι το σωστό, με βοηθάει; Ποιος θα μου πάρει το χέρι να ανοίξω μπροστά μου το παράθυρο; Ποιος θα δώσει δύναμη στα πόδια μου να κλείσει την πόρτα πίσω μου; Και πότε επιτέλους θα μάθω να στέκομαι όρθια και να μην αναλώνομαι σε ανούσιες καταστάσεις;

Είναι εύκολο να σας πω τι πρέπει να κάνω.
Είναι ομως δύσκολο να το κάνω.

http://www.youtube.com/watch?v=H9dbOyYRp0o

**Πως είναι άραγε να διαβάζεις αυτά τα κείμενα και να συνειδητοποιείς ότι ίσως μερικά είναι γραμμένα για σένα;

3 σχόλια:

amarillis είπε...

τι σημασια εχει αν ηταν αληθινο ή οχι;ηταν αληθινο για σενα.οσο το ζουσες σε εκανε ευτυχισμενη,ισως και κατι παραπανω.τα συναισθηματα που ενιωσες ηταν αληθινα.και ακομα και αν δεν ηταν αμοιβαιο εσυ εμαθες πολλα.φευγεις απο εκει γεματη με αναμνησεις,με συναισθηματα,πιο ωριμη.δεν μπορεις να κρατησεις συναισθηματα για αυτον που θα ερθει,απλα γιατι εκεινος δεν θα ειναι αυτος που φευγει.θα ειναι καποιος αλλος που θα σου ξυπνησει αλλα συναισθηματα.και αν φυγει κι εκεινος να εισαι σιγουρη οτι θα το αντεξεις.θα βρεις δυναμη,ειναι το αισθημα της αυτοσυντηρησης/εγωισμου που μας κραταει.δεν μπορω να σου πω πως θα αλλαξεις σελιδα,εξαλλου ειναι πολυ νωρις ακομα για να κανεις κατι τετοιο (τωρα τελειωνει ειπες)εχεις πολυ δρομο ακομα μπροστα σου.θα περασεις απο πολλα σταδια πριν τελικα φτασεις εκει.δεν στο λεω για να σε απελπισω,το λεω για να σε προετοιμασω.το λεω ως καποια που περασε ολα αυτα που περιγραφεις,και καταφερε και πηγε παρακατω.

Ανώνυμος είπε...

Τα λόγια σου μου θυμίζουν δεκάδες σκέψεις που έχω κάνει και -συχνά- έχω καταγράψει, υπαρξιακές κρίσεις, ανασφάλειες που τις περνάμε όταν νιώθουμε ότι δεν έκλεισε ο κύκλος, ή ότι έκλεισε αλλά όχι έτσι όπως θέλαμε. Καλά κάνεις και τα γράφεις, τα μοιράζεσαι και όπως λέμε, τα βγάζεις από μέσα σου. Εγώ έχω να σου πω ότι ο χρόνος σιγά σιγά θα ξεθωριάσει μέσα σου αισθήματα και αναμνήσεις, θα σε βοηθήσει να αποδεχτείς καταστάσεις που μάλλον τώρα μοιάζουν κάτι παραπάνω από βουνό. Εμπειρίες όλα αυτά καλή μου που συμβάλλουν στην εξέλιξή σου (τι πιο σπουδαίο?), σε αλλάζουν σαν άνθρωπο, ξυπνούν την απαιτητική γυναίκα μέσα σου που δεν αρκείται στο τίποτα, αλλά στο "όλα όσα αξίζω", σε κάνουν συνειδητοποιημένη και θα ανακαλύψεις τι είναι αυτό που ζητάς και αυτό που απορρίπτεις. Οι άντρες που με έκαναν πιο ευτυχισμένη ήταν αυτοί που με παράτησαν, με απήλλαξαν τελικά από την ύπαρξή τους στη ζωή μου και με έμαθαν τι αξίζω! Και ας μην έζησες τον so called "μεγάλο έρωτα", τι έγινε; Σάμπως δεν έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου; Και τι θα γίνει κι αν κάνεις 2-3 αποτυχημένες σχέσεις; Θα εκτιμήσεις εκείνον που έχει γεννηθεί για σένα, κ αυτός θα βρεθεί μόνο αν πιστεύεις πραγματικά ότι υπάρχει αυτός που όταν σε γνωρίσει θα πει "αυτή είναι η γυναίκα της ζωής μου!". Δεν είναι ανόητο να στενοχωριέσαι, ανόητο είναι να προσποιείσαι ότι όλα είναι καλά από ντροπή. Η στενοχώρια, η απογοήτευση, η θλίψη θέλουν τον χρόνο τους για να κάνουν τον κύκλο τους. Και σε ένα χρόνο θα κοιτάς πίσω κ θα λες "πάω καλά? έκλαιγα γι'αυτό το λόγο;"! Τώρα όμως θα κλάψεις, θα ξοδέψεις συναισθήματα σε άτομα που ίσως δεν άξιζε να ξοδέψεις, όμως θα κυλήσει ο καιρός, θα σταθείς ξανά όρθια, εφοδιασμένη με περισσότερη αγάπη για να προσφέρεις και έτοιμη να δοθείς ξανά!Μη μετανιώνεις για τίποτα! Και τι έγινε που δεν ήταν αμοιβαίο; Δεν ξέρω τι σου συμβαίνει, αλλά...δε σε ήθελε; Τι να κάνουμε γλυκιά μου, δικαίωμά του ήταν να νιώσει ή να μη νιώσει ο,τιδήποτε για σένα! Σε κορόιδεψε? Δεν πειράζει! Ο μαλάκας δε φταίει που γεννήθηκε έτσι, αλλά εμείς που τον διαλέξαμε και οι επιλογές μας αντιπροσωπεύουν εμάς!(σπουδαίο μάθημα για μένα!) Τώρα είναι νώρις, αλλα θα έρθει αυτός ο διάσημος μεγάλος έρωτας και θα πεις "όχι ρε! δε γινεται να ζω με ανασφάλειες, φοβούμενη να πάρω ρίσκο" και θα κανεις το βήμα, με σκοπό να το ζήσεις και ας έχει όποιο αποτέλεσμα θέλει! Εξάλλου η ζωή είναι το τώρα και αυτό πρέπει να ζούμε, και θα κάνεις όνειρα ξανά και θα πιστέψεις ακόμα και στο πάντα ή το ποτέ. Και ακόμα κι αν τελειώσει θα πονέσεις, θα πεθάνεις...αλλά τουλάχιστον θα πεις "το ζησα ρε γαμώτο!"...

Amelie είπε...

πώς είναι?σαν να λες..τώρα για μένα μιλάει έτσι?αυτά αναρωτιέμαι κι εγώ κι αυτά ακόμη παλεύω να κάνω...αλλά θα σου πω ένα πράγμα ο πιο δυνατός έρωτας είναι ο ανεκπλήρωτος πιστεύω..γιατί δεν έχει τέλος αφού δεν είχε καν άρχή...γιατί δεν βαριέσαι..δεν ρουτινιάζεις και γιατί η φαντασία είναι πάντα καλύτερη της πραγματικότητας κι εκεί την πατάμε όλοι...καλό βράδυ και καλώς σε βρήκα! :)